Mijn man wil scheiden
Twee weken geleden gaf mijn man aan dat hij niet meer voelt wat hij voor mij hoort te voelen en wil scheiden. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Ik had wel door dat hij niet lekker in zijn vel zat en steeds meer langs ons heen leefde, daar heb ik hem ook een aantal keer over op aangesproken, maar ik dacht ook dat deze hele Coronaperiode hem niet in de koude kleren was gaan zitten en hij even de ruimte nodig had om zich te herpakken/ op te laden. Blijkbaar zag hij die ruimte als bevestiging dat ik ook niets meer voor hem voelde en heeft hij in zijn hoofd volledig zijn eigen conclusies eraan verbonden. De afgelopen twee weken heb ik eindeloos met hem gepraat, maar hij blijft erbij dat hij wil scheiden. Hij wil opnieuw beginnen, alleen en met onze kinderen. Verder is hij leeg en op zegt hij. Ik vermoed dat hij depressief is, hij heeft al een intake gepland staan bij een psycholoog, maar volgens hem maakt dit verder niet uit voor zijn beslissing. Hij voelt niks meer voor me en dat komt toch niet terug.
En dus leg ik mij daar met heel veel pijn in mijn hart bij neer. Ik ben er kapot van, maar ook ontzettend boos. We zijn al 18 jaar bij elkaar en hebben zoveel bereikt samen, we zijn zo met elkaar verweven... Ook hebben we twee geweldige kinderen van 5 en 8 van wie hun hele leven binnenkort op zijn kop komt te staan. Dat mijn wereld op zijn kop staat is tot daaraantoe, maar dat het hen ook treft raakt mij enorm en maakt me zó boos.
Maar goed, daar schiet ik allemaal niets mee op. We gaan scheiden en dat wil ik zo goed mogelijk regelen. Mijn man wil graag een mediator inschakelen. We hebben een koophuis, dat we zullen verkopen. Ik zal moeten gaan huren en hij kan evt. iets kleiners terugkopen of particulier gaan huren.
Zijn er hier mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt? Zijn er dingen waar ik goed op moet letten of aan moet denken?
Klinkt goed
Fijn dat er even wat rust komt en jullie allebei de tijd krijgen om je een beeld te vormen van alle mogelijke toekomstscenario's.
Stel dat het toch een scheiding wordt, wat heb je zelf dan nog nodig voor de periode daarna? Is er iets wat je nu al kunt voorbereiden, zonder definitieve stappen te hoeven zetten? Bijvoorbeeld alvast inschrijven vor een huurwoning? Of zelf een weekend weg gaan en hem alleen laten met de kinderen (zal straks ook vaker voorkomen)? of... nou ja, dat soort stapjes.
Tsjor
Update
We hebben de afgelopen dagen veel gepraat. Hij denkt echt dat het gevoel niet meer terugkomt en gunt me zoveel meer. Dat is wat anderen ook wel steeds zeggen, denk aan jezelf, je was er altijd voor hem, wat wil jij nu eigenlijk?
Ik wil een man die niet alleen als vriend van mij houdt, maar ook als geliefde. Hij kan mij dit niet meer geven, dus dan houdt het eigenlijk gewoon op.
Tsjor, ik sta al 14 jaar ingeschreven bij een woningcorporatie. Ik heb al aangegeven dat onze inschrijving gesplitst moet worden, maar ga ze morgen even bellen want dat is nog steeds niet gebeurd. Dan kan ik meteen even informeren naar de mogelijkheden wat betreft urgentie of bemiddeling. Zodat het wellicht nog iets sneller gaat en ik een huisje niet aan mijn neus voorbij zal zien gaan ondanks mijn lange inschrijftijd. Financieel zal het anders worden, maar ik heb zelf ook een gemiddeld inkomen en mijn nu-nog man staat ervoor in dat we dit allemaal goed zullen regelen.
We hebben nu toch een afspraak bij de mediator gemaakt, daar kunnen we volgende week maandag terecht. Er gaat nu een soort knop om. We hebben het onze beste vrienden verteld, die waren er ook kapot van, maar ook meteen heel duidelijk. Tussen onze vriendschap verandert niets, het zal wel anders worden natuurlijk, maar zolang mijn man en ik samen door 1 deur kunnen blijven gaan moet dat wel goedkomen. En alleen al voor de kinderen zullen we daar wel alles aan doen.
Komend weekend ga ik even weg, dan heeft hij ze alleen. Alles in me zegt dat ik niet zonder mijn kinderen kan, maar mijn vriendin zei heel mooi dat ik mezelf nu ook weleens op de 1e plek mag zetten en er juist even van moet gaan genieten. Ik zal mijn best doen, maar vraag me af of dat ooit zal wennen. We gaan het de ene week 5 om 2 doen en de andere week 3 om 4. Dat zullen de moeilijkste weken voor mij worden ben ik bang. Mijn man en ik willen proberen in dezelfde buurt te blijven wonen, zodat de kinderen ook gewoon even langs kunnen fietsen bij de ouder waar ze op dat moment niet slapen. Dat lijkt me wel een mooi streven.
Ik ga met de kinderen op vakantie, man blijft thuis en komt misschien een dag langs. Dat moeten we nog even uitdenken.
We gaan ervoor zorgen dat we dit rustig en met respect regelen. Voor onze kinderen moeten we dit gewoon goed doen, die zijn al genoeg de dupe.
Het moeilijkste komt nog, we zullen het ze moeten gaan vertellen. Vooral de jongste hangt enorm aan mij, die gaat het nooit accepteren 4 dagen zonder mij door te brengen, denkt mijn man. Daarin zullen we een weg moeten vinden. Hebben jullie tips? Ik lees me suf, maar de oudste zal er nooit intrappen dat ze dan alles 2x dubbel krijgt qua feestjes en dergelijke. Dat is ook iets wat we samen willen blijven doen, in ieder geval het komende jaar.
Tips
Ik heb maar één tip naar de kinderen toe, de boodschap: er zijn twee mensen die heel veel van jullie houden. Alleen: die twee mensen gaan nu in twee huizen wonen.
Ik hoop oprecht dat de sfeer zo goed blijft. Het kan echt wel, ook al zullen er wel nog een keer wat obstakels komen.
Tsjor
@lentebloem
Hoe oud zijn je kids
Omgangsregeling
Als je denkt dat je kind je niet lang kan missen zou ik daar zeker rekening mee houden in de omgangsregeling. Man kan ook met kind wat leuks gaan doen of eten en daarna weer naar jou brengen. En dan na verloop van tijd wat meer opbouwen als dat wenselijk is. En maak geen regeling tot ze 18 zijn, maar met ijkmomenten in een kinderleven waarop je de regeling kunt aanpassen.
Raar advies Tsjor
Tsjor: Of zelf een weekend weg gaan en hem alleen laten met de kinderen (zal straks ook vaker voorkomen)? of... nou ja, dat soort stapjes.
Je doet net of die man nog nooit voor zijn kinderen heeft gezorgd en dat hij nu mag gaan oefenen.
Mamaveertigplus
Lees even de openingspost van TS.
Adelaide
De stap om er echt alleen voor te staan is echt anders. Zelfs als je hele dagen voor ze zorgt. Maar het was maar een suggestie.
Tsjor
Confronterend
Ok 5 en 8 dus.
Relatief dichtbij wonen voor de kids lijkt me echt wel goed. Zou zelf niet te dichtbij adviseren. Dat lijkt leuk en handig voor de kids en dat is het ook natuurlijk vanaf het moment dat je man een nieuwe partner krijgt is dat vaak toch wel pijnlijk.
Ik ben daar destijds op voorbereid door een vriendin en ben nu na al die jaren echt wel blij dat ik niet twee straten bij mn ex plus nieuwe relatie woon. Te confronterend.
Juist wel
Ik woon twee straten verwijderd van de vader van mijn oudste. Dat is juist ideaal bij co-ouderschap. We hebben altijd per halve week gewisseld, maar juist door de korte afstand is het handig om tussendoor even langs te gaan. Ik heb ook een keer gekeken bij een huis bij hem in de straat. Vooraf wel even afgestemd of hij het een bezwaar vond als ik in dezelfde straat zou komen wonen. Uiteindelijk ben ik wel blij met de 500 meter afstand, want het lijkt me niet fijn als je hele leven zichtbaar wordt voor je ex.
Wijk ertussen
Ok nou als dat voor jou werkt prima. Ik moet er echt niet aan denken om mijn ex steeds in het winkelcentrum tegen te komen of hem samen met zn vriendin.
En zoals uit t verhaal van to blijkt is het voor haar toch wel erg moeilijk dat man niet meer wil. Wat als man nog met nieuwe class m twee kids krijgt en die zie je continu bij de Aldi?
Beter om er dan een wijk tussen te hebben.
maar Tsjor
dit zeg je alleen over een man. een vrouw raad je niet aan om te oefenen met alleen zijn met de kinderen. je ziet het seksisme van jouw opmerking dus nog steeds niet.
Tsjor
'De stap om er echt alleen voor te staan is echt anders. Zelfs als je hele dagen voor ze zorgt.'
Alleen voor vaders? Of mogen moeders ook wendagen?
M/v
Waar vaders staat wordt ook moeders bedoeld waar man staat wordt ook vrouw bedoeld.
Niet vreemd
Zoals ik al eerder eens schreef komt de zorg voor de kinderen vooral op mij neer, dus de reactie van Tsjor is in deze situatie helemaal niet vreemd. Hij is nog nooit een nacht met de kinderen alleen geweest, een dag was vaak al te lang. Dat gaat nu ze ouder worden gelukkig wel beter.
Tsjor, mooie zin. Die ga ik zeker gebruiken.
Zonnehoed, wat betreft het opbouwen van de omgangsregeling is dat zeker een goed idee. Dat vindt hij zelf gelukkig ook.
Ik kan me voorstellen dat te dicht bij elkaar wonen niet altijd prettig zal zijn, mocht hij een nieuwe relatie krijgen. Ik heb hier echter zelf ook alles, dus een wijk verder is wel een idee, maar of het handig is is een tweede. De tijd zal het uitwijzen.
Maandag hebben een intake bij de mediator. Ik zie er wel een beetje tegenop. Weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Ik laat het maar over me heen komen.
Hij had vandaag een intake bij de psycholoog, maar die wist niet of zij de juiste persoon was om hem te kunnen helpen. Schijnbaar is het nogal complex. Volgende week woensdag hoort hij meer.
De mensen aan wie ik het vertel zijn allemaal verbaasd en vinden het ook megasnel gaan.
Ik heb voor deze zomer een weekje weg geboekt, alleen met de kinderen. Dat hebben we wel verdiend vond ik. We zouden eigenlijk als gezin gaan vliegen, maar die reis is vanwege COVID-19 geannuleerd. Aan de ene kant jammer, het had misschien wel goed geweest, maar aan de andere kant had het ook een drama kunnen worden. Daar hoef ik in ieder geval niet meer over na te denken...
Herkenbaar
Heel herkenbaar gedrag en uitspraken. Klinkt als behoefte aan vlucht uit werkelijkheid. Scheiding lijkt oplossing naar geen gedoe en groener gras. Is het natuurlijk niet. Waar verlangt je man nu eigenlijk echt naar is de hamvraag?
Tip blog van Marike Valk: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/mijn-gevoel-is-weg/
Hoe gaat ie
Lentebloem, ik ben een stille meelezer, en voel met je mee. Ik vond het verhaal van Hier heel verfrissend. Ben zelf destijds ook gaan beenhangen, en heb ik nu spijt van. Het nogmaals vragen en aangeven wat de consequenties zijn vind ik ook een goeie. Natuurlijk bleek er bij mij ook een ander, en kwam daar al snel met een beetje speurwerk achter. Sowieso is dan het telefoongedrag (tot meenemen de wc in) leidend hierin. Mijn ex heeft nu spijt, en soms heb ik best medelijden met hem. Maar het is te laat, helaas. Hij was zo verblind, en voor mij een vreemde. Nu denk ik, had ik hem daar maar meteen met zijn koffers gebracht. Dan had hij na 3 maanden met hangende pootjes teruggekomen en had ik hem uiteindelijk best kunnen vergeven. Een samengesteld gezin is killing voor prille liefde. Ga idd eerst maar eens apart wonen zonder meteen alle officiële zaken te regelen.
Wens jou sterkte!
Aanvulling
Eigenlijk vind ik het best slap om “zomaar” op te stappen uit een huwelijk dat best ok loopt (geweld, alcohol, psychische problemen daargelaten). Een verliefdheid bekennen maakt het soms makkelijker te begrijpen, je verliest soms letterlijk je verstand in zo’n situatie. Maar aan de andere kant, als je verliefd bent kun je niet helder meer denken, en dan zo’n grote beslissing nemen? Blijft allemaal ingewikkeld. In mijn eigen situatie destijds ook. Ik snap best dat je moet gaan voor je geluk, maar jeetje hè, een beetje je verstand erbij houden is ook wel fijn.
Emoties lieve Pluis
Je man kon niet helder denken door zijn verliefdheid, jij niet door de angst hem te verliezen. (beenhangen)
Beide zaken niet verstandig, maar het gebeurt.
(het is mij nooit overkomen tnt, verliefd worden op een ander, maar het kan natuurlijk iedereen altijd overkomen. Ik hoop dat ik mijn hoofd dan koel kan houden maar dat kan ik nooit garanderen.
Het helpt als je relatie goed is maar een garantie is dat nooit.
Tijdens mindere periodes (ik denk dat alle relaties die hebben) was ik vast wel vatbaarder maar gelukkig kwam ik niemand tegen.
Ik ben wel weer opnieuw verliefd geworden op mijn man
Dat mag zo nu en dan ook wel weer gebeuren, anders ben je ook wel heel kwetsbaar voor indringers.
Met ups en downs
Dankje Pluis, wat een lief en oprecht bericht.
Hier gaat het met ups en downs. Het ene moment voel ik me sterk en denk ik, uiteindelijk komt het hoe dan ook wel weer goed. Ik vind mijn weg wel. En op andere dagen vliegt het me aan en denk ik alleen maar ‘Ik wil dit helemaal niet’. Vandaag is zo’n dag... Ik sta 6e voor een huis hier in de buurt, zelf met 14 jaar inschrijftijd wordt het dus nog lastig om snel iets anders geschikts te vinden. Ik zit niet op de schopstoel natuurlijk, maar het zou mij denk ik wel wat rust geven.
De mediator was niks, we vonden haar allebei niet sympathiek en ze vroeg ook nog eens de hoofdprijs. Maandag hebben we een afspraak bij een andere mediator, daar heb ik vooralsnog een beter gevoel bij.
Volgens hem is er echt geen ander, de tijd zal het uitwijzen. Hij is inmiddels bij de psycholoog geweest en heeft daar een goed gevoel bij. Denkt dat zij hem wel goed kan helpen. Ik merk dat ik dan een beetje boos wordt, fijn voor hem, maar ik heb er niks meer aan. De kinderen hopelijk wel. Hij zit met zichzelf in de knoop en heeft het zwaar, maar als ik dan vraag of hij misschien toch nog ergens twijfelt zegt hij van niet. Dan denk ik weer maar jij doet het jezelf en ons toch aan, doe dan ook niet alsof je het zo moeilijk vindt. Ik vind dat hij niet kan waarderen wat hij heeft, altijd ontevreden is. Daar is hij het wel mee eens en dat bevestigt voor hem weer dat het beter is om te scheiden zodat ik daar geen last meer van heb. En zo praten we een beetje in cirkels, dus ben ik nu maar even uitgepraat.
Daan, ik merk dat hij anders over ons huwelijk denkt dan ik. Hij ziet dingen heel negatief, die ik zelf niet zo zie. Het is helemaal geen slecht huwelijk, ik kon inderdaad nog regelmatig vlinders voelen. Maarja, hij voelt helemaal niets meer, heeft nergens meer zin in en ziet alles nu heel negatief. Dan heeft hij het vooral over zijn eigen aandeel, maar dan denk ik doe er dan iets mee in plaats van meteen te willen scheiden.
negatief...
Dat triggert me in je tekst, dat je man de dingen heel negatief ziet. Mijn ex benoemde ook alleen maar onze verschillen, terwijl ik honderden overeenkomsten kon benoemen.
Grote kans dat hij echt niet meer wil, maar niet het lef heeft om dat te zeggen, en het dus verdraaid naar 'het is beter voor jullie'. Sterkte, het is een rollercoaster.
Geen gevoel
Dat hij zegt geen gevoel meer te hebben en alles negatief te zien, duidt volgens mij toch echt op een depressie.
Volgens mij zou hij eerst uit die depressie moeten komen en daarna pas moeten kijken wat er met jullie huwelijk moet gebeuren. Nu knopen doorhakken is in mijn ogen echt onverstandig. Waarom niet apart gaan wonen en later pas scheiden?
Elledoris en Niki73
Klopt Elledoris, ik heb hem ook gezegd dat ik dat niet meer wil horen want ik kan wel voor mezelf denken en bepalen wat goed voor mij is. En ook voor de kinderen trouwens, die worden in dit geval echt niet gelukkiger van gescheiden ouders.
Niki73, dat is ook mijn gedachte. Eerst uit die depressie en dan verder kijken, maar zegt zeker te weten dat het niet uitmaakt. En ik doe mijn best om een ander huis te zoeken, maar dat is natuurlijk niet heel snel gebeurd. Hij wil het graag allemaal al in werking stellen.
Verwarrend
Hai Lentebloem, wat een verwarrende tijd. Je zou bijna willen dat hij nu zou zeggen “ik ben verliefd op een ander”, geloof dat je het dan nog beter snapt dan dit gedraal. Ik zou hier ook soort boos om worden ben ik bang. Beter voor ons!?! Als je met je huwelijk en je gezin begaan bent geef jezelf een schop onder de kont en ga met jezelf aan de slag. Nu trek je 3 mensen mee in je ellende, en ik snap er echt niks van.
Hou je dan niet meer van mij? Zeg dat dan concreet. Ik heb echt begrip voor depressie of wat dan ook van dien aard maar deze oplossing lijkt me wat rigoureus. Hopelijk kan een mediator daar wat helderheid over geven.
Sorrie als ik beetje streng overkom tov jouw man, niemand hoeft verplicht getrouwd te blijven, maar hier lijkt om hete brij heen gedraaid te worden zeg.
Ik denk er hetzelfde over Pluis
Pluis, wat jij schrijft is precies wat ik denk. Echt om de hete brij heen draaien doet hij alleen niet, hij weet wel zeker dat hij wil scheiden. De reden begrijp ik alleen niet. Hij geeft aan niks meer te voelen, maar wel van me te houden. Alleen niet op de juiste manier, als man en vrouw. Een reden hiervoor heeft hij niet. Het is gewoon op, dat gevoel.
De mediator waar wij waren was alleen gefocust op het scheiden, de rest deed er niet toe. Wat ik ook wel weer begrijp want daar zijn ze voor, maar een vriendin van mij had er een die begon met de vraag waarom ze met elkaar getrouwd waren, wat ze leuk aan elkaar hadden gevonden en wat dan nu de reden was waarom ze uit elkaar gingen. Iets menselijker naar mijn idee.
Ik merk dat ik ook wel weer bozer wordt. Hij doet nog altijd waar hij zin in heeft, ik sta nog steeds zijn eten te koken, was en vouw zijn kleding en ben er eigenlijk wel heel erg klaar mee. Waarom zou ik dat nog doen voor iemand die heel mijn wereld -en dat van mijn kinderen- op zijn kop zet? En dan dat gezeur over dat hij zo moe is enzo, waarvan ben jij nou moe vraag ik me dan af. Hij doet het allemaal zelf. Ik hoop dat de psych hem een goede spiegel zal voorhouden.
Maandag heb ik een bezichtiging van een huis. Ik sta 6e, dus of ik echt kans maak weet ik niet. Ik ben ook niet heel enthousiast over de ligging, aan een doorgaande weg en volgens mij weinig speeltuintjes of groen, maar het huis is ruim en heeft een ruime tuin en is hier wel gewoon in de wijk zodat de kinderen op hun vertrouwde school kunnen blijven. Beetje dubbel dus. Dat maakt me ook boos, dat ik door hem over dit soort dingen na moet denken en hij eigenlijk niet reageert als ik hem ernaar vraag wat hij ervan vindt. Ik bedoel, het zijn zijn kinderen die daar zullen gaan wonen en buiten moeten kunnen spelen. Van het weekend maar eens een rondje fietsen daar, even kijken of het echt alleen maar huizen zijn die eromheen staan of dat het meevalt.
Ik zou echt
zelf even niks doen. Een ander huis voor jou en de kinderen is nu nog niet aan de orde. Dat is het pas als de scheiding een eind op weg is en helder wordt hoe jullie eea gaan regelen.
Het is bovendien zoals je zegt zijn idee. Dus laat hem lekker ergens anders naar toe gaan als hij bij jou weg wil.
Als de mediator niet bevalt zou ik een andere zoeken. Degene waar wij geweest zijn pakte het inderdaad aan zoals jij beschreef, met een gesprek over het hoe en waarom. Hij vroeg ook een paar keer of man het wel echt zeker wist, alles ging zo soepel en in harmonie... Dat bleek dus ook, want we zijn nog bij elkaar! Een goede mediator heeft ook aandacht voor jullie innerlijke proces. En het verschil daarin tussen jullie.
Als ik jou was zou ik toch een paar sessies bij de psycholoog af zien te wachten. Als het toch een depressie blijkt is scheiden wel het laatste wat hij zou moeten doen. Dan is dat de verkeerde oplossing voor het verkeerde probleem.
Dat zou ik
Ik begrijp je Pennestreek, maar hij is zo overtuigd en iedereen lijkt dat ook maar normaal te vinden. Er is pas 1 vriendin geweest die hem flink de waarheid heeft durven zeggen, maar dan reageert hij gewoon niet meer.. En iedereen roept maar dat wanneer ik een eigen huis heb, ik dan rust krijg en het los kan laten. Die opmerking maakt me zo boos, maar op dit moment maakt de hele situatie me eigenlijk boos. Net als de vraag of de kinderen het al weten. Alsof het iets is wat je ze even snel verteld. Ik wil dit allemaal niet, maar het is trekken aan een dood paard lijkt het.
We hebben wel al besproken hoe we het willen gaan doen, hoe we het voor ons zien en inderdaad, daarin liggen we dan wel op 1 lijn. Maandag hebben we een intake bij een andere mediator, ik ga er pas met een in zee als het echt goed voelt. Al voelt dit alles eigenlijk hartstikke fout, maar ik heb er geen grip op.
Komende week heeft hij nog een 2e intake bij de psycholoog en daarna is zij 2 weken met vakantie. Scheelt dat ik dat zelf dan ook even ben, want ik vind het allemaal behoorlijk heftig. Hoe heb jij dat volgehouden Pennestreek?
Sorry
Sorry voor de spelfouten, het zullen de emoties wel zijn. Maar dat zou ik dus echt wel willen Pennestreek, maar het is alsof ik erin mee gezogen word en niet meer tegen de stroom in kan zwemmen. Dat iedereen het ook maar de normaalste zaak van de wereld lijkt te vinden werkt ook echt niet mee...
Dat snap ik
dat je het gevoel hebt dat je tegen de stroom in moet zwemmen. Maar je mee laten drijven is natuurlijk toch nog weer heel wat anders dan zelf actief mee zwemmen. Dat is wat ik bedoel. Dat huis komt nog wel, dat hoeft niet per se nu. Neem voor jezelf alle tijd die je nodig hebt om te wennen aan het idee en om je eigen gedachten over wat er gebeurt te laten rijpen. En probeer je emoties niet weg te stoppen.
Zoals ik al zei, als hij dingen graag anders wil zien, bijvoorbeeld afstand tussen jou en hem, dan is het aan hem om andere woonruimte te vinden. Al dan niet tijdelijk. Jíj hoeft daar nu niet actief naar op zoek. Zeker niet nu er al zo snel een vakantie aan zit te komen. Regel dingen niet overhaast. Daar krijg je later hoe dan ook spijt van denk ik.
Dat anderen het de normaalste zaak van de wereld vinden kan zo zijn (al denk ik eerder dat ze ook niet weten wat te doen of zeggen) maar dat is het voor jou zeker niet. Neem alsjeblieft je tijd!
Van de gekke
Het is toch van de gekke eigenlijk dat jij het nu ook nog allemaal “mag” gaan regelen zeg. Misschien heb je het al verteld, maar blijft hij in het huis? Kun jij daar niet blijven? In mijn omgeving merk ik vaak dat moeders dan paniekerig zijn en bijv op Facebook om woonruimte smeken anders “staan ze op straat met hun kinderen” en dan denk ik altijd, waarom staan júllie op straat? Een beetje vent zou desnoods
in zn auto gaan wonen om zijn kinderen en de moeder van zijn kinderen zo goed mogelijk achter te laten in de vertrouwde situatie. Ga bij je ouders op zolder, zoek een kamer bij een hospita voor mijn part. In ieder geval voor de eerste 1-2 jaar die sowieso nodig zijn om een leven na de scheiding financieel, emotioneel en praktisch gezien weer op de rit te krijgen.