Gebitsellende dochter...het houdt niet op

Zeker fijn dat er meegedacht wordt en dat dochter autonomie krijgt. Ze wordt er ook een stuk (be)handelbaarder van, ook voor artsen wel zo prettig.

Dochter vroeg vanmiddag na school of ze soep mocht bij haar brood, want dan kon ze makkelijker eten. Ik vond het heel fijn dat ze dat gewoon aan kon geven wat ze nodig had, in plaats van dat het door alle emoties niet lukt en het resulteert in alsnog een ontploffing. Ook daarin zit enorm veel groei.

Toen mijn man later op de middag zei dat hij haar begreep werd ze wel even boos. 'Je hoeft niet net te doen alsof je het snapt, omdat je toevallig zelf ook een bril hebt, want je snapt er helemaal niks van. En dat hoeft ook niet, ik hoop voor je dat het zo blijft'.
Er viel even een stilte en toen man dochter een knuffel wilde geven brak ze. Dat het soms even heel eenzaam voelt, al dat medische gedoe. Dat het voelt alsof niemand haar echt begrijpt. En dat ze het stiekem ook wel fijn vindt dat de oogarts nu heeft besloten dat ze geopereerd moet worden, want ze vindt het scheelzien niet mooi, maar wil ook geen operatie dus de drempel om er zelf voor te kiezen was te hoog. En dat ze, wanneer ze zegt dat ze 'niet goed genoeg is voor ons', eigenlijk bedoelt dat ze niet goed genoeg is voor zichzelf. Dat ze dingen aan zichzelf stom vindt en dat het dan soms makkelijker is om dat bij ons neer te leggen dan er zelf iets aan te doen. 

Ik sta versteld van haar zelfinzicht en hoe ze dit al kan verwoorden. Het raakt me echt.
En het maakt me ongelooflijk trots. Dat ze dit kan, wil en durft te delen met ons. 

Zijn we weer...even van me afschrijven...

Vanmiddag stond er een groot tandheelkundig en orthodontisch voortgangsconsult op de planning. Kijken waar we staan in het traject omtrent dochters gebit en hoe we verder gaan. Dochter wist dat er door meerdere mensen in haar mondje gekeken zou worden, dat er allerlei foto's gemaakt zouden worden en dat ze gips moest happen en heeft heel goed meegewerkt. Toch waren er toch wel een paar flinke tegenvallers.
Om te beginnen moeten alle melkhoektanden die ze nog heeft gevuld worden, waarvan twee ontzenuwd en komen er metalen kroontjes op. Daar was ze al verdrietig over, want dat vindt ze niet mooi.
Daarnaast is haar kaakbot na de operatie van afgelopen augustus niet goed hersteld, dus daarvoor zijn we weer doorverwezen naar de kaakchirurg. Dit zal operatief hersteld moeten worden. Zucht. Nóg een operatie. Dochter werd er heel boos van. Zóveel pech, waarom altijd zij, ze wil geen operaties meer, helemaal klaar met alle gedoe.
Het goede nieuws is dat de beugels die ze het afgelopen jaar/anderhalf jaar gedragen heeft hun werk goed gedaan hebben en er uit mogen. Daar komt dan wel een andere, uitneembare beugel voor in de plaats die haar kaakgroei zal reguleren, haar beet verbeteren en haar voortanden al wat rechter zal zetten. Deze zal ze moeten dragen totdat ze is 'uitgewisseld' (in haar geval; volwassen gebit voor zover mogelijk compleet), dat zal waarschijnlijk zo'n 2,5 tot 3 jaar duren. Deze beugel doet volgens de orthodontist geen pijn, maar geeft vooral in het begin wat ongemak, vooral met praten. De orthodontist heeft zo'n beugel laten zien aan dochter en uitgelegd hoe het werkt. Dat gaf even heel veel tranen en weerstand. Het lijkt haar een heel onhandig groot ding om de hele dag te moeten dragen (alleen met eten, tandenpoetsen en sporten hoeft ze de beugel niet te dragen), zij moest alwéér iets wat verder niemand had, was bang dat ze uitgelachen zou worden omdat ze er niet mee kan praten en ze moest het ook nog eens heel lang.
Het vraagt van haar alweer heel veel vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed komt en heel veel veerkracht om over haar frustratie heen te stappen. Tegen beter weten in. Want het blijft maar tegenzitten.

Uiteindelijk lukte het om haar uit haar frustratie te krijgen door haar de regie te geven over de planning van de behandeling aan haar hoektanden en het wisselen van de beugels. Maar oh, wat heb ik met haar te doen. Ze is enorm boos. En vooral heel erg verdrietig. Helemaal klaar met álles en totaal ontoerekeningsvatbaar.
Ik moet echt opletten wat ik zeg. Toen ik zei dat ik haar begreep keek ze met een woedende blik dwars door me heen en snauwde dat dat helemaal niet kon en dat niemand haar begreep. Toen mijn man zei dat ze sterk genoeg is om het samen met ons te dragen, gilde ze dat ze niks aan ons heeft omdat ze het toch allemaal alleen moet doen. 
En dat het helemaal niet goed komt. 

Nu ik dit allemaal zo opschrijf, terwijl ik dochter hoor snikken op haar bed breekt mijn hart. Ze wil even helemaal niks, geen aandacht, geen troost, maar alleen zijn.

Flanagan schreef op 24-04-2024 om 17:36:

Krijgt je dochter een spinhyrax- beugel? Daar zijn op dit forum diverse draadjes over te vinden. ( ze is zonet enige met zo’n beugel, dus een draad vol handige ervaringen en herkenning.)

https://www.ouders.nl/forum/gezondheid/spinhyrax-beugel-vraag

Nee, ze heeft momenteel een quad helix en die gaat er binnenkort uit.
Voor een hyrax had ze te weinig kiezen om die aan te bevestigen en een quad helix hoef je niet zelf aan te draaien, dus minder belastend voor haar. Daar is wel goed over meegedacht door de orthodontist. Ze heeft van deze beugel ook weinig last gehad en zelfs de eerste dagen had ik erger verwacht.

Ze krijgt een frankel beugel. En daarmee is ze natuurlijk ook niet de enige, want anders bestond zo'n ding natuurlijk helemaal niet, maar voor haar voelt het wel even zo.

AnnaPollewop schreef op 24-04-2024 om 19:52:

[..]

Het blijft een heel gedoe inderdaad, en het zal haar altijd tegenvallen omdat ze het sowieso niet wil, alle gedoe. Begrijpelijk.

Dat ze boos wordt over jullie uitspraken snap ik wel, het is makkelijk zeggen dat jullie het samen doen maar zij staat ervoor, en dat het voor jullie ook niet leuk is is afgeleid verdriet, daar heeft zij weinig aan. Je kunt moeilijk van haar verwachten dat ze oog heeft voor wat het jullie doet. En dat het allemaal goed komt is helemaal niet zeker, ze moet nu ook weer een operatie en dat was toch ook niet tevoren gezegd.
Het is allemaal heel naar voor haar. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen nu.

(ik begrijp echt wel dat het voor jullie als ouders pittig is. Maar ik snap haar ook wel, dat ze niks heeft aan loze solidariteit en medelijden, want ze moet toch evengoed alles ondergaan en niemand neemt iets van haar over of zegt dat het niet hoeft. Dan is het niet helemaal eerlijk om net te doen of ze er niet alleen voor staat. ASSers zijn nou eenmaal erg realistisch).

Deze komt even binnen...je hebt gelijk. Ze wil het allemaal niet en toch moet ze steeds maar weer nare dingen ondergaan. Als we het van haar over konden nemen, zouden we dat zonder enige twijfel doen, maar ja, dat kan helaas niet. Wij wilden haar steunen en troosten en moed inspreken. Die we zelf ook even kwijt zijn. Want hoe houd je moed en vertrouwen als het leven telkens tegen zit? Als er voortdurend tegenslag en ellende op je pad komt? En dat terwijl je nog zo jong bent. Eerlijk? Ik zou het bij God niet weten. 

We weten ook niet of het goed komt. Ja, er is een extra operatie nodig omdat er een onvoorzien probleem is ontstaan en dat is niet leuk, maar dat probleem is in principe wel oplosbaar. Komt het dan goed? Misschien met een omweg. Misschien niet helemaal. Of op een andere manier dan gehoopt/gewenst.

Het is inderdaad gewoon even heel erg naar en heel erg verdrietig. Vooral voor dochter. En natuurlijk mag ze boos en verdrietig zijn. Maar het voelt zo machteloos, al is dat voor haar natuurlijk net zo. Misschien kunnen we daar ook gewoon eerlijk over zijn naar haar toe. 

Die realiteitszin van haar, daar was ik altijd trots op. Ik vond dat een goede eigenschap. Nou ja, dan brengt autisme haar ook nog wat positiefs.
Dat autisme heeft nog een bijwerking; ze is ontzettend radicaal en zwart-wit in haar reacties en emoties. Ze kan dat heel diep doorleven, maar ook relatief snel heel radicaal bijdraaien. En ze gaat bovenmatig goed op verantwoordelijkheid en autonomie.