Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

wilgenkatje

Ik ken niet zoveel mensen met kleine kinderen die nog weekendjes alleen op stap gaan. Mijn ouders gingen niet los van elkaar stappen, maar mijn ouders hadden wel allebei een hobby waarvoor ze een avond per week de deur uit gingen (afzonderlijk dus, aparte hobby).
Maar ja misschien zie ik het helemaal verkeerd en zijn jonge ouders van nu allemaal veel individualistischer en gaat het gezinsleven daar sneller aan onderdoor.

Fély

Wat lief! Jemig, 18 jaar ! 👀

Wat ik mis in alle antwoorden tot nu toe

Is dat ik denk dat mensen veel onbewustere, irrationele wezens zijn dan we dagdagelijks bij stil (willen) staan. Dus we kunnen hier ons suf beredeneren over verslonzen van uiterlijk en weet ik al veel meer maar mensen zo simpel en rechttoerechtaan als Lanza zichzelf (en haar man) hier presenteert kom ik ze irl weinig tegen.

De meeste mensen die ik ken leven niet vanuit hun hoofd en daardoor zitten ze niet als de muppets op het balkon zich te verwonderen over de mensheid maar rommelen zich door het leven, zich vasthoudend aan wat belangrijk lijkt en hopelijk is, en zich lavend aan liefde, passie, schoonheid en bevlogenheid. Terwijl proberen ze te doen wat goed is, goed lijkt of hopelijk goed komt. Meestal nemen ze beslissingen op gevoel om dat achteraf vanuit het hoofd te verklaren.
Velen hebben een sterk moreel kompas, discipline en plichtsbesef, gaan ogenschijnlijk heel fijn functionerend door onze (laten we wel wezen; idiote) maatschappij maar van binnen zijn ze allemaal weleens eenzaam, verdrietig, bang, onredelijk, woest, trots, verliefd, gepassioneerd, toegewijd, kortom mens. En dus maken ze misstappen, kunst, muziek, een zooitje, kinderen, een samenleving en nog veel meer. Dat is toch een natuurwet? Waarom zou je je tijd verdoen en je daarover te gaan zitten verbazen?

Individuele keuzes

Ik vind het eigenlijk best gezond om af en toe iets apart te doen. Het liefst iets waar de ander niets aan vindt. Ik zie bij mijn dochter dat zij en haar vriend gewoon hun eigen dingen zijn blijven doen.

Gebrek aan geld is natuurlijk een vervelende spelbreker, maar ik zou juist ook jonge ouders willen aanraden om af en toe los van elkaar de deur achter zich dicht te trekken.

Alkes

Wij gaan wel onafhankelijk van elkaar weekenden weg of op vakantie. Ik ben van het zomer bijvoorbeeld 3x op vakantie geweest : 1x met gezin, 1x met een vriendin en 1x met een goede vriend. Ik ga elk jaar een aantal keer zonder man weg. Mijn man doet precies hetzelfde en gaat ook met vrienden/alleen weg. Daarnaast gaan we ook samen met de kinderen weg en ook af en toe zonder de kinderen. Al is dat wat lastiger te realiseren omdat we dan oppas nodig hebben.

En 's avonds zijn we ook zeker niet altijd samen thuis. Ik ben meestal wel zo'n 3 avonden uithuizig. Niet altijd overigens de hele avond. Soms kom ik wat vroeger thuis en soms ga ik juist pas na het avondeten weg. Mijn man is vaker thuis dan ik maar ter compensatie breng ik de kinderen naar bed en zo op de avonden dat ik thuis ben (en dan kan hij met zijn hobbies aan de slag)

Koosje

Zo’n mooie post, en zo waar!

Alkes

Nee, hele weekenden weg lukt hier ook niet. (nou ja, dat is letterlijk 1 keer gelukt) Maar avonden weg is met hulp van oppassen en de laatste jaren ook zonder oppas toch minstens maandelijks gelukt. Gisteravond nog de hele avond samen op pad geweest

Ouders vroeger meer tijd samen?

Dat weet ik niet precies, maar ik denk dat een andere factor wel meespeelt. Het is al eerder ook aan bod gekomen. Vroeger gingen mensen trouwen en dat was het. Ze gingen niet eindeloos filosoferen of dat het nou was in het leven, spiegelden zich niet aan de gelukkige gezinnetjes in de bladen of op tv én vrouwen hadden niet de keuze om weg te gaan, want geen opleiding en tien kinderen. Had je als je tien kinderen überhaupt wel tijd en fut om na te denken over de vragen of je wel gelukkig was met je man en of er niet meer in het leven was dan de was en koken?
Misschien waren ze zelfs wel wat meer opofferingsgezind, ook wel door godsdienst ingegeven.

Ad Hombre en Arda

Ik reageerde op wilgenkatje omdat het haar zorgen baart dat jonge ouders zo weinig tijd met elkaar hebben en teveel individualistische keuzes maken omdat ze alleen op stap gaan. Ze impliceert dat dat ook een factor is van toegenomen scheidingen. Ik vroeg me in dat kader af of het vroeger zoveel anders was.
Het was zeker geen oordeel over mensen die wel of niet alleen of gezamenlijk op stap gaan.

Verbazing

Koosje, bij wat je zegt, sluit ik me helemaal aan. Die verbazing lijkt mij een van die gedachtenpatronen is waarmee we onze emoties al dan niet succesvol ordenen om er een hanteerbaar pakketje van te maken. Het gewone gerommel.

Groet,
Jo Hanna

Alkes

IK denk sowieso dat de druk om je te gedragen zoals het hoort vroeger sterker was. Dat dat nu minder is heeft zijn voor- en nadelen. Het is makkelijker om relatie-destructief gedrag te vertonen onder het mom 'moet toch kunnen?'.

Ik ken een stel waarvan de man heel erg in zijn vriendengroep bleef hangen. Dat moest toch kunnen vond iedereen. Vrijheid blijheid. Ik heb altijd gevreesd (al van voor hun huwelijk) dat dat op den duur spaak zou lopen (de situatie kwam me bekend voor van OO) en dat is uiteindelijk ook gebeurd. Jonge kinderen, huwelijk kapot, zak en as.

Het is wat je er zelf van maakt

Hoeveel tijd je samen hebt bepaal je zelf als ouders van jonge kinderen. Wij gaan 2x per maand samen uit. De ene keer verrast mijn man mij en de andere keer ik hem. De ene keer proberen we een nieuw restaurant uit, de volgende keer kij k en we cabaret of een dansvoorstelling, of we belanden samen bij een massagesalon of varen ineens op een rondvaartboot door de stad met een fles champagne. Picknick in het park met mooi weer, of we eten een simpel pizzaatje bij een pizzeria waar we tijdens onze eerste jaren samen vaak kwamen en halen herinneringen op.

Het is wat je er zelf van maakt. Naast deze avondjes gaan we twee keer per jaar een weekend weg. We gaan ook nog apart van elkaar met vrienden weg.

Doordeweeks zitten we lang niet altijd samen op de bank. Ik ben zelf zeker 2 a 3 avonden weg. En hij iets minder, maar toch ook wel 1 a 2 keer. Dit doet ons juist goed. Niet alles hoeft samen, we hebben onze eigen sport/ hobby's.

Vanuit het hart

@Koosje: als er nu iemand vanuit het hart leeft dan zijn wij het wel. We kiezen alleen bewust voor elkaar ipv voor de buurman/ vrouw

Verbazing is ook een emotie geloof ik?

Koosje, Lanza

Koosje, mooie post!!

Lanza, jouw post vind ik minder mooi.
Zeker je laatste.
Lees die nu eens, je verhaalt het perfecte plaatje.
Gun ik je echt wel. Maar het getuigt van een zeer slecht ievingsvermogen in het leven van andere mensen.

En eerlijk gezegd

Niet vervelend of persoonlijk bedoeld en wil je zeker niet bezorgd maken, maar juist 'perfecte plaatjes' kunnen nogal hard uit elkaar vallen. Juist omdat ze zo perfect zijn. Op het moment dat leven normalere eisen gaat stellen komen dan sneller scheuren.

Verbazing is volgens mij geen emotie

Je moet er eerst over nadenken om van verwarring naar verbazing te komen. Ik zie geen verwarring bij jou Lanza, ik zie verbazing over andermans gedrag, omdat het niet past binnen jouw denkbeelden en opvattingen. Maar jij lijkt precies te weten hoe het zou moeten. En misschien is het dan als het puntje bij paaltje komt ook niet echt verbazing maar een beoordeling? Heeft een mens overigens ook hard nodig om orde te scheppen in het leven! Maar het is wel handig om te beseffen dat niet iedereen dezelfde opvattingen heeft of gedijt bij exact dezelfde orde. En wat ruimte te maken om daar opener naar te kijken. Dan kan verbazing ook verrassend worden: ‘oh, werkt dat zo voor jou! Zo had ik het nog niet bekeken.’

Groet,
Jo Hanna

Lanza

Laat je niet kisten, dit is gewoon cognitieve dissonantie van mensen die er waarschijnlijk zelf een puinhoop van gemaakt hebben en zichzelf troosten door zich voor te spiegelen dat dat normaal is

en 'houden van... ' dan?

Jullie gaan er nogal vanuit de partners elkaar graag blijven zien, van elkaar kunnen blijven houden als je er maar aan werkt, als je investeert in elkaar en de relatie. Laat ons de 'apartere gevallen' nu maar even uit beschouwing laten (verslavingen en psychische ziekten ed).

Ik voel al vele jaren niets meer voor mijn partner (we zijn niet getrouwd overigens). Maar we hebben 2 kinderen en omwille van mijn kinderen ben ik gebleven, ik ben er nog altijd.

Mijn oudste kind heeft een diagnose gekregen toen hij 5 was en dat maakte dat ik vond dat ik niet weg kon gaan. Ik kom zelf uit een gebroken gezin, ik heb nooit mijn eigen vader gekend en heb later een paar jaar een agressieve/dominante stiefvader gehad. Een kind met diagnose, wie wist welke beren er op mijn weg zouden komen, mijn kinderen zouden best een vader hebben (ook zonder kind met diagnose maar dit was een verzwarende omstandigheid).

Dat kind met diagnose is net 18 geworden en staat er prima voor, zij het dat de stoornis er uiteraard nog is. 2e kind is net 16. Ze zijn nu op een leeftijd dat ik terug veel vrijheid heb. Ik heb geen gedoe gehad met (vecht)scheiding, geldtekort, regelingen die niet nagekomen werden enzovoort.

Ik begin steeds meer een eigen leven te leiden, dus ben weer aan sport, volg extra opleiding. Ik heb helemaal geen zin om iets met mijn partner samen te doen. We zijn pas op vakantie geweest met het hele gezin, ik doe dat louter en alleen voor mijn kinderen. Maar vanaf het moment dat ze niet meer meewillen, ga ik heus niet met mijn partner alleen op vakantie gaan.

Hij werkt veel, altijd gedaan. Ik stond er altijd alleen voor, voltijds werken en volle zorg voor 2 kinderen waarvan 1 met een diagnose. In mijn visie had en heb niets met die man, behalve 2 kinderen en een hypotheek. Ik ben nu aan het rondkijken (alweer) om 'de stekker eruit te trekken'. Niks gedoe meer ivm de kinderen want die zullen zelf wel gaan waar ze willen. Buiten de woning en verdeling daarvan, zal er niks te onderhandelen zijn.

Werken aan een relatie heeft geen zin als er geen liefde is. Dan mag je nog zoveel samen doen, er zal steeds die gedachte zijn: wat doe ik hier met die man. Ik ben nog niet gescheiden/uiteen maar ik hoop dat dat binnen een paar jaar een werkelijkheid zal zijn. Dan zal ik mijn verdere leven wellicht alleen doorbrengen, maar liever dat dan in deze relatie te blijven zitten. En nee, ik heb er niet/nooit veel moeite voor gedaan, zonder liefde te voelen kan ik dat niet. Mijn partner laat het zich allemaal welgevallen: een gezin hebben waar hij niets voor heeft moeten doen, en hup, weldra zijn zijn kinderen volwassen zonder dat het hem veel heeft gekost.

Als ik het allemaal had geweten, ik was er nooit aan begonnen maar ik heb nooit in een volwaardig gezin geleefd en wist blijkbaar werkelijk niet hoe dat gaat. Hoe vaak heb ik al gehoopt dat hij wel eens een Truus zou tegenkomen. Want ook voor hem is het geen pretje hoor, een vrouw die geen interesse in je heeft. Ik heb lang gedacht dat hij wel zou weggaan, maar dat doet hij niet.

Wellicht schrijf je dan anders

Dan dat je leeft Lanza, wat je schrijfsels zijn allemaal beredenerend op basis van (jouw) logica. Je schrijft dat je veel voor je kiezen hebt gehad maar niet wat. Misschien helpt het ons jou te begrijpen als jij wat meer inkijk geeft in hoe jij dan omgaat met zoiets waar je aan refereerde (iets wat je had meegemaakt) en wat jouw emotionele reis daarin is geweest?

Dank voor de fijne reacties op mijn eerdere post, vinnikleuk

Ad Hombre: geen idee of je mij ook in gedachten had toen je je wensdenken verwoorde mbt puinhoop maken maar mocht dat zo zijn ter info; ik ben 17 jaar getrouwd met mijn man, drie kinderen waarvan 1 niet mijn bio maar wel mijn kind en die is inmiddels stemgerechtigd en heel aardig opgedroogd. So far so good op de schaal van ‘zo heurt het’. Maar dat wij dit geluk hebben betekent niet dat het voor iedereen is weggelegd en dat ik er hard (en tot op heden succesvol) voor heb geknokt betekent niet dat het maakbaar is.

Libera.

"Niet vervelend of persoonlijk bedoeld en wil je zeker niet bezorgd maken, maar juist 'perfecte plaatjes' kunnen nogal hard uit elkaar vallen. Juist omdat ze zo perfect zijn. Op het moment dat leven normalere eisen gaat stellen komen dan sneller scheuren."

Hier is het plaatje na zo'n 25 jaar samen ook nog heel. En het leven heeft ons al vele eisen gesteld, juist als je niet leeft op een roze wolk samen kan je scheurtjes weer samen herstellen. Ons huwelijk is niet perfect, gelukkig niet, maar het leven hoeft ook niet perfect te zijn. Dat nastreven maakt juist ontevreden en ongelukkig.
Ook vertel ik anderen niet hoe zij het moeten doen, ieder mens is anders, ieder huwelijk is anders. Ik ben een goede luisteraar en kan me prima inleven in anderen.
Maar ondertussen gaan wij wel verder op onze manier, of jij het perfect vindt of niet.

Ach Ad Hombre

Sommigen bezien het leven wat platter dan anderen dat doen. Mijn ervaring is dat door het beleven van gelukkige en ongelukkige momenten, door het meeleven met vrienden en familieleden, door veel te lezen, nou ja eigenlijk het ouder worden het leven een stuk meer diepgang gekregen heeft. De “kijk mij het eens beter doen” en “eigen schuld dikke bult als het om complexe levensgebeurtenissen gaat”- fase zou je naar mijn idee zo halverwege de twintig wel achter je moeten hebben gelaten. Dat is mijn norm dan weer en deze draad maakt weer mooi duidelijk dat we verschillende zaken belangrijk vinden. Maarvtoch een tip: je kunt ook in verbinding staan met je partner zonder te roddelen / je te verkneukelen over je “vrienden” die het wat moeilijker hebben dan jezelf op dit moment. Echt, met een beetje inlevingsvermogen is niets mis.

Donna.

Verkneukelen of je verbazen is dat hetzelfde?

Wil

Als het je tijdens “het verbazen” vooral om het doen van allerlei oordelen te doen is (kriebeltjes, onnadenkend, verslonsd, enz.), dan is de juiste woordkeuze “verkneukelen”. Als vrienden gaan scheiden bespreek je volgens mij:
-wat je zou willen betekenen
-hoe verdrietig het is
-wat je verwachting/hoop is voor de toekomst (ook voor jezelf in relatie tot de vrienden

En niet:
- dat je het een stelletje losers vindt zonder doorzettingsvermogen
-dat het hoe dan ook eigen schuld is
-dat jezelf zo fantastisch bent

Maar goed, er zijn kennelijk stellen, en dan heb ik het over Lanza en haar man, waarvoor het tweede scenario geldt. Daar “verbaas” ik me dan weer over.

Ik zie er geen probleem in te erkennen dat ik er een puinhoop van gemaakt heb en ook niet om daarbij duidelijk te zijn over het feit dat mijn kinderen daarvan hun leven lang de consequenties zullen dragen.

Wat ik wel zeg:

Mensen maken er om diverse voor anderen en zichzelf nou eenmaal soms een (grote) puinhoop van in hun leven.
Mensen gaan vaak vol goede moed door met hun leven en met wat geluk kiezen ze interpretaties en denkbeelden die daarbij helpend zijn. Inderdaad, cognitieve dissonantie!

En laat ik in stijl blijven: degenen die nooit te maken hebben gehad met problemen waar ze zichzelf niet goed tegen opgewassen voelden en waarin ze minder constructief hebben gehandeld hebben de neiging te geloven dat hun succes aan henzelf te danken is en dat mensen die minder succesvol zijn dus een beroerd karakter hebben. Ook wel bekend als de attributietheorie. Wikipedia: “Mensen hebben de neiging te attribueren op een wijze die prettig is voor het eigen zelfbeeld.” Ook heel belangrijk natuurlijk maar iets van relativering van de eigen superioriteit is in mijn ogen toch wel chique in het contact met de met minder kwaliteiten uitgeruste medemens.

Groet,
Jo Hanna

Er mist wat

Mensen maken er nou eenmaal, om diverse voor zichzelf en andere onnavolgbare motieven, soms een grote puinhoop van in hun leven

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

"Ook heel belangrijk natuurlijk maar iets van relativering van de eigen superioriteit is in mijn ogen toch wel chique in het contact met de met minder kwaliteiten uitgeruste medemens."

Tot op zekere hoogte wellicht, maar als die minder fortuinlijke (of kwalitatief geslaagde) medemens de realiteit in zijn of haar gewenste richting gaat vervormen wordt het toch tijd om af en toe aan de bel te trekken. Misschien niet chique, maar wel nodig.

Koosje

Verwonderen of verbazen is op zich niet erg. Ik weet niet waar het terug te lezen is, maar man heeft ooit gelezen dat verwonderen ook gewoon normaal is om zo je eigen positie te kunnen bepalen. Je mag je dus verbazen en verwonderen vanuit je eigen positie. Jij bent net als zij, of juist niet. Ik kan me hier goed in vinden. Mensen kijken is best een leuke bezigheid . Maar ook hoe mensen zijn, daar mag je je van distantiëren of juist tot aangetrokken voelen en dat gaat dan toch via emoties als verbazing, verwondering, of sterker afkeer of juist voorkeur door hoe je erover oordeelt. Ik denk dat je geen mens zult vinden die volslagen neutraal met andere mensen omgaat. Als die verbazing of verwondering overgaat naar oordelen of veroordelen is het een ander verhaal. Dat mag op zich ook, maar kan dan twee kanten op gaan, wel of niet sympathiek. Wel of niet in kampen verdelend.

Jullie maken

er nu wel je eigen verhaal van. Mag hoor, je lekker afzetten tegen iemand is heerlijk en het komt je eigen verhaal vaak ten goede. Alleen het is wel een techniek die de meeste mensen rond hun adolescentie loslaten

Wij hebben geen perfecte relatie. Ik zeg nu juist dat we dat niet hebben en dat we accepteren dat het leven niet perfect is en al helemaal niet maakbaar. Helaas zijn we daar allebei van kind af aan van doordrongen. Emoties en hartstocht, leiden en verdriet; het is ons niet vreemd.

We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op. Die vragen gaan eerder over de maatschappelijke context waarin dit mogelijk is dan over individuele gevallen.

midden 20 al?

Donna: De “kijk mij het eens beter doen” en “eigen schuld dikke bult als het om complexe levensgebeurtenissen gaat”- fase zou je naar mijn idee zo halverwege de twintig wel achter je moeten hebben gelaten. ===

Wat weet je nou als je midden 20 bent? Ook al vind ik bepaalde opmerkingen niet aardig of zelfs onbegrijpelijk, gun ik 20-ers nog het voordeel van de jeugd. Ik vind niet dat je moet áánnemen dat hun jeugd ook gebrek aan levenservaring inhoudt. Ik herinner me hierbij de houding van mijn vader naar mijn man, toen verkering. Op zich vriendelijk hoor, maar man ervoer het als neerbuigend. Het gevoel kwam neer op "Waarom zou een ouder persoon zich gedragen als degene met alle wijsheid in pacht en oordelen dat de jongeren die wijsheid niet kan hebben?". En daar had hij gelijk mee. Ook jeugd kan een karrenvracht aan ellende in het rugzakje meedragen. Dus mijn les was toen ook, dat je inderdaad niet zomaar moet vinden dat jeugd dom en onwetend is door hun leeftijd, maar dat je ook niet mag uitgaan van dat ze alles al overzien en doorzien, of meer begrip kunnen opbrengen vanuit de eigen levenservaring. In feite kun je tot iemand dood gaat niet uitgaan van die zaken, maar hoe ouder iemand is, hoe meer ik dan toch wel wat teleurgesteld raak als er totaal geen blijk is van persoonlijke groei en ontwikkeling. Zo van 'ik dacht al zo toen ik 20 was en ik heb nooit de moeite genomen er nog eens over na te denken.'