Vriend wil uit elkaar zonder reden

Mara

In #509 laat je zien dat je echt nog niet op de goede weg zit. Dat lijkt niet zo erg, maar ondertussen maak je meer kapot dan je lief is.
Nee, je hebt geen recht op inmenging in de gesprekken tussen vader en oudste om recht te zetten wat jij denkt dat anders is. Nee, je oudste hoeft niet taalvaardig te zijn om de 'leugens' van vader recht te zetten. De oudste is zoals de oudste is. Ik denk dat vader daar ook wel een beeld van heeft. en vader heeft recht om met zijn kind om te gaan zoals hij dat wil doen. En nee, jij bent niet degene die het allemaal beter weet en dus zich overal mee mag bemoeien als het om de kinderen gaat, zogenaamd.
Je jammert je rechtstreeks een dramatische scheiding in, terwijl je zelf degene bent die het drama vergroot en uitspeelt.
Moederziel adviseert om alvast te schakelen met de advocaat/mediator. Ik zou dat advies nooit geven. Als je er samen uit wil komen is het belangrijk dat je samen het proces doorloopt. Dat wil vooral zeggen: gelijktijdig. Jij hebt een stap gezet, hij moet nu de volgende stap zetten (kennis maken) en dan kunnen jullie samen verder.
de advocaat/mediator gaat trouwens ook niet alvast aan de gang met jou, als het goed is. De advocaat/mediator wacht op de kennismaking met ex.
De advocaat/mediator zal ook niet jouw kant kiezen, jou beschermen, goed voor jou zorgen, of iets in die geest. Hij zal ervan uitgaan dat er twee volwassen mensen tegenover hem/haar zitten die beiden een scheiding willen, waarbij er conflicten zullen zijn die opgelost moeten worden. Niet dat er een zielig, afhankelijk, beschermwaardig individu zit tegenover een monster, dat alles kapot maakt, agressief is, nergens rekening mee wil houden etc.

Tsjor

Tsjor, hou eens op zeg

'Je jammert je rechtstreeks een dramatische scheiding in, terwijl je zelf degene bent die het drama vergroot en uitspeelt.'

Je schetst een naar beeld van een vrouw die probeert zichzelf en haar kinderen overeind te houden. Ik snap niet goed waarom je dit doet, maar in mijn draadjes had je er ook al een handje van. En zoals het mij alleen maar verder de stront in drukte, doe je dat nu bij Mara ook. Je hebt geen flauwe benul van hoe het is om in deze situatie te zitten. Hou daar nu maar weer even mee op.

Ga maar gewoon even pauze nemen, jij.

Tsjor

Ik heb dit al eerder gevraagd maar het valt me nu weer eens op. Waarom heb jij af en toe zo'n negatieve manier van op mij reageren?
Bedreiging? Omdat ik mij zorgen maak over de ontwikkelingen tussen vader en kinderen?
Dat is niet mijn stijl hoor. Ik zie het als waarschuwing. Ik wil hem niet straffen maar behoeden voor een grote fout.
"Je maakt je eigen puinhoop"? Ik heb dit niet veroorzaakt, nog niet eerder zoiets meegemaakt en geen handleiding van ons leven. Dus ja, ik zal niet alles goed doen, maar ik doe mijn best!
"Jammeren"? Ook dit is niet heel positief.

Het stukje over dat hij een goede vader is geweest, dat klopt, dat is hij ook. En dat zeg ik ook tegen de kinderen. Ik lees nergens van je terug dat ik een goede moeder ben geweest, nu niet ben en in jouw ogen misschien ook nooit zal zijn.

Heb jij een kind met een vorm van autisme? Dat maakt het leven er echt niet makkelijker op hoor en vergt wel degelijk een andere aanpak dan "normale" kinderen.

Je reactie #512 vind ik niet terecht. Waar haal je het beeld vandaan dat ik "een zielig, afhankelijk, beschermwaardig individu" ben? Het lijkt wel of je wat vader de laatste tijd allemaal doet wel goed vindt. Hij heeft "recht" om met zijn kind om te gaan zoals hij wil? Dit gaat ten koste van het kind hoor, dat kan niet de bedoeling zijn van een vader lijkt me.

Ik heb ook vaak wel iets gehad aan je reacties maar nu leg je wel heel erg de nadruk op mijn tekortkomingen. Jammer.

Lieve Mara

Ik weet wat het is om 'ingeruild' te worden, hartverscheurend.
Het is wat het is.
Accepteer je verlies. Je hebt hard je best gedaan hem terug te krijgen. En je hebt verloren.

Dat is hard en pijnlijk. Maar neem je verlies alsjeblieft, en laat niet ook de kinderen grote verliezers worden. Stop met ze te betrekken hierin.
Wees de leeuwin die je wil zijn. Dat betekent juist je eigen gevoelens nu opzij zetten en denken in hun belang. Niet in dat van vader, dat hoef je niet meer. Maar in dat van hen.

Praten

Het is een hele verwarrende tijd. Ik denk dat praten ook meer kapot maakt dan je lief is.

Je bezighouden met dit emotionele deel terwijl iedereen de neiging heeft om in de emotie te schieten en zaken uit verhouding lopen schiet niet op.

Praten wordt zo overschat. Zeker in deze situatie.

Echt, regel je zaken zo beheerst mogelijk. Vraag je liever af wat je nu met de mediator moet met je aanstaande ex. Gaat dat goed? Na diverse pogingen met een mediator nog steeds een mediator.

Houd het zo zakelijk mogelijk. En houd je kinderen ook neutraal op de hoogte.

Leuterig

Fijn dat iemand weet wat het is om in deze situatie een kind met vorm van autisme te hebben. Dat begrijpen inderdaad waarschijnlijk alleen moeders met zulke kinderen.
Helaas is mijn oudste niet zo dat hij zijn vader kan doorzien en kan hij niet tot hem doordringen.

Ik weet inderdaad niet of ik de juiste beslissingen neem op het moment. Dat zal pas over een tijd duidelijk worden.

Vader ziet inderdaad alles alleen maar vanuit zijn eigen, niet realistische oogpunt.

Komt het contact tussen je kinderen en hun vader ooit nog goed denk je?

Moederziel

Dank je wel dat je het voor me opneemt tegenover Tsjor.

Ik begrijp dat je zegt dat ik moet stoppen met hopen. Mijn hart is nog niet zover...
Hij is nu een aantal keer in korte tijd veranderd van positief naar negatief en weer terug, hij weet zelf volgens mij gewoon niet wat hij nu echt wil. Hij denkt niet helder na en ziet de gevolgen nog steeds niet in.

Afstand is inderdaad misschien beter. Ik laat het contact nu vanuit hem komen, behalve bij dringende dingen over de kinderen natuurlijk.

Ik ben wel blij met het feit dat de kinderen zich bij mij wel kunnen/durven uiten en zeggen wat ze willen zeggen. Jammer alleen dat het niet aankomt bij degene die er eigenlijk iets mee zou moeten doen..

Mara

Het contact tussen kinderen en ouder kan goedkomen als de ouder die nu (onbewust of bewust) de afstand schept straks in staat is om ook de brug weer te slaan. Sommige kunnen dat, andere helaas niet.

Voor jou betekent dit dat je niet weet hoe dat gaat lopen - en dat moet je ook proberen los te laten. Jullie kinderen hebben de leeftijd dat ze zelf die relatie straks vorm zullen geven.
Nu is vooral rust van belang, die rust kun jij nu brengen. Voor hen en voor jezelf.
Je kunt niet voorkomen dat ze mogelijk heel hard hun neus gaan stoten. Wees de wijze en betrouwbare ouder, op jou kunnen ze gelukkig altijd terugvallen.

Mara

Mara - ik herken een hele hoop in jouw berichten. Ook ik dacht mijn zoon (die toen overigens een heel stuk jonger was dan de jouwe) met autisme te moeten begeleiden door aanwezig te zijn bij gesprekken met zijn vader. Of ik meende een spreekbuis te moeten zijn.

Mijn scheiding is echter al ruim 6 jaar geleden.Het heeft allemaal niks geholpen. Sterker nog: terugkijkend denk ik dat mijn pogingen om vader en zoon met elkaar te laten praten terwijl ik mezelf een soort mediator-rol toebedeelde, alleen maar tot meer verstarring aan de kant van mijn ex heeft geleid. Want ook al bedoelde ik het goed; mijn ex zag alleen maar verwijten en terechtwijzingen in de dingen die ik zei en hoorde de boodschap niet eens.

Ik ben het dus toch een heel groot gedeelte met Tsjor eens. Trap niet in de valkuil van gesprekken tussen vader en zoon te willen faciliteren.Ook niet als je zoon vraagt of je bij een gesprek tussen hem en zijn vader wilt zijn. De ervaring leerde mij, alle goede bedoelingen ten spijt, dat dat werkt als een rode lap op een stier.

Als je zoon erg graag met zijn vader wil praten, regel dan dat een onafhankelijke derde erbij is. Een psycholoog, een goede vriend(in) die neutraal kan blijven, oid. Maar blijf er zelf buiten.

Contact

Voordat ik kinderen kreeg heb ik in mijn kennisenkring en bij vrienden gezien hoe dat is als je geen contact meer hebt met je vader. Anecdotisch weliswaar, maar daarin speelde de moeder een belangrijke rol.
Vaders laten het soms ook afweten op een eigen manier. Dat is soms ook lastiger als je niet de dagelijkse verzorger van je puber bent. Daarin ligt wel een uitdaging.
In het leven zijn geen garanties maar je kunt wel proberen het drama te beperken. Je kinderen gaan niet over de scheiding en dragen er wel de gevolgen van.
Dan kun je wel willen dat je aanstaande expartner daar ook weet van heeft, misschien zelfs met de hoop dat hij zich bedenkt? Maar dat is niet erg handig.
Je zet zaken op scherp.
Met een autistisch kind kun je, net iets meer dan bij een gemiddeld kind, op je hoede zijn wat ze jou op een onverwacht moment te melden hebben en waar ze mee zitten, op een tijd dat zij er iets over kwijt willen, en niet jij. Tenzij het een zakelijke mededeling is.
En dan, ook al is het voor jou een turbulente tijd, even alles stil te leggen om te luisteren en te steunen.
Ook is het voor kinderen handiger om tijdig te weten hoe het verder gaat. Waar gaan ze wonen, wat voor veranderingen zitten er aan te komen.
Er zijn geen garanties in het leven, maar zelf denk ik dat als jij het belangrijk vind dat je kinderen hun vader wel zien, dat je de opties goed in beeld leert te houden en daarin beiden de kans geeft.

Wil40

Nee, ik ken Tsjor niet persoonlijk. Niemand hier ken ik persoonlijk, vermoed ik

Ik weet wat de impact is van de straffe, zakelijke en veroordelende manier die Tsjor in haar postings heeft. Ik heb daar in mijn draadjes veel last van gehad op de momenten dat ik het meest kwetsbaar was.
Ik kan de kwetsbaarheid van Mara lezen en invoelen en ik wens haar datzelfde effect niet toe. Ze heeft wel wat anders aan haar hoofd dan uitgemaakt worden voor jammerende drama queen. Wat overigens ook totaal niet terecht is als je zo in de tang zit van een ex-partner die de weg kwijt is.

Een béétje sensitiviteit is hier op z'n plaats.

AnneJ

'een gemiddeld kind'? Waar vind ik die?

Ik vind je advies niet alleen voor kinderen met autisme, maar voor alle kinderen zinvol. Dus ook voor de gemiddelde kinderen Kinderen hebben baat bij rust en duidelijkheid. Als het je lukt om die als ouder in deze situatie te kunnen geven, is dat echt een heel groot goed.

Persephone

"Mijn scheiding is echter al ruim 6 jaar geleden.Het heeft allemaal niks geholpen. Sterker nog: terugkijkend denk ik dat mijn pogingen om vader en zoon met elkaar te laten praten terwijl ik mezelf een soort mediator-rol toebedeelde, alleen maar tot meer verstarring aan de kant van mijn ex heeft geleid. Want ook al bedoelde ik het goed; mijn ex zag alleen maar verwijten en terechtwijzingen in de dingen die ik zei en hoorde de boodschap niet eens. "

Nou moe, dat is precies wat ik in een paar regels aangeef, maar dan moet je niet denken dat *ik* krediet krijg

Sowieso begint ouders.nl tegenwoordig meer op echtscheiding.nl te lijken. Niet verwonderlijk Als je op echtscheiding en forum googlet scoren 'we' de tweede plaats! Dat trekt natuurlijk mensen aan en dat leidt weer tot een ietwat vertekend beeld van de werkelijkheid. (hoop ik tenminste).

Wel een uitgelezen kans voor de OO marketeers. Echtscheidingsadvertenties (mediators, juridisch advies) doen het hier vast prima!

Reacties

Wil40
Ik weet niet of mijn keuzes op langere termijn de beste zullen zijn geweest. Ik doe mijn best, inderdaad ook voor de kinderen. Als vader dat niet meer doet, dan doe ik dat met liefde, het is dan alleen wel logisch dat ze nu meer naar mij trekken. Ik ben niet belangrijker, of beter wetend. Wel begripvoller en ik ben er gewoon voor ze. Hun vader is uitgecheckt en daar hebben ze (terecht) moeite mee.

Noor
De kinderen zijn op dit moment al de grote verliezers. Zij zien een uitgecheckte vader, die er alleen om het weekend is en dan nog niet openstaat voor hun zorgen en frustraties.

AnneJ
Ik heb altijd geloofd in praten. Maar hij hoort nu alleen nog maar wat hij wil horen (de negatieve dingen) en de rest komt niet eens meer aan.
We zijn bij de verschillende mediators niet eens verder gekomen dan de intake (de eerste was te snel na het begin van uit elkaar gaan, de tweede was niet goed volgens ex, nummer 3 was oké maar daar is het wegens de omstandigheden ook niet verder mee gekomen. Nummer 4 is de advocaat/mediator die toch mediation aanraadde.). We hebben het dus steeds niet echt in gang gezet.
Vandaar dat ik nog niet echt kan zeggen of het wel of niet gaat werken.

Persephone
Ik herken zeker dat ex niet meer hoort wat de echte boodschap is en alleen hoort wat hij wil horen. Hier lijkt hetzelfde aan de hand, ex wordt alleen maar boos of onredelijk. Oudste wil niet praten met een onafhankelijke derde erbij.
Ik wil graag dat het contact tussen vader en kinderen goed blijft, maar dat ligt nu bij vader. Ik concentreer me nu alleen nog maar op ons drieën.

Uitleg

Ik kom soms nog dingen tegen dat een kind niet weet hoe iets gegaan is, terwijl ik zelf dacht dat het toch zo duidelijk was tijdens de scheiding en daarna
.
Maar het is net als met dove mensen. Zaken in de context kan ze gewoon ontgaan en dan missen ze een stuk van de puzzel. Dus het is belangrijk om ook te toetsen wat ze begrepen hebben en niet te snel aan te nemen dat ze het toch wel gezien en begrepen hebben?

Het is belangrijk om, in een tijd dat je zo bezig bent met jezelf en het regelen van je leven voor iedereen, dat je je persoonlijk tot je kind verhoudt en gedoseerd op de hoogte houdt.

Dat is ook iets dat ik juist van de kinderen zelf geleerd heb. Dan heeft vader een excuus gemaakt nadat ik hem iets vertelde. Echter het kind waar het over ging had dat excuus liever zelf gehad. Dat was ik dan even kwijt omdat ik namens vader het excuus over bracht.

Ad Hombre

Misschien kreeg je geen krediet omdat je sprak over een motie van wantrouwen naar Mara's kind toe. En dat is wel onzin met een verlengsnoer .

Ik, als moeder van een kind met autisme, snap enorm goed waarom Mara erbij wil zijn als haar zoon daarom vraagt. Van mijn eigen zoon weet ik dat hij nauwelijks over gevoelens KAN praten en dichtslaat. Maar dan de rol van tolk/mediator/spreekbuis aannemen werkte in mijn geval totaal niet en waarschijnlijk zelfs averechts. En dat is wat ik Mara wilde meegeven: ik snap je, maar doe het niet - neem dat aan van iemand die dezelfde "fout" begaan heeft.

Kan het niet bijhouden

Wat fijn dat er zoveel gereageerd wordt.

Bedankt daarvoor!

Ik wil graag overal op reageren alleen sommige reacties komen binnen wanneer ik nog met mijn verhaal bezig ben, dat betekent niet dat ik het niet waardeer en ik ga er zeker nog op reageren.

Mara

De brug

Met dank aan Wil40 e.a.
Ik zie een landschap voor me, met in het midden een diepe ravijn. Aan de ene kant je huwelijk. Aan de andere kant je leven na de scheiding. Daar tussenin de periode van de scheiding.
Mara (maar dat doet iedereen natuurlijk) denkt voor zichzelf een brug te hebben gevonden waarmee ze over het ravijn heen komt. Maar die brug stort elke keer in. Dat zit in haar eigen verhaal: wat nu weer....
Nu kun je zeggen: ja, Mara, het ravijn is ook erg diep en het is ook verschrikkelijk en je valt ook hard en het is ook erg wat hij je aandoet. Maar daarmee wordt het niet beter. Sterker nog, je verhindert dat Mara kritisch naar zichzelf kijkt en zich afvraagt of ze de brug wel goed neergelegd heeft, ze valt er immers elke keer weer in. Nu kun je ook zeggen: maar dat komt door hem, je moet weten hoe erg het is als je zomaar verlaten wordt. Dat kan. Maar dat betekent dat je haar eindeloos een val in het ravijn laat maken.
Ik probeer Mara te laten zien op welke momenten ze de brug verkeerd neerlegt. Nee, je kind hoeft vader niet te doorzien (dat woord alleen al), ook niet al is je kind autistisch. Vader weet dat het kind autistisch is, hij heeft zelf voor zijn kind gezorgd. Trek je daaruit terug!
Ik zou willen dat Mara inzag wat voor kwaad ze aanricht, bij zichzelf, haar kinderen en haar ex, als ze toelaat te denken: vader liegt over mij tegen kind, goed dat ik erbij was om het recht te zetten, maar straks als ik er niet bij ben, wat zal hij dan tegen hen zeggen...... Als je dit toelaat in je gedachten, dan laat je puur gif toe. Straks zijn de kinderen (15 en 18) een keer zonder moeder bij vader geweest! Wat heeft hij gezegd? Op zulke momenten denk ik: je legt de brug echt verkeerd. En je dondert er straks zelf in, want dan wil je weten wat vader heeft gezegd en daar komt heibel van. 100% gegarandeerd dat je je dan boos en doodongelukkig hier weer meldt.
Het is echt eenvoudig om het anders te doen: niet bemoeien met de omgang tussen vader en kind, zeker niet ertussen gaan zitten. als je later iets hoort waarvan je denkt: dat is een leugen van vader.... dan zeg je rustig: 'ik denk daar anders over.' En verder zwijg je daarover of praat over iets anders.
Maak je kinderen duidelijk dat de echtscheiding iets van de ouders is en niet van hen. zij hoeven zich daarover niet druk te maken. Dat betekent ook dat je jezelf niet op de borst gaat kloppen als zij jou wel in vertrouwen nemen over hun problemen met de echtscheiding. Op die manier versterk je alleen maar het bastion moeder met kinderen. Niet doen. Je moet juist zorgen dat het hun zorg niet is en dat zij erop vertrouwen dat de ouders het wel oplossen. Wat zij tegen jou als moeder zeggen is niet beter of meer waar, dan wat zij tegen vader zeggen. Of als ze iets niet willen zeggen is dat niet slechter dan wanneer ze iets wel vertellen. Sommige relaties zijn niet gebaseerd op praten, maar ze zijn toch gebaseerd op ene basis van vertrouwen.
Vader en moeder gaan uit elkaar, maar vader blijft vader en moeder blijft moeder, ook al hebben beiden wel eens een slechte periode en is de periode van een scheiding voor niemand een goede periode.
Het belangrijkste is om een stevige brug te hebben om die periode door te komen.
Nu kun je nog zeggen: wat weet jij ervan? Jij bent niet gescheiden. Oh, toch wel. Maar jij bent niet verlaten. Klopt. Jij hebt geen kinderen. Oh, toch wel. Maar geen kind met autisme. Klopt. Etc. En zo het kringetje kleiner maken tot de mensen die precies zeggen wat jij wil horen. Maar je ondertussen steeds weer door het ravijn in laten zakken, omdat ze niet durven zeggen of niet zien, dat je de brug verkeerd neerlegt.
Ik gun je gewoon iets beters, zodat je straks aan de andere kant stevige grond onder jje voeten hebt. Niet alleen jij, ook je kinderen en zelfs je ex, want als ouders (vader en moeder) gelukkig zijn en hun draai gevonden hebben, dan zijn kinderen dat ook.

Tsjor

Tja

Mijn ex en mijn kinderen hebben allen een vorm van autisme. Semantiek misschien maar ik sta er nog regelmatig naast of tussenin.

Belangrijk is om niet mee te gaan in de emoties, die kunnen hier ook oplopen, maar een praktische oplossing te zoeken nadat er een vraag verduidelijkt is met wat geduld.

En we zijn al lang uit elkaar. Maar ik zie het toch nog steeds als mijn taak om de balans te bewaren en de opties te zien. Arrogant misschien, maar voor mij is het een verbindende rol. Die ook aangestuurd wordt omdat vader zelf graag contact heeft met de kinderen en ik was zelf degene die er de stekker uittrok vanwege huiselijk drama op niets af.

Ik had zelf sterk het idee dat je een vader niet buitensluit, dat geeft kinderen het onveilige gevoel dat ze ook buitengesloten kunnen worden. Zeker als je dat doet op grond van het drama dat ze ervaarden omdat we aanvankelijk geen handvaten hadden om met het autisme om te gaan. De kinderen hebben ook autisme. En je blijft toch aan elkaar verbonden als ouders en kinderen. Maar misschien geldt dat alleen in ons geval?

Mooi, Tsjor

deze post dan . Je boodschap is goed, alleen, je verpakt hem soms in wat harde bewoordingen. Het werkt o.h.a. (in ieder geval bij moederziel, bij mij en volgens mij ook bij Mara) beter als je eerst inderdaad beaamt dat het vreselijk is, en erkent dat het retezwaar en moeilijk is. Het is voor de meeste mensen gewoon bijna niet te doen om die omschakeling te maken tussen de uiterst heftige emoties naar zakelijk beredenerend en standvastig gedrag.

Maar, Mara, ik weet zeker dat je dat kunt! Misschien niet op alle vlakken en ook niet doorlopend, maar ook hier baart oefening kunst. Echt waar.
Het is vreselijk voor je kinderen dat hun vader nu zo raar doet. Maar het is niet jouw taak om die klap voor je kinderen te verzachten. En het is ook niet jouw taak om ervoor te zorgen dat de deur naar 'gewoon vaderschap' en een goede relatie met zijn kinderen voor je ex open blijft. Het enige waar jij verantwoordelijk voor bent is je eigen stabiliteit en betrouwbaarheid. En daar geeft Tsjor je echt wel goede handvatten voor.

En ik weet (denk ik) hoe moeilijk het is. Je voelt je verantwoordelijk voor van alles, en het is verdomd lastig om dat los te laten. Maar dat moet. Voor jezelf (want je kunt niet alles oplossen en voor zijn, en dan raak je enorm gefrustreerd) en voor je kinderen. Want die moeten nu in een heel hoog tempo volwassen worden. En je had ze het leven zo anders gegund. Maar nogmaals, jij bent daar niet verantwoordelijk voor.

Het klinkt zo gemakkelijk, maar ik weet heel goed hoe moeilijk het is om in praktijk te brengen. Als je er zo middenin zit, en het stormt windkracht 12, dan is het heel verleidelijk om in de zorg voor je kinderen je houvast te zoeken. Maar dan waaien jullie samen weg. Iets andere metafoor dan de brug van Tsjor, maar het maakt het wel duidelijk. Je moet je vasthouden aan iets anders, zodat jij je kinderen weer vast kunt houden. En jij houdt je vast aan het regelen van een huis, duidelijkheid scheppen voor je kinderen en jezelf.

En weet je, uiteindelijk help je daar denk ik ook je ex mee. Want die weet niet wat hij doet. En hoe eerder de storm is geluwd, hoe eerder hij ook wellicht weer bij zinnen komt. Geen garantie, en of je hem dan nog terug zou willen is ook nog maar de vraag, maar als je die optie al open wilt houden is denk ik de enige manier nu afstand te houden, de dingen snel te regelen ook al voelt dat heel erg oneerlijk en onterecht, en zorgen dat je hem niet van je af duwt door steeds maar het gesprek aan te willen gaan. Want hij wil dat niet, hij denkt niet helder na, en voelt alles wat jij zegt en doet als een aanval. En dat is zelfs nog logisch, op dit moment. Hij doet alles om maar te zorgen dat hij zich niet schuldig hoeft te voelen, dus hij zet zich enorm tegen jou af en legt alles wat jij doet en zegt negatief uit. En dat zal voorlopig nog wel zo blijven.

Dus: afstand en rust. En hier lekker komen spuien, want natuurlijk is het vreselijk ***! Kom hier lekker je hart luchten. Veel mensen hier weten hoe je je voelt. Dus we staan ook allemaal klaar om je even een knuffel te geven.
Je doet al heel veel goed. Nog een paar dingen bijsturen, en ook dat kun je!

Zie je Tsjor

Het is de toon die de muziek maakt. En dan schrijf je opeens een bijdrage die ook te doen is voor iemand met een verbrijzeld hart

Er is één hardnekkig ding dat ik (ja shit, alweer...) herken in Mara's verhaal en dat makkelijk tot misverstanden leidt:
'Maak je kinderen duidelijk dat de echtscheiding iets van de ouders is en niet van hen.'

Als een ouder in een scheiding zo duidelijk niet alleen van de partner, maar ook van de kinderen afstand neemt, gaat dit helaas niet op. Hoezeer je als andere ouder ook zou wensen dat het alleen en uitsluitend alleen een zaak is van jou en je partner. Sommige mensen checken gewoon bij het hele concept 'gezin' uit. En dat is ongelooflijk moeilijk schakelen omdat er dan weinig tot niets over is voor de kinderen.

Zo'n verkeerd gelegde brug

'Als een ouder in een scheiding zo duidelijk niet alleen van de partner, maar ook van de kinderen afstand neemt, gaat dit helaas niet op.'
Dat is zo'n verkeerd gelegde brug. Het is een mantra die Mara steeds weer herhaalt, maar daar mag ook wel enig kritisch vermogen bij komen kijken.
Mara heeft zelf haar man, de vader van de kinderen, uit huis gezet, zonder dat er al sprake was van goed overleg, afspraken, kontakt houden etc. Vervolgens zijn er verschillende momenten geweest waarop vader de kinderen mee wilde nemen naar iets, maar dat vond Mara net goed, niet op de goede manier gevraagd, of niet die dag, of stel je voor dat Truus.
Hoe het gaat in gesprekken tussen vader en kinderen, dat is moeilijk te peilen. 'Hij begrijpt het kind niet; hij negeert de vragen....' tsja, dat vind ik dus moeilijke signalen die multi-interpretabel zijn.
Dus de mantra: 'vader skipt de kinderen/vader neemt afstand van de kinderen' zou ik niet blijven herhalen. Het brengt alleen maar schade met zich mee en er zijn teveel signalen die duiden op iets anders. Het is alleen wel de vraag of vader en de kinderen de kans krijgen voor iets anders.
Fijn dat mijn vorige bericht mensen goed heeft gedaan. Als het op een zachtere toon gezegd kon worden, dan zou ik dat graag doen (heb dat ook al gedaan). Maar vraag me niet om mee te huilen met de wolven, daar heb ik geen talent voor (wat overigens iets anders is dan sympathie of inlevingsvermogen).

Tsjor

Maar, moederziel,

nu is voor iedereen, ook voor toekomstige ex, een heel turbulente periode met heel veel emoties. Dat hij nu niet/nauwelijks thuis geeft, wil niet zeggen dat hij dat ook in de toekomst niet wil of kan. Maar als Mara het op kan brengen om aan de kinderen duidelijk te maken dat het een fase is, en hopelijk weer voorbij gaat, is er al veel gewonnen.
En tja, als over een jaar (of zo) blijkt dat hij echt is uitgecheckt, dan is dat een werkelijkheid waar t.z.t. mee gedeald zal moeten worden. Maar Mara hoeft daar niet nu al op voor te sorteren. Sterker nog, daarmee wordt het denk ik een self fulfilling prophecy.

En ja, dat zuigt. Dat ze hem ook nog eens soort van moet verdedigen. Maar ik geloof oprecht dat dat wel de beste weg is. Ook uiteindelijk voor Mara zelf, omdat het ook voor haar het prettigst is als er uiteindelijk een goed na-huwelijk kan ontstaan, waarin beide ouders zorg en verantwoordelijkheid voor de kinderen dragen. En nog met elkaar door 1 deur kunnen.

Zie ook de post van Papa van 3

in een ander draadje hier. Hij heeft in het begin van de scheiding, omdat hij degene was die de scheiding inzette en discussies wilde vermijden, in dingen toegegeven die hij eigenlijk liever anders had gezien. Onder andere hoeveel tijd hij met zijn kinderen kreeg.
Ik vind dat in-triest. Zeker als je leest dat de kinderen nu, een jaar later, zelf eigenlijk vinden dat ze te weinig tijd met hun vader hebben. En zie het dan nog maar eens terug te draaien.

Overigens krijg ik uit zijn posts geen positief beeld van zijn ex, ik wil jullie (moederziel en Mara) daar absoluut niet mee vergelijken. Maar in de hitte van de strijd, zo voelt het nu in ieder geval natuurlijk, is het moeilijk om objectief en reëel te kijken naar de situatie over een jaar (of nog langer). Hoe je je dan voelt, is nu niet in te schatten. Toch zou je over je schaduw heen moeten kunnen stappen, naar je eigen situatie kijken alsof het om iemand anders gaat. Dan is het veel makkelijker om te zien wat je zou moeten doen. Als je zelf niet kiest voor een scheiding voelt alles wat je ander 'toegeeft' als straf. Of, je vindt dat de ander gestraft zou moeten worden voor de pijn en ellende die veroorzaakt worden. Heel begrijpelijk! Maar als je dat doet, straf je uiteindelijk de kinderen, omdat je die een normale relatie met hun andere ouder ontzegt.

Zakelijk

Tsjor heeft gelijk, al komt het soms hard en pro-man haar toetsenbord uit: eerst alles zakelijk regelen, het verwerken komt erna.
Je kunt niet toegeven aan een hart dat nog niet klaar is, je moet hard aan de slag. Je hart komt later.
Zolang je nog niet op enorm oorlogspad bent moet je je voordeel doen met de huidige omstandigheden en het huidig contact.
Verder je kind wapenen met uitwegen bij zo'n gesprek en erna opvangen.

Pennestreek #536

Ik reageer nu 100% vanuit mijn eigen referentie, maar ik ben het niet helemaal eens met wat je schrijft. Het wordt vaak te zwart-wit gesteld: als het contact tussen kinderen en verlatende vader slecht is, zal moeder daar vast en zeker een rol in hebben. Die wil natuurlijk een zondebok voor al het verdriet en verraad dat haar is aangedaan. Dat beeld wil ik nou juist nuanceren. Er zijn nou eenmaal situaties waarin iemand verlaat en dan ook écht verlaat. Huis, hond, vrouw, kinderen, de hele bende. En er zijn verlatenen die helemaal niet willen straffen, maar gewoon diep treurig zijn over het verlies.

Ik weet niet wat de ex-vriend van Mara voor ogen heeft. Maar zijn gedrag zoals beschreven (en daar moet ik hier nu toch op varen) doet bij mij alle alarmbellen rinkelen. Ik vind dat hij weinig tot geen compassie toont met het gezin dat hij verlaat. Vreemdgaan met de buurvrouw vind ik al bikkelhard. Letterlijk onder je neus. Geen moeite doen om dat te verbergen maar aan de keukentafel ook nog krokodillentranen huilen bij je vaste partner vind ik harteloos. Kwaad worden op je kinderen in deze situatie en je ex-partner afvallen is ook een no go. Maar mijn alarmbellen zitten vooral in de woede die hij heeft, en die voor mij (nogmaals: vanuit mijn eigen referentie) zo duidt op een willen afrekenen met het oude en beklemmende. Dat irrationele, dat projecteren, dat dwars erdoorheen willen gaan. Sjee, dat hoeft echt niet zo hoor.

Ik hoop van harte dat je gelijk hebt en dat het allemaal niet zo hard zal gaan. Maar mijn onderbuik zegt iets anders.

Zondebok

Ik snap dat jouw alarmbellen af gaan. En het kan heel goed zo zijn dat Mara's ex net zoals de jouwe echt op alle fronten uitcheckt. Maar dat weten we nog niet. Daar nu vanuit gaan, en vanuit die premisse reageren, lijkt me niet de beste weg. Wel de zekerste route naar dat dat uiteindelijk ook echt gebeurt.

Mara moet wel zakelijk zijn/blijven, de kinderen opvangen als ze hun neus stoten bij pa, maar het probleem laten waar het is, namelijk bij vader en kinderen. Hoe moeilijk dat ook is. En dat het moeilijk is, en oneerlijk, en noem maar op, dat weet ik. Maar de kinderen hebben Mara daarom dubbel hard nodig, om ze te leren om te gaan met tegenslagen in het leven in het algemeen en met hun vaders exit in het bijzonder. En dat leren ze echt alleen als Mara er niet tussen gaat staan. Hoe goed bedoeld ook. En hoe moeilijk ook. En ik weet dat het een bijna onmogelijke opgaaf is, ze ligt zelf ook aan gruzelementen. Maar toch, dat herstel zal zoveel mogelijk moeten wachten tot alles zakelijk gezien geregeld is.

Ik heb ook een kind met ASS en ik weet hoe moeilijk het sowieso al is om een balans te vinden tussen helpen, stimuleren, begeleiden, en zelf laten doen en dan ook soms vallen. We helpen hem in ieder geval met opstaan. Zodat hij dat in ieder geval zelf leert te doen. En dat moet Mara ook gaan doen.

En natuurlijk vind ik dat de man in kwestie zich schandalig gedraagt. Alleen, de kinderen schieten er niets mee op als Mara dat ook tegen ze zegt. Dat zien ze heus zelf wel.

Moederziel

"Maar mijn alarmbellen zitten vooral in de woede die hij heeft, en die voor mij (nogmaals: vanuit mijn eigen referentie) zo duidt op een willen afrekenen met het oude en beklemmende. Dat irrationele, dat projecteren, dat dwars erdoorheen willen gaan".

Ik herken dat gedrag, ook vanuit mijn eigen referentiekader, ook. Mijn ex-echtgenoot gedroeg zich precies zo. Hij wilde weg-weg-weg en er viel met hem op geen enkele wijze een gesprek te hebben. Niet over de zakelijke afhandeling, niet over de kinderen, over helemaal niks. Hij was druk bezig zijn nieuwe leven op te bouwen (hij trok direct in bij de vrouw met wie hij een langdurige affaire bleek te hebben), en dat dat op anderhalf uur rijden van de woonplaats van zijn kinderen was, daar zag hij geen probleem in. Of wel, maar dat hield hem niet bezig. Hij was, zo zei hij later, aan "het doorpakken".

Al mijn pogingen met hem om de tafel te zitten om de zaken rondom de kinderen te bespreken, mislukten. Mediation mislukte. De mediator raadde mijn ex aan om in individuele therapie te gaan en wenste mij veel sterkte. Die individuele therapie kwam er natuurlijk niet, en ik had veel sterkte nodig. Ik probeerde voortdurend mijn ex over te halen om samen over de kinderen te praten, en dat verhardde hem waarschijnlijk in zijn "doorpakkerij".

Erop terugkijkend, zoveel jaren later, realiseer ik me dat ik me al die energie had moeten besparen. Ik had de zakelijke kant moeten afwikkelen en er dan maar op moeten vertrouwen/hopen dat het contact met de kinderen hersteld zou worden. En dat is dan ook wat ik Mara, vanuit mijn eigen ervaring, aanraad.

Zorg goed voor jezelf en de kinderen. Verwacht maar even niks van je ex, want momenteel gedraagt hij zich irrationeel. Als de storm is gaan liggen, herstelt het contact met de kinderen hopelijk. En zo niet, dan heb je in ieder geval dusdanig goed voor jezelf gezorgd dat je sterk genoeg bent om de kinderen hierdoorheen te helpen.

Zakelijk

Mara, je zegt:
"Ik vind het heel frustrerend dat hij zijn kinderen niet serieus neemt in dit soort gesprekken. Hij richt dit aan, maar wil dan niet uitleggen hoe,wat en waarom. Ik kan die antwoorden niet geven op die vragen."

Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij zelf niet uit kan leggen hoe, wat en waarom. En dat er waarschijnlijk ook nooit een antwoord zal komen op deze vragen.

Dit vind ik nou echt dingen waar je nu niet mee bezig moet zijn, hoe moeilijk dat ook is. Mijn ex heeft zich ook als een halve gare gedragen. Daar kun je niets aan doen.

Ik heb dit ook allemaal meegemaakt pakweg 2 1/2 jaar geleden (na ruim 24 jaar huwelijk). Was dan niet met de buurvrouw, maar er bleken meerdere vrouwen geweest te zijn... Ik heb mezelf een paar schoppen gegeven en besloten om eerst alles af te handelen inzake de scheiding, verkoop huis, financiën, etc. Daardoor was alles snel geregeld en dat was alleen maar fijn voor iedereen, ook voor de kinderen. Het schept duidelijkheid en rust.

Ik vond mijn kinderen oud genoeg om zelf een relatie met hem te hebben en ben daar niet tussen gaan zitten, ook niet bij mijn kind met ADD en problemen met emotieregulatie. Mijn ex is een volwassen man, ook al gedraagt hij zich niet altijd zo. Ik help mijn kinderen wel in het contact met hem. Als hij bijvoorbeeld een whatsapp stuurt die als kwetsend wordt ervaren en ze niet weten hoe te antwoorden, vraag ik wat ze voelen als hij zoiets whatsappt. Als zij dit dan formuleren, dan zeg ik dat ze dat dus naar hun vader moeten appen, zodat hij weet/begrijpt wat zijn uitspraken met hen doen. Maar ik geef verder geen mening. En natuurlijk heb ik tijdens de scheiding en vlak daarna ook weleens iets fouts gezegd in mijn boosheid of verdriet, maar heb toen ook bij mijn kinderen aangegeven dat dit voortkwam uit mijn eigen emoties, en daarvoor mijn excuses aangeboden.

Mijn jongste kind (die met ADD e.d.) heeft momenteel heel weinig contact met haar vader, omdat ze het gewoon moeilijk aan kan. Hij heeft ADHD en is heel impulsief en zegt alles wat hij denkt. Dat is voor haar eigenlijk niet te doen. Vorig weekend is ze eindelijk weer eens bij hem langs gegaan met haar vriendje. Daar ben ik dan wel echt blij om. Ik hoop dat ze beide een beetje kunnen geven en nemen en hun relatie beter wordt. Het blijft haar vader. De andere twee hebben wel normaal contact, maar zij staan sterker in hun schoenen en spreken hem er gewoon op aan als ze vinden dat hij lompe uitspraken doet.

Ik raad je dus aan z.s.m. het hele zakelijke deel af te handelen. Huil uit bij vriendinnen en/of familie, maar niet bij je kinderen of je ex. Een gesprek over 'waarom' heeft ook geen zin (heb het ook geprobeerd hoor, maar mondde alleen maar uit in boosheid e.d., dus maar snel mee gestopt).
Houd met je ex alleen zakelijk contact over belangrijke dingen aangaande de kinderen en over financiën. Dat heeft mij echt geholpen, en helpt nog steeds overigens.

Veel sterkte in ieder geval, en succes.