Vriend wil uit elkaar zonder reden

‘Man’

Man, zit niet zo te treiteren joh. Je zegt niks, je insinueert alleen maar. Op vervelende wijze. Wat bedoel je met ‘Ja zo kan het ook’ en al die andere rare cryptische opmerkingen? Als je zegt wat je bedoelt, kunnen mensen nog waardering voor je opbrengen. Nu vermoed ik dat je een heel foute vreemdganger bent die excuses voor zichzelf verzint.

Reacties

Ik ben al met de hypotheek adviseur in gesprek geweest. Maar ik kan niet in mijn eentje afspraken maken over de afwikkeling van het huis. Daar heb ik echt hem bij nodig. Het huis en de hypotheek staan op beider naam. Daarom wilde ik alvast met zijn drieën in gesprek. Het moet toch, dus waarom daarmee wachten dan.
Op internet uitrekenen heb ik ook gedaan, maar de hypotheek adviseur heeft daar natuurlijk beter zicht op en meer verstand van. Er zit verschil in een hypotheek overnemen of opnieuw afsluiten en dan verschilt dat ook nog per geldverstrekker. Ik laat dat liever aan iemand over die er verstand van heeft. Ik kan het niet goed uitleggen hoe of wat, misschien heb ik niet alles goed begrepen maar ben er wel al druk mee bezig geweest. Maar ik kan daar niet alleen over beslissen. Het hangt af van wat we met het huis gaan doen.
Verder weet ik precies hoeveel geld er op de spaarrekening staat en in de polis zit, daar kan ik ook gewoon bij.

Dat de scheidingsmediator geen manager is, besef ik ook, daarom wilde ik alvast de dingen die we kunnen doen, oppakken. Maar het is zijn beslissing om dit te doen, dan mag hij zelf ook wel stappen zetten. Als je zo zeker bent van je zaak, wil je toch ook dat het snel geregeld wordt en doe je er toch moeite voor. Dan ga je niet wachten tot je bij de mediator zit en van hem wilt horen wanneer en wat je moet gaan doen.
Ouderschapsplan is ook al gemaakt. Ik weet wat ik wil en wat ik beslist niet wil en waar ruimte zit. Inboedel maakt me niet eens zoveel uit. Het moet verdeeld worden, maar de meubels en dergelijke zijn allemaal vervangbaar.

Het gaat mij ook om het feit dat ik de beslissing niet heb genomen maar nu wel het gevoel heb dat ik de kar moet trekken. Ik vraag me af waarom hij niet zelf dat initiatief neemt. Is hij toch nog niet zeker genoeg?
Ik heb er ondanks alles ook nog steeds heel veel voor over om een doorstart te proberen. Dat zal ook nog wel even zo blijven denk ik. Ik kan het van zijn kant proberen te bekijken, als we daarover in gesprek kunnen. Mijn deur staat zeker nog op een kier, soms iets wijder, nu even iets kleiner.

Luisterde hij nu maar eens naar zijn verstand (dat zei laatst nog, ga voor je relatie redden en je gezin) en naar zijn kinderen, die het ook nog steeds het allerliefste willen. Maar dan moet hij nu zijn grootste eigen belang even opzij zetten en het wel een eerlijke kans geven... Uiteindelijk is dat ook in zijn belang, dat wij allemaal weer gelukkig worden/zijn... dat zal wat mij betreft makkelijker zijn wanneer we het nog gaan proberen, zonder garantie op succes maar wel met het gevoel dat we het serieus hebben geprobeerd en er alles aan gedaan hebben, dat gevoel heb ik nu niet...

Mara

oh sorry

ik zie dat onze posts elkaar hebben gekruist

Kar trekken

'Het gaat mij ook om het feit dat ik de beslissing niet heb genomen maar nu wel het gevoel heb dat ik de kar moet trekken. Ik vraag me af waarom hij niet zelf dat initiatief neemt. Is hij toch nog niet zeker genoeg?'

Nee, Mara, niet die kant op denken. Hij IS zeker van zijn zaak, kijk maar naar zijn daden. Hij heeft geen belang bij snel afwikkelen, da's allemaal ingewikkeld en confronterend en de echte wereld en zooo 'oud leven'. Daarom mag jij de kar trekken, voor de kinderen zorgen, het gras maaien, de hond verzorgen en al die andere klotedingen waar hij geen zin meer in heeft.

Mara, zet je eigen pad in. Echt doen hoor. Hij ziet jou niet.

Mussie

"Nu vermoed ik dat je een heel foute vreemdganger bent die excuses voor zichzelf verzint."

ja dat zal het zijn

Niet zeker genoeg

Hier een man die ook geen initiatief nam en misschien iets toe kan lichten (waren deels mijn eigen redenen als ik in de spiegel kijk en uiteraard geen garantie dat het bij andere mannen hetzelfde js).

- Oude leven volledig afsluiten is inderdaad moeilijk mede door schuldgevoel richting "ex" partner en kinderen. Geen acties ondernemen lijkt makkelijker maar is natuurlijk struisvogelpolitiek.
- Misschien heeft hij al wel bekeken of Mara de hypotheek over kan nemen maar het vermoeden/kennis dat dit niet mogelijk (mits hij flink wat vermogen o.i.d. achterlaat wat hij vanuit zijn schuldgevoel moet doen maar dit zijn hele leven niet meer terugkrijgt en misschien dat buurtruus dat ook niet goed vindt) is en ontwijkt hij het.

Vanuit mannelijke gedachtengang:
-Buurtruus is spannend, te spannend om mee te stoppen maar geeft niet de veiligheid en warmte van het oude leven.
-Omgeving kijkt hem met een scheef oog aan en voelt hij zich daarom verplicht niet terug te komen.
-Kinderen hebben een leeftijd dat zij niet meer in een gedicteerde omgangsregeling stappen en hebben al een mening over de gebeurtenissen, grote kans dat zij nu al of binnen korte tijd kiezen voor het thuis wat bekend is, voor zijn band met hen is het misschien beter dat ook jij verhuis maar spreekt hij dit niet uit vanuit het eerdere schuldgevoel. Ik vermoed dat ze redelijk bekend zijn welke rol buurtruus inneemt in hun huidige leven en "verstopt" hij zich voor hen maar ook voor zijn eigen schaamte.

Om het voor jezelf duidelijk en afgerond te krijgen zul je helaas je emoties (even) moeten negeren, het zakelijk aanpakken en je eigen pad bewandelen.

Moederziel

Moederziel,

Ik heb nogal lang gedaan om het bericht #483 te schrijven, vandaar dat ze elkaar waarschijnlijk gekruist hebben...

Vervelend dat het bij jou ook allemaal zo lang geduurd heeft en knap dat je zelf uiteindelijk alles in gang hebt gezet. Ik begrijp heel goed dat je daar lang over getwijfeld hebt..

Het gaat redelijk met de kinderen. De oudste heeft aangegeven er veel last van te hebben. Hij heeft gisteravond een gesprek met zijn vader gehad. Hij zei tegen mij dat hij alles ging zeggen, wat hij ook tegen mij gezegd had (niet lekker in zijn vel zitten, op school niet lekker en geconcentreerd zijn, maar ook dat hij vond dat zijn vader het te snel heeft opgegeven en best wat meer zijn best had mogen doen, ook voor hen). Ik heb er vanmiddag wel iets over gehoord, maar hij wilde er niet te veel over zeggen, sommige dingen zei hij ook niet meer te weten... Dat hij zegt er last van te hebben, betekent echt wel iets. Vorige keer had hij er (ogenschijnlijk) minder last van.
De jongste heeft er ook veel last van, vindt ook dat zijn vader te snel heeft opgegeven en dat hij meer zijn best had mogen doen. Maar hij was er al veel meer mee bezig en ziet nu ook weer mijn verdriet en frustraties.

Ex zijn daden zeggen soms tegenstrijdige dingen vind ik. Als je zo zeker bent, wil je toch juist alles snel afwikkelen want dan kan je toch sneller door met je nieuwe "perfecte" leven? Waarom dan alles uitstellen..
Maar ik begrijp ook dat je het zegt hoor, zeker het stukje over geen zin meer hebben in dingen. Dat hoeft hij inderdaad allemaal niet in zijn perfecte leven. Maar vanmiddag keek hij af en toe weer met zo'n rare, gepijnigde blik, zo'n blik van, "ik weet het ook allemaal even niet meer wat ik nu eigenlijk moet"... En dat maakt dat mijn deur toch op een kier blijft staan. En daarom denk ik ook dat hij toch echt nog niet zeker is..

Ik zou zo graag weer eens een goed gesprek hebben met hem over dit alles, maar hij is het ene moment beschikbaar maar in de volgende seconde ook gelijk weer helemaal onbereikbaar. Hij is echt helemaal zichzelf niet op het moment. Dat was hij wel toen wij het aan het proberen waren, dat moet voor hem toch ook veel prettiger zijn geweest?
Nu is de midlifecrisis een kwestie van "chemische onbalans in de hersenen" (van een site over midlifecrisis gehaald). Dus logisch en goed nadenken is misschien wel heel moeilijk op het moment... Ik ben er nog steeds wel mee bezig dat het toch echt een midlifecrisis kan zijn (alleen de jongere vrouw klopt niet, buurvrouw is bijna 10 jaar ouder). De rest van de symptomen en fases kloppen nog steeds.

Ehm hakken

Hakken is niet nodig, man kan er niets aan doen dat hij niet wordt herkent.

Ontwarren van de knoop

Lieve Mara, je maakt jezelf gek door allerlei theorieën en mogelijkheden te bedenken die je vriend kan hebben aangezet tot wat hij doet. Stop er echt mee, want het zal het proces alleen maar moeilijker voor je maken. Wat de uitkomst ook is over 5 jaar: jij moet nu met jezelf verder. En dat kun je doen terwijl je aan je ex-partner duidelijk maakt dat dit alles je diep raakt, dat je er verdriet van hebt, maar dat je nu, ja NU, jezelf gaat beschermen. Hij zal gelaten zijn, of boos worden (zoals die van mij werd), of het negeren, of in actie komen. Het maakt geen zak uit, maar voor JOU is het beter om nu een duidelijke koers te kiezen. En doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor je kinderen die je niet in deze moerassige onzekerheid kunt laten zitten.

Ik praat met mijn kinderen veel en vaak, nog steeds. We zijn open. Ze zeggen vaak dat juist die periode van onduidelijkheid het ergst was. De stille hoop en toch ook weer niet. Ze zijn erg geraakt door de uiteindelijke scheiding, hebben alle 4 een flinke tik gehad, maar er is nu helderheid en dat hebben ze misschien wel het hardst nodig.
Tussen hoop en vrees kun je niet blijven, dat is echt niet te doen. En je man komt er echt niet eerder van terug. Als hij terug wil, komt hij terug. Welke route jij ook inzet.
Maar ik denk dat dat nog wel even gaat duren - en misschien wel nooit meer komt.

Kom op, Mara, je doet het zo goed. Kies nu echt alleen voor jezelf, wachten tot hij tot inkeer komt gaat je niet helpen. En zo'n midlifecrisis, daar las ik elke letter over. En ik herken het hele patroon en kan de keuzes van mijn ex-partner er 1 op 1 op leggen. Maar het helpt mij geen steek verder.

Ongetwijfeld is het een MLC

Maar wat helpt dat jou?
Een midlife crises kan ook een moment zijn om de balans op te maken.

Hypotheek.

Beide ben je verantwoordelijk voor het betalen van de hypotheek. Dus zolang het huis niet verkocht is en ex geen actie onderneemt mag hij ook de helft betalen. Het geeft wat tijd om te sparen voor de toekomst en je hebt, met je kinderen, een dak boven je hoofd.
Hij is degene die duur uit is met een halve woonlast én een hele woonlast. Lekker blijven zitten zou ik zeggen.

Ik zou op de achtergrond zeker informatie inwinnen, bouwen aan mijn toekomst, maar ex nog fijn mee laten betalen aan de hypotheek. Waarom haast? Eerst maar eens kerst vieren en zien wat 2019 gaat brengen. Hij is weggegaan, onderneemt geen actie, maar de hypotheek wordt nog betaald?

Midlife

Maar een midlife crisis is toch gewoon een levensfase? Een crisis omdat het ook een fase is waarin veranderd wordt, vanuit bezinning?
Zoals de pubertijd. Eerst ontdekken wie je bent, dan kijken wat je wilt, er vervolgens voor gaan. Je hormonen hebben hierbij een belangrijke taak.
Niet helemaal helder in welke volgorde precies. (ze sturen aan maar reageren vervolgens ook weer op)

Ook een pubertijd kan turbulent verlopen en volgens karakteristieke gedragingen en acties. (typisch puberaal gedrag)
Maar iedereen komt in pubertijd, sommigen doorlopen deze fase vrij rustig.

Puberteit

Lotte, en sommigen maken fouten in hun puberteit die ze de rest van hun leven betreuren. Je moet er rekening mee houden, dat mensen ook fouten maken en dat je ze niet kunt tegenhouden.
Tsjor

Hypotheek

'Met eigen geld (familie) en spaarpot en hypotheek kan ik dan eigenaar worden van dit huis.'

Ik begrijp even niet waarom je samen naar de hypotheekadviseur moet gaan. Ik ben indertijd alleen gegaan.
Wat moet er gebeuren:
- je hebt een aflossingsvrije hypotheek die nu op twee namen staat. Als je die wil overnemen zal de bank kijken of jij da tkunt dragen. dan kijken ze (alleen en uitsluitend) naar jouw inkomen, eventueel aangevuld met partneralimentatie, maar dat is tijdelijk (en dat weet de bank ook). Op dit moment heb je een toekomstig inkomen aan te bieden. Dat maakt het lastig voor banken, vandaar dat de vraag waarschijnlijk bij verschillende aanbieder zal worden neergelegd: wie durft dit aan?
- het spaargeld zal gedeeld moeten worden: de helft is voor jou en de andere helft is voor je aanstaande ex.
- dan is er nog eventueel overwaarde: het verschil tussen hypotheek en huidige waarde. Normaal gesproken zou je daarvoor een extra hypotheek moeten nemen, maar als familie daarmee kan helpen is dat mooi.
Dit zijn allemaal dingen die je uit kunt zoeken met de hypotheekadviseur zonder ex erbij. Hooguit heb je een indicatie over kinder/partneralimentatie nodig, maar dat doe je niet bij de hypotheekadviseur.
Dus ik begrijp niet zo goed, waarom het stil komt te liggen totdat ex iets zou willen doen.

Tsjor

Lotte

Ja hoor, een gewone levensfase. Maar voor de dierbaren eromheen kan een beetje turbulent doorkomen van die gewone levensfase hele ongewoon heftige en diepe gevolgen hebben. En achteraf blijkt dan vaak dat de schade niet opweegt tegen de 'winst'. Dat hebben ze dan inderdaad gemeen met pubers, zoals Tsjor schrijft. Zelfde emotionele impulsiviteit, zelfde gebrek aan inzicht in de langetermijngevolgen en niet empathisch.

Hypotheek

Ik denk dat de hypotheek de bottle neck wordt. Niet alleen zijn de eisen veel strenger dan vroeger, het is nagenoeg onmogelijk om op een tijdelijk contract een hypotheek te krijgen, zelfs met intentieverklaring. De banken zeggen zelf iets anders in hun reclames, maar als je de aanvraag hebt gedaan krijg je zonder pardon een nee.

#493 wachten kan ook een probleem zijn

Als de huizenprijzen verder stijgen en ex wil gebruik maken van de nieuwe taxatie waarde gaat het overnemen van de hypotheek door Mara lastiger worden. De huizen waar Mara nu naar gekeken heeft worden waarschijnlijk ook lastiger doordat de dan hogere overwaarde verdeeld moet worden terwijl die huizen gewoon stijgen, alleen wanneer het huidige huis 2x de waarde heeft blijft het ongeveer gelijk.

Zo boos.

Ik ben nu zo boos en diep teleurgesteld.
Oudste heeft van het weekend gesproken met zijn vader. Die stond daar niet voor open, gaf halve of ontwijkende of zelfs helemaal geen antwoorden. Daarop bood ik aan om met zijn drieën in gesprek te gaan. Dat wilde oudste graag, hij wilde graag bepaalde vragen beantwoord krijgen.

Ex kwam gelijk heel superieur over. Gaf nog steeds geen antwoorden maar loog duidelijk over bepaalde dingen. Zodra ik dat aangaf, werd hij steeds bozer en onredelijker. Deed heel lelijk over mij naar oudste. Met als resultaat dat oudste totaal over zijn toeren raakte en heeft gevraagd of zijn vader weg wilde gaan. Ex wil alleen met oudste praten, zonder mij erbij, maar oudste heeft heel duidelijk gezegd, meerdere malen, ook waar ex bij was, dat hij alleen wilde praten met mij erbij. Ik begrijp nu wel waarom ex alleen wil praten zonder mij er bij, dan kan hij rustig liegen over van alles of gewoon niet reageren. Dat past beter in zijn straatje en in zijn droombeeld van zijn huidige wereld..
Daarvoor had hij al gezegd tegen jongste dat ik die manipuleerde. Ook waar ik bij was..
En dan zegt hij tegen mij ook nog dat ik de kinderen tegen hem opzet. Daar heeft hij mij helemaal niet voor nodig, dat doet hij echt zelf wel.
De kinderen zijn oud en wijs genoeg om zelf een mening hierover te hebben maar hij denkt zeker nog dat ze in zijn sprookjes geloven...

Hoe moet ik nu afspraken met hem maken en dan ook nog hopen dat hij zich er aan gaat houden...

Ik denk ook steeds meer dat de overname van dit huis niet gaat lukken op deze manier. Hij gaat dwars liggen om elke euro ben ik bang.

Ik ben er zo klaar mee.. hoe kan hij leven met zichzelf op dit moment. Mij en de kinderen zo'n pijn doen en zichzelf geweldig vinden... Hij denkt echt niet na met zijn verstand momenteel.. ik hoop dat hij er binnenkort weer achter komt wat hij aan het doen is, voordat het te laat is wat betreft zijn kinderen... Net als een paar weken geleden, toen hij voor even wel weer zichzelf was..

Mara

Mara

Laat hem gewoon met je oudste praten zonder jou erbij. Ze van elkaar weg proberen te houden is een precedent dat je niet wilt scheppen. Het is ook een motie van wantrouwen naar je kind en dat wil je ook niet. Het lijkt mij waarschijnlijker dat het een averechts effect heeft.

Erbij zijn.

Erbij zijn maar je niet mengen in het gesprek is blijkbaar moeilijk. Jij hoort de leugens en gaat in het verweer. Dan is er geen gesprek tussen vader en zoon, maar weer onenigheid tussen ex partners.
Ik begrijp dat, maar het werkt niet.

Eigen puinhoop

Mara, je maakt je eigen puinhoop
'Daarop bood ik aan om met zijn drieën in gesprek te gaan.' Dat had je niet moeten doen. Nooit. Je gaat je dan opstellen als belangenbehartiger, die goede moeder, die alles doet in het belang van haar kind, zeker een kind met problemen. Daarmee ben je een tank geworden, die vol goede bedoelingen rondzwerft in het leven van ex. Ik ben er, ik kom, ik zorg voor mijn kind, ik bemiddel, ik zorg dat vader zijn kind begrijpt en dat doe ik allemaal als moeder. Bam..
Nu mopper je dat hij leugens vertelt. Het zou kunnen zijn dat hij een andere beleving of andere ervaring van de werkelijkheid heeft dan jij.Dat er wel degelijk dingen zijn van jou waaraan hij zich stoorde, maar dat hij die liever niet benoemt om geen ruzie te krijgen (zoals nu toch is gebeurd).
Bovendien kunnen er dingen zijn uit zijn eigen leven die hij liever niet met zijn kind bespreekt. Kinderen hoeven niet elke waarheid te kennen uit het leven van hun ouders.
Hij mag dus even zelf bepalen wat hij zegt.
Oudste wilde met vader spreken, vader stond er niet open voor. Of gaf ontwijkende antwoorden. Als je kind zo'n verhaal vertelt, dan luister je naar je kind. Niet naar wat hij zegt over vader, maar naar je kind en wat het voor hem betekent. Vervelend dus. Hij is er boos of verdrietig om. Daar ga je dan als moeder mee aan de slag: wat heb jij (kind) in huis om om te gaan met die boosheid of dat verdriet? Laat kind de eigen bronnen, mogelijkheden en capaciteiten benutten om hiermee om te gaan. en als die bronnen, capaciteiten en mogelijkheden onvoldoende zijn, dan ga je samen kijken hoe je dat kunt aanvullen, sterker maken. Bij het kind. Kind is bijna 18, dus hert is erg belangrijk dat hij nu op zichzelf kan gaan vertrouwen en zijn eigen mogelijkheden kent en benut.
Wat je niet meer moet doen is zorgen dat de wereld om het kind heen verandert. Dus vader verandert ook niet.Het is zoals het is.

Tsjor

Jammeren

Er is al vaak gezegd: zorg dat je eerst de zakelijke kanten regelt. je ziet nu wat er gebeurt als het door elkaar gaat lopen: jij wil dat het -op jouw manier- goed gaat in de relatie vader-kinderen; dat 'mislukt' en vervolgens ben je bang dat ook het huis niet kan etc. etc. etc.
Hoe is de stand van zaken nu?
Jij hebt een mediator gevonden (4e). Vader wil daarmee en gesprek,w at zijn goed recht is natuurlijk. Vader wacht met vervolgstappen tot het gesprek bij de mediator in gang gezet is.
Jij had ondertussen ook kunnen wachten. als je kind wil praten met vader, prima.Dat is aan het kind. Maar het is nu niet het geschikte moment om de relatie tussen vader en kinderen te 'regelen', ook niet emotioneel.
Vader en moeder zijn bezig met een scheiding en dan zijn ze niet op hun best. daarna, als alles voorbij is, als alle stof is neergedaald, dan is er tijd genoeg, ook voor de kinderen, om de relatie met hun gescheiden ouders vorm te geven. Hopelijk herinneren ze zich dan ook weer de goede dingen, ook de goede inzet van vader en uiteraard de goede bedoelingen van moeder. Het leven geeft hen en jou hopelijk tijd om dat alles uit te laten kristalliseren en nieuwe vormen te vinden. Soms beter, soms slechter. Maar je hoopt dat het voor iedereen het beste wordt.

Tsjor

Ad Hombre

Maar de oudste wilde zelf dat ik er bij zou zijn. Ik probeer ze niet van elkaar weg te houden maar oudste (met vorm van autisme) juist te ondersteunen. Ik zie het zeker niet als motie van wantrouwen naar hem toe, maar als ondersteuning.
Hij geeft aan behoefte aan mijn aanwezigheid te hebben. Hij mag van mij heus wel zonder mij met zijn vader praten, dat heeft hij ook geprobeerd, maar daar heeft zijn vader niet de nodige aandacht aan besteed en zijn vader stond niet open voor dat gesprek.
Ik vind dat zijn vader daar echt in tekort is geschoten. Ik had gehoopt dat ex er wat meer zijn aandacht aan zou besteden als we het gesprek met zijn drieën zouden voeren, omdat oudste zich dan meer gesteund zou voelen en wat meer door zou durven vragen. Dat bleek dus niet zo te zijn, liegen, onredelijk en boos worden was het enige wat ex deed..

mediator

Het gesprek dat jij nu met je oudste moet gaan voeren is om hem te ondersteunen een onafhankelijke 3e te zoeken die samen met hem dat gesprek met vader kan voeren.
Jij bent geen neutrale partij.

Nou, Tsjor

'Mara, je maakt je eigen puinhoop'
Sorry? Laten we de verantwoordelijkheid even laten liggen waar-ie hoort. Als de partner van Mara niet zulke rare bizarre en pijnlijke sprongen had gemaakt, had ze niet in deze puinhoop hoeven zitten. Dus een beetje milder mag wel. Je verwacht blijkbaar dat Mara de knop 'effe' omzet en in alle rationaliteit de scheiding regelt en haar emoties en verwarring parkeert. Ik weet dat jij zo denkt, maar dat kan natuurlijk niet. Niet vanuit zo'n situatie, niet in de emotionele staat waarin Mara nu zit. Ze is door hem voorgelogen, belazerd, hij is vaag en grillig in wat hij wil en doet, en nu dus ook vijandig omdat Mara en hun kinderen moeilijk doen. Vader/ex-vriend kan gewoon even de boom in.

Deze moeder heeft de (on)dankbare taak om haar kinderen in de verwarring op te vangen en te ondersteunen, want hun vader doet dat niet. Daarbij heeft oudste sowieso vanwege zijn achtergrond extra ondersteuning nodig, en die kreeg hij altijd al van moeder. Mara doet wat ze kan, alleen op dit moment heeft ze te maken met een partner/vader die niet langer een medestander is. Het beste wat zij kan doen, is daar ook niet meer op rekenen.

Mara

Ik lees mee, maar heb nooit gereageerd op je verhaal.... #500 kan letterlijk door mij geschreven zijn maar precies een jaar geleden(mijne zijn wat ouder en jongste heeft een vorm van autisme). Wat ik nu een jaar later anders zou doen is eigenlijk NIETS... Oudste (toen al 18) wilde helemaal niet praten (nu jaar later af en te alleen zakelijk, ondanks dat man weer thuiswoont).
Jongste was er heel duidelijk over; Hij wilde heel graag met vader praten, maar alleen met mij erbij.. Dit begrijpen de moeders met zulke kinderen. Hij was al sinds zijn geboorte heel erg op mij gericht, keek mij bijv. als enige aan tot zijn 6de, maar heeft ook later goede band gekregen met zijn vader. Alleen is hij heel gevoelig en kan haarfijn voelen wanneer zijn vader 'nep' doet (=zijn woorden). Wanneer ik aangaf dat hij zijn vader is en dat zijn band net zo belangrijk is met hem als mijne met hem, werd hij boos op mij dat ik het voor vader opnam en hem boven zijn kinderen koos...

Afijn; vader wilde mij er niet bij en zoon wilde niet zonder mij praten, wat resulteerde dat vader beide kinderen maanden niet sprak/zag, wat hem ook totaal gek maakte en mij van alles de schuld gaf. Ik probeerde via (zijn) vrienden wat te regelen wat hij ook niet accepteerde.

Wat ik bedoel met mijn verhaal, is dat we als 'verlaten' partner ook vaak niet alles kunnen fijnkauwen en regelen voor hen, ondanks alle strijd die we zelf moeten leveren... Op het moment zelf weet je ook niet of je juiste beslissingen neemt, maar je doet je best, voor je kinderen en voor jezelf. Gevolgen zijn pas later bekend.
En @Mara je doet al je best, meer kan je niet doen. Dat hij slecht over je praat en jou beschuldigt van manipulatie en opzetten van de kinderen, zijn allemaal zijn eigen projectie. Geloof me, hij geeft ze nu allemaal toe, dat hij juist degene was die probeerde de kinderen voor zich te winnen met ook als excuus dat hij niet wist wat anders te doen om ze te zien; gewoon eerlijk en open zijn naar je kinderen??? maar Nee, dat lukte hem niet, want hij wilde zo graag in zijn blijven geloven.

Dikke knuffel xxx

Wil40 en Tsjor

Het lijkt me logisch dat je in verweer komt wanner je leugens hoort. Nu ben ik erbij en kan ik het benoemen. Oudste is verbaal gewoon niet zo sterk. Wie weet wat hij allemaal zegt wanneer ik er niet bij ben...

Oudste had voor het gesprek ook al aangegeven dat hij met zijn drieën vin gesprek wilde. Dus naar aanleiding daarvan en van het voor oudste teleurstellende gesprek heb ik dat voorgesteld.

De leugens zijn wel degelijk echte leugens, ik wil daar niet over in details treden, maar het zijn aantoonbare leugens. Daar bedoelde ik overigens niet zijn veranderde mening over mij mee.
Ik vind het heel frustrerend dat hij zijn kinderen niet serieus neemt in dit soort gesprekken. Hij richt dit aan, maar wil dan niet uitleggen hoe,wat en waarom. Ik kan die antwoorden niet geven op die vragen..
Hij zorgt er op deze manier alleen maar voor dat hij zijn kinderen van zich vervreemd. Dat kan ik niet zomaar loslaten.

Ik vind het als moeder gewoon heel erg moeilijk om te zien dat mijn kinderen hier zo mee worstelen. En dat vader uitgecheckt is en mij overal alleen voor op laat draaien. Zolang hij het probleem niet ziet, dan is het er niet..
Ik vind verder ook dat hij gewoon met respect en fatsoen met mij om kan gaan. Ik hoef niet te accepteren dat hij mij, waar de kinderen bij zijn, als minder dan oud vuil behandelt. Ik heb het idee dat hij dat alleen doet om het voor hem makkelijker te maken om te geloven dat hij de goede keuze maakt, terwijl hij er misschien toch nog niet zo zeker van is, door zijn wisselende houdingen en zijn blik in zijn ogen (wisselend van gepijnigd naar boos naar wanhopig naar emotieloos en nog van alles daar tussen...)

Mediator 4 is de advocaat die ik vorige week gesproken heb. Omdat ik twijfelde of ik een eigen advocaat moest nemen of niet. Hij is beide. Hij adviseerde toch mediation. Natuurlijk moet ex eerst nog in gesprek met hem, dat is logisch. Maar hij kan toch ook bedenken dat hij gaat zeggen dat er wat moet gebeuren, dat kan je toch al voor zijn?

Voor mij is de relatie niet zakelijk dus ik vind het lastig om het alleen zakelijk af te wikkelen.
Het is voor mij een gevolg van zijn doen en laten dat ik twijfel aan zijn medewerking aan alles.
Ik ben echt wel bezig met zakelijke dingen uitzoeken. Maar ondertussen ben ik ook druk bezig mijn eigen emoties en die van de kinderen op te vangen. Dat kost ook heel veel energie.

Hij is zichzelf weer totaal niet. Dat was hij tot kort geleden weer wel, toen hij het weer wilde proberen, toen wij samen waren. Op de ene of andere is hij weer teruggezakt naar een andere wereld, daar moet hij maar heel snel weer uitkomen..

Mara

Nogmaals: hou op met hopen. Het is niet zo dat hij nu tijdelijk zijn verstand verloren is en dat straks weer wonderwel terugvindt. Hij is een grens overgestoken naar een land dat niet meer dat van/met jullie is en daar wil hij zijn. Hij laat zich niet meer mee terugnemen naar die andere kant, zogezegd.

Ik vind het rot om te zeggen, maar wat je beschrijft komt me maar al te bekend voor. Inclusief de vijandige houding tegenover jou, jullie kind. Jullie beleving van wat er gaande is, ligt nu mijlenver uit elkaar. probeer dat niet te 'managen', want dat lukt niet.

Mijn advies is om afstand te nemen. Schakel zoals Flavia schrijft een onafhankelijke derde (bijv. therapeut) in voor je oudste, want die zal dit ook niet alleen kunnen. maar jij bent (gewild of ongewild) partij hierin en dat werkt niet. Jullie zijn hierin niet 'samen ouders'. Om je kinderen te helpen te verwerken wat er gebeurt, is ondersteuning echt een goed idee.

Neem zelf zo groot mogelijke afstand. Schakel alvast met de mediator/advocaat en ga er vanuit dat je vriend niet zal meewerken. Wees een stap vooruit, zodat je wat rust krijgt en niet meer in paniek raakt.
Stop met kijken naar wat hij zegt en doet, naar wat je niet begrijpt, naar wat zo onlogisch is en totaal anders dan de man die je dacht te kennen. Jij vertrekt nu alleen vanuit Mara, met het doel om de zaken zo snel mogelijk zo optimaal mogelijk te regelen voor Mara. Wees je eigen beste vriendin en adviseur en schakel hulp in op de thema's die lastig zijn.

Neem afstand. Even geen contact meer, behalve als het echt niet anders kan. Wordt hij boos (en dat wordt-ie), dan maar boos. Laat hem maar dwarsliggen. Ga uitzoeken waar je recht op hebt en laat hem links liggen. Kies voor jezelf.
En kweek een hele dikke huid. Ook hier.

dikke knuffel {{{{{}}}}}

Dreiging

'ik hoop dat hij er binnenkort weer achter komt wat hij aan het doen is, voordat het te laat is wat betreft zijn kinderen..' Heel eerlijk gezegd vind ik dit klinken als een bedreiging. Jij gebruikt het wapen van de kinderen om hem tot de orde te roepen. Of om hem te straffen. Ik word er naar van.
Als je wil voorkomen dat vader en kinderen uit elkaar groeien, vertel je kinderen dan hoe hij, toen zij klein waren, 9 uur per dag ging werken, om zo ook een dag voor de kinderen te kunnen zorgen; wat jij en de kinderen hebben kunnen doen met dat geld, ook toen bij jou de werkuren minder werden, hoe hij altijd een goede vader is geweest en dat jullie veel van elkaar gehouden hebben. Dat hij heel veel van zijn kinderen houdt en dat je vertrouwt dat dat straks weer duidelijk zal worden. Maar nu even niet. Het is nu even niet de goede tijd daarvoor. Niet bij hem, maar ook niet bij jou, want jij gebruikt de kinderen als wapen in jouw strijd voor jezelf. Vraag je kinderen wat geduld te hebben, zorg dat je alles regelt en laat je kinderen vrij in het opbouwen van een relatie met twee gescheiden ouders.

Tsjor