update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
Bedankt voor al jullie reacties, tips en adviezen!
Nogmaals, ik doe dit niet omdat hij dit wil of vraagt. De situatie heeft me aan het denken gezet, ik deed heel weinig (of eigenlijk vrijwel niks) voor mezelf.
Ik ging in werken, maar buiten dat had ik weinig afspraken. Ik was bijna altijd thuis, ik sta bijna altijd klaar voor iedereen, zowel kinderen als partner.
Maar het wat vaker weg gaan, meer sociale contacten bevalt me wel, even niet non stop moeder zijn. En het zou een mooie bijkomstigheid zijn als dit ons weer dichter naar elkaar brengt, maar ik wil dit ten eerste voor mezelf doen.
Het is in de jaren zo gegroeid, en ik heb er zelden bij stil gestaan, vond het in die zin allemaal wel goed, had geen motivatie om bijvoorbeeld te gaan sporten, altijd maar druk met kinderen, werk en huishouden. Voelde niet de ruimte om weg te kunnen, want er was altijd wel iets. Mijn man was al regelmatig weg, sporten of naar het café. En dan zou ik daarnaast ook nog weg moeten? Dat lukte me niet.
Maar nu sport ik 2 a 3x per week, nu ga ik regelmatig met vriendinnen of collega's ergens wat drinken of een hapje eten, en ik bezoek vaker de schoonheidsspecialist en dat bevalt me wel. Maar moet het wel proberen vol te houden, en een verandering aanbrengen is niet altijd makkelijk 
Maar ik ben me er zelf wel bewust van, dat is al een stap.
Ook ik heb een 'eigen' leven naast mijn rol als echtgenote, werkneemster en moeder. Dat is fijn voor mij, maar ook voor mijn man en kinderen. Zo kunnen zij zelf hun relatie vormgeven zonder mijn constante aanwezigheid en zorg.
Ik ga ook zó weg: ik doe geen extra boodschappen als ik een paar dagen weg ga met een vriendin en kook niet vooruit als ik (een of meer dagen) niet thuis eet vanwege werk of sociale contacten. Man en kinderen kunnen prima voor zichzelf zorgen. We vinden dat allemaal prima zo!
En ja, voor mij en mijn man is dit belangrijk. Het voegt iets toe aan onze relatie. Het houdt ook misschien een beetje de spanning erin? Wetend dat je het ook zonder elkaar redt? En het gevoel van onafhankelijkheid dat het me geeft is ook fijn.
Mijn man heeft ook zijn eigen contacten en uitjes.
We overleggen hier wel over hoor: we leven met en niet langs elkaar.
Niemand doet een opleiding voor echtenote of moeder zijn naast en in een relatie. We doen maar wat. In meerdere boeken las ik dat een relatie twee soorten vulling nodig heeft: een betrouwbare en een speelse. Onder dat laatste valt ook vrouw zijn. Eigen individu. Je bent meer dan moeder en huishoudster. Je bent ook nog steeds een vrouw met eigen wensen, voorkeuren en hobby's. En sexualiteit. Je hebt ondertussen 3 jonge kinderen en je bent in een patroon gerold. Nu is het besef er, je mág inderdaad ook ruimte maken voor andere zaken in je leven.
Doe het alleen niet voor hem!
Mijn tip aan jou: Ga bewust met vriendinnen wat langer weg. Naar een festival. Of sauna. Al dan niet met overnachting. Zoek een eigen hobby waar je blij van wordt. Laat zorg los. Laat huishouden los. Laat je partner los. Even me-time.
En dan over 'spannender' worden voor je partner. Mijn man vindt het bijvoorbeeld heel interessant als ik vertel over mijn dagje sauna. Massage gekregen van mannelijke masseur. In bubbelbad met 3 kerels. Naakt op bedje gelegen in zon. Hij visualiseert het. Ook merkte ik dat als ik uit ging en heel laat thuis kwam (deed ik zelden voorheen) dat hij veel vragen ging stellen. Ik bleef wel eens mysterieus doen. Dansen en sjansen is heerlijk zei ik. Niet de inhoud in maar je gevoel als vrouw uiten.
In jouw geval wil hij scheiden. Je hóeft hem eigenlijk niets te zeggen kan jouw antwoord zijn. Laat wel doorschemeren dat je je op en top vrouw voelde.
En Anne, jij wil met hem verder dus ga ook alleen met hem op pad. Investeer. Als vrouw. Regel een surpise avondje uit. Trek een vrouwelijke jurk aan. Voel je zelf aantrekkelijk en dat straal je dan ook uit. Overigens ook als je met anderen op pad gaat. Jezelf leuk vinden. Mooi vinden. Helpt in uitstralen. Vergeet niet, je bent het waard.
Xxx
hoe gaat het jou Anne?
RoodVruchtje schreef op 09-10-2023 om 22:29:
hoe gaat het jou Anne?
Redelijk. De meeste dagen wel oké ondanks de omstandigheden. Soms heb ik er een mindere dag tussen zitten.
Hij twijfelt nog, is er niet uit, woont nog wel bij ons, heeft meer goede dagen dan slechte en de dalen zijn niet zo diep (daar zit wel echt vooruitgang), veel uitjes met gezin, binnenkort dagje samen zonder de kinderen, al paar fijne diepgaande gesprekken gehad (was heeel lang geleden).
Ik heb blijkbaar een lange adem, soms ben ik het zat, verdrietig, duurt het wachten te lang, breekt de onzekerheid me op, zeg ik tegen mezelf dat ik meer verdienen dan dit. En dan slaap ik er een nachtje over, voel ik me weer wat beter, zakken de negatieve gevoelens naar de achtergrond, wordt ik geleefd door m'n werk en de kinderen, en vliegen de dagen voorbij zonder dat ik er erg in heb.
Toekomst is erg onzeker. Nog steeds.
Bedankt voor je berichtje! Waardeer ik.
Verdrietig om te lezen dat hij je nog steeds zo in onzekerheid laat, onbegrijpelijk! Het voelt alsof hij alle touwtjes in handen heeft en jij soms op eierschalen moet lopen om dit maar in balans te houden. Dat moet toch ontzettend veel energie vreten?
Hebben jullie nu wel of geen relatietherapie, dat ben ik even kwijt, sorry?
RoodVruchtje schreef op 17-10-2023 om 12:54:
Verdrietig om te lezen dat hij je nog steeds zo in onzekerheid laat, onbegrijpelijk! Het voelt alsof hij alle touwtjes in handen heeft en jij soms op eierschalen moet lopen om dit maar in balans te houden. Dat moet toch ontzettend veel energie vreten?
Hebben jullie nu wel of geen relatietherapie, dat ben ik even kwijt, sorry?
al maanden geen therapie meer, hij wil niet. niet voor ons, niet voor zichzelf.
A.nne schreef op 18-10-2023 om 11:29:
[..]
al maanden geen therapie meer, hij wil niet. niet voor ons, niet voor zichzelf.
En dat accepteer jij? Hoe lang nog? Heb je daar al over nagedacht?
Heb jij wel therapie voor jezelf? Dat lijkt me van levensbelang als je zo onmenselijk behandeld wordt.
En zo plotseling staat ons leven nog meer op de kop dan het al deed.
We gaan een tijdelijke break doen. Dit gaat zo niet langer. Onverwachts kregen we een gesprek waarin hij aangaf dat hij veel last heeft van de situatie waar we nu in zitten.
Hij heeft zijn hoofd te vol zoals hij zelf zegd, elke keer de vraag in hem of dit is wat hij wil, of hij met mij verder wil etc. Hij wil zijn hoofd leeg, en dus lijkt het hem beter om uit elkaar te gaan. Hij verwacht dan dat hij rust krijgt.
Ik heb aangegeven dat ik zijn schommelingen niet meer trek, zijn wispelturigheid. Nog steeds denk ik dat hij een persoonlijke struggle heeft.
Hij is niet bereid om aan zichzelf te werken, om eens hulp te zoeken om te kijken waar zijn gevoel of gedachte weg komt.. wat is echt? en wat heeft hij zichzelf aangepraat?
Dus we zijn voor nu tijdelijk uit elkaar. De kinderen blijven in dit huis, wij gaan elders wonen op de dagen dat we niet verantwoordelijk zijn voor de kinderen.
Hoelang moet ik hem de tijd geven? Kan iemand advies geven voor een break tijd?
Ik hoop dat hij bijdraait, maar ik ben ontzettend bang dat hij dit definitief gaat doorzetten.
Het is zo moeilijk om je relatie te beëindigen als je ervan overtuigd bent dat je partner vast zit, mentaal vast loopt. Ik wil mijn partner en gezin niet opgeven.
Ben wel blij dat ik nu deze keus heb gemaakt, want het kon niet langer zoals het ging.
Maar voorlopig blijft de toekomst nog onzeker.
Mijn doel? Ik wil meer gaan sporten, gezonder gaan eten en erop uit met vriendinnen. En het allerbelangrijkste ik wil er zijn voor mijn kinderen. Ik wil ze het gevoel geven dat ondanks deze hele situatie ik er altijd voor ze ben.
Mijn hoop? Dat mijn partner bijdraait. Dat hij inziet dat hij een probleem heeft in z'n bovenkamer. Dat hij dit niet alleen kan oplossen, en hulp gaat zoeken.
Mijn angst? Dat dit een definitieve scheiding gaat worden. Dat we steeds verder uit elkaar groeien.
Zware tijden, maar in elk geval wel een manier om verandering in de situatie te brengen. Ik hoop van harte voor jou dat het de gewenste duidelijkheid oplevert. Mijn vrees is eerlijk gezegd dat hij er al vrij snel achter komt dat zijn leven met jou in hetzelfde huis makkelijker is dan een leven zonder jou, en dat hij dan aanstuurt op weer samenwonen zonder dat er verder in zijn hoofd iets wezenlijks is veranderd. En dat je dan dus over een paar maanden weer samenwoont en precies even ver bent als nu (althans, dat hij even ver is als nu).
Misschien kan je alvast gaan nadenken: wat als hij aangeeft toch weer samen verder te willen maar daarbij de indruk wekt dat hij eigenlijk nog steeds niet uit volle overtuiging voor jou kiest?
Stel voor jezelf ook grenzen en doelen. Wat wil jij nog? Onder welke voorwaarden? Want als hij na een tijdje toch samenwonen fijner vindt maar nog steeds niet aan zichzelf heeft gewerkt en het gaat door zoals het al een hele tijd ging, dan win je niks.
Zeker omdat jullie kinderen hebben, is steeds wel/niet bij elkaar blijven heen onduidelijk en onveilig. Ofwel je gaat er alles aan doen om je relatie te redden en dan wel SAMEN. Ofwel je gaat uit elkaar maar dan niet telkens toch weer terug en toch weer weg.
A.nne schreef op 16-10-2023 om 21:01:
[..]
Redelijk. De meeste dagen wel oké ondanks de omstandigheden. Soms heb ik er een mindere dag tussen zitten.
Hij twijfelt nog, is er niet uit, woont nog wel bij ons, heeft meer goede dagen dan slechte en de dalen zijn niet zo diep (daar zit wel echt vooruitgang), veel uitjes met gezin, binnenkort dagje samen zonder de kinderen, al paar fijne diepgaande gesprekken gehad (was heeel lang geleden).
Ik heb blijkbaar een lange adem, soms ben ik het zat, verdrietig, duurt het wachten te lang, breekt de onzekerheid me op, zeg ik tegen mezelf dat ik meer verdienen dan dit. En dan slaap ik er een nachtje over, voel ik me weer wat beter, zakken de negatieve gevoelens naar de achtergrond, wordt ik geleefd door m'n werk en de kinderen, en vliegen de dagen voorbij zonder dat ik er erg in heb.
Toekomst is erg onzeker. Nog steeds.
Bedankt voor je berichtje! Waardeer ik.
Toch tijd om voor jezelf te gaan zorgen en zelf beslissingen te nemen, en niet alles af te laten hangen van hoe zijn pet staat…
Maar goed, ik snap dat het niet eenvoudig is als je niet zomaar elders woonruimte kan vinden. Al kun je dat probleem ook bij hem leggen, dan zet je hem er uit en moet hij wel aan de bak.
A.nne schreef op 18-10-2023 om 11:38:
Hoelang moet ik hem de tijd geven? Kan iemand advies geven voor een break tijd?
Ik hoop dat hij bijdraait, maar ik ben ontzettend bang dat hij dit definitief gaat doorzetten.
Ongeveer na 3 maanden weet je wel genoeg. Hebben jullie een complete break- up of wonen jullie alleen niet meer samen. Daar zit ook een verschil in die je moet bespreken i.v.m. bijvoorbeeld seks.
Verder staan er genoeg tips van andere forumleden. Bereid je wel voor. Voel je pijn want heb dit zelf 2x mee gemaakt vorig jaar. Uiteindelijk weer goed gekomen maar werk aan jezelf. Sterkte.
Ruud1971! schreef op 18-10-2023 om 18:26:
[..]
Ongeveer na 3 maanden weet je wel genoeg. Hebben jullie een complete break- up of wonen jullie alleen niet meer samen. Daar zit ook een verschil in die je moet bespreken i.v.m. bijvoorbeeld seks.
Verder staan er genoeg tips van andere forumleden. Bereid je wel voor. Voel je pijn want heb dit zelf 2x mee gemaakt vorig jaar. Uiteindelijk weer goed gekomen maar werk aan jezelf. Sterkte.
Complete break. Alleen het nodige contact over de kinderen, verder niks.
Bedankt, ga even zoeken en lezen naar vergelijkbare situaties bij anderen.
Lieverd, een complete break is nogal wat. Vooral omdat het eigenlijk eenzijdig is. Jij wil hem nog wel. Hij twijfelt aan verder gaan met jou. Hoe ga jij deze periode aan?
Misschien ook zaak dat jij je naar buiten richt? En niet vol op zijn beslissing gaat wachten. Het is géén eenrichtingsverhaal. Misschien wel heel serieus je voorbereiden?
Sterkte
Xxx