Verbittering tegengaan
Hoi allen,
Ik lig momenteel in een scheiding. We wonen sinds kort apart en zijn om en om bij de kinderen in huis.
Ik voel me gebroken. Mijn (ex)man is vreemdgegaan een paar jaar geleden en heeft daar veel spijt van gehad. Ik heb hem een tweede kans gegeven en het leek ons te lukken. Helaas bleek een tijd geleden dat het toch allemaal niet zo rooskleurig is als verwacht, hij had weer contact met die vrouw. Daar heb ik hem mee geconfronteerd, maar dat was maar kort en zakelijk, volgens hem.
Afijn, lang verhaal kort: mijn man wil geen energie meer steken in onze relatie. Hij heeft het geprobeerd, heeft zijn best gedaan, maar ik blijf hangen in wat er is gebeurd en onze verwachtingen over wat nodig is om hieruit te komen zijn anders.
Ik wil niet trekken aan een dood paard, dus ik heb me erbij neergelegd, de spanning tussen ons was ook niet meer gezond.
Maar toch, de schuldgevoelens, het wrok, het verdriet en de pijn zijn zo groots. Ik koester een enorm wrok richting hem, ben zo boos dat hij ons gezinnetje uit elkaar heeft gehaald. Dat hij dit heeft veroorzaakt. Dat ik de kinderen niet kan zien elke dag. Dat ik dalijk moet gaan 'verpieteren' in een veel te duur huurhuis ergens weet ik het waar, en hij in ons huis kan blijven, het huis dat we samen hebben gebouwd. Gewoon de gedachte dat hij misschien binnen no time weer een nieuwe vrouw aan zijn zijde zal hebben, maakt me misselijk. (Het zijn uiteraard allemaal aannames en ik besef me ook dat het niet alleen maar zijn schuld is).
Ik weet dat ik me hier niet in moet bemoeien, dat ik mijn eigen pad moet gaan bewandelen en mijn eigen geluk weer moet gaan vinden. De focus leggen op mezelf. Maar ik weet nu nog niet hoe. Ik lig nachtenlang te piekeren hierover.
Ik ben serieus bang een verbitterde vrouw te worden die altijd maar wrok koestert richting hem en de kinderen daarin (on)bewust meeneem.
Uiteraard wil ik dit niet. Ik wil hier rust in vinden, ik wil mijn eigen geluk weer vinden. Sterker nog: ik zie soms dat ex-partners gewoon als vrienden hun kinderen opvoeden en zelfs samen op vakantie gaan. Dat wil ik ook voor ons. Ik wil mijn man kunnen vergeven en samen met hem de kinderen opvoeden.
Het is geen slechte man, het is een man met een verleden en heeft daar nooit de juiste hulp voor gehad en wil dat ook niet. Maar juist dat maakt het nog pijnlijker.
Hoe kom ik dit te boven? Heeft dit echt tijd nodig? Zijn er ervaringsdeskundigen die bovenstaande herkennen en waarbij het goed is gekomen?
Dank jullie wel
Annieniem schreef op 03-12-2024 om 18:57:
[..]
Dankjewel Hupsakee.
Ik denk niet per se dat hij het bedoeld om mij nog meer pijn te doen. Dat doet het wel, maar het is denk ik niet bewust van zijn kant. Hij wil mij helpen, maar ziet niet in dat dat averechts werkt.
Ik wil inderdaad geen veredelde oppas worden. Zo voelde het ook toen hij dat uitsprak. Hoe ziet hij dat voor zich? gaat hij bij mij op de bank zitten en ik bij hem? Of worden de kinderen hoppa, zo weer even in het andere huis gezet voor een nachtje logeren bij de andere ouder?
Het zal vast zo werken, maar het voelt gek.
Nou gelukkig dat je het gevoel hebt dat hij je niet extra pijn wilt doen.
Omdat het hier wel zo was lees ik het misschien anders.
ik heb altijd gezegd jou weekend moet jij regelen. Het zijn geen poppetjes die je even heen en weer kan zetten omdat het voor jou beter uitkomt.
Hupsakee schreef op 03-12-2024 om 11:48:
Dit herken ik wel dit is om jou nog meer pijn te doen door te laten zien dat hij gewoon verder leeft.
Ik zou sowieso zeggen dat als jij nog eigenaar bent van het huis er geen vreemde in het huis mogen komen.
En oppassen op de kinderen als de ander wat heeft is bij ons alleen in nood en anders niet.
Want dan word je een veredelde oppas.
Daar ben je zelf bij, want de andere ouder als eerste vragen vind ik wel een fijn streven.
maar!! op een vraag kan 'nee' een antwoord zijn en dat kun je zonder schuldgevoel geven en dan kan de vrager verder zoeken.
je hoeft ook niet uit te leggen waarom je niet kan.
Ik ben ook gezegend met een masculiene afwezigheid van onnodig schuldgevoel. Vrouwen lijken zich veel vaker schuldig te voelen over vanalles en nog wat terwijl get niet hun schuld is. Proberen door allerlei hoepels te springen die niet hun hoepel zijn en dan zich schuldig voelen dat het niet lukt
'Inderdaad mijn eigen weg weer zoeken, deze afgelopen jaren verwerken. Toch wil ik ook gewoon het beste voor de kinderen, en daar worstel ik dus veel mee.'
Dat je het beste wil voor de kinderen is mooi, maar als het betekent dat je via die weg toch zeggenschap wil hebben over wat je ex moet doen is het een grote valkuil. Beperk je ook voor de kinderen tot de cirkel waar je invloed op hebt, dat ben je zelf, en dat is niet meer je ex. Je kinderen hebben meer aan een moeder die lekker in haar vel zit dan een moeder die worstelt met een ex die niet doet wat zij wil.
Tsjor
