Zoon wil vriend moeder niet meer zien
7 jaar geleden gescheiden omdat het niet meer ging. We leefden langs elkaar heen en er was veer ruzie. Ex is in ouderlijk huis blijven wonen en ik ben op de hypotheek blijven staan omdat ik het ex en kindjes gunde om in de woning te kunnen blijven wonen. Kids waren destijds 5 en 2,5 jr, nu 12 en 9. Huurwoning betrokken (10 min verderop) en co-ouderschap. Ik heb de kids in hun omgeving op school gelaten, omdat ik ze in hun vertrouwde omgeving wilde laten omdat er al zoveel zou veranderen. In afgelopen 7 jaar heeft ex meerdere malen beloofd de woning op zijn naam te krijgen maar dit verzuimt hij. Wij willen graag een huis kopen in het dorp waar de jongens hun sociale leven hebben maar dat is niet mogelijk omdat het huis nog op mijn naam staat. Ex heeft sinds 6 jaar een nieuwe relatie en ik 5 jaar waaronder 3 jaar samenwonen. Ex woont niet samen. In het begin ging het hier thuis goed. Mijn vriend doet veel met en voor de jongens. Ex maakt veel regelmatige denigrerende opmerkingen over mijn vriend tegen de kinderen en ze bespotten hem. Als ze terugkomen van mijn ex praten ze in de taal van ex en wordt mijn vriend belachelijk gemaakt. Ex bespreekt alles met de jongens, ook dat ik weg ben gegaan en papa dus alleen achterbleef en dat dit zo zielig was.
Vorig jaar net iets voor de zomervakantie was de relatie uit met ex en zijn vriendin. Dat vond ik jammer want het is een lieve vrouw. Ze ging niet meer mee op vakantie. Dit hoorde ik van mijn kinderen. Ze vonden het heel zielig voor papa dat hij alleen was en hebben 14 dagen lang elke dag met papa gebeld en geappt ( papa zei ze zo erg te missen en belde dagelijks) ze hadden zo'n medelijden. Papa moet altijd alles alleen doen en mama heeft hulp van vriend. Na die vakantie is er iets veranderd. Mijn ex geeft aan dat hij de vader is en ze niet hoeven te luisteren naar mijn vriend. Inderdaad hij is de vader niet maar ik vind wel dat als ik er bijv niet ben dat ze moeten luisteren. Andersom wordt er niet gebeld naar mij, dat wil ex niet. Afgelopen zomervakantie is het misgegaan. Ik had de kleding van hier enz meegegeven voor tijdens de vakantie zodat hij dit niet hoefde te kopen. Ik ging deze weer ophalen na de vakantie. Om een lang verhaal kort te maken: Tijdens deze avond werd mij verteld dat mijn vriend hun zou corrigeren en zou knijpen en een keer hebben geduwd. Ze wilde dat ik de relatie zou beëindigen. Ik was perplext. Thuis aangekomen belde ik samen met mijn vriend mijn ex om hierover te praten. We wilden hierover graag in gesprek. Dit hebben we gedaan met de jongens erbij. Tijdens het gesprek was er eigenlijk niks aan de hand maar werd mijn vriend wel zwart gemaakt door ex. Het knijp verhaal bleek niet zo te zijn en had jongste zoon verzonnen om mee te kunnen praten, dit was tijdens het stoeien gebeurd. Ex bleef olie op het vuur gooien omdat het met vriend en kids gewoon gezellig was. Op een gegeven moment beledigde zoon vriend en ex moedigde hem aan en complimenteerde hem en zei scherpe opmerking.
Sindsdien kan vriend niks meer goed doen, ze haten hem lijkt het wel. Ook wordt mijn vriend vaak belachelijk gemaakt. Zoon is flink aan het puberen, dat geven ze op school ook aan. Mijn vriend pikt het niet als zoon mij uitscheld en spreekt hem dan aan. Vooral als ze bij ex zijn geweest is het raak. Ex maakt denigrerende opmerkingen over vriend in bijzijn kinderen. Vorige week was er een escalatie. Zoon was heel brutaal en schold mij uit. Ik liep even naar boven. Vervolgens heeft vriend de telefoon van zoon afgepakt, waarop zoon de telefoon terug wilde pakken. Vriend heeft toen zoon in de bank gezet ( geduwd). Zoon kwam vervolgens naar boven en zegt dat vriend hem heeft geduwd en aan zijn haar heeft getrokken. Vriend ontkent dit en ik weet niet wie ik moet geloven. Ben hier wel heel erg van geschrokken. Daarna kwam vriend naar boven en hebben we gepraat. Alles ging de dagen erna gewoon goed. Vriend heeft zoon nog naar de voetbal en school gebracht, niks aan de hand totdat zoons naar vader gingen. Toen kreeg ik te horen dat zoon vriend niet meer wilde zien en terug zou komen als ik vriend het huis had uitgezet. Ex heeft het met iedereen besproken met de kinderen erbij en niemand vindt het normaal. Ex heeft geen vertrouwen meer zegt hij. Zoon scheld vriend vooralles uit en ex zegt dat dit logisch is omdat hij zo boos is op vriend. Totaal geen respect. Kids zijn nu bij vader en ik zie ze alleen tussen de middag en na schooltijd als vriend er niet is. Jongste zoon heeft op school gehuild en mist mij maar wil zijn broer en vader ook niet in de steek laten.
Ik heb de school gesproken om te vragen of ze jongens in de gaten willen houden. School heeft nog nooit iets gemerkt. Veilig Thuis ( had mijn ex afgelopen zomer al gebeld nadat hij kreeg te horen dat mijn vriend zoon geduwd zou hebben). Veilig Thuis denkt dat kinderen vriend niet accepteren omdat vader vriend niet accepteert. Vriend is zo lief doet alles voor ons en de jongens. Mijn kinderen staan op 1 en doe alles voor hun, heb het zelf te ver laten komen en had hun moeten corrigeren. Ex wil de kinderen inpalmen er is nog veel meer gebeurd wat erop wijst dat vader bang is dat de kinderen het hier leuker hebben en hij de jongens voor zich wil winnen. Ik wil alles doen om hier uit te komen en hulp te krijgen. Het is verder altijd heel fijn en gezellig hier thuis, maar een corrigerende tik oid zou ik nooit goedkeuren. Ex heeft heel veel mensen ingelicht dat de jongens niet veilig zijn hier en dat hij er geen vertrouwen meer in heeft. Ik sta nu dus te boek als de moeder die niet voor haar kinderen op komt en partij kiest voor vriend. School zegt dat ik hier niks van moet aantrekken omdat ze mij kennen als lieve en zorgzame moeder die alles voor ze over heeft.
Mijn gedachten gaan op en neer.. deze goede relatie beëindigen met vriend om mijn zoon en ex tevreden te stellen? Maar aan de andere kant is mijn zoon gewoon heel brutaal en een echte puber. Hulpverlening is ingeschakeld. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik buitenspel wordt gezet en dat ze een echte drie eenheid zijn en dat het bij papa alleen maar lang leve de lol is. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Alvast bedankt, een hele bezorgde en radeloze mama
Je advocaat heeft inderdaad wel gelijk als hij/zij zegt dat de rechter meestal aanstuurt op hulpverlening. Dat wil zeggen: als die hulpverlening er eerder nog niet is geweest. Inderdaad wordt er dan vaak een Ouderschap Blijft-traject oid ingezet. Wel is het zo dat, omdat dat soort dingen vaak lang duren (inclusief wachttijden), rechters er ook nog wel eens toe overgaan om iets van een voorlopige regeling op te leggen zodat het contact niet helemaal stilligt gedurende (het wachten op) het traject.
Maar goed, de hulpverleners zijn zo te lezen niet van plan eindeloos lang af te wachten, dat is goed, en dan is het inderdaad in deze fase twijfelachtig of een procedure enige meerwaarde heeft.
Omnik schreef op 26-03-2023 om 15:35:
[..]
Het is volkomen normaal dat ze hoog in de emotie zit is als de situatie inderdaad is dat vader haar kinderen van haar aan het vervreemden is. Dat is een emotioneel extreem ontregelende omstandigheid. Het is ook precies waarom gaslighting werkt! Het slachtoffer raakt uit evenwicht, gaat aan zichzelf twijfelen en gaat een labiele indruk maken. Ik zie de discrepanties waar jij op wijst ook maar ik zie verder toch een vrij consistent verhaal. Maar dat is niet eens het allerbelangrijkste. Als ze de professionals de koers laat uitzetten, mag je aannemen dat die corrigeren voor haar emotionele vertekening, die dus volkomen logisch is omdat het haar, als moeder en als mens overkomt. Daar zijn professionals namelijk voor. Daarom denk ik dat het belangrijk is deze moeder het voordeel van de twijfel te geven. Ze zal haar kracht hard nodig hebben!
Wat een lieve reactie!! Dat is precies hoe ik me voel. Ik ben normaal een hele stabiele vrouw. Door elke keer die verwijten ga je twijfelen, doe ik het wel goed, moet mijn vriend weg, zet ik ze wel op 1 enz. Vreselijk naar gevoel is dat. Ik kan niet meer helder nadenken dan kom dan idd misschien labiel over. Ook besef ik me dat ik echt niet alles negatief moet maken en niet overal beren in moet zien. Gelukkig heb ik een vangnet die relativeren en aangeven als ik dingen groter maak. Dat is dus bijvoorbeeld met de moeders van vriendjes. Zij kennen mij en de situatie erg goed en zijn neutraal en objectief omdat ze vader ook goed kennen. Zij appen mij dan zelf om hun zorgen te uiten, over uitspraken die de kinderen doen en ze grenzeloos zijn op dit moment. Dat vind ik juist heel erg verdrietig dat buitenstaanders het ook zien en ik het dus niet inbeeld, want dan lijkt het er sterk op dat het dus echt zo is. Vind het verschrikkelijk voor de jongens waar ze in zitten. Jongste huilt weleens op school omdat hij mij zo mist. Zie ze gelukkig maandag tussen de middag en woensdag middag soms. Dus inderdaad ik kom over alsof ik hoog in mijn emotie zit, omdat ik dat ook zit.
Temet schreef op 26-03-2023 om 16:08:
Je advocaat heeft inderdaad wel gelijk als hij/zij zegt dat de rechter meestal aanstuurt op hulpverlening. Dat wil zeggen: als die hulpverlening er eerder nog niet is geweest. Inderdaad wordt er dan vaak een Ouderschap Blijft-traject oid ingezet. Wel is het zo dat, omdat dat soort dingen vaak lang duren (inclusief wachttijden), rechters er ook nog wel eens toe overgaan om iets van een voorlopige regeling op te leggen zodat het contact niet helemaal stilligt gedurende (het wachten op) het traject.
Maar goed, de hulpverleners zijn zo te lezen niet van plan eindeloos lang af te wachten, dat is goed, en dan is het inderdaad in deze fase twijfelachtig of een procedure enige meerwaarde heeft.
Klopt helemaal. De rechtbank waar wij onder vallen hebben een aantal pilots lopen en een kinderrechter die hierin gespecialiseerd is. Ook worden kinderen vanaf 8 jaar al gehoord en-prikt hij na 40 jaar ervaring- door manipulatie heen. Aangezien de jongens in volwassen taal spreken heb ik de hoop dat de rechter hier dus doorheen prikt.
Mbt contact: gelukkig hebben we dan nog wel. Jongens vinden het leuk als ik bij de sport kom kijken, we bellen regelmatig en vandaag was ik superblij dat ze zelf dolenthousiast belden over die hond. Dat doet me dan heel goed dat ze toch mama willen bellen. Ook zoeken ze vooral contact op de rustige dagen als ze niks te doen hebben. Jongens geven aan zo vaak druk te zijn dat ze geen tijd hebben. Ik heb gezegd dat dat niet erg is en dat ze lekker hun ding moeten doen. Ik probeer positief en enthousiast te blijven en goed over vader te praten. Het laatste wat ik wil is dat ze weten dat er problemen zijn tussen vader en mij. Vorige week koekjes gebakken met jongste en er een aantal meegegeven voor papa. Soms enorm moeilijk maar ja wil niet dat de kinderen hier nog meer van merken.
Johannaatje schreef op 26-03-2023 om 16:12:
[..]
Wat een lieve reactie!! Dat is precies hoe ik me voel. Ik ben normaal een hele stabiele vrouw. Door elke keer die verwijten ga je twijfelen, doe ik het wel goed, moet mijn vriend weg, zet ik ze wel op 1 enz. Vreselijk naar gevoel is dat. Ik kan niet meer helder nadenken dan kom dan idd misschien labiel over. Ook besef ik me dat ik echt niet alles negatief moet maken en niet overal beren in moet zien. Gelukkig heb ik een vangnet die relativeren en aangeven als ik dingen groter maak. Dat is dus bijvoorbeeld met de moeders van vriendjes. Zij kennen mij en de situatie erg goed en zijn neutraal en objectief omdat ze vader ook goed kennen. Zij appen mij dan zelf om hun zorgen te uiten, over uitspraken die de kinderen doen en ze grenzeloos zijn op dit moment. Dat vind ik juist heel erg verdrietig dat buitenstaanders het ook zien en ik het dus niet inbeeld, want dan lijkt het er sterk op dat het dus echt zo is. Vind het verschrikkelijk voor de jongens waar ze in zitten. Jongste huilt weleens op school omdat hij mij zo mist. Zie ze gelukkig maandag tussen de middag en woensdag middag soms. Dus inderdaad ik kom over alsof ik hoog in mijn emotie zit, omdat ik dat ook zit.
Fijn dat je een vangnet om je heen hebt van mensen die nuchter zijn en ook jou een spiegel kunnen voorhouden. Maar ik zou ze in dit stadium toch vragen om niet die zorgen allemaal door te appen want het is vast steunend bedoeld maar het is ook belastend voor jou. Als ze zich echt zorgen maken, moeten ze zelf maar een belletje naar Veilig Thuis doen. Ze kunnen jou daar nu beter niet mee belasten, vind ik.
Omnik schreef op 26-03-2023 om 16:19:
[..]
Fijn dat je een vangnet om je heen hebt van mensen die nuchter zijn en ook jou een spiegel kunnen voorhouden. Maar ik zou ze in dit stadium toch vragen om niet die zorgen allemaal door te appen want het is vast steunend bedoeld maar het is ook belastend voor jou. Als ze zich echt zorgen maken, moeten ze zelf maar een belletje naar Veilig Thuis doen. Ze kunnen jou daar nu beter niet mee belasten, vind ik.
Wow daar heb je helemaal gelijk in. Mijn vriendinnen hadden gisteravond afleiding geregeld voor mij. Een daarvan is zelf psychotherapeut en gedrags wetenschapper. Ik kreeg dus betreffende app van een moeder die altijd heel nuchter is en nooit een mening geeft en vader ook goed kent. Die middag waren beide kinderen bij haar kinderen spelen. Zij appte mij dus gisteravond over een aantal bijzonderheden van die middag en over die hond. Ze was heel erg geschrokken van wat er werd gezegd en over de zoveelste verassing ( hond). Ik moest dus gelijk weer huilen en voelde me zo machteloos. Desbetreffende vriendin gaf hetzelfde aan als jij omdat dit te belastend is en er dus elke keer zo iets gebeurd.
Philou schreef op 26-03-2023 om 14:07:
[..]
De betekenis van het nemen van een huisdier is niet éénduidig, dat is natuurlijk zo. Maar het zou ook zomaar wel helemaal passen in oudervervreemding, bewust of onbewust. Als je als ouder al zo ver gaat dat je je kinderen opzet tegen de ouder, word je dan opeens principieel bij een huisdier? Ook niet, toch? Overschrijden mensen die grensoverschrijdend zijn alleen één grens of één soort grens? Ook niet, toch?
Ik hoor TS zeggen dat ze weet hoe dit uitpakt omdat alles uitpakt op een bepaalde manier.
Het voordeel van een hond is dat de hond eventueel mee kan naar moeder (als die dat goed vindt) maar of de hond mee màg en mee gààt, en of moeder daar een stem in heeft, is van een heel andere orde. Moeder heeft nu al weinig stem, met hond ben je -zeker als het eigen keuze niet is- met handen en voeten gebonden (waar je heen kan, uitlaten). Moeder kan dan natuurlijk zeggen dat de hond een keer niet mee kan, maar gaat de hond dan worden gebruikt als motief om niet naar moeder te kunnen?
Ik mag niet eens op de hamster passen als ze op vakantie zijn. Hier mag de hond zeker niet mee naar toe, dat vroeg ik vanmiddag al." Wat super leuk, dan kan hij hier ook een keer logeren". Nee dat mag niet van papa gaven ze aan. Nu moet ik natuurlijk zelf ook uitkijken dat de kinderen die niet zelf aangeven zonder dat papa dit ook heeft gezegd. Kinderen kunnen natuurlijk ook zelf dingen verzinnen of uitspelen. Daarom als de jongens iets zeggen en het belangrijk is check ik dit altijd even bij vader.
misschien een paar ‘simpele’ opmerkingen vanuit mij, maar als ik het zo lees heeft jouw ex jou ook nog compleet in zijn macht en komt hij daardoor met zoveel weg.
Fijn dat jij al 7 jaar jouw naam op de hypotheek hebt laten staan, juist omwille van je kinderen, maar is er dan niemand binnen al deze hulpverleners die roept dat dit uitzonderlijk is? Dat het zo onderhand weleens tijd wordt dat je ex stappen gaat ondernemen om ook deze financiële navelstreng doorknipt?
Geldt overigens ook voor de schoolverzuimen waarmee hij steeds weer opnieuw mee weg lijkt te komen?
Ik vind het een heel triest verhaal en kan mij je onmacht/boosheid/verdriet ook zeker begrijpen hoor, maar ik mis toch ook wel iets doortastends in alles en iedereen (vwb hulpverlening) of heb ik dit gemist?
sterkte in ieder geval TO 
RoodVruchtje schreef op 26-03-2023 om 16:31:
misschien een paar ‘simpele’ opmerkingen vanuit mij, maar als ik het zo lees heeft jouw ex jou ook nog compleet in zijn macht en komt hij daardoor met zoveel weg.
Fijn dat jij al 7 jaar jouw naam op de hypotheek hebt laten staan, juist omwille van je kinderen, maar is er dan niemand binnen al deze hulpverleners die roept dat dit uitzonderlijk is? Dat het zo onderhand weleens tijd wordt dat je ex stappen gaat ondernemen om ook deze financiële navelstreng doorknipt?
Geldt overigens ook voor de schoolverzuimen waarmee hij steeds weer opnieuw mee weg lijkt te komen?
Ik vind het een heel triest verhaal en kan mij je onmacht/boosheid/verdriet ook zeker begrijpen hoor, maar ik mis toch ook wel iets doortastends in alles en iedereen (vwb hulpverlening) of heb ik dit gemist?
sterkte in ieder geval TO
Klopt inderdaad wat je zegt. Hulpverlening vindt dit heel bizar en uitzonderlijk. Mensen begrijpen dit niet. Ook het feit dat hij heel veel heeft gelogen tijdens het huwelijk, mijn auto in beslag genomen is door de belastingdienst, deurwaarders aan de deur en hij een financiele puinhoop maakt van alles. Dat is een van de redenen dat ik er niet meer tegenkon. De belasting, deurwaarder, bank, enz alles en iedereen had het gedaan en het lag nooit aan hem. Ik ben een egoist omdat ik het huis niet meer op mijn naam wil en hun dan op straat komen te staan, terwijl hij altijd zegt dat hij ermee bezig is. Hij komt over als iemand die alles geweldig voor elkaar heeft, joviaal, amicaal en welwillend. Mensen die het verhaal van het huis nu kennen ( heb ik jaren niks over gezegd) vinden het bizar dat hij alles doet en koopt terwijl hij het huis nog niet eens heeft geregeld.
Ik heb met de advocaat afgesproken dat als zij een kort geding opstart mbt omgang zij de kwestie mbt woning meteen wil meenemen op de dagvaarding. De vraag is of dit kan omdat het geen spoedeisend belang is. Anders zal het een bodemprocedure worden. Ik ga dit ook nog met de hulpverlening bespreken wanneer het handig is om de kwestie mbt woning ter sprake te brengen.
Bedankt voor je berichtje.
Philou schreef op 26-03-2023 om 12:51:
[..]
Het is heel kwalijk wat vader doet. Heeft hij dit altijd gehad of is dit pas van na de scheiding (of van na je vriend). Kans is dat de kinderen het op latere leeftijd doorkrijgen maar dan is de schade al aangebracht.
Knap dat je toch enthousiast kon reageren op het nieuws van een hond. Heb jij voor jouzelf ook hulp hierbij? Er tegenin gaan bij de kinderen werkt contraproductief, met andere woorden als je die gedachte doortrekt, dan zou eerder iets zeggen als 'ik snap dat je moet kiezen voor pappa omdat dat nu het beste is voor jou. Ik hou van jou, wil het beste voor jou. En ik weet dat jij van mij houdt. De liefde tussen jou en mij kan wel vloeien, toch?'. Mijn hart zou het uitschreeuwen omdat je hem (je ex) toch in een soort van bescherming neemt terwijl hijzelf de aanstichter van dit alles. En daar zou ik toch wel deskundige raad bij nodig hebben (in de zin hoe stel ik mij op naar de kinderen zonder 'pappa is g-d' te bevestigen en zonder de kinderen van je af te keren als je het niet doet.
Wat een vreselijke situatie als je ex je het licht in jouw ogen en met name het licht in die van zijn kinderen niet gunt.
Bedankt voor je lieve berichtje. Het is precies hoe jij het beschrijft en zo probeer ik het te benaderen. Ga er zeker niet tegenin en probeer er enthousiast op te reageren. Idd het voelt afschuwelijk. Papa zegt dit, papa zegt dat. Van papa mogen we kiezen en hoeven we niet mee. Papa heeft geen vertrouwen meer in vriend en wij dus ook niet. Papa zegt dat wij wel zijn nummer 1 zijn en jou nummer 1 niet. Dan probeer ik rustig te blijven en leg uit dat ik hoop dat ze diep in hun hartje wel weten dat ze altijd mijn nummer 1 zijn en dat ik heel veel van ze hou, maar dat ik niet ga kiezen en ik het begrijp dat ze zich boos voelen maar ik niet ga kiezen. Ik probeer me maar vast te houden aan het idee dat ze dit uiteindelijk echt wel weten en het weer naar boven komt. Ze willen dus ook niks meer met mijn familie of vrienden te maken hebben omdat ze bang zijn dat ze erop aangesproken worden. Ze willen alleen in de veilige bubbel blijven van mensen die tegen ze zeggen dat het zo erg voor ze is, ze zo onveilig zijn en zwaar hebben.
Ik ben weken geleden naar de huisarts geweest en heb binnenkort weer een gesprek. Mogelijk een doorverwijzing want het is echt heel moeilijk af en toe om mezelf zo te voelen en ik weet ook niet welke reactie goed is voor de jongens.
Johannaatje schreef op 26-03-2023 om 15:07:
[..]
Klopt wat je zegt bedankt. Ik schrok gewoon enorm van dat bericht omdat ik juist wel spiegel en toegeef dat ik dingen misschien niet goed heb aangepakt. Dit heb ik ook aan de hulpverlening aangegeven en daarmee geven ze juist aan dat ze het een aannemelijk verhaal vinden omdat ik spiegel en vader dat totaal niet doe. Ik vind het daarom ook erg dat als ik een topic open om raad te vragen, mijn verhaal dan is twijfel word getrokken en eea wordt gesuggereerd. Dat vind ik heel erg en kan daar lastig mee omgaan merk ik. Het is denk ik beter als ik hier dan niet meer aan deelneem.
Ik kan het niet kwalijk nemen omdat ik zelf ook altijd van mening ben dat een verhaal altijd twee kanten heeft, tot je opeens zelf in zo'n situatie zit. Ik spiegel zeker wel alleen tegen leugens, manipulatie en chantage van mijn lieve jongens ben ik helaas niet opgewassen. Ik hoor al 10 weken lang meerdere keren in de week dat ze niet mijn nummer 1 zijn, ik niet voor ze kies en dit in volwassen taal. Gelukkig hoort de hulpverlening dit ook en geven zij aan dat ze in te volwassen taal spreken. Jongens geven aan dat ze, (vader en kinderen) vriend 1 kans hebben gegeven en dat hij die verpest heeft en dat hij dan ook weg moet. Hulpverlening geeft aan dat ze deze uitspraken zorgelijk vinden omdat dit niet de werkelijkheid is en wat als ze in de toekomst problemen hebben met ene vriend, docent oid? Hoeven ze die gene dan ook nooit meer te zien.
Gelukkig weet mijn omgeving en de hulpverlening wat ik de laatste jaren heb gedaan met alle liefde voor de jongens en ze hieruit ook conclusies trekken.
- Huis al 7 jaar op naam van vader laten staan zodat ze daar kunnen wonen met als gevolg dat wij niet naar het dorp kunnen verhuizen waar jongens het sociale leven hebben. Vader weigert het huis op zijn naam te zetten, geeft telkens aan dat hij ermee bezig is maar na navraag bij de bank bleek dat hij nooit een aanvraag heeft gedaan.- Jongens in vertrouwde omgeving op school, voetbal ed gelaten. Daardoor rijden we heel de week 8 km enkele reis naar school voetbal en vriendjes, we willen dus terug verhuizen naar desbetreffend dorp maar dat kan niet omdat je geen twee hypotheken op naam kunt hebben.
- Oude mooie baan opgegeven na 21 jaar om de jongens oa naar school te kunnen brengen en zo elke dag er voor de jongens te kunnen zijn zodat ze nooit naar de opvang hoeven.
- Geen kind alimentatie. KGB krijgt vader, verdient 2 keer zoveel en ik betaal alles voor de helft mee.
Dit zijn de feiten.. dus nu moet ik ook nog mijn goede relatie van vijf jaar opzeggen?
Iemand die niet in deze situatie zit kan zich niet voorstellen hoe het voelt als je kinderen opeens van alles roepen terwijl het altijd goed is geweest.
het kan zijn dat je moet concluderen dat je teveel hebt gedaan en dat hij daar altijd op gerekend heeft / het nooit ter discussie heeft gesteld / jij niet duidelijk was dat je het deed om reden xyz / je kunt iemand niet veranderen, je kunt alleen je houding verandering etc.
Al met al: zo'n lijst met 'dat heb ik er allemaal voor over gehad en nu doet hij dit' dan denk ik: misschien moet je je juist nu veel onafhankelijker opstellen en jezelf voorhouden dat jouw motieven richting je jongens zuiver zijn. En het verdriet dat het bij je oproept niet laten merken / proberen om te buigen en je voor te houden dat jij je niet gaat verlagen tot zijn tactieken/geen verleden erbij gaat halen.
Feitelijk de vraag: hoe vind ik een nieuwe manier om met mijn jongens om te gaan zonder boos te worden, slachtoffer te voelen en strijd aan te gaan?
gr Angela
Johannaatje schreef op 26-03-2023 om 15:49:
Vriend is er kapot van want hij geeft ook veel om ze en heeft een goede band met ze. Heeft alles opgegeven, koophuis is stad naar huurhuis in dorp. Heeft zelf geen kinderen en doet alles voor ze. We hopen hier hulp bij te krijgen en hij moet zich in de toekomst denk ik maar helemaal afzijdig houden. Ik hoop dat we dit tijdens het gesprek met de hulpverlening kunnen bespreken. Oudste zoon vertoont ook pubergedrag, logisch met die leeftijd. Vader geeft aan dat er niks aan de hand is.
Ik denk dat je vriend beter niet zo betrokken kan zijn, voor hem, en vooral voor jou en jouw zonen. Haal je hem voorlopig uit het conflict, is er weinig conflict over.
Het klinkt of je hem nodig hebt, op hem leunt. Is dat zo?
Johannaatje schreef op 26-03-2023 om 16:51:
[..]
Papa zegt dat wij wel zijn nummer 1 zijn en jou nummer 1 niet. Dan probeer ik rustig te blijven en leg uit dat ik hoop dat ze diep in hun hartje wel weten dat ze altijd mijn nummer 1 zijn en dat ik heel veel van ze hou, maar dat ik niet ga kiezen en ik het begrijp dat ze zich boos voelen maar ik niet ga kiezen.
Om eerlijk te zijn klinkt dit niet echt lekker in de oren van kinderen. Volgens kinderlogica is het als jij niet kiest, kies je voor hem. Als je dan zegt dat je niet kiest, lieg je volgens die logica. Dat maakt je onbetrouwbaar en een leugenaar in hun ogen. Zo te lezen maakt vader hier gebruik van.
Het kan zijn dat de kinderen moeite hebben met jouw vriend. Zij hebben niet voor hem gekozen. Ze worden met hem geconfronteerd.
Een reden kan zijn dat hij mee-opvoedt. Dat lees ik in je verhaal over het pakken bij de arm. Een ander kan zijn dat hij er altijd (of vaak) is. Ongeschreven regel: partner van voedt niet mee op, zeker niet bij pubers. Ik zou dat ook niet toestaan als ik jou was want het haalt jou als moeder onderuit, als ware dat jij een ander nodig hebt om moeder te zijn. En het toont dat jij voor hem tegen hen kiest. Het is wel een klassieke fout, hoor. Je ziet het veel. En ik zou zeker vriend niet overal bij betrekken of in de buurt hebben als dat meer rust in de tent brengt.
Dus ja, kies gewoon voor je kinderen, niet omdat je ex het zegt maar gewoon met je hart.
Philou schreef op 26-03-2023 om 17:52:
[..]
Ik denk dat je vriend beter niet zo betrokken kan zijn, voor hem, en vooral voor jou en jouw zonen. Haal je hem voorlopig uit het conflict, is er weinig conflict over.
Het klinkt of je hem nodig hebt, op hem leunt. Is dat zo?
Hoe moet ik hem uit het conflict halen? Als ik hem de deur wijs dan is het conflict er idd niet meer. Hij woont hier. Ik betrek hem er zeker niet bij, want op de momenten dat ik de jongens zie is hij er niet maar kan ik verwachten van mijn vriend dat hij dan maar ergens anders gaat wonen want andets krijgen we dit niet opgelost.
Philou schreef op 26-03-2023 om 18:08:
[..]
Om eerlijk te zijn klinkt dit niet echt lekker in de oren van kinderen. Volgens kinderlogica is het als jij niet kiest, kies je voor hem. Als je dan zegt dat je niet kiest, lieg je volgens die logica. Dat maakt je onbetrouwbaar en een leugenaar in hun ogen. Zo te lezen maakt vader hier gebruik van.
Het kan zijn dat de kinderen moeite hebben met jouw vriend. Zij hebben niet voor hem gekozen. Ze worden met hem geconfronteerd.
Een reden kan zijn dat hij mee-opvoedt. Dat lees ik in je verhaal over het pakken bij de arm. Een ander kan zijn dat hij er altijd (of vaak) is. Ongeschreven regel: partner van voedt niet mee op, zeker niet bij pubers. Ik zou dat ook niet toestaan als ik jou was want het haalt jou als moeder onderuit, als ware dat jij een ander nodig hebt om moeder te zijn. En het toont dat jij voor hem tegen hen kiest. Het is wel een klassieke fout, hoor. Je ziet het veel. En ik zou zeker vriend niet overal bij betrekken of in de buurt hebben als dat meer rust in de tent brengt.
Dus ja, kies gewoon voor je kinderen, niet omdat je ex het zegt maar gewoon met je hart.
Dat is idd het lastige. Die zin mbt kiezen heb ik besproken met een hulpverlener en zij gaf aan dat ik dit het beste zo kon vertellen want als ik zou zeggen ik kies voor jullie dan lieg ik, want ik zet vriend niet de deur uit. Ik moet van vader en kinderen kiezen maar dat ga ik niet doen. Het is namelijk logisch dat zij mijn nummer 1 zijn en dat weten ze ook.
Ik laat me alleen niet meer chanteren of manipuleren. 5 jaar een relatie het ging altijd goed, totdat vaders relatie uit ging en hij is begonnen. De hulpverleners hebben mij ten zeerste afgeraden om de relatie te verbreken aangezien er dan de volgende keer weer iets anders is..
Johannaatje schreef op 26-03-2023 om 18:19:
[..]
Dat is idd het lastige. Die zin mbt kiezen heb ik besproken met een hulpverlener en zij gaf aan dat ik dit het beste zo kon vertellen want als ik zou zeggen ik kies voor jullie dan lieg ik, want ik zet vriend niet de deur uit. Ik moet van vader en kinderen kiezen maar dat ga ik niet doen. Het is namelijk logisch dat zij mijn nummer 1 zijn en dat weten ze ook.
Ik laat me alleen niet meer chanteren of manipuleren. 5 jaar een relatie het ging altijd goed, totdat vaders relatie uit ging en hij is begonnen. De hulpverleners hebben mij ten zeerste afgeraden om de relatie te verbreken aangezien er dan de volgende keer weer iets anders is..
Ik denk idd doordat het komt dat de oudste aan het puberen is en zich niks laat zeggen en vooral niet door vriend..Ik begrijp dat, maar er zijn ook momenten dat hij er wel iets van zegt omdat hij hier ook woont en ik bijvoorbeeld boven ben. Mag een leraar de kinderen dan ook niet aanspreken als ze vloeken, schelden of niet luisteren?
Hier kunnen we hele discussies over gaan voeren en het is misschien niet goed gegaan en vriend had niks moeten zeggen, maar we zijn allemaal mensen en af en toe maken we fouten. Ik ben zeker niet afhankelijk van vriend, maar ik ga deze goede relatie niet beëindigen. Want was als vriend weg is? Gaat het dan opeens wel goed met vader? Stookt hij ze dan niet meer op? Wat als ze het dan toch leuket vinden bij papa omdat daar alles mag en kan en ze de hele dagen worden geentertaind?
Wat is dan het volgende?