update en enige verwarring

A.nne schreef op 01-08-2023 om 11:09:

Ik heb veel gelezen, en veel geleerd het afgelopen jaar door de situatie waarin we zitten. Er is iets wat ik toch heel lastig vind, omdat ik me in het verleden nooit zo heb opgesteld. Maar het komt elke keer terug, dus ik wil het eigen maken. In de hoop dat het onze relatie goed zal doen.
Ik bedoel hiermee.. een soort van 'onbereikbaar' zijn, ervoor zorgen dat je partner zijn best voor je moet blijven doen. Spanning en een bepaalde vorm van onbereikbaarheid. Maar HOE? Hopelijk is mijn vraag duidelijk, lastig uitleggen.. want ik wil natuurlijk niet op alle vlakken onbereikbaar zijn. Maar net dat stukje waardoor de relatie 'spannend' blijft, en waardoor je je best voor elkaar moet blijven doen etc.
Maar hoe stel je je zo op? Hoe zorg je ervoor dat je dat creëert? Hoe doen jullie dat?

Bereik je dat al door je eigen leven te hebben naast het gezamenlijke leven? Dus er soms uit op met mijn vriendinnen? Dingen doen zonder je partner?

Nou, onbereikbaar vind ik niet zo’n lekker concept. Maar interessanter ben je wel voor de meeste partners als je je eigen dingen onderneemt, en jezelf blijft ontwikkelen en niet de ander je hele leven laat vormgeven. Ik ben bv pas op tekenles geweest en hoewel ik absoluut geen talent ben, vinden al mijn huisgenoten het leuk om te zien wat ik gedaan heb en willen ze graag dat ik ermee door ga, ik ben blijkbaar leuker als Anna Pollewop dan als de moeder van en de vrouw van. En dan heb ik mijn  aandacht ook even wat minder op hun en hun tekortkomingen natuurlijk . Ook werk ik buitenshuis en ga wel eens naar een buitenlands congress of alleen op vakantie of naar een pretpark en ik probeer toch af en toe iets nieuws te doen, voor mijzelf om niet vast te roesten maar dat vinden ook mijn huisgenoten (kinderen en partner) altijd erg leuk. Dat ik eigen hobbies heb die ze niet delen geeft wat gespreksstof en regelmatig op stap met een vriendin van vroeger maakt ook duidelijk dat ik meer ben dan moeder en vrouw
Dus serieus, als je “leuker” wil zijn, ontwikkel jezelf, kijk wat je voor hobbies kan uitbreiden, doe nieuwe dingen, ga met mensen op stap kortom bouw je eigen leven op zonder je man. Waarschijnlijk vindt hij je dan inderdaad leuker, en in ieder geval wordt je eigen leven er leuker van. Eigenlijk vindt iedereen mensen leuker die zelfstandig zijn en wat te vertellen hebben. Voor jezelf is dat ook veel leuker trouwens.

(Ik ken je niet hè, dus misschien ben je al hartstikke leuk, maar ik heb zelf wel de neiging om vooral andermans levens te leiden en te faciliteren dus ik snap dat mijn huisgenoten graag zien dat ik iets voor mezelf doe en zelf iemand ben. En ze vinden dat oprecht leuk). 

A.nne schreef op 01-08-2023 om 11:09:

Maar net dat stukje waardoor de relatie 'spannend' blijft, en waardoor je je best voor elkaar moet blijven doen etc.
Maar hoe stel je je zo op? Hoe zorg je ervoor dat je dat creëert? Hoe doen jullie dat?

Bereik je dat al door je eigen leven te hebben naast het gezamenlijke leven? Dus er soms uit op met mijn vriendinnen? Dingen doen zonder je partner?

Ik lees graag mee want weet het antwoordt ook niet. Sommige zeggen je moet een eigen leven hebben want dan blijf je interessant voor elkaar terwijl de andere zeggen je moet zoveel mogelijk samen doen want dan houden jullie verbinding. Je kan dan wel zeggen zoek een balans tussen bovenstaand maar dan nog is er geen garantie. Denk eigenlijk dat het aan de mens en zijn omgeving ligt. Mensen veranderen in de jaren, worden beïnvloed en worden ontevreden. Ze zien pas achteraf wat ze hadden en kapot hebben gemaakt.

Maar Anne het gaat erom wat vindt jij fijn in een relatie?. 

A.nne schreef op 01-08-2023 om 11:09:

Bereik je dat al door je eigen leven te hebben naast het gezamenlijke leven? Dus er soms uit op met mijn vriendinnen? Dingen doen zonder je partner?

Ja, inderdaad. Alleen en/of met andere mensen.

Hoewel jezelf ontwikkelen en dingen doen voor jezelf altijd prima zijn, heb ik niet het gevoel dat dat per definitie je relatie beter maakt. Volgens mij hebben die dingen niet zoveel te maken met wat je partner uithaalt met jou en je kinderen. Het is toch niet zo dat jullie elkaar net kennen. Je hebt met elkaar gekozen voor 3 kinderen. Het zou fijn zijn als daar een basis aan ten grondslag ligt dat je dit met elkaar wilt doen. Dat je je niet elke week moet gaan afvragen of je die week wel genoeg geknutseld hebt om nog leuk voor hem te zijn. Het zou me beter lijken als hij zich eens af zou vragen hoe hij leuk kan zijn voor jou. Want hoe hij de afgelopen periode heeft gedaan was niet echt leuk. Tenzij je misschien houdt van dat soort spanning. Mij lijkt in jullie geval meer verbinding en meer eerlijkheid eerder nodig dan spanning en onzekerheid of onbereikbaar zijn. Maar afgezien daarvan is jezelf ontwikkelen altijd een goed idee.

Je vraagt concrete tips. Je man werkt fulltime. Dan heeft hij waarschijnlijk ook recht op een papadag. Misschien is dat iets. Dan is hij meer betrokken bij zijn gezin en heb jij een dag dat je iets anders kan doen, werken, opleiding of iets anders.

Ik begrijp heel goed dat het moeilijk is. Ik heb zelf 2 kinderen, en als het gewoon is geworden dat jij het leeuwendeel van de zorg voor de kinderen doet, dan is het niet eenvoudig om dat te veranderen en gaatjes te vinden om voor jezelf iets te doen. Ik heb zelf ervaren dat iets structureels, dus 1x per week bijvoorbeeld op een vaste tijd bij ons het beste werkte. Ik heb ook wel tijden geprobeerd ‘er tussendoor’ dingen te doen, maar uiteindelijk lukte dat eigenlijk nooit.

Mijn ex werkte en werkt meer dan full time maar toen onze zoon kwam heeft hij wel aangegeven dat dat wellicht minder werd en anders ingevuld ging worden. 
Dus 'mijn man werkt fulltime' en daarom komt alles op mij neer, is of hij heeft er geen zin in, of jij trekt alles naar je toe en geeft hem eigenlijk geen ruimte.

Dus ja, ga je eigen ding doen, ga dat weekend weg en laat hem alleen met de kinderen. HIj doet het anders als jij maar ze zullen het vast overleven. 
Laat hem maar een keer naar schoolarts of consternatiebureau gaan, hij heeft ook verlofdagen. Laat hem maar een keer thuis blijven als ze ziek zijn, hij heeft ook calamiteiten verlof. Wij hadden de afspraak: als zoon ziek wordt op maandag of dinsdag dan vang ik 'm op, wordt hij ziek op donderdag of vrijdag dan was mijn ex de eerst aangewezene om zijn agenda om te gooien. En op woensdag werkte ik niet dus dan was het voor mij tenzij ik iets anders al had staan. En ook na de scheiding is dat eigenlijk ook zo gebleven. 

A.nne schreef op 01-08-2023 om 11:09:

Ik heb veel gelezen, en veel geleerd het afgelopen jaar door de situatie waarin we zitten. Er is iets wat ik toch heel lastig vind, omdat ik me in het verleden nooit zo heb opgesteld. Maar het komt elke keer terug, dus ik wil het eigen maken. In de hoop dat het onze relatie goed zal doen.
Ik bedoel hiermee.. een soort van 'onbereikbaar' zijn, ervoor zorgen dat je partner zijn best voor je moet blijven doen. Spanning en een bepaalde vorm van onbereikbaarheid. Maar HOE? Hopelijk is mijn vraag duidelijk, lastig uitleggen.. 

Ik denk dat deze vrouw in haar podcasts het heel vaak heeft over wat jij bedoelt. Ik vind het echt een aanrader. Ze heeft een wat lievige stem, maar weet volgens mij heel goed waar ze het over heeft. 

Dit is er eentje maar ze komt er heel vaak op terug.

https://open.spotify.com/episode/6Im46JluLWHSyBsd7ICOH8?si=FvLbUwewTrOeeX7SOiqAjA

Ken je de woorden van dichter Kahlil Gibran over het 'huwelijk'? Misschien doel met onbereikbaar met 'de tussenruimte', die hij hier benoemt. Wat ik merkte in eerdere post van je dat je 'op jezelf ging staan'. Behoud dat. 

Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamen zijn.
Laat de winden des hemels tussen je dansen.
Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.
Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.
Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.

Hier een tegengeluid: dat je het ene en het andere wilt veranderen voor jezelf en dat je partner daar van profiteert is prima.
Maar het alleen doen om aantrekkelijk en onbereikbaar te lijken voor je partner ( omdat hij een crisis doormaakt ) vind ik niet gezond in een relatie met 3 jonge kinderen. Terwijl dit niet in je natuur ligt, wat je zelf aangeeft. 

En is het echt zo onaantrekkelijk dat jij je voor 💯 inzet voor je gezin en je sociaal leven op een laag pitje zet ? Ik ken zat stellen waarvan de partner elke weekend op stap is en die doen een moord hiervoor..

Door zoveel te moeten regelen kun je als vrouw minder je natuurlijke zelf gebleven zijn. Het kan zijn dat vrouwen daardoor mannelijker worden of lijken. Ik hoor dat tenminste steeds in die podcasts en ik vind het wel aannemelijk klinken.

Misschien (is gissen) ziet je man nu je je meer richt op jezelf, weer meer in je waarom hij vroeger verliefd op je is geworden.

Het kan volgens mij totaal geen kwaad om meer terug te keren naar een meer voor jezelf natuurlijke manier van zijn. Het feit dat je dan (als mijn gissen ergens op slaat) merkt dat dat iets doet bij je man is dan toch mooi meegenomen. En als het klopt hoef je dus juist niet iemand anders te worden, maar mag je loslaten wat je in de loop van de jaren bent geworden. Zijn regelaar en misschien wel een beetje zijn moeder.

Ik heb het idee dat je (in plaats van onbereikbaar) autonomie bedoelt. Misschien herken jij jezelf hier in: https://www.therapiepsycholoog.com/te-weining-autonomie-in-je-relatie ?

Kenzi schreef op 01-08-2023 om 20:38:

Hier een tegengeluid: dat je het ene en het andere wilt veranderen voor jezelf en dat je partner daar van profiteert is prima.
Maar het alleen doen om aantrekkelijk en onbereikbaar te lijken voor je partner ( omdat hij een crisis doormaakt ) vind ik niet gezond in een relatie met 3 jonge kinderen. Terwijl dit niet in je natuur ligt, wat je zelf aangeeft.

En is het echt zo onaantrekkelijk dat jij je voor 💯 inzet voor je gezin en je sociaal leven op een laag pitje zet ? Ik ken zat stellen waarvan de partner elke weekend op stap is en die doen een moord hiervoor..

Sta er net zo in. Je gaat nu dingen zoeken omdat mogelijk je dan aantrekkelijker wordt. Is mij ook verweten in het verleden terwijl het probleem echt bij je partner ligt. Die is veranderd, vindt het nu allemaal saai.  Zoekt hij zelf maar een hobby of een vrouw zoals R. Meid blijf bij jezelf. Als jij een knutseltype binnenshuis bent is er niks mis mee. Word je later een ANWB stelletje ook niks mis mee als jullie beide happy ermee zijn. Denk dat je man geschrokken is dat je ook wel zonder hem kan. Je bent sterker door dit proces geworden. Je bent niet meer zo aanhankelijk naar hem toe. Ja nu wordt die bang want echt ze staan voor je in de rij ook al ben je misschien wel een "huismuts". Dus doe iets als je het echt leuk vindt voor jezelf maar niet voor hem.

Jouw man vond het allemaal wat saai, en waarschijnlijk vond hij het ook wel jammer dat er zo veel aandacht van jou naar de  kinderen ging. Dus hij wil wel scheiden. Vervolgens word jij zelfstandiger en het begint bij hem door te dringen dat als jullie inderdaad scheiden, hij er wel ineens alleen voor komt te staan en veel meer zal moeten doen aan huishouden en kinderen.
Dus hij begint te zeggen hoe veel leuker je nu ineens bent, en daarmee drukt hij je terug in waar het voor hem comfortabel is en jij ook nog eens veel meer je best gaat doen om leuk voor hem te zijn.
Trap er niet in Anne. Ontwikkel je zelf zoals jij dat wil, en dwing hem ook tot volwassenheid (hij is nu net een 14-jarige, alleen oog voor wat hij zelf wil maar geen beeld van welke verplichtingen horen bij die opgeëiste zelfstandigheid). Al die onzin van fulltime baan en dus geen tijd voor kinderen, ja mooi maar alleenstaande ouders moeten dat toch ook gewoon oplossen hoor, die gaan ook gewoon naar school of dokter als dat nodig is. En anders gaat hij maar minder werken of op andere uren. Jij hebt ook recht op ruimte voor jezelf (en dat betekent niet dat hij daar richting aan mag geven wat jij daarmee doet). Je opofferen voor kinderen is al niet helemaal goed, want kinderen hebben een moeder nodig die zelf ook iemand is, maar je opofferen voor je echtgenoot is echt zonde. Je bent zijn moeder niet. Laat je ook niet in die rol duwen.