24 uur wakker blijven

medicatie

Mijn dochter gebruikt sinds een jaar Sertraline 50 mg. Een kleine dosering maar een opzienbarend resultaat. Het blijft proberen en het was indertijd ook de vraag of ze niet beter een antipsychotisch middel kon krijgen omdat ze onrealistische beelden zag. Ook al is ze soms nog wel wat angstig, vooral 's ochtends als de pil nog niet werkt volgens dochter, kan eigenlijk niet omdat het een bloedspiegel opbouwt, maar zo is de ervaring, lukt het haar nu om zichzelf verder alleen nog mentaal en verbaal te motiveren en haar angst de baas te worden. Verder is de angst zover op de achtergrond dat ze zich het afgelopen jaar geweldig sociaal is gaan ontwikkelen en mij 'losgelaten' heeft. Want angst heeft een geweldige kleeffactor.
Maar slaapproblemen heeft ze verder niet gelukkig, maar ik denk dat men in het algemeen ook niet beseft, uiteraard, hoe angst je hele gezin kan regeren. Dat ontdekken of negeren of kind dwingen er zelf iets mee te doen, helpt misschien sommigen, hier helpt het niet. Het pilletje hielp wel. Net als haar nieuwe school die haar minder angst aanjaagt.

Sertraline

Wat fijn om te lezen dat die medicatie je dochter helpt!! Hoe oud is ze? Waarom heeft men voor Sertraline gekozen? Neemt ze deze 's ochtends of 's avonds in? De kinderpsychiater wil zoon Venlafaxine voorschrijven of Citalopram of wellicht toch een andere SSRI; hij is druk aan het overleggen met collega's en met de neuroloog over welke SSRI het beste zou zijn voor zoon. Maar hij zou in ieder geval de medicatie dan 's avonds laten nemen na het avondeten, net als ik doe met mijn Venlafaxine. Dan werkt het als het moet werken en bovendien slaap je beter. Ik vind het erg fijn om een ervaringsverhaal te horen want zoveel kinderen/pubers die SSRI's slikken zijn er niet.

Sertraline

Dochter nam de Sertraline aanvankelijk 's avonds in maar daardoor kreeg ze slaapproblemen. Dat bleek bekend bij de Sertraline. Nu neemt ze het om 7.30 uur precies in samen met de pil.
Ik weet niet waarom de psychiatre juist dit middel heeft voorgeschreven.

ontmedicaliseren

Er is een grote druk ook onder artsen om kinderen dit soort medicatie niet voor te schrijven. De psychiater van de school vraagt dan ook aan ons wanneer we weer gaan stoppen. Niet wat mij betreft. Ik had dit dochter al jaren eerder gegund omdat ze nu onnodig zolang in angst gezeten heeft dat het haar ontwikkeling belemmert heeft. Ik gun haar dat ze dat voorlopig gewoon blijft gebruiken, misschien wel altijd. Eindelijk een 'normaal' zorgeloos meisjesleven. Ze is volop aan het inhalen.
Hopelijk gaat het met je zoon ook beter als ze passende medicatie weten voor te schrijven maar het kan even zoeken zijn.

Boos

Rafelkap, helaas heb ik een klein bed (140cm) en een matras. Een groter bed en/of twee matrassen zou heel fijn zijn in dit geval maar kan ik me niet veroorloven. Dus we doen het er maar mee. Maar ach, hopelijk slaapt zoon over enkele maanden gewoon lekker in zijn eigen bed (heb voor hem heel vaak tweedehands nieuwe en andere bedden gekocht in de hoop dat hij zich daarin veiliger zou voelen). Het is trouwens maar goed dat ik geen partner heb (al dus 13 jaar niet) anders zou dat bijna iedere nacht bij mij slapen echt een groot relatieprobleem veroorzaken
AnneJ, men is zeer terughoudend om SSRI's aan kinderen voor te schrijven omdat de werking en bijwerkingen op de langere termijn niet goed bekend is. Dat snap ik ergens wel maar de psych van zoon vindt dat men dit belachelijk ver doorvoert. Het gaat om de kwaliteit van leven en dan laat je zoals in ons geval die vreselijke situatie die ons beider lichamelijke, geestelijke en sociale welbevinden verknalt niet 5 jaar of langer voortduren, zeker niet als alle andere hulpmiddelen en therapieën totaal nutteloos zijn gebleken. Dan ga je verder kijken ipv met die kokerblik (Bascule!) en je gaat al helemaal niet zeggen tegen het kind "je doet niet genoeg je best" en tegen mij "u moet strenger worden". Daar ben ik zo verschrikkelijk boos over! Wel nog meer onterechte diagnoses stellen zoals OCD, nog maar wat oude koek-onzin als "positieve gedachten" en ontspanningsoefeningen uit de kast halen en beweren dat als hun therapie niet werkt, dat dus aan ons ligt. En ondertussen niet kijken naar het feit dat zoon van beide kanten van de familie van moeder en vader genetisch belast is met slaapstoornissen, depressies, verslavingen en meer zaken die neurobiologisch zijn en waar de meesten (ik dus ook) baat hebben bij SSRI's. Zijn vader heeft dus ook DSPS; hij zal het niet zo noemen maar er speelt een grote erfelijke component een rol. Waarom heeft niemand eerder 1+1 bij elkaar opgeteld; alleen nu eindelijk deze kinderpsychiater en de neuroloog? Over 2 weken heb ik een afsluitend gesprek bij De Bascule en dan hoop ik dat ik me kan inhouden... De psych van zoon heeft er geen goed woord voor over en vindt het beschamend en een typisch voorbeeld van hoe te veel GGZ instanties alleen in hun eigen belang handelen en niet in het belang van de cliënten/patienten.
Maar goed, we weten nu tenminste hoe en wat en we hebben een concreet plan en doel. En daar zijn we heel dankbaar voor. Ik gun zoon een normaal leven en een gezonde lijf en geest...

En wat volgend jaar

Ik krijg bij het lezen van dit verhaal de ja vu gevoelens. Zo eens per jaar kom je hier melden dat nu de remedie gevonden is voor de klachten voor je zoon. Dat er nu toch echt een oplossing is... een nog betere specialist, weer een andere therapie.

Maar simpele dingen, zoals twee eenpersoonsbedden op dezelfde kamer kan blijkbaar niet (en je spreekt jezelf ontzettend tegen, door eerst te beweren dat een andere bed kopen niet kan i.v.m. geld, maar tegelijk heb je voor je zoon wel verschillende nieuwe bedden gekocht).

Ik geloof best dat je zoon problemen hebt, maar ook dat jij ze overdrijft. Want aan de andere kant hebben we het wel over een jongen die met 12 jaar in 3 VWO zit, die daarnaast sport, die het gewoon goed lijkt te doen.

Ik vraag me af of het niet met name gaat over je eigen problemen. Dat je jezelf projecteert op je zoon. Dat je vooral met hem bezig bent om niet na te hoeven denken over jezelf.

lekker makkelijk wizzer

Als er iets is met je kind blijf je maar bezig tot het opgelost is. Dat wil niet zeggen dat je, zoals veel mensen je in de schoenen proberen te schuiven, zelf geen leven hebt en daarom maar problemen zoekt, maar omdat dit soort psychische problemen, door aanleg, biologie en omgeving, heel moeilijk te behandelen zijn. En omgeven met politiek correcte discussies waar iedereen last van heeft. Ook dokters maar vooral ook ouders en kinderen zelf.

eigenbelang

Ik zou het de Bascule verder maar niet kwalijk nemen. Het is gewoon politiek correct gedrag en het is ook moeilijk in te schatten. De ene ouder is per se tegen medicatie, de ander voor, en ze willen natuurlijk vooral ook zelf de regie houden en worden ook beinvloed door de politieke druk om maar 'normaal' te doen.
Daarom is het misschien soms handiger om naar een vrijgevestigd iemand te gaan.

Tja

Inderdaad Wizzer omdat je als ouder wanhopig blijft zoeken naar iemand die daadwerkelijk kan helpen. Logisch toch? Je wilt toch alles voor je kind doen als hij problemen heeft?
En die bedden was op advies van zijn hulpverleners; zorg voor een fijne slaapkamer, een bed waarin hij zich veilig en fijn voelt omdat hij toch in zijn eigen kamer en bed moet gaan slapen.
Overdrijven? Zoon is aan het eind van zijn Latijn; moet steeds vaker verzuimen op school, eet slecht, groeit nauwelijks en mag en kan nu ook niet meer voetballen omdat hij zo moe is dat hij steeds vaker trainingen en wedstrijden moet missen. Die zo uitgeput en gefrustreerd is na al die jaren dat hij uit pure wanhoop zegt dat hij liever dood wil dan dat deze ellende nog lang gaat duren.
Maar goed, ik heb deze aantijgingen al wel vaker moeten horen dus ik haal mijn schouders er maar verder over op. Ik kan me er niet meer aan ergeren, alleen maar over verwonderen. Maar zo blijkt het onbegrip maar weer en hoe makkelijk anderen oordelen en veroordelen.
AnneJ, die zorgverschraling en het zorgbeleid baren mij erg veel zorgen. Zeker als straks een of andere bureaucratische, onwetende ambtenaar bij de gemeente moet gaan bepalen of mijn zoon wel bij deze (vrijgevestigde) kinderpsychiater mag blijven en zo ja, of het wel vergoed kan worden. De mensen die die hulp het hardst nodig hebben vallen straks nog meer buiten de boot, met alle gevolgen van dien.

aarzelend

Ik heb ook geaarzeld of ik het wel zou schrijven, omdat ik wel dergelijke reacties verwacht had. Maar je spreekt jezelf zo ontzettend tegen. Dan nogmaals maar het advies wat je al eerder in de draad gegeven is: als jullie toch samen op 1 kamer slapen zorg dan in elk geval voor een slaapoplossing waarbij jullie elk je eigen bed hebben, zodat er in elk geval meer kans is op een goede nachtrust.

voor jou

Ik schrik er eerlijk gezegd ook wel van dat je geen bed met 2 matrassen hebt, of 2 aparte bedden in jouw kamer, dat die tip niet gegeven is in de jaren dat dit probleem speelt. En dan niet voor hem, maar ook vooral voor jou!

Nu maar hopen dat dit probleem zich snel oplost en dat hij gauw in zijn eigen bed kan blijven, maar mocht dit te lang duren dan zou het voor jou beter slapen op een apart matras of apart bed.

zorgen

nog even: Snap je wat ik bedoel? Dat je niet moet vergeten heel goed voor jezelf te zorgen. Door al je zorgen ben je dat een beetje vergeten, lijkt het, ook al zo lang geen relatie kunnen aangaan omdat er geen plek in je hoofd en geen energie voor was..
Door goed voor jouw eigen rust te zorgen kan je je kind overdag ook beter opvangen, dus als je zelf voor betere nachtrust kan zorgen heeft je zoon er ook wat aan: of hij nou slaapt of niet.
Het zit 'em niet alleen in 2 matrassen of bedden, maar ook in de ontspanning die je zelf moet nemen op z'n tijd.

Afstand

Als je er middenin ziet en almaar doordraaft, kun je niet meer naar de (je) situatie kijken zoals anderen die van een afstandje jouw verhalen lezen. Volgens mij heb je als enige of belangrijkste doel in je leven om je zoon totaal te begeleiden naar volwassenheid, om alles wat hij doet in goede banen te leiden en je overal mee te bemoeien. Gelukkig laat je zoon zich dat tot nu toe welgevallen, maar het zou heel goed kunnen dat als hij echt gaat puberen, hij zich steeds meer van je los wil maken. En wat heb jij dan?
Je hebt ook het idee dat door deze belangrijke taak (opvoeden en nauwgezet begeleiden van je zoon) jouw hele leven gevuld is en er geen enkele ruimte is voor bijv. een baan. Een paar jaar geleden was je daarmee bezig maar toen was het onmogelijk omdat je toch niet om half 9 kon beginnen, want schooltijden. Straks zit hij al in de vierde, het eind van de middelbare school komt in zicht. Denk je niet dat het inmiddels tijd is om je zoon wat zelfstandiger te laten worden en hem zelf te laten nadenken? Hij zal best meer structuur nodig hebben dan andere kinderen, maar er zijn meer mensen met zorgenkinderen die niet hun hele eigen leven 20 jaar on hold zetten.

Jaren op overleven staan

Wat is dat toch als er sprake is van iets dat niet makkelijk op te lossen is,
mensen een gekke U-bocht maken en met de vinger gaan wijzen? Is dat pure
frustratie en is daar vanaf te komen door naar iemand te wijzen?

Wat ik me nog kan herinneren van de eerste jaren na de geboorte is wat een tekort aan slaap met je doet. Tot op het punt om de dag zonder teveel kleer-
scheuren zien door te komen. Overleven. Dan moet je er niet nog veel bij
moeten willen. En niet al je keuzes zijn logisch en niet alle logica van toen
is achteraf nog helder na te vertellen.

Het is kennelijk een enorme zoektocht om uit te vinden wat er aan de hand is.
Het is niet alleen zoeken maar begrepen worden, serieus genomen worden, onbegrip over je heen laten komen en daar op een juiste manier mee omgaan.
Je zal ook op weinig steun en begrip van de omgeving hebben kunnen rekenen.

Ik kan me voorstellen dat je blij bent als je toch weer iets denkt te hebben
ontdekt en uit blijdschap zegt dat het euvel gevonden is. Maar dat is ook hier
nog maar afwachten.
Hopelijk is die zoektocht over en daarmee het antwoord in zicht in de vorm
van bepaalde medicatie. Nu afwachten of die aanslaat. Eenmaal uitgerust komen
al die andere broodnodige zaken aan de orde. Als dat nog nodig is.

Reactie

Rafelkap, als dit nog echt veel langer gaat duren (maar we hopen uiteraard van niet), ga ik zeker 2 aparte matrassen kopen want ruimte voor 2 bedden is er niet. Voor mezelf zorgen is heel belangrijk, maar ik word noodgedwongen zo opgeslokt door de problemen van en rond zoonlief en andere problemen dat dit er helaas bij inschiet. Maar lief van je dat je dit noemt

Katniss, ik heb mijn eigen leven niet doelbewust on hold gezet; het is nu eenmaal zo gelopen. En in het belang van mijn zoon heb ik dat er graag voor over. Het helpt ook niet dat ik niet of nauwelijks kan terugvallen op familie, vrienden of in dit geval van de vader. Verder heeft deze kwestie niets met al dan niet goed opvoeden te maken; ik voed hem in deze moeilijke situatie en omstandigheden naar beste kunnen zo goed mogelijk op en ik weet dat ik dat heel goed doe. De psych zei al dat zoon zich geen betere moeder had kunnen wensen omdat de meeste andere ouders allang hadden afgehaakt. Als jouw kind een ziekte heeft, laat je hem toch niet stikken? Dan haal je toch alles uit de kast om hem te helpen beter te worden en ondertussen zijn leven zo normaal mogelijk te laten verlopen?

Judith-t, dank je. Zo is het precies. Hopelijk is de zoektocht nu over en slaat de behandeling aan. Daar gaan we toch maar vanuit want anders is er gewoonweg niets meer aan te doen en ik wil en kan even niet stilstaan bij de vreselijke consequenties daarvan...

In ieder geval is het zoon sinds vrijdag met 1 mg melatonine gelukt om wat eerder te gaan slapen; al rond een uur of 12. Hij belandde wel weer bij mij in bed maar dat hij eerder kan slapen is al heel wat! Nu is hij natuurlijk echt wel uitgeput maar ieder stapje vooruit is er een...

Uitgeput

Zoon voelt zich steeds slechter: hij eet nauwelijks meer, heeft het continu koud (zijn temperatuur is nu al bijna een week 's avonds rond de 35.5), hij is rillerig, voelt zich wazig in zijn hoofd en kan zich nauwelijks meer concentreren. Vandaag heeft een van zijn docenten hem naar huis gestuurd omdat hij schrok van zoon zijn hologig en bleek koppie. Gelukkig zijn al zijn docenten op school vanmorgen ingelicht en tonen ze veel begrip. Als het nodig is mag hij verzuimen en over het inhalen van toetsen wordt niet moeilijk gedaan. Zoon wil zelf ook zijn klasgenoten deze week informeren over wat er nu precies aan de hand is; hij krijgt daarbij hulp van zijn mentor die dit een heel goed idee van hem vindt.
Zoon had zelfs nauwelijks meer de energie om die 5 minuten naar huis te fietsen. Hij is kortom overduidelijk finaal uitgeput en hij zou nu zo dolgraag in bed willen kruipen en slapen maar dat kan hij dus niet. Wat een rotstoornis, die DSPS. Nog even en het is donderdag en dan krijgt hij zijn medicatie; nog even doorbijten dus en hopen dat het snel aanslaat zonder al teveel bijwerkingen...

Elisa

Ik duim heel erg voor jullie. Mijn leven staat al jaren soms ook op hold door omstandigheden met mijn kinderen, maar ik vind dat heel normaal, eerlijk gezegd...ik zou het echt niet anders gedaan hebben achteraf gezien.

Update

We zijn net weer bij de kinderpsychiater geweest. Hij heeft de afgelopen week veelvuldig overleg gehad met collegae en de neuroloog om te bepalen welk SSRI het meest geschikt zou zijn voor zoon. Hij heeft zoon 37,5mg Venlafaxine (Efexor XR) voorgeschreven. Deze moet hij 's avonds na het avondeten innemen. Daarnaast mag/moet hij stoppen met de Concerta. Zo kunnen we beter zien of en wat de Efexor doet, wat de eventuele bijwerkingen zijn en daarnaast geeft de Concerta te veel nare bijwerkingen; het is gewoon niet de juiste vorm van Methylfenidaat voor zoon. Belangrijk punt is ook dat zoon zijn eetlust gereguleerd moet worden en dat gaat niet met Concerta. Mocht zoon toch nog een vorm van Methylfenidaat nodig hebben, gaat hij het proberen met Medikinet. Maar eerst maar zien hoe het met de Efexor gaat...
Hij wil toch ook lichttherapie voorschrijven. Dit om zo snel mogelijk verbetering te krijgen op alle fronten bij zoon; de situatie en zijn gezondheid is zeer zorgwekkend. Ik moet nu eerst gaan uitzoeken in hoeverre zo'n lamp vergoed wordt; dan schaf ik een daglichtlamp aan en moet zoon er iedere ochtend gebruik van maken, met name in deze donkere maanden.
Over twee weken hebben we weer een afspraak om de stand van zaken te evolueren.

Volgende week hebben we een afspraak met de huisarts om zoon zijn lengte, gewicht, bloeddruk etc. te controleren. Dan wordt er ook een uitgebreid bloedonderzoek aangevraagd om te zien of er geen lichamelijke oorzaak is voor een aantal van zijn klachten zoals bloedarmoede, vitamine/mineralengebrek of iets als Pfeiffer.

School is op de hoogte van de situatie en de medicatie en men is zeer meelevend en begripvol, gelukkig. De docenten zijn ook ingelicht en leven ook erg mee; zoon mag zelf bekijken of hij bepaalde toetsen nu gewoon meedoet of ze liever een andere keer gaat doen, als hij zich beter voelt. Regelmatig verzuim is ook geen punt. Men weet dat zoon doet wat hij kan en naar beste kunnen keihard werkt maar dat zijn gezondheid het nu laat afweten. We zijn ontzettend dankbaar voor het begrip, de medewerking en de steun van school; dat is toch wel heel fijn!
De komende tijd moeten we goed in de gaten houden wat de medicatie met zoon doet. Zoon is al gewaarschuwd dat zijn klachten de eerste weken kunnen verergeren maar dat dit vanzelf overgaat. Verder moeten we er op alert zijn dat zoon niet agressief, depressief of zelfs suïcidaal wordt. Dat is helaas een mogelijke (zeldzame) bijwerking van SSRI's bij kinderen en adolescenten.

Afijn, vanavond begint zoon dus met zijn Efexor. Grappig is dat er nu een doosje Efexor 37,5mg ligt voor hem en een doosje 75mg voor mij Ik bid en hoop dat het voor hem net zo goed zal werken als voor mij... We zijn vol goede moed!

daglichtlamp

Zo duur is een daglichtlamp niet, bijvoorbeeld hier:
http://www.conrad.nl/ce/nl/product/860305/Beurer-Daglichtlamp-TL-60-60800-TL-60?queryFromSuggest=true

Die zou ik dus gelijk aanschaffen, kun je morgen nog in huis hebben, i.p.v. uitzoeken of die vergoed gaat worden.

Efexor

Dit is toch een anti-depressiva?

Hou hem maar goed in de gaten, ook de bijwerkingen van dit medicijn kunnen heftig zijn.
Ik hoop voor je dat de arts je de goede weg opstuurd.

SSRI

Wizzer, niet alle lichttherapielampen zijn hetzelfde. Ik ga af op het advies van de deskundigen, in dit geval de neuroloog en/of de kinderpsychiater, welke aan te schaffen. Bovendien vind ik het wat voorbarig om het zelf te kopen als ik het ook vergoed kan krijgen. Ik zal toch eerst de voorwaarden voor vergoeding moeten weten. 55 Euro is voor mij een behoorlijk bedrag wat ik niet zomaar uit mijn zak kan trekken helaas. Het heeft niet zo'n haast; over 2 weken bespreekt de kinderpsychiater welke therapielamp het beste zou zijn en weet ik of en onder welke voorwaarden deze vergoed kan worden. Maar bedankt voor de link!
Jasam, SSRI's zijn zeker geen snoepjes; ik heb zelf bijna 20 jaar ervaring met verschillende SSRI's; mijn moeder en zus slikken ze ook dus ik besef heel goed dat er heftige bijwerkingen kunnen zijn en dat zoon de komende tijd heel goed moet aangeven wat hij voelt. Het is ook niet voor niets dat het off-label voorschrijven van SSRI's aan kinderen aan strikte protocollen is gebonden. Maar ik heb er zeer veel baat bij en heb alleen de eerste 2 weken last gehad van milde bijwerkingen; sindsdien niet meer. Ik slik al 13 jaar tot volle tevredenheid Efexor. Hopelijk slaat het bij zoon net zo goed aan! Hij heeft vanavond zijn eerste pil genomen en hij weet welke mogelijke bijwerkingen hij zou kunnen verwachten zodat hij daar niet van schrikt. Verder doen we er niet te moeilijk over: hij grapte toen hij zijn pil nam tegen zijn klasgenootje (die heeft hij zelf allemaal op de hoogte gesteld) met wie hij zat te Skypen: "Zo, ik heb net m'n XTC genomen dus ik ga ff lekker trippen". Verder is hij erg blij dat hij mag stoppen met de Concerta; hij verheugt zich al op veel en lekker eten zonder misselijk te zijn. We blijven positief!

Update

Even een update na een week Efexor: het was een heel zware week, vooral de eerste paar dagen. Na het innemen van de Efexor ('s avonds na het eten) had zoon het ijskoud en hij was 's nachts zo misselijk dat hij niet kon slapen. Hij heeft ook een aantal dagen school moeten missen. Maar de laatste paar avonden had hij het niet meer koud en was hij niet meer zo misselijk. Overdag eet hij nu zowaar, voor het eerst heb ik hem brood mee moeten geven naar school! En gisteravond ging hij uit zichzelf al om 22.00 naar bed om binnen 5 minuten heerlijk te liggen slapen! Ik kan me niet meer herinneren dat hij ooit zo vroeg in bed lag en sliep... Hij neemt nu dus ook om 21.00 2mg Melatonine.
Vanochtend is hij voor het eerst in lange tijd fit en vrolijk opgestaan. Het is echt een wonder... Op school gaat het ook goed; hij kan zich best goed concentreren ook al slikt hij geen Concerta meer. Hij voelt zich "beter in zijn hoofd" en die eeuwige bezorgde gevoelens zijn ook al een stuk minder geworden. We zijn dolblij en hebben nu nog meer hoop dat het uiteindelijk allemaal goed komt!

Hehe meid

Lekker zo'n positief bericht!

Elisa

Wat fijn zeg!

Elisa,

Eindelijk goed nieuws. Gelukkig.

Zo!

Dat gaat al snel de goede kant op, wat fijn! Nu niet te vroeg juichen natuurlijk, maar het lijkt erop dat er nu in de goede hoek is gezocht en gevonden.

Reactie

... en gisteravond ging zoon zowaar al om 21.45 naar bed om binnen 5 minuten heerlijk te slapen! Wel komt hij nog iedere nacht rond 2.00 slaapwandelend bij mij in bed liggen (ik kan de klok er op gelijk zetten) dus dat is iets om volgende keer aan de neuroloog voor te leggen. Het is iets onbewusts of automatisch; hij is niet echt bang.
Eten gaat uitstekend; hij laat het zich allemaal lekker smaken Hij gaat ook weer gewoon voetballen en zwemmen (over 2 weken mag hij afzwemmen voor zijn C; dan heeft hij dit in twee maanden gehaald ondanks het moeten missen van een paar lessen!).
Voor school moet hij nog wel flink wat toetsen inhalen maar alle docenten zijn vol begrip en laten het aan hem over wanneer hij deze wil maken. Het vele verzuim is geen probleem. School vindt ook dat zijn gezondheid voorop staat en ze geloven in hem en steunen hem aan alle kanten. Erg fijn!
Kortom, het lijkt erop dat er een stijgende lijn in zit. Het duurt natuurlijk even voordat de Efexor volledig effectief is en zoon zal ook gesprekken moeten hebben met de kinderpyschiater. Maar het belangrijkste is dat hij er zelf in gelooft en zich veel beter voelt! Ik ben ontzettend opgelucht en dankbaar!

Nog niet eerder gereageerd

Maar wel meegelezen. Fijn om je laatste bericht te lezen. Zo positief, van alle kanten.
Weer bijslapen, lekker eten en school die zo fijn mee werkt. Fijn!

Juline

Update

Vandaag hadden we weer een afspraak bij de kinderpsychiater. Zoon slikt nu sinds 3 weken 's avonds Efexor. De eerste anderalve week was zoon erg misselijk en duizelig; nu heeft hij geen last meer van de bijwerkingen. Om 21.00 neemt hij 3mg Melatonine. We zijn allemaal erg blij met de resultaten; hij blijft dus gewoon doorslikken. Het kan enige maanden duren voordat de Efexor volledig effectief is maar het is een enorme verbetering dat zoon vroeger slaapt en ook snel inslaapt. Verder overeet hij zich niet meer dus de eetlust is ook gereguleerd. Hij is nog wel bang, dus iedere nacht tussen 1.00-2.00 komt hij bij mij maar dat patroon moeten we nu zien te doorbreken. Ik moet hem nu terugbrengen naar zijn eigen bed en even bij hem blijven totdat hij slaapt. E.e.a. zal ook te maken hebben met het overgaan van de ene slaapfase in de andere dus we moeten dit zeker ook voorleggen aan de neuroloog/somnoloog.
Omdat er duidelijk sprake is van een diepliggende angst (traumatische ervaring) raadde de kinderpsychiater EMDR aan; een kortdurende, effectieve therapie. Daar had ik ook al langer aan gedacht maar hij is de eerste therapeut die hiermee komt.
Verder gaat zoon toch weer methylfenidaat erbij slikken; hij kan zich niet goed genoeg concentreren op school. Concerta doen we niet meer dus we beginnen weer met de gewone Ritalin pilletjes; 's morgens 10mg en daarna 5mg. Zo kan zoon zelf een beetje spelen met de tijden en alleen slikken als hij het nodig heeft.
Afijn, stapje voor stapje gaat het de goede kant op. We zijn er nog lang niet maar we zitten op de goede weg samen met twee geweldige artsen en gezien de slopende jaren hiervoor is dat een hele zegen en geeft het vertrouwen voor de toekomst!