Verbittering tegengaan

_Anoniem_ schreef op 30-11-2024 om 09:57:

Ik ben 8 jaar geleden gescheiden van een man die vreemd was gegaan en ook meteen bij haar introk, en niet meer omkeek naar de kinderen. Het 'fijne' voor mij was dan wel dat ik in het huurhuis kon blijven. Ik ga het hele lange verhaal inkorten met dat hij inmiddels weer gescheiden is van die vrouw en nu weer een andere vrouw heeft en dit een stabiele relatie is geworden. Hij ziet de kinderen weer en ik kan ook weer met hem door een deur en soms komt hij even koffie drinken en dat is dan zelfs gezellig. Ik hoef hem nooit meer terug als echtgenoot, want ik vond één jaar na mijn scheiding een nieuwe hele leuke man, veel leuker dan mijn eerste man. Dus zo kan het ook, hier ben ik er uiteindelijk alleen maar beter van geworden. Kinderen vonden/vinden het denk ik wel jammer dat hun ouders uit elkaar zijn en ik had mijn huwelijk gewoon doorgezet als hij niet met die ander er vandoor ging, dus ja, daar kan ik verder ook niets aan doen. Kinderen en ik doen veel leuke dingen met zijn drietjes (dus niet de nieuwe man erbij) en dat vinden ze fijn, zo maken we er toch het beste van.
Beetje mosterd na de maaltijd misschien maar voor meelezers die in een top huwelijk zitten (dacht ik ook namelijk) schrijf je sowieso in bij een woningbouwvereniging en blijf daarbij ingeschreven staan, kost maar 25 euro per jaar en je weet maar nooit of het ooit van pas komt.

Die laatste zin 1000 % zorg dat hoe dan ook je zaken geregeld zijn, want je man kan ook morgen dood neervallen bij wijze van spreken, maar in mijn moeders geval echt, 4 jonge kids 3/tm 10 en van alles naar een uitkering een flatje in rotterdam zuid , wat trouwens een hele leuke buurt bleek in onze (kinder)ogen dat is een andere discussie

Annieniem schreef op 29-11-2024 om 20:16:

[..]

Dankjewel Izza voor je reactie,

Ik probeer dit erin te stampen voor de toekomst, maar het heeft ook iets treurigs. Kan ik dan helemaal niemand meer vertrouwen? Moet ik altijd op mijn hoede zijn bij eventuele nieuwe relaties? De naïeve gelukkige vrouw heeft plaats gemaakt voor een verbitterde 'mannen zijn niet te vertrouwen' vrouw. Even heel zwart wit gezegd want ik weet ook wel: dit heeft tijd nodig. Het is treurig dat mijn beeld van liefde nu veranderd is. Het is realistischer geworden, dat wel. Maar ik baal er stiekem wel van dat ik niet meer die naïviteit heb.

Ik had precies hetzelfde. Mijn wereld stond op zijn kop. En ik heb er echt een andere kijk op relaties en het leven door gekregen. Ik ben absoluut niet verbitterd of wantrouwig. Maar in nieuwe relaties is er wel het besef dat dingen altijd anders kunnen lopen. Daarom geen afhankelijkheid meer in de vorm van gezamenlijke financiën of een samengesteld gezin met 1 huis en kinderen aan een of beide kanten. En ik doe ook meer mijn eigen dingen. 

Bedenk dat je ipv verbitterd juist ook sterker kunt worden!

Hier ook iemand die je situatie maar al te goed herkent.
En ik was wel ingeschreven bij de woningbouwvereniging. Maar er was tijdens mijn scheiding een regeling dat als je te veel spaargeld had dat je niet bij ze mocht huren.
Ik zag mij al met de kinderen bij mijn ouders wonen en mijn ex ging direct samenwonen met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen.
Ik heb destijds nog een huis kunnen kopen dat was een stress minder.
En doordat ik mijn werk niet meer kon uitvoeren heb ik vanuit mijn werk een psycholoog gekregen.
En eerlijk dat was de beste stap om mezelf weer op te pakken en te gaan kijken wat ik wilde.

Goed door 1 deur met mijn ex ga ik niet. Daarvoor is nog veel meer gebeurd.
Maar heb wel een super leuke vriend en we gaan binnen een paar jaar een huis kopen.

Het komt goed maar geef jezelf de tijd om te rouwen en verdrietig te zijn.
 
 

Bedenk dat het ook een proces is wat tijd nodig heeft. Je moet loskomen van hem als persoon en van de relatie op zich. Heel veel mensen gaan vrij snel weer in nieuwe relaties. Die kunnen niet alleen zijn. Of zijn niet zelfredzaam (mannen) of willen zorgen (vrouwen). Dat zou ik afraden. Bewust een tijd single blijven leert je veel over jezelf. Concentratie op eigen vriendschappen en hobby's. En daarna blijven latten. Zeker met kinderen die thuiswonen. Dat zorgt voor financiële en emotionele onafhankelijkheid. Maar ook een eigen plek om weer op te laden en tot rust te komen. Naast latten zijn er ook andere relatievormen mogelijk (denk aan een fwb). Of goede vriendschappen. Ga nadenken wat voor jou belangrijk is en bouw je nieuwe leven om die waarden heen. Ik sta bijvoorbeeld heel anders in relaties. Bewuster van rode vlaggen die ik bespreek. Veel duidelijker met lastige vragen en situaties (die benoem ik nu gewoon). En ik verbreek dus ook eerder contact als het niet of niet meer bij mij past. Ik heb geleerd dat je mensen niet kunt veranderen alleen accepteren. En ik zie dus heel vaak vrouwen die maar blijven trekken aan een partner. Of zichzelf ondergeschikt maken aan de wensen van een ander. Zorg dat je dat niet doet. 

Het klinkt alsof jullie een verschillende insteek hebben. jij houdt misschien meer van duidelijkheid en vaste afspraken. je verwacht dat je ex zijn eigen zaakjes regelt als hij de kinderen heeft. je ex is meer flexibel en vindt afspraken minder belangrijk; als jij er voor de kinderen bent is het probleem toch opgelost voor hem?
er zit eventueel ook nog een stukje verdriet en boosheid bij jou dat je je ex graag duidelijk zou willen maken hoeveel verdriet en boosheid zijn gedrag (met het vreemd gaan?) jou en de kinderen heeft bezorgd en dat je zou willen dat hij daar verantwoording voor neemt?

Ik heb afgelopen week mijn verhaal gepost en hoewel het zeker niet dezelfde situatie is waar we in zitten zijn er misschien wel raakvlakken. Ik merk(te) bij mezelf ook een enorme boosheid en woede en had de neiging om alles op mijn ex-man af te schuiven. Vingertje wijzen. Toen wij gingen scheiden leek het erop dat we met veel dingen op 1 lijn zaten wat betreft de kinderen; we wilden een co ouderschap en we wilden eenzelfde soort opvoeding voor de kinderen. Naar mate het moment van ondertekenen dichterbij kwam veranderde mijn ex ineens van mening; hij wilde geen co ouderschap meer, maar het was "of ik de kinderen of jij". Ook wat betreft opvoeding was hij van mening dat we beiden zeer uiteenlopende visies hadden die niet goed samen gingen. Voor mij was dat behoorlijk confronterend; ik had net als jij gehoopt om als vrienden uit elkaar te gaan en dat we in goede harmonie gescheiden voor de kinderen zouden zorgen waarbij ieder van ons eerlijk en evenredig zijn deel van de opvoeding en zorg op zich zou nemen.

3 maanden na de scheiding deelde mijn ex per email mee dat hij al ruim een half jaar een nieuwe vriendin had met wie hij ging samenwonen 100 km verderop. De kinderen hadden de nieuwe vlam al drie weken eerder ontmoet. Ondanks een vers ondertekend ouderschapsplan met een co ouderschap, regels voor verhuizen (binnen een straal van 15 km blijven van de school vd kinderen) en regels voor introductie van nieuwe partners (eerst zou ik in kennis worden gesteld, dan samen overleggen hoe we de kinderen zouden inlichten). Dat was behoorlijk schrikken en mijn boosheid nam enorm toe. Nu snapte ik ook waarom hij ineens geen co ouderschap meer wilde toen we gingen scheiden. Mijn ex kwam niet aan met voorstellen voor een nieuw ouderschapsplan, hij is uiteindelijk verhuisd tegen mijn toestemming en zonder dat er nieuwe afspraken geregeld waren (op papier hadden we een co ouderschap afgesproken). Hij heeft de opvoeding, kosten en geregel van de kinderen ongevraagd voor 90% bij mij neergelegd. Gezien de grote afstand was een co ouderschap niet mogelijk en was het voor de kinderen ook geen optie om naar hem te verhuizen. Dat terwijl ik arbeidsongeschikt was en op zoek moest naar een nieuwe baan. Ik ben maandenlang enorm boos geweest en wilde daar graag iets aan doen.

Mijn boosheid beperkt zich tot de volgende dingen:
1) ik ben boos dat mijn ex tijdens het huwelijk nooit heeft gewerkt, wat de laatste jaren zijn bewuste keuze was, en dat hij die keuze tijdens de scheiding voor mijn rekening liet komen. hij nam namelijk de helft van mijn verdiende spaargeld mee, inclusief schenkingen van mijn ouders en de helft van alle bezittingen. hij was niet bereid om te bespreken wat de consequenties waren van zijn keuze en hoe we daar een eerlijke oplossing voor zouden vinden.
2) ik ben boos dat mijn ex weinig verantwoording voor de kinderen neemt; hij leidt nu zijn eigen leven 100km verderop, betaalt nauwelijks wat aan alimentatie (o.a. omdat hij zijn inkomensgegevens niet wil delen), heeft nauwelijks interesse in de kinderen (belt tussendoor niet met mij of met de kids, gaat niet mee naar oudergesprekken op school).
3) mijn ex doet nu alle dingen waar ik tijdens het huwelijk enorme moeite in heb gestoken, maar wat hij nooit wilde doen; hij heeft nieuwe kleding, hij gaat winkelen, hij bezoekt musea, hij doet spelletjes met de kinderen, hij gaat op vakantie met het vliegtuig. nu met de nieuwe vriendin kan het ineens allemaal wel.

Wat mij momenteel helpt in de boosheid/verbittering:
1) realiseren dat ik faciliterend bezig ben. ik regel graag allerlei dingen voor anderen, ik zorg graag. dit betekent ook dat ik regelmatig te veel verantwoording voor dingen op me neem. dit zit in kleine voorbeelden; als mijn kinderen een toets hebben en ze halen een onvoldoende, dan voel ik me als moeder tekort geschoten hebben; ik had meer huiswerk met ze moeten doen. mijn kinderen vragen elke week of ik ze met de auto naar school kan brengen (want "dat deed papa ook....") en ik voel me schuldig als ik nee zeg. tijdens de scheiding heb ik alles geregeld; de mediator, de themalijst voor elk mediatorgesprek, overzichten van bezittingen en financiën. Ik was daar tussendoor uren/dagen mee bezig. Terwijl mijn ex lekker achterover geleund zat en zich door de mediator liet vertegenwoordigen, die met mij in discussie ging (want mijn ex had nergens verstand van; zowel niet van zijn wettelijke recht als hoe de situatie bij ons geregeld was). En investeerde in de relatie met zijn nieuwe vriendin (hoorde ik achteraf). Als de kids een weekend naar mijn ex gaan, gaf ik ze huiswerk mee en instrueerde mijn ex wat hij met ze moest doen. Ik gaf hele gespreksverslagen van mentorgesprekken die ik bijwoonde terwijl mijn ex heerlijk 100km verderop een wijntje dronk met zijn nieuwe vriendin en niet de moeite nam om erbij te zijn of om achteraf even te bellen hoe het was.
Ik zet daar nu stappen in door dingen los te laten: de kids gaan zelf naar school en als het slecht weer is kunnen ze met de bus. Huiswerk laat ik meer en meer bij mijn kinderen. Ik geef alleen aan wanneer er een toets is en zeg dat tegen mijn ex; ik ga niet meer aangeven wat hij allemaal moet doen. Ik ga stoppen met de gespreksverslagen en het online dagboek omdat ik de enige was die daar serieus tijd en moeite in stak. als mijn ex informatie wil kan hij mij daarover bellen of mailen.
2) vergeven is een beslissing en geen gevoel, idee of wens; je moet voor jezelf het besluit nemen om te willen vergeven/verzoenen en daar actief mee bezig gaan.
3) voor de boosheid sla ik regelmatig op een kussen en schreeuw heel hard.
ook praat ik tegen mijn ex d.m.v. een foto die in de kamer staat en werp mijn ex alles voor de voeten wat ik hem verwijt. die verwijten schrijf ik op en kijk welke achterliggende behoefte erachter ligt (bv; ik verwijt mijn ex dat hij geen verantwoording voor het huiswerk neemt; ik heb dan behoefte aan ondersteuning, ik heb behoefte om mijn kinderen te beschermen, ik heb behoefte aan duidelijkheid, ik heb de behoefte dat afspraken nagekomen worden etc.)
4) ik ben systemisch bezig; sinds afgelopen weekend heb ik een trouwfoto in de woonkamer staan en wil de komende dagen bewust bezig gaan met concentreren op de goede dingen van het huwelijk, daarbij mij ex bedanken voor alles wat hij me heeft gegeven tijdens het huwelijk. ik praat dan tegen de foto en stel me voor dat het mijn ex is.
5) accepteren dat we beiden ouders zijn (dat kreeg ik als mooie spiegeling van een van de schrijvers op dit forum); ik merkte dat ik de laatste tijd praatte over "mijn kinderen", zelfs in de emails tegen mijn ex. ik schrok daarvan en merkte bij mezelf: ik vind mezelf de betere ouder, ik heb altijd al gevonden dat mijn ex allerlei steekjes liet vallen en niet goed genoeg was. ik wil kijken of ik meer tot een houding kan komen waarin ik accepteer dat mijn ex en ik allebei onze eigen kwaliteiten hebben en dat ik respecteer dat hij dingen anders doet, wat niet perse beter of slechter is. meer gelijkwaardigheid, zeg maar. daar hoort ook een (pijnlijk) stukje acceptatie bij; mijn ex is niet zo van het nakomen van afspraken tenzij ze gunstig voor hem uitpakken. ik wel. dit botst. herhaaldelijk. het zij zo. ik ben blij dat we nu gescheiden zijn en ik ervan af ben.

het is een lang verhaal, maar misschien heb je er iets aan?

" Die opmerking maakte zoveel los in mij! Enerzijds boosheid: want zo voel het voor mij absoluut niet straks. Hij regelt zijn eigen zaakjes maar als hij weg moet. Ik ga dat niet opvangen.
En daarop volgt meteen schuld: de kinderen staan voorop en hoe mooi is het dat we dit dan zouden kunnen doen?"

Lees zo af en toe de postings van Tsjor eens, en nu vooral haar laatste bijdrage in het draadje "PSO afwijzen en dan". Zij benadrukt steeds: als je gescheiden bent, ben je gescheiden en moet je niet doen alsof je nog getrouwd bent. Ik denk dat daar veel voor te zeggen valt, en met dat in het achterhoofd is jouw eerste reactie een verstandige: zijn tijd, zijn afspraken, zijn zorg. Hij ziet maar hoe hij het regelt. 

Je tweede reactie: schuldgevoel en het idee dat elkaar ondersteunen zo mooi is, lijkt me een valkuil. Ik zie hier op het forum regelmatig een hoop frustratie die zo te zien voortkomt uit de hoop en de verwachting bij de poster (meestal een vrouw) dat de exen na de scheiding harmonieus in onderling overleg dingen kunnen blijven regelen en als vrienden met elkaar kunnen blijven omgaan. Dat blijkt in de praktijk helemaal niet zo te werken en dan is de poster in kwestie dus boos en gefrustreerd. 

Mijn idee is zolangzamerhand dat het geen nuttig streven is om "als vrienden uit elkaar te gaan", want een scheiding is geen gezellig uitje. Basale beleefdheid, geen openlijke vijandigheid in het contact met elkaar, geen achterbakse streken en elkaar goede tijd met de kinderen gunnen, dat is wel zo'n beetje het maximaal haalbare. 

En dus iedereen zijn/haar eigen boontjes laten doppen. Kan je na een jaartje of wat, als het stof is neergeslagen, altijd nog zien hoeveel ruimte je hebt om de ander te faciliteren als daar behoefte aan bestaat.

Dit herken ik wel dit is om jou nog meer pijn te doen door te laten zien dat hij gewoon  verder leeft.
Ik zou sowieso zeggen dat als jij nog eigenaar bent van het huis er geen vreemde in het huis mogen komen.
En oppassen op de kinderen als de ander wat heeft is bij ons alleen in nood en anders niet.
Want dan word je een veredelde oppas.