update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
Ik zou me toch ook heel serieus afvragen of je een man wil die zich al zo lang zo onbetrouwbaar toont en geen bereidheid laat zien ook jouw positie, belangen en behoeften mee te wegen. Hij is al heel lang alleen met zichzelf en zijn eigen gevoelens bezig en is afgehaakt als partner. Vind jij het niet heel onveilig dat hij al zo lange tijd mentaal gewoon ‘weg’ is en dat hij het normaal vindt dat hij zich dat kan veroorloven, dat jij dat geduldig slikt en afwacht wat hij gaat doen? Ik kan er niet over uit dat die man relatietherapie weigert en de boel maar gewoon laat aanslepen, voor jou en jullie kinderen. Hoe lief en interessant en mooi hij verder ook is, hij is een heel onbetrouwbare partner voor jou. Hij laat je echt op een lelijke manier bungelen en behandelt je slecht. Je verdient beter, niet over drie maanden of over een half jaar, maar nu.
Anna Cara schreef op 18-10-2023 om 21:22:
Lieverd, een complete break is nogal wat. Vooral omdat het eigenlijk eenzijdig is. Jij wil hem nog wel. Hij twijfelt aan verder gaan met jou. Hoe ga jij deze periode aan?
Misschien ook zaak dat jij je naar buiten richt? En niet vol op zijn beslissing gaat wachten. Het is géén eenrichtingsverhaal. Misschien wel heel serieus je voorbereiden?
Sterkte
Xxx
Hij geeft aan er wel open in te gaan. Het is voor hem nog geen definitieve keuze. Hij is benieuwd hoe hij dit gaat ervaren, en of hij me gaat missen. Of dit de boel gaat veranderen, of wellicht bevestigen voor hem.
En omdat hij aangeeft hier open in te stappen geef ik hem deze laatste kans. Ik heb voornemens om te proberen te gaan genieten van mijn vrije dagen zonder kinderen, tijd aan mezelf besteden, even niks moeten en met niemand rekening houden, en ervaren welke gevoelens en emoties er bij mij loskomen.
Werkelijk geen idee of we hier goed aan doen. Maar een andere optie was er niet, zo doorgaan kan niet. Ja er was een andere optie, definitief uit elkaar. Maar dat kan dan altijd nog denk ik maar.. er zijn kinderen in het spel + mijn overtuiging over deze situatie. Dus hij krijgt deze laatste kans. En dat geeft soms positieve moed, maar ook negatief. Echt geen idee waar dit ons gaat brengen, hoe we dit gaan ervaren.
Maar makkelijk wordt het zeker niet. Ik weet één ding zeker, als dit eindigt in een definitieve scheiding dan durf ik mezelf in de spiegel aan te kijken en te zeggen dat ik er echt ALLES aan heb gedaan om ons te redden.
IMI-x2 schreef op 18-10-2023 om 11:32:
[..]
En dat accepteer jij? Hoe lang nog? Heb je daar al over nagedacht?
Heb jij wel therapie voor jezelf? Dat lijkt me van levensbelang als je zo onmenselijk behandeld wordt.
Ja, tot een paar dagen terug. De maat is vol. Hij wil niet aan zichzelf werken, dus nu een complete break. Als dat niks veranderd is het klaar.
Ik heb geen therapie.... wel lieve familie en vrienden.
Mija schreef op 18-10-2023 om 21:58:
Ik zou me toch ook heel serieus afvragen of je een man wil die zich al zo lang zo onbetrouwbaar toont en geen bereidheid laat zien ook jouw positie, belangen en behoeften mee te wegen. Hij is al heel lang alleen met zichzelf en zijn eigen gevoelens bezig en is afgehaakt als partner. Vind jij het niet heel onveilig dat hij al zo lange tijd mentaal gewoon ‘weg’ is en dat hij het normaal vindt dat hij zich dat kan veroorloven, dat jij dat geduldig slikt en afwacht wat hij gaat doen? Ik kan er niet over uit dat die man relatietherapie weigert en de boel maar gewoon laat aanslepen, voor jou en jullie kinderen. Hoe lief en interessant en mooi hij verder ook is, hij is een heel onbetrouwbare partner voor jou. Hij laat je echt op een lelijke manier bungelen en behandelt je slecht. Je verdient beter, niet over drie maanden of over een half jaar, maar nu.
Die komt binnen.. weet even niet zo goed wat ik moet zeggen.
Ik probeer jullie mee te nemen in mijn gedachten en emoties, en dat is heel eng. Want iedereen heeft een mening.
Ja ik vind het bizar hoe hij me nu behandeld, hoelang ik al vrijwel geen liefde krijg, hoe alleen ik me voel in onze partnerrol.
Maar als je al zolang samen bent, jonge kinderen hebt, nooit geen grote problemen hebben gehad (niks wat ook maar in de buurt kwam van dat het onze relatie op het spel zou zetten), en ik nu een patroon zie, en oprecht nog steeds denk dat hij mentaal giga in de knoop zit met zichzelf. Moet ik dan opgeven? Dat vind ik zo moeilijk, het lukt me niet om dat op te brengen.
Ik ben trots op mezelf dat ik nu voor de break heb gekozen en hem daarmee wel mijn standpunt laat zien. En ik weet.. dat als hij bij zijn huidige verhaal blijft, niet aan zichzelf wil werken, geen zelfreflectie heeft, niet terugkomt op hoe hij mij behandeld heeft, ik maar één optie heb.. scheiden.
en dat voelt als falen. Alsof ik me zo vergist heb in hem. Waar is die lieve, zorgzame partner van mij? Mijn rots in de branding? Zo ineens ruim 1 jaar geleden was ie weg.
A.nne schreef op 18-10-2023 om 22:12:
[..]
Die komt binnen.. weet even niet zo goed wat ik moet zeggen.
Ik probeer jullie mee te nemen in mijn gedachten en emoties, en dat is heel eng. Want iedereen heeft een mening.
Ja ik vind het bizar hoe hij me nu behandeld, hoelang ik al vrijwel geen liefde krijg, hoe alleen ik me voel in onze partnerrol.
Maar als je al zolang samen bent, jonge kinderen hebt, nooit geen grote problemen hebben gehad (niks wat ook maar in de buurt kwam van dat het onze relatie op het spel zou zetten), en ik nu een patroon zie, en oprecht nog steeds denk dat hij mentaal giga in de knoop zit met zichzelf. Moet ik dan opgeven? Dat vind ik zo moeilijk, het lukt me niet om dat op te brengen.
Ik ben trots op mezelf dat ik nu voor de break heb gekozen en hem daarmee wel mijn standpunt laat zien. En ik weet.. dat als hij bij zijn huidige verhaal blijft, niet aan zichzelf wil werken, geen zelfreflectie heeft, niet terugkomt op hoe hij mij behandeld heeft, ik maar één optie heb.. scheiden.
en dat voelt als falen. Alsof ik me zo vergist heb in hem. Waar is die lieve, zorgzame partner van mij? Mijn rots in de branding? Zo ineens ruim 1 jaar geleden was ie weg.
Ja, het is ontzettend verdrietig. Heb je hier trouwens al eens met de huisarts over gesproken? Zou het iets medisch of psychiatrisch kunnen zijn?
Ik kreeg ook helder dat ik het als falen zag, als ik uit de relatie zou stappen. Maar dat is het niet. Je hebt er inderdaad alles aan gedaan. Nu jij ook tijd krijgt voor jezelf ben ik benieuwd wat het met jou gaat doen. Goed dat je nu een harde grens trok. Ik vind het knap van je en moedig. Loslaten om goede redenen. Een relatie is een keuze en niet zaligmakend. Jij verandert ook. Ik hoop dat het jou naast rust ook veel goeds brengt.
Pas je wel op dat het ook echt 50/50 wordt qua zorg?
Xxx
A.nne schreef op 18-10-2023 om 22:12:
[..]
Die komt binnen.. weet even niet zo goed wat ik moet zeggen.
Ik probeer jullie mee te nemen in mijn gedachten en emoties, en dat is heel eng. Want iedereen heeft een mening.
Ja ik vind het bizar hoe hij me nu behandeld, hoelang ik al vrijwel geen liefde krijg, hoe alleen ik me voel in onze partnerrol.
Maar als je al zolang samen bent, jonge kinderen hebt, nooit geen grote problemen hebben gehad (niks wat ook maar in de buurt kwam van dat het onze relatie op het spel zou zetten), en ik nu een patroon zie, en oprecht nog steeds denk dat hij mentaal giga in de knoop zit met zichzelf. Moet ik dan opgeven? Dat vind ik zo moeilijk, het lukt me niet om dat op te brengen.
Ik ben trots op mezelf dat ik nu voor de break heb gekozen en hem daarmee wel mijn standpunt laat zien. En ik weet.. dat als hij bij zijn huidige verhaal blijft, niet aan zichzelf wil werken, geen zelfreflectie heeft, niet terugkomt op hoe hij mij behandeld heeft, ik maar één optie heb.. scheiden.
en dat voelt als falen. Alsof ik me zo vergist heb in hem. Waar is die lieve, zorgzame partner van mij? Mijn rots in de branding? Zo ineens ruim 1 jaar geleden was ie weg.
Dat is geen falen van jou. Denk niet dat het jouw taak is om hem weer ‘gezond’ te maken. Dat is zijn eigen taak en hij doet het niet. Hij lummelt maar wat aan. En een relatie kun je ook al niet in je eentje redden. Je kunt niet in je eentje een boot op de golven houden, terwijl de ander er steeds maar opnieuw gaten in blijft steken.
Je mag zeker trots zijn dat jij voor deze break hebt gekozen! En je mag de lat inderdaad heel hoog leggen voor een eventuele herstart. Want ‘misschien wil ik je toch nog wel’ dat moet maar eens afgelopen zijn.
Jij zegt: “Moet ik dan opgeven?” Natuurlijk ben jij iemand anders dan ik maar ik zou er niet goed meer op kunnen vertrouwen dat deze man me bij een volgende crisis wel zou blijven vasthouden. Hij heeft niet alleen psychische problematiek, want daarover kun je nog in verbinding zijn. En dat is hij niet. Dat laatste zou voor mij het allerbelangrijkste zijn, die verbinding. En terwijl jij al een jaar je best doet om weer met hem in verbinding te zijn, is hij nog steeds niet verder dan dat hij benieuwd is of hij je gaat missen. Wat is dat voor egocentrische, oppervlakkige uitspraak? Wat ben jij voor hem? Een relatie is toch niet puur ‘een gevoel’ en als je dat ‘gevoel’ niet meer hebt, haak je af? Je kunt als volwassen man toch niet je vrouw, met wie je een gezin hebt, een jaar lang op je laten wachten, tot jouw gevoel je duidelijk maakt of je nog van haar houdt. Want dat is raar: liefde voor je vrouw is geen gevoel maar gedrag, verantwoordelijk gedrag. En natuurlijk kan iedereen wel eens een keer een tijdje lauw zijn en het niet zien. Maar nadat je vrouw al een jaar haar best doet, verbinding zoekt, ruimte geeft, wacht, en dan nog steeds niet verder zijn dan dezelfde egotrip? Sorry hoor, maar ik word er plaatsvervangend boos van zo weinig eerbied, respect en consideratie voor jou. Ik snap heel goed dat je verdriet hebt om het stel wat jullie ooit waren, om de man die hij ooit voor je was. En ik vind het heel goed dat je naar een afronding toewerkt: als hij niet kiest, is dat ook een keuze.
Persoonlijk zou ik hem een week geven als hij niet in relatietherapie wil. En als hij wel in relatietherapie wil, en dat ook serieus op gang komt, zou ik het zes maanden geven. Tenzij je binnen die zes maanden samen tot de conclusie komt dat het afgelopen is.
Maar jij bent mij niet. Jij kunt heel andere afwegingen maken, andere beslissingen neem. Maar ik wil je wel op het hart drukken om je (veel) meer om jezelf dan om hem te bekommeren. Als een man al een jaar zegt dat ‘ie oké is, dat therapie niet nodig is, dat er niks met hem aan de hand is, accepteer dan maar dat dit zijn verhaal is en houd maar op met werken aan hem. Als hij zelf de noodzaak van werken aan zichzelf niet inziet, als hij denkt dat hij wacht op een gevoel dat hem gaat duidelijk maken wat hij moet doen, dan is er geen land in zicht en kun jij peddelen tot je een ons weegt.
IMI-x2 schreef op 18-10-2023 om 22:23:
[..]
Ja, het is ontzettend verdrietig. Heb je hier trouwens al eens met de huisarts over gesproken? Zou het iets medisch of psychiatrisch kunnen zijn?
Nee niet gesproken met de huisarts hierover. Wel vaak over nagedacht. Maar huisarts zal zich vast gaan richten op mij, en als hij niet wil verwacht ik niet dat ik ver kom.
Ik had hoop dat hij zelf tegen de lamp zou lopen, zou in zien dat hij dit niet alleen kan (wat nier erg is!), dat hij actie onderneemt, hij zegt dat hij z'n best doet, en probeert, en ja dat zie ik. Maar in mijn ogen niet hard genoeg, alsof hij ook wacht tot het antwoord uit de lucht komt vallen, of wacht totdat ineens weer daar het gevoel voor mij is. En ik heb hem al verteld dat het in mijn ogen niet zo werkt. Je moet je best doen voor liefde, voor als iets even niet werkt, zeker als het al een lange tijd niet goed gaat, dan zul je nog harder moeten werken in het begin. Maar waarschijnlijk ben ik, is ons gezin, dat niet waard voor hem.
Ik denk dat jouw man je erg als for granted nam. Je bent en was er altijd. En nu eigenlijk nog. Een relatie met jongere kinderen brengt geen sexyness. Hij is niet bezig met of jij het waard bent. Maar met zijn eigen behoefte. In het begin van een relatie lijkt alles ook vanzelf te gaan. En nu zit hij in een gezins bv fase. Uit elkaar gaan met jouw redenen lijkt mij op dit moment goede stap. Je vecht al zo lang. En hij blijft hangen. Je bent een leuke vrouw. Kom los van hem.
Xxx
Ik herhaal maar eens de waarschuwing die ik al in meerdere draadjes heb gegeven, en misschien zelfs wel eerder in deze draad (maar ik ga niet alles nalezen).
Wees voorbereid op de mogelijkheid dat als jij stappen zet om een scheiding in gang te zetten, hij alsnog wel bereid is om relatietherapie te volgen. En bedenk dan ook op dat moment wat jij dan wil: inderdaad therapie in een poging de relatie te redden (en dan maar hopen dat hij zich daadwerkelijk inzet en niet afhaakt als de druk weer van de ketel is), of therapie om de relatie zo netjes mogelijk af te ronden. En dan moet je daar tegenover hem natuurlijk duidelijk over zijn.
En onthoud dat je het proces van een echtscheiding op elk moment kunt pauzeren. Zelfs als de scheiding al door de rechter is uitgesproken kan er nog op de pauzeknop gedrukt worden, want de scheiding is pas echt een feit als de echtscheidingsbeslissing bij de burgerlijke stand is ingeschreven (overigens vervalt een echtscheidingsbeslissing die niet wordt ingeschreven na verloop van tijd wel, na een half jaar meen ik, maar dat terzijde).
Temet schreef op 19-10-2023 om 08:30:
Ik herhaal maar eens de waarschuwing die ik al in meerdere draadjes heb gegeven, en misschien zelfs wel eerder in deze draad (maar ik ga niet alles nalezen).
Wees voorbereid op de mogelijkheid dat als jij stappen zet om een scheiding in gang te zetten, hij alsnog wel bereid is om relatietherapie te volgen. En bedenk dan ook op dat moment wat jij dan wil: inderdaad therapie in een poging de relatie te redden (en dan maar hopen dat hij zich daadwerkelijk inzet en niet afhaakt als de druk weer van de ketel is), of therapie om de relatie zo netjes mogelijk af te ronden. En dan moet je daar tegenover hem natuurlijk duidelijk over zijn.
En onthoud dat je het proces van een echtscheiding op elk moment kunt pauzeren. Zelfs als de scheiding al door de rechter is uitgesproken kan er nog op de pauzeknop gedrukt worden, want de scheiding is pas echt een feit als de echtscheidingsbeslissing bij de burgerlijke stand is ingeschreven (overigens vervalt een echtscheidingsbeslissing die niet wordt ingeschreven na verloop van tijd wel, na een half jaar meen ik, maar dat terzijde).
Bedankt! Ik wist niet dat de scheiding pas definitief wordt als het ingeschreven wordt bij de burgerlijke stand. Ik dacht dat ie al definitief zou zijn als de rechtbank de uitspraak heeft gedaan. Mocht ik dus de keuze gaan maken en hij komt dan ineens 'terug' kan ik het nog wel even doorzetten om te kijken wat dat met hem doet, en wat dat met mij doet. Ik ga er in ieder geval vast over nadenken, over dat scenario.
Anna Cara schreef op 19-10-2023 om 06:20:
Ik denk dat jouw man je erg als for granted nam. Je bent en was er altijd. En nu eigenlijk nog. Een relatie met jongere kinderen brengt geen sexyness. Hij is niet bezig met of jij het waard bent. Maar met zijn eigen behoefte. In het begin van een relatie lijkt alles ook vanzelf te gaan. En nu zit hij in een gezins bv fase. Uit elkaar gaan met jouw redenen lijkt mij op dit moment goede stap. Je vecht al zo lang. En hij blijft hangen. Je bent een leuke vrouw. Kom los van hem.
Xxx
Dankje, ik ben er nu niet meer. Althans dat probeer ik heel hard, om er niet meer voor hem te zijn. Moeilijk, want ik wil graag altijd klaar staan voor mijn gezin.
Ik ga geen rekening houden met zijn privé afspraken die hij de komende tijd gepland had, mij niet bellen. Ook ga ik geen rekening houden, of van te voren koken voor zijn dagen met de kinderen. Als ik niet bij de kinderen ben, ben ik echt even weg. En moet hij zich maar zien te redden.
A.nne schreef op 19-10-2023 om 12:06:
[..]
Dankje, ik ben er nu niet meer. Althans dat probeer ik heel hard, om er niet meer voor hem te zijn. Moeilijk, want ik wil graag altijd klaar staan voor mijn gezin.
Ik ga geen rekening houden met zijn privé afspraken die hij de komende tijd gepland had, mij niet bellen. Ook ga ik geen rekening houden, of van te voren koken voor zijn dagen met de kinderen. Als ik niet bij de kinderen ben, ben ik echt even weg. En moet hij zich maar zien te redden.
Dat is ook goed want bij een scheiding is dat ook zo dat hij die dingen zelf moet oplossen.
En als hij alleen om die reden bij je blijft weet je ook genoeg.
A.nne schreef op 19-10-2023 om 12:04:
[..]
Bedankt! Ik wist niet dat de scheiding pas definitief wordt als het ingeschreven wordt bij de burgerlijke stand. Ik dacht dat ie al definitief zou zijn als de rechtbank de uitspraak heeft gedaan. Mocht ik dus de keuze gaan maken en hij komt dan ineens 'terug' kan ik het nog wel even doorzetten om te kijken wat dat met hem doet, en wat dat met mij doet. Ik ga er in ieder geval vast over nadenken, over dat scenario.
en zelfs als de scheiding ingeschreven is kun je ook gewoon weer een relatie aangaan, en zelfs ook weer trouwen of een partnerschap aangaan.
zucht, wat kan het leven toch zwaar en donker zijn. Redelijke dagen wisselen zich af met dagen waarvan ik niet weet hoe ik ze doorkom. De dagen met de kinderen zijn hectisch, amper tijd voor mezelf of het huishouden, maar voelen wel fijn.
De dagen zonder de kinderen mis ik ze enorm, gaat de tijd langzaam, vraag ik me steeds af wat ze doen. De wissel is vreselijk. Partner komt afstandelijk over, voelt daardoor voor mij vreemd en ongemakkelijk.
En het uit huis moeten vind ik ook niet leuk! Dat geeft me wel de bevestiging dat het echt mijn thuis is, en ik wil blijven wonen als we definitief gaan scheiden.
Sorry voor mijn geklaag. Ik probeer me op mezelf te richten. Maar ook wel erg met hem bezig. Hoe zijn zijn dagen, hoe voelt hij zich, is het wat rustiger in z'n hoofd en kan hij beter nadenken, mist hij me etc.