Bestaat omgekeerde heimwee ?
Op dit moment voel ik mij al een paar weken erg verdrietig, angstig gewoon niet prettig in mijn vel!!
Ik ben van nature een vrolijk mens, haast nooit sjagereinig.
Maar nu loop ik nerveus, angstig en met een rot gevoel rond. Kan elk moment wel janken en zit echt in mijn hoofd. Nu weet ik waardoor het komt en velen zullen het niet begrijpen denk ik. Ik denk dat je mijn gevoel kunt vergelijken met heimwee maar dan anders om. Dus ipv dat ik wegga en graag na huis wil, is het voor mij dat onze zoon voor drie maanden na het buitenland is om rond te reizen. Ik ben super blij voor hem. Hij heeft veel contact, stuurt appjes, video’s Polarsteps, video bellen, maar ik voel mij zo raar zo verdrietig. Ik heb dit altijd al gehad. Ook als een van de kids een paar dagen gaat, of als manlief voor zijn werk weg moet. Het duurt dan vaak een paar dagen en dan word het gevoel minder. Uiteraard laat ik dit niet merken. Ons kind is nu twee weken weg en blijft ongeveer drie maanden weg van huis. Hij is al volwassen 24 jaar en ik maak mij ook totaal geen zorgen dat er iets gebeurd. Maar het gemis is zo sterk. Gelukkig hebben we nog een dochter thuis wonen.
S’nachts slaap ik wel goed gelukkig. Alleen afgelopen nacht niet. Hele droge mond een angstig gevoel onrustig……. Ik wil er zo graag van af. Maar het is een sterk gevoel. We zijn als gezin voor ons 25 jarig huwelijk ruim drie weken op vakantie geweest, toen begon het al omdat ik wws wist dat onze zoon twee weken later als we thuis kwamen op reis zou zijn. Iedereen is begripvol hier in huis, maar ik voel me zo’n “aansteller” omdat er eigenlijk niks aan de hand is.
Maar de tijd voelt zo lang. Ik wil me niet zo voelen natuurlijk maar kan er niks aan doen. Iedere keer als ik een appje krijg of we hebben gebeld voel ik me op dat moment blij, maar komt het gevoel in alle hevigheid weer terug. Ik doe mijn best. Maar het idee dat het nog drie maanden duurt…….
Ook is in de eerste dag dat ons kind wegging, we onze hond hebben moeten laten inslapen. Dus alles hier in huis is nu anders. Een hele andere samenstelling.
Ik vind het allemaal best zwaar. Zoek afleiding, sporten. Maar het gevoel van spanning in mijn lijf is echt zo akelig. Ik voel mij normaal super fit, vrolijk en onderneem veel. Maar nu voelt alles zo anders. Ik weet dat ik hier door heen moet. Voor veel van jullie klinkt dit alles mms als aanstellerij er zijn ergere dingen. Er is niks aan de hand.
Maar het voelt als omgekeerde heimwee. Zelf weggaan met bv manlief gaat mij al veel beter af. Dan heb ik er hooguit een dag last van, maar dan meer uit “schuld” gevoel omdat ik het de kids dan ook gun.
Herkend iemand zich hier in? Erover “praten” helpt. Dan voel ik mij er niet “alleen” in. Het is gewoon heel vervelend als je slecht in je vel zit. Mms word het ook wel aangesterkt door de overgang? Dat je hormonen extra gevoelig kunnen zijn? Heb verder geen overgangsklachten. Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal😊😘
Allereerst, heel vervelend dat je je zo voelt. Ik herken het nog van vroeger, mijn moeder had ook altijd zo’n last van ‘heimwee’, zelfs als wij met het gehele zin op vakantie gingen en haar moeder (mijn oma dus) ‘achter’ bleef. Na een paar dagen werd dat verdriet wel minder, maar het heeft voor ons als kinderen wel een hele indruk achtergelaten!
Ik zou, als ik jou was, hiervoor tóch professionele hulp inschakelen, want het is en blijft gewoon erg vervelend, voor jezelf, maar vooral ook voor je man en kinderen. Ik was de 1e die het huis verliet om samen te gaan wonen, maar ik weet nog heel goed hoe moeilijk mijn zus het vond (als 3e en laatste kind) uit huis te gaan. Ik lees dat je dit gevoel zelf ook erg vervelend vindt, dus gun jezelf hulp hierbij, zodat je kinderen straks niet met een “schuldgevoel” het ouderlijk huis verlaten. 🌹
RoodVruchtje schreef op 27-06-2024 om 16:28:
Allereerst, heel vervelend dat je je zo voelt. Ik herken het nog van vroeger, mijn moeder had ook altijd zo’n last van ‘heimwee’, zelfs als wij met het gehele zin op vakantie gingen en haar moeder (mijn oma dus) ‘achter’ bleef. Na een paar dagen werd dat verdriet wel minder, maar het heeft voor ons als kinderen wel een hele indruk achtergelaten!
Ik zou, als ik jou was, hiervoor tóch professionele hulp inschakelen, want het is en blijft gewoon erg vervelend, voor jezelf, maar vooral ook voor je man en kinderen. Ik was de 1e die het huis verliet om samen te gaan wonen, maar ik weet nog heel goed hoe moeilijk mijn zus het vond (als 3e en laatste kind) uit huis te gaan. Ik lees dat je dit gevoel zelf ook erg vervelend vindt, dus gun jezelf hulp hierbij, zodat je kinderen straks niet met een “schuldgevoel” het ouderlijk huis verlaten. 🌹
Dank je wel voor je reactie. Onze dochter is voor een jaar het huis uit geweest en is sinds dec dit jaar weer terug na een breuk met haar vriend. Ik kan gelukkig heel open zijn na mijn gezin. Ook op Schiphol het afscheid kan n onze zoon gelukkig goed relativeren😊🙏ik zei hem ook trek je niks aan van mij ik vind het geweldig voor je. Ik heb vorig jaar nadat onze dochter uit huis ging hulp gezocht door een familie opstelling te doen. Dat heeft mij toen heel goed geholpen. En ik kon alles loslaten en wist ook waar het vandaag kwam. Het hele jaar nergens last van gehad. Tot nu…… ik zag het niet aankomen. Nu speelt ook mee dat wij onze hond mijn hond moesten laten inslapen dus dubbel afscheid 😌 gelukkig neemt niemand het mij kwalijk. Ik hoop zo dat het snel minder word ik doe mijn best🙏
Ik begrijp het wel hoor, zo zit ik zelf ook in elkaar. En misschien spelen hormonen ook nog een rol. En natuurlijk het gemis van jullie hond.
Rocahul schreef op 27-06-2024 om 16:51:
[..]
Dank je wel voor je reactie. Onze dochter is voor een jaar het huis uit geweest en is sinds dec dit jaar weer terug na een breuk met haar vriend. Ik kan gelukkig heel open zijn na mijn gezin. Ook op Schiphol het afscheid kan n onze zoon gelukkig goed relativeren😊🙏ik zei hem ook trek je niks aan van mij ik vind het geweldig voor je. Ik heb vorig jaar nadat onze dochter uit huis ging hulp gezocht door een familie opstelling te doen. Dat heeft mij toen heel goed geholpen. En ik kon alles loslaten en wist ook waar het vandaag kwam. Het hele jaar nergens last van gehad. Tot nu…… ik zag het niet aankomen. Nu speelt ook mee dat wij onze hond mijn hond moesten laten inslapen dus dubbel afscheid 😌 gelukkig neemt niemand het mij kwalijk. Ik hoop zo dat het snel minder word ik doe mijn best🙏
En speelt ook mee dat mijn vader deze week drie jaar geleden is overleden. Dus mms alles bij elkaar🙏
Poezekat schreef op 27-06-2024 om 16:52:
Ik begrijp het wel hoor, zo zit ik zelf ook in elkaar. En misschien spelen hormonen ook nog een rol. En natuurlijk het gemis van jullie hond.
Je voelt je ook zo? Wat doe je eraan?
ik voel me momenteel ook zo, maar niet om die reden als die jij hebt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt.
Ik kan soms een periode overvallen worden met een enorm depri gevoel, heel akelig, alle vrolijkheid is dan weg, ik word daar dan ook bang van. Ik probeer positief te denken, maar dat lukt dan echt niet. Ik ga meer sporten en probeer anders te eten, maar ook dat is een probleem. Maar ik denk dat het heel goed met de overgang te maken heeft en dat je er dan gevoeliger voor bent. Eigenlijk moet je er ook niet tegen vechten, maar het er gewoon laten zijn en jezelf wat verwennen. Sterkte, 3 maanden vliegen ook zo weer om.
Rocahul schreef op 27-06-2024 om 16:56:
[..]
Je voelt je ook zo? Wat doe je eraan?
Eigenlijk niks, accepteren dat ik me zo voel omdat ik weet dat die gevoelens tijdelijk zijn.
Kleinduimpje schreef op 27-06-2024 om 17:02:
ik voel me momenteel ook zo, maar niet om die reden als die jij hebt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt.
Ik kan soms een periode overvallen worden met een enorm depri gevoel, heel akelig, alle vrolijkheid is dan weg, ik word daar dan ook bang van. Ik probeer positief te denken, maar dat lukt dan echt niet. Ik ga meer sporten en probeer anders te eten, maar ook dat is een probleem. Maar ik denk dat het heel goed met de overgang te maken heeft en dat je er dan gevoeliger voor bent. Eigenlijk moet je er ook niet tegen vechten, maar het er gewoon laten zijn en jezelf wat verwennen. Sterkte, 3 maanden vliegen ook zo weer om.
Dank je wel voor je lieve reactie.
Zou het helpen om weer een hond te nemen?
Bolmieke schreef op 27-06-2024 om 17:40:
Zou het helpen om weer een hond te nemen?
Wij hebben nog ons andere hondje. Wij hadden er twee. De oudste was 10 jr en die we nog hebben is 3. Daar hebben we nog heel veel plezier en liefde van. Maar mis mijn hondje natuurlijk best heel erg.
Poezekat schreef op 27-06-2024 om 17:08:
[..]
Eigenlijk niks, accepteren dat ik me zo voel omdat ik weet dat die gevoelens tijdelijk zijn.
Dat weet mijn gezonde verstand ook. En drie maanden zijn zo voorbij dat weet ik ook alleen lijken ze nu zover. Nog een weekje vakantie voor de boeg dus probeer daar naar uit te kijken. Het gevoel te leven in een bubbel en die “watten” in je hoofd en angstig zijn is gewoon heel erg lastig😊maar het komt ook goed dat weet ik😊
Zou het helpen als je deze gevoelens juist accepteert, in plaats van er zo tegen te vechten? Je bent in de rouw. Niet alleen om het verlies van de hond, maar ook om het tijdelijke 'verlies' van je zoon. Je voelt gemis, je hebt verdriet, en dat is volledig begrijpelijk. Even er aan toe geven, lekker een potje janken, hangerig een film kijken op de bank...misschien ben je er dan sneller doorheen.
Wilmamaa schreef op 27-06-2024 om 20:32:
Zou het helpen als je deze gevoelens juist accepteert, in plaats van er zo tegen te vechten? Je bent in de rouw. Niet alleen om het verlies van de hond, maar ook om het tijdelijke 'verlies' van je zoon. Je voelt gemis, je hebt verdriet, en dat is volledig begrijpelijk. Even er aan toe geven, lekker een potje janken, hangerig een film kijken op de bank...misschien ben je er dan sneller doorheen.
Klopt ik uit het gelukkig allemaal wel en zeg gewoon elke dag hoe ik me voel of ga een potje janken. Lees elke avond voor ik ga slapen als afleiding en kijk momenteel de serie brigheton met dochter lief. Ga de stad in sporten met de hond lopen. Maar het angstige en nerveuze akelige gevoel is soms sterker dan mijn afleiding en gedachten. Ik doe echt mijn best. Mms meer accepteren en niet te ver vooruit denken.😊
heel herkenbaar, en denk dan; wanneer gaat dat gevoel nu weg, want het is zo akelig. Maar gelukkig kun je je zoon ook bellen en appen enz. Hoe oud ben je?
Kleinduimpje schreef op 27-06-2024 om 22:21:
heel herkenbaar, en denk dan; wanneer gaat dat gevoel nu weg, want het is zo akelig. Maar gelukkig kun je je zoon ook bellen en appen enz. Hoe oud ben je?
Ik ben 56 jr en jong van geest😄
