Waarom is het niet mogelijk afstand te doen van gezag?
Ik ben man en in de relatie was ik ervoor om geld binnen te brengen en de rotklussen op te knappen, soms had ik weken geen contact met de kinderen. Ik was overbelast waardoor ik een paar keer emotie regulatie problemen heb gehad en jeugdzorg met dreigingen van uithuisplaatsing enz in beeld is gekomen waarna ik ook emotioneel afstand heb gedaan van de kinderen. Nu zitten we in een soort vechtscheiding en ik mis de kinderen (12 - 16) niet en zij willen zelf ook niet naar mij maar desondanks is het verplicht een contact-/omgangsregeling vast te leggen in het ouderschapsplan.
Waarom is het tijdens de relatie niet verplicht om gezamenlijk gezag en een omgangsregeling te hebben maar na een scheiding wel?
'Mijn beeld van vader zijn was fulltime of meer werken, ik doe dat graag als het mij lukt te herstellen van mijn burn out.' Lijkt me een aardig begin van een contactadvertentie: man, wil graag fulltime werken en liefst nog meer, brengt genoeg geld in het laatje, wil zich niet bemoeien met eventuele kinderen noch met het huishouden. Jij hoeft niet te werken.
Hmmm, klinkt aantrekkelijk. Waarschijnlijk zit er nog een addertje onder in de vorm van 'beschikbaar zijn voor seks'.
Tsjor
Mija schreef op 31-05-2022 om 11:11:
[..]
Je maakt jezelf dus gek met je eigen alsmaar doorgaande gedachten hierover. Ik begrijp heus wel dat het niet zo gemakkelijk is om daarmee te stoppen maar het is misschien toch goed om te beseffen dat die cirkels waar je in gedachten de hele tijd mee bezig bent 'waarom ..?' 'hoe kunnen ze?' 'zo oneerlijk!' getriggerd worden door iets wat gebeurt (rechtszaak) en vervolgens in jouw eigen brein alsmaar nieuwe rondjes draaien. Ik weet niet of je openstaat voor iets van therapie of begeleiding maar misschien is metacognitieve therapie iets voor jou? Dan kijk je niet naar de inhoud van wat je denkt, zoals bij CGT, maar naar hoe je omgaat met denken in het algemeen.
Ik heb meerdere keren CGT gehad en daar werd aangegeven mij te focussen op werk want dat was afleiding tegen mijn depressie, over de kinderen en de keuzes van hun moeder moest ik mij niet drukmaken en ik moest mij vooral onderwerpen aan de eisen van jeugdzorg. Ik ben nu in therapie waarbij ik juist moet leren mijzelf serieus te nemen en voor mijzelf op te komen. Zij geven aan dat ik in dit stadium niet in staat ben (intensief) contact te hebben met de kinderen omdat die mijn trauma's op blijven halen, er zo in vast blijven als ik in dit topic doe is ook niet goed maar volgens hen wel begrijpelijk met de onzekerheid over de uitspraak van de rechter en nog een heleboel dingen.
Kersje schreef op 01-06-2022 om 18:00:
Ik denk je boosheid en onmacht in deze situatie best te ‘begrijpen’, maar ik denk dat je je woede op de verkeerden projecteert. Wat voor signaal geef je af aan je kinderen als je je gezag nu opgeeft? Je kinderen zijn nog jong en zullen jou als vader best hebben gekwetst, maar het zijn en blijven jouw (nu onvolwassen)kinderen.
Ikzelf zou het wel een enorm standpunt en beslissing vinden als ik er later achter zou komen dat mijn vader zo ‘makkelijk’ zijn handen van mij zou hebben afgetrokken. Jij lijkt een strijd te voeren met je ex en de wet in het algemeen, daar staan jouw kinderen verder buiten! Ikzelf zou, als ik in jouw schoenen stond, nog maar eens heel goed nadenken of je het gezag wilt opgeven, vooral toekomstgericht tav je kinderen!
De kinderen hebben mij niet gekwetst en dat heb ik ze ook uitgelegd, zij hebben ook zelf aangegeven dat alles verbroken mag worden als ik niet in staat ben contact oid met ze te hebben.
tsjor schreef op 01-06-2022 om 21:28:
'Mijn beeld van vader zijn was fulltime of meer werken, ik doe dat graag als het mij lukt te herstellen van mijn burn out.' Lijkt me een aardig begin van een contactadvertentie: man, wil graag fulltime werken en liefst nog meer, brengt genoeg geld in het laatje, wil zich niet bemoeien met eventuele kinderen noch met het huishouden. Jij hoeft niet te werken.
Hmmm, klinkt aantrekkelijk. Waarschijnlijk zit er nog een addertje onder in de vorm van 'beschikbaar zijn voor seks'.
Tsjor
Dan krijg ik weer iemand als mijn ex. Mijn opstelling zou zijn: zelfstandig, onafhankelijk en gelijkwaardig. Mocht seks al ter sprake komen: vanuit eigen behoefte en er plezier van kunnen hebben zonder stigma's.
Zowel in real life als hier op het forum wordt mijn wens om afstand te doen van de kinderen steeds veroordeeld maar op beide plekken wordt een man onderworpen, in een ander draadje wordt het nog genoemd. De man moet het huis verlaten en wordt veroordeeld als hij klaagt over iedere minuut dat de kinderen te weinig bij hem zijn.
Ik heb het huis verlaten en klaag niet dat de kinderen er te weinig zijn, wat doe ik dan toch verkeerd?
In het verleden heb ik ook al een vergelijkbare ruzie gehad met jeugdzorg, ze dreigden met uithuisplaatsing omdat ik in crisis was geweest ondanks dat ik alle adviezen van GGZ en jeugdzorg opgevolgd had. Ik was het met ze eens dat dit niet goed was voor de kinderen en wilde zelf weggaan maar dat mocht niet, ik heb toen aangeboden de tassen in te pakken zodat ze de kinderen mee konden nemen maar toen vroegen ze of ik gek geworden was. Waarom ben ik gek als ik erken dat ik niet goed ben en dat de kinderen ergens anders beter af zijn?
Waarom doe ik het altijd verkeerd?
Je maakt het wel heel groot. Het is niet fijn, een vader die zijn kinderen helemaal lossnijdt. Ik vind het persoonlijk ook nogal wat, de kinderen die je op de wereld hebt gezet juridisch ‘opgeven’. Het is niet wat je zou willen, vooral voor die kinderen. Ik zou niet weten waarom we moeten verhullen dat het een big deal is, dat er echt wel iets is misgegaan als dat de beste oplossing lijkt. Maar veel reacties hier zijn niet veroordelend, vaak eerder pragmatisch, om er niet teveel energie in te steken en naar bevinden te handelen. Maar dat is kennelijk moeilijk voor je. Dat mag. Misschien moet je juist aan zelfacceptatie werken? Dan raakt het idee dat anderen je veroordelen je misschien minder hard.
dus als ik het goed begrijp kun je dus niet zomaar van gezag af? Eenmaal aangevraagd en gekregen kom je er nooit meer vanaf dus?
OptimusMaximus schreef op 07-06-2022 om 06:44:
dus als ik het goed begrijp kun je dus niet zomaar van gezag af? Eenmaal aangevraagd en gekregen kom je er nooit meer vanaf dus?
Je kunt wel uit de ouderlijke macht gezet worden. Maar dat is iets dat alleen gebeurt als je het echt heel bont maakt.
Men gaat er ook vanuit dat ouders dat niet uit zichzelf willen. En het is ook niet wenselijk dat beide ouders vrijwillig afstand kunnen doen van gezag. Het gaat wel om kinderen.
OptimusMaximus schreef op 07-06-2022 om 06:44:
dus als ik het goed begrijp kun je dus niet zomaar van gezag af? Eenmaal aangevraagd en gekregen kom je er nooit meer vanaf dus?
Wat suggereer je hier nou Optimus? Jouw situatie is totaal anders dan die van TO dus ik hoop dat ik het verkeerd lees.
Je komt er heus wel vanaf. Als het kind 18 is, zijn de ouders van het gezag verlost.
Mija schreef op 07-06-2022 om 08:36:
[..]
Wat suggereer je hier nou Optimus? Jouw situatie is totaal anders dan die van TO dus ik hoop dat ik het verkeerd lees.
Ik suggereer niks maar ik kon er ook weinig over vinden.
Je kunt er inderdaad niet zomaar meer vanaf. Een kind, en het gezag erover, is geen accesoire die je aan- en uitzet wanneer je daar zin in hebt...
Temet schreef op 30-05-2022 om 10:44:
De kans van slagen zal afhangen van de omstandigheden en misschien zelfs wel van de vraag welke rechtbank de zaak behandelt (zo is bijvoorbeeld de rechtbank Amsterdam i.h.a. veel makkelijker met dingen dan die in Den Haag). Maar goed, als 2 advocaten jou hebben verteld dat het weinig kans van slagen heeft dan zal dat misschien wel zo zijn.
Weet jij hoe Rotterdam ermee om gaat?
De laatste dagen kan ik het weer niet van mij af zetten en ben ik vrijwel continu in crisis en daardoor tegen het suïcidale aan.
We hebben een ouderschapsplan ingediend zonder omgangsregeling vanwege mijn psychische gesteldheid maar de advocaat kwam niet geheel overtuigend over dat dit goedgekeurd zou worden en doordat ik helemaal niets hoor en de mediator (welke een eigen advocaat had) niet reageert maak ik mij heel ongerust. Het drangtraject is in de tussentijd ook afgesloten, rationeel weet ik dat het niets te maken heeft met de rechter maar gevoelsmatig blijft het hangen.
Als de rechter het ouderschapsplan niet goedkeurt worden we dan opgeroepen en ben je dan ook verplicht een advocaat in te schakelen en überhaupt aanwezig te zijn? Bij de OTS was een advocaat niet verplicht en had ik er achteraf gezien niet eens bij hoeven zijn maar ik vraag mij af hoe het nu zit.
Ik kom nog even een update geven maar ook mijn frustratie uiten.
Het ouderschapsplan zonder omgangsregeling is zonder verdere problemen goedgekeurd. De kinderen schijnen nog wel overwogen te hebben gebruik te maken van de oproep van de rechtbank maar het uiteindelijk niet gedaan. Buiten mijn psychische problemen had een omgangsregeling sowieso niet mogelijk geweest vanwege mijn huisvesting, via de maatschappelijke/daklozen opvang en vanwege mijn gezondheidsproblemen had ik urgentie gekregen maar met te weinig kamers. In de afgelopen maanden is het zo slecht geweest met mij dat het er om gehangen heeft dat ik in een beschermde woonvorm terecht had gekomen en dan was het helemaal niet mogelijk geweest.
Ex wil dat ik de kinderen bij haar bezoek maar dit lukt mij niet en de appjes die ik wel eens gestuurd heb zorgden ook voor ruzie. Ik heb de kinderen uitgenodigd een keer bij mij langs te komen om in eerste instantie alleen te zien waar ik woon maar dat werd tegengehouden door ex, het laatste contact is zodoende ca 3 maanden geleden geweest. Ik heb er weinig moeite mee en heb mijn handen vol aan mijzelf en de extra belasting waarschijnlijk niet aan zou kunnen, hoe het voor de kinderen is weet ik niet. Gelukkig woon ik niet in hetzelfde dorp maar ik moet wel regelmatig bij hen in het dorp zijn en dat levert iedere keer angst op dat ik ze tegen kan komen.
Toch vraag ik mij wel af waarom het vrijwel niet mogelijk is geheel afstand te doen want stel dat er wat gebeurt met moeder begint het gezeur misschien weer opnieuw.
Nobody schreef op 26-09-2022 om 00:23:
Toch vraag ik mij wel af waarom het vrijwel niet mogelijk is geheel afstand te doen want stel dat er wat gebeurt met moeder begint het gezeur misschien weer opnieuw.
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Voor nu heb je ruimte gecreëerd en afstand geschapen. Door je nu druk te maken over wat er in de toekomst gaat gebeuren als .... heb je nu stress om iets wat er niet is. Het is belangrijk om te beseffen dat je dit zelf 'doet'. Kennelijk pieker je veel? Daarmee bedoel ik niet dat het jouw 'schuld' is maar dat je er misschien invloed op kunt krijgen.
Ik neem aan dat je in behandeling bent en/of begeleiding krijgt. Bespreek dit met je begeleiders.