Bestaat omgekeerde heimwee ?

Op dit moment voel ik mij al een paar weken erg verdrietig, angstig gewoon niet prettig in mijn vel!!
Ik ben van nature een vrolijk mens, haast nooit sjagereinig.
Maar nu loop ik nerveus, angstig en met een rot gevoel rond. Kan elk moment wel janken en zit echt in mijn hoofd. Nu weet ik waardoor het komt en velen zullen het niet begrijpen denk ik. Ik denk dat je mijn gevoel kunt vergelijken met heimwee maar dan anders om. Dus ipv dat ik wegga en graag na huis wil, is het voor mij dat onze zoon voor drie maanden na het buitenland is om rond te reizen. Ik ben super blij voor hem. Hij heeft veel contact, stuurt appjes, video’s Polarsteps, video bellen, maar ik voel mij zo raar zo verdrietig. Ik heb dit altijd al gehad. Ook als een van de kids een paar dagen gaat, of als manlief voor zijn werk weg moet. Het duurt dan vaak een paar dagen en dan word het gevoel minder. Uiteraard laat ik dit niet merken. Ons kind is nu twee weken weg en blijft ongeveer drie maanden weg van huis. Hij is al volwassen 24 jaar en ik maak mij ook totaal geen zorgen dat er iets gebeurd. Maar het gemis is zo sterk. Gelukkig hebben we nog een dochter thuis wonen. 
S’nachts slaap ik wel goed gelukkig. Alleen afgelopen nacht niet. Hele droge mond een angstig gevoel onrustig……. Ik wil er zo graag van af. Maar het is een sterk gevoel. We zijn als gezin voor ons 25 jarig huwelijk ruim drie weken op vakantie geweest, toen begon het al omdat ik wws wist dat onze zoon twee weken later als we thuis kwamen op reis zou zijn. Iedereen is begripvol hier in huis, maar ik voel me zo’n “aansteller” omdat er eigenlijk niks aan de hand is.
Maar de tijd voelt zo lang. Ik wil me niet zo voelen natuurlijk maar kan er niks aan doen. Iedere keer als ik een appje krijg of we hebben gebeld voel ik me op dat moment blij, maar komt het gevoel in alle hevigheid weer terug. Ik doe mijn best. Maar het idee dat het nog drie maanden duurt…….
Ook is in de eerste dag dat ons kind wegging, we onze hond hebben moeten laten inslapen. Dus alles hier in huis is nu anders. Een hele andere samenstelling.  
Ik vind het allemaal best zwaar. Zoek afleiding, sporten. Maar het gevoel van spanning in mijn lijf is echt zo akelig. Ik voel mij normaal super fit, vrolijk en onderneem veel. Maar nu voelt alles zo anders. Ik weet dat ik hier door heen moet. Voor veel van jullie klinkt dit alles mms als aanstellerij er zijn ergere dingen. Er is niks aan de hand.
Maar het voelt als omgekeerde heimwee. Zelf weggaan met bv manlief gaat mij al veel beter af. Dan heb ik er hooguit een dag last van, maar dan meer uit “schuld” gevoel omdat ik het de kids dan ook gun.
Herkend iemand zich hier in? Erover “praten” helpt. Dan voel ik mij er niet “alleen” in. Het is gewoon heel vervelend als je slecht in je vel zit. Mms word het ook wel aangesterkt door de overgang? Dat je hormonen extra gevoelig kunnen zijn? Heb verder geen overgangsklachten. Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal😊😘