"het is toch je vader/moeder"
Het contact met mijn ouders is nooit heel goed geweest, het was er wel soms zelfs dagelijks maar het was niet warm ofzo. Mijn vader was altijd een stille man maar die zorgde wel voor ons. Mijn moeder was degene die alles bepaalde en haar humeur bepaalde ook de sfeer in huis. Ik heb mijn vader vaak aangegeven wat er gebeurde als hij weg was, als een kenauw bepaalde liep ze door het huis mij en soms ook mijn te dirigeren. Mijn vader zei daar nooit zo wat op, pas toen hij met pensioen ging zei hij een keer op een momentje dat wij samen waren "je moeder is zo dwingend en bepalend"....en toen heb ik gezegd "dat zei ik je toch, nu moet je net zoals ik als kind er zelf maar mee leren leven". Dat heeft hij gedaan, na zijn Alzheimer diagnose ging het uitzonderlijk snel, ma haar manier ermee om te gaan was gewoon haar gang te gaan en als ze er bezoek was of ze waren buiten was het "hij weet het allemaal niet meer". En dan werd het hele gesprek afgekapt, hij moest zijn huishoudelijke taken natuurlijk doen, en toen bleek dat dat niet meer lukte zat hij snel in een tehuis.
Ik heb heel veel moeite met mijn moeder, maar ook met mijn vader en het feit dat hij mij nooit serieus heeft genomen tot hij het zelf door moest staan. Gisteren ben ik naar hem toe gegaan in het tehuis. Hij woont daar al een jaar en ik probeer maandelijks langs te gaan, door vakantie en drukte op het werd was het nu iets langer geleden. Hij herkende mij niet, hij reageerde nauwelijks meer en wilde ook niets. Na een half uurtje ben ik weg gegaan, afscheid nemen deed hij niet. Mijn vader had niets aan het bezoek, ik ook niet. Ik heb er wel 3 uur voor in de auto gezeten. Toen ik vertelde aan mijn moeder dat ik was geweest en dat zowel hij als ik er niets aan hadden, en dat ik ivm het vorige bezoek dat mijn zoon mee was en hij ook compleet werd genegeerd hem ook niet mee had genomen ze zei "ja maar je moet wel blijven komen, het is toch je vader".
Dit zijn uitspraken waar ik dus echt niets mee kan, mijn moeder zegt tegen mij ook vaak "wanneer kom je weer eens langs, ik ben toch je moeder." Ik vraag mij altijd af wat ik met die uitspraken moet, ik zei het gisteren ook tegen haar "het is toch mijn vader". Maar wat moet ik met die uitspraak? Waarom zeg je dat? Dat wist ze dus niet. Als je je kinderen verwaarloosd (in vaders geval) of (psychisch mishandeld) zoals moeder, heb je dan omdat je "toch je" vader/moeder is bepaalde rechten opgebouwd?
.. Pff sorry het gaat even mis bij bewerken.
Pippeltje schreef op 08-09-2024 om 10:47:
Daar hoef je helemaal niets mee. Je zou terug kunnen zeggen:'Ja, en ik ben je kind'...so what? Je hoeft je niet te laten claimen. je moeder doet wat ze in feite altijd al deed: voor anderen proberen te bepalen wat ze wel of niet moeten doen. Jij bent nu volwassen en bepaalt zelf in hoeverre je daar in mee wil gaan.
En waarom zegt ze dat: om jou op 'subtiele' wijze op een soort verantwoordelijkheidsgevoel te wijzen die je volgens haar zou hebben. Misschien zelfs ook omdat ze zich dan zelf minder schuldgevoel te hebben.
Natuurlijk het zijn je ouders. Maar jij mag zelf bepalen in hoeverre je voor ze zorgt, in hoeverre jij bereid bent te blijven geven. Zeker t.o. ouders die jou een slechte jeugd bezorgd hebben, hoef je perse je benen uit je lijf te lopen om ze met alles te helpen. Je bent niet perse verantwoordelijk. Vind ik.
Heb zelf ook zo'n soort situatie meegemaakt Decembermama en ik ben 't eens met Pippeltje, ze omschrijft het heel goed. Je moét niks, ik zou zeggen ga als jij er behoefte aan hebt en anders niet
Dat zijn grote termen die je gebruikt, verwaarlozing en psychische mishandeling.
'Ik heb mijn vader vaak aangegeven wat er gebeurde als hij weg was, als een kenauw bepaalde liep ze door het huis mij en soms ook mijn te dirigeren.' (mijn zus/broer?)
Met andere woorden: je vader zag dat zelf niet, ervaarde dat niet en het kan zijn dat de arbeidsverdeling zo was, dat hij voor het geld zorgde en zij voor het huishouden en dat ze zich wat dat betreft eigenlijk niet met elkaar bemoeiden. Pas toen hij zelf de hele dag thuis was merkte hij wat je bedoelde en dat heeft hij toen ook aangegeven bij jou. Wat had hij eerder kunnen doen? Met je moeder praten (als hij dat al niet gedaan heeft)? Zou dat helpen? Scheiden? De kans is groot dat je dan bij je moeder was gebleven. De kinderbescherming inschakelen? Zelf thuis blijven?
Daarna beschrijf je een bezoek aan je vader die alzheimer heeft en je teleurstelling over een paar dingen (geen gesprek, geen herkenning, niet leuk voor je zoon). Ik neem aan dat je wel weet wat alzheimer inhoudt en dat jouw beleving van het bezoek overeen komt met de ervaringen van iedereen die te maken heeft met iemand die alzheimer heeft. Wat je kunt doen is toch zoeken naar waar nog enige interactie mogelijk is, eventueel vraag je bij de verzorging naar hun ervaringen met hem. Maar als er nog een spoortje van interactie mogelijk is kost dat tijd om het te zoeken en op te bouwen, waarbij opbouwen helaas niet betekent dat het steeds beter zal gaan. De tijd voor inhoudelijke gesprekken over de grote vragen waar jij mee zit, die tijd is voorbij, dat zal niet meer gaan. In elk geval niet met je vader. Of je dat nog met je moeder wil aangaan weet ik niet. Of je dat kunt bespreken met je zus/broer weet ik ook niet.
De ouders die jou in het leven hebben gezet, en eventueel je broer/zus, met hen vorm je het gezin waaruit je komt. Dat gezin bestaat niet uit een ideaal plaatje van de bona-reclame, maar uit echte mensen met hun hebbelijkheden en hun beperktheden. Het vormt je en het beschadigt je. Het geeft je het leven wat je nu hebt. Je kunt het hen kwalijk nemen dat het niet is zoals jij dat had gewild, dat het je meer schade toe heeft gebracht dan geluk. Zij zijn de enigen die zo bij jou betrokken zijn. Hoe je daarmee omgaat is nu aan jou. Ik denk zelf dat je door boos te blijven naar hen toe jezelf eigenlijk nog steeds beschadigt en ik hoop dat het mogelijk is voor jezelf om een vorm te vinden waardoor je zelf jouw pijn aankunt en zo zelf kunt helen. Ja, dit zijn jouw ouders, dit is jouw leven, dit ben jij.
Tsjor
Ach ja, voor mij was het een kwestie van: wie wil ik zelf zijn? Mijn moeder had de diagnose narcisme (vader autisme), ik was enig kind. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen, als haar enige familie, met haar te breken. Ik heb ook voor haar gezorgd toen ze dement was geworden en mijn vader allang dood was. Jaren lang. En ja soms baalde ik daarvan: iemand die er in emotionele zin niet voor jou was geweest en waar jij (ik dus) wel voor moest zorgen. En eerlijk dat kwam ook omdat ik me te rot had gevoeld om haar in de steek te laten. Het was wel degene die het meeste voor me gedaan had in mijn leven, ook al was het emotioneel voor mij te weinig. Ik kon ook zien dat zij gaf wat ze had te geven.
Ik zeg niet dat anderen dit zo moeten doen. Had ik broers en zussen gehad, of zij nog een partner, dan had ik wellicht anders gekozen. En dat was misschien ook beter voor mijzelf geweest. Maar ik had zeker iets van 'ja het is wel mijn moeder, hoe ze ook is'
Wat goed dat je jouw moeder vragen stelde na haar dwingende opmerking. En het antwoord zegt ook veel.
Familie krijg je. Je hebt geen keuze. Wel waarvoor je kiest qua contact. Volg je eigen weg.
Dit is wel wat veel mensen met Alzheimer overkomt. Er is geen interactie meer, geen herkenning, geen gesprek meer mogelijk. Als daar ook nog compleet ander gedrag bij komt zoals angsten, agressiviteit en waanideeën worden dat allemaal redenen voor veel mensen om niet meer op bezoek te gaan. Ook directe familie haakt in de loop van de tijd steeds vaker af.
Dat is een keuze die je alleen zelf kunt maken.
"Het is toch je vader, het is toch je kind, het is toch je zus, het is toch je vriendin, het is toch je partner", is een uitdrukking die we allemaal wel eens gebruiken. Contact onderhouden, zorgen voor, doe je niet altijd voor jezelf.
Je schrijft hier regelmatig over hoe jouw moeder jou behandeld heeft in je jeugd. Dat verdient inderdaad geen schoonheidsprijs, en ze heeft jou duidelijk beschadigd. Ik herken dat, want ik ben in mijn jeugd (en ook later nog) ook beschadigd door mijn moeder. En in mijn geval zag mijn vader wel deels wat er speelde, maar deed er vervolgens vrij weinig aan. Ik ben ook lang boos geweest. Ik heb jaren therapie gehad. Had me voorgenomen het met mijn eigen kinderen beter te doen. Maar uiteindelijk bleek ik toch met mijn kinderen om te gaan zoals mij was voorgedaan. Het heeft me toen nog flink wat werken aan mezelf gekost om dat helemaal los te laten. Maar het is me wel gelukt.
Ik heb ervaren dat blijven hangen in je boosheid niemand helpt, jezelf al helemaal niet. Die negatieve emoties werken door in de relatie met je man en je kinderen. Dus ik raad je aan om daar wat mee te doen. Als je met je moeder niet het gesprek kunt voeren over wat haar opvoeding met jou heeft gedaan, probeer het dan los te laten. Hoe moeilijk ook. Je gaat dan geen begrip en/of excuses krijgen. Je hoeft geen dikke vriendinnen te zijn of worden met je moeder. Maar als je wel prijs stelt op contact met haar, of contact tussen haar en je kinderen, parkeer dan dat verlangen naar excuses of begrip en beperk je tot koetjes en kalfjes. Hier werkt dat al jaren prima. Ze is best een leuke oma voor haar kleinkinderen. En mijn vader is een fantastische opa. Ik gun mijn kinderen dat contact. En daarvoor moet ik het contact met mijn moeder ook volhouden, want ze zijn nu eenmaal samen.
Wat betreft het bezoek aan je vader: ik kan me voorstellen dat het heel pijnlijk is dat het contact zo van 1 kant komt. Maar dat is niet iets dat je hem kwalijk kunt nemen. Dat is de alzheimer, als je al ergens kwaad op wil/moet zijn dan is het zijn ziekte. Verwachten dat je wél nog een goed gesprek met hem kunt hebben is net zoiets als verwachten dat hij met een gebroken heup nog lekker een stuk met je kan gaan wandelen. Dus als je bij hem langs wilt gaan, bespreek dan inderdaad met de verzorging waar je hem blij mee kunt maken. Samen een kruiswoordpuzzel maken, de krant of een boek voorlezen, samen naar muziek luisteren, hem mee naar buiten nemen en in het zonnetje zitten, er kan meestal nog best veel maar je moet het wel weten. En dus niet uitgaan van wat jij wil, maar van wat hij nog kan.
Bezoek aan een demente is ingewikkeld. Als er geen contact meer mogelijk is met je zoon zou ik hem niet meer meenemen. Daar schiet niemand wat mee op.
Eens met Tsjor.
Verder werk ik als vrijwilliger in een tehuis waar ook dementen op gesloten afdeling wonen en zie ik hoe eenzaam hun leven is. Ook al herkent je vader je niet, je kan de bezoeken ook een invulling geven wat voor jou zinvol is. Bedenk dat hij niet lang meer te leven heeft; doe dingen die je nu nog met hem kan doen; denk aan een manicure of een wandeling met de rolstoel in de buitenlucht of samen luisteren naar klassieke muziek. De bezoeken hoeven niet een aaneen koppeling zijn van benoemen van herinneringen. Dat kan hij toch niet aan.
Aantal jaar geleden belandde mijn vader in een tehuis. Ik heb de tijd dat hij daar woonde, gebruikt om mijn minder positieve herinneringen aan mijn vader aan te vullen of te vervangen met meer warme herinneringen zodat ik mijn vader minder ging zien als die bazige man; meer kijk naar de goede kanten die hij ook bezat. Grijp de kans je vader opnieuw te leren kennen!
Mijn moeder is rond dezelfde tijd ook naar een verzorgingshuis verhuist. Ze bleek dementer dan ze liet merken, maar het was in haar geval veiliger als ze niet zelfstandig woonde. Ze was ook moe van mijn vader en haar zorg voor hem. Met mijn moeder deed ik andere activiteiten, puur op wat haar plezierde en om ook met haar fijne herinneringen te vergaren voor tegen de tijd dat zij er ook niet meer is. 4 jaar na mijn vader is mijn moeder overleden. Ik ben dankbaar dat ik niet alleen minder prettige herinneringen aan ze heb. Dat maakt je zo bitter.
Ik vertelde mijn moeder niet over de bezoeken aan mijn vader en andersom. De bezoeken aan zowel mijn vader als mijn moeder waren me-time; ik wilde dat ze voelden dat ik daar voor hen was.
Als je niet weet wat hem interesseert, vraag dat dan aan het zorgteam.
Decembermama, nee ze hebben geen rechten opgebouwd puur omdat het je ouders zijn. Verwaarlozing en psychische mishandeling zijn zeer ernstige daden en een begrijpelijke reden als je ervoor zou kiezen niet meer naar ze toe te gaan. Dat laatste is iets wat een ander niet voor je kunt beslissen daar zul je zelf een keuze in moeten maken of dit contact het je nog waard is na alles wat er is gebeurd.
Als een kind fysiek is mishandeld of sexueel is misbruikt door de ouders vindt "men" het vaak veel logischer als het kind besluit geen contact meer te hebben met de ouders. Bij psychische mishandeling/ verwaarlozing wordt daar nog weleens anders over gedacht of nog erger; deze vorm van mishandeling wordt als veel minder erg gezien. Anderen kunnen er niet over oordelen hoe het voor jou was en is. Het is aan jou om te overwegen of het contact nog iets positiefs toevoegd aan je leven en of je het voort wil zetten.
tsjor schreef op 08-09-2024 om 10:52:
Dat zijn grote termen die je gebruikt, verwaarlozing en psychische mishandeling.
'Ik heb mijn vader vaak aangegeven wat er gebeurde als hij weg was, als een kenauw bepaalde liep ze door het huis mij en soms ook mijn te dirigeren.' (mijn zus/broer?)
Met andere woorden: je vader zag dat zelf niet, ervaarde dat niet en het kan zijn dat de arbeidsverdeling zo was, dat hij voor het geld zorgde en zij voor het huishouden en dat ze zich wat dat betreft eigenlijk niet met elkaar bemoeiden. Pas toen hij zelf de hele dag thuis was merkte hij wat je bedoelde en dat heeft hij toen ook aangegeven bij jou. Wat had hij eerder kunnen doen? Met je moeder praten (als hij dat al niet gedaan heeft)? Zou dat helpen? Scheiden? De kans is groot dat je dan bij je moeder was gebleven. De kinderbescherming inschakelen? Zelf thuis blijven?
Daarna beschrijf je een bezoek aan je vader die alzheimer heeft en je teleurstelling over een paar dingen (geen gesprek, geen herkenning, niet leuk voor je zoon). Ik neem aan dat je wel weet wat alzheimer inhoudt en dat jouw beleving van het bezoek overeen komt met de ervaringen van iedereen die te maken heeft met iemand die alzheimer heeft. Wat je kunt doen is toch zoeken naar waar nog enige interactie mogelijk is, eventueel vraag je bij de verzorging naar hun ervaringen met hem. Maar als er nog een spoortje van interactie mogelijk is kost dat tijd om het te zoeken en op te bouwen, waarbij opbouwen helaas niet betekent dat het steeds beter zal gaan. De tijd voor inhoudelijke gesprekken over de grote vragen waar jij mee zit, die tijd is voorbij, dat zal niet meer gaan. In elk geval niet met je vader. Of je dat nog met je moeder wil aangaan weet ik niet. Of je dat kunt bespreken met je zus/broer weet ik ook niet.
De ouders die jou in het leven hebben gezet, en eventueel je broer/zus, met hen vorm je het gezin waaruit je komt. Dat gezin bestaat niet uit een ideaal plaatje van de bona-reclame, maar uit echte mensen met hun hebbelijkheden en hun beperktheden. Het vormt je en het beschadigt je. Het geeft je het leven wat je nu hebt. Je kunt het hen kwalijk nemen dat het niet is zoals jij dat had gewild, dat het je meer schade toe heeft gebracht dan geluk. Zij zijn de enigen die zo bij jou betrokken zijn. Hoe je daarmee omgaat is nu aan jou. Ik denk zelf dat je door boos te blijven naar hen toe jezelf eigenlijk nog steeds beschadigt en ik hoop dat het mogelijk is voor jezelf om een vorm te vinden waardoor je zelf jouw pijn aankunt en zo zelf kunt helen. Ja, dit zijn jouw ouders, dit is jouw leven, dit ben jij.
Tsjor
Volgens mij is het niet aan jou om te bepalen of het grote termen zijn. Eerlijk gezegd vind ik je bericht nogal aanmatigend overkomen, alsof je iemand bent die zelf niet uit een dergelijk gezin komt.
Ik lees voor mezelf veel herkenbaars in het stuk van Decembermama en ik vind 'het zijn toch je ouders' een dooddoener en een k-opmerking, uit de mond van de moeder van Decembermama manipulatief. Ze zegt niet 'ik vind het gezellig als je langskomt', nee: ze speelt in op de schuldgevoelens van haar dochter.
Wat had vader eerder kunnen doen.... kunnen luisteren naar Decembermama, zijn kind(eren) serieus nemen. Blijkbaar kwam zijn moment van inkeer te laat, of hij heeft misschien zelf toen (het moment dat hij met pensioen ging) niet ingezien dat wat hij ervoer met zijn vrouw hetzelfde was als de kinderen.
Hoe jouw moeder je vroeger behandeld heeft verdient geen schoonheidsprijs, naar aanleiding van wat jij hier op het forum schrijft. Je bent niet verplicht contact met haar te hebben en het klinkt ook niet gezellig allemaal. Waarom wil jouw moeder eigenlijk dat jij langskomt? Omdat ze vindt dat dat zo hoort want 'ik ben toch je moeder'? Omdat ze het gezellig vindt als je komt? Omdat ze dan iemand heeft om tegen te klagen en te zeuren hoe zwaar haar leven is?
Wat betreft je vader; hij is ziek en kan er niks aan doen dat hij geen gesprekken meer kan voeren. Dat is voor iedereen heel verdrietig, maar niet iets wat je hem kunt verwijten. Bij dementie moet je soms over op een andere, non-verbale manier van communiceren. Bijvoorbeeld een stukje zorg, of herinneringen van vroeger. Ik had op de middelbare school een docent die oude liedjes van vroeger voor zijn moeder speelde op gitaar en zong en die vrouw fleurde dan helemaal op en kon ook meezingen. Dat is een andere vorm van verbinding.
MamaE schreef op 08-09-2024 om 21:13:
Hoe jouw moeder je vroeger behandeld heeft verdient geen schoonheidsprijs, naar aanleiding van wat jij hier op het forum schrijft. Je bent niet verplicht contact met haar te hebben en het klinkt ook niet gezellig allemaal. Waarom wil jouw moeder eigenlijk dat jij langskomt? Omdat ze vindt dat dat zo hoort want 'ik ben toch je moeder'? Omdat ze het gezellig vindt als je komt? Omdat ze dan iemand heeft om tegen te klagen en te zeuren hoe zwaar haar leven is?
Wat betreft je vader; hij is ziek en kan er niks aan doen dat hij geen gesprekken meer kan voeren. Dat is voor iedereen heel verdrietig, maar niet iets wat je hem kunt verwijten. Bij dementie moet je soms over op een andere, non-verbale manier van communiceren. Bijvoorbeeld een stukje zorg, of herinneringen van vroeger. Ik had op de middelbare school een docent die oude liedjes van vroeger voor zijn moeder speelde op gitaar en zong en die vrouw fleurde dan helemaal op en kon ook meezingen. Dat is een andere vorm van verbinding.
Idd oude liedjes doen het goed. Bij viering Sinterklaas was ik verrast hoe mijn moeder met volle borst mee zong terwijl ik diverse teksten niet eens kende. Het was leuk te zien hoe ze genoot. Je kan ook bij je vader langs op dagen dat er een activiteit gaande is; zo zie je ook een andere kant van je vader die in groepsverband juist minder gesloten kan zijn.
Oh ja, je kunt hele mooie momenten hebben met iemand met demetie. Google eens op alzheimer ballerina Zwanenmeer ❤️
Maar het vraagt nogal wat om je daarin in te leven en er een voor beiden waardevol moment van te maken, vooral als het iemand is die je zo goed kent. Als ik het verhaal van TO zo lees is dat moeilijk op te brengen voor haar. Dat is erg verdrietig, maar je houdt jezelf en iedereen voor de gek als je daar alleen maar iets mee doet omdat het 'nou eenmaal je vader' is.
Ik vind dit een moeilijke. Mijn vader is in mijn jeugd niet perse een slechte vader geweest, in mijn volwassen leven heeft hij een aantal keuzes gemaakt die onze band verwoest hebben. Ik weet dat ondanks dat ik vind dat hij het niet verdiend, ik er toch voor hem zal zijn als het nodig is. Omdat ik niet de persoon wil zijn die mijn vader laat stikken. Hij heeft dat bij mij gedaan en dat heeft me enorm gekwetst maar ik ben niet de persoon zijn die hem met gelijke munt terug betaalt . Dus in mijn geval blijft het toch mijn vader.
