Wel of niet informatie delen over jongvolwassenen kinderen
Ik vind het volgende echt lastig om een mening over te hebben. Mijn ex woont nu anderhalf jaar ergens anders. Hj probeert contact te krijgen met onze jongvolwassenen zoon die bij mij woont en dat contact afhoudt. Mijn ex maakt zich zorgen om onze zoon. Hij lucht zijn hart bij een kennis van ons en vraagt of deze kennis af en toe bij mij op bezoek wil komen en zo zelf er wat van te kunnen zien hoe het met onze zoon gaat en het daar ook met mij over te hebben en mij dan ook advies te geven hoe met bepaalde kanten van hem om te gaan. Deze kennis weigert dat, maar spreekt mij wel aan in de stad. Ik weet niet zo goed wat de bedoeling is en als dat een beetje tot mij doordringt app ik hem dat hij mijn ex maar moet doorgeven als hij hem nog een keer spreekt dat ik best wel aan mijn ex er wat over wil meedelen hoe het met onze zoon gaat. En dat het wel raar zou zijn als hij dat wel via iemand anders van mij zou willen horen en niet van mijzelf.
Nu krjg ik hier van mensen in mijn omgeving kritiek op. Dat had ik niet mogen doen.Hoe denken jullie hier over? Met dit in gedachten:
Ook in ‘gezonde’ gezinnen delen ouders wel eens informatie over volwassen kinderen met elkaar zonder te weten of dat kind dat wel wil.
Ik heb het aanbod gedaan dat ik er wel ìets er over wil delen hoe het met zoon gaat, wat natuurlijk niet betekent dat ik dan geen onderscheid meer zal maken in wat ik deel.
Thera schreef op 11-10-2022 om 21:42:
Ik heb ook geen dingen gedeeld die vallen onder dat waarvan je denkt of weet dat je kind dat niet zou willen. Het punt is misschien of als je dat denkt je het toch nog moet gaan vragen. Misschien hangt het er toch wel grotendeels van af wàt je zegt. En dat moet soms wel op het gevoel denk ik. En ook wel met welke reden. De aanleiding waarom ik het deed heb ik al verteld. Verder was zo'n beetje mijn reden om de rampverhalen wat te neutraliseren, in ieder geval in een eenmalige poging en die kennis buiten werking stellen in zijn rol als vage flying monkey. Is vast van alles over te zeggen, ik geef gewoon alleen wat meer idee over hoe het in mijn hoofd werkt.
Ik reageerde op jouw vraag hoe je dat in een goed huwelijk doet. Nou wij doen dat zo, in ons goede huwelijk.
Als ik gescheiden zou zijn en mijn kind geen contact meer zou willen met zijn vader, dan zou ik helemaal niets meer delen. Zeker niet als dat kind volwassen is. Gewoon helemaal niets, ongeacht mijn gevoel, redenen, aanleiding of derden die erin betrokken worden.
Ik zou denk ik wel zoon en vader nader tot elkaar proberen te brengen. Maar info overbrengen zonder dat zoon daarvan op de hoogte is én dat goed vindt, vind ik een grote aantasting van zijn privacy.
'Ik denk dat de beknopte, feitelijk en oppervlakkige informatie die je
zou willen delen geen wrijving hoeft op te leveren. Maar toch, waarom
zou je dit wíllen doen zonder je kind erbij te betrekken?'
Omdat de relatie tussen twee ex-partners een andere relatie is dan tussen ouder en kind. Kind kan in de relatie tot de ouder een beslissing nemen, kan om goede redenen. Maar dan blijft nog de vraag staan hoe twee exen met elkaar omgaan. Vader en moeder staan in de relatie van twee exen tot elkaar, waarvan beiden beseffen dat beiden ouder zijn van dezelfde kinderen. Dat brengt een andere verantwoordelijkheid met zich mee.
Het verschil zit bijvoorbeeld al in de omgang: gescheiden partners trekken niet meer met elkaar op, maar zorgen ervoor dat hun kinderen wel met de andere ouder omgaat. Het is dus niet hetzelfde.
Hoe je daarmee omgaat is sterk afhankelijk van de situatie (en niet van diagnoses, of verkapte behoefte aan wraak). Ik denk dat Thera het in deze situatie goed gedaan heeft: direct naar zichzelf toe trekken, niet overlaten aan de vreemde; vervolgens wel ingegaan op de vraag van vader, en daarbij kennis gedeeld die eigenlijk als 'algemeen bekend' mag worden beschouwd (hoe gaat het op school...).
Je kunt altijd achteraf nog vertellen tegen je kind wat je gedaan hebt, zien hoe hij reageert en dat weer bespreken, zodat je kind ook weet dat jij als moeder een zelfstandig denkend persoon bent, die alles wikt en weegt, en niet iemand die klakkeloos doet wat het kind wil.
Tsjor
tsjor schreef op 12-10-2022 om 09:41:
'Ik denk dat de beknopte, feitelijk en oppervlakkige informatie die je
zou willen delen geen wrijving hoeft op te leveren. Maar toch, waarom
zou je dit wíllen doen zonder je kind erbij te betrekken?'
Omdat de relatie tussen twee ex-partners een andere relatie is dan tussen ouder en kind. Kind kan in de relatie tot de ouder een beslissing nemen, kan om goede redenen. Maar dan blijft nog de vraag staan hoe twee exen met elkaar omgaan. Vader en moeder staan in de relatie van twee exen tot elkaar, waarvan beiden beseffen dat beiden ouder zijn van dezelfde kinderen. Dat brengt een andere verantwoordelijkheid met zich mee.
Het verschil zit bijvoorbeeld al in de omgang: gescheiden partners trekken niet meer met elkaar op, maar zorgen ervoor dat hun kinderen wel met de andere ouder omgaat. Het is dus niet hetzelfde.
Hoe je daarmee omgaat is sterk afhankelijk van de situatie (en niet van diagnoses, of verkapte behoefte aan wraak). Ik denk dat Thera het in deze situatie goed gedaan heeft: direct naar zichzelf toe trekken, niet overlaten aan de vreemde; vervolgens wel ingegaan op de vraag van vader, en daarbij kennis gedeeld die eigenlijk als 'algemeen bekend' mag worden beschouwd (hoe gaat het op school...).
Je kunt altijd achteraf nog vertellen tegen je kind wat je gedaan hebt, zien hoe hij reageert en dat weer bespreken, zodat je kind ook weet dat jij als moeder een zelfstandig denkend persoon bent, die alles wikt en weegt, en niet iemand die klakkeloos doet wat het kind wil.
Tsjor
Bij een minderjarig kind zou ik het hier waarschijnlijk mee eens zijn. Bij een volwassen kind niet. Dan is het aan kind zelf om de grens te bepalen. Je kunt ook gewoon overleggen met een volwassen kind. Waarom zou je als ouder nog dat soort beslissingen buiten je volwassen kind om willen nemen?
Omdat je als ouder een andere verantwoordelijkheid hebt, zowel ten opzichte van je kind (inclusief de relatie met zijn vader) als ten opzichte van de vader. Dan kan het izjn dat je net wat andere afwegingen maakt. Dit zegt Thera bijvoorbeeld:
'Er speelt denk ik mee bij mij, dat het er op heeft geleken dat het nog
goed kon komen tussen ex en zoon. Voordat ex wegging heb ik het nog een
keer gevraagd, gewoon als vraag: zou je wel bij papa op bezoek willen
gaan? Hij heeft toen gezegd van wel, omdat hij dan weg kon gaan wanneer
hij wilde.'
Als je denkt dat er ergens nog een mogelijkheid is dat vader en zoon weer elkaar ontmoeten, dan kan ik me goed voorstellen dat je ervoor zorgt dat er geen ijs ligt in het contact en dat hij enigszins op de hoogte is van wat algemene informatie. Nogmaals, het zal erg afhangen van de situatie.
Tsjor
Even algemeen gezegd: ik zou non-specifieke informatie delen. Die deel ik ook met bv mijn ouders of een vriendin. Dus kind doet studie X en dat gaat prima.
Tenzij de relatie tussen ouder en kind dusdanig verstoord is, dat kind aangeeft dat ouder niets over hem/haar mag weten.
Ik heb vandaag bedacht dat ik zoon ga vertellen dat ik zijn vader heb gesproken en dan vertel ik welke dingen ik heb gezegd. Niet om te vragen of hij dat goed vind. Natuurlijk kijk ik wel hoe hij reageert. Maar dan weet hij welke dingen ik heb gezegd (en dat zijn echt niet dingen uit gesprekken ofzo of gedetailleerde informatie) en dan vraag ik hem op dat moment, zijn er ook dingen waarvan je niet wilt dat ik ze aan papa vertel.
Ik opende dit topic omdat ik bedacht dat het best wel een ingewikkeld iets is. Het leven is ook vaak niet zo zoals we het abstract voorstellen. Wat de meeste mensen en ook ik over hun kinderen aan vrienden vertellen, daarvan zouden denk ik verreweg de meesten van ons niet willen weten dat ons kind dat wist. En natuurlijk snap ik dat dat niet in mijn geval een argument is. Het kwam alleen in me op om hierover na te denken, omdat men schrok van wat ik deed (en op de een of andere manier van de schrik mij ook niet vroeg wat ik dan bijvoorbeeld vertelde aan ex) en met een verontwaardigde blik de woorden 'achter zijn rug' om gebruikte. Maar dat argument op zichzelf zegt natuurlijk niet zoveel. Ik begrijp nu denk ik hoe dat gaat, die mensen die ik sprak en ook mensen hier op het forum denken: hòe moeten we haar er nou van overtuigen dat het ècht niet kan wat ze deed. Dan wordt wat ik ook aandraag gezien als een verdediging van mezelf, terwijl ik er een gesprek over wilde. Beetje meta, maar daar hou ik van.
Het lijkt er op alsof zoon niet gelijk in een kramp schiet als hij merkt dat vader contact zoekt trouwens. Laatst met de spoorwegstakingen wilde ex dat jongere broer tegen zijn broer zou zeggen, als je tentamens hebt moet je het zeggen dan breng ik je naar de universiteit. Wel weer lastig dat jongere broer dat dan wel tegen mij zegt maar een drempel voelt om tegen zijn broer te zeggen omdat hij weet dat ze geen contact hebben (is ook het geval als hij bijvoorbeeld een reep chocola moet geven aan zijn zus). Ik zeg dan: je moet het wel zeggen, want papa denkt dat je het zegt. Wat ook weer moeilijk is, is of ik dit moet oplossen of niet. In de zin van dat ik tegen jongste moet zeggen dat hij bespreekbaar moet maken dat zijn vader hem niet als tussenpersoon gebruikt. Misschien hem daarover laten nadenken hoe hij daar mee om moet gaan. Ik geef hem wel vaak advies, niet heel dwingend. Maar hij krijgt natuurlijk een leeftijd dat dat anders moet gaan.
O ja, en wat ik daarover wilde zeggen als jongste dan zo'n boodschap aan z'n broer geeft en dat het antwoord dan een laconiek "ok" is. Maar ik ben wel benieuwd hoe hij gaat reageren als ik vertel dat ik zijn vader gesproken heb. We gaan het zien.
Ik snap het niet. Waarom zou je als ouders onderling niet samen over je kinderen mogen praten?
Niemand kan jou verbieden om zijn vader enigszins op de hoogte te houden, het is ook zijn zoon.
Je hoeft niet tot in de kleinste details specifiek te zijn, maar zo af en toe eens laten weten hoe het gaat moet prima zijn. Daarin mag en kan niemand jou iets verwijten. Zolang hij zich niet ongevraagd gaat bemoeien met zaken zie ik het probleem niet zo.
Ik was eigenlijk best benieuwd wat hij naar voren zou brengen zelf in dat gesprek. Dat was onder andere dat hij had bedacht dat voor een specifiek probleem waar zoon mee kampt (en wat eigenlijk algemeen bekend is) ik als moeder eigenlijk een deskundige, een psycholoog zou moeten spreken om wat van te leren. Als ik dan zeg dat ik zelf al informatie gewonnen heb en denk dat ik er goed mee omga, is hij daar niet van onder de indruk, zo ken ik hem ook natuurlijk. Ik ging er ook niet erg tegenin, maar zei dat ik daar natuurlijk geen verwijzing voor zou krijgen, dus dat ik dat zelf zou moeten betalen. Dat wil ik wel doen zei hij, dan heb ik het gevoel dat ik ook iets doe. Ik denk dat hij dat dan ook echt meent. Ja, hij is narcistisch, maar ik ben niet van de school die dan alleen maar aan wegrennen denkt en niets meer als menselijk kan zien. Ik ging de volgende dag gelijk bezig met informatie inwinnen en mailde hem waar ik terecht kon en hoeveel dat dan kost. Ik kreeg eerst een vaag antwoord dat ik nog even moest wachten. En de dag erna een mail waarom ik eigenlijk aan het onderhandelen was over geld, want ik had toch ook dat en dat kunnen betalen.. Ja, zo ken ik je weer dacht ik, maar voelde eigenlijk alleen maar een glimlach.
Ook klaagde hij erover dat zoon niet inging op telefoon en app. Hij zei dat hij veel mensen had gesproken en dat hij het advies had gehad om als hij weer contact wilde, niet over oud zeer te beginnen. Hij denk dan denk ik vooral over zijn eigen oude zeer. Als hij zich afgewezen voelde door zijn kinderen. Het oud zeer van zijn kinderen, daar is hij niet mee bezig. Ik zei dat ik dacht dat dat inderdaad misschien de enige manier is, maar dat hij dat voor zichzelf wel kan besluiten, maar dat hij dan afhankelijk is van zijn kind als het er om gaat dat hij dat dan zal moeten voorleggen en vràgen of zijn kind dat ook zo wil. Hij vond dat ik toen (puur doordat ik dat zei) dat ik 'mijn macht' tegen hem aan het gebruiken was. Ik heb even later gezegd, dat het mijn goedbedoeld advies is. Best wel sneu zeg.. dat hij waarschijnlijk puur door het feit dat ik ergens een mening over heb zich vaak gevoeld heeft alsof ik mijn macht tegen hem gebruik.. Maar ja, dat is verleden en afgesloten.
'Wat de meeste mensen en ook ik over hun kinderen aan vrienden vertellen, daarvan zouden denk ik verreweg de meesten van ons niet willen weten dat ons kind dat wist.'
Huh?? Begrijp ik je nou goed?
Ik vertel helemaal niets aan vrienden waarvan ik denk dat mijn kinderen dat niet willen. Ja, ik praat wel eens over de kinderen met vriende , maar daar zouden ze gewoon bij mogen zijn. Behalve als ik soms over mijn eigen kind-rerelateerde struggles praat. Maar dan gaat het meer over mij dan over hen.
Echt? Ik hoor heel vaak mensen over hun kinderen dingen vertellen waarvan de kinderen dat niet weten. Als ik vertel dat ik het zo leuk vind hoe mijn dochter en haar vriend met elkaar om ga en ik daar één voorbeeld van vertel, dan denk ik niet dat mijn dochter dat leuk vindt als ik dat vertel. Nu zit ik te denken, vertel ik dan zoveel, of ben ik er juist gevoelig voor om ook wel weer te bedenken dat het al heel gauw iets is wat kinderen zelf misschien niet zouden willen.
Thera schreef op 13-10-2022 om 20:56:
Echt? Ik hoor heel vaak mensen over hun kinderen dingen vertellen waarvan de kinderen dat niet weten. Als ik vertel dat ik het zo leuk vind hoe mijn dochter en haar vriend met elkaar om ga en ik daar één voorbeeld van vertel, dan denk ik niet dat mijn dochter dat leuk vindt als ik dat vertel. Nu zit ik te denken, vertel ik dan zoveel, of ben ik er juist gevoelig voor om ook wel weer te bedenken dat het al heel gauw iets is wat kinderen zelf misschien niet zouden willen.
Nou, eerlijk.. Dan vind ik je een pietlut.
Het is toch niet dat je rondbazuind dat ze een soap oid heeft opgelopen? Je bent trots op je dochter en het zou juist raar zijn als je dat niet uit.
Ik heb zelf een collega die thuis een zoon heeft met wat problemen in zijn gedrag. Hij verteld daar wel eens wat over. Is gediagnosticeerd adhd, autisme etc. En krijgt daar nu hulp bij. Zijn zoon is 7 of 8.
En het is helemaal prima dat hij bij anderen even zijn hart kan luchten en een hart onder de riem krijgt van ons.
Wat ons dan wel steekt is dat we hem nooit, maar dan ook nooit iets positiefs horen zeggen over zoon. Het is bijna alsof hij hem verwijt dat hij een gedragsbeperking heeft.
Dan hopen wij ook heel erg dat hij zijn zoon niet zo afkraakt waar hij zelf bij is. En dat zeggen we ook tegen hem, dat hij niet zo negatief moet praten.
Dat is iets heel anders dan wat jij hierboven schetst. Dat is gewoon pietlut ten top.
ha ha, ja, maar ik zeg dat ook gewoon. Maar ik bedoelde juist om te zeggen, dat het feit 'niet iets achter de rug om van een kind vertellen' ineens zo streng werd gebruikt tegen mij. Nu ging het wel om de specifieke situatie dat het om een kind ging dat geen contact wil met de vader, maar mijn punt was dan dat mensen ineens zo streng gingen kijken terwijl ze zeiden: àchter zijn rug om!
Alsof ik natuurlijk wel begreep dat dat op zichzelf al heel fout was. Vandaar dat ik erover na begon te denken.
Thera schreef op 13-10-2022 om 21:24:
ha ha, ja, maar ik zeg dat ook gewoon. Maar ik bedoelde juist om te zeggen, dat het feit 'niet iets achter de rug om van een kind vertellen' ineens zo streng werd gebruikt tegen mij. Nu ging het wel om de specifieke situatie dat het om een kind ging dat geen contact wil met de vader, maar mijn punt was dan dat mensen ineens zo streng gingen kijken terwijl ze zeiden: àchter zijn rug om!
Alsof ik natuurlijk wel begreep dat dat op zichzelf al heel fout was. Vandaar dat ik erover na begon te denken.
Anderen hebben niets te maken met wat jij met de vader van je kinderen deelt.
Thera, een aantal dingen.
Zelf ben ik wel degelijk terughoudender aan het worden met info delen over mijn kinderen nu ze rond jongvolwassen leeftijd hangen. Zelfs met partner. (Vader van kinderen) Dat is langzaamaan zo gegroeid.
Hoewel ik wel nogal ‘speciale’ kinderen heb, die zelfs toen ze jong waren weleens vroegen zaken niet te delen met papa. (En andersom net zo goed)
Het is niet zo dat ik niet meer praat met partner (of anderen) over de kinderen maar heb zelf wel vaker vraagtekens bij bepaalde dingen: zouden ze het wel ok vinden? (En nogmaals, ik heb nogal privacy gevoelige kinderen
mn ėėn vd twee.
Ik twijfel daar dan niet over door bepaalde problemen in relaties. Er speelt hier heus weleens vanalles maar bij lange na niet zo’n ernstige toestanden als bij jou.
Ik twijfel puur door hun leeftijd denk ik, het voelt gewoon steeds minder goed/ vanzelfsprekend.
In jouw geval, met deze problematieken, zou ik zelf uiterst voorzichtig zijn.
Ik denk dat ik (voor zover ik je situatie nu kan doorgronden) zéker NIETS persoonlijks door gaan geven. Ook niet als kind tegen mij zou zeggen, op vraag van mij, dat het wel ok zou zijn. Iets zegt mij dat je kinderen helemaal niet opgewassen zijn tegen je partner, en wellicht jij ook nog niet.
Ik zou dan ook zeker niet je andere kind opdragen te voldoen aan de wensen van vaders. Proberen het luchtig te houden, en juist met kind erover praten. Wat wil je ermee? Wil je dat ik het doorgeef aan andere kind of juist niet?
Het is geen puppet van vader en je kinderen kunnen alle steun vd wereld gebruiken om te leren dat ze die rol echt kunnen en mogen gaan afschudden. (Hoe moeilijk het ook zal blijven
En ik zou je partner nu ook weer niet laten weten dat je geen info kwijt wilt over je kind. Daar kan hij wrs niets mee of gaat daar weer allemaal rare dingen mee doen. Gewoon wat nietszeggend babbelen.
Probleem in deze situatie is dat het heel ingewikkeld is geworden door de inneming van deze kennis. Deze kennis heeft zich ook laten opjutten door vaders. (En jij bent vervolgens in de stress geschoten)
Deze kennis had dit alles niet met jou moeten bespreken, er valt niets te bespreken.
En jij had (idealiter) weer niet inhoudelijk op de kennis moeten reageren, maar gewoon beleefd, vriendelijk en nietszeggend moeten bedanken voor de info.
Maar ik snap dat het lastig is en dat je misschien zelfs al die gecompliceerde communicatie mist nu je gescheiden bent. Dat is niet raar want het is lang je leven geweest.
Maar ik hoop dat je snapt dat je nog heel wat kunt verbeteren voor je kinderen. Stimuleer geen gehoorzaamheid. Dat is echt niet passend en gezond in deze ongezonde situatie. Wel zou een beetje meeveren/laveren een strategie kunnen zijn die ze kunnen toepassen. Leer ze vooral dat er véél verschillende manieren zijn ermee om te gaan (altijd meer dan we denken) en dat ze altijd kunnen en mogen kiezen en dat het ook altijd oké is als ze er de mist mee omgaan, want het valt echt niet mee.