Geen psychische hulp kunnen krijgen
Mijn beste vriend is een maand of twee geleden in een vreselijke crisis terechtgekomen. Zwaar-depressief deed hij een zelfmoordpoging met pillen en vervolgens ben ik met hem naar de huisarts gegaan, die ervoor zorgde dat hij voor een paar dagen in de crisisopvang terechtkwam, want hij kon niet alleen zijn. Het was de hulpverleners meteen duidelijk: probleem was drank. Nu drinkt hij zijn leven lang al stevig en de laatste jaren na een zwaar auto-ongeluk meer, dus een keer afkicken is geen vreemd/slecht idee, omdat daarmee een vicieuze cirkel doorbroken kan worden.
Na die paar dagen in de opvang moest hij ergens anders heen, ik dacht aan een detoxafdeling, want die was er ook, maar nee, het werd de Intensieve Crisisopvang. Dus daar zat-ie, zwaar onder de pillen, tussen de hardcore gevallen. Doodongelukkig. Een zombie. Na een week moest ie daar weg en heb ik hem in huis genomen. Hij had een afspraak bij een verslavingskliniek. Daar is ie inmiddels in zes weken tijd drie keer geweest en ze willen geen psychische hulp verlenen als ie niet afkickt.
Hij drinkt dagelijks, maar beslist niet overmatig, een paar glazen wijn per dag, hooguit een fles. Ik weet dat dat volgens de maatstaven te veel is, maar hoeveel mensen doen dat niet?
Inmiddels heeft hij zelf meer inzicht in zijn problematiek gekregen door veel te lezen en met me te praten, en hij vermoedt in ieder geval manische depressiviteit, wat ook mij niets zou verbazen. Hij wil graag naar een psychiater. Maar dat lukt dus niet, want omdat hij op het spoor van die verslavingskliniek is gezet, moet ie daarop blijven.
Ze willen hem vier weken opnemen, dat wil ie per se niet, mede gezien zijn recente ervaring in de crisisopvang. Ik begrijp dat en weet uit ervaring dat zo'n behandeling niet helpt als iemand er niet zelf achterstaat. Hij wil nu wel vier weken niet drinken, eventueel gecombineerd met een dagprogramma. Dus dat is iets. Maar dat moet hij dus doen om pas daarna psychiatrische hulp te krijgen. Terwijl het dus echt slecht met hem gaat.
Maar hij gaat het nu wel doen, wat ik aanmoedig, maar ik weet genoeg over alcoholisme om te weten dat hij geen 'zwaar' geval is. Waar ik me dus groen en geel aan erger is dat deze man geen psychische hulp krijgt, want dan maakt ie een begin met zijn behandeling, een begin waar hij zelf achterstaat. In mijn ogen komen ze dan vanzelf met hem op het punt drank, maar heeft hij wel het gevoel dat hij nu al geholpen wordt.
Wie weet hier meer van? Of weet een manier om het anders aan te pakken? Of wil ervaringen met me delen? Het zou toch te zot zijn als niemand die hooguit een fles wijn per dag drinkt urgente psychische hulp zou kunnen krijgen? Ik ken genoeg mensen die meer drinken en die gewoon onder behandeling zijn voor psyschische klachten.
Dubbele diagnose kliniek
Is een dubbele diagnose kliniek (psychiatrie en verslaving) een mogelijkheid voor je vriend? Omdat veel mensen met een psychiatrisch ziektebeeld middelen (waaronder alcohol) gebruiken als vorm van zelfmedicatie zijn er inmiddels overal in het land klinieken die beide gecombineerd behandelen.
Je moet je niet blind staren op het woordje "kliniek", want vaak streven ze ernaar om mensen zo kort mogelijk in de kliniek te hebben en ambulant of in deeltijd verder te behandelen. Met een beetje googlen kun je erachter komen wat er in jullie buurt is.
Zijn huidige drankgebruik wijst niet op een zware drinker, maar ik weet niet hoe representatief zijn huidige gebruik is.
Je verhaal klinkt alsof de behandelaar zijn keuzes naast zuiver medische argumenten ook laat leiden door slim eigenbelang (financiële overwegingen).
J.
J.
Wachttijden
Ook in de psychiatrie heeft men te maken met enorme wachttijden. Een paar maanden is niks vreemds. Dus 4 weken vind ik eerlijk gezegd al vrij rap. Genoeg aanleiding dus om die drank voorlopig te laten staan.
Een fles? Elke dag? En een zware depressie niet als aanleiding zien om die gewoonte maar 's af te zweren? Afgezien van het feit dat het gewoonweg ongezond is, vind ik dat toch erg veel lijken op verslaving. Anders zou je vriend toch zonder pardon gezegd hebben; "Geen probleem, stoppen we gewoon." Maar dat kan hij blijkbaar niet.
Afgezien van verslavingshulp is er geen meer acute hulp, vrees ik. Als je niet het geld hebt om particuliere hulp in te schakelen, is de enige manier om acuut hulp te krijgen op een flatgebouw gaan staan, geloof ik.
Gewoon stoppen met de drank dus en gaan voor die afspraak over 4 weken. Mocht dat niet lukken, verslavingshulp inschakelen.
Fem
Verkeerd gelezen, sorry.
Ik las je posting verkeerd.
Wat ik me afvraag.. Je vriend wil geholpen worden. Het gaat om het uiteindelijke resultaat; dat hij zich goed voelt. Maakt het dan nog iets uit wat de ingang van de hulpverlening is? Dat er begonnen wordt bij het aanpakken van het drankprobleem, wil niet zeggen dat men niet toekomt aan het stellen/behandelen van een diagnose. Met het afslaan van het aanbod hem op te nemen slaat hij de meest acute vorm van hulp af. Waarom? Uit jouw posting maak ik op dat hij zelf totaal geen inzicht heeft in zijn drankprobleem. Hij drinkt al heel lang stevig zeg je, en de laatste tijd is dat meer geworden. 1 fles per dag is veel! En ja, dat doen wel meer mensen. Er zijn wel meer probleemdrinkers. En daarbij, hoeveel meer gaat hij nog drinken als hij niet geholpen wordt?
Hij wil dus een dagprogramma doen en daarnaast de alcohol laten staan. Is dat ook mogelijk? Heeft hij die toezegging? Als dat zo is, dan wordt er hulpverlening opgestart.
Zo lang hij niet op een flatgebouw staat is hij voor de reguliere GGz geen urgent geval. En als hij geen gebruik wenst te maken van verslavingshulp, zal hij gewoon achteraan in de rij moeten aansluiten.
Als ik het zo lees
Als ik het verhaal zo lees is het eerste dat in mij opkomt dat je vriend wel hulp wil, maar dan alleen op zijn manier. Hij wil wel hulp, maar niet opgenomen worden. Hij wil wel hulp, maar niet stoppen met drinken. Hij wil wel hulp, maar vindt niet dat hij tussen de hardcore gevallen past.
Een fles wijn is zes eenheden. Dat is 42 eenheden in een week. Dat is twee keer zoveel als je eigenlijk als man zou moeten drinken. Daarnaast is het vaak zo dat mensen die te veel drinken meer drinken dan hun familie/vrienden denkt dus het is goed mogelijk dat hij meer drinkt dan die fles wijn. Alcohol is een "depressant". Het is een bekend verschijnsel in de hulpverlening dat drinkers een aantal weken na het stoppen ook geen depressie klachten meer hebben.
Hij krijgt wel urgente psychische hulp aangeboden maar niet op de manier die hij wilt. Ik ben bang dat mensen in zijn positie moeten slikken of stikken. Dus hij moet de hulp aannemen of zichzelf verder een depressie indrinken, in zijn eentje.
Overigens ken ik ook genoeg patienten met pscychiatrische klachten die te veel drinken en onder behandeling zijn, alleen is die behandeling jammer genoeg zelden succesvol tot mensen stoppen met drinken.
Het staat er wat lulliger dan ik het bedoel, dingen vriendelijk op papier zetten is niet mijn sterkste punt maar ik schrijf het met de bedoeling jullie te laten inzien dat de hulpverlening wel wil maar jullie moeten de kansen wel met twee handen aanvatten en niet continue "ja maar" zeggen.
Mariel
Ik dacht dat het aan mij lag
Maar beste Liz, ik vind je vriend ook wel wat érg veel noten op zijn zang hebben. En jij faciliteert zijn gedrag. Hij heeft een huis, hij heeft eten, wie koopt de alcohol? Als hij jou niet meer zou hebben, hoe zou hij er dan aan toe zijn? Een alcohol verslaafde is niet iemand die hele dagen laveloos en ongewassen op de bank hangt. Een alcoholverslaafde kan ook heel redelijk functioneren tov de buitenwacht. Wat ze in elk geval allemáál kunnen, is maskeren, liegen en ontwijken. Zijn alcoholgebruik: ben je daar altijd bij? Nee? Dan is het meer dan hij zegt. En eisen stellen aan de psychiatrische zorgverlening lijkt mij de ultieme manier om je verslavingsprobleem te ontwijken.
Tirza
Liz, ik sluit me aan bij josephine
Idd lijkt het op zelfmedicatie bij psychische problematiek. Onzin om dan te verlangen dat je maar eerst moet stoppen met die drank, het drankgebruik komt juist voort uit de problematiek. En de drank houdt hem waarschijnlijk nog redelijk functionerend.
Ga op zoek naar andere hulpverlening. Idd is het ook nog eens matig drankgebruik, zware drinkers drinken veel meer. Ik ken iemand die sociaal al (veel!) meer drinkt... Niet dat ik dat goedkeur, mijn ding is het niet, maar hij functioneert in het normale leven verder prima.
Ik denk dat je de situatie van je vriend goed inschat en ik heb niet het gevoel dat je je laat gebruiken.
Mirreke
Iemand die sociaal al veel meer drinkt? Volgens mij is dat dan toch gewoon een probleemdrinker die het geluk heeft (nog) goed te functioneren? Of zie ik dat verkeerd? Want al lijkt er aan de buitenkant niets aan de hand te zijn, uiteindelijk gaat zijn gezondheid er aan onderdoor.
Sociaal drinken?
Ik weet geen enkele reden waarom sociaal drinken betekent dat je alcohol *moet* drinken. Mensen die zoiets beweren, zoeken in mijn ervaring juist 'sociale' gelegenheden op om die als excuus te gebruiken voor hun drinkgedrag.
Te kritische consument?
Mirreke, dank voor je bericht, het is precies zoals ik er over denk, zelfmedicatie, hoewel ik er van overtuigd ben dat vier weken niet drinken hem veel goed zou kunnen doen, dat er dan wel weer wat licht aan zou gaan in zijn hoofd. Dat het bijvoorbeeld de vicieuze cirkel van zijn slaapproblemen zou kunnen doorbreken. Ik ben zelf verschillende keren depressief geweest, minder erg, maar ik kan me er wel het een en ander bij voorstellen.
Ik maak hem sinds de crisisopvang iedere dag mee, hij heeft geen rooie rotcent op het moment, dus ik weet ook dat hij niet stiekem elders meer drinkt. Dat hij drinkt als hij een afspraak met vrienden heeft lijkt me duidelijk. Maar hij liegt niet tegen me, waarom zou hij? Tussen ons is helder dat ik er voor hem ben, hem wil steunen waar nodig, maar ik zit niet op controleren ofzo, daar heb ik helemaal geen zin in.
Na de berichtjes gisteren ging ik wel even twijfelen, beetje naar gevoel, ik wil hem helpen en er werd min of eer gesteld dat hij, als 'verslaafde' misbruik van me zou maken om zijn verslaving in stand te houden. Ook kreeg ik even het idee dat ik het verkeerd aanpak. Zo heb ik het nog nooit bekeken en het voelt ook niet zo. Natuurlijk is het zo dat ik hem de afgelopen tijd 'in leven heb gehouden'. Dat wil zeggen: hij maakt deel uit van mijn huishouden, verder ga ik niet met geld.
Hij heeft helemaal niets, op een paar goede vrienden na, geen huis, geen familie, geen werk, geen geld. En een zware depressie als gevolg van (waarschijnlijk) nooit behandelde psychische stoornissen. Als je hem gezien had voor de crisisopvang, zo verschrikkelijk wanhopig en de weg kwijt, het was hartverscheurend. Wat doe je als een goede vriend er zo aan toe is? Ik dus dit.
En meedenken over een behandeling. Kort gezegd ben ik dus niet onder de indruk van de aanpak. Er is in al die tijd nog niemand geweest die een goed gesprek met hem gevoerd heeft over hoe hij zich voelt, het gaat alleen maar over die drank, vanaf de eerste minuut. Hup, in een hokje, en anders bekijk je het maar. Dat vind ik te makkelijk. Hij wilde echt geen eind aan zijn leven maken omdat hij een fles wijn per dag drinkt, maar omdat hij niet meer zag hoe het verder moest. Misschien ben ik een wat te kritische 'consument', maar ik ken hem en zijn toestand, we hebben samen zoveel gepraat, dat ik er van overtuigd ben dat psychische hulp, iemand die naar hem luistert meer zou helpen.
Morgen heeft hij weer een gesprek, de verslavingskliniek waar hij naartoe verwezen is, heeft ook een dubbel diagnose-traject, heb ik inmiddels uitgevonden, het is trouwens geen privekliniek. Ik heb hem gezegd dat hij dat moet bespreken. Misschien helpt het als ze zien dat hij meedenkt. Hij wil vier weken niets drinken, maar niet in praatgroepen e.d. Misschien gaat het tegen de heersende normen in, maar ik vind dat iemand het recht heeft om dat niet te willen. Dat je dan niet kunt zeggen: wilt u dat niet? Dan doen we verder ook niets voor u.
Mijn andere gedachte is een second opinion aanvragen bij een psychiater, dus buiten dit hele traject om. Ik heb zijn huisarts gebeld, maar die wil daar niet aan meewerken, die vindt (zonder hem overigens ooit gezien te hebben, het was een vervanger) dat hij nu op het juiste spoor zit. Nu weet ik dat je je huisarts niet nodig hebt voor een second opinion, dus ik wacht even af wat morgen gaat brengen, en als dat wederom niets is, ga ik dat regelen. Vraag me alleen af hoe je aan een goede psychiater komt.
Lastig is dat hij naar die afspraken gaat met een vriend en niet wil dat ik ook nog eens meega. Ik begrijp dat wel, bij mij voelt ie zich nog iets, ik laat hem in zijn waarde, maar ik zou ook wel graag eens willen vertellen wat ik allemaal vind.
Verslavingsgedrag en psyche
Liz, ik denk dat Mirreke en Josephine een goed punt hebben wat de relatie tussen drinken en psychische of psychiatrische problemen betreft. Maar de gevolgen van een verslaving (en daar ga ik even vanuit, omdat ik denk dat verslaving niet over hoeveelheden gaat maar om de afhankelijkheid van het middel) kunnen zo groot zijn, dat het soms beter is om tóch eerst dat deel van de problemen aan te pakken en dan aan de psychische problematiek te gaan werken. Dat wil niet zeggen dat die verslaving geheel weg moet zijn voordat de psychische problematiek wordt aangepakt. Juist in de dubbeldiagnose die Josephine noemt, zou dan een oplossing kunnen liggen. Ik ken inderdaad mensen die hun verslaving beter konden loslaten naarmate zij meer grip kregen op hun psychische problematiek. Maar daarvoor is het nodig dat er inzicht is in de rol die de verslaving daar bij speelt. Is het een sociale verslaving of een emotionele, bijvoorbeeld.
Sancy
Sancy, en de andere dames die zich hier druk maken over hoeveelheden, probleem- en sociaal drinken, etc, ik realiseer me dat hij volgens het boekje te veel drinkt, dat hij op zijn minst afhankelijk is van drank. Kan een heel interessante discussie zijn. Maar daar gaat het me niet om, ik wil dat hij de juiste behandeling krijgt, de man is stabiel, maar nog steeds in psychische nood. Ik erger me er aan dat daar geen oog voor is, dat vier weken niet drinken een voorwaarde lijkt te zijn om hulp te krijgen.
Sorry sancy
We zaten simultaan te tikken, met je vorige bericht ben ik het meer dan eens.
Liz
tis goed hoor 
Complicatie
Hoor net van de vriend die morgen mee zou gaan naar het gesprek dat dat niet doorgaat: hij kan niet. Dat betekent in mijn ogen dat hij morgen niet akkoord gaat met opname/dagbehandeling, gaat zeggen dat hij zelfstandig vier weken niet gaat drinken en er dus weer absoluut geen stap gezet gaat worden. Ik kan het echt niet uitstaan.
Ga opnieuw voorstellen dat ik meega, maar zal wel nul op rekest krijgen. Een andere behandeling wordt steeds urgenter, ik wil hem die weg zo graag kunnen wijzen.
Ben toch ook een beetje bang dat hij (onbewust?) een escape aan het voorbereiden is met zijn plan om zelfstandig vier weken niet te drinken. Want ook al vinden we hem niet 'hardcore', hij is natuurlijk wel bang om de alcohol op te geven.
Pffff!
Liz
Ik wil toch even zeggen dat ik het hardstikke goed van je vind dat je zo begaan bent met je vriend. Heb aan den lijve ondervonden dat de meeste mensen het op zo'n moment af laten weten. Super dat jij er wel bent voor je vriend.
Kan ook heel goed begrijpen dat jij het niet kan uitstaan dat het gaat zoals het gaat en je vriend zich gedraagt zoals hij doet. Maar kun je dat wel ook een beetje loslaten, op de momenten dat dat nodig is? In die zin dat je er zelf niet aan onderdoor gaat? Het is goed dat je hem wil helpen, maar op een gegeven moment moet je ook kunnen accepteren dat hij nog niet zo ver is dat hij geholpen kán worden. Soms moet je eerst heel diep zinken. En het is niet leuk om te zien dat iemand psychisch zo afglijdt, maar vaak is dat de enige kans op verbetering. De bodem raken en weer opkrabbelen.
Ik kreeg ook pas acute hulp toen ik zover was dat ik in een psychose schoot. Ik ben d.m.v. een in bewaring stelling (IBS) opgenomen omdat het helemaal fout ging. Vervelend dat het zo ver heeft moeten komen, maar goed dat het is gebeurd. Want dat is wel het keerpunt geweest. Soms is de beste weg niet de makkelijkste.
Sterkte in elk geval.
In hetzelfde schuitje gezeten als jij, liz
Alleen ging het om een vriendin en was ze niet bij mij in huis. Maar ook aan de drank en dezelfde problemen zoals jij ze omschrijft. Toch is 't niet nuttig als ze eerst met gesprekken of weet ik wat beginnen, zolang hij nog drinkt. Hier werd ook steeds gezegd dat ze eerst moest afkicken, dat lukte natuurlijk steeds maar voor een tijdje, dan viel ze weer terug.
Ik wéét dat je dit niet wilt horen, maar vaak (wil niet zeggen bij jou, maar ik dénk dat je 't wat te optimistisch ziet, ik zag 't toen ook zo) denk je zelf dat jij hem of haar wel van de drank af krijgt en daarbij van de andere problemen (met hulp dan van buitenaf), maar helaas, vaak blijkt dat degene die drinkt niet in die mate meewerkt zoals jij 't wil. Ze willen van alles, máár op hun eigen voorwaarden (zelf niet drinken, niet in praatgroepen, etc).
Ik wens je heel veel succes en ik hoop heel erg dat 't jou wél lukt!
Groetjes,
Wilma
Drank
Het is niet zo dat ik drankgebruik goedkeur of accepteer, ik geloof wel degelijk in een tweesporenbeleid bij de vriend van Liz.
Het zou een simultaantraject moeten zijn, via de huisarts zou je toch moeten kunnen vragen wat er nog meer aangeboden wordt. Of googelen via het net, maar dat doe je natuurlijk al wel. Ik herken ook wel het ontkenningsgedrag van je vriend/kennis. (ik heb zelf vroeger ook een vriend/kennis gehad met (zware) alcoholproblematiek en psychische problemen). Maar om stoppen met drank als voorwaarde te stellen, ik vind het niet reëel, je weet gewoon dat iemand dat, nu nog, niet doet en dan wordt hij helemaal niet meer geholpen. Lastig.
Liz, bescherm wel je eigen grenzen. Ik ben vroeger midden in de nacht op de fiets door Utrecht getogen voor mijn vriend/kennis die dreigde met zelfmoord. Ik ben meerdere malen met hem bij de politie geweest, ik heb hem in huis gehad, enz. enz. Heeft niet geholpen destijds, maar hij was ook echt heel erg alcoholverslaafd. Had Korsakov en zo. Maar het heeft mij veel gekost voordat ik het allemaal kon loslaten, heb me heel lang heel schuldig gevoeld.
Dit is eigenlijk 'not done'
Maar ik haal eventjes je draadje in Relatieproblemen erbij. Dat had ik nog niet gelezen. Het compliceert deze situatie wel, Het is niet gewoon een vriend maar op dit moment je levenspartner. Daarmee is het voor jou wel moeilijker om je grenzen te bewaken lijkt me zo, want jij speelt mee in dit verhaal. (Dat was in mijn geval, zie boven, niet zo, ik had geen emotionele band met deze man, behalve dan een soort overgeëfde vriendschap, ik had namelijk wel een goede band met zijn vriendin.)
In dit geval zou ik erop staan om mee te gaan naar een gesprek, veel van de behandeling is ook voor jou van belang. Tenslotte woont hij in jouw huis en speelt een rol in je leven. Dat kan handig zijn, omdat hij dan door jou ondersteund kan worden wanneer het lastig wordt, maar ik vind eerlijk gezegd dat je dan recht hebt op een stem in het geheel.
Kun je de hulpverlener niet bellen en op die wijze met hem/haar spreken?
Theoretisch gezeur
Liz ik begrijp heel goed dat jij denkt dat eerst afkicken en dan praten gewoon te veel gevraagd is en ik ben het ook wel een beetje met je eens. Stoppen met alcohol is gewoon erg moeilijk, zeker als er daarnaast psychische problemen spelen.
Maar mijn optellen van eenheden is geen theoretisch gezeur. Het is gewoon feitelijk zo dat je als je alcohol drinkt slechter slaapt en je depressiever voelt. Daarnaast ben je minder in staat om dingen duidelijk op een rijtje te zetten, iets wat juist heel erg nodig is als je een hulptracject in gaat.
De hulpverlening is lang niet altijd wat het zou moeten zijn maar je moet roeien met de riemen die je hebt en niet langs de kant blijven staan tot er een mooi cruiseschip langskomt want dan kon het wel eens te laat zijn. Je zou kunnen kijken of er via de huisarts andere of extra hulp mogelijk is. Een andere optie die voor veel mensen uiteindelijk het beste werkt is Alcholics Anonymous of een soortgelijke groep. Binnen zo'n groep zijn vaak veel mensen die ook met psychische problemen te maken hebben die je weer handvaten en hulpverleners kunnen geven om je daar mee verder te helpen.
Zorg ook goed voor jezelf en maak het vooral zijn probleem. Ik ken jouw vriend niet persoonlijk maar mensen die dit soort problemen hebben zijn vaak (onbedoeld) erg manipulatief. Ik ken genoeg mensen die van alcohol afhankelijk zijn en geen cent te makken hebben die dan toch weer op de een of andere manier een fles regelen. Het is ook heel typerend voor mensen met dit soort problemen dat er altijd een reden is om niet te stoppen, niet te beginnen. Jij kan de depressie en alcolverslaving van hem niet oplossen, dat moet hij zelf doen. Als je kinderen hebt (je schrijf immers op OOL) heb je ook een verantwoordelijkheid naar hen toe om ze te beschermen van het zien van dit soort destructief gedrag.
Als ik in jouw schoenen stond en thuiswonende kinderen had zou ik hem de deur wijzen. Zonder thuiswonende kinderen zou ik hem dwingen zo snel mogelijk het eerste traject dat er is in te stappen en hem anders ook de deur uitzetten. Het is zijn probleem, hij moet stoppen met alcohol en beginnen met therapie. Laat het niet jouw probleem worden.
Ik zeg dit trouwens niet zomaar. Ik heb een kortstondige relatie gehad met een alcoholist en heb als arts op de leverafdeling gewerkt en werk nu op de SEH. Ik heb dus ruimschoots ervaring als professional en als privepersoon met dit soort problematiek.
Succes, Mariel
Manipulatie
Wat ik hier vooral lees is het typische manipulatieve en vergoelijkende gedrag en gepraat dat verslaafden en depressieven kunnen vertonen en zo te zien heeft deze vriend je al flink in dit kielzog megezogen.
1 fles wijn per dag is niet normaal, het is VEEL.
Alcohol versterkt depressies.
Laat je niet verder meeslepen in zielig gedoe van 'de drank is het probleem niet', want dat is het wel.
Hij heeft nu een reddingsboei, maar wil die niet grijpen...ik zou EISEN dat hij de geboden hulp pakt en annders wegwezen, in het belang van jezelf en je gezin.
In de vorige eeuw heb ik me ooit laten meeslepen in de wereld van zo iemand (inderdaad ook midden in de nacht ook op mijn fietsje door Utrecht 'want ik maak er nu een eind aan'), dat heeft mij bijna kapot gemaakt, enn boos toen later bleek dat deze persoon een spoor van hulp willen verlenende vriendinnen en vrienden versleten had. Ik trap dasr niet meer in. De volgende keer als een depressief drankorgel op mijn weg komt en me met zo'n boodschap belt zal mijn antwoord zijn: 'ja doe maar.'
Een paar dingen
Ik ben heel blij met al jullie respons en adviezen.
Ik pas goed op mezelf en zorg ook goed voor mezelf. Vorige week had ik even een dip om het niet op gang komen van de hulpverlening en mijn gevoelens voor hem gingen ook even met me op de loop, maar dat hebben we goed uitgepraat. Bovendien heb ik zelf een professioneel iemand (had ik al) met wie ik er over kan praten. Bovendien doe ik dit niet alleen, zijn beste vrienden zijn er ook 24/7 en regelen ook van alles.
Mijn kind is de helft van de tijd bij mij en ondervindt er geen hinder van. Daar zorg ik voor. Bovendien vinden er geen vreemde, onverkwikkelijke dingen plaats. Hij is een lieve, rustige man en ik heb hem nog nooit dronken of raar gezien, wel wanhopig op het dieptepunt van zijn crisis, maar daar was mijn kind uiteraard niet bij. Hij wil onder geen beding overlast veroorzaken in mijn huishouden, stelt zich zeer bescheiden op. En hij maakt zich zo nuttig mogelijk door voor mij/ons te koken, etc.
Ik ben helaas enigszins ervaringsdeskundige, heb een van mijn beste vriendinnen zwaar naar de kloten zien gaan. Zij dronk vele malen meer, de hele dag door en ook stiekem, en weigerde zich te laten helpen. Ze leeft nog, maar daar is alles mee gezegd, en de vraag is voor hoe lang. Voor mij is dit echt een ander geval, het valt niet te vergelijken. Anders zou ik er ook geen energie in stoppen. Ik denk dat ik alle smoezen en tactieken al wel een keer voorbij heb zien komen bij mijn vriendin, dus ben me er voortdurend van bewust.
Word ik gemanipuleerd? Daar ben ik zelf bij en ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen. Ik zie ook wel dat het heel makkelijk voor hem is dat ik hem opvang. Dat er daardoor geen dringende urgentie is om iets te veranderen, maar ik spreek hem er met regelmaat op aan en denk dus mee over een eventuele behandeling.
Maar ik vind ook dat hij een veilige plek, een soort thuis, nodig heeft en dat bied ik hem. Want ik hou van hem, al is me op dit moment niet duidelijk op welke manier precies.
Hij heeft trouwens nooit met zelfmoord gedreigd, hij heeft het gewoon geprobeerd, zonder waarschuwing. Toen het mislukt was, kwam hij pas bij mij. En heb ik actie ondernomen.
Beste liz
Ik snap wel dat een psychiater niet met iemand een gesprekstherapie in wil gaan die drinkt. Zit je duurbetaald met een fles drank te praten. Of met een beneveld brein. Dat is toch zinloos?
Tirza
Waanzin
Tirza, daar word ik dus echt woest van, wat een waanzin, jouw opmerking, alsof hij 24/7 drinkt: hij drinkt, net als miljoenen mensen, 's avonds, misschien te veel, maar bezopen heb ik hem nog nooit gezien, of niet aanspreekbaar. En dan nog: overdag is hij echt niet beneveld.
Stel dat iedereen die 's avonds een fles wijn drinkt eerst in een verslavingskliniek opgenomen zou moeten worden voordat hij/zij bij een psychiater terechtkan? Enig idee wat daar de kosten van zouden zijn voor de samenleving?
Dirksmama?
Fijngevoelige reactie zeg! Was je even vergeten dat psychisch onderuit gaan net zo menselijk is als het geven van borstvoeding?
Weet je wat veel is?
Dank Slaafje, maar ik kan wel wat kritiek hebben. Natuurlijk is een fles veel, te veel, maar ik heb zoveel meer ellende gezien dan dat: mijn vriendin dronk wel drie, vier flessen. Iemand anders minstens een fles whisky en ook nog bier. Allemaal mensen die er ook de hele tijd mee bezig waren, net zoals een nicotineverslaafde met sigaretten in huis hebben. Heeft mijn vriend niet, hij heeft aan het eind van de middag zin in een borrel. Glas bij de borrel, glas tijdens het koken, glas tijdens het eten, etc. En daarom krijgt hij geen psychische hulp...
Noten op zang hebben
Tirza; Je zou eigenlijk eens een kijkje moeten nemen in een psychiatrisch ziekenhuis en je dan vervolgens voorstellen dat het heel slecht met je gaat en je dan daar zou moeten leven, tussen de psychotici en borderliners. Met een beetje pech slaap je op een meerpersoons kamer en geef je de voorkeur aan een nacht in de separeer boven de slaapkamer met andere psychiatrische patiënten.
Dan wil ik nog een keer met je praten over eisen stellen aan een psychiatrische behandeling.
J.
Precies
Precies, Josephine, mijn vriend heeft 10 dagen tussen de hardcore gevallen gezeten in de crisisopvang en als hij één ding zeker weet: dat wil hij nooit meer en zeker niet vier weken lang. Ik ben er toen elke dag geweest en het was schokkend. Ik noem het dus ook inderdaad geen eisen stellen. Hij werd onder de pillen gepropt, was een zombie en dat was dat. Verwijzing na deze periode: naar de verslavingskliniek, want aan de drank. Daar is hij in zes weken tijd drie keer geweest en het gaat tot nu toe alleen maar om procedures. Niemand heeft in die twee maanden verder iets aan hem gevraagd of zich in hem verdiept. En nu verzanden we dus in dit welles-nietes-verhaal met die instelling. Verdrietig en moedeloos word ik er van.
Begrijp me goed, ik zeg niet dat die instellingen geen goed werk doen, maar wel dat niet iedereen geval hetzelfde is. Ik vind het ontzettend jammer dat het niet iets meer maatwerk kan zijn.
Veel? en verder
Onder alcoholisten is een fles wijn per dag echt niet veel. Liz, ik zou proberen toch verder te zoeken en niet alleen bij deze instantie te blijven.
En verder! Wat een onzin dat je geen eisen mag stellen aan psychische hulpverlening als je ernstig in de shit zit. Wat is dat toch voor een instelling: mensen met psychische problemen (en dan OOK NOG aan de drank, foeiii!!!) die mogen niet kiezen, moeten zeker slikken of stikken. Je bent nog steeds mens hoor.
Ik snap eerlijk gezegd niet zo Liz, dat van deze mate van drankgebruik zo'n probleem wordt gemaakt daar. Mijn kennis dronk achter mekaar flessen sterke drank leeg als hij ze te pakken kon krijgen, hij was bij mij binnen gedrongen en binnen 5 minuten waren al mijn flessen leeg, zelfs zure wijn die ik gebruikte bij he koken. Vind ik wat anders dan 'lekker' beginnen te drinken bij het koken.
Ik ken nu mensen die per dag een fles port leegdrinken, en dan zeker nog met zijn tweeën twee flessen wijn bij het eten en nog een likeurtje (of twee) bij de koffie. Elke dag!!! Zijn dat alcoholisten, in de zin dat je verslaafd bent en niet meer zonder kunt, zeker wel lijkt mij. Zijn het probleemgevallen? Nee, allebei een goede baan, mooi en goed verzorgd huis, vallen niemand lastig. Ze drinken alleen heel veel. Toevallig weet ik het ook, maar als je ze alleen van groeten kent zou je het echt niet weten.
Van een fles wijn per dag val ik eerlijk gezegd niet achterover en nogmaals, ik vind het ronduit vals dat hij eerst moet proberen daarmee te stoppen. Daarmee wordt het een extra opgave terwijl ik denk dat als de psychische problemen worden aangepakt dat alcoholgebruik wel eens vanzelf minder zou kunnen gaan worden. In ieder geval sta je dan sterker en val je met goede ondersteuning niet in het gat van niet drinken, dat immers vooral de scherpe kantjes van psychisch leiden verlichten kan.
Maar ik zei het al Liz, blijf ook bij jezelf en probeer je eigen grenzen te bewaken.
groet, Mirjam
Josephine*
Josephine; een psychiatrisch ziekenhuis of PAAZ is niet bepaald de meest fijne plek om te zijn. Maar het is wel het punt waar de meeste hulp gecentreerd is. Dus (helaas) is dat de 'place to be' als je echt acute hulp nodig hebt. En om in elk geval voor mezelf te spreken; je komt er toch beter uit dan dat je er in ging. En het stimuleert zeker de wil om aan jezelf te werken. Want je komt er niet graag nog 's terug.
Opname is verre van leuk. Verder afglijden ook niet. Het is kiezen tussen twee kwaden, vrees ik.
Fem
p.s. indien niet psychotisch slaapt ook een twee- of meerpersoonskamer vele malen beter dan de separeer..
Hardcore
Nu is het al een paar keer genoemd; 'hardcore' gevallen. Wat verstaan jullie onder hardcore gevallen?
