Huisartsenpost en hoe daar te komen
N.a.v de gebeurtenissen van jl zondag.
Er zijn met de hap 2 telefoongesprekken geweest. In het 1e gesprek heeft kaaskopje aangegeven dat onze eigen huisarts Pfeiffer geconstateerd heeft bij dochter. Kaaskopje heeft via internet ontdekt dat Pfeiffer invloed kan hebben op milt en lever. Dochter klaagt over erge pijn op de plek waar haar milt zit. Dit wordt in het telefoongesprek duidelijk aangegeven. Antwoord van hap, het is druk, als u komt bent u 11,45 uur aan de beurt(moment van bellen, plm 20,30 uur, maar dokter belt binnen het uur terug.
2e telefoongesprek voer ik, dochter is onderuit gegaan bij het naar de wc willen, er moet nu wat gebeuren. Antwoord, u mag nu komen. Ik, ik ga niet haar achterop de fiets nemen, die valt daar vanaf. Antwoord, bij hoge uitzondering komt de arts naar u toe, wel of geen auto is niet onze verantwoording.
En daar is het naar onze mening fout gegaan, de medisch situatie van dochterlief is foutief ingeschat.
Citaat uit folder Huisartsenpost Alkmaar, indien een bezoek aan de HAPA medisch gezien niet verantwoord is, wordt met u een huisbezoek afgesproken,
Niks hoge uitzondering, kind kan niet op haar benen blijven staan, valt flauw, dit lijkt mij zo´n medisch geval dat wanneer aangegeven word niet over een auto te beschikken meteen in aanmerking komt voor een huisbezoek, met name omdat al aangegeven is Pfeiffer, pijn in de streek van de milt.
Maar goed, we gaan in ieder geval een gesprek krijgen met eigen huisarts die aangegeven heeft absoluut contact hierover op te nemen met HAP.
Huisarts?
Eerlijk gezegd vind ik dat de HAP een ambulance had moeten sturen.
Fiorucci
Ik ben het met je eens, maar weet niet of dat ook werkelijk zo hoort. Onze HAP raadde ooit aan een taxi te bestellen. Wat overigens leuk in de papieren kan lopen als je in een buitengebied woont, maar misschien kan dat via de verzekering vergoed worden?
Zo moeilijk
Dit is zo'n ontzettend moeilijke situatie.
Met de kennis die we nu hebben (obv bovenstaande link) is natuurlijk overduidelijk dat jullie haar niet achter op de fiets naar de HAP hadden kunnen brengen. Sterker nog het lijkt mij overduidelijk dat jullie haar uberhaupt zelf niet hadden moeten vervoeren.
Crux is dat aan de telefoon de situatie niet zo is ingeschat. Waar dat fout is gegaan zal je waarschijnlijk nooit helemaal achter komen. Aantekening over pfeifer in het dossier niet gelezen. Wel gelezen, maar dit niet als complicatie herkend wie zal het zeggen.
Maar de inschatting werd gemaakt dat ze door een leek vervoerd kon worden terwijl dat niet mogelijk meer was. Dat jullie zelf geen auto tot je beschikking hebben is volgens mij in dit geval minder relevant. Ook met de auto hadden jullie haar niet moeten vervoeren.
Wat ik raar vind
Is dat een medische dienst, met medische hulp die op dat moment dringend noodzakelijk is, volledig uitgaat van burenhulp. Want zonder burenhulp kan de HAP niet bestaan.
Niet alleen als je geen auto hebt. Ook als het gezin bestaat uit een ouder met een stel kleine kinderen waarvan er een heftig ziek wordt. Of als in dat gezin de moeder heftig ziek wordt. De kinderen kunnen haar heus niet brengen. En zo zijn er talloze voorbeelden te bedenken waarbij de patient medisch gezien misschien wel vervoerd zou kunnen worden, maar waarbij het toch duizend keer patientvriendelijker is als de dokter komt. Net als vroeger, toen het wel kon.
Iets algemener
Iets algemener denk ik dat een huisartsenpost onderscheid moet maken tussen 3 soorten patienten, te weten
1) patient kan zelf/onder begeleiding van een leek naar de HAP komen.
2) patient kan alleen onder begeleiding van een professional vervoerd worden
3) patient kan uitsluitend liggend vervoerd worden (en dus kan je naar alle redelijkheid aannemen dat de patient dat niet zelf kan regelen)
In geval 1 moet je zelf vervoer regelen. Ik denk dat een HAP wel gelijk heeft als ze zeggen dat het in dergelijke gevallen jouw probleem is om te zorgen voor een auto. Ik denk nl dat het heel vaak voorkomt dat er geen auto ter beschikking is. Wij hebben wel een auto, maar op het moment dat ik naar de HAP moest was die altijd net even weg, of waren we met te veel mensen om er in te passen. Een extra/aanvullende auto was wel altijd zo geregeld!
Maar nogmaals, de 'fout' zit er volgens mij meer in dat ze jullie in categorie 1 in hebben gedeeld, terwijl het categorie 2 moest zijn.
Gekruisd
Tuurlijk is het patientvriendelijker als de dokter komt, maar ik zie ook bezwaren. De wachttijden zullen langer worden. Een dokter die onderweg is naar een patient kan ondertussen geen patienten behandelen. En er zit een kostenplaatje aan verbonden.
Misschien moet er een tussenvorm komen. De dokter kan best langs komen, maar dan je wel betalen voor die extra kosten. Kan je zelf de afweging maken wat voor jou beter uitkomt. Een auto, taxi bellen, buren inroepen of de dokter laten komen. Moet je alleen het probleem van de wachttijden nog oplossen.
Veel minder erg, maar mijn geval
afgelopen oktober schiet 's avonds mijn al sluimerende hernia eruit en de zenuwpijn die volgde was vreselijk. Ik lag op bed te schreeuwen, huilen, zo'n pijn!! Man hap gebeld, mocht wel komen, aangegeven dat dat echt niet kon (ik kon niets, en zeker niet lopen naar een auto, en dan van parkeerplaats naar binnen, maar zeker niet in een wachtkamer wachten)
Leeftijd en situatie werd opgevraagd en daarop werd besloten dat er voor iemand van mijn leeftijd geen huisbezoek kwam. In de dagen die volgden kon ik alleen liggen, telefonisch werd me door verschillende artsen steeds meer morfine voorgeschreven, maar er kwam niemand voor. (staking huisartsen met weekend erachteraan dus 4 dagen aangewezen op hap)
Na 4 dagen slikte ik een lieve hoeveelheid morfine en lyrica, had al 4 dagen niet gedoucht omdat ik niet kon staan en zat inmiddels vreselijk verstopt omdat ze vergeten waren iets laxerends te geven bij de morfine.
tuurlijk, het was niet levensbedreigend, en ik snap wel dat het druk is, maar ik heb de maandag erna met mijn huisarts gebeld en aangegeven hoe vreselijk die dagen waren. Ik snap sowieso niet dat doktoren telefonisch zoveel morfine voorschrijven zonder de patiënt te zien. Ik voelde me in ieder geval totaal niet serieus genomen...
nogmaals, in jullie geval was het ernstig verwijtbaar met bijna fatale afloop, mijn geval was voor mij alleen heel pijnlijk...
heel veel sterkte voor jullie!
Mijn ervaring
Hallo,
Ik heb enkele jaren geleden een soortgelijke ervaring gehad. Mijn man was ernstig en langdurig ziek, en de huisarts had hem daarom op een signaleringlijst gezet bij de regionale hap. Dat houdt in dat als er over mijn man gebeld zou wordennaaar de hap, ze direct zouden weten dat het een risicopatiënt betrof waarmee extra serieus moesten handelen. Toen mijn man plotseling begon te bloeden heb ik eerst de huisarts gebeld maar zijn praktijk was nét gesloten (17 uur). Toen belde ik de hap. De assistente zei dat ik mijn man maar in de auto moest zetten en naar de hap moest rijden (15 km). Ik zei dat ik dat niet aandurfde omdat hij écht heel hard bloedde. als antwoord kreeg ik: "Tja mevrouw, als we naar u toe moeten rijden duurt het ook 10 minuten". Ik heb mijn man in de auto geladen en ben gaan rijden omdat ik geen tijd wilde verliezen aan een discussie. Achteraf had mijn man een slagaderlijke bloeding die hem fataal had kunnen worden.
Op aandringen van onze huisarts heb ik een officiële klacht ingediend. Die is behandeld en afgewezen. De hap had niets fout gedaan.
Ik heb er veel over nagedacht sindsdien. Waar het mis ging bij ons was dat ik de hap gebeld had in plaats van 112 én vrij kalm klonk aan de telefoon. Het werd domweg niet als spoed herkend. De hap IS ook niet voor spoedgevallen eigenlijk, en ze rekenen bij een hap denk ik ook te vaak de gunstige kant op. Ze verwachten dat mensen overdrijven of aandikken als ze een hap bellen. Als je nuchter beschrijft wat er aan de hand is, of als je zelf het gevaar misschien onderschat (mijn man was bij kennis en had geen enkele pijn) dan gaat een hap er te snel van uit dat er geen gevaar dreigt. Ze werken volgens mij vooral met triageprotocollen voor huisartsen, en niet voor SEH. Bovendien zijn er productiestreefgetallen. De assistentes worden geacht zoveel procent van de telefoontjes zelf af te wikkelen etc.
Uiteindelijk moet je het los zien van de manier van vervoeren naar de hap. Het probleem ligt niet bij de wijze van vervoer (dat is een middel) maar bij de plek waar je naar toe moet, het doel. Het doel had het ziekenhuis moeten zijn, niet de hap. Uit het doel voert het middel ook voort: vervoer met de ambulance.
Dit is overigens absoluut niet bedoeld als kritiek op jullie handelen. Integendeel! Ik weet als geen ander hoe het voelt als je in zo'n situatie komt. Ik vind dat hap personeel veel beter moeten worden getraind op potentieel gevaar en kans op onderschatting.
Ik wens jullie enorm veel sterkte de komende tijd. Het is een mallemolen. Als ik nu jullie berichten lees, jaren nadat ik iets soortgelijks heb meegemaakt, komen bij mij al die beelden en gedachten en gevoelens weer naar boven. Maar het slijt ook hoor, en het beste dat daar bij helpt is straks inprenten dat het een hel was maar dat je dochter het heeft overleefd.
ook gehad
Roefel, paniek en kalmte
Mijn ervaring: miskraam, met enorm veel bloedverlies. Man belt de HAP, en de HAP zegt dat ik me maar rustig moet houden, en dat alles normaal is. De dag daarna ben ik ingestort. Na gesprek met HAP, werd duidelijk dat ze de indruk hadden dat alles niet zo ernstig was, omdat man zo kalm en laconiek was. Weten zij veel dat hoe groter de ramp, hoe rustiger man wordt! Dus dat kan ook nog meespelen. Roefel, ik weet niet hoe jij reageert in zulke ernstige situaties, maar de triage behelst dus ook de houding van de beller.
Wat er volgens mij mis ging + 112
Ik denk dat de HAP bij het eerste telefoongesprek al fout was. Ze hadden toen de mogelijkheid van een ernstige situatie moeten inschatten. Hadden jullie toen verteld dat dochter Pfeiffer had? Uiteraard hadden ze moeten vragen of er iets bijzonders met dochter was, ziekte, etc. Wat voor soort vervoer er na het eerste gesprek had moeten plaatsvinden weet ik niet, maar ze hadden in ieder geval veel sneller een dokter moeten vrijmaken voor jullie.
Wat er bij het tweede gesprek fout ging is volgens mij dat de HAP zelf onmiddellijk "112" ofwel ziekenhuis/ambulance/SEH had moeten bellen en een ambulance had moeten sturen.
Overigens, in een andere context hoorde ik laatst een voorbeeld over dat je voor alle spoedeisende zaken 112 moet bellen, en daar keek ik eerlijk gezegd nogal van op. Bij het voorbeeld zou ik zelf het gewone nummer van de politie gebeld hebben, maar de professionals zeiden dat dat echt een geval voor 112 zou zijn (het ging niet over leven of dood). Ik ben waarschijnlijk net zoals velen iemand die bang is om misbruik te maken van 112 of die niet zo snel op het idee zou komen. Maar van dat voorbeeld heb ik dus geleerd: voor alles waarvan je denkt dat er NU hulp moet komen, bel 112. Daar zijn ze voor. Dat betekent ook dat de andere hulpdiensten zo zijn ingesteld dat ze niet "nu" hulp leveren (denk alleen al aan lange wachttijden aan de telefoon voordat je te woord gestaan wordt).
Ik denk dus dat jullie in plaats van de tweede keer de HAP, ook meteen 112 hadden kunnen bellen. Maar als je toch de HAP belt (voorstelbaar), dan moet de HAP inschatten hoe ernstig het is en zelf met spoed een ambulance laten sturen. In elkaar zakken op de grond lijkt me sowieso heel ernstig, zeker bij ziekte en na een periode van pijn.
Houding patiënt
is voor een deel zeker bepalend voor de beslissing van de hap/artsen iha, is mijn ervaring. Eén voorbeeld: ik belde voor snel zieker en suffer wordende dochter van 8 dagen (!). We mochten op ons aandringen langskomen, arts constateerde niets bijzonders (kan er nog steeds met mijn pet niet bij) en ik heb moeten praten als Brugman om een test in het zh afgedwongen te krijgen. Ik was bang voor RS. Later word ik gebeld door het zh dat ik _onmiddellijk_ met dochter naar het zh moest komen, als ik er niet binnen een halfuur kon zijn, zou ze worden opgehaald met de ambulance. Er was idd RS vastgesteld.
Mijn conclusie: houding, kennis en intuïtie van patiënt/naaste zijn cruciaal bij het consulteren van een hap/arts.
Verder on topic: in geval van de dochter van Kaaskopje en Roefel lijkt mij het feit dat ze geen eigen vervoer hadden, irrelevant. Dochter had niet door een leek vervoerd kúnnen worden.
Kamille
Huisartsen bellen weleens een ambulance hoor. Dan doet het er niet toe of het hoort of niet,bij spoed.
In dit geval
had de dokter gewoon een ambulance moeten bellen of jullie aanraden die te bellen. Is een zware inschattingsfout gemaakt.
Normaal gesproken vind ik het ook zaak van de patient hoe die er komt. In 9 van de 10 gevallen krijg je zoiets toch niet geregeld zonder burenhulp. Ik ben de afgelopen 2 jaar al 2 keer met een tante naar de hap gegaan. Paar weken geleden moest man met zoon midden in de nacht naar de hap, zoon (14) kon niet eens meer lopen van de pijn, dus man moest hem tillen, ik zou dat niet gekund hebben. Gelukkig waren we samen thuis, dus konden we het op die manier oplossen, er moest ook iemand bij dochter blijven. Man is weleens in buitenland voor zijn werk en dan zou ik gewoon een buurman uit bed hebben gebeld denk ik.
Overigens heb ik nog nooit bij onze hap iets gemerkt van onderschatting, eerder zoiets van overdrijven ze niet een beetje. Ik heb zeer goede ervaringen met de hap (afgezien van de soms wat lange wachttijd).
Hier gaat het tot nu toe goed
Ik heb twee keer behoorlijk in paniek gebeld en moest toen wel aandringen op een bezoek, maar toen kwam er ook een arts. Een andere keer belde ik alleen voor advies (plotseling hoge koorts, ik kon amper lopen en al helemaal niet autorijden). Dat bleek uiteindelijk wel mee te vallen, maar de huisarts wilde toch even het ergste uitsluiten.
Ik zou denk ik niet snel een buur uit bed bellen om me naar het ziekenhuis te rijden. Dan zou ik nog eerder een taxi bellen.
Laat losss die auto en dat huisbezoek
roefel je zegt 'dit lijkt mij zo´n medisch geval dat wanneer aangegeven word niet over een auto te beschikken meteen in aanmerking komt voor een huisbezoek'. Net als in mijn vorige bericht en zoals ook meerderen in deze draad wil ik weer zeggen dat dat niet zoveel met elkaar te maken heeft. Een huisbezoek wordt gebracht als de patiënt medisch gezien niet naar de HAP kan komen, of die nu we wel of geen auto op dat moment ter beschikking heeft.
Het was een medisch geval waarin gezegd had moeten worden we sturen NU een ambulance met gekwalificeerd personeel naar u toe. Je had niet eens moeten willen proberen om haar zelf te vervoeren, als ze op de achterbank van de auto 'out' gaat heb je een groter probleem.
Yura
je schrijft: "Overigens heb ik nog nooit bij onze hap iets gemerkt van onderschatting, eerder zoiets van overdrijven ze niet een beetje. Ik heb zeer goede ervaringen met de hap (afgezien van de soms wat lange wachttijd)." Ik neem aan dat je (omdat je het over wachttijd hebt) dan praat over het onderzoek of de behandeling door de huisarts op de hap. Dat is niet waar het mis gaat. Het gaat mis aan de telefoon.
Spoedeisende zorg
De telefoniste van de HAP moet natuurlijk een zo correct mogelijke inschatting maken van de ernst van de situatie aan de hand van de summiere gegevens die zij krijgt van de beller. Dat is heel lastig. Zeker omdat als je de HAP belt en niet meteen 112 het dus waarschijnlijk niet acuut levensbedreigend is. Als de beller ook nog eens kalm overkomt en dus tegenstrijdige signalen geeft zal als de situatie niet ernstig genoeg lijkt om iemand te sturen men eerst zeggen dat je langs kan komen. Huisbezoek door een van de HAP-artsen of een ambulance sturen zullen ze voorbehouden aan acute mogelijk levensbedreigende situaties.
Hoe je dat vervoer regelt als je zelf geen auto hebt is jouw zorg uiteraard. Ik heb ook geen auto, ken niet veel mensen met een auto om me heen en heb dus wel altijd 25 euro in een envelop zitten voor als ik een taxi nodig zou hebben. Die kosten kan je trouwens bij de aangifte invoeren.
Ik heb behoorlijk wat ervaring met de HAP en spoedeisende zorg. Mijn (overleden) vader viel op een avond 7 jaar geleden krimpend van de pijn in zijn buik en onderrug op de grond en raakte heel snel bewusteloos. Hij was nooit ziek en klaagde nooit. Mijn moeder, die gelukkig behoorlijk wat medische kennis heeft en doortastend is, belde meteen 112. Binnen 3 minuten stonden die op de stoep en mijn vader werd afgevoerd naar het ziekenhuis met een acute aorta-ruptuur. Het is een godswonder dat hij het heeft overleefd (75% van de mensen met zo'n acute ruptuur bloedt terstond dood) maar het snelle handelen van mijn moeder heeft daartoe zeker aan bijgedragen.
Toen mijn zoontje een jaar of 3 was, had hij veel last van pseudo-kroep waarbij niets hielp. Op een avond had hij zo'n last dat hij werkelijk blauw aanliep. Ik heb toen de HAP gebeld, zijn anamnese verteld, gezegd dat ik geen vervoer had en dat hij nauwelijks meer kon ademen ondanks stomen ed. en zij stuurden meteen een ambulance. Hij ging thuis al aan het zuurstof en op de SEH kreeg hij Pulmicort. Zijn zuurstofgehalte was gevaarlijk laag. Gelukkig heeft hij niet nog zo'n aanval gehad en is hij er overheen gegroeid.
Een paar jaar geleden moest ik een baarmoederverwijdering ondergaan. Na de operatie had ik vreselijke pijn in mijn buik en voelde ik me niet lekker. Bij controle bleek dat een ader niet goed dicht was gemaakt en moest ik binnen 12 uur weer onder het mes. Toen ik weer bijkwam, was het kantje boord geweest. Ik had zo'n 3 liter bloed verloren en mijn bloeddruk was tijdens de operatie gedaald naar 60/30. Met behulp van wat transfusies is het goed gegaan dus mocht ik na vijf dagen weer naar huis.
De eerste nacht thuis kreeg ik weer buikpijn en voelde ik me niet lekker. Ik heb de HAP gebeld, mijn verhaal verteld en de HAP arts stond binnen no-time voor de deur. Gelukkig was er geen nieuwe bloeding maar had ik slechts een acute blaasontsteking.
Je moet als patient mondig kunnen en durven zijn. "Better safe than sorry". Dat motto hebben hulpverleners ook maar zij kunnen niet voor iedereen en voor alles uitrukken dus zij moeten wel een snelle triage doen. En aan de telefoon is dat heel moeilijk. Maar als jij heel duidelijk aangeeft dat er iets behoorlijk mis is, zullen ze of zelf komen of een ambulance sturen. Zeker bij iemand met een voorgeschiedenis. Als het echt heel duidelijk mis is, moet je gewoon niet aarzelen en niet de HAP bellen maar 112. De schroom om 112 te bellen is helaas heel groot en dat is nergens voor nodig. Ook zij rukken liever 10 keer uit voor iets wat achteraf mee blijkt te vallen dan 1 keer te laat. Zo vertelde een kennis die op de ambulance werkt.
In het geval van de dochter van Kaaskopje weet ik niet in hoeverre duidelijk is overgekomen bij de HAP dat dochter al langere tijd Pfeiffer had, hoe erg de pijn was en bij het 2e gesprek wat je verstaat onder "onderuit gaan" en hoe acuut de situatie was. Aan de andere kant vermoed ik dat dit soort ernstige complicaties bij Pfeiffer geen algemene kennis is bij triagisten van de HAP. Anders hadden ze vermoedelijk wel meteen een ambulance of HAP arts gestuurd.
Ieder verhaal heeft altijd twee kanten. Het lijkt mij heel zinvol om hierover met de huisarts in gesprek te gaan en dat dit zeker wordt aangekaart bij de HAP. Ter lering en ter voorkoming van wellicht zo'n situatie bij iemand anders die niet zo doortastend kan of durft te handelen als Roefel en Kaaskopje. Waarvoor chapeau. Maar mocht er zich nog eens zo'n situatie aandienen (ik hoop werkelijk van niet), bel 112. Daar zijn ze voor.
Telefonische inschatting
Bij mij hebben ze een keer een verkeerde inschatting gemaakt omdat ik al aan de diclofenac zat. Ik had er net een op en voelde me dus redelijk euforisch doordat a. de pijn minder was b. ik nogal trip van dat spul.
Maar de resterende 23 uur van de dag voelde ik me ellendig. Ze hebben me wel nog laten terugbellen door de specialist, ik hoorde op de achtergrond het haardvuur knapperen en hij zei letterlijk "mevrouw, iemand met een abces praat niet zo als u". Ik was de dag ervoor geholpen aan een abces. Nou, mooi dat ik de volgende dag weer met spoed ben opgenomen... abces inderdaad.
Ik weet dat ik voortaan alles moet overdrijven. Voor de kinderen doe ik dat stelselmatig, dat heb ik hier al vaker verteld. Ik google de Huisartsenstandaard en ik jok alle symptomen erbij die nodig zijn voor een afspraak.
Lezen dames 
Roefel geeft in de OP aan, dat Kaaskopje bij het eerste gesprek gezegd heeft dat dochter Pfeiffer heeft. Dus.
Tirza
Waar komt die ha dan wél voor?
Wanneer komt de ha dan wel? Als je de HAP belt en het is medisch gezien onmogelijk om te komen krijg je een huisbezoek. Maar wat heb je dan als je medisch gezien níet kunt komen, maar wél levend genoeg bent om op de ha te wachten?
Tirza
Auto loslaten, oke,
Wij zijn leken, een kind wat de hele dag op de bank ligt, klaagt over pijn en opstaat om naar de wc te gaan en omvalt, moet ik dat met mijn zeer beperkte medische kennis als levensbedreigend zien?
Tuurlijk denk ik te weten een hartaanval te herkennen, dan bel ik meteen 112, maar in dit specifieke geval herkende ik geen levensbedreiging.
Misschien naïef, maar je belt naar een huisarts voor deskundig advies. En dan mag ik als wesfries zijnde niet in paniek klinken, dat doet voor degene die de telefoon aanneemt niet ter zake. Die moet zich baseren op de feiten die aangedragen worden. Ik heb verwezen naar het 1e telefoongesprek, ik heb om actie gevraagd (letterlijk: der moet nu wat gebeuren), voor mijn part krijg ik te horen, meneer u zit nu bij ons verkeerd, belt aub 112, daar heb ik meer vrede mee dan te horen dat bij de gratie Gods iemand naar ons toe komt.
Ondertussen heb ik begrepen dat wat ons overkomen is een uitzonderlijk geval is, maar ook op uitzonderingen zou het personeel alert moeten zijn, misschien wel juist op uitzonderingen. Ze zitten er potdorie niet om targets te halen, ze zitten er ten dienste van mensen.
Mischien klinkt het verbitterd, maar momenteel ben ik dat ook wel een beetje. Duid mij dat niet euvel.
Andersom
Een aantal weken terug is mijn zus door de ambulance naar de spoedeisende hulp vervoerd. Dat is van haar huis uit ong. 40 km. Ze had symptomen van lichte uitdroging. Ze is vrolijk babbelend met de broeder rechtop zittend vervoerd, de SEH wilde haar eigenlijk niet eens houden (niet echt spoed); het ambulancepersoneel wist haar te vertellen dat de ambulance daar niet voor bedoeld was. Ze heeft een auto en een rijbewijs.
Ze was diep beledigd: als ik me zo naar voel kan en ga ik dus geen autorijden en ik ga al helemáál niet met de bus. Kom op zeg.
Ambulance is aangevraagd door de ha, op sociale gronden. Omdat mn zus zo overstuur was. Tja.
Tirza
je laatste alinea, dat is de crux.
Roefel
Weet je, stel dat bij het 2e gesprek de telefoniste gezegd had: goed de arts komt eraan. Dan zouden jullie daarop gaan hebben zitten wachten, en dat had dan best nog een poos kunnen duren. Misschien zelfs wel te lang! Bovendien was het allemaal niet minder ernstig verlopen als de arts wel naar jullie toe was gekomen.
Kortom: wees dankbaar dat het goed komt met je dochter en wees trots op jezelf voor je doortastendheid. Stop niet al je energie hierin (hoe begrijpelijk ook, maar het is een zijstraat en niet de hoofdweg). Boos- en bitterheid zijn niet iets waar je dochters en vrouw wat aan hebben nu. En jijzelf ook niet.
Irene
Dat zeggen wij ook tegen elkaar, ons geluk is geweest dat ze voor de 2e keer wegraakte, dat was het sein 112 te bellen, als de arts was gekomen had hij dochter onderzocht, alsnog ambulance gebeld en dat hadden fatale minuten kunnen zijn. Uiteraard tel ik onze zegeningen.
De hap komt op huisbezoek
bij mensen op hoge leeftijd, in het zorgcentrum. Daar zie ik de auto geregeld voorrijden, zowel in het centrum waar mijn moeder woont als waar ik werk. In sommige gevallen komt vervolgens de ambulance, in andere gevallen schrijft de arts medicatie voor, neem ik aan.
Hoe vaak de HAP verder huisbezoeken doet - geen idee. Weet HAP-ster vast wel.
Roefel
de boosheid en bitterheid herken ik en het vreet energie..
Ik heb mijn eerste akkefiet (want het was geen ´tje´) met mijn huisarts die niet wilde komen, ik klapte dubbel van de pijn, was alleen thuis en de huisarts vond dat ik maar iemand moest regelen die zetpillen voor me ging halen (halve buurt nog aan het werk)
Uiteindelijk een collega te pakken gekregen..die ging en kwam uren later weer terug, moest aan de andere kan van de stad zijn op haar fietsje..
Intussen verrekte ik van de pijn, had de huisarts weer gebeld dat die paracetamol zetpillen dat ook niet zouden verhelpen..of ik die dan al gehad had..nou nee, iemand is nog op zoek naar een apotheek die open is..
Om een lang verhaal kort te maken, ik lag bijna een week thuis op bed met flinke pijn, geen koorts, kotste alles eruit en na een week had ik besloten dat of de huisarts me nou wel of niet in zou sturen, ik gewoon zou GAAN (wist ik veel dat je gewoon naar de spoed kunt gaan, al zijn ze daar niet zo happig op)
uitkomst: ik bleek een ileus te hebben, mijn darm was afgekneld en ik had mazzel dat ie niet gescheurd of afgestorven was, in het weekend werd ik met ´spoed´ geopereerd.
Ik ben geen pieper of klager, ik ben meestal te zakelijk en kalm (alleen kalmte kan u redden-NOT) de huisarts refereerde daar ook aan toen ik een gesprek met hem had gevraagd nadien om e.e.a. door te spreken omdat ik geen vertrouwen meer in hem had ´je zag er niet ziek uit´...tsjaaa..ik moet wel bijna dood zijn wil ik er ziek uitzien .....
Nadien heeft dezelfde huisarts mij het etiketje ´psychisch´ opgeplakt in een verwijzing naar de neuroloog (ik bleek een spierziekte te hebben)..daarna heb ik een paar nachten wakker gelegen, boos, nee woest op die huisarts..toen ben ik uit bed geklommen en heb mijn verhaal opgeschreven..alles, ook vanuit de andere kant redenerend (want ik snap meestal best dat er misverstanden kunnen zijn, ik werk zelf in het ziekenhuis) maar gewoon mijn ongenoegen geuit over de (mis)(be)handeling..
Een paar kantjes vol..toen kon ik weer slapen. Ik heb me bij een andere huisarts aangemeld ik kreeg totaal geen respons op die brief, dus toen wist ik gewoon dat deze huisarts en ik nooit een klik zouden hebben en dat mijn vertrouwen in de wilgen hing..
Jaren later maakte de assistent van de obstetrie een foute inschatting..ik ben gewoon geen paniekvogel (was ik dat maar meer geweest) en dat heeft fatale gevolgen gehad..
Ik leer ervan dat je uitgebreid en duidelijk moet zijn naar de artsen toe, je ongerustheid goed uiten, niet boos worden, to the point..
Met mijn huidige huisarts heb ik een uitstekende band, die heeft mij ook gezegd dat ikzelf prima in staat ben om in te schatten of ik naar de HAP of spoed moet (nadat ik met een fractuur uren onderweg was omdat ik eerst de HAP belde, die belde na verloop van tijd terug, toen nog eens door de arts terug, toen mocht ik komen, wachtkamer en toen mocht ik door naar de spoed om foto´s te laten maken, kostte me uren, vooral ook omdat ik tijdens etenstijd op de spoed belandde en tsja..dokters moeten ook eten..)
Ik denk dat je jezelf geen verwijten moet maken, dat doe je misschien toch, ook al WEET je dat jullie het gewoon GOED hebben aangepakt..
Jullie troffen nou net iemand die een verkeerde inschatting maakte en dat mag natuurlijk NOOIT, maar dat gebeurt WEL..
Blijf gewoon ALTIJD alert, de volgende keer (die ik niemand toewens) bel je 112..
Voor nu: schrijf je boosheid van je af, dat helpt ECHT..er is niemand mee geholpen, ook jijzelf niet, het verzuurt je..
En praat inderdaad straks met je huisarts door, wat er is gebeurd en wat er met je klacht gebeurt, als je weet dat er lering uit getrokken wordt, dan helpt dat ook een beetje..
Verder kun je zelf ook best begeleiding vragen als je merkt dat het je blijft dwarszitten, soms is het praten tegen een vreemde heerlijk..je partner zit in hetzelfde schuitje, dat kan juist belemmerend zijn omdat je de ander niet wilt belasten..
Sterkte en knuffel je dochter nog maar eens extra!
Hier
Ook hier geldt: patiënten komen zelf naar de huisartspraktijk toe. Ernstig zieke patiënten, slecht ter been zijnden e.d. kunnen een huisbezoek aanvragen. Het wel of niet hebben van een auto is niet ter zake.
In jullie geval is er een inschattingsfout gemaakt, waar zeker met de huisarts over gesproken moet worden. Het argument dat je geen auto hebt zal voor de huisarts niet iets toevoegen.
Ook de fysiotherapeuten in onze praktijk gaan op huisbezoek. Bij de ernstig zieke patiënten (bv MS, hersenbloedingen), maar ook daar maakt het niet uit of iemand een auto heeft of niet.
Roefel, leek
Je zegt terecht Wij zijn leken, een kind wat de hele dag op de bank ligt, klaagt over pijn en opstaat om naar de wc te gaan en omvalt, moet ik dat met mijn zeer beperkte medische kennis als levensbedreigend zien?
Nee dus, jij hoeft die inschatting niet te maken, daar is de HAP nou juist voor en dat is dus misgegaan.
Als het ook voor leken duidelijk is dat er een toestand is die direct handelen vereist, en dan kun je HAP overslaan en 112 bellen. Dat is prima gedaan door jullie.
112
Wanneer moet ik 112 bellen?
112 is er voor echt, dreigend of mogelijk levensgevaar. Soms is dit als leek heel moeilijk te beoordelen. Hier enkele situaties waarbij het advies geldt om 112 te bellen. Bij elk ongeval buitenshuis of op het werk waar gewonden bij zijn, bij bewustzijnstoornissen, bij acute en ernstige ademhalingsproblemen, bij pijn of hevige druk op de borst, bij hevige pijn in de buik die snel toeneemt in ernst.
Goed gehandeld dus; hevige pijn in de buik die toeneemt plus flauw vallen.
Maar ik zou m'n energie niet meer steken in verwijten van de hap, maar in het herstel van jullie dochter. De hap kan hier wel van leren en dat is goed, net als wij van jullie verhaal.
