Partner voelt zich er niet bij horen
Beste ouders /nieuwe partners en alles daar tussenin 😊
Ik ben moeder van drie kinderen (15,17 en 22). Ten tijde van mijn echtscheiding waren mijn kinderen 14, 10 en 8 jaar. Ze woonden alledrie bij mij. Mijn partner en ik zijn 6 jaar samen. We wonen niet samen. Vanaf het begin van onze relatie zien we elkaar in het weekend. Maar ook niet alle weekenden. Het werkt goed voor ons en we hebben het heel fijn met z'n tweeën. Sommige weekenden zijn we met mijn kinderen en we hebben ook een aantal vakanties gehad met de jongste twee. Ook op verjaardagen en feestdagen zijn we met z'n allen. Mijn partner ervaart dat ze geïnvesteerd heeft in de relatie met mijn kinderen. Ik zie dat ook zo. We hebben allebei ons best gedaan er een geheel van te maken op de momenten dat we met z'n allen zijn. Mijn partner ervaart dat ze een buitenstaander is en voelt zich er nog altijd niet bijhoren. Dit maakt ons allebei verdrietig. Ik probeer het gevoel van mijn partner los te zien van mezelf en het niet te voelen als mijn falen of het mijn kinderen kwalijk te nemen. Dat lukt niet altijd even goed. En iets in mij verlangt er naar dat mijn partner en kinderen wel een geheel zijn (want dan zou ik me meer 'heel' voelen).
Wie herkent dit, heeft dezelfde ervaring, ideeën of wijze woorden?
Nou ik herken het van de andere kant. Mijn beide ouders hebben een andere partner en hoewel ik de ene een beetje meer mag dan de ander zullen ze altijd de vriend van.... en de vrouw van.... blijven. Mijn kinderen noemen hen beide bij de voornaam, geen opa of oma zoals ze andere ouder wel noemen.
Maar denk je dan dat kan, een geheel vormen met een 'nieuwe' partner in een samengesteld gezin? Veel mensen zijn al blij als de nieuwe partner getolereerd wordt, sommige nieuwe partners zijn wel als een echte ouder maar dat zijn vaak situaties die ontstaan zijn dat de kinderen heel jong waren.
Die onvrede zit echt in je partner zelf, daar moet zij mee aan de slag, ze heeft waarschijnlijk geen realistisch beeld over het hebben van een vriendin met kinderen. Helemaal niet als jullie elkaar maar betrekkelijk weinig zien.
Heeft zij zelf dus geen kinderen?
Ik denk dat dit altijd zo zal blijven. Ze mist gewoon een stuk geschiedenis met jullie. Waar je vriendin aan moet werken is haar gevoel van eigenwaarde; het gevoel 'óok jij mag er zijn'. Zo lang ze dat niet heeft zal het niet zo maar komen. Van de kinderen kun je niet meer dan acceptatie en respect verwachten.
Zij bereikt het meest door naar zichzelf te kijken; en kijk eens wat er allemaal al wel goed gaat! Hup; focus op het positieve.
Ik herken het nare gevoel buitengesloten te worden. Het is een gevoel. Bij mij heeft het tot na mijn 50e geduurd voordat ik wist dat het met een iets rottigs uit mijn jeugd te maken had. Het manifesteerde zich op werk, in relaties, bij vrienden, met mijn zussen, in vakanties. Als je weet waar het vandaan komt is het nog niet weg want alleen maar praten helpt niet. Daar hebben systeemopstellingen mij bij geholpen. Je partner zou moeten onderzoeken waar haar gevoel vandaan komt.
Dat gezegd hebbende: mijn dochter was 14 toen ik mijn partner leerde kennen. Inmiddels is ze volwassen en ik heb nog steeds middagjes, wandelingen, stedentripjes met haar alleen zonder hem. Dat is voor ons volkomen normaal. Met haar heb ik een lange geschiedenis, en zij met mij niet te vergeten. Hij, zijn dochter en wij kunnen verder prima met elkaar overweg. Maar een gezin zullen we nooit worden. Dan hadden we 20 jaar eerder moeten beginnen.
Bolmieke schreef op 26-01-2024 om 07:16:
Maar denk je dan dat kan, een geheel vormen met een 'nieuwe' partner in een samengesteld gezin? Veel mensen zijn al blij als de nieuwe partner getolereerd wordt, sommige nieuwe partners zijn wel als een echte ouder maar dat zijn vaak situaties die ontstaan zijn dat de kinderen heel jong waren.
Die onvrede zit echt in je partner zelf, daar moet zij mee aan de slag, ze heeft waarschijnlijk geen realistisch beeld over het hebben van een vriendin met kinderen. Helemaal niet als jullie elkaar maar betrekkelijk weinig zien.
Ja dat kan hoor. Mijn ex is dat gelukt met zijn nieuwe vriendin. De kinderen zien haar meer dan mij🤷♀️
Ik denk dat dat ergens ook heel normaal is. Ze is en blijft 'de partner van', niet de ouder. Er mist een stuk geschiedenis die ze niet samen delen. De vraag is of de kinderen dit hetzelfde ervaren. Sowieso wonen jullie niet samen en zijn je kinderen ook nog deels bij jouw ex. Dan is de nieuwe partner dus geen onderdeel van een huishouden, maar iemand die ze regelmatig zien en een goede band mee hebben. Misschien een beetje zoals een opa en oma.
Ik denk dat dat gevoel er wel mag zijn, maar dat dat niet bij je kinderen moet liggen.
elledoris schreef op 26-01-2024 om 09:18:
[..]
Ja dat kan hoor. Mijn ex is dat gelukt met zijn nieuwe vriendin. De kinderen zien haar meer dan mij🤷♀️
De partner van je vader vaker zien dan je moeder, wil niet perse zeggen dat je dan een geheel vormt.
Gingergirl schreef op 26-01-2024 om 11:41:
[..]
De partner van je vader vaker zien dan je moeder, wil niet perse zeggen dat je dan een geheel vormt.
Hmm, alles wat we ooit als gezin deden doen ze nu met haar erbij, van bepaalde vakanties tot en met het vieren van behaalde diploma's. En daar ben ik dan dus niet bij.
elledoris schreef op 26-01-2024 om 12:05:
[..]
Hmm, alles wat we ooit als gezin deden doen ze nu met haar erbij, van bepaalde vakanties tot en met het vieren van behaalde diploma's. En daar ben ik dan dus niet bij.
Hebben je kinderen je uit kunnen leggen waarom het zo loopt? Nemen vader en partner meer initiatief in dit soort dingen? Wonen ze dichter bij elkaar waardoor ze elkaar makkelijk opzoeken? Zijn je kinderen bang dat jij en ex wellicht ruzie krijgen bij bv een diplomauitreiking waardoor ze deze keuze maken? Nemen ze jou de scheiding enorm kwalijk? Of ( niet lulig bedoeld) hebben ze een betere band/ klik met hem? Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel lastig is😢, net zoals voor de partner van TO.
Gingergirl schreef op 26-01-2024 om 12:52:
[..]
Hebben je kinderen je uit kunnen leggen waarom het zo loopt? Nemen vader en partner meer initiatief in dit soort dingen? Wonen ze dichter bij elkaar waardoor ze elkaar makkelijk opzoeken? Zijn je kinderen bang dat jij en ex wellicht ruzie krijgen bij bv een diplomauitreiking waardoor ze deze keuze maken? Nemen ze jou de scheiding enorm kwalijk? Of ( niet lulig bedoeld) hebben ze een betere band/ klik met hem? Ik kan me voorstellen dat het voor jou heel lastig is😢, net zoals voor de partner van TO.
Ik wou vooral aangeven dat het niet altijd zo is dat een nieuwe partner er niet bij hoort. Waardoor dat komt is eigenlijk off top ik maar voor de nieuwsgierigheid, het is een samenloop van omstandigheden denk ik. Twee van de vier kinderen waren altijd al papa kindjes. Een hoop gezamenlijke dingen deden we met zijn vrienden of zijn familie. Zijn huidige vrouw is 10 jaar jonger, een stuk energieker, en veel beter gebekt dan ik. Ze is ook goed in dure cadeaus geven. Zij wordt door mijn ex op handen gedragen, dat werd ik bepaald niet. Dat papa nu wel gelukkig is, zal dus wel "aan mama hebben gelegen". En mama is nog steeds alleen dus dat bevestigd dan wellicht "het zal wel aan mama hebben gelegen." Daarbij woont hij mooi en ruim en ik niet.
Dank jullie wel voor alle waardevolle reacties en verschillende perspectieven. Fijn om te lezen.
Het biedt stof tot na denken en gesprekstof met mijn partner. Dank jullie wel!
Ik had ooit, nog voor ik zelf kinderen had, een relatie met een man met drie kinderen. Ik heb me altijd zo opgesteld dat ik een tante voor erbij was en niet een soort substituut moeder. De kinderen hadden een moeder en dat wilde ik respecteren. Je kan niet verwachten dat je ook als moeder gezien wordt, noch kan een partner verwachten dat je met een nieuwe verkering dezelfde dynamiek krijgt als met het kerngezin van weleer. Dat is niet realistisch en brengt slechts teleurstelling. En het lijkt me ook niet goed voor de kinderen.
Dus ja, verwachtingen bijstellen en genieten van wat er wel is, lijkt mij het adagium
elledoris schreef op 26-01-2024 om 14:02:
[..]
Ik wou vooral aangeven dat het niet altijd zo is dat een nieuwe partner er niet bij hoort. Waardoor dat komt is eigenlijk off top ik maar voor de nieuwsgierigheid, het is een samenloop van omstandigheden denk ik. Twee van de vier kinderen waren altijd al papa kindjes. Een hoop gezamenlijke dingen deden we met zijn vrienden of zijn familie. Zijn huidige vrouw is 10 jaar jonger, een stuk energieker, en veel beter gebekt dan ik. Ze is ook goed in dure cadeaus geven. Zij wordt door mijn ex op handen gedragen, dat werd ik bepaald niet. Dat papa nu wel gelukkig is, zal dus wel "aan mama hebben gelegen". En mama is nog steeds alleen dus dat bevestigd dan wellicht "het zal wel aan mama hebben gelegen." Daarbij woont hij mooi en ruim en ik niet.
Klopt en andersom ook natuurlijk. Voor jou best heftig kan ik me zo voorstellen. Soms loopt het ook gewoon zo; als je kinderen al heel hecht met hem waren en veel met zijn familie en vrienden deden dan is dat al zo verweven dat je al gelijk 1-0 achterstaat. Wel lullig dat je niet meer bij diploma uitreikingen wordt gevraagd.
Is de oorzaak van het gevoel van buitengesloten voelen ook te verklaren door het feit dat jullie niet samen wonen plus het gegeven dat ze geen man is maar een vrouw, iets dat haar aanwezigheid in jullie gezin of familie of buren of vrienden minder eenvoudig ligt dan wanneer ze een man was? Sorry, we leven in 2024, dat is mij bekend, maar daar kan wel de diepe pijn zitten. Want het zijn niet haar bloedeigen kinderen, ze woont er niet fulltime en er wordt nog altijd anders gekeken naar samengestelde gezinnen tussen twee vrouwen dan tussen een man en een vrouw. Mogelijk dat ze dat irl ook voelt.
Waarom woont ze niet bij jou? Hebben je kinderen daar moeite mee of andere familieleden? Dan is het toch logisch dat ze zich ergens buitengesloten voelt.
Flanagan schreef op 26-01-2024 om 16:06:
Is de oorzaak van het gevoel van buitengesloten voelen ook te verklaren door het feit dat jullie niet samen wonen plus het gegeven dat ze geen man is maar een vrouw, iets dat haar aanwezigheid in jullie gezin of familie of buren of vrienden minder eenvoudig ligt dan wanneer ze een man was? Sorry, we leven in 2024, dat is mij bekend, maar daar kan wel de diepe pijn zitten. Want het zijn niet haar bloedeigen kinderen, ze woont er niet fulltime en er wordt nog altijd anders gekeken naar samengestelde gezinnen tussen twee vrouwen dan tussen een man en een vrouw. Mogelijk dat ze dat irl ook voelt.
Waarom woont ze niet bij jou? Hebben je kinderen daar moeite mee of andere familieleden? Dan is het toch logisch dat ze zich ergens buitengesloten voelt.
We wonen niet samen omdat we best ver uit elkaar wonen en zij heeft een bedrijf wat niet verplaatst kan worden. Los daarvan leek het mij voor de kinderen maar ook voor onze relatie relaxter om deze vorm te kiezen. Misschien is 'het gevoel er niet echt te bijhoren' de prijs die we daarvoor betalen.
Ik heb er nooit zo over nagedacht, of het gegeven dat mijn nieuwe partner een vrouw is ook een rol kan spelen. Voor mij is het zo vanzelfsprekend. In het begin was dit zeker een onderwerp in gesprekken met de kinderen. Voor hen leek het nooit een issue. Voor de vader van de kinderen zeker wel, en dat heeft hij niet onder stoelen of banken gestoken. Bedankt dat je dit perspectief toevoegt.