PSO weigeren --> gevolgen?

" Specifieke zorgtaken zijn niet verdeeld, als je dat bedoelt."

Nee, dat bedoelde ik niet, ik ben onduidelijk geweest doordat ik jargon gebruikte, besef ik. Als de omgang geregeld is in een situatie waarbij beide ouders gezag hebben dan wordt dat officieel meestal "verdeling van de zorg- en opvoedtaken" genoemd, in plaats van een omgangsregeling. Die laatste term wordt dan weer gebruikt in situaties waarbij de ene ouder het gezag heeft en de ander niet. Maar dat is eigenlijk een beetje theoretisch geneuzel want in de praktijk hebben de meeste mensen het gewoon over een omgangsregeling. Ik heb zelfs wel verzoekschriften van advocaten gezien waarin de term omgangsregeling werd gebruikt terwijl het eigenlijk de verdeling van zorg en opvoedtaken had moeten heten (nog een onhandige mond vol ook). Ik dacht 'laat ik eens de officiële term gebruiken' maar dat had ik beter kunnen laten. 

Het verdelen van de zorgtaken zoals jij dat beschrijft, in een ouderschapsplan, dat lijkt me dan weer vragen om moeilijkheden, zeker met iemand die overal een probleem van wil maken.

Je zegt dat het idee was dat het PSO-traject de communicatie daarover makkelijker zou maken, maar dat is wel een beetje gek want het idee van PSO is vziw nou juist dat wordt toegewerkt naar zo weinig mogelijk contact (en communicatie) tussen ouders. 

Hoe dan ook: er is dus een omgangsregeling van een middag/avond per week plus een weekend in de 14 dagen bij vader, de rest van de tijd zijn de kinderen bij jou. Als dat verder redelijk marcheert dan zou ik het lekker zo laten. Alleen als dat niet meer werkt, dan komt de rechter weer in beeld. Dat, en in het geval dat hij inderdaad een noodzakelijk hulpverleningstraject voor je 12-minner blokkeert. Maar dan lijkt me de kans dus groot dat dreigen met een procedure uiteindelijk wel effect heeft. Maar wat Evaluna zegt is ook waar: vaak is al die hulpverlening, in elk geval wel als de ouders daaraan (ook) actief moeten deelnemen, vooral een nieuw podium om weer eens alle grieven te spuien. Vooral erg vermoeiend. 

Hoe herkenbaar, mijn ex heeft ook een heel dossier over mij 🤣 Hij doet maar.
Ken je de term grey rock in de communicatie? 

Met toestemmings gedoe ben ik inmiddels wel klaar. Hij kan toestemming geven en zo niet (of een nouja, als jij / ik wil eerst / tirade gedoe) dan gaat het door naar de advocaat. 

Laat je niet gek maken hoor. Ik zou eens naar therapie kijken. En laat hem verder lekker sputteren. Als er geen vraagteken in zijn email staat dan hoef je geeneens te antwoorden.

Weet je wat de triggers zijn? Ex wilde vaak ruilen met de omgangsregeling, maar dat gaf altijd zo'n gedoe dat ik daar niet meer aan begon.

Het is lastig, ik weet de oplossing ook niet, want hier is het ook nog steeds gedoe. Wel ben ik door de jaren heen wat wijzer geworden. Ken je het verdwenen zelf? Hun hebben 2 goede boeken. 

Ms_Z schreef op 01-12-2024 om 17:11:

[..]

Ik weet dat ik hem niet kan veranderen, maar ik had zo gehoopt dat een dergelijk traject in ieder geval de communicatie wat zou verbeteren. Maar helaas, hij faalt niet eens, meneer is te beroerd om überhaupt te starten.

Mensen met een bepaalde categorie persoonlijkheidsstoornis verwijten anderen wat ze zelf fout doen. Mijn ex doet dit ook. Het mooie is dat ik zijn van de pot gerukte verwijten dus zo lees: "dit is wat ik zelf fout doe en waar ik diep van binnen mee worstel, maar dat kan en wil ik niet toegeven." Dat kan verhelderend zijn.

IMI-x2 schreef op 01-12-2024 om 18:26:

[..]

Mensen met een bepaalde categorie persoonlijkheidsstoornis verwijten anderen wat ze zelf fout doen. Mijn ex doet dit ook. Het mooie is dat ik zijn van de pot gerukte verwijten dus zo lees: "dit is wat ik zelf fout doe en waar ik diep van binnen mee worstel, maar dat kan en wil ik niet toegeven." Dat kan verhelderend zijn.

Sorry, verkeerd citaat erbij, het ging over die mails vol verwijten.

Ik zou stoppen met dit soort trajecten. Hulpverlening alleen op jou gericht. In mijn omgeving is een zelfde soort situatie. Daar heeft moeder aangegeven alleen nog in de vorm van mededelingen te communiceren. Dus geen overleg of discussie. Vader is verder ook geblokkeerd in de telefoon en per mail. In geval van nood kan hij een derde bellen (een familielid). Scholen hebben een app dus daarover hoeft er weinig onderlinge communicatie plaats te vinden. 

Alleen voor strikt noodzakelijke dingen vraag je hem. En anders zonder discussie vervangende toestemming bij de rechtbank vragen. Met daarbij veroordeling in de proceskosten. Dan is hij er waarschijnlijk snel klaar mee. Ook kunnen kinderen vanaf 12 en 16 steeds meer zelf bepalen zonder toestemming. 

Je zou dus ook een derde kunnen vragen (familielid of goede vriendin) als doorgeefluik. Daar kan hij tegen temeer gaan maar het komt niet bij jou terecht. Dat werkte in de situatie die ik ken heel goed. Vader steekt een tirade af en moeder hoort alleen de daadwerkelijke vraag. Derde geeft alleen antwoord op de echte vragen en negeert al het andere. Berichten zonder concrete vragen worden volledig genegeerd. 

Fysieke overdracht hoeft ook niet. Kinderen kunnen alleen gaan als ze oud genoeg zijn. Of jij wacht in de auto terwijl ze zelf naar de deur gaan met de spullen. Andere optie is de aanwezigheid van een derde (buurvrouw bijvoorbeeld). 

'Dat klopt. pso is er niet voor om communicatie te verbeteren, maar wel te normaliseren. Feit is nu eenmaal dat er kinderen zijn en dat er communicatie moet zijn, maar hoe doe je dat zo zakelijk mogelijk zonder weer een ruzie te veroorzaken. '

Hoe was jullie communicatie 'normaal' dan?

Het merkwaardige van dit soort gedachtes vind ik, dat mensen echt geloven dat je na een scheiding een betere situatie kunt scheppen op het gebied van communicatie dan voor de scheiding. Ik snap wel dat het weer een hele roedel hulpverleningstrajecten oplevert, dus die gedachte, sterker nog, die 'eis' is zeker productief voor een bepaalde groep.

Ergens van internet geplukt:

'Kenmerkend voor het parallel ouderschap is dat de beide huishoudens geheel los van elkaar bestaan. De emotionele betrokkenheid tussen de ouders is klein. Er is minimaal contact en alleen over het hoogstnoodzakelijke wordt gecommuniceerd. Er zijn strakke, gedetailleerde en duidelijk omlijnde afspraken met weinig flexibiliteit. Iedere ouder voert de eigen regie over zijn of haar ouderrol. Als de twee leggers van een turnbrug.
Ze raken elkaar niet, maar bieden wel beiden steun aan de turnster.
Het is niet het meest ideale scenario. Toch biedt het een oplossing voor een anders uitzichtloze situatie'

Nee, ideaal is natuurlijk dat vader en moeder met elkaar communiceren, op een lijn  zitten en samen de beste beslissingen nemen. Zodat je je afvraagt waarom er een scheiding is gekomen. Het belangrijkste bij een scheiding is toch dat je uit elkaar gaat. Niet dat je nog intensiever met elkaar te maken hebt en elkaar in de gaten houdt of de ander zich wel aan de afspraken houdt. Afspraken lijken in deze opvatting van parallel ouderschap de teugels waarmee je elkaar in bedwang kunt houden, en zo mogelijk nog meer controle over elkaars leven kunt hebben dat er voorheen al was. Maar het gaat om parallel solo ouderschap. Met andere woorden: je moet het echt zelf doen, inclusief de tegenslagen als de ander zich niet aan afspraken houdt. Dat is dan zoiets als dat het regent, terwijl je net een dagje naar het strand wil.
Hoe communiceer je zakelijk zonder een ruzie te veroorzaken? Zo min mogelijk. Voor vrijwel alles is een andere oplossing dan dat de ander moet gaan doen wat jij wil. Uiteindelijk eventueel via de rechter vervangende toestemming regelen, maar ik moet zeggen dat ik nog nooit voor een behandeling geweigerd ben omdat vader ook toestemming moest geven. Maar goed, als dat wel zo is is er een oplossing voor.

Mails etc. kun je ook ongelezen laten of snel screening op relevante informatie. De rest sla je toch over? Ook hier: zo min mogelijk reageren. Het gaat er niet om of hij aanleiding ziet om ruzie te maken, als jij geen ruzie wil komt er geen ruzie, want voor ruzie heb je altijd nog twee mensen nodig. Pik alleen de punten op die volgens jou van belang zijn, dus niets over hoe hij zou moeten denken of reageren. Dat is zijn pakkie an. Laat hem los.

Tsjor

"maar ik moet zeggen dat ik nog nooit voor een behandeling geweigerd ben omdat vader ook toestemming moest geven. Maar goed, als dat wel zo is is er een oplossing voor."

Bij medische behandelingen gebeurt dit ook niet. De richtlijnen voor medici stellen dat als een ouder zich met een kind meldt voor een behandeling, toestemming van de andere ouder met gezag mag worden verondersteld. Dus tenzij de arts reden heeft om aan te nemen dat er een probleem is, kan er gewoon behandeld worden, en dat gebeurt dus ook. Sterker nog, ik denk dat als een ander dan een ouder met een kind voor een behandeling komt, daar meestal ook geen haan naar kraait. 

Als het gaat om jeugdhulpverlening en zeker als het gaat om jeugdhulpverlening voor problemen die deels voortvloeien uit een moeizame gezinssituatie, dan is het waarschijnlijk anders en zal menig hulpverlener zekerheidshalve op voorhand akkoord van de ouders met gezag willen. Je hebt in deze sector namelijk zo een klacht te pakken. Het komt regelmatig voor dat instemming van ouders met gezag wordt gevraagd, zelfs in situaties waarin dat niet nodig is (bijvoorbeeld bij jeugdhulp in opdracht van een GI bij een ots - dan is instemming van de ouders helemaal niet nodig maar verlangt de hulpverlening dit soms toch en dan moet de GI weer met ze in de clinch; maar dat terzijde). 

Je hebt gelijk. Zelfs een leerkracht van de school kon met mijn kind naar de eerste hulp toen hij zijn arm gebroken had op school.
Dus dan zou het 'iets van hulp' dat de kinderen van TO kunnen gebruiken iets zijn in de vorm van jeugdzorghulpverlening. Wellicht kan villa pinedo iets betekenen? Daar kunnen kinderen zelf een buddy krijgen bijvoorbeeld. Ik maakte o.a. gebruik van een vrijgevestigde senso-motorische therapeute, en een psychiater (fiasco) en een creatieve therapeute. Het duurde even voordat ik wist dat het probleem bij pesten op school zat en niets te maken had met de echtscheiding. Kan het ermee te maken hebben dat het vrijgevestigde mensen waren? Waarvan sommige rekeningen overigens wel door de zorgverzekeraar o.i.d betaald werden.

Tsjor

Zolang vader maar instemt en niets van zich laat horen zal het wel meevallen. Echter als vader wel betrokken wil zijn, dan willen ze echt toestemming. 
Zelf als vader met vervangend toestemming veel stennis gaat maken en gaat dreigen met tuchtcommissie over dossier gerelateerde dingen kan de behandeling snel klaar zijn is mijn ervaring.

Klopt. Het zou voor de effectiviteit van de jeugdzorg en jeugdbescherming waarschijnlijk enorm schelen als het klacht- en tuchtrecht zou worden afgeschaft. Ik snap waarom dat niet kan, maar het heeft een verlammende invloed op de daadkracht van mensen die in de sector werken, en het draagt enorm bij aan de werkdruk, en daarmee aan de uitval, en daarmee aan de wachtlijsten. 

Het zou ook schelen als ze zouden leren van eerdere uitspraken. Ik heb in elk geval meegemaakt dat je wel gelijk krijgt, maar dat er niets verandert.
Maar ja, mensen die willen saboteren vinden altijd wel iets om dwars te liggen.

Tsjor