"het is toch je vader/moeder"

Het contact met mijn ouders is nooit heel goed geweest, het was er wel soms zelfs dagelijks maar het was niet warm ofzo. Mijn vader was altijd een stille man maar die zorgde wel voor ons. Mijn moeder was degene die alles bepaalde en haar humeur bepaalde ook de sfeer in huis. Ik heb mijn vader vaak aangegeven wat er gebeurde als hij weg was, als een kenauw bepaalde liep ze door het huis mij en soms ook mijn te dirigeren. Mijn vader zei daar nooit zo wat op, pas toen hij met pensioen ging zei hij een keer op een momentje dat wij samen waren "je moeder is zo dwingend en bepalend"....en toen heb ik gezegd "dat zei ik je toch, nu moet je net zoals ik als kind er zelf maar mee leren leven". Dat heeft hij gedaan, na zijn Alzheimer diagnose ging het uitzonderlijk snel, ma haar manier ermee om te gaan was gewoon haar gang te gaan en als ze er bezoek was of ze waren buiten was het "hij weet het allemaal niet meer". En dan werd het hele gesprek afgekapt, hij moest zijn huishoudelijke taken natuurlijk doen, en toen bleek dat dat niet meer lukte zat hij snel in een tehuis.

Ik heb heel veel moeite met mijn moeder, maar ook met mijn vader en het feit dat hij mij nooit serieus heeft genomen tot hij het zelf door moest staan. Gisteren ben ik naar hem toe gegaan in het tehuis. Hij woont daar al een jaar en ik probeer maandelijks langs te gaan, door vakantie en drukte op het werd was het nu iets langer geleden. Hij herkende mij niet, hij reageerde nauwelijks meer en wilde ook niets. Na een half uurtje ben ik weg gegaan, afscheid nemen deed hij niet. Mijn vader had niets aan het bezoek, ik ook niet. Ik heb er wel 3 uur voor in de auto gezeten. Toen ik vertelde aan mijn moeder dat ik was geweest en dat zowel hij als ik er niets aan hadden, en dat ik ivm het vorige bezoek dat mijn zoon mee was en hij ook compleet werd genegeerd hem ook niet mee had genomen ze zei "ja maar je moet wel blijven komen, het is toch je vader".

Dit zijn uitspraken waar ik dus echt niets mee kan, mijn moeder zegt tegen mij ook vaak "wanneer kom je weer eens langs, ik ben toch je moeder." Ik vraag mij altijd af wat ik met die uitspraken moet, ik zei het gisteren ook tegen haar "het is toch mijn vader". Maar wat moet ik met die uitspraak? Waarom zeg je dat? Dat wist ze dus niet. Als je je kinderen verwaarloosd (in vaders geval) of (psychisch mishandeld) zoals moeder, heb je dan omdat je "toch je" vader/moeder is bepaalde rechten opgebouwd?