EMDR bij trauma kind
Met onze 8 jarige zoon zijn we al lange tijd zoekende naar wat er toch met hem aan de hand is. Hij zit slecht in zijn vel, heeft allerlei fysieke klachten, is vaak moe, plast in zijn broek enz. Een hele medische molen zijn we al door, en uiteindelijk zijn we beland bij een centrum waar ze vanuit verschillende disciplines kijken naar het hele kind.
Uit met name onderzoek van een fysiotherapeut is naar voren gekomen dat hij heel slecht 'verbonden' is met zijn lichaam, en vooral dat hij heel sterk (fysiek) reageert als een kind dat een ernstig trauma heeft opgelopen.
Als snel kwamen we toen uit bij een ziekenhuisopname in een Grieks ziekenhuis op 2 jarige leeftijd. Dit wàs ook een erg traumatische ervaring. Men ging daar zo gruwelijk om met kinderen, echt onbeschrijfelijk. Alsof het objecten waren, in plaats van mensen. Na 2 vreselijke dagen en nachten hebben we tegen alle adviezen in onze zoon daar weggehaald. Hij was toen helemaal in zichzelf gekeerd en maakte nauwelijks nog contact. Daarna is hij heel lang erg bang geweest voor vreemden. Naar de kinderopvang is nooit meer gelukt, en het wennen op school heeft al met al bijna 2 jaar geduurd. Zijn vertrouwen in mensen is nog altijd erg wankel. Dus nou ja, dat dit ingrijpend is geweest in zijn leven is wel duidelijk.
Nu willen ze via EMDR gaan proberen dit trauma te repareren. Omdat hij zelf geen bewuste herinneringen heeft doet hij dat samen met mij (ik was toen vrijwel de hele tijd bij hem). Dat schijnt voor de behandeling niet eens zoveel uit te maken.
De begeleidend kinderarts is heel optimistisch over het effect dat dit zal hebben. Zelf merk ik dat ik nog niet te hoopvol durf te zijn. Zijn hier mensen met ervaring met EMDR bij vroeg trauma? En heeft het geholpen??
Bij mijzelf
heb ik een keer EMDR gedaan om vroeg trauma te kunnen verwerken. Achteraf heb ik er weinig aan gehad (gevoelsmatig). Ik denk dat als je er echt open voor staat het wel aan kan slaan, maar ik vond het toen al zweverig.
Waar ik wel iets aan heb gehad is yoga. Ook voor kinderen is zoiets mogelijk.
Wat ik mij als eerste afvroeg is het volgende.
Is jullie zoon goed gebonden naar jullie? Kunnen jullie hem goed hanteren of heeft hij afwijkend gedrag?
Waarom ik dat vraag? Mijn oudste heeft door trauma (papa lag langdurig in zh) hechtingsproblemen gekregen. Na veel zoeken zijn wij er uiteindelijk achter gekomen dat het door de hechting uit zijn babytijd kwam. We moesten een toen 10 jarige soms aanspreken op veel jonger niveau. Hij moest alle stappen die ieder kind doormaakt nog doormaken. Hij is in een jaar tijd van baby/peuterniveau naar 8/ 9 jarig niveau gegaan. Toen kreeg hij ook weer een beetje vertrouwen.
Naar anderen toe is hij nog steeds schuchter en blijft het liefst met een bekende in zijn omgeving.
Misschien dat mindfullness ook een idee is. Dan ben je erg met jezelf bezig.
Misschien heb je hier iets aan en anders hoop ik dat er nog aanvullende tips komen.
zelf ben ik er heel goed mee geholpen, al snap ik nog steeds niet hoe het precies werkt. Ik had een ernstige ziekte plus operatie meegemaakt, verergerd doordat de huisarts het niet serieus nam en doordat ik toch nog probeerde met mijn laatste krachten voor mijn zeer jonge kinderen te zorgen, omdat ik geen thuiszorg kreeg. Toen ik begon met de therapie raakte ik al in paniek als ik erover probeerde te praten, maar nu doet het me echt niets meer.
Het is een bewezen effectieve methode, maar het is zwaar omdat je het gebeurde moet herbeleven. Hou daar dus rekening mee: plan sessies niet zomaar tussen school en allerlei andere verplichtingen door. Hij zal daarna echt even bij moeten komen.
Voor mezelf heb ik er goede ervaringen mee. Ik had heel akelige flashbacks waar ik van in paniek kon raken. Nu doen die flashbacks me weinig of niets meer. Vraag me niet hoe het precies werkt, maar het werkt.
Urslau
Dank voor je reactie. Ik ben ook wel enigszins sceptisch over EMDR, maar als ik er zo over lees lijkt het toch geen kwakzalverij. Omdat het hele gebeuren ook mijzelf nog best emotioneert, ga ik volgende week eerst zelf 1 os 2 sessie EMDR volgen. Dan kan ik mijn zoon beter helpen en staan mijn emoties hem niet in de weg bij het verwerken van die van hemzelf. Zelf ervaar ik het niet als nodig om iets aan dit trauma te doen (voor mijzelf bedoel ik), want ik vind het volkomen logisch dat wat er met mijn kind is gebeurd mij zo raakt. Ik heb daar ook geen 'last' van. Maar ik snap wel dat als ik geëmotioneerd reageer, dat mijn zoon dan meer daar mee bezig is dan met zichzelf.
Ik ben dus ook heel benieuwd hoe dat bij mij zal gaan.
Zoon is wel goed gehecht en vertoont geen afwijkend gedrag. Het is juist een heel (te?) gemakkelijk kind. Mensen in zijn omgeving zien hem als een kind dat altijd vrolijk en blij is, ijverig en goed werkt, beleefd is en vooral heel erg lief is en zachtaardig.
Keerzijde is dat hij alles 'naar binnen richt'. Als hij ergens mee zit, praat hij er niet over, maar stopt hij het weg. Tot hij er letterlijk ziek van wordt. Zeker een paar keer per week is hij opeens enorm verdrietig. Ook dat 'ondergaat' hij. Hij komt er niet mee naar je toe. Als ik het zie neem ik hem bij me en knuffel hem stevig. Dat vindt hij dan wel prettig. Hij kan nooit benoemen wat hem verdrietig maakt, het is een diep gevoel dat hem overvalt.
Een deel van dit alles zit heel zeker in zijn karakter. Maar ik denk dat juist zijn toch al gevoelige kanten heel erg te lijden hebben gehad onder zijn nare ervaringen. In dat opzicht hoop ik dat die EMDR een eerste stap kan zijn. Ik denk zeker dat het niet de laatste zal zijn...
en anderen
Goed om te horen dat jullie er positieve ervaringen mee hebben. Ik vind het vooral moeilijk voor te stellen dat het ook kan werken bij een trauma waar een kind zelf geen bewuste herinneringen aan heeft. En ik ben dan ook ergens bang dat je juist van alles oprakelt waar hij dan eerder meer dan minder last van krijgt…
Ik zal zeker alle rust en ruimte rond de sessies plannen. De kinderarts waarschuwde ons al dat de kans groot is dat zoon tijdens/na de behandeling nog een keer heel erg ziek (koorts) zou kunnen worden...
Dochter ervaring
Mij dochter heeft ervaring met emdr, ze had angsten voor iets wat ze ooit op de computer had gezien, toen ze nog vrij jong was, 3 of zo. Die angst werd steeds groter, en ook een soort fobie, dus bepaalde zaken uit de weg gaan waar dat ene heel misschien zou kunnen voorkomen. Het werd steeds erger, super zielig voor haar.
Ze heeft een vijftal sessies gehad toen ze 10 jaar was. Na een sessie inderdaad heel moe, maar het hielp! Ongelofelijk, hoe snel dat eigenlijk ging.
Het fijne voor mijn dochter was dat ze niet zo heel veel hoefde te praten, maar het 'onderging'.
Hier ook
Zoon heeft EMDR gehad en dat werkte ook goed. Zoon had flashbacks tijdens judo met angstige inhoud.
Ik zou het natuurlijk proberen.
Overigens heeft zoon ook haptotherapie gehad. Dat triggert mij omdat zoon bij het eerste contact reageerde als door een wesp gestoken op de aanraking van een bovenbeen. Hij was thuis ook door de stress zeer onaanraakbaar. Na de eerste behandeling kon ik zoon weer omhelzen. Uiteraard na aankondiging, maar de ergste oppervlaktespanning was er af.
aanraken
Zoon laat zich altijd graag knuffelen. En mij viel op dat hij het bij de fysiotherapeut allemaal wel prettig leek te vinden. Hij lag er ontspannen bij.
Wat de therapeut voelde was echter dat zoon geen 'contact' maakte. Hij liet het toe, onderging het eigenlijk, maar reageerde (fysiek) niet. Zoals ze het omschreef: "het stroomt niet, maar stokt. Er is weinig binding met zijn lichaam".
De sessies EMDR zullen daarom ook ondersteunt worden met fysiotherapie.
Fijn om de positieve verhalen te horen!
skepsis
Je heb dit ook gelezen?
http://www.skepsis.nl/emdr.html
Ik krijg wel de kriebels dat iemand zegt dat zus en zo niet stroomt. Natuurlijk is wat mis met de stroming anders zou je niet op haar behandeltafel liggen.
De therapeut weet ook van een 'trauma', maar de vraag is natuurlijk wel of dit wel/ nog steeds speelt en of er niet wat heel anders aan de hand is.
excuses voor mijn skeptis, ik weet niet of het kwaad kan te proberen (zeker als je al alles hebt geprobeerd kan ik me heel goed voorstellen dat je open staat voor van alles waar je eerst niet aan zou willen).
Is er al wel eens een e.e.g. tijdens slaap gemaakt?
mijntje
de fysiotherapeut wist ten tijde van haar onderzoek niets van een trauma. Zoon kwam er binnen vanwege slecht in zijn vel/onzindelijk/moeheid waarbij wij meer dachten aan iets fysieke dan aan iets psychologisch.
Er is wel een e.e.g gemaakt (niet tijdens slaap), op verdenking van absence epilepsie. Daar zijn geen aanwijzingen voor gevonden…
Emdr gehad zelf
Bij een herinnering van toen ik net 4 was. heeft enorm geholpen. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet wistdat ik zon last van die herinnering had (maar het verband leek logisch. Eigenlijk net als bij je zoon). Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo zweverig ( die fysio klinkt me veel vreemder in de oren...)
Mijk
stromen
Toch heb ik dat zelf wel zo ervaren. In een periode van ernstige lichamelijke klachten ging ik me in mijn hoofd distantiëren van mijn lichaam, omdat het pijn doet raak je verkrampt, maar je moet toch door.
Door haptotherapie of voetzonereflextherapie maar ook door andere, voor anderen vage, therapien kun je dat bewust worden en helpen jezelf te ontspannen en daardoor je lichaam weer als een geheel te voelen, alsof het weer 'stroomt'. Het heeft mij in elk geval veel verlichting gegeven totdat de lichamelijke klachten verder medisch grotendeels verholpen waren. Waarom zou je je dat comfort ontzeggen? Het draagt ook alleen maar bij aan je gezondheid.
Goed voor je lichaam zorgen heeft invloed op je geestelijke welbevinden.
Jippox
Dan zou ik het gewoon proberen en mocht het niet werken, vraag dan nog eens om een e.e.g. na slaapdeprivatie (ivm zijn vermoeidheid). Je hebt vast wel eens gelezen (onder mijn ander pseudoniem Rafelkap) over mijn zoon die 's nachts epilepsie bleek te hebben en er was aan hem niets te zien. Dit is bij een gewone e.e.g dus ook niet zichtbaar.
mijntje
Ik weet het, en dank voor je tip. Jij en ik hebben het hier ook al eens eerder over gehad. En ik begrijp je scepsis heel goed overigens, het is ook niet het eerste wat we proberen, zeg maar…
Kijk ook naar viscerale therapie
Er zijn fysiotherapeuten die daar een specialisatie in hebben. Let op, het zijn dus geen alternatieve therapeuten maar gekwalificeerde fysiotherapeuten die dit combineren met extra therapieën als dat handig is.
Ik heb ervaring met één zo'n therapeut. In mijn lekentaal zeg ik dat ze heel goed kan voelen. Ik merk dat tijdens een behandeling op de ene plek, het aan de andere kant van mijn lichaam gaat prikkelen, trekken. Er zijn zoveel verbindingen in je lichaam.
Samen met je man
@jippox, omdat je aangeeft emotioneel deze situatie te beleven, zou het geen kwaad kunnen juist samen met je man die emdr sessies bij te wonen. Jij was wel degene die als spreekbuis kan fungeren omdat jij in het ziekenhuis erbij was. Maar jouw emoties kunnen het herstel beïnvloeden; als je man hier iets rustiger in staat is het mogelijk dat je zoon die rust van zijn vader heel hard nodig heeft om zijn eigen pijn aan die herinneringen te kunnen verwerken/ erover praten.
Je man moet dan wel kunnen begrijpen wat er in zo'n sessie gebeurt en besproken wordt anders kan hij zijn zoon minder begrijpen. Je zoon kan dan niet met hem hierover kan praten. Daarnaast heeft hij een moeder waar hij ook niet mee kan praten omdat ze zelf hiervoor veel emoties voelt.
Zie dit niet als kritiek naar jou. Een moeder heeft in het algemeen sneller de neiging iets pas met rust te laten als het helemaal over is. Een vader kan vaker meer afstand nemen zodat een kind ruimte krijgt om zijn gevoelens een plekje te geven. Of ben jij thuis de rustigste van de ouders. Hier merk ik dat het contact tussen vader en zoon heel essentieel is.
positieve ervaring + NJi
Ik heb zelf positieve ervaring met EMDR. Na een aanval (+ flinke bijtwonden) door een pitbull durfde ik de deur niet meer uit (Pitbull woont nl. bij ons op de hoek van de straat).
De EMDR heeft mij echt geholpen, vraag me niet hoe of waarom, maar het resultaat was prima.
Als je kijkt in de databank Effectieve Jeugdinterventies (Nederlands Jeugdinstituut, www.nji.nl) is veel informatie te vinden over EMDR bij kinderen.
Jouw verhaal lezende zou ik het zeker proberen met je zoontje. Het kind van kennissen van mij heeft toevallig een aantal jaren geleden ook in een Grieks ziekenhuis gelegen, en dat was ook afschuwelijk geweest. Ik kan me voorstellen dat traumatisch is.
Wel zou ik opletten dat de EMDR therapeut een gedegen, academische opleiding heeft.
sterkte met het mannetje,
Even zo.
Bijzonder
Jippox, ik lees bijzonder veel overeenkomsten in het gedrag van je zoon en mijn oudste toen hij kleiner was. Inderdaad het 'te makkelijker' zijn, alles 'ondergaan', en opkroppen van emoties in combinatie met slecht in het vel zitten. Al weet ik niet zeker of mijn zoon wel goed gehecht is (maar dat heb ik nul verstand van).
Oudste heeft uiteindelijk geen therapie gehad voor trauma's (toevallig ook een week ziekenhuis in buitenland, wel minder heftig dan bij jouw zoontje en hij was al 5, maar m.n. door pestgedrag en afwijzing van kinderen én volwassenen, en een broertje met problemen waardoor hij zich verplicht voelde het 'brave' kind in huis te zijn). Wel diagnose ADHD en sociale angststoornis, uiteindelijk. De angststoornis is beduidend minder geworden door hem te plaatsen in veilige omgevingen (en een willekeurige school was dat bijv. voor hem niet) en heel veel tijd en heel veel positieve ervaringen met mensen.
Ik hoop oprecht dat de EMDR jullie wat goeds gaat brengen, en jullie niet zolang als wij hoeven te vechten om je zoon enigszins goed in zijn vel te laten zitten.
reacties
Linda K:
Jeetje wat een weg hebben jullie moeten gaan… Hier is de situatie in zoverre anders dat er van pestgedrag nooit sprake is (geweest) en dat zoon geen stoornissen heeft (hij is wel hoogbegaafd en zit sinds een jaar op een andere school waar fulltime hoogbegaafden onderwijs gegeven wordt, dat heeft hem zeker heel veel goed gedaan, hij is er alleen fysiek niet van opgeknapt).
Wel zit hij een beetje klem op zijn plek in het gezin. Boven hem 2 broers, waarvan er eentje heel dominant is (heeft heel veel fantasie maar is wel erg bepalend bij wat er gedaan wordt zeg maar) en een jonger zusje met ADHD. Dus dat speelt ook zeker wel een rol.
Ik denk ook hoe dan ook niet dat alles in één keer 'opgelost' zal zijn, want een deel zit ook echt in zijn karakter. Maar alle beetjes helpen, hoop ik dan toch.
Flanagan:
Dat zou zeker wenselijk zijn, alleen zitten daar wat praktische haken en ogen aan. Mijn man werkt 40+ uur (op bijna een uur reisafstand) en heeft maar 25 vrije dagen per jaar. Deze zomer gaan wij 4 weken weg, dus dan zijn er nog 5 dagen over voor de hele rest van het jaar. Het is dus bijna niet te organiseren dat hij bij alle sessies aanwezig is. Misschien is zorgverlof voor zoiets mogelijk (weet ik eigenlijk niet?) maar het is een bedrijf waar dat niet al te zeer gewaardeerd zal gaan worden vrees ik.
Moni:
daar had ik echt nog nooit van gehoord. Ik houd het in mijn achterhoofd!
Even zo:
Dank je wel! De therapeut heeft de juiste opleidingen enzo en ik heb er ook een goed gevoel bij. Dus, we gaan het gewoon maar proberen.
Hier ook ervaring met EMDR
Zelf een jaar of drie geleden, en met jongste kind staan we op het punt om het ook te doen. Voor mezelf ivm overlijden van mijn broertje op 15 jarige leeftijd. Vond het traject heel heftig maar heeft wel goed geholpen. De scherpe randjes zijn eraf gegaan, ik kan na EMDR zonder paniek/overspoeld te raken door angst en verdriet terugdenken aan de periode rondom zijn overlijden (en dat kon ik voor de behandeling echt niet).
Voor dochter ivm enorme angst voor artsen, ziekte en verwondingen. Waar dit vandaan komt weten we niet, ze is door ons geadopteerd toen ze al iets ouder was en hoogstwaarschijnlijk heeft ze iets meegemaakt als baby/jong kind. Ze weet zelf niet waarom ze zo bang is en heeft dus geen herinneringen aan een trauma.
Jippox
Hier speelt ook HB. Het onveilig voelen omvatte ook een angst om behandeld te worden naar zijn leeftijd. De angststoornis was achteraf gezien duidelijk verworven. De ADHD zal een combinatie van nature en nurture zijn.
Zo'n verhaal moet ik natuurlijk wel afsluiten met een positieve noot, en die is er zeker! Zoon studeert inmiddels in het buitenland. Dat vond hij doodeng, maar hij heeft het toch maar gedaan en nu zie ik als trotse moeder alle Facebook foto's voorbijkomen van situaties waarin ik nooit had verwacht hem aan te treffen. 
Jammer dat voltijd HB-onderwijs voor je zoons fysiek geen wondermiddel was, maar wat je zegt: alles is meegenomen! Bij jullie zitten de trauma's ook niet in alledaagse situaties, dus het vertrouwen opbouwen en positieve ervaringen opdoen wat wij hebben gedaan is dan een stuk lastiger.
De gezinssituatie is lastig. Zo jong als ze zijn, kunnen ze zich toch een soort wegcijferen. Gelukkig weten jullie wat er bij jullie zoon speelt, en laten jullie hem niet ondersneeuwen. Hebben jullie wel eens brusjesactiviteiten voor hem geprobeerd?
Heel veel succes met de EMDR en het verdere traject! Laat je ons weten hoe het met je zoon gaat?
Linda K
Wat fijn om te horen hoe het nu gaat met je zoon. Dat klinkt in ieder geval bemoedigend.
Zo opvallend wat je ook zegt over die angst om naar je leeftijd beoordeeld te worden. We hebben hier best de nodige ervaring, ook de andere kinderen zijn hoogbegaafd. Zijn (dominante) broer is bijvoorbeeld net 11 en zit in een gymnasium+ brugklas. Die is naast jong ook nog eens heel klein voor zijn leeftijd dus daar is dat ook wel een issue. Hij compenseert dat door zijn mond open te trekken, terwijl onze jongste zoon juist stil wordt. Zo is het altijd weer zoeken wat er nu precies in hem omgaat. En dan nog bedenken hoe je hem er het beste bij kunt helpen...
Zoon sinds dit jaar op een soort creatieve cursus. Daar werken ze steeds met andere materialen. Hij zit in een groep met veel oudere kinderen en hij heeft een hele goede klik met de kunstenares die dit begeleid. Dat is echt zo goed voor hem.
Verder is hij ook juist graag alleen. Hij is geliefd bij andere kinderen, maar spreekt niet vaak af. Een schooldag is meer dan genoeg qua sociale contacten, daarna is hij liever even op zichzelf. Voor hem plannen we dan ook vooral niet teveel activiteiten.
Ik denk wel eens: we hebben 4 niet-door-de-weekse kinderen. Dat heeft zeker zijn leuke kanten, maar maar maar…. En er is er altijd wel (minstens) één die (even of langer) niet goed in zijn vel zit. Het is echt zo'n klus om ze steeds maar zo te begeleiden dat het allemaal lekker loopt. Een continu afwegen: gaan we zo door, moet er wat veranderen? wat hebben ze nodig? moet er hulp bij of niet? enz enz. Pff, soms ben ik zo moe…
Enfin, ik houd je op de hoogte.
ook even anoniem
Heel benieuwd hoe dat bij jullie zal gaan. Het lijkt me nog weer een heel stuk lastiger als je geen idee hebt wat er gebeurt is. Hoe pakken ze dat dan aan?
Weet het oook nog niet precies, maar
Wat ik ervan begrepen heb is het dat het de bedoeling is dat onze dochter (nu bijna 6 jaar) tijdens de EMDR-sessies een beeld oproept waarvan ze erg bang is. Binnenkort gaan we samen met de therapeut op zoek naar het beeld waarbij onze dochter het meeste angst voelt en dat beeld zal ze dan gaan gebruiken in de behandeling. Het beeld dat ze gaat kiezen hoeft niet de veroorzaker van het trauma te zijn (dat kan ook helemaal niet in haar geval, we weten niet welk beeld dat is), maar een gebeurtenis rondom dat thema die ze zich wel herinnert, van veel later in haar leven. In haar geval is dat denk ik een moment vlak na haar aankomst in Nederland. Toen is ze (onverwachts) in het ziekenhuis opgenomen en geopereerd vanwege een ernstige infectie veroorzaakt door MRSA. Maar dat denk ik, of het ook echt zo is zal nog blijken. Hoe het kiezen van dat beeld precies gaat is mij nog niet duidelijk, daar kan ik iets over vertellen als we dat achter de rug hebben.
jippox
Het is dan nu zoń jaar of 6 geleden dat je zoon in een grieks ziekenhuis kwam. Dat land is toch niet zo achterlijk dat er daar zo weinig begrip is voor kleintjes, of vergis ik me nu zo? En wat had je zoon dat hij daar terecht kwam?
Ook even anoniem
Dat lijkt me echt nog een stuk ingewikkelder dan ons verhaal. Ik hoop dat het werkt! Heel veel succes in ieder geval en ik hoor graag jullie bevindingen nog.
Koentje
Mijn zoon had een koortsstuip en is ruim een half uur bewusteloos geweest. Er bestond angst voor meningitis. We zaten op een klein Grieks eiland en ja, daar gaan ze echt nog volkomen achterlijk met kinderen om, ik kan het niet anders zeggen.
Ik vond het om te beginnen al vrij bizar dat er bijna niemand Engels sprak in het ziekenhuis.
Een voorbeeldje: met een man of 8 (artes en co's) in witte jassen om een bedje heen gaan staan, luid over het hoofd van het kind heen discussiëren, om de beurt zeer hardhandig zijn hoofd naar voren bewegen (om te zien of hij nekkramp heeft) zonder ook maar even contact te leggen met het kind en hem vervolgens weer op zijn bed laten vallen. Alsof het een ding is, in plaats van een verschrikkelijk angstig jongetje.
's nachts bij elke controle grote licht aan, kind beetpakken (schrikt wakker), met geweld een drankje (tegen koorts) met spuitje in zijn mond spuiten.
Enz. enz. ik kan nog wel even doorgaan zo. Het was echt verschrikkelijk. Daarbij was het zo goor. Ik was blij dat zoon nog in de luiers was, want op de wc durfde ik zelf amper te gaan. Zoon kreeg alleen eten. Drinken, luiers enz. daar moest je zelf voor zorgen. Als ouder moest te continu bij je kind blijven (wat je natuurlijk sowieso wel doet) maar je kreeg nog geen glaasje water. Echt helemaal niets. Terwijl ik toen we daar na alle paniek en een dolle ambulancerit aankwamen niets bij me had. Geen geld, geen luiers, geen drinken, niets. Jammer dan.
Slapen deed ik bij hem in het ledikantje, helemaal opgevouwen. Ik zette steeds stiekem de airco uit want het was er veel te koud binnen.
Ik moest zelf zijn infuus in de gaten houden (en werd afgebekt toen het een keer leeg bleek) en elk uur met een kwikthermometerje onder zijn arm zijn temperatuur opnemen.
Nou ja, ik snap dat het moeilijk te geloven valt als je een niet zelf bij geweest bent. Maar het was echt een hel! En als we hem na 2 nachten niet gewoon maar meegenomen hadden, had hij moeten blijven tot hij 24 u koortsvrij was. Terwijl inmiddels allang duidelijk was, dat er niets ernstigs aan de hand was, maar het gewoon een virus infectie was met helaas een atypische koortsstuip daarbij….
Als emdr niet helpt?
Een opname in een ziekenhuis is voor elk 2-jarige zwaar. Maar of dat de oorzaak is dat een 8-jarige is de broek plats etc. is een reeële vraag. Heeft het team ook een andere plan van aanpak voor als de emdr toch niet blijkt te werken?
De aanraking met de fysio werkt in ieder geval ontspannend. In de link van Mijntje werd de TFT genoemd als een manir om om te leren gaan met je onrust op elk moment van de dag. Dat biedt EMDR niet. Met een emdr sessie ben je afhankelijk van de agenda van een ander.
Als een emdr sessie werkt, is dat geweldig. Maar het lijkt mij voor jou en je zoon waardevol te trainen in ontspanningstechnieken naast een emdr sessie. De opmerking 'het stroomt niet maar het stokt' kan komen omdat hij die gevoelend nog niet begrijpt.
Het volgende is niet lullig bedoeld maar in een gezin met 4 wel eens iets aan de hand kinderen heeft hij minder voorbeeld hoe hij op een 'gewenste' manier met gevoelens omgaat. Hij heeft minder ' als normaal genomineerde' kinderen om zich heen waar hij zich aan op kan halen omdat zij als voorbeeld dienen. Op scholen en in teamsporten zie je dat proces ook. Ze kunnen leren van elkaar hoe ze zich moeten gedragen.
Je geeft aan dat h een beetje klem zit, tussen de broers dus in het gezin. Is een meer op het gezin gerichte aanpak niet effectiever dan een individuele aanpak? Het lijkt mij voor jou een zware taak altijd voorkomen dat er ergens kortsluiting optreedt.
Flanagan
Ik kan niet zo heel veel met je reactie. Ik denk dat je een heel ander beeld hebt dan hoe het werkelijk is hier.
Ik heb in ieder geval vertrouwen in het team waar we nu lopen, en zoals al gezegd is die EMDR sowieso geen eindpunt. Het is hooguit een stap. Eentje die we nu eerst gaan nemen voor we weer verder kijken.
Uitleg
Een broetje van een judovriendje van mijn zoon heeft adhd. Het vriendje sprak wel een over hoe dit drukte op zijn ouders en hoe moeilijk hij dat zelf vond altijd rekening te moeten houden met zijn broertje.
Zelf heb ik hier twee dyslecten. De begeleiding vraagt planning maar ondanks het proberen te voorkomen dat eentje de frustraties afreageert op de ander uit vermoeidheid, slaag ik daar niet altijd in en dan mopperen ze op elkaar. Een minder soepel verlopende tijd heeft snel een weerklank op de andere kinderen.
Je laatste alinea in#23 vond ik wel herkenbaar. Je hebt gelijk; ik ken je gezin niet. Maar als ik luister naar de reacties van mijn kinderen en dat vriendje, lijkt het mij niet zo vreemd dat kinderen soms moeite hebben met het rekening houden met hun broetje/zusje. Ik wilde je niet irriteren. Ik vind opvoeden geen appeltje eitje. Als ik onrust bemerk, zoek ik de oorzaak wat dichterbij in de tijd.
