Bestaat omgekeerde heimwee ?
Op dit moment voel ik mij al een paar weken erg verdrietig, angstig gewoon niet prettig in mijn vel!!
Ik ben van nature een vrolijk mens, haast nooit sjagereinig.
Maar nu loop ik nerveus, angstig en met een rot gevoel rond. Kan elk moment wel janken en zit echt in mijn hoofd. Nu weet ik waardoor het komt en velen zullen het niet begrijpen denk ik. Ik denk dat je mijn gevoel kunt vergelijken met heimwee maar dan anders om. Dus ipv dat ik wegga en graag na huis wil, is het voor mij dat onze zoon voor drie maanden na het buitenland is om rond te reizen. Ik ben super blij voor hem. Hij heeft veel contact, stuurt appjes, video’s Polarsteps, video bellen, maar ik voel mij zo raar zo verdrietig. Ik heb dit altijd al gehad. Ook als een van de kids een paar dagen gaat, of als manlief voor zijn werk weg moet. Het duurt dan vaak een paar dagen en dan word het gevoel minder. Uiteraard laat ik dit niet merken. Ons kind is nu twee weken weg en blijft ongeveer drie maanden weg van huis. Hij is al volwassen 24 jaar en ik maak mij ook totaal geen zorgen dat er iets gebeurd. Maar het gemis is zo sterk. Gelukkig hebben we nog een dochter thuis wonen.
S’nachts slaap ik wel goed gelukkig. Alleen afgelopen nacht niet. Hele droge mond een angstig gevoel onrustig……. Ik wil er zo graag van af. Maar het is een sterk gevoel. We zijn als gezin voor ons 25 jarig huwelijk ruim drie weken op vakantie geweest, toen begon het al omdat ik wws wist dat onze zoon twee weken later als we thuis kwamen op reis zou zijn. Iedereen is begripvol hier in huis, maar ik voel me zo’n “aansteller” omdat er eigenlijk niks aan de hand is.
Maar de tijd voelt zo lang. Ik wil me niet zo voelen natuurlijk maar kan er niks aan doen. Iedere keer als ik een appje krijg of we hebben gebeld voel ik me op dat moment blij, maar komt het gevoel in alle hevigheid weer terug. Ik doe mijn best. Maar het idee dat het nog drie maanden duurt…….
Ook is in de eerste dag dat ons kind wegging, we onze hond hebben moeten laten inslapen. Dus alles hier in huis is nu anders. Een hele andere samenstelling.
Ik vind het allemaal best zwaar. Zoek afleiding, sporten. Maar het gevoel van spanning in mijn lijf is echt zo akelig. Ik voel mij normaal super fit, vrolijk en onderneem veel. Maar nu voelt alles zo anders. Ik weet dat ik hier door heen moet. Voor veel van jullie klinkt dit alles mms als aanstellerij er zijn ergere dingen. Er is niks aan de hand.
Maar het voelt als omgekeerde heimwee. Zelf weggaan met bv manlief gaat mij al veel beter af. Dan heb ik er hooguit een dag last van, maar dan meer uit “schuld” gevoel omdat ik het de kids dan ook gun.
Herkend iemand zich hier in? Erover “praten” helpt. Dan voel ik mij er niet “alleen” in. Het is gewoon heel vervelend als je slecht in je vel zit. Mms word het ook wel aangesterkt door de overgang? Dat je hormonen extra gevoelig kunnen zijn? Heb verder geen overgangsklachten. Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal😊😘
Herkenbaar. Maar dan anders. Ik kan heel erg stress hebben over mijn kinderen. Totaal overbodig, echt niet rationeel, ik gun hen wat ze doen, wíl ook dat ze het doen. En toch heb ik bij tijden dikke stress. Ik wil dat niet, vind het zinloos en onnodig. Maar toch....het is er. Ik ga er ook hulp bij zoeken. Het is té jammer, al die onnodige stress.
Meander schreef op 27-06-2024 om 23:01:
Herkenbaar. Maar dan anders. Ik kan heel erg stress hebben over mijn kinderen. Totaal overbodig, echt niet rationeel, ik gun hen wat ze doen, wíl ook dat ze het doen. En toch heb ik bij tijden dikke stress. Ik wil dat niet, vind het zinloos en onnodig. Maar toch....het is er. Ik ga er ook hulp bij zoeken. Het is té jammer, al die onnodige stress.
Denk dat het uiteindelijke gevoel mms wel hetzelfde is. Al is de reden ervan anders. Bij mij is het echt het gemis waar ik in blijf hangen. En als ik dan over heimwee gevoelens lees komt dat bij mij overeen qua gevoel maar dan andersom dus als een persoon weggaat ipv dat ik zelf wegga. En bij mij is het echt wennen aan een nieuwe situatie of omgeving. Zoals nu is mijn hondje er niet meer, en onze zoon is op reis dus thuis is het hele ritme, gewoontes weg. Dus moet mijn draai vinden. En dat kan alleen ik zelf doen daar ben ik mij bewust van. Waar heb jij dan stress over? Maak je je dan zorgen om je kids?
Mijn moeder heeft dit ook. En hoe verder de vakantie/reis cq hoe verder we van huis zijn en hoe langer, hoe erger het is. Volgens haar 'zit ze nu eenmaal zo in elkaar' en is daar niks aan te doen. Blijkbaar wil zij voor haar gevoel haar kinderen 'in de buurt' hebben voor als er wat gebeurt. Want hoe verder je weg bent, hoe lastiger het is om erheen te gaan. Het is irrationeel. Het mag er zeker wel zijn, maar het ligt bij jou, niet bij de ander. Jezelf daar ruimte voor geven, maar ook afleiding zoeken is denk ik het beste.
MamaE schreef op 28-06-2024 om 10:09:
Mijn moeder heeft dit ook. En hoe verder de vakantie/reis cq hoe verder we van huis zijn en hoe langer, hoe erger het is. Volgens haar 'zit ze nu eenmaal zo in elkaar' en is daar niks aan te doen. Blijkbaar wil zij voor haar gevoel haar kinderen 'in de buurt' hebben voor als er wat gebeurt. Want hoe verder je weg bent, hoe lastiger het is om erheen te gaan. Het is irrationeel. Het mag er zeker wel zijn, maar het ligt bij jou, niet bij de ander. Jezelf daar ruimte voor geven, maar ook afleiding zoeken is denk ik het beste.
Ja precies. Maar ik maak me absoluut geen zorgen hoor. Het is echt de verandering en het gemis. En zoals nu is er Polarsteps appen videobellen, maar dan voel ik het juist weer sterker🙃dus zou eigenlijk geen contact moeten hebben dan gaat het beter maar goed dat wil je natuurlijk ook niet. We maken hier in huis alles mee wat hij doet en dat is ook heel erg leuk en fijn om te zien hoe goed het gaat.
