Mijn man wil scheiden

Goed lezen

Ik wil je in elk geval heel veel sterkte wensen. Kinderen in twee huizen valt ook echt niet mee. Zorg goed voor jezelf en houd je kalm.

Mijn tip is om in elk geval heel erg goed te lezen wat de mediator of advocaat opschrijft voor je je akkoord geeft. Elke keer weer opnieuw.

Ik ben zelf twee keer gescheiden en wilde ook het pensioen scheiden. En dat kon volgens beide advocaten. Ik schreef zelf nota bene ook mee aan het convenant, we hadden eerst namelijk een convenant en daarna pas een echte scheiding, en toch hebben beide advocaten het gepresteerd om de tekst over het scheiden van pensioenen uiteindelijk niet mee te nemen.

Dus als ik het over zou doen dan zou ik een attentielijstje maken, net als ieder jaar met kamperen, wat ik er steeds bij kon leggen om te checken of alles er nog in staat.

Verder waren we het vooraf al overal over eens behalve over de omgangsregeling en daar heeft de rechter uiteindelijk over besloten ook in een 2e zitting.

En wat hier vaker vermeld wordt. Maak niet te veel 'afspraken' in het ouderschapsplan. Houd het praktisch, waar wonen de kinderen, wie ontvangt de toeslagen en de kinderbijslag (is beiden ook een optie?) en hoe gaat het met de vakanties, inclusief weekenden vooraf en achteraf, en de feestdagen.

Meer niet. Als het goed gaat houd je elkaar toch wel op de hoogte en kunt besluiten nemen over wat zich voordoet. Als het niet goed gaat kan elke afspraak een bron van conflicten worden.

Ik heb hier de financiële situatie van tijdens het huwelijk zo goed mogelijk voortgezet in het convenant. Ex droeg bij door kleding en spullen te kopen met de kinderen, en dat bleef hij doen. Wat hij niet aanschafte deed ik zelf. Verder geen alimentatie over en weer. De kinderen zijn nu jongvolwassen maar soms gaat hij nog steeds met ze winkelen of komt aanzetten met sokken en ondergoed of een bureaulamp of een stevige laptoptas of zoiets.

Studeren is wel duur, dus misschien is het mogelijk om daar afspraken over te maken? Bijvoorbeeld geen alimentatie maar een bedrag op naam van de kinderen in een studiefonds of zo. Aan de andere kant heb ik zelf altijd meer verdiend dan ex en we komen er nu goed doorheen. Ex heeft zelf te weinig inkomen om nu daarin bij te dragen.

Toch even op de pauzeknop

Ik zou in deze situatie geloof ik toch voorstellen om even op de pauzeknop te drukken qua formaliteiten. Man lijkt depressief en vindt in ieder geval zelf ook dat hij psychologische hulp nodig heeft. Dat zijn niet de beste momenten om zulke verstrekkende beslissingen te nemen. Ik zou het volgende voorstel doen:

- Je geeft aan dat je er uiteraard mee akkoord zult gaan als hij wil scheiden (hoe kun je anders?) maar dat je wel tijd nodig hebt om het te laten landen. Hij loopt overduidelijk ver op jou voor. Voor jou is het heel vers.
- Kan hij nu direct 'tijdelijk' ergens terecht waar hij tot zichzelf kan komen? Liefst een plek waar hij ook 50/50 met de kinderen kan zijn. Dan kan hij zich terugtrekken, rust nemen en zijn emoties laten zakken. Jij kan dan ook tot jezelf komen en helderheid laten ontstaan over hoe jij wil handelen..
- Hij start zijn behandeling
- Jullie voeren samen een aantal gesprekken met een relatietherapeut om zo goed mogelijk uit elkaar te gaan.

Tijdens die behandeling en die gesprekken met de relatietherapeut zal duidelijker worden of scheiden inderdaad de oplossing is van zijn probleem. Daar zit je dan zelf bij en heb je zelf kunnen zien en ervaren. En dan kun je daarmee verder gaan met meer duidelijkheid en rust.

Overigens is een belangrijke vraag: heeft hij iemand anders? Die kans lijkt me vrij aanzienlijk. Dat compliceert de zaak natuurlijk wel. En als dat zo is, zal dat op enig moment op tafel moeten komen en besproken moeten worden.

Neem nu geen beslissing

Als je man depressief is, is het zaak eerst zichzelf weer op de rit te krijgen. Het is absoluut niet het moment om levensontwrichtende stappen te zetten. Dat zal de psycholoog hem ongetwijfeld ook vertellen.
Ik heb in ongeveer hetzelfde schuitje gezeten en wij zijn er doorheen gekomen. Wij waren nog maar een handtekening verwijderd van scheiden, maar man kwam net op tijd bij zinnen. Het was een nare periode, met zelfs een affaire van man erbij, maar we zijn nu, 3 jaar later, hartstikke gelukkig met elkaar. Dat kan dus echt!

We zijn in therapie gegaan, ieder apart en relatietherapie. Dat was heel belangrijk, dat we allebei ook zelf aan de slag gingen. We hebben er veel van geleerd, dit overkomt ons echt niet nog eens. Ik raad jou ook aan om hulp voor jezelf te regelen. Gewoon iemand om tegenaan te kunnen praten, een coach bijvoorbeeld.

Ik kan je het boek Houd me vast van Sue Johnson aanraden, evenals de bijbehorende therapie, Emotionally Focussed Therapy. Maar dat is wel voor een later moment, als jullie de relatie weer zouden willen opbouwen. Hoewel je aan de hand van het boek misschien ook al zelf wat stappen kunt zetten in jullie relatie.

In de tussentijd is het misschien ook wel goed om voor jezelf alvast te bedenken wat jij zou willen bij een eventuele scheiding. Zodat je goed voorbereid bent en voor jezelf weet waar onderhandelingsruimte zit en waar niet.

Wees ook voor zover mogelijk open naar je kinderen. Ze hebben heus wel door dat er wat aan de hand is. Je kunt ze gerust vertellen dat er problemen zijn, en dat jullie ook nog niet weten wat er gaat gebeuren. Ze onwetend proberen te houden zorgt alleen maar voor angst en onrust bij ze.

Het is een vreselijke achtbaan waar je nu in zit en dat zal hoe dan ook nog wel even duren. Bij ons 2 jaar in totaal... Maar, je bent sterker dan je nu misschien denkt, en hoe dan ook is een scheiding niet het einde van de wereld. Maar dat is natuurlijk voor mij, nu, makkelijk praten, dat realiseer ik me. Heel veel sterkte.

meteen in de regelstand

Ik lees dit wel vaker hier. Man zegt dat hij wil scheiden en vrouw schiet in de regelstand. Doe dat nou niet.

Jij gaat je informeren waar je op moet letten en daarvoor kun je hier goed terecht want er zijn al ellenlange draadjes geweest over bedrogen vrouwen, vrouwen die zelf weg willen, vrouwen die aan de kant gezet worden, et cetera.

Daarvan maak je een lijstje (die tip van AnneJ) en daarna doe je niks. en wacht je af waar hij mee komt. Wil hij in therapie, geef je hem die ruimte, wil hij samen in therapie, ga je mee. Jij denkt natuurlijk ondertussen wel na wat jij wil.
Maar hij kan een mediator gaan zoeken, hij kan een advocaat gaan zoeken en jij wacht rustig af.

O ja, behalve over huisvesting. Daarover zou ik zelf - zonder het hem te laten weten - de mogelijkheden onderzoeken.

Nog even

Er is, lijkt mij, geen haast bij. Laat je ook niet richting een scheiding duwen als jij er nog niet klaar voor bent. Zoals je zelf al zegt, hij is in zijn hoofd vele malen verder dan jij. Je hebt recht op tijd om hem bij te benen. Ook al omdat je een scheiding het beste kunt regelen als je dat zakelijk kunt doen. Als jij nog volop in de emotie zit wordt dat gewoon lastig.
Ga het nog niet hebben over relatietherapie. Eerst hijzelf. Wat hij doet is klassiek escapisme. Hij moet eigenlijk goed naar zichzelf kijken, maar dat is eng. Hij maakt dus (min of meer onbewust) jullie relatie het probleem, en dát is hij nu aan het oplossen. Maar hij lost dus het verkeerde probleem op. Hij pakt de bron niet aan.

En over ‘de eer aan jezelf houden’, ik weet niet of jij dat echt zelf zo voelt, maar als dat niet zo is, laat je door niemand aanpraten dat jij dat zou moeten doen! Het enige dat belangrijk is, is jouw gevoel. Pas als jij denkt dat er geen hoop meer is, is wat jou betreft een scheiding onafwendbaar. Maar in dit geval denk ik dat geduld voorlopig een schone zaak is. Twee weken is echt veel te kort om al op te geven, ook al was hij er al veel langer mee bezig. Mijn man was achteraf al 5 jaar niet gelukkig, had hij er maar wat over gezegd... maar hij wilde mij geen pijn doen, dacht dat het wel weer goed zou komen, worstelde met zichzelf. En ik voelde natuurlijk wel dat er iets was, maar kreeg net als jij geen eerlijk antwoord. Pas toen het naar zijn idee te laat was. Daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Ik was niet van plan zonder ervoor te vechten mijn huwelijk op te geven.

Niet in meegaan

Voorlopig zou ik niet in zijn plannen meegaan. Als hij het huis uit wil kun je hem niet tegenhouden natuurlijk, maar je hoeft echt niet meteen in het standje scheiding regelen te schieten. Vertel hem maar dat je tijd nodig hebt om aan het idee te wennen. Daar is ook niks aan gelogen.
En nee, je hebt niks stoms gedaan, je deed wat je dacht dat het beste was.
Je kan je man vertellen dat het gevoel echt terug kan komen, zelfs na een heftige verliefdheid op een ander. Het is hard werken en soms pijnlijk ja, maar het levert mogelijk heel veel op.

Ja, precies zo

Geen verliefd gevoel meer, niet dat gepassioneerde wat hij wil voelen voor een partner. We hadden net een fantastische vakantie achter de rug (vond hij ook) en de avond ervoor nog gevreeën, ik snapte er dus helemaal niks van.
En het is echt meer dan goed gekomen.

Niet de discussie over aangaan

Je schrijft: "Hij is ervan overtuigd dat het niet meer uitmaakt." Ik zou daar helemaal niet de discussie over aangaan. Dat doet namelijk niks af aan jouw wens. Je zou bijvoorbeeld iets kunnen antwoorden als: "Dat zou best kunnen. En als dat het geval is, zal ik me daar bij neer moeten leggen. Maar voor mij gaat het allemaal veel te snel. Ik kan jouw beslissing en mijn gevoel helemaal niet bij elkaar krijgen. Ik vind het echt belangrijk om op een goede manier uit elkaar te kunnen gaan, ook voor de kinderen, en ik denk dat een aantal gesprekken met een relatietherapeut me daarbij kunnen helpen."

Juist het feit dat hij denkt dat het niet meer uitmaakt en dat jij je daarbij nog niet neer kunt leggen,lijkt mij een prima uitgangspunt voor een aantal gesprekken met een relatietherapeut. Daarvoor moet je wel verzoening als gezamenlijke doelstelling los kunnen laten. Natuurlijk mag het nog wel jouw doel zijn en dat mag je ook openlijk op tafel leggen. Maar op dit moment is het in ieder geval niet zijn doel en je kunt niet anders dan er rekening mee houden dat het dat ook niet meer wordt. In dat geval kunnen de gesprekken jou helpen om hiermee in het reine te komen en om samen dan in ieder geval goed te scheiden.

Even laten betijen

Goed om het even te laten betijen. Veel van wat je schrijft herken ik uit mijn eigen depressieve periode: geen gevoel meer hebben bijvoorbeeld, dus geen verbinding meer kunnen leggen tussen je omgeving en je gevoel; zwart-wit-zien, maar één uitweg zien (was voor mijn gevoel iets dramatischer dan een scheiding) .
Is hij al bij de huisarts geweest? Mij hebben anti-depressiva geholpen om in elk geval een bodem in de put te leggen. Ik heb heel wat psychologen gezien, maar het heeft lang geduurd voordat ik iemand vond die me kon helpen, en dat was met PTSS (wat onder de depressie zat, gerelateerd aan een werksituatie).
Veel praten (psycholoog en relatie-therapeut) kan ook averechts werken.
Er is wel nog een ander aspect wat belangrijk kan zijn: het stilzitten tijdens de lockdown. Als iemand daarvoor veel heeft bewogen (fietsen naar werk, sporten) kan het plotselinge stilzitten ook een negatief effect hebben op je gemoedsrust.
Ik zou hem dus adviseren om naar de huisarts te gaan en eventuele medicatie te bespreken; en veel te gaan bewegen, weekend weg (alleen), lopen, fietsen etc. totdat gevoel hoofd en hart elkaar weer ontmoeten.
Dan nog kan het zijn dat er een scheiding komt. Soms komen er scharniermomenten in het leven die het leven anders maken, zelfs al heb je daar naderhand wellicht spijt van. 'Tot de dood ons scheidt' kan erg lang duren. Dus je kunt je in je eigen hoofd erop voorbereiden dat je in de toekomst mogelijk alleen verder gaat. Om jezelf te beschermen zou ik proberen emoties als 'boos' en 'eer' los te laten en om te zetten naar 'verdriet' en 'afscheid nemen, rouw'. Maar ook dat kost tijd.
Dus ja, wat iedereen zegt: ga niet in de regelstand, met respect voor zijn wens en je eigen emoties en fase kun je wellicht voorkomen dat er snel drastische stappen worden gezet, die nu alleen maar meer ellende veroorzaken.

Tsjor

Verliefd en gepassioneerd

Moet dat dan? Als de je al depressief bent is het nogal ontmoedigd om de lat zo hoog te leggen.

Vindt je man het ook beter voor de kinderen om uit elkaar te gaan, wordt het vanuit zijn optiek ook beter voor hen?

Lentebloem

Ik wil eigenlijk geen roet in het eten gooien na alle bemoedigende verhalen hier (het kan weer helemaal goed komen). Hier kwam het niet meer goed, na een klinische depressie.
En eerlijk gezegd wilde ik dat ook niet meer. Nu hadden we ook geen "niks aan de hand relatie" voor die periode, dat maakt ook wel uit. Maar het is denk wel goed om vooraf te bedenken hoe ver je zelf wilt gaan. Wil je koste wat het kost dat het weer goed komt of trek je je eigen plan. Hoeveel maken je kinderen mee van deze periode? Weten zij dat papa weg wil?
En mocht het tot een scheiding komen - en dat is waardeloos maar echt niet einde van de wereld - zorg dan vooral dat je het omwille van de kinderen zo goed mogelijk regelt. Probeer je kinderen niet te betrekken bij de scheiding in de zin dat zij idee krijgen dat papa ook niet meer met hen verder wilt of hen heeft verlaten.
Betijen en wachten is prima, maar bedenk ondertussen ook goed wat je zelf wilt.

Spreek voor jezelf

Je ‘bemoeit’ je teveel met hem: “ Ik heb aangegeven dat ik echt denk dat het veel te snel gaat en hij geen overhaaste beslissingen moet nemen.” Het gaat voor jou te snel. Jij wil geen overhaaste beslissingen nemen. Als jij hem advies geeft heeft hij het volste recht om dat naast zich neerleggen. Als jij voor jezelf spreekt, vraag je hem om rekening te houden met jouw wensen. Zoals het nu is, lijkt het alsof jullie elkaar subtiel aan het manipuleren zijn wie er de meeste verantwoordelijkheid voor de ander neemt! Wat Alkes zegt: denk na over wat JIJ wil!

Compromis?

Dit klinkt een beetje als een patstelling. Misschien werkt polderen ook hier? Als hij na x sessies bij de psycholoog er nog steeds hetzelfde over denkt zul jij meewerken.
Intussen kunnen jullie, om hem tegemoet te komen, doen alsof. Hij gaat elders wonen en jullie zetten voor de kinderen een omgangsregeling in alsof jullie daadwerkelijk gescheiden zijn. Dat is dan voor nu het enige dat je moet regelen, de verdeling van de kinderen. Een goede mediator begint het traject daar sowieso mee, omdat in het begin de meeste stellen nog wel on speaking terms zijn, de ruzies ontstaan vaak - how classic - als het over de verdeling van het geld gaat. Dat hebben jullie dan al gehad.

Ik snap precies hoe je je voelt. En uiteindelijk kun je het inderdaad niet tegenhouden, maar je hoeft niet direct overstag te gaan. Tsjor raadt vaak het boek ‘Samen getrouwd, samen gescheiden’ aan. Rode draad daarin is, als ik het goed onthouden heb, dat je ook in het scheidingsproces goed voor elkaar zorgt. Nu is het voor je man even tijd om goed voor jou te zorgen, zodat jij die scheiding goed kunt regelen. Zoals ik al eerder zei is het belangrijk om dat zakelijk te kunnen doen. Dan helpt het als jij tijd hebt gekregen om het onvermijdelijke te accepteren. Hij wil nu gewoon te snel. Dat is ook niet in zijn belang, al ziet hij dat nu vast anders.

Sterkte!

Pauze

Ik heb het hier al vaker geschreven: toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, hebben we afgesproken dat we apart gingen wonen, een verblijfsregeling voor de kinderen zouden opstarten, maar dat we pas na een halfjaar de feitelijke scheiding in gang zouden zetten als we dat allebei wilden. Dat bleek voor ons een goede zet. De meeste emoties waren toen gezakt en we konden er beiden zakelijker naar kijken.

Relatietherapie?

Ik heb zelf het idee dat er ergens een communicatie stoornis zit. Eigenlijk zegt hij dat zelf al dat toen jij hem wat meer ruimte gunde, dat hij dat zag als 'ze ziet het samen ook niet meer zitten'.

Ik zou hem vragen om toch in relatie therapie te gaan. En niet om hem te overtuigen dat jullie wel verder moeten gaan samen. Maar zodat de therapeut hem (en jou natuurlijk ook) over dingen laat nadenken. Het voelt voor mij dat hij vast zit in z'n eigen gedachten en zich daaraan vastklampt.

been there

Mijn scheiding dateert alweer van 20 jaar geleden, maar startte precies zoals bij Lentebloem. Man was leeg, op en er was geen ander, hij moest er niet aan denken. We hadden een kind van nog geen 2 jaar oud. Er moest mediation komen en wel nu. Hoe harder ik probeerde redelijk te blijven, mee te denken en vooral te bedenken wat in het belang van ons kind was, hoe harder hij de scheiding wilde doordrukken. Tot er op een dag iets knapte bij mij en ik zei: "Als jij zonodig weg wilt, donder dan maar op en wel NU. Vanaf NU denk ik alleen nog maar aan kind en mezelf, net zoals jij alleen nog maar aan jezelf denkt." Ik heb de volgende dag een eigen advocaat genomen en voorlopige voorzieningen aangevraagd,
Lang verhaal kort, er was natuurlijk toch een ander, bleek na de snelle scheiding. Toch heeft mijn botte houding me wel gebracht dat er niet meer zo over mij heen gewalst werd. Ex is met zijn vriendin getrouwd en een paar jaar later op precies dezelfde manier gescheiden (leeg, op, geen ander- o toch een ander) alleen vrouw 2 nam het heft niet in eigen handen. Inmiddels kan ik met ex prima door 1 deur, hij is wat mij betreft een kennis die ik af en toe zie op feestjes of bij iets van ons inmiddels volwassen kind. Hij heeft een keer gezegd dat hij spijt heeft van wat hij heeft gedaan en dat hij respect heeft voor mijn manier van handelen.
Lentebloem, ik wil zeker niet zeggen dat je je man het huis uit moet lazeren, wat ik wel wil zeggen is dat je je grenzen moet bewaken. Het is zo gemakkelijk om nog maar weer een stapje zijn kant op te doen en dan nog een stapje... Dit is jouw leven en jij moet straks met jezelf en je kinderen door. Waarom zou je bij een man willen zijn die niet bij jou wil zijn? Als hij inderdaad vast zit in zijn eigen gedachten, misschien is een schop onder zijn kont dan wel de manier om hem eruit te schudden. En wie weet komt het ooit weer goed tussen jullie, maar dan weet hij in ieder geval dat jij ook je grenzen hebt.
Dat wandelen en hardlopen, hoe lang bleef hij dan weg? Deed hij dat voor Corona ook al? Ik denk dat ik van de hele toestand nog het ergst vond dat mijn ex zo glashard heeft staan liegen over vrouw 2. Dat vond ik zo'n ontkenning van alles wat wij samen hadden gedeeld, dat stukje zal ik hem nooit vergeven. Wees dan een vent en wees eerlijk.

tja

Het eerste waar ik aan denk is toch ook dat hij een ander heeft. Dat vind ik flauw van mijzelf. Maar toch: een vriend vertelde me dat 80 % van de echtscheidingen door de vrouw geëntameerd wordt. En van die 20% mannen heeft 80% al een ander op het moment dat hij zegt te willen scheiden.

Maar goed het zou natuurlijk kunnen dat je man tot die 4% van het geheel behoort.
En je moet het natuurlijk doen met de informatie die hij je nu geeft.

Ik vind 'hier' hele verstandige dingen zeggen waar ik niets aan toe te voegen heb

Initiatief bij de vrouw

Vrouwen zetten veel vaker de scheiding in omdat de man wel zegt te willen scheiden, of zich zo gedraagt, maar er geen consequenties aan verbind.

Ik zou dan ook niet teveel afwachten als de zaak echt duidelijk is. Van twee walletjes willen eten is ook een zaak en als je lang genoeg wacht dan heb je kans dat de liefde buiten de deur weer over is en man weer terug wil.

Uiteraard

Ik wil het niet altijd als eerste zeggen, maar in 99 van de 100 gevallen betekent ‘het gevoel is weg. Ik houd niet meer van je zoals dat zou moeten’ van een man dat er een ander is. Of serieuze interesse voor een ander.

Lentebloem

Je zou wel tegen hem kunnen zeggen dat als je er later achter komt dat hij toch al die tijd een ander had (en daar kom je dan heus achter), je alle respect voor hem verliest. Dat alle kans op een beschaafd nahuwelijk dan bij voorbaat verkeken is. Dus dat als hij je iets te vertellen heeft, hij dat maar beter kan doen. Als hij dan nog blijft ontkennen moet je het voor nu maar loslaten.
Bij mij zouden de alarmbellen gaan rinkelen als hij ineens foto's stuurde van wat hij onderweg tegenkwam. Ik zou dan denken dat hij een soort alibi aan het creëren was. Dat die foto's al eerder waren gemaakt of dat Truus net buiten beeld stond te wachten tot hij klaar was met jou een rad voor ogen te draaien. Maar ik ben niet meer helemaal objectief na mijn eigen scheiding.
Maar eh... als hij die vluchtreactie voelt bij alles wat je zegt, waarom is hij dan niet al lang opgehoepeld? Je hoeft niet gescheiden te zijn om apart te gaan wonen. Hij wil zo nodig scheiden, laat hem dan maar dingen gaan regelen. Mijn ex was ook helemaal beduusd dat ik voorlopige voorzieningen aanvroeg en dat hij het huis uit moest. Ik vraag me dan echt af wat er in zo'n hoofd omgaat. Je gooit een bom onder je huwelijk maar je stapt 's avonds nog wel bij me in hetzelfde bed, hoe lang denk je dat vol te houden dan? Had ie helemaal niet over nagedacht. Nou ja, dan doe ik het wel voor je...