Ouders van jonge kinderen scheiden te snel
Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is. Ik vind dit een ontzettend hoog percentage en helaas zie ik het om me heen gebeuren. Op school bij mijn oudste liggen zeker tien ouderparen in scheiding, of zijn er net doorheen, dus dat klopt wel met het percentage dat uit het onderzoek komt. Dan zijn er ook nog een aantal kinderen waarbij de vader nooit betrokken is geweest bij de opvoeding, of de moeder heeft gebruik gemaakt van een zaaddonor. De helft van de kinderen in de klas groeit dus op in een gebroken gezin.
Mijn man en ik kijken vol verbazing toe. We begrijpen echt de moeilijkheden wel waar veel ouders met jonge kinderen doorheen gaan. Ook wij hebben de afgelopen jaren genoeg moeilijke momenten gekend door slaaptekort, heftige gebeurtenissen en weinig tijd/aandacht voor elkaar.
Maar scheiden? Nee, dat is echt nooit aan de orde geweest. Wij accepteren dat het leven niet alleen maar leuk is en dat dit een vermoeiende fase is. We proberen zoveel mogelijk van de mooie momenten te genieten en de mindere momenten te relativeren. We praten veel, overleggen veel, stemmen af, gooien alles eruit, doen ons best om elkaar te blijven begrijpen.
Geven veel stellen tegenwoordig niet te snel op? Drie jaar geleden wilde je met die ene bijzondere persoon nog een kind krijgen en nu ineens is alles weg? Hoe dan? Ik vraag het me echt af.
Over vragen gesproken
Hier wat wedervragen uit de pen van een wetenschapper.
Je stelt: "We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op."
Mijn vraag: Hoe definieer jij dat 'het'?
Mijn tweede vraag: Welke vragen roept 'het' precies bij je op?
Ad Hombre
Lanza raakt geen enkele snaar bij mij met haar platte denken "gescheiden mensen kiezen voor die lekkere buurvrouw of strakke buurman". En ze blijft het maar herhalen. Het zou natuurlijk kunnen dat ze geen enkel voorstellingsvermogen heeft hoe het op een andere manier kan foutlopen.
Ik ken trouwens vrijwel geen gescheiden mensen die niet in de hand in eigen boezem steken, die zich nog schuldig voelen als het even niet lekker loopt met een kind. Die zich heel goed realiseren dat het mislukken van hun huwelijk niet is wat de bedoeling was of fijn is.
Ik snap eerlijk gezegd niet op welke gewenste richting jij gescheiden mensen de realiteit ziet duwen. Dat ze erkennen dat scheiding minst slechte optie was. Na jaren van proberen waarin spanningen en ruzies steeds verder opliepen. Ik vind het allesbehalve fraai maar dat was de realiteit. En dat een scheiding die in ieder geval voor de kinderen zo soepel mogelijk verliep het enige was waar we ons op enig moment op in hebben gezet, was niet wat ik ooit voor ogen had toen we kinderen kregen. Er was overigens - en dat speciaal voor Lanza- geen buurman of buurvrouw in zicht. En die popte ook niet opeens na een paar maanden uit het niets op.
Vreemdgaan is
nu eenmaal een van de redenen waarom mensen gaan scheiden. Die reden staat zelfs ergens bovenaan het lijstje van redenen die mensen zelf aangeven wanneer ze gaan scheiden.
Ik kan er niks anders van maken, de feiten liggen op tafel. Over 'uit elkaar groeien' hebben we het ook al even gehad. En over 'als broer en zus leven'. Dan zijn er nog de ernstige (lichamelijke/psychische) ziektes, verslavingen. Niks is mij vreemd.
Misschien is het anders als je vanaf het begin van je relatie al veel tegenslagen hebt gehad? Dat je leert om daar samen mee om te gaan? En elkaar heel snel, heel goed leert kennen? Misschien is dat ons geluk geweest, dat wij al zoveel ellende gehad hebben de eerste 8 jaar, dat toen er kinderen kwamen, dat voor ons niet meer zo'n schok was. We wisten al hoe de ander reageerde op spanning en stress, dus dat was geen verrassing meer. En andere tegenslagen zullen we vast ook overwinnen, omdat dat ons niet vreemd is.
Wellicht zijn anderen niet zo gehard. Als je leven eerst een pretpark is en vervolgens ga je door een moeilijke tijd, dan leer je elkaar pas later echt kennen en als je er dan pas achterkomt dat de ander niet bij je past, of heel anders is dan je dacht, dan zijn de kinderen er al en geeft de relatie verbreken een hoop meer gedoe, dan wanneer je jong bent en het alleen uit hoeft te maken.
Lanza
Zelfs dan kan het nog zo zijn dat je parten in een wel aan een verliefdheid toegeeft en wil scheiden.
Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst.
"Allora!"
Wat roept welke vragen bij jou op?
Lanza nog een keer
Ik begrijp dat je de berichten hier niet leest, maar vooruit ik doe nog een poging. Heel veel gescheiden mensen vertellen niet het werkelijke verhaal. Of omdat ze het te prive vinden, te genant etc. Of omdat ze vlak na de scheiding nog helemaal niet inzien wat er precies was en wat de rol van beide partners was. Dan is "o ja hij ging er met een ander vandoor" best een simpele reden. Dan huilt iedereen met je mee en niemand kijkt jou kritisch aan.
Ik heb daar dus mijn twijfels bij. Die zou jij ook kunnen hebben als je eens wat zou openstaan voor verhalen van anderen hier.
na 20 jaar
Ik wilde eerst niet reageren maar toch triggeren de posts van Lanza me telkens weer. Het staat zo bol van een soort superioriteit.
Na 20 jaar ging ik scheiden (niet mijn keuze) ik was graag bij mijn man gebleven, echter hij had een ander.
En we hadden een solide huwelijk, en al veel tegenslagen overwonnen (en ook echt goed samen overwonnen) de dood van mijn zus, de dood van ons pasgeboren zoontje, overlijden van zijn vader. We konden goed samen praten.
En dan toch, na 20 jaar kan het ineens over zijn, hij kwam een ander tegen en werd hoteldebotel verliefd.
Dus ook je oordeel over het gehard zijn in post #214 raakt kant noch wal
Ineens weg
Ik ken een aantal verhalen waar een van de partners ineens weg was. De mededeling ‘ik ga weg’ en binnen een week was weg ook echt weg, niet meer over te praten. Natuurlijk zit daar een diepere laag onder, maar daar ga je meestal niet naar vragen als je het verhaal hoort.
Op het Viva-forum stond ooit eens het verhaal van een forummer die net zo’n fijn huwelijk had als Lanza, en zij had altijd goede adviezen om dat ook te krijgen. Tot haar partner ook verdween met gezwinde spoed en haar met veel ellende achterliet.
Nou ja, het is wel fijn dat ik zelf inzicht heb in waar het mis ging, en de scheiding was een van de beste beslissingen die ik ooit heb genomen.
Lanza
Het kan natuurlijk best zo zijn dat je als de eerste jaren van je relatie veel ellende meemaakt je hierdoor gehard wordt & dat het dan makkelijker is als er kinderen komen. Misschien is dat wel zo. Maar ja, dat soort ellende is nu eenmaal moeilijk te plannen. Als je een fijne en leuke relatie hebt in een tijd van je leven waarin er weinig grote tegenslagen zijn dan is dat zo. Je kan de rottige tijden nu eenmaal niet plannen. En wachten met kinderen krijgen totdat je samen tegenslagen hebt overwonnen is ook weinig realistisch want misschien komen die grote tegenslagen nooit of pas over 15 jaar. Het is allemaal niet zo maakbaar en makkelijk te plannen.
Echt hoor Lanza
Hou toch op met je pretparkverhalen te projecteren op het leven van anderen. Juist mensen die een hoop ellende hebben meegemaakt in hun leven zijn kwetsbaar in een huwelijk. Dat zou jij toch moeten weten?
Rode krullebol
"Je stelt: "We verkneukelen ons dan ook niet, maar het roept wel vragen op."
Mijn vraag: Hoe definieer jij dat 'het'?
Mijn tweede vraag: Welke vragen roept 'het' precies bij je op?"
Als Lanza het niet doet, mag ik dan antwoorden?
Uit de openingspost,
'het' is het feit dat er zo'n hoog percentage stellen scheidt als de kinderen nog jong zijn.
De vraag die dat oproept: geven ze het niet te snel op?
Serieus
Je bent nog steeds best naïef lanza. Nog steeds, na alle posts.
Je kunt je maar het beste erop voorbereiden dat je man misschien ooit eens pats boem de stekker uit je huwelijk trekt want je leeft werkelijk waar in een sprookje. Het sprookje wat ik letterlijk zelf ooit geleefd heb zoals jij het verwoord.
Ik hoop voor jou dat je sprookje voorzet. Maar het is niet de echte wereld.
Lanza
'Die vragen gaan eerder over de maatschappelijke context waarin dit mogelijk is dan over individuele gevallen.'
De maatschappij, dat zijn wij zelf. Jij en ik (en Kaaskopje, Ad Hombre, Rode Krullenbol, Alkes, ...). Allemaal individuen met eigen redenen en keuzes. Maar die wil je niet horen. Dus wat wil je dan? Dat de SGP de macht in Nederland overneemt en een echtscheidingsverbod in de wet opneemt?
Knurf
Lanza noemde dat het een idee kan zijn dat mensen op cursus gaan voordat ze kinderen krijgen. Anderen natuurlijk hè?
Miss
"Je kunt je maar het beste erop voorbereiden dat je man misschien ooit eens pats boem de stekker uit je huwelijk trekt want je leeft werkelijk waar in een sprookje."
Hope for the best and expect the worst. Een van de partners kan ook zomaar dood of gehandicapt neervallen.
"Ik hoop voor jou dat je sprookje voorzet. Maar het is niet de echte wereld."
De meerderheid van de huwelijken houdt nog steeds stand. Maar dat vinden onze aleenstaande moeders geen leuk gegeven dus verzinnen ze ermaar bij dat dat dan wel mensen zijn die 'voor de kinderen' in een 'helse relatie' blijven. Dat voelt beter, voor hen!
Dat is dus het soort van cognitieve disonantie-redenatie waar ik tegen in opstand kom.
Emma
"Lanza noemde dat het een idee kan zijn dat mensen op cursus gaan voordat ze kinderen krijgen."
Ik zeg altijd een jaar samen op reis. Twaalf maanden op elkaars lip, kijken of je elkaar dan nog wel leuk vindt.
"Anderen natuurlijk hè?"
Nee hoor, zelf gedaan. Was een 'sprookje' 
Heel veel ellende met een functie? een voorbeeld
Er zijn wat betere bronnen maar het beeld is eenduidig, ook als het gaat om ander heftig leed; het trekt een wissel op je relatie. Natuurlijk gaat het vaak ook goed trouwens.
Ik denk echt dat het zou helpen meer begrip voor jouw instelling te krijgen als je ons meer meeneemt in wat jullie dan ten deel is gevallen en welke gevoelens daarbij kwamen kijken?
Lanza had het over een cursus, niet over een wereldreis
Ik stel me een groepje aanstaande ouders voor op het consultatiebureau oid (waar anders?). Verplicht praten over financiën, onderwijs, gesprekstechnieken, conflictbeheersing, emotieregulering, seks, etc.
En tips van ervaringsdeskundigen.
Dat zal ze leren, die mensen die maar wat aanrotzooien.
Cognitieve dissonantie
ik snap de ergernis van Ad wel, en misschien is een groot deel ook wel eigen verdienste als je huwelijk standhoudt. Ik weet van mezelf inmiddels wel dat ik lastig ben om mee samen te wonen, ik trek bij voorkeur mijn eigen plan maar voel me ook snel schuldig als ik niet aan de (al dan niet reëele eisen) van een partner voldoe. Het prettigst vind ik als ik alles (in de opvoeding) zelf kan bepalen. Een ‘mwah we doen het er maar mee’ relatie met allerlei ergernissen en toch echt wel een aantal minpunten zou ik niet willen. En misschien zijn er ook wel heel mooie relaties waarin mensen wel echt blij met elkaar zijn en elkaar elke dag lief vinden en vrij laten. Die ken ik dan niet.
Ik bedenk net dat in de optiek van Lanza mensen met een mwah- of rotrelatie helemaal geen kinderen zouden mogen hebben. Ben toch blij dat dat geen wet is.
Miss.
"Je kunt je maar het beste erop voorbereiden dat je man misschien ooit eens pats boem de stekker uit je huwelijk trekt want je leeft werkelijk waar in een sprookje. Het sprookje wat ik letterlijk zelf ooit geleefd heb zoals jij het verwoord.
Ik hoop voor jou dat je sprookje voorzet. Maar het is niet de echte wereld."
Klinkt wel erg jaloers en venijnig. Ook ik leef onbevangen voort in mijn sprookjeshuwelijk, ik ben de heks en de bezem staat bij de deur. Eén scheve schaats en ik pak mijn voodoo poppetjes.
Raden de gescheiden personen ook jonge stelletjes af om te trouwen? Zeg je ook tegen je kinderen:"je aanstaande huwelijk is een roze wolk, een sprookje, niet de echte wereld?"
@Emma
Goed plan. Ik stel voor dat Lanza en man dan een keuze mogen maken wie wel of niet door mag voor een huwelijk met kind.
Dat
Is juist wat ik ook bedoel, ad.
"Hope for the best and expect the worst. Een van de partners kan ook zomaar dood of gehandicapt neervallen."
Wil40
Oh nee, zo bedoel ik het niet, mocht het zo overkomen. Ik ben niet jaloers, en gun haar het beste.
Het is meer dat ik het jammer voor haar vind dat ze niet inziet dat het niet van vanzelfsprekend is hoe haar relatie is. Ze vind het moeilijk te begrijpen dat zovéél stellen uit elkaar gaan en daar ook in blijft hangen, waarom doen mensen dat toch?
En dat vind ik overkomen als naïef.
Wil
Ik zeg wel tegen mijn dochter dat het huwelijk een zakelijke transactie is met grote gevolgen. Je kunt er een leuk feestje bij geven maar het is vooral een zakelijke transactie voor de lange termijn.
Maar goed wij zijn dan ook om zakelijke redenen getrouwd daarna bedachten we dat we dan ook wel een feestje konden geven, we waren al bijna 10 jaar samen dus het was geen overhaaste beslissing.
Waarom doen mensen dat.
Scheidingen na vele jaren samen, ups en downs, uit elkaar groeien, ruzie's, vreemd gaan, financiële zorgen enz. begrijp ik prima.
Maar de scheidingen waar Lanza het over heeft; "We hebben 2 kinderen en de oudste is net 3 jaar en de jongste net 1 jaar", vind ik ook wat onbegrijpelijk. Ik leef mee, oordeel niet, maar zeg ook thuis tegen mijn man:"het lag vast niet aan de sex".
Dat is geen verkneukelen, we vinden het vreselijk, vooral voor de kinderen, maar begrijpen doen we het niet.
En ja, dat lijkt steeds meer te gebeuren. Pas getrouwd, huisje, boompje, kindjes en de scheiding wordt aangekondigd. Dat er hier een hele discussie ontstaat over huwelijksproblemen na 10 jaar of langer en de eventuele blinde vlek van Lanza, laat ik er even buiten.
Maar amper 4 jaar getrouwd, 2 kleine kinderen en dan scheiden vind ik ook wat onbegrijpelijk.
Sprookjeshuwelijk
Mijn ouders hadden ook een zgn sprookjeshuwelijk. Ik zou het alleen nooit zo noemen en dat deden zij ook niet. Het was gewoon goed zo. Om ons heen waren veel scheidingen, echt jaren '70. Dat was nieuw en voor mijn ouders moet het schokkend zijn geweest. Er werd over gepraat thuis, maar nooit op een toon van: ze doen maar wat tegenwoordig, of wij doen het beter. Ze vingen wel eens mensen op die het zwaar hadden. Er hebben kinderen bij ons gelogeerd die even niet bij hun (scheidende) ouders konden zijn. Zo help je elkaar! Mijn moeder had lang daarvóór gestudeerd, had een goeie baan geld zat. Ze heeft heel wat te stellen gehad met mensen die meenden daar een oordeel over te moeten hebben en misschien komt mijn afkeer daar wel vandaan. Mensen leven hun leven zoals het zich ontrolt, óók in een goed huwelijk. Daar hoef je niks van te vinden.
Flavia.
Trouwen is zeker een zakelijke transactie, mee eens, ook met grote gevolgen als dit ontbonden wordt.
Maar in Nederland wordt er voornamelijk getrouwd uit liefde, ook deze mededeling van ouders zal daar niets aan veranderen. Maar goed, een gewaarschuwd mens....
Zakelijke transactie
Als je het voldoende vindt om een als partners geregistreerd te staan, waarom zou je dan nog trouwen? Dat zie je ook best veel. Als er dan nog getrouwd wordt, is dat meer voor de romantiek of het feestje.
Trouwen kan praktisch zijn, alles is dan netjes geregeld, maar ik heb het nooit zo gezien. Het hoorde er voor mij gewoon bij. Je houdt van elkaar, je gaat ervan uit dat je altijd bij elkaar zult blijven, waarom niet? In die jaren hechtten we ook nog aan het kerkelijke deel ervan. Nu zou ik dat niet meer willen.
Ik kan me wél voorstellen dat mensen bij een volgend huwelijk weinig behoefte hebben aan weer zo'n feestje. Naast dat je het al een keer hebt meegemaakt, kost het ook een klap geld. Maar aan de andere kant... soms is het ook gewoon leuk om feest te vieren. Dus ik heb genoten van het tweede huwelijksfeest van mijn zus 
.
Lanza
Ik vrees dat ik je toch een beetje uit je droom moet helpen. Dat jullie in de eerste acht jaar samen veel ellende hebben doorgemaakt en daar samen goed zijn uitgekomen, wil niet zeggen dat dat nog eens zal gebeuren. Geen situatie is hetzelfde, jullie gedrag daarbij ook niet. Je bent niet alleen in een huwelijk tenslotte, je hebt ook niet alles in de hand en iedereen heeft toch zijn grenzen. Bleef de rek er in de eerste periode nog in, bij een andere periode kan dat onmogelijk (b)lijken te zijn.
Partnerschap
Partnerschap heeft in het buitenland toch een andere status dan in Nederland. Dus is het om zakelijke redenen best vaak dat een volledig huwelijk toch de beste keuze is.
Het zijn beide zakelijke transacties met veel gelijke maar ook verschillende zakelijke gevolgen.
Trouwen omdat het erbij hoort heb ik nooit begrepen, juist omdat het voor mij altijd duidelijk was dat het om een zakelijk contract gaat.
Trouwen uit liefde is iets van de laatste eeuw, daarvoor ging het om familie belangen.