Geen psychische hulp kunnen krijgen
Mijn beste vriend is een maand of twee geleden in een vreselijke crisis terechtgekomen. Zwaar-depressief deed hij een zelfmoordpoging met pillen en vervolgens ben ik met hem naar de huisarts gegaan, die ervoor zorgde dat hij voor een paar dagen in de crisisopvang terechtkwam, want hij kon niet alleen zijn. Het was de hulpverleners meteen duidelijk: probleem was drank. Nu drinkt hij zijn leven lang al stevig en de laatste jaren na een zwaar auto-ongeluk meer, dus een keer afkicken is geen vreemd/slecht idee, omdat daarmee een vicieuze cirkel doorbroken kan worden.
Na die paar dagen in de opvang moest hij ergens anders heen, ik dacht aan een detoxafdeling, want die was er ook, maar nee, het werd de Intensieve Crisisopvang. Dus daar zat-ie, zwaar onder de pillen, tussen de hardcore gevallen. Doodongelukkig. Een zombie. Na een week moest ie daar weg en heb ik hem in huis genomen. Hij had een afspraak bij een verslavingskliniek. Daar is ie inmiddels in zes weken tijd drie keer geweest en ze willen geen psychische hulp verlenen als ie niet afkickt.
Hij drinkt dagelijks, maar beslist niet overmatig, een paar glazen wijn per dag, hooguit een fles. Ik weet dat dat volgens de maatstaven te veel is, maar hoeveel mensen doen dat niet?
Inmiddels heeft hij zelf meer inzicht in zijn problematiek gekregen door veel te lezen en met me te praten, en hij vermoedt in ieder geval manische depressiviteit, wat ook mij niets zou verbazen. Hij wil graag naar een psychiater. Maar dat lukt dus niet, want omdat hij op het spoor van die verslavingskliniek is gezet, moet ie daarop blijven.
Ze willen hem vier weken opnemen, dat wil ie per se niet, mede gezien zijn recente ervaring in de crisisopvang. Ik begrijp dat en weet uit ervaring dat zo'n behandeling niet helpt als iemand er niet zelf achterstaat. Hij wil nu wel vier weken niet drinken, eventueel gecombineerd met een dagprogramma. Dus dat is iets. Maar dat moet hij dus doen om pas daarna psychiatrische hulp te krijgen. Terwijl het dus echt slecht met hem gaat.
Maar hij gaat het nu wel doen, wat ik aanmoedig, maar ik weet genoeg over alcoholisme om te weten dat hij geen 'zwaar' geval is. Waar ik me dus groen en geel aan erger is dat deze man geen psychische hulp krijgt, want dan maakt ie een begin met zijn behandeling, een begin waar hij zelf achterstaat. In mijn ogen komen ze dan vanzelf met hem op het punt drank, maar heeft hij wel het gevoel dat hij nu al geholpen wordt.
Wie weet hier meer van? Of weet een manier om het anders aan te pakken? Of wil ervaringen met me delen? Het zou toch te zot zijn als niemand die hooguit een fles wijn per dag drinkt urgente psychische hulp zou kunnen krijgen? Ik ken genoeg mensen die meer drinken en die gewoon onder behandeling zijn voor psyschische klachten.
Gepaste afstand, fem
Dat is het, gepaste afstand. En ik blijf wel zo denken. Hij is vastberaden om vier weken niet te drinken, ik heb er weinig vertrouwen in, maar dat zeg ik niet. Ik moedig hem aan en als het misloopt, zien we wel weer verder. Op dit moment wil ik geen doemscenario's bedenken, heb al genoeg commotie achter mijn kiezen. Gelukkig komen er een paar gezellige weken voor me aan, met feestjes en leuke afspraken, daar ben ik aan toe en ga ik van genieten. Geen dingen meer afzeggen, wat ik de laatste tijd wel gedaan heb. En verder zien we wel hoe het loopt, ik heb gedaan wat ik dacht dat goed was en zal mezelf nooit iets kunnen verwijten.
Confronterend, slaafje
Dank slaafje, voor de links. Goed dat je me er mee durft te confronteren. Food for thoughts...
Maar zo dramatisch is het (in mijn ogen, zeg ik nu voorzichtig) niet bij ons. Hoewel er natuurlijk wel degelijk valkuilen zijn, dat realiseer ik me.
Jeetje slaafje
Wat een goede site is die eerste site, counsellingcenterchanges! Mijn stiefdochter heeft denk ik wel wat aan die site. Dank daarvoor.
Oh, en nog wat, ik vind jouw nick nu juist weer een beetje naar, waarom heb je daar toch voor gekozen? Ik kan me er bijna niet toe zetten om je nick hier op te schrijven als ik het tegen je heb. (Of heb ik wat gemist, en is het een verwijzing naar iets, dat kan ook).
Waarom naar: een mens is toch meer dan een slaafje. verdorie meid, het geeft mij zo'n nare bijsmaak...
groet, Mirjam
Goed zo liz!
Blijf bij jezelf, anders word je er idd in meegesleept. Maar wel goed dat je doet wat je doet, dat kan ik me weer heel goed voorstellen. Wat ik me wel afvraag: waarom mag jij niet mee naar een afspraak. WAt voor argumenten geeft je vriend daarvoor?
Wat ik ermee bedoel: misschien beleef jij een heel andere vriendschap/relatie/zorg dan hij. Is niet persé erg, maar realiseer het je wel!
Mirreke
Mirreke,
Mijn vriend is machoman, stoerder dan stoer, ahum. Ik heb hem al meegemaakt toen er vrijwel niets meer van hem over was, ben toen bij alle gesprekken geweest, ik denk dat ie dat wel genant genoeg vindt. Zijn zelfbeeld is ook naar de vaantjes, hij wil waarschijnlijk laten zien dat hij ook nog wel iets zelf kan. Het is ook niets niks als een vriendin je zes weken moet onderhouden en je zelf geen cent hebt. Gelukkig is dat vanaf nu afgelopen, want zijn uitkering is rond, dus heeft ie in ieder geval weer enige onafhankelijkheid.
Tot nu toe ging een van zijn beste vrienden trouwens wel mee naar die afspraken, vond ie ook geen goed idee, maar die ging gewoon. In die positie zit ik niet. We hebben al in het begin van deze periode afgesproken, toen zijn vrienden me vroegen van alles in de gaten te houden, me onbewust onder druk zetten, dat ik niet zijn moeder of nanny ben en dat ik niet op controleren zit. Daar heb ik zelf namelijk helemaal geen zin in, ik heb al een kind 
Die grens heb ik duidelijk getrokken.
Vriend kent me inmiddels trouwens ook goed genoeg en weet dat ik me soms ten koste van mezelf in allerlei dingen stort, en dat ik dan wel eens wil overkoken en helemaal hyper word. Hij vindt al dat hij me belast, maar probeert dat wel binnen de perken te houden.
En ja, ik realiseer me dat het hem ook goed uitkomt als hij mij er buiten laat, maar... hij weet ook dat ik, als dingen me niet bevallen of als ik maar zou vermoeden dat hij tegen me liegt, ik niet schroom om achter zijn rug om te informeren hoe het echt zit en hem daar ook mee confronteer. Dat heb ik namelijk al een paar keer gedaan.
En natuurlijk beleef ik het anders dan hij, dat kan ook niet anders. De vriendschap misschien niet, die staat redelijk als een huis, maar de zorg en onze relatie natuurlijk wel. Ik ben gezond, heb een fijn leven dat goed op de rails staat, hij niet.
En slaafje...
Ik vind het ook een nare nickname, maar misschien heb ik iets gemist, ik was al heel lang niet op dit forum geweest.
Heb die site die je aanraadde trouwens uitgebreid bestudeerd, een gewaarschuwd mens...
Da's goed
stoffeltje vind ik schattig...
Maar nu snap ik slaafje wel iets beter, hoewel ik het echt geen fijne nick vind.
Idee misschien
Hoi,
Ik heb maar een deel van het draadje gelezen dus ik hoop niet dat ik iets dubbel schrijf.
Ikzelf heb psychotherapie gevolgd, gewoon door een psychotherapeute uit het telefoonboek te pikken. Nu werd deze therapie helaas niet vergoed door de verzekering, dus heb ik hem zelf betaald, maar er waren ook verzekeringen die haar therapie wel vergoedden. (en er zijn ook weer andere psychotherapieen die mijn verzekering wel vergoed hoor) Dus het heeft misschien eens zin om na te gaan hoe het met zijn verzekering zit en kijken welke therapieen hij zou kunnen volgen, die vergoed worden door de verzekering. Een van deze therapeuten kan denk ik wel geschikt zijn om zijn psychische problemen mee te bespreken. Die therapeut kan je (als je weet welke vergoed worden) gewoon uit de gouden gids halen.
Succes
Maxime
Dank maxime
Dank Maxime, dat is ook wat ik van plan ben. Ik ga volgende week eerst langs mijn eigen huisarts voor advies. En misschien weet zij een goede psychiater. Het moet echter wel via de verzekering kunnen, want er is geen geld om het zelf te betalen. Dat wordt nu ook uitgezocht.
Heb wat gevonden voor je, liz
N.a.v. een gesprek over de hulpverlening die een vriend van me op dit moment krijgt, via de Bouman kliniek, kwam ik op hun site terecht.
http://www.boumanggz.nl/index.cfm?siteID=1&article=Bipolaire+Stoornis+en+verslaving
En dan in de tekst naar beneden scrollen, bij de bespreking van co-morbiditeit.
Hoe is het verder met je?
Fem: hoe het gaat
Hoi Fem,
Dank voor de link, ik ga die site eens goed bestuderen. Het enige nadeel, zag ik al, is dat het ver weg is, in Rotterdam namelijk.
Het gaat wel aardig. Hij heeft besloten om zelfstandig af te kicken, of in ieder geval vier weken niet te drinken om voor psychische hulp in aanmerking te komen. En dat lukt nu al vijf dagen, ik vind het knap. Heb ook absoluut niet het idee dat hij buiten de deur stiekem drinkt. Hij is twee keer met vrienden uit eten gegaan en die weten ervan, dus steunen hem. Hij voelt zich uiteraard niet top, moppert veel, etc, maar ach, niemand heeft beloofd dat het makkelijk zou zijn. We hebben het er weinig over, vijf/zes uur is zijn moeilijkste moment, dan zorgt ie dat ie thuis is en drinkt grote glazen water/limonade en gaat het eten maken.
Een wildwoest makende kink in de kabel is echter dat de vrouw die hem vanuit die kliniek begeleidt 'voorlopig' ziek is, een collega belde om de wekelijkse afspraak af te zeggen. Zonder alternatief, dus is er nu helemaal geen hulpverlening. Daar moet hij volgende week dus even achteraan.
Maandag ga ik met mijn huisarts overleggen over alternatief plan, ik hoop dat daar iets uit komt.
Met mij gaat het niet helemaal naar wens, ik ben erg moe, zit tegen overspannen aan, maar omdat ik dat eerder heb meegemaakt, herken ik de signalen en pas ik goed op. Deze maand wordt druk, maar gezellig, hoop geregel, maar veel lieve mensen om me heen, afleiding. En volgende maand ga ik lekker een week met vakantie naar een vriendin, alleen. Zonder vriend en zonder kind. Daar verheug ik me nu al op.
Zo dus. Dank voor je belangstellende berichtje
Liz
Sorry voor de late reactie.
Dat oponthoud in de hulpverlening ken ik. Heb er zelf ook regelmatig mee te maken gehad. Regelmatig werd er een afspraak gecanceld wegens ziekte o.i.d.
Knap inderdaad, dat het hem lijkt te lukken voorlopig zelfstandig te stoppen. Wel jammer om te lezen dat zijn voornemen van tijdelijke aard is. Vervelend dat hij zelf nog steeds niet inziet hoe diep de alcohol al zit bij 'm. Als het al zoveel moeite heeft gekost om een glas te laten staan dan ben je toch behoorlijk dom bezig wanneer je, als het eenmaal lukt, voornemens bent om toch over een tijdje weer te beginnen? Sta ik toch wel van te kijken, moet ik zeggen.
Fijn dat je de negatieve signalen bij jezelf zo goed opmerkt (en er ook wat mee doet!).
Sterkte!
Fem
Hij drinkt niet
Fem, volgens mij is het een beetje hetzelfde als met stoppen met roken: de gedachte dat het nooit meer 'mag' is te angstaanjagend, daarom lukt het veel mensen vaak niet. Dat ken ik zelf maar al te goed. Dus als hij volhoudt met de gedachte dat hij straks wel weer een keer iets kan drinken, ach.
Ik vind het vooral knap dat hij het doet, vandaag al twee weken. Makkelijk vindt ie het niet, maar mij valt het alles mee, de meeste mensen die ik ken zouden het veel moeilijker vinden. Eigenlijk heb ik grote bewondering voor hem. Zoveel mensen waarschuwden me dat hij de kluit vast zou gaan lopen bedonderen, maar ik geloof echt niet dat hij dat doet. Gisteravond zei ik tegen hem dat mensen dat zeiden/dachten, maar dat dat wat mij betreft niet kan: hij doet het voor zichzelf, niet voor mij. Dus als ie stiekem drinkt, houdt ie zichzelf voor de gek, mij niet. Ik sta slechts aan de zijlijn om hem aan te moedigen. Van de week had hij een feestje, ik verwachtte half en half dat hij laat en misschien wel met drank op thuis zou komen, maar nee hoor, kwart over elf en broodnuchter.
Zelf vindt ie trouwens niet dat het echt helpt, onbewust wil hij dat, denk ik, ook niet toegeven, maar ik zie de verschillen nu al: hij is fitter en doet meer. Slaapt ook beter, krijgt weer een aanvaardbaar ritme: staat 's ochtends veel vroeger op en valt 's avonds om van vermoeidheid. Helaas zit er nog van alles tegen, geen kleine dingen, maar des te knapper.
So far so good.
Afkicken
Ik heb veel ervaring met alcoholisme, depressiviteit en de hulpverlening. Mijn beste vriend zit in eenzelfde situatie. Ik denk dat heel duidelijk moet zijn dat je vriend wel degelijk alcoholist is; het gaat niet om de hoeveelheid die iemand drinkt maar om de oorzaak van het drinken. En als je alcoholist bent, is het aanpakken van die ziekte stap nummer een om verder te komen met andere psychische ziektes/behandeling. Zeker ook omdat je geen antidepressiva kan gebruiken in combinatie met alcohol. Alcohol triggert depressie en behandeling kan alleen aanslaan als iemand weet waarom hij drinkt en de alcohol uit het bloed is. Daarnaast is het met alcoholisme zo dat je je zal moeten realiseren dat "normaal" drinken niet meer mogelijk is. Eenmaal alcoholist, altijd alcoholist. Op wilskracht red je het niet want het stoppen met drinken heeft niets met wilskracht te maken. Het heeft dus ook totaal geen zin om te zeggen: "ik ga nu vier weken niet drinken". Dan ga je voorbij aan de essentie van de problematiek. Dat houdt ook in dat je zijn probleem/ziekte niet moet gaan bagatelliseren en hem de hand boven het hoofd moet gaan houden. Als hij hulp wilt, zal hij moeten afkicken. Voorgoed. En samen met dat afkicken zal hij hulp kunnen krijgen voor zijn psychische klachten. Maar die zijn dus onlosmakelijk verbonden met het drinken. Wat die hulp betreft: hij hoeft niet te blijven waar hij nu is. Iedere hulpverlener of huisarts kan hem ergens anders naartoe verwijzen. Ik weet natuurlijk niet waar jullie wonen maar in het Gooi heb je bijvoorbeeld JellinekMentrum; een combinatie van verslavingskliniek en geestelijke hulpverlening. http://www.jellinekmentrum.nl/jellinekmentrum Als je vriend echt hulp wil zal hij toch echt eerst moeten inzien dat zijn alcoholisme eerst aangepakt moet worden en dat de rest van de hulp daarna komt. Dat het niet leuk is, is logisch. De hele weg van afkicken, erkennen dat je ziek bent en van beter worden is moeilijk. Maar als je die eerste stap hebt gezet en beter wilt worden is het mogelijk! Succes!
Elisa
Bedankt voor de samenvatting van dit draadje 
Liz is al zover dat ze begrijpt dat haar vriend een alcoholprobleem heeft. Vriend zelf heeft helaas vooralsnog wat minder ziekteinzicht. Maar een begin is gemaakt, da's een feit. Vriend is vooralsnog gestopt met de alcohol.
Het klopt dat je niet 'een beetje' alcoholist kunt zijn. Je bent het of je bent het niet. Je drinkt, of je drinkt niet. Zo zwart-wit is het. Maar daar zal vriend gaandeweg vanzelf achter komen.
Fem
Tja, ik heb de hele draad niet kunnen lezen Het is natuurlijk erg triest, zeker als het om een dierbare gaat maar ik heb tegen die vriend van me gezegd toen hij zijn kop in het zand bleef steken dat hij het verder zelf maar moest uitzoeken en dat ik pas weer contact met hem wilde als hij erkende dat hij alcoholist was en de aangeboden hulp accepteerde. Verslaafden zijn meesters in het manipuleren en andere mensen voor hun karretje spannen en ik had er genoeg van. Bij de Al-Anon leerde ik dat je soms hard moet zijn en ze moet loslaten zodat ze er hopelijk zelf achter komen dat ze hulp nodig hebben... Hij zit nu wel in de GGZ maar blijft ontkennen dat hij een alcoholprobleem heeft. Hij is dus niet eerlijk tegenover zijn behandelaars en hij vordert dan ook niet echt in de behandeling. Zucht. Ik hoop dat ik mijn beste vriend ooit weer terug heb zoals hij was...
