Partner voelt zich er niet bij horen

MariaB schreef op 26-01-2024 om 18:50:

[..]

We wonen niet samen omdat we best ver uit elkaar wonen en zij heeft een bedrijf wat niet verplaatst kan worden. Los daarvan leek het mij voor de kinderen maar ook voor onze relatie relaxter om deze vorm te kiezen. Misschien is 'het gevoel er niet echt te bijhoren' de prijs die we daarvoor betalen.

Ik heb er nooit zo over nagedacht, of het gegeven dat mijn nieuwe partner een vrouw is ook een rol kan spelen. Voor mij is het zo vanzelfsprekend. In het begin was dit zeker een onderwerp in gesprekken met de kinderen. Voor hen leek het nooit een issue. Voor de vader van de kinderen zeker wel, en dat heeft hij niet onder stoelen of banken gestoken. Bedankt dat je dit perspectief toevoegt.

Oh ik heb helemaal verkeerd gelezen, dacht dat TO dan een man was🤷‍♀️

MariaB schreef op 26-01-2024 om 18:50:

[..]

We wonen niet samen omdat we best ver uit elkaar wonen en zij heeft een bedrijf wat niet verplaatst kan worden. Los daarvan leek het mij voor de kinderen maar ook voor onze relatie relaxter om deze vorm te kiezen. Misschien is 'het gevoel er niet echt te bijhoren' de prijs die we daarvoor betalen.

Ik heb er nooit zo over nagedacht, of het gegeven dat mijn nieuwe partner een vrouw is ook een rol kan spelen. Voor mij is het zo vanzelfsprekend. In het begin was dit zeker een onderwerp in gesprekken met de kinderen. Voor hen leek het nooit een issue. Voor de vader van de kinderen zeker wel, en dat heeft hij niet onder stoelen of banken gestoken. Bedankt dat je dit perspectief toevoegt.

Er zit nog wel een verschil tussen geen issue bij gesprekken in het begin en de praktijk. Ook al zeggen kinderen het misschien niet. 

Verder is er natuurlijk afstand als iemand op afstand woont, maar zoals ik het lees zijn daar een aantal (goede) redenen voor. Daar doe je dus ook zo 1-2-3 niet veel aan. 

Heb je ook voorbeelden van wat ze voelt met dat ze er niet bijhoort voor haar gevoel? Kan ze dat aangeven, is het echt alleen het gevoel of zie jij ook dingen gebeuren waardoor het inderdaad lijkt of ze er niet bijhoort?
Ik lat al 8 jaar en heb dat gevoel niet met mijn vriend en zijn kinderen, hij andersom met mijn kinderen wel, maar dat komt omdat hij zelden bij mij is en een van mijn kinderen al de deur uit is en de andere het lieft zijn eigen gang gaat, dus zelden bij ons zit.
Maar goed, dat vinden we prima, alleen mijn vriend voelt zich daardoor wel iets minder bij mijn kinderen horen, dan ik andersom. 
Ik ga ook vaak iets alleen met mijn kinderen doen zonder hem, omdat ze dat fijn vinden, nog even met zijn drietjes.  De gezinnen samenvoegen hebben wij nooit gedaan, blijkt wederzijds geen behoefte aan.

Jouw kinderen hebben ook niet bepaald de leeftijd om zich te hechten aan een nieuwe bonus moeder. Die hebben hun blik toch al behoorlijk naar buiten gericht, en niet naar hun ouders.
Als eigen moeder voel ik ook wel dat ik niet meer zo erg deel uitmaak van hun leven, maar dan groei je daar wel natuurlijk in mee en de oude band voel je nog wel onder de oppervlakte.
Ik zie wel dat schoonkinderen hun plek ook moeten veroveren in het gezin, en dat dat tijd en moeite kost. De een is daar ook vaardiger en zekerder in dan de ander.   Voor een nieuwe partner lijkt me dat dus ook lastig, die hangt toch vooral aan jou vast en is dus niet automatisch onderdeel van het netwerk.

Ik denk, maar dat is puur van veraf bezien, dat omdat je partner niet bij jullie(/jou) woont, dat ze meer 'de partner van jou' is, ipv een onderdeel van het geheel(/gezin). Dus van die 'club' maakt ze geen deel uit.
Heel zwart/wit gezien hoor.

Als ik het goed begrijp, is ze er ook niet altijd - dus voor de kinderen ook niet te zien hoe belangrijk ze voor jou in je leven is misschien?

Ik vind het wel logisch eindelijk, dat de band met haar (ook al is ze al jaren regelmatig in hun leven) heel anders is en ze geen onderdeel is van het gezin - of in ieder geval dat de kinderen dat niet zo zien. Daarvoor waren de kinderen al te oud, partner is er niet altijd èn ze heeft geen biologische band.

En daarbij komt dat voor pubers (en dat moet je ruim nemen, daar valt die van 22 dus ook nog onder) ouders gewoon een gegeven zijn. Net zoals wat die ouders allemaal voor ze doen. Dat is gewoon vanzelfsprekend en er komt weinig eigen initiatief voor contact of iets oppakken in het huishouden. Bij ons thuis dan in ieder geval.

Mogelijk dat door het commentaar van hun vader op je partner de kinderen haar eerder zijn gaan zien als je beste vriendin; ze is welkom maar het is gemakkelijker om haar te beschouwen als jouw hele goede vriendin waar jij gelukkig van wordt. Ze gunnen je die vriendschap, maar het kan in hun ogen gezien worden als een vriendschap ipv een relatie. Vandaar het missen van een kado.

Maar ik vraag mij af of je dat gaat veranderen terwijl jullie niet samen wonen. En aan de andere kant is het toch belangrijker dat jullie twee gelukkig zijn met elkaar.

MariaB schreef op 28-01-2024 om 10:47:

[..]

Toen mijn partner in ons leven kwam waren de kinderen 8,10 en 14. Ze heeft zich altijd terughoudend opgesteld en de kinderen het tempo van het contact laten bepalen. Ik denk dat de verwachting was dat dat zich uit zou betalen in meer initiatief vanuit de kinderen richting haar op een gegeven moment.

Wellicht dat dit juist averechts gewerkt heeft. De kinderen kunnen dat ook als desinteresse hebben opgevat. Ik heb als moeder mijn kinderen vooral zonder verplichtingen en met zoveel mogelijk vrijheid proberen op te voeden. En ik denk wel eens, had ik dat maar niet gedaan, dan zou ik nu misschien meer contact met ze hebben🤷‍♀️

Jonagold schreef op 28-01-2024 om 12:06:

En daarbij komt dat voor pubers (en dat moet je ruim nemen, daar valt die van 22 dus ook nog onder) ouders gewoon een gegeven zijn. Net zoals wat die ouders allemaal voor ze doen. Dat is gewoon vanzelfsprekend en er komt weinig eigen initiatief voor contact of iets oppakken in het huishouden. Bij ons thuis dan in ieder geval.

Nou, precies dat. Als ik ze met vrienden ergens heen rijd dan ben ik al blij als er eentje tegen mij praat, ipv dat ze me totaal negeren als een soort meubelstuk. Het wordt wel beter nu ze weer wat verder van de 16 af komen, maar toch.

Nog even ter versterking van wat al gezegd is, ook hier een 22 jarige die op zichzelf woont en vooral met zichzelf bezig is. Ik vind het cadeautjes verhaal al heel wat dat hij aan anderen denkt haha.
Wat misschien wel kan helpen is een traditie gaan bouwen. Kan heel klein zijn, bijvoorbeeld dat als de kinderen en je partner samen eten zij altijd speciaal kookt, een rijsttafel of iets wat de alle kinderen heel lekker vinden. Of dat ze samen koken, bv op jouw verjaardag, wat jij lekker vindt. Jij bent tenslotte de verbindende factor. Ik denk dat het nooit te laat is om met tradities te beginnen 😉
Ik geloof dat kinderen op deze leeftijd vaak bij hun ouders intappen obv een behoefte, een ouder die weet van klussen, de ander financiën, of gezondheid etc. Misschien is daar nog iets? Al gaat dat imo meestal spontaan. Zo’n traditie kan je makkelijker regelen 
En idd verwachtingen bijstellen en rustig liefdevol zijn zonder iets te verwachten. Is echte liefde niet vrijheid om thuis te komen en weer weg te gaan?