Waarom is het niet mogelijk afstand te doen van gezag?
Ik ben man en in de relatie was ik ervoor om geld binnen te brengen en de rotklussen op te knappen, soms had ik weken geen contact met de kinderen. Ik was overbelast waardoor ik een paar keer emotie regulatie problemen heb gehad en jeugdzorg met dreigingen van uithuisplaatsing enz in beeld is gekomen waarna ik ook emotioneel afstand heb gedaan van de kinderen. Nu zitten we in een soort vechtscheiding en ik mis de kinderen (12 - 16) niet en zij willen zelf ook niet naar mij maar desondanks is het verplicht een contact-/omgangsregeling vast te leggen in het ouderschapsplan.
Waarom is het tijdens de relatie niet verplicht om gezamenlijk gezag en een omgangsregeling te hebben maar na een scheiding wel?
"Waarom is het tijdens de relatie niet verplicht om gezamenlijk gezag en een omgangsregeling te hebben maar na een scheiding wel?"
Omdat het idee is dat er tijdens een relatie sprake is van samenwoning zodat de ouders en de kinderen gewoon contact hebben, en daarvoor hoeft dan niks geregeld te worden.
Als ik de vraag uit de titel van je posting kan beantwoorden: het is best mogelijk om te regelen dat jij het gezag over de kinderen niet meer hebt. In dat geval moet je ex eenhoofdig gezag aanvragen en jij moet uitdrukkelijk verklaren dat je dat ook wil. Overigens ben je dan nog altijd hun vader, ben je verplicht om naar vermogen financieel bij te dragen en heb je recht op/plicht tot omgang met de kinderen. De plicht tot omgang met de kinderen is overigens meer theorie dan praktijk.
Ik heb zomaar het idee dat je vooral heel boos en teleurgesteld bent en daarom de inhoud van je posting zo geformuleerd hebt, maar als het echt je idee is om geen gezag meer over je kinderen te hebben dan kan dat dus wel degelijk worden geregeld.
Nu ik er even het wetboek op nasla (beroepsdeformatie, ik ben jurist) krijg ik de indruk dat jij zelf ook aan de rechter kan vragen om je ex alleen met het gezag te belasten. Dat moet dus wel via de rechter en er is een advocaat voor nodig. Die rechter zal wel op zijn/haar neus kijken, het is ongebruikelijk dat een ouder vraagt om het gezag kwijt te raken, maar als ik de tekst van het wetsartikel bekijk (1:251a BW, mocht iemand het willen naslaan) dan lees ik daarin niet dat het niet zou kunnen.
Ik ben inderdaad boos en teleurgesteld dat er binnen de relatie geen bescherming is, ex wilde niet werken zodat ik wat ontlast kon worden. Ook rondom de kinderen deed zij wat ze wilde en had ik niets in te brengen, rechten en bescherming had ik niet. Dit is vergelijkbaar dat er vroeger vanuit gegaan werd dat veerkrachtig binnen een huwelijk onmogelijk was.
Theoretisch kan ik inderdaad afstand doen maar ik ben bij 2 advocaten geweest die graag mijn geld aannemen maar beiden gaven ze mij zeer weinig kans van slagen, ook in een gesprek met raad van de kinderbescherming gaven ze mij weinig kans. Zelfs als mijn ex het aanvraagt is er weinig kans van slagen tenzij ik mij langdurig slecht of kortdurend zeer slecht gedraag, dit lijkt mij ook niet in het belang van de kinderen waar wel mee geschermd wordt.
Ik heb sowieso moeite met de wetgeving rondom kinderen, gezag en scheiding. Ik ben door de raad gewaarschuwd dat omgang afgedwongen kan worden met een dwangsom, doordat de kinderen zelf niet naar mij willen zal dit niet zomaar gebeuren maar toch. Als ik niet getrouwd was had niemand mij kunnen verplichten gezag te hebben maar er afstand van doen kan niet schijnbaar in het belang van de kinderen maar in beide gevallen gaat het over dezelfde kinderen. De wetgeving rammelt aan alle kanten op dit gebied.
Dat ik alimentatie moet betalen is geen probleem, ik ga er toch al op vooruit en hoe meer ik moet betalen hoe meer ik verdien waar ik zeker op de langere termijn alleen maar zelf voordeel van heb.
De kans van slagen zal afhangen van de omstandigheden en misschien zelfs wel van de vraag welke rechtbank de zaak behandelt (zo is bijvoorbeeld de rechtbank Amsterdam i.h.a. veel makkelijker met dingen dan die in Den Haag). Maar goed, als 2 advocaten jou hebben verteld dat het weinig kans van slagen heeft dan zal dat misschien wel zo zijn.
De vraag is wel waarom je eigenlijk van dat gezag af wilt. Wat voor last heb je ervan? Als je in de praktijk alles aan je ex overlaat is het alleen maar een kwestie van af en toe een handtekening zetten als zij daarom vraagt (bij aanvraag paspoort, inschrijving school, toestemming buitenlandse vakantie etc) en dat is het dan. Dat lijkt me wel overkomelijk.
Ik vermoed dat je van het gezag af wilt als uiting van woede en frustratie: "nou, als het zo moet, dan hoef ik ook het gezag niet meer!". Misschien begrijpelijk, maar erg zinvol is het allemaal niet. Het klinkt alsof je het geld dat je nu niet aan advocaten uitgeeft misschien beter kunt besteden aan hulp voor jezelf om te leren omgaan met de scheiding en de gevolgen daarvan, en om tips te krijgen om de band tussen jou en de kinderen te herstellen/verbeteren.
Het is inderdaad deels een uiting van woede, frustratie en teleurstelling. Ik geef geen geld uit maar kan de emoties niet geheel wegduwen.
Ik wil er vanaf omdat ex en jeugdzorg ieder kleinigheidje gebruiken om contact op te nemen met de smoes dat ik gezag heb en het in het belang van de kinderen is. We zijn nog niet officieel gescheiden omdat ex weigert een ouderschapsplan te tekenen wat niet de waarheid is maar wel goedgekeurd zal worden. De rechter zal een uitspraak moeten gaan doen en waarschijnlijk gaat mij dat heel veel geld kosten omdat ik geen toevoeging krijg.
Een band met de kinderen hoef ik niet meer, daar is teveel voor gebeurd. Ik heb dingen gedaan die niet goed zijn voor de kinderen, die erken ik maar dat ze zwaar overdreven zijn en dat er seksueel misbruik bijgehaald is heeft mij onherstelbaar beschadigd en daar wil ik niet meer mee geconfronteerd worden. Als jeugdzorg eerlijk en oprecht is moeten ze nu niet terug krabbelen maar hun beschuldigingen en dreigingen uitvoeren en niet nu ineens zeggen dat gezag en omgang in het belang van de kinderen is.
Jeugdzorg is dus betrokken? Is er een ots?
Die jeugdzorgmensen zijn vziw verplicht om beide ouders met gezag gelijkelijk op de hoogte te houden van alles. Dus dat is geen smoes, dat is gewoon hoe het hoort.
Het uitgangspunt zowel binnen de rechtspraak als binnen de jeugdzorg is inderdaad dat het voor kinderen normaal gesproken goed is om regelmatig contact te hebben met beide ouders. Zodat de kinderen een band met beide ouders behouden en zich ook zelfstandig een beeld kunnen vormen van de beide ouders (in plaats van alleen maar te moeten luisteren naar het verhaal van éen ouder die negatief doet over de andere).
Er is een drangtraject, vroeger is er wel OTS geweest toen we nog een relatie hadden waarbij de medewerkers vaak kwamen als ik niet thuis was.
Wederom waarom moet ik nu wel betrokken worden en toendertijd niet? Je hoeft geen antwoord te geven want dat heb je al gegeven maar bij mij komt het niet binnen.
Geen advies, maar wel even een hart onder de riem. Als ik het zo lees, is er ontzettend veel gebeurd wat maakt dat jij deze vraag nu stelt. Wat duidelijk is, is dat zowel jij als de kinderen ontzettend te lijden gehad hebben, met een compleet verstoorde relatie als resultaat. Dat is gewoon ontzettend verdrietig voor alle partijen.
Ik gun jou een fijne band met je kinderen. En ik gun jouw kinderen een fijne band met hun vader. Gezien de reacties is de kans dat je het gezag aan je ex kan overdragen minimaal. Mijn eerste ingeving is: laat het maar zo. De toekomst duurt nog zo lang, je weet niet wat er over 10, 20 jaar gebeurt. Hoe onmogelijk het nu ook lijkt, jullie zouden niet de eersten zijn die zich na lange, lange tijd weer verzoenen.
Hoe dan ook, veel sterkte.
Ik denk dat het lastig is omdat de meeste ouders doorgaans niet vrijwillig hun gezag opgeven. En omdat het ook niet wenselijk is als beide ouders hun gezag vrijwillig opgeven en er dus niemand meer verantwoordelijk is voor het kind.
Ik vind het erg verdrietig om te lezen dat jij en de kinderen geen omgang meer willen en dat jij ze eigenlijk ook niet mist. Maar voor nu zou ik het er ook bij laten. Zet een handtekening als dat nodig is voor een buitenlandse schoolreis, paspoort, inschrijving vervolgopleiding etc. Jouw kinderen zijn al pubers toch? Dan denk ik dat de tijdsinvestering en het geld dat dit soort rechtszaken gaan kosten de moeite niet lonen.
Je hebt hier al eerder over gepost, toch? Ik begrijp dat er serieuze dingen zijn gebeurd en dat jij beschadigd bent door het gezinsleven en door de dingen die daarna zijn gebeurd. Jij wil daar nu erkenning voor, heb ik de indruk. Je voelt je enorm gekrenkt en misbruikt en je wil koste wat kost demonstreren dat je van ze af wil. Van je ex en zelfs van je kinderen. Je wil er korte metten mee maken. Maar het paradoxale is dat je hier op deze manier heel veel mentale energie en straks geld insteekt en er meer frustratie van hebt dan als je de labbekakkerige vader zou uithangen die blind zijn handtekening zet en verder zijn snor drukt. Ik zou bijna zeggen: waarom neem je de telefoontjes van jeugdzorg en moeder eigenlijk nog op? Maak de post van jeugdzorg en moeder gewoon niet meer open. (Even een jurist raadplegen of dat tot problemen kan leiden). En zoek anders iemand die de post voor je wil openmaken en alleen die dingen onder je aandacht brengt, die per se behandeld moeten worden. Stop met je op te winden. Je maakt het jezelf extra moeilijk zo, door er zo gespannen mee te blijven omgaan.
'Wederom waarom moet ik nu wel betrokken worden en toendertijd niet?' Dat had toendertijd ook gemoeten naturlijk. Maar 'men'(de wetgever) gaat ervan uit dat twee volwassen mensen zoiets regelen op de manier waarop zij dat willen: jij gaat werken en zij zorgt voor de kinderen is dan een acceptabele oplossing, voor de wet.
Als er een scheiding komt is de vraag hoe de situatie voor de kinderen wordt geregeld een zaak die niet meer alleen op het bordje van de twee echtelieden ligt, maar ook van de wetgever, die erop moet toezien dat twee ouders die uit elkaar gaan wel goed voor de kinderen zorgen. Zorgen dat er contact is met beide ouders is één van de ijkpunten dan. Dus daarom wordt er nu aan je getrokken.
Je zult zelf wel ooit een ideaalbeeld in je hoofd hebben gehad over jezelf als vader. Dat is niet goed gegaan, maar denk je dat het helemaal onbereikbaar is geworden?
Tsjor
Mija schreef op 30-05-2022 om 23:04:
Je hebt hier al eerder over gepost, toch? Ik begrijp dat er serieuze dingen zijn gebeurd en dat jij beschadigd bent door het gezinsleven en door de dingen die daarna zijn gebeurd. Jij wil daar nu erkenning voor, heb ik de indruk. Je voelt je enorm gekrenkt en misbruikt en je wil koste wat kost demonstreren dat je van ze af wil. Van je ex en zelfs van je kinderen. Je wil er korte metten mee maken. Maar het paradoxale is dat je hier op deze manier heel veel mentale energie en straks geld insteekt en er meer frustratie van hebt dan als je de labbekakkerige vader zou uithangen die blind zijn handtekening zet en verder zijn snor drukt. Ik zou bijna zeggen: waarom neem je de telefoontjes van jeugdzorg en moeder eigenlijk nog op? Maak de post van jeugdzorg en moeder gewoon niet meer open. (Even een jurist raadplegen of dat tot problemen kan leiden). En zoek anders iemand die de post voor je wil openmaken en alleen die dingen onder je aandacht brengt, die per se behandeld moeten worden. Stop met je op te winden. Je maakt het jezelf extra moeilijk zo, door er zo gespannen mee te blijven omgaan.
Ik heb er eerder over gesproken ja. Ik heb mij er een tijd nauwelijks druk over gemaakt maar nu de rechter een uitspraak moet gaan doen is het lastig om het van mij af te zetten. Wat betreft die post, telefoontjes etc heb ik al wel een oplossing, ik maak alleen aangetekende post open en de nummers heb ik geblokkeerd.
tsjor schreef op 30-05-2022 om 23:22:
'Wederom waarom moet ik nu wel betrokken worden en toendertijd niet?' Dat had toendertijd ook gemoeten naturlijk. Maar 'men'(de wetgever) gaat ervan uit dat twee volwassen mensen zoiets regelen op de manier waarop zij dat willen: jij gaat werken en zij zorgt voor de kinderen is dan een acceptabele oplossing, voor de wet.
Als er een scheiding komt is de vraag hoe de situatie voor de kinderen wordt geregeld een zaak die niet meer alleen op het bordje van de twee echtelieden ligt, maar ook van de wetgever, die erop moet toezien dat twee ouders die uit elkaar gaan wel goed voor de kinderen zorgen. Zorgen dat er contact is met beide ouders is één van de ijkpunten dan. Dus daarom wordt er nu aan je getrokken.
Je zult zelf wel ooit een ideaalbeeld in je hoofd hebben gehad over jezelf als vader. Dat is niet goed gegaan, maar denk je dat het helemaal onbereikbaar is geworden?
Tsjor
Mijn beeld van vader zijn was fulltime of meer werken, ik doe dat graag als het mij lukt te herstellen van mijn burn out.
De wetgeving is hypocriet, als ik niet zou scheiden maar nooit meer naar de kinderen om zou kijken bemoeien ze zich nergens mee. Als ik helemaal niet getrouwd was en geen gezag genomen had hadden ze zich ook nergens mee bemoeit.
Nobody schreef op 31-05-2022 om 06:58:
[..]
Ik heb er eerder over gesproken ja. Ik heb mij er een tijd nauwelijks druk over gemaakt maar nu de rechter een uitspraak moet gaan doen is het lastig om het van mij af te zetten. Wat betreft die post, telefoontjes etc heb ik al wel een oplossing, ik maak alleen aangetekende post open en de nummers heb ik geblokkeerd.
Je maakt jezelf dus gek met je eigen alsmaar doorgaande gedachten hierover. Ik begrijp heus wel dat het niet zo gemakkelijk is om daarmee te stoppen maar het is misschien toch goed om te beseffen dat die cirkels waar je in gedachten de hele tijd mee bezig bent 'waarom ..?' 'hoe kunnen ze?' 'zo oneerlijk!' getriggerd worden door iets wat gebeurt (rechtszaak) en vervolgens in jouw eigen brein alsmaar nieuwe rondjes draaien. Ik weet niet of je openstaat voor iets van therapie of begeleiding maar misschien is metacognitieve therapie iets voor jou? Dan kijk je niet naar de inhoud van wat je denkt, zoals bij CGT, maar naar hoe je omgaat met denken in het algemeen.
Nobody schreef op 31-05-2022 om 07:04:
[..]
Mijn beeld van vader zijn was fulltime of meer werken, ik doe dat graag als het mij lukt te herstellen van mijn burn out.
De wetgeving is hypocriet, als ik niet zou scheiden maar nooit meer naar de kinderen om zou kijken bemoeien ze zich nergens mee. Als ik helemaal niet getrouwd was en geen gezag genomen had hadden ze zich ook nergens mee bemoeit.
Als je niet gescheiden bent woon je doorgaans met je kinderen in één huis en heb je automatisch wel iets van contact ook al doe en regel je niks voor ze. Er zijn bepaalde uitgangspunten in de wet. Zoals deze.
Als je geen gezag had aangevraagd ooit, had niemand het je af kunnen nemen en had je er ook geen afstand van kunnen doen. Maar je hebt ooit met een reden en uit liefde kinderen gekregen met je ex-vrouw, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen. Het leven heeft jou getekend. En je ex en je kinderen waarschijnlijk ook. De situatie is erg verdrietig maar het gaat je niet helpen om je hier heel druk over te maken. Doe datgene wat je moet doen als af en toe een handtekening zetten en laat het er verder bij als jij en de kinderen dat zo willen.
Ik denk je boosheid en onmacht in deze situatie best te ‘begrijpen’, maar ik denk dat je je woede op de verkeerden projecteert. Wat voor signaal geef je af aan je kinderen als je je gezag nu opgeeft? Je kinderen zijn nog jong en zullen jou als vader best hebben gekwetst, maar het zijn en blijven jouw (nu onvolwassen)kinderen.
Ikzelf zou het wel een enorm standpunt en beslissing vinden als ik er later achter zou komen dat mijn vader zo ‘makkelijk’ zijn handen van mij zou hebben afgetrokken. Jij lijkt een strijd te voeren met je ex en de wet in het algemeen, daar staan jouw kinderen verder buiten! Ikzelf zou, als ik in jouw schoenen stond, nog maar eens heel goed nadenken of je het gezag wilt opgeven, vooral toekomstgericht tav je kinderen!