update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
@A.nne laat je niet teveel beïnvloeden hier op dit forum dat je partner al een ander heeft en ligt te krikken. Het kan maar hoeft niet. Jeugdtrauma kan, verliefd kan, homogevoelens kan, koek is op kan enz enz.
Allemaal makkelijk oordelen hier maar het is jouw gevoel en jouw huwelijk. Wat ik al zei geef het tijd.
Dat kan allemaal, maar het feit dat de persoon in kwestie daar niets over zegt tegen zijn vrouw, de moeder van zijn 3 kinderen, geeft niet veel aanleiding om het allemaal maar op zijn beloop te laten. Zijzelf maakt ook alleen maar aannames die helemaal niet hoeven te kloppen. Je kunt niet verder als hij geen openheid geeft, wat het ook is. Dit is een recept voor langdurige instabiliteit. Dat lijkt me niet echt goed voor de kinderen.
Het draait niet om hem maar om jou Anne. Hou je actief bezig met wat jij wil in het leven en laat je daarbij niet tegenhouden door hem en zijn geworstel. Zo lang hij daarin past kan hij terugkomen. Past hij daar niet meer in dan is het over. Dat betekent dus ook dat jij bepaalt of het genoeg is geweest met zijn gedraal. Jij bepaalt hoeveel ruimte je voor hem hebt.
Mija schreef op 28-06-2023 om 18:33:
Het draait niet om hem maar om jou Anne. Hou je actief bezig met wat jij wil in het leven en laat je daarbij niet tegenhouden door hem en zijn geworstel. Zo lang hij daarin past kan hij terugkomen. Past hij daar niet meer in dan is het over. Dat betekent dus ook dat jij bepaalt of het genoeg is geweest met zijn gedraal. Jij bepaalt hoeveel ruimte je voor hem hebt.
Het lijkt me verwarrend om nog samen onder een dak te wonen. Zeker omdat jij eigenlijk niet wilde scheiden in de eerste plaats. Soms kan het beter gaan nadat besloten is te gaan scheiden, dat kan voor ruimte/opluchting zorgen. Het lijkt erop dat je erg bezig bent met signalen van zijn kant. Volgens mij zit de winst erin dat jij je focust op wat nodig is voor jezelf en de kinderen. Kun je zelf de ruimte nemen om een dagje weg te gaan en stil te staan bij wat er na deze fase nodig is.
Dan valt het straks, hopelijk, minder rauw op je dak.
Sterkte.
Hoe gaat het met je Anne?
RoodVruchtje schreef op 14-07-2023 om 20:59:
Hoe gaat het met je Anne?
Naar omstandigheden gaat het goed met mij! Op advies van de relatietherapeut blijf ik me op mezelf richten, en niet te snel mee te gaan met mijn man als hij meer wil dan aanraken, knuffelen.
Hij moet meer zijn best gaan doen voor me, ik ga niet zo makkelijk mee met zijn ups en downs. Ik merk dat het de laatste weken wel beter gaat, hij is 95% van de keren degene die begint met een knuffel geven, die langsloopt en me even aanraakt etc.
Hele kleine dingen, maar die kwamen een jaar niet vanaf zijn kant! En nu doet hij het zelf, dus dat vind ik heel fijn.
Heel dubbel om wel in de mediatorgesprekken te zitten, en momenteel bezig te zijn om het ouderschapsplan in te vullen. Dit ook wel uitgesproken naar elkaar, voor beiden heel gek. Toekomst is heel onzeker. Dat betekende een avond samen naar het ouderschapsplan kijken, en vervolgens elkaar een hele dikke knuffel geven en zeggen dat dit allemaal heel gek is.
Ik probeer de bal echt bij hem te laten liggen. Ik doe mijn ding, en leef mijn leven. Maar dat is niet altijd makkelijk, ik wil hem ook wel eens vastpakken, knuffelen en noem maar op.. maar probeer dat nog even niet te doen op advies van onze relatietherapeut. Hij moet eraan werken.
Dus al met al.. voel ik me best goed. Het voelt fijn tussen ons, ik sta er redelijk positief in. En ik weet dat hij niet voldoende redenen heeft om te scheiden. Mocht hij er toch voor kiezen uiteindelijk, is dat zijn verlies.
Ik hoop op een goede afloop, en dat we hier samen sterker uitkomen.
Voorlopig geef ik hem de tijd en de ruimte.
Je klinkt een stuk steviger dan een tijd geleden. Dat is goed om te horen!
Dank voor je update Anne, wat lijkt het mij zwaar en dubbel, jouw positie! Ook ik vind dat je erg standvastig klinkt, al zul je ook je mindere zwakke momenten hebben en dat is heel begrijpelijk vooral!
Hebben jullie nog vakantieplannen en zegt je man nu minder vaak alsnog te willen scheiden?
RoodVruchtje schreef op 18-07-2023 om 15:23:
Dank voor je update Anne, wat lijkt het mij zwaar en dubbel, jouw positie! Ook ik vind dat je erg standvastig klinkt, al zul je ook je mindere zwakke momenten hebben en dat is heel begrijpelijk vooral!
Hebben jullie nog vakantieplannen en zegt je man nu minder vaak alsnog te willen scheiden?
We hebben samen een zomervakantie geboekt, enerzijds heeft hij daar heel veel zin in. Dat zegt hij ook vaak. (Fijn om te horen natuurlijk voor mij).
Maar hij benoemt ook het wel spannend te vinden, want stel je voor dat hij er een dag vantevoren achterkomt voordat we op vakantie gaan dat hij toch definitief wil scheiden.
Hij denkt zoveel, hij zit zoveel in zijn hoofd..
Hij roept niet heel vaak meer dat hij wil scheiden. Soms kan hij wel een opmerking maken vanuit het niets over de scheiding, of de zaken die dan geregeld moeten worden. Heb het idee dat hij dat dan helemaal niet met bepaalde intenties doet. Ook lopen de gesprekken bij de mediator door, maar hij wil dit in een langzaam tempo doen zodat hij wat meer tijd/rust krijgt. Hij vind het hardop zeggen dat hij twijfelt heel moeilijk, echt een ding. Wil hij ook liever niet hardop uitspreken.
Als je het mij vraagt dan twijfelt hij. En dat is toch oké? Dat probeer ik hem ook duidelijk te maken, twijfel is oké. Wees niet zo streng voor jezelf. Neem je tijd. Ik geef je tijd. Geniet van het leven, en zorg dat je gelukkig wordt. Je bent immers verantwoordelijk voor je eigen geluk.
Waarom ik vind dat hij twijfelt? Omdat hij me meer aanraakt dan in het afgelopen jaar. Dit is van kleine aanrakingen gedurende de dag, naar massages, knuffel en soms intiem zijn (daar hou ik de rem een beetje op). Omdat we nog heel veel dingen doen als gezin, omdat we nog samen slapen, omdat we overdag nog met elkaar appen en bellen. Omdat we het nog gewoon leuk en fijn hebben. Ik weet dat hij daar diep in z'n hart niet omheen kan, en dit weet.
Maar hij heeft nog die struggle.. en daar moet hij zelf door, dat is zijn proces. Ik kan alleen maar vertrouwen hebben in de toekomst, en dat dit goed afloopt.
Ik vind het serieus bewonderenswaardig hoe jij hiermee omgaat Anne, want het lijkt mij heel zwaar dat hij steeds zomaar op een onverwacht moment dat gevoel van ‘ik wil scheiden’ kan krijgen. Als er bijv steeds ruzies zijn of andere stuggelingen, dan zou ik het nog begrijpen, maar zo steeds out of the blue, heftig!
Heeft hij geen behoefte om, buiten de mediator, met een professional te gaan praten om de oorzaak van dat gevoel van onrust naar boven te halen? Ik bedoel, hij kan deze uitspraken toch niet steeds blijven ventileren, dat zou jou teveel onzekerheid geven?
Hoop dat jullie een hele fijne vakantie gaan hebben en dit voor zijn gevoel ook een soort van bevestiging gaat geven.
A.nne schreef op 18-07-2023 om 22:53:
[..]
Maar hij heeft nog die struggle.. en daar moet hij zelf door, dat is zijn proces. Ik kan alleen maar vertrouwen hebben in de toekomst, en dat dit goed afloopt.
Fijn Anne. Soms zijn mensen zichzelf kwijt. Heb geen verwachting maar geef het een kans en hoe mensen hier over je denken zegt meer over hun dan over jou. Je bent een vechter. 
Geniet ervan👍️
Je partner moet zo te lezen leren omgaan met emoties, welke neem je serieus, welke laat je gewoon voorbij vliegen als een ballonnetje in de wind… hij zou zeker wat aan therapie hebben maar als hij dat niet wil, misschien heeft hij wat aan boeken zoals “Beren op de weg, spinsels in je hoofd “ bijvoorbeeld.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes!
Het is ontzettend zwaar, maar als je zo sterk het gevoel hebt dat het een persoonlijke struggle is, er 3 jonge kinderen in het spel zijn, en je het de meeste dagen nog goed hebt ondanks de verschrikkelijke werkelijkheid geeft mij moed om vol te houden. Ik heb hem beloofd in voor- en tegenspoed, daar hou ik me voorlopig aan.
Ik geef nog niet op.
Ik heb veel gelezen, en veel geleerd het afgelopen jaar door de situatie waarin we zitten. Er is iets wat ik toch heel lastig vind, omdat ik me in het verleden nooit zo heb opgesteld. Maar het komt elke keer terug, dus ik wil het eigen maken. In de hoop dat het onze relatie goed zal doen.
Ik bedoel hiermee.. een soort van 'onbereikbaar' zijn, ervoor zorgen dat je partner zijn best voor je moet blijven doen. Spanning en een bepaalde vorm van onbereikbaarheid. Maar HOE? Hopelijk is mijn vraag duidelijk, lastig uitleggen.. want ik wil natuurlijk niet op alle vlakken onbereikbaar zijn. Maar net dat stukje waardoor de relatie 'spannend' blijft, en waardoor je je best voor elkaar moet blijven doen etc.
Maar hoe stel je je zo op? Hoe zorg je ervoor dat je dat creëert? Hoe doen jullie dat?
Bereik je dat al door je eigen leven te hebben naast het gezamenlijke leven? Dus er soms uit op met mijn vriendinnen? Dingen doen zonder je partner?