Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Klokhuis

Er is nu een uitzending van het Klokhuis bezig waarin kinderen vertellen over de scheiding, inclusief een of andere psycholoog die er wat over zegt. Het effect op kinderen is enorm.

Ideaal

zie ik het niet per se, om voor eeuwig samen te blijven. Mijn man en ik hebben de afspraak dat als we elkaar over 20-30 jaar zat zijn, dat we gerust apart kunnen gaan wonen. Hopelijk in goede vrede. Dat zou ik net zo mooi vinden, al is voor altijd samen zijn, als dit echt een keuze is, ook erg liefdevol.

Maar deze tijd met kleine kinderen hebben we wel de deal om samen te blijven. Ook wanneer het een periode wat minder makkelijk is allemaal.

Dus toch

die kriebeltjes? Ik hoor net dat dit nooit de reden is om te gaan scheiden en nu begin jij er weer over? Wat is het nou?

Lanza

Ik snap dat je echt heel graag je ongenuanceerde gelijk wilt halen. Zonder de berichten van mensen te lezen die je uitleggen hoe het ook kan zijn gegaan. Dus weet je wat? Je hebt gelijk.
Geniet ervan. Samen met je man. Samen bespreken hoe onbegrijpelijk het toch is wat andere mensen doen wat jullie nooit zouden doen. En dat het toch een godvergeten schande is dat dat zomaar kan. Dat de regering niks doet. Terwijl jij en je man er niks van begrijpen.

Een waar woord Pennestreek

Pennestreek: Ik denk wel dat de komende generatie een nog eens verhoogd risico loopt. Via de sociale media wordt een schijnwereld geschapen waarin alles en iedereen perfect is en waarin geen tegenslag en ellende bestaat. Dan wordt het toch een stuk lastiger om daar in het echte leven mee te dealen

Ik denk dat je daar wel eens gelijk in kan hebben. Tel daarbij op dat vrouwen tegenwoordig zelf hun boontjes kunnen doppen omdat vrouwen hoger opgeleid zijn dan vroeger en meer vrouwen werken dan vroeger en er bijstand is. De ongelukkige oma’s bleven vroeger bij hun man omdat ze financieel niet anders konden. En omdat ze van meneer pastoor niet mochten scheiden.

Beste Lanza,

De tegenslagen die jij en je man hebben overwonnen; zaten daar wellicht ook "kriebeltjes" voor een ander bij?

verhaal en vraag

Ik heb denk ik wel zo'n beetje alles meegemaakt en beleefd. mijn partner was getrouwd en zijn vrouw zwanger toen we verliefd werden. Hij heeft zijn vrouw verlaten toen kind 3 maanden oud was, maar kon ook niet meteen voor mij kiezen. Zwalkte heen en weer. Na 2 jaar aan/uit relatie werd ik ongepland zwanger. Er volgde een abortus (op zeer dringend verzoek van mij. partner) een half jaar later was ik ondanks pilgebruik weer zwanger.
Nu besloot ik het kind te houden. Partner trok in eerste instantie bij mij in, en verhuisde een maand later weer naar een vakantiehuis, omdat hij er ' nog niet aan toe was' . Uiteindelijk stond ik er bij zwangerschap, geboorte en de eerste jaren grootdeels alleen voor.

Intussen werd ik door de ex van mijn partner dusdanig zwart gemaakt dat zijn hele familie niets meer met mij van doen wilde hebben.

Er volgden jaren met wederom een soort aan/uit relatie. Toen ons kind 2 jaar was had ik een diepe wens voor een tweede. Partner was niet erg zorgvuldig qua voorbehoedmiddelen dus ik werd meteen weer zwanger. Nu keerde partner zich volledig van ons af.
Tweede kind alleen gekregen en behoorlijk zware tijd gehad met extreme huilbaby en dwarse peuter.
Toch op een of andere manier weer elkaar gevonden. Blijkbaar was er toch iets tussen ons dat heel sterk was. Samen een huis gekocht en ik werd (meteen) weer zwanger.
Maar we moesten nog half jaar wachten op het huis.
Bij het uitpakken van de verhuisdozen trof ik slipjes en andere zaken. Bleek dat partner tot aan de verhuizing nog diverse andere relaties had gehad.
Oudste kind was zo blij en nog twijfelachtig: blijft papa nu ècht bij ons?! En ik was 8,5 maanden zwanger. Ik durfde de stap tot uit elkaar gaan op dat moment niet aan.

Er volgde redelijk aangename jaren, er kwam nog een kind, we trouwden, enz. Maar veel dingen beleven moeizaam. Partner werd diverse keren ontslagen, was dan lang werkeloos. Kwam uiteindelijk in diagnose traject en bleek autisme te hebben. Wat hij tot op heden ten stelligste ontkent...

Tja en nu. Ik ben zeer gekwetst en beschadigd door het verlaten zijn, de ontrouw, de eenzaamheid binnen de relatie. Dat we nog samen zijn is puur voor de kinderen. En daar maak ik dan ook elke dag weer het beste van. Maar het begint wel steeds zwaarder te worden.

Dus de grote vraag is: zit ik dit uit tot alle kinderen het huis uit zijn (langer sowieso echt niet) of kan ik beter nu een scheiding in gang zetten?

Moe

"mijn partner was getrouwd en zijn vrouw zwanger toen we verliefd werden."

Mother of all red flags...

Tja

'mijn partner was getrouwd en zijn vrouw zwanger toen we verliefd werden.'

Zoals je komt, zo ga je ook. Dus hij gaat vreemd met jou, laat een jong gezin in de steek, en vervolgens denk je dat hij jou wel trouw zal zijn en bij je zal blijven.
Of denk je dat je deze ellende verdiend hebt omdat je hem zelf van zijn (vorige) gezin hebt afgesnoept?

Kriebeltjes

Rode krullenbol: nee, dat niet. Wij hebben wel een open conversatie of we onze relatie ooit zouden willen openbreken, maar op dit moment hebben we daar beide geen enkele behoefte aan. Maar het is dus wel bespreekbaar.

#159

Dit had je al vanaf het begin kunnen zien aankomen. Een man die vreemdgaat terwijl zijn vrouw zwanger is en haar verlaat terwijl ze met een drie maanden oude baby zit, hoe bedenk je het om daarmee verder te gaan?

Vrienden van ons

Vriend van man en diens vriendin hebben drie jonge kinderen. Beide hebben ze de keuze gemaakt voor lang voeden en co-sleeping. Ze komen ook beide uit een gebroken gezin en vonden dat als kind niet ideaal.
Het wringt bij vriend al een tijdje dat ze zo weinig samen zijn en doen, maar met een nog niet doorslapende derde van bijna een jaar oud die nog nachtvoedingen krijgt, wil zijn vriendin de meeste avonden gewoon lekker vroeg slapen, heeft ze geen behoefte aan intimiteit en ze is zowiezo liever thuis dan dat ze buitenshuis iets gaat doen.
Hij heeft al een paar keer geopperd dat de jongste misschien wel naar haar eigen kamer kan, maar dat stuit op weerstand van zijn vriendin, ze hadden immers op basis van ... besloten dat ze allereerst een veilige basis wilden leggen voor hun kinderen en co-sleeping en voeden op verzoek waren daar de beste methodes voor.
Hij ging steeds meer buitenshuis met vrienden doen, zij had toch geen zin.
Hij sprak ook een aantal keer af met een gezamenlijke getrouwde vriendin, en dat werd vaker en vaker. Hij heeft er een punt achter gezet en het opgebiecht na de eerste zoen met als gevolg (zijn woorden) twee verdrietige vrouwen...
Zijn vriendin en hij zijn toen weer wat meer samen gaan doen en nou is alles voor hem een stuk beter. Ze hebben er weinig over gepraat, er was immers uiteindelijk niets gebeurd. Maar de jongste kon ineens wel op haar eigen kamer en er was ook meer ruimte voor intimiteit en samen iets doen. Vriendin had het er ook niet meer over.
Ze hebben beide een eigen betaalrekening waar hun salaris op komt en dragen naar rato bij aan de gezamenlijke rekening. Sinds kort laat vriendin het overschot niet meer staan maar zet dat op de kinderspaarrekeningen.
Vriend spreekt ook weer steeds meer met mijn man af, weer op het oude niveau van vlak voor het incident.
Als zijn vriendin hier zou posten denk ik dat haar beleving heel anders is dan de zijne. En dat ze beide op een heel andere manier geprobeerd hebben om hun relatie vlot te trekken.

Moe,

zonder alles gelezen te hebben, heb ik mijn oordeel al klaar bij de eerste zinnen. Ik weet dat dat niet 'netjes' is, maar het is zoals het is. Waarom heb jij in vredesnaam ingestemd met een relatie met een man die nog maar net vader was geworden van zijn jongste kind? Wat een l.l de behanger moet dat zijn! Zijn vrouw is nog niet volledig hersteld van de zwangerschap, de hormonen gieren nog van links naar rechts en van boven naar onder, de man zal ongetwijfeld wat seks te kort zijn gekomen, te weinig aandacht en het maar een gedoe in huis gevonden hebben en daar was... moe. Als ik één moment laag bij de grond vind, is het wel zo'n moment. Ik ben een erg beschaafd mens, die liever eenzaam van ellende zit te snotteren dan een ander zwart te maken, maar in dit geval heb ik volledig begrip voor dat ex haar tong niet binnenboord kon houden en die dus flink roerde. Voor de kinderen hoop ik dat alles weer naar het normale gaat, maar tjongejonge... Ik zou met jullie allebei geen relatie hoeven.

Bekend verhaal

ik zie dat veel gebeuren. Moeder gaat compleet op in het moederschap en de man bungelt er een beetje bij, stort zich maar op het werk en mist de intimiteit en gezelligheid van voordat er kinderen waren.

Het is veel mooier als het krijgen van kinderen aanvoelt als een gezamenlijk project, waar je samen zo goed en zo kwaad als het gaat doorhren komt, dan kan het je juist dichterbij elkaar brengen.

En het is ook mooi als je het zo nu en dan los kunt laten om weer eens echt aandacht voor elkaar te hebben. Je kan niet verwachten dat je jarenlang langs elkaar heen leeft, geen seks meer hebt en het dan als vanzelf goed blijft gaan. Een relatie heeft toch echt voeding nodig.

Wat ik ook veel zie is dat vrouwen zich compleet laten verslonzen, geen enkele aandacht meer voor zichzelf hebben en er steeds slechter uit gaan zien, omdat ze alleen nog maar aan het zorgen zijn voor anderen. Hoe kun je dan verwachten dat een ander je wel zorgvuldig behandelt als je jezelf zo verwaarloosd? (Geldt trouwens ook voor veel mannen van in de 30-40.)

Fransien

"Hij heeft al een paar keer geopperd dat de jongste misschien wel naar haar eigen kamer kan, maar dat stuit op weerstand van zijn vriendin, ze hadden immers op basis van ... besloten dat ze allereerst een veilige basis wilden leggen voor hun kinderen en co-sleeping en voeden op verzoek waren daar de beste methodes voor."

Dat dat de beste methodes *zijn* is natuurlijk al twijfelachtig maar blijkbaar zijn ze (is ze) nogal van de absolute zekerheden.

Sowieso geldt in een relatie met kinderen de vliegtuigregel. Eerst je eigen zuurstofmasker, dan pas dat van je kinderen.

Je schaadt je gezin pas echt als je je relatie verwaarloost.

oh...

de laatste zinnen komen nadat ik meer gelezen had.

Lanza

Je mag elkaar best een plezier kunt doen wat het uiterlijk betreft, maar het zou daar niet om moeten draaien. Je bent geen knip voor de neus waard als dat een reden zou zijn om de relatie te verbreken of vreemd te gaan. Een verslonsd uiterlijk is misschien niet wenselijk, maar wie zit daaronder? Dus in antwoord op deze vraag: Hoe kun je dan verwachten dat een ander je wel zorgvuldig behandelt als je jezelf zo verwaarloosd? is mijn antwoord: dat mag je als puntje bij paaltje komt wél verwachten. Dat zegt namelijk niets over de liefde of de zorg die diegene toont voor de partner en eventuele kinderen.

Oh raar veranderd

Eerste zin moet zijn: je mag elkaar best een plezier doen wat het uiterlijk betreft.

Goed voor jezelf zorgen

is wel zo'n beetje de basis, de minimumstandaard die je van je partner mag verwachten. Je kunt niet verwachten dat de ander zin blijft houden in je, als jij niet eens de minimale hygiëne in acht houdt.

Als je dan ook nog geen aandacht voor de ander hebt, geen tijd voor elkaar maakt, geen waardering voor elkaar hebt... dan is makkelijk te zien waar het misgaat.

Vreemdgaan komt in de meeste gevallen ook niet uit de lucht vallen. Daar is iets aan vooraf gegaan. Vaak voelen mensen zich niet gezien en gewaardeerd in de relatie, is er nauwelijks meer sprake van intimiteit. Geen wonder dat je op die manier 'uit elkaar groeit', of dat het aantrekkelijk wordt om tijd te besteden aan die ander, die je wel ziet, waardeert en aandacht voor je hebt.

Daarom is het zo belangrijk dat je (ook in die tropenjaren) wel met elkaar blijft uitgaan en je best voor elkaar doet. Dat je uitspreekt dat je de ander waardeert en nieuwsgierig naar elkaar blijft, in elkaar blijft geloven.

Gaat er iets aan vooraf aan vreemdgaan... ik denk dat het bij mijn ex zo was dat hij ondanks er iedere dag intimiteit was, ook de drang had te bezien hoe hij bij de andere vrouwen lag. Kon er werkelijk op kicken wanneer hij jonger werd geacht dan zijn werkelijke leeftijd. Een onverzadigd gevoel qua sexdrang, ik heb werkelijk geen idee.

Nu is hij 54 en dan nog kan hij beweren nog jaaaaaren jonger wordt geschat... ik denk dan heel zachtjes (ik uit niks... want hij is werkelijk heel vol van zichzelf... helaas een narcist) waar kom je dan waarbij mensen dat zeggen. een slechtziendenclub? hahaha

Voor mijn gevoel heb ik het immer goed gedaan; deed alles voor hem... in huis, op kantoor, draaide s nachts telefoondiensten, vree iedere dag met hem.... in welk opzicht heb ik het fout gedaan.

Ik denk dat het in dit geval bij mijn ex lag met zijn enorme drang naar sex en aandacht naar anderen. pfff wat loop ik toch te tikken.... al heerlijk vijf jaar niet meer mijn zorg.

Wil er alleen mee aangeven dat het vreemdgaan ook de aard van het beestje kan zijn. Continue drang naar aandacht en de vrouwen het hoofd op hol brengen.

en ja..

tuurlijk, andersom kan dat ook dat een vrouw de man besodemieterd....
Ik zou niet met mezelf kunnen leven. Ik ben continue voor mijn ex gegaan; hij was het helemaal voor mij. Ik baal alleen op de momenten dat ik bv benaderd werd door een vrouw, die inmiddels bij psycholoog liep om alles los te kunnen laten, omdat ze 2,5 jaar een relatie heeft gehad met mijn ex.... naast mijn relatie. WTF

Ik denk soms,,, had gewoon weg gegaan bij mij en had dan je goddelijke gang gegaan.

Lanza

Verslonzen is toch niet automatisch ook gebrek aan hygiëne? Iemand kan in een voddenbaal rondlopen, maar dagelijks douchen en tandenpoetsen. Heeft iemand een voddenbaal aan en stinkt, dan wordt het een ander verhaal. Het lastige is, dat mensen over het algemeen makkelijker iets over de voddenbaal durven te zeggen dan over stank. Dus als iemand zijn eigen geur niet ruikt, heeft diegene een probleem in het openbare leven.

Wat vreemdgaan betreft, Lanza

Ik begrijp het 'systeem', maar ik heb er geen begrip voor. Je hebt jezelf aan iemand verbonden, dan handel je dat eerst netjes af, scheiden dus, voor je met een ander in zee gaat. Ik vind dat de andere partner recht heeft op dit fatsoen. Of je spreekt af dat het toegestaan is over en weer. In de praktijk is dat volgens mij vaak net zo'n slechte oplossing als tijdelijk apart gaan wonen. Het komt dan neer op uitstel van executie. Dit alles zoals ik het zie en ik diep in mijn hartje vind dat iedereen het zou moeten zien, maar dat is niet aan mij voor ik weer te horen krijg dat ik mijn normen opdring .

Eens

Het is absoluut niet netjes.

'als goede ouders uitelkaar'

Onze kinderen waren 12 en 9 toen wij uit elkaar gingen. Ons probleem was dat mijn man absoluut geen behoefte aan intimiteit had/heeft in relationele zin. Met de kinderen was/is hij wel heel lief en knuffelig. We hadden gemiddeld 1x per jaar seks, en dat was dan op mijn intiatief.

We hebben gepraat, gehuild, gepraat, geruziet en nog meer gepraat, maar er veranderde niets. Wat hier gezegd wordt over hygiene, is zeer van toepassing op mijn man. Hij ziet er verzorgd uit, maar als hij niet zo'n goede deodorant had gehad, zou hij zeer onaangenaam geuren. 2x per week douchen is voor hem normaal.

Hoe dan ook, als vrouw kwijnde ik steeds meer weg, wat ook zijn weerslag had op ons gezinsleven. Als klap op de vuurpijl werd er bij mij ook baarmoederhalskanker geconstateerd wat ik gelukkig mocht overleven. Twee jaar nadat ik genezen was, was ik gewoon emotioneel op.

Het klinkt onwerkelijk, maar wij zijn als goede ouders uit elkaar gegaan. Ons gezin (kinderen) is echter altijd voor ons beide het allerbelangrijkste geweest, ook al woonde de kinderen de helft van de week bij hem en de rest bij mij. Feest- en verjaardagen werden gezamelijk gevierd en een nieuwe relatie heb ik strikt gescheiden gehouden van het gezinsleven. Ik heb ook nooit iemand bij mij laten overnachten als de kinderen bij mij waren. Dat die nieuwe relatie uiteindelijk daarop is stukgelopen was voor mij geen verrassing.

Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen, hebben we hele intensieve gesprekken gehouden over kinderen krijgen en opvoeden. Ik ben er best trots op dat we ons allebei (in de meeste gevallen) hebben gehouden aan wat we ons hadden voorgenomen voordat de kinderen op de wereld kwamen, ondanks dat het tussen ons niet heeft gewerkt. Ik ben mijn man nog steeds dankbaar dat hij zo'n goede vader is. Tegenover de kinderen zijn we ook altijd respectvol met elkaar omgegaan.

Nu zijn de kinderen volwassen en mijn zoon vond dat het nu wel eens tijd wordt dat we officieel gaan scheiden. Dat hebben we nu ook in gang gezet, temeer omdat ik samen met mijn huidige partner een bedrijfje heb opgericht.

In onze omgeving is scheiden ook schering en inslag en helaas zien we dat wij een uitzondering zijn. We hadden ook een andere toekomst voor ogen toen we trouwden. Maar we zijn nooit vergeten waarom we toendertijd voor elkaar hebben gekozen en waarom we elkaar hebben uitgekozen om een gezin te stichten.

Kinderen verdienen ouders die elkaar respecteren, punt! En toegeven aan accute of chronische kruiskriebel (vaak zijn het hormonen die valselijk worden beschouwd als verliefd zijn) is in mijn ogen ook verraad tegenover de kinderen.

Oh enne Kaaskopje, ik persoonlijk zou nooit van jou beweren dat jij je normen opdringt. En ik volg al 18 jaar jouw postings hier bij OOL

wat mij weleens zorgen geeft

is dat veel jonge ouders van nu zo weinig samen-tijd hebben.

Ze zijn veelal naast hun werk een of meer dagen een van beiden thuis bij hun kleine kinderen. Op vrije dagen/weekend zijn ze als gezin met z'n allen (dat is vaak druk en rommelig) en daarnaast spreken ze op vrije avonden of in het weekend allebei los van elkaar vaak af met eigen vrienden/vriendinnen - of ze sporten veel, inclusief 'derde helft'.

Tijd die ze echt als tweetal ongestoord doorbrengen is vrij zeldzaam. Voeg daarbij vermoeidheid door 's nachts rondspokende kleintjes en het is niet zo vreemd dat de verbondenheid als stel eerder afneemt dan groeit.

Iedereen heeft eigen interesses los van de partner, natuurlijk, maar vrije tijd is kostbaar.

Ben het erg met Ad eens: 'Je schaadt je gezin pas echt als je je relatie verwaarloost.'

Als ik een aantal jaren over zou kunnen doen, had ik me ingezet voor andere keuzes! Ons huwelijk had kunnen instorten, het is vooral een kwestie van geluk dat dat niet is gebeurd.

wilgenkatje

Hadden ouders vroeger meer tijd samen? Mijn vader werkte gewoon 5 dagen per week (dat mijn moeder er 3 werkte maakte het niet extra lastig), er was zwemmen, voetbal, volleybal, familiebezoekjes, met gezin naar strand, dierentuin, het bos en dergelijke in het weekend. Ik geloof niet dat mijn ouders veel dingen met zijn tweeën deden.

Onderschat 's avonds thuis zitten niet

Zeker toen de kinderen klein waren zat ik 's avonds uitgeteld op de bank terwijl manlief een pot thee zette en nog even iets lijmde/repareerde. Dan pakte ik soms ook even een bloes waar een nieuwe knoop aan moest ofzo. Maar juist dat naast elkaar iets doen zorgde er wel voor dat we naast het 'hoe was jou dag' altijd wel een paar woorden wisselden over andere zaken die ons bezig hielden. Zonder druk, zonder ervoor te gaan zitten, zonder dat het echt over dingen hoefde te gaan.
Dat heeft ons een hoop goed gedaan.

@Alkes

Vroeger ging je als je eenmaal een gezin had niet los van elkaar met vrienden/ vriendinnen stappen of weekendjes weg. Allereerst denk ik omdat daar geen geld voor was.
Zoals je al zegt, tijd is er nu even veel als toen. Maar er worden nu wat meer individuele keuzes gemaakt.