Wraak

Pennestreek schreef op 11-12-2023 om 14:30:

Elpisto, dat jouw vrouw absoluut niet meer wil werken, vertoebelt de discussie (en jouw visie) behoorlijk vind ik. Ik proef hier ook behoorlijk wat frustratie in aan jouw kant. In mijn ogen kiest zij er dus wel zelf voor om minder te werken en minder te verdienen, en zal ze na een eventuele scheiding daar de consequentie van moeten dragen. In mijn/ons geval was dat anders, man wilde heel graag voor zichzelf beginnen en ons kind deed het niet goed op de opvang. Daarom ben ik minder gaan werken. Dat was dus niet helemaal mijn eigen keus, maar ik gunde mijn man de vervulling van zijn droom. Ik vond het bij onze scheiding daarom niet terecht als ik het voortaan maar uit moest zien te zingen op mijn salaris. Dat is nu namelijk een stuk lager dan het had kunnen zijn als ik destijds voor mijn/ook een carrière had gekozen.

Oke, maar deze nuance breng ik zelf ook al eerder aan he, door te stellen dat ik vindt dat PA in zijn geheel veel meer maatwerk zou moeten zijn, dan het gedrocht dat het nu is. Er wordt nu namelijk vanuit het oogpunt van PA uitgegaan van een verdeling die in de meeste gezinnen van mijn leeftijd absoluut niet meer het geval is. Dan kan het zijn alsof ik in een heel gek stukje Nederland woon, maar ik denk eerder dat de 50-jarige vrouw niet wil inzien dat het voor de generaties onder hun (30ers op dit moment) gewoon een stuk makkelijker en anders is. 

Vandaar dat ik mijn eigen situatie aanhaal, waarin het niet fulltime werken van mijn vrouw niet komt door de carrière van manlief, of de vele ontwikkelingen die ik daarin doe, maar een kwestie van een keuze. 

En dan kom je terug op mijn eerdere opmerking over emancipatie en de reactie van Ysenda op die opmerking: Die haalt er van alles bij wat vrouwen wel allemaal niet moeten doen en of kunnen in die tijd dat man aan het werk is en vrouw thuis is. Zo werkt het gewoon niet meer. De man van vandaag staat ook gewoon eten te koken, kinderen van/naar sporten te brengen, oudergesprekken te voeren en noem het allemaal maar op. Moet de man daar dan zeggen: Nee, dat doe je zelf maar. Ik ga dat niet doen, immers moet ik je er bij een scheiding nog voor betalen ook dat ik dat zelf gedaan heb?

Het is natuurlijk bij een scheiding, waar toch al veel emoties bij komen kijken, heel lastig om dan neutraal en rechtvaardig het geld te verdelen.

Ik zou daarom (in jouw geval) pleiten voor een document waarin jullie nu al vastleggen hoe jullie het bij een eventuele scheiding gaan regelen. Ik zou afdwingen dat je vrouw afziet van PA. Zeker gezien jullie historie. Want ik ben geheel met je eens dat het op zijn zachtst gezegd zuur is als iemand bij je weggaat maar je daar wel nog jaren aan mag betalen. Zo had ik het nogal zuur gevonden als man mij had laten zitten, zonder zijn mede dankzij mijn inzet nu zo riante salaris. Gelukkig heeft de mediator mij destijds gelijk gegeven. Man had in zijn eigen bedrijf reserves opgebouwd, o.a. om crises op te kunnen vangen maar ook als pensioenvoorziening. Omdat het bedrijf op zijn naam staat vond hij dat het ook zijn geld was. Nou, mooi niet dus.

Geheel met je eens, in principe: PA zou maatwerk moeten zijn. Als jij je plannen in de ijskast gezet hebt om er voor te zorgen dat manlief kon floreren met zijn bedrijf, dan is het natuurlijk absoluut niet gek dat je daar voor gecompenseerd wordt. Uiteindelijk is dat namelijk juist wel een gedachte van de PA. Het wordt alleen verkeerd geïnterpreteerd: Jij kunt alsnog full time gaan werken, en daarnaast de PA van je partner eisen, het zij verminderd met het gedeelte wat je nu extra verdient. Immers, waarom zou je partner moeten blijven betalen voor het feit dat je niet fulltime werkt? Eerst was dat een weloverwogen keuze die je samen gemaakt hebt, maar wat staat je na die scheiding nog in de weg om full time aan het werk te gaan? Niet de carrière van je man.

En dat is het punt wat ik hier mee maak: Als we met elkaar zeggen dat het gek is dat vrouwen Part-time blijven werken, dan zou je misschien eerst dit soort stimulansen om part-time te blijven werken er af moeten halen. Want laten we wel zijn: Als er morgen iemand tegen mij zegt: Ga een dag minder in de week werken en je krijgt van iemand 700 euro in de maand, dan teken ik daar direct voor en ga ik een dag minder werken. 

PA werkt nu 1 kant op. Dat is een gemiste kans. 

"Immers, waarom zou je partner moeten blijven betalen voor het feit dat je niet fulltime werkt? Eerst was dat een weloverwogen keuze die je samen gemaakt hebt, maar wat staat je na die scheiding nog in de weg om full time aan het werk te gaan? Niet de carrière van je man."

Precies om wat Ysenda eerder zei: die keuzes in het verleden werken door in heden én de toekomst. Ik heb niet de carrière gemaakt die ik wel had kunnen hebben als ik fulltime had gewerkt. Ik opleidingen niet gedaan die ik anders misschien wel had gedaan. Ik heb minder pensioen opgebouwd (en man vanwege zijn eigen bedrijf helemaal niks, officieel dan, behalve de reserves in zijn bedrijf). Daar wil ik bij een scheiding ook graag voor gecompenseerd worden. Want toen wij die beslissing namen gingen we ervan uit dat we samen oud zouden worden en dus ook samen van die opgebouwde reserve zouden genieten.

Ik vind PA dus zeker niet ouderwets en achterhaald, maar een consequentie van een keuze die je samen maakt. En daar kun je wat mij betreft dus niet eenzijdig onderuit als een van de twee graag uit de relatie wil stappen. Zo werkt het ook niet met een zakelijke overeenkomst. Als je daar onderuit wil, zul je de tegenpartij redelijk moeten compenseren. Tenzij daar andere afspraken over zijn gemaakt.

Maar, ik vind niet dat PA een open-einde-regeling zou moeten zijn. Dat er paal en perk aan wordt gesteld vind ik prima. Zo krijg je als vrouw wel de kans om je inkomen op tijd op te krikken. Maar nogmaals, ik vind het helemaal niet gek dat er, ook tegenwoordig nog, gecompenseerd moet worden voor gederfde inkomsten. Ook als je samen de beslissing neemt dat de vrouw (of de man for that matter) minder gaat werken. Want linksom of rechtsom is er eentje die kansen zal moeten laten schieten...

Pennestreek schreef op 11-12-2023 om 15:20:

"Immers, waarom zou je partner moeten blijven betalen voor het feit dat je niet fulltime werkt? Eerst was dat een weloverwogen keuze die je samen gemaakt hebt, maar wat staat je na die scheiding nog in de weg om full time aan het werk te gaan? Niet de carrière van je man."

Precies om wat Ysenda eerder zei: die keuzes in het verleden werken door in heden én de toekomst. Ik heb niet de carrière gemaakt die ik wel had kunnen hebben als ik fulltime had gewerkt. Ik opleidingen niet gedaan die ik anders misschien wel had gedaan. Ik heb minder pensioen opgebouwd (en man vanwege zijn eigen bedrijf helemaal niks, officieel dan, behalve de reserves in zijn bedrijf). Daar wil ik bij een scheiding ook graag voor gecompenseerd worden. Want toen wij die beslissing namen gingen we ervan uit dat we samen oud zouden worden en dus ook samen van die opgebouwde reserve zouden genieten.

Die keuze werkt tot op zekere hoogte door: Niks weerhoud jou ervan ( Behalve de PA) om alsnog full time aan het werk te gaan. Hoe PA nu werkt, is die prikkel er absoluut niet. Dat is tot op zekere hoogte prima, maar dan moet je niet roepen dat we met z'n allen vinden dat er zoveel vrouwen part-time werken en dat dat komt door "een mannencultuur". Het wordt gewoon gesubsidieerd.

Je kunt het namelijk ook omdraaien, en ik zie dat Nick dat na mij al doet: Jij geeft dat geld wat hij verdient toch ook uit? Daarmee ben je toch "gecompenseerd" voor het feit dat je minder werkt? Dat je er "graag" voor gecompenseerd wil worden is prima, maar feitelijk is dat al gebeurd. Financiële beweegredenen hebben jou doen besluiten om die keuze te maken. 
Ik vind PA dus zeker niet ouderwets en achterhaald, maar een consequentie van een keuze die je samen maakt. En daar kun je wat mij betreft dus niet eenzijdig onderuit als een van de twee graag uit de relatie wil stappen. Zo werkt het ook niet met een zakelijke overeenkomst. Als je daar onderuit wil, zul je de tegenpartij redelijk moeten compenseren. Tenzij daar andere afspraken over zijn gemaakt.

Maar, ik vind niet dat PA een open-einde-regeling zou moeten zijn. Dat er paal en perk aan wordt gesteld vind ik prima. Zo krijg je als vrouw wel de kans om je inkomen op tijd op te krikken. Maar nogmaals, ik vind het helemaal niet gek dat er, ook tegenwoordig nog, gecompenseerd moet worden voor gederfde inkomsten. Ook als je samen de beslissing neemt dat de vrouw (of de man for that matter) minder gaat werken. Want linksom of rechtsom is er eentje die kansen zal moeten laten schieten...

Maar je hebt geen gederfde inkomsten. Je hebt inkomsten gehad waar je niks voor hebt hoeven doen. Ik vind dat echt de omgekeerde wereld. 

Elpisto schreef op 11-12-2023 om 13:50:

[..]

Precies en nu komt het: Als ik dan vervolgens zeg: Weet je wat, ik laat 4 uur vallen om die 2 dagen van 14:30 tot 17:00 de kids op te vangen, dan mag dat, verlies ik inkomen, maar moet ik nog steeds die PA betalen. Dus hoezo kun je dan met droge ogen beweren dat deze regeling dat part-time werken van de vrouw niet gigantisch in stand houd?

Maar als jij meer gaat zorgen, heb je een lager inkomen en wordt de PA ook lager, althans in mijn redenering. 

Zoals ik zei: PA moet geen constante zijn zoals nu die met indexering omhoog gaat: max 5 jaar en een afbouw schema om beiden de gelegenheid te geven de zorg en het zorgen voor voldoende inkomen te reorganiseren naar een bij voorkeur 50/50 situatie.

Dat is buiten kinderalimentatie om natuurlijk. 

Ook nu is het al naar max 5 jaar gegaan tenzij er kinderen onder de 12 zijn dan is het tot de jongste 12 word.

Ysenda schreef op 11-12-2023 om 16:14:

[..]

Maar als jij meer gaat zorgen, heb je een lager inkomen en wordt de PA ook lager, althans in mijn redenering.

Dat werkt in de uitwerking helaas niet zo, wanneer de draagkrachtberekening positief is: Dan blijft de 60% grens overeind. 

Zoals ik zei: PA moet geen constante zijn zoals nu die met indexering omhoog gaat: max 5 jaar en een afbouw schema om beiden de gelegenheid te geven de zorg en het zorgen voor voldoende inkomen te reorganiseren naar een bij voorkeur 50/50 situatie.

Dat is buiten kinderalimentatie om natuurlijk.

Ook nu is het al naar max 5 jaar gegaan tenzij er kinderen onder de 12 zijn dan is het tot de jongste 12 word.

Nick90 schreef op 11-12-2023 om 15:40:

[..]

Maar in feite ben je toch al gecompenseerd omdat je destijds toch ook profijt van zijn inkomen had?

??? Die vat ik even niet. Als ik meer had gewerkt, meer carrière had gemaakt en meer pensioen had opgebouwd had hij daar toch ook van geprofiteerd, en ik nog meer? Het is niet zo dat hij nu meer verdient dan hij had gedaan als hij een vast dienstverband had gehad hoor. Bovendien, hij heeft daar toch zelf ook van geprofiteerd? Hij heeft zijn droom waar mogen maken. Maar bij een scheiding zou ik daar dan (zo zie ik dat toch) eenzijdig de lasten van dragen. Ik heb mijn tijd en energie in onze kinderen gestoken in plaats van in mijzelf. Dat hadden we ook om kunnen draaien, ik carrière en hij thuis bij de kinderen. Zou je het dan terecht vinden dat hij geen PA zou ontvangen? Ik niet. We hebben samen beslissingen genomen die het beste waren voor ons gezin op dat moment, maar ik zou het erg onrechtvaardig vinden als een van de twee dan zomaar die afspraken kan annuleren.

"Die keuze werkt tot op zekere hoogte door: Niks weerhoud jou ervan ( Behalve de PA) om alsnog full time aan het werk te gaan. Hoe PA nu werkt, is die prikkel er absoluut niet. Dat is tot op zekere hoogte prima, maar dan moet je niet roepen dat we met z'n allen vinden dat er zoveel vrouwen part-time werken en dat dat komt door "een mannencultuur". Het wordt gewoon gesubsidieerd.

Je kunt het namelijk ook omdraaien, en ik zie dat Nick dat na mij al doet: Jij geeft dat geld wat hij verdient toch ook uit? Daarmee ben je toch "gecompenseerd" voor het feit dat je minder werkt? Dat je er "graag" voor gecompenseerd wil worden is prima, maar feitelijk is dat al gebeurd. Financiële beweegredenen hebben jou doen besluiten om die keuze te maken."

Nee, sterker nog, we zijn nog altijd samen en ik ben fulltime gaan werken. Maar dat doet er niets aan af dat ik - halverwege de 50 - nooit meer op het niveau zal kunnen komen als waar ik had kunnen zijn als ik niet parttime was gaan werken. Dus er zal altijd een gat blijven dat niet gedicht kan worden. Dáár hebben Ysenda en ik het over. Door vroeg in je leven een bepaalde afslag te nemen kun je nooit meer op een bepaalde eindbestemming komen.

En hoe ben ik er 'al voor gecompenseerd'? Dat ik thuis 'mocht' blijven voor het huishouden? Nou, joepie, dat was echt mijn grote droom, not. Nick90 schrijft dat ik er financieel al van heb geprofiteerd. Nou nee, in het begin was het al helemaal geen vetpot. En hij verdient nu niet meer dan wanneer hij in loondienst was blijven werken. Maar hij heeft gewoon moeite met een baas boven zich. Dus ik vind niet dat ik ergens van heb mee geprofiteerd, behalve dan misschien dat hij wat gelukkiger is in zijn werk. Ik heb heel bewust voor hem een stapje opzij/terug gedaan, zodat hij kon doen wat hij graag wilde. Dus bij een scheiding zou ik daar graag voor gecompenseerd worden.

Ik denk dat het zou helpen als mannen én vrouwen van tevoren zouden inzien dat hun keuzes voor verdeling van de (werk)taken tot in lengte van jaren consequenties kunnen hebben en dat ze van tevoren daar afspraken over zouden moeten maken bij een samenlevingsconvenant of huwelijkse voorwaarden. Als je jonge mensen van tevoren vraagt wat ze eerlijk en rechtvaardig vinden, en op basis daarvan die afspraken alvast maakt zou je misschien wat ellende bij scheidingen kunnen voorkomen.

"Maar je hebt geen gederfde inkomsten. Je hebt inkomsten gehad waar je niks voor hebt hoeven doen. Ik vind dat echt de omgekeerde wereld."
Pardon? Waar ik niks voor heb hoeven doen?? Hoe kom je daar nou bij? Ik heb naast mijn werk gezorgd voor een huis, een hond en 2 kinderen. En zijn moeder. Ik heb altijd gewerkt hoor, ook al was dat parttime. Na de 2e heb ik een tijd lang 3 dagen gewerkt. Niet omdat ik graag die 2 dagen thuis was, maar omdat het voor de kinderen beter was. Ik had ook helemaal thuis kunnen blijven. Maar dat past niet bij me. Dus als je het zo bekijkt heeft hij ENORM van MIJ geprofiteerd.

Ik vind het altijd heel raar dat - in dit geval mannen - de inkomens van een gezin blijkbaar zien als 2 aparte entiteiten. Ik zie een BV gezin, waar een X bedrag binnenkomt (via 2 aparte routes). Maar ik zie het echt als 1 geheel. En als je besluit uit elkaar te gaan, zul je rekening moeten houden met het toekomstbeeld zoals je dat ooit samen hebt bedacht. Dat kun je niet eenzijdig aanpassen. Maar misschien komt dat doordat jullie (neem ik aan) de 'grootverdieners' zijn, en had je er anders naar gekeken als je een vrouw had gehad met een riant salaris. Stiekem denk ik dat dat een grote rol speelt...

Wij waren niet getrouwd maar hadden een samenlevingscontract. Toen er dus kinderen kwamen moesten we opnieuw aan de tafel. En toen werd ons heel zakelijk verteld welke financiele consequenties de verschillende opties hadden. Zoals dat je geen pensioen opbouwt over de jaren dat je stopt. Heel fijn omdit alles door te spreken. Wij hebben toen ook meteen de partnerallimentatie in ons contract opgenomen. Want waarom zou een partner minder gaan werken en daarvoor niet gecompenseerd worden. Dan moet je beide evenveel gaan werken. (bv beide 4 dagen)
Dus nee, als iemand PA moet betalen vind ik dat terecht dat is de consequentie van de keuzes die je hebt gemaakt toen je nog een relatie had

Pennestreek schreef op 11-12-2023 om 16:31:

[..]

??? Die vat ik even niet. Als ik meer had gewerkt, meer carrière had gemaakt en meer pensioen had opgebouwd had hij daar toch ook van geprofiteerd, en ik nog meer? Het is niet zo dat hij nu meer verdient dan hij had gedaan als hij een vast dienstverband had gehad hoor. Bovendien, hij heeft daar toch zelf ook van geprofiteerd? Hij heeft zijn droom waar mogen maken. Maar bij een scheiding zou ik daar dan (zo zie ik dat toch) eenzijdig de lasten van dragen. Ik heb mijn tijd en energie in onze kinderen gestoken in plaats van in mijzelf. Dat hadden we ook om kunnen draaien, ik carrière en hij thuis bij de kinderen. Zou je het dan terecht vinden dat hij geen PA zou ontvangen? Ik niet. We hebben samen beslissingen genomen die het beste waren voor ons gezin op dat moment, maar ik zou het erg onrechtvaardig vinden als een van de twee dan zomaar die afspraken kan annuleren.

Je had uiteraard ook gewoon opvang kunnen regelen voor de kinderen lijkt mij. Wie blijft er tegenwoordig nog thuis voor de kinderen? 

Nick90 schreef op 11-12-2023 om 21:07:

[..]

Je had uiteraard ook gewoon opvang kunnen regelen voor de kinderen lijkt mij. Wie blijft er tegenwoordig nog thuis voor de kinderen?

Nee, dat is niet ‘uiteraard’. A. Kind met een etiket en B. Dat wilde man (ook) niet, want A. Het leven is niet altijd zo lekker maakbaar als we dat graag zouden zien…

Ik vind je reactie weer eens lekker kort door de bocht en vooral niet getuigen van het inzicht dat andere mensen andere levens leiden dan jij (vindt dat ze zouden moeten) en dat soms ‘gewoon’ niet zo ‘gewoon’ is.

Nick90 schreef op 11-12-2023 om 21:07:

[..]

Je had uiteraard ook gewoon opvang kunnen regelen voor de kinderen lijkt mij. Wie blijft er tegenwoordig nog thuis voor de kinderen?

Ik 🤭 en met mij nog vele anderen.

Pennestreek schreef op 11-12-2023 om 15:20:

Precies om wat Ysenda eerder zei: die keuzes in het verleden werken door in heden én de toekomst. Ik heb niet de carrière gemaakt die ik wel had kunnen hebben als ik fulltime had gewerkt. Ik opleidingen niet gedaan die ik anders misschien wel had gedaan. Ik heb minder pensioen opgebouwd (en man vanwege zijn eigen bedrijf helemaal niks, officieel dan, behalve de reserves in zijn bedrijf). Daar wil ik bij een scheiding ook graag voor gecompenseerd worden. Want toen wij die beslissing namen gingen we ervan uit dat we samen oud zouden worden en dus ook samen van die opgebouwde reserve zouden genieten.

Ik vind PA dus zeker niet ouderwets en achterhaald, maar een consequentie van een keuze die je samen maakt. En daar kun je wat mij betreft dus niet eenzijdig onderuit als een van de twee graag uit de relatie wil stappen. Zo werkt het ook niet met een zakelijke overeenkomst. Als je daar onderuit wil, zul je de tegenpartij redelijk moeten compenseren. Tenzij daar andere afspraken over zijn gemaakt.

Maar, ik vind niet dat PA een open-einde-regeling zou moeten zijn. Dat er paal en perk aan wordt gesteld vind ik prima. Zo krijg je als vrouw wel de kans om je inkomen op tijd op te krikken. Maar nogmaals, ik vind het helemaal niet gek dat er, ook tegenwoordig nog, gecompenseerd moet worden voor gederfde inkomsten. Ook als je samen de beslissing neemt dat de vrouw (of de man for that matter) minder gaat werken. Want linksom of rechtsom is er eentje die kansen zal moeten laten schieten...

Ik ken jou natuurlijk niet persoonlijk en wil dan ook niet oordelen over jouw verhaal hier. Dus niet persoonlijk bedoelt.

Maar weet je wat ik zo lastig vindt hieraan; ik heb dit verhaal zoals jij het schrijft, in de afgelopen jaren echt letterlijk op dezelfde manier gehoord van veel vrouwen uit mijn persoonlijke kring. Het parttime werken van de een ( vaak de vrouw) was een " gezamenlijke " beslissing, nou....in heel veel gevallen wilden die vrouwen dat gewoon zelf hoor en had partner ( vaak man) er echt geen probleem mee gehad als de vrouw meer of fulltime gewerkt had. Maar vrouwen willen dat heel vaak zelf niet, sterker nog sommigen weigeren meer te werken en dwingen het parttime werken af. Prima natuurlijk als je parttime wilt werken, maar bij een scheiding is de keuze die ze zelf maakten ineens een " gezamenlijke" beslissing die financieel " gecompenseert" moet worden. Ik snap best die gedachte gang maar eerlijk is het natuurlijk niet; je weet dat hoe veel je ook van elkaar houdt en hoeveel toekomstplannen je ook hebt, een scheiding ook tot de toekomstmogelijkheden behoort. In jezelf blijven investeren is echt niet zo gek en ben je ook zelf verantwoordelijk voor. 

Ik mis ook altijd in dit verhaal de andere kant van het " compenseren"; als man al die jaren veel meer gewerkt heeft had hij daardoor ook veel minder vrije tijd en dus ook minder tijd om bv met de kinderen door te brengen, met hobby's bezig te houden etc. Wordt dat dan ook gecompenseert bij een scheiding? Bijvoorbeeld door zelf meer te gaan werken en ex te betalen zodat hij ook eens parttime kan en wat meer vrije tijd heeft....welnee daar hoor je nooit iemand over. Het " compenseren" is vaak eenrichtingverkeer. Best vreemd.

Pennestreek schreef op 11-12-2023 om 16:40:

"Die keuze werkt tot op zekere hoogte door: Niks weerhoud jou ervan ( Behalve de PA) om alsnog full time aan het werk te gaan. Hoe PA nu werkt, is die prikkel er absoluut niet. Dat is tot op zekere hoogte prima, maar dan moet je niet roepen dat we met z'n allen vinden dat er zoveel vrouwen part-time werken en dat dat komt door "een mannencultuur". Het wordt gewoon gesubsidieerd.

Je kunt het namelijk ook omdraaien, en ik zie dat Nick dat na mij al doet: Jij geeft dat geld wat hij verdient toch ook uit? Daarmee ben je toch "gecompenseerd" voor het feit dat je minder werkt? Dat je er "graag" voor gecompenseerd wil worden is prima, maar feitelijk is dat al gebeurd. Financiële beweegredenen hebben jou doen besluiten om die keuze te maken."

Nee, sterker nog, we zijn nog altijd samen en ik ben fulltime gaan werken. Maar dat doet er niets aan af dat ik - halverwege de 50 - nooit meer op het niveau zal kunnen komen als waar ik had kunnen zijn als ik niet parttime was gaan werken. Dus er zal altijd een gat blijven dat niet gedicht kan worden. Dáár hebben Ysenda en ik het over. Door vroeg in je leven een bepaalde afslag te nemen kun je nooit meer op een bepaalde eindbestemming komen.

En hoe ben ik er 'al voor gecompenseerd'? Dat ik thuis 'mocht' blijven voor het huishouden? Nou, joepie, dat was echt mijn grote droom, not. Nick90 schrijft dat ik er financieel al van heb geprofiteerd. Nou nee, in het begin was het al helemaal geen vetpot. En hij verdient nu niet meer dan wanneer hij in loondienst was blijven werken. Maar hij heeft gewoon moeite met een baas boven zich. Dus ik vind niet dat ik ergens van heb mee geprofiteerd, behalve dan misschien dat hij wat gelukkiger is in zijn werk. Ik heb heel bewust voor hem een stapje opzij/terug gedaan, zodat hij kon doen wat hij graag wilde. Dus bij een scheiding zou ik daar graag voor gecompenseerd worden.

Ik denk dat het zou helpen als mannen én vrouwen van tevoren zouden inzien dat hun keuzes voor verdeling van de (werk)taken tot in lengte van jaren consequenties kunnen hebben en dat ze van tevoren daar afspraken over zouden moeten maken bij een samenlevingsconvenant of huwelijkse voorwaarden. Als je jonge mensen van tevoren vraagt wat ze eerlijk en rechtvaardig vinden, en op basis daarvan die afspraken alvast maakt zou je misschien wat ellende bij scheidingen kunnen voorkomen.

"Maar je hebt geen gederfde inkomsten. Je hebt inkomsten gehad waar je niks voor hebt hoeven doen. Ik vind dat echt de omgekeerde wereld."
Pardon? Waar ik niks voor heb hoeven doen?? Hoe kom je daar nou bij? Ik heb naast mijn werk gezorgd voor een huis, een hond en 2 kinderen. En zijn moeder. Ik heb altijd gewerkt hoor, ook al was dat parttime. Na de 2e heb ik een tijd lang 3 dagen gewerkt. Niet omdat ik graag die 2 dagen thuis was, maar omdat het voor de kinderen beter was. Ik had ook helemaal thuis kunnen blijven. Maar dat past niet bij me. Dus als je het zo bekijkt heeft hij ENORM van MIJ geprofiteerd.

Ik vind het altijd heel raar dat - in dit geval mannen - de inkomens van een gezin blijkbaar zien als 2 aparte entiteiten. Ik zie een BV gezin, waar een X bedrag binnenkomt (via 2 aparte routes). Maar ik zie het echt als 1 geheel. En als je besluit uit elkaar te gaan, zul je rekening moeten houden met het toekomstbeeld zoals je dat ooit samen hebt bedacht. Dat kun je niet eenzijdig aanpassen. Maar misschien komt dat doordat jullie (neem ik aan) de 'grootverdieners' zijn, en had je er anders naar gekeken als je een vrouw had gehad met een riant salaris. Stiekem denk ik dat dat een grote rol speelt...

We gaan hier niet uit komen dus we kunnen deze discussie beter sluiten. Ik begrijp je punten, maar ben het er gewoon niet mee eens. 

Ik heb nog wel dit stukje even zwart gedrukte gemaakt: Dat is ook een mooi voorbeeld over hoe krom vrouwen er in staan. Een man roept dan toch ook niet: kijk eens welke klussen ik allemaal aan de woning gedaan heb? Moet die daar dan ook op dat moment voor gecompenseerd worden?

Ik vind het prima als je dit wilt zien als een B.V., dat werkt dan beide kanten op: dan moeten we dus eigenlijk stellen dat je als man zijnde moet zeggen: stik de moord met je stofzuigen en dweilen, daar moet ik straks bij een scheiding voor betalen dus dan ga ik dat nu echt niet doen. Oke, dat is chargeren wat ik doe, maar hoop dat je mn punt snapt. 

En, ik kan natuurlijk niet oordelen over jullie situatie. Mar zoals Lotte ook al zegt: ik ken louter vrouwen die minder werken omdat ze dat willen. Dan kun jij wel roepen " dat dat onze gezamenlijke keuze is" maar daarmee zeg je dus eigenlijk dat ik invloed zou moeten hebben op die keuze? Dat ik haar moet kunnen dwingen om full time te werken? Lijkt me ook weer een beetje de verkeerde kant eerlijk gezegd. De realiteit is dat de meeste vrouwen die ik  ken niet de ambitie hebben om 40/50 uur per week te werken. 

Misschien komt die mening van jou en met jou heel veel vrouwen, juist omdat je profiteert van deze regeling als vrouw zijnde. Stiekem denk ik dat dat een heeeeele grote rol speelt bij je mening. Immers is deze regeling zo anti-emancipatie. Hypocriet. 

Elpisto schreef op 12-12-2023 om 07:11:

[..]

We gaan hier niet uit komen dus we kunnen deze discussie beter sluiten. Ik begrijp je punten, maar ben het er gewoon niet mee eens.

Ik heb nog wel dit stukje even zwart gedrukte gemaakt: Dat is ook een mooi voorbeeld over hoe krom vrouwen er in staan. Een man roept dan toch ook niet: kijk eens welke klussen ik allemaal aan de woning gedaan heb? Moet die daar dan ook op dat moment voor gecompenseerd worden?

Ik vind het prima als je dit wilt zien als een B.V., dat werkt dan beide kanten op: dan moeten we dus eigenlijk stellen dat je als man zijnde moet zeggen: stik de moord met je stofzuigen en dweilen, daar moet ik straks bij een scheiding voor betalen dus dan ga ik dat nu echt niet doen. Oke, dat is chargeren wat ik doe, maar hoop dat je mn punt snapt.

En, ik kan natuurlijk niet oordelen over jullie situatie. Mar zoals Lotte ook al zegt: ik ken louter vrouwen die minder werken omdat ze dat willen. Dan kun jij wel roepen " dat dat onze gezamenlijke keuze is" maar daarmee zeg je dus eigenlijk dat ik invloed zou moeten hebben op die keuze? Dat ik haar moet kunnen dwingen om full time te werken? Lijkt me ook weer een beetje de verkeerde kant eerlijk gezegd. De realiteit is dat de meeste vrouwen die ik ken niet de ambitie hebben om 40/50 uur per week te werken.

Misschien komt die mening van jou en met jou heel veel vrouwen, juist omdat je profiteert van deze regeling als vrouw zijnde. Stiekem denk ik dat dat een heeeeele grote rol speelt bij je mening. Immers is deze regeling zo anti-emancipatie. Hypocriet.

Ik ben het helemaal met je eens Elpisto, en het vergedrukte is de essentie.