Hoe omgaan met boosheid en pijn?
Ik heb al eerder gepost omdat ik op zoek ben naar een mediator.
Ik ben op zoek gegaan en heb wat contacten gelegd, dus we zullen binnenkort intakegesprekken hebben. Dus dat stuk loopt.
Ik heb mijn man, of laat ik hem vanaf nu ex noemen, vrijdag gesproken en ik kwam erachter dat de vrouw, die geen vriendin was, weg is gegaan bij haar man. Vlak voor de zomervakantie ben ik via iemand anders erachter gekomen dat er een ander in het spel was, maar hij deed daar steeds wat laatdunkend over. Hij was niet verliefd. Het was gewoon een bijzondere vriendschap.
Ik dacht dat ik accepteerde dat we zouden scheiden, ondanks dat ik niet begrijp hoe hij me zo na 22 jaar aan de kant zet. Hij belt, mailt, appt niet meer. Als het aan hem ligt, hebben we geen contact. Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Alsof ik niet besta voor hem.
Nu ik hem vrijdag weer heb gezien en ik van hem gehoord heb, dat zij ook weg is bij haar man, stort mijn wereld opnieuw in elkaar. Voor de vakantie begreep ik al dat hij haar al meer dan 2 jaar als vriendin heeft.
Nu zij weg is bij haar man, kickt het bedrog van de afgelopen jaren nog harder in.
Hij zegt dat hij geen samenwoonplannen heeft, maar ze zullen elkaar wel vaker zien.
Dat alles doet zo pijn.
Ik wil mediation, maar ik ben zo boos. Ik wil praktische afspraken, want ik wil weten waar ik aan toe ben.
Maar tegelijkertijd wil ik hem niet meer zien.
Ik kan het niet aan om hem te zien terwijl hij zo gevoelloos tegenover mij zit. Ik heb hem nog niet losgelaten en hij is tien stappen verder.
Hoe hebben jullie dit gedaan?
Hoe zijn jullie losgekomen van jullie partner?
Hoe zijn jullie omgegaan met de boosheid en de pijn van bedrog en het gevoel van afwijzing/vuilnis zijn?
Hij heeft me laten vallen en ik doe er niet toe. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik was vandaag zo in paniek. Hij is bijna vier maanden geleden zomaar weg gegaan.
Ergens wil ik niet steeds zo overstuur zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze me zo somber zien. Ik leg het uit, leg uit dat het niets met hen te maken heeft.
Dank voor het lezen. Een beetje warrig verhaal en ik sta misschien in de klaag/slachtoffermodus, maar ik wil oprecht in een andere modus terecht komen.
te simpel
Lanza, je redenering is iets te eenvoudig. Ik woonde meer dan 10 jaar op mezelf voor mijn huwelijk en was op alle vlakken zelfstandig - in jouw betekenis dan. Vervolgens ging ik een relatie aan met een duidelijk gezamenlijk toekomstbeeld en heel erg veel wederzijdse liefde. Daarin vond ik veiligheid en geborgenheid, en dat is iets heel anders dan afhankelijkheid. Ons gezin groeide aan met 4 kinderen en was ons domein, onze veilige haven waar wij als 2 liefdevolle volwassenen aan het roer stonden.
Als je belazerd en verlaten wordt zonder signalen, slaat dat de bodem onder je vandaan. Als je de liefste en meest vertrouwde op deze wereld opeens niet blijkt te kunnen vertrouwen, kun je nog zo'n zelfstandige vrouw zijn maar emotioneel slaat dat een flinke krater in je ziel. Het gaat niet om onafhankelijkheid (wie is er überhaupt 'onafhankelijk' in een volwassen liefdesrelatie?), maar om vertrouwen, (ont)hechting en verraad. De emoties die daarmee gepaard gaan zijn overweldigend.
Als je na de breuk gaat ontrafelen blijken er zo veel meer krachten te hebben gespeeld in dat 'gewone' gezinsgeluk en fijne huwelijk. Je bent verbonden met iemand en het eenzijdig met geweld opzeggen van dat verbond is wel even een punt om te verwerken. Traumatisch voor velen.
Ik kom zo vaak mensen tegen die je glazig aankijken als je zo'n verlatingsverhaal vertelt. Want ach, zo'n man die zijn vrouw verlaat, daar zat het vast al niet goed. Maar geloof me, het gebeurt. Mensen kunnen liegen, bedriegen, keihard en afschuwelijk zijn. Ook dat ene mooie mens waar je zo zielsveel van hield en die je het meest vertrouwde van allemaal.
Als iemand mij 10 jaar geleden had verteld wat mijn ex-man zou gaan uitspoken, had ik echt op mijn voorhoofd gewezen. De werkelijkheid is helaas dat ik soms zelf nauwelijks kan geloven wat hij allemaal heeft geflikt. Maar inmiddels kan ik het meeste met een gerust hart achter me laten in de wetenschap dat truus er nog jaren mee moet dealen, het arme schaap.
Dan het goede nieuws voor Nieuwestart: het komt allemaal goed met je. Echt. Geef jezelf tijd en focus op jezelf in plaats van op je ex-partner. Die nachtmerries stoppen ook weer.
Moederziel
Mooi gezegd!
Bij ons ging het niet zo lekker meer. Maar ook dan moet je dealen met onthechting, verraad, ontrouw, gebroken vertrouwen en boosheid.
Maar we komen er wel, met tijd!
Moederziel
En zo is het... precies
Persephone /LATten
Dat Latten zo zijn voordelen heeft vind tegelijkertijd ook zo pijnlijk. Mijn ex lat nu ook, als ik eraan denk hoeveel stress ik van hem over mij heen heb gehad in onze relatie ben ik eigenlijk heel jaloers. De leuke man die hij nu kan zijn heb ik al die jaren met opgroeiende kinderen en carrière bouwen zo gemist. Dat zijn van die momenten dat ik weer even uit balans raak. Ook omdat ik nog tijdens ons huwelijk een aantal keer heb geopperd of we niet beter een flatje erbij konden nemen. Het heeft ons zo dwars gezeten denk ik, dat we continu in hetzelfde huis waren.
Nieuwestart
Hoe is het nu met je? Loopt de meditation een beetje?
hoe het is
Mixed up: deze week hebben we het eerste gesprek mediation, na ons intakegesprek. We gaan dan het ouderschapsplan bespreken.
Spannend. Elke keer als ik hem heb gezien, moet ik er twee dagen van bijkomen.
Deze week wel gerealiseerd dat het delen van mijn vragen, ongeloof, verdriet, boosheid met hem, mij niets oplevert. Hij is vertrokken uit de relatie, er is geen relatie meer, dat is de realiteit. Hij heeft de oude relatie doormidden gescheurd en is in een nieuw leven gestapt.
Ik heb inmiddels een nieuwe baan en dat geeft veel afleiding. Ik ben ook wel trots dat ik in zo'n korte tijd een nieuwe baan heb gevonden en dat ik de boel thuis draaiende houd. Sterker nog: volgens mij hebben de kinderen het best goed ondanks alles.
Zoals moederziel het omschrijft, zo ervaar ik het. Ik probeer soon to be ex uit mijn hoofd te zetten of althans minder met hem bezig te zijn, maar het is een proces.
Vannacht droomde ik weer over hem, het onderbewuste is er druk mee bezig.
En dan voel ik me zo alleen als ik wakker word. Dan verlang ik zo naar iemand die me even vast houd.
Ik realiseerde me ook dat ik in de laatste jaren af en toe ook droomde dat hij vreemd ging en dan heel naar wakker werd en me daar dan rot over voelde. Nu besef ik dat het onbewuste mij al signalen gaf.
Sterk
Klink je! En wat onwijs knap dat je een nieuwe baan hebt, dat zal zeker wat afleiding geven.
Herkenbaar dat je schrijft, dat ex al vertrokken is en dat delen geen zin heeft. Ik ervaar dat net zo, en om mezelf niet nog meer te kwetsen of teleurgesteld te raken, deel ik praktisch niks. Wat idd een proces is, dat loskomen.
Hier gaat het met de kinderen wat minder. Vooral de oudste 2. Ze hebben moeite met het tempo van hun vader en zijn nwe vriendin. Willen daar niet telkens bij zijn. Maar durven dat niet zo goed te zeggen. Dat is wel iets waar ik me zorgen over maak. Maar kan er weinig mee, behalve luisterend oor zijn voor ze. En dat frustreert enorm.
Blijf goed voor jezelf zorgen. En niet jezelf voorbij lopen.
kinderen
Begrijpelijk dat je kinderen moeite hebben met het tempo van hun vader en zijn nieuwe vriendin. Hij houdt daarin ook geen rekening met hun gevoelens.
Kunnen ze het niet aangeven? Ik wil haar nog niet zien, ik wil jullie nog niet samen zien?
En kun jij het hem zeggen als zij het niet goed durven te zeggen?
Een luisterend oor is heel belangrijk, dus je doet al veel voor ze!
Maar frustrerend is het zeker. En pijnlijk want ondertussen doen hun verhalen ongetwijfeld ook veel met jou...
Dank voor je laatste tip. Ik merk dat ik heel moe ben, dus ik ben nog zoekende hierin...
Moe
Het is heel logisch dat je moe bent, mentaal wordt er zoveel gevraagd. Ik ben ook bekaf (en lichamelijk was ik aan het herstellen, diagnose cvs/me gehad net voor scheiding), het is gewoon veel.
Zorg jij nu continu voor de kinderen of is er al soort van omgangsregeling? Want als die er nog niet is, probeer dan wel wat mij momenten van rust te creëren voor jezelf. En een nieuwe baan vreet ook energie. Dus hopelijk vind je goede weg.
De oudste heeft wel wat gezegd eergisteren. Ik hoop ook dat ex er wat mee doet. In het begin heb ik dingen erover gezegd, en werd ik niet geloofd of niks van aangetrokken. Dus ik probeer me niet met zijn invulling van zijn leven te bemoeien. Alleen voor de kinderen zal ik wellicht wel soms moeten.
Nieuwe start
Hoe gaat het nu met je?
stapje
Mixed up: het gaat redelijk met me. We hebben ons eerste echte gesprek met de mediator gehad waarin het ouderschapsplan is besproken. Elke keer als ik hem zie, dan moet ik daarna twee dagen bijkomen. Dan voel ik weer veel verdriet en pijn, zit ik weer vol met vragen. Maar het lukt me om dan niet te appen.
Binnenkort is mijn oudste jarig en ik vind het zo verdrietig om dan zonder hem aan zijn bed te staan. Ik mis hem, ik mis ons gezin.
En soms stel ik me voor hoe hij ondertussen gelukkig is met iemand anders, maar dat vind ik nog te pijnlijk.
De paniek is wel weg, ik heb veel afleiding door mijn nieuwe baan en door het drukke gezin.
En jij?
Pijnlijk
Ja dat is bij ook nog te pijnlijk, daarover nadenken. Ik merk wel dat ik er minder mee bezig ben in mijn hoofd. Maar wordt ook snel getriggerd, ik kan hem niet echt zien. Ben daarvoor te boos. Met name dat hij de kinderen niet op de eerste plek zet, maakt me boos.
Mijn zelfvertrouwen heeft flinke deuk opgelopen. En daar wil ik wel mee aan de slag.
Maar merk ook dat ik stappen maak. Voel me wel sterk. Ben niet direct meer door een tegenslag uit veld geslagen.
Van de verjaardag snap ik heel goed. De 1e vjd vd kids die eraan komt, zijn ze niet bij mij... Zie er nu al tegenop.
Liggen jullie beetje op 1 lijn mbt ouderschapsplan?
Je raakt er na een tijd aan gewend.
Hier een beetje hetzelfde probleem.
Vrouw wil ook scheiden. Veel punten herken ik dus ook. Moet wel zeggen dat er bij ons geen 3de in het spel was. We zijn nu 5maanden verder En wij moeten helaas noodgedwongen nog in een huis wonen. In het begin ging alles nog wel redelijk. Tot het moment dat er dus wrijving komt en je je aan elkaar gaat irriteren. Ik voelde me precies zoals jij. En had het gevoel dat zij al een voorsprong had van een kilometer. Probeer afleiding te zoeken. Mocht je je man nog op fb of insta hebben. Dan zou ik het verwijderen. Want je gaat onbewust toch kijken. En dingen zien die je weer boos maken. Of het gevoel geven dat je niks hebt voorgesteld. Ook al is het moeilijk probeer je leven weer op te pakken. En probeer voor de kinderen het netjes af te handelen. Maar dat betekent niet dat je alles maar moet pikken. En over je heen moet laten lopen.
Nieuwe start
Hoe is het met je? Alweer nieuw gesprek gehad bij mediator?
Bij mij blijven het nog ups en downs. Deze week weer veel gedachten zoals, wat als ik/wat als hij/was het wel zo slecht/waarom dit/waarom dat. Heel vermoeiend. Ik probeer dat wel om te buigen naar: ik heb gedaan wat ik op dat moment kon. Hij wrsl ook. Maar zit nog wel boosheid en verdriet.
gemengd
Nog geen gesprek gehad.
Ik vind het weekend zwaar want dan is er meer tijd en minder afleiding.
Heb je weleens de stadia van rouw gezien Mixed up? Dat kan soms helpend zijn, om te herkennen wat er gebeurt in je.
Bij mij veel gemis, maar ook veel verwarring. Ook over mijzelf. Wat ben ik blind geweest. Ik heb veel dingen gevoeld, maar weet dat aan mijzelf, aan mijn onzekerheid, wantrouwen, veeleisendheid, aan wat dan maar ook. En nu vraag ik me af hoe lang 'het' er al niet meer was. Hoe lang ik mijzelf dus ook voor de gek gehouden heb. Misschien komen ooit nog wel de leuke, mooie, herinneringen terug maar nu zie ik even alleen maar hoe ik mijzelf voor de gek gehouden heb. Moet ik oppassen dat ik niet in zelfverwijt val.
Voor de gek gehouden
Dat heb ik mezelf ook heel lang. Ik herken volledig wat je zegt. Maar herinner ook nog wel de goede momenten, die er soms waren. Dat maakt de verwarring soms zo groot.
Fases ken ik idd. Ik ga daar wisselend doorheen, dus niet via de structuur. Volgens psycholoog is dat ook logisch.
Blijf mijn boosheid lastig vinden. Wil er sneller doorheen. Net zoals hij dat (op het oog) doet. Vind het gewoon nog niet eerlijk dat hij zo doorgaat in nwe relatie met kinderen erbij. En ik weet, niet alles in het leven is eerlijk 😉.
Probeer dicht bij mezelf te blijven en mijn gevoel. En niet te focussen op hem en hem en haar. Toch vind ik dat nog lastig. Wellicht moet ik niet zo streng zijn naar mezelf.
Ik snap je mbt weekenden. Denk wel dat die momenten belangrijk zijn voor de verwerking. Anders dender je wellicht door in de afleiding.
Heb je binnenkort weer gesprek? En loopt de omgang een beetje?
Hoe is het nieuwestart
Lukt het allemaal een beetje, zover mogelijk?
Benieuwd hoe het met je is?
Hoe gaat het, nieuwe start? Alweer gesprekken gehad? Ik hoop dat het beetje gaat!
Mixedup
Ik reageer wat minder, omdat de openbaarheid van dit forum me toch tegen houdt merk ik. Het ging de afgelopen weken slecht. Ik heb moeite met de gevoelens van afwijzing, mezelf waardeloos voelen, de nieuwe relatie en daarnaast staat de scheiding ook even stil omdat we aan het wachten zijn op gegevens.
Ik hoop dat ik in december meer zicht heb op financiën zodat ik ook weet waar ik kan gaan wonen. En jij?
Herkenbaar die gevoelens
Ik had ze de hele dag door, en nu niet meer de hele dag. Dus het begint wat te slijten. Maar wat een rotgevoel is het. Praten met mijn psycholoog erover, helpt wel. Heb jij iemand waarmee je kunt praten?
Wachten is niet fijn, maar wellicht wel even goed mbt verwerking?
Als je niet wilt reageren ivm openbaarheid, snap ik dat hoor.
Iig even een virtuele knuffel. Het is niet niks. Maar komt echt goed, dat geloof ik oprecht (en voelt bij mij inmiddels ook echt zo)
Nieuwestart
Het is echt een afschuwelijk proces, ik ben nu bijna drie jaar verder en heb heel veel gepraat, gelezen, meditatie gedaan - en nog steeds. Over het algemeen gaat het nu beter met me, maar die nare gevoelens gaan niet weg. Beetje bij beetje komen er wel steeds wat andere, neutrale of zelfs positieve gevoelens naast. Het kost tijd tijd tijd. Ik hoop dat je genoeg hulpt krijgt (en kan vragen).
mixed up
Ik ga ook naar een coach maar niet regelmatig (ivm kosten). Wat mooi om te lezen dat jouw gevoelens al wat beginnen te slijten en je weer wat (zelf)vertrouwen krijgt.
Mag je trots op zijn!
Dank
Wordt ook weer trots op mezelf. Net ook waardevol gesprek gehad met 2 vd 3 kinderen, over gevoel en waar ze nu staan.
Coach is idd duur, wellicht kun je via huisarts iemand vinden die ondersteunt zonder kosten?
Ik lees ook wel wat boeken die me helpen. Nu Jan geurtz, moeizaam te lezen (vind ik) maar heel verhelderend. Met name boeken over zelfliefde, ben daar bewust mee bezig. Want wat een knauw. Misschien nog een tip.
Probeer goed voor jezelf te blijven zorgen.
Hoe is het nieuwestart?
Zag je ergens reageren, dus dacht even dit topic om te vragen hoe het nu met je gaat?
Kerst
Mixed up: ik vind het lief dat je naar me vraagt. Ik vind het openbare lastig, ik ben bang dat het gelezen wordt door bekenden.
Hoe was jouw Kerst?
Met mij gaat het niet zo goed. Ik werk veel waardoor als ik tijd vrij heb, de werkelijkheid hard binnen komt.
Kerst vond ik zo moeilijk. Vooral omdat hij met vriendin op vakantie was. Het doet pijn dat hij liever met haar is dan met mij. Niet meer de kerst samen wil vieren, dat het echt over is.
Ik heb veel last van de gevoelens van afwijzing, het doet zo'n pijn.Verlies van mijn liefde, van vriendschap, het gezin, de illusie.
Ik blijf het lastig vinden dat ik niet weet wat er slecht was en dat vertaalt zich snel in zelfkritiek. Ik was niet goed genoeg, er is iets mis met mij , een ander is leuker.
Dat soort gedachten.
Het lijkt alsof het bedrog en het verlies slechts druppelgewijs binnen komt.
Ik weet niet hoe anderen dit doen. Het lijkt erop dat anderen sneller zijn.
Maar:er zijn ook veel mooie momenten. Waardevolle momenten met mijn kinderen.
En die koester ik.
Nieuwestart
Wat mij hielp om er door heen te gaan is me er gewoon bij dit soort dagen volkomen in wentelen. Marineren in mijn ellende, laat die pijn binnenkomen want je moet er doorheen. Tegenhouden duurt alleen maar langer.
Het is zwaar k.u.t., het is niet zoals je het wilde. En nee dat ligt niet aan jou. Je werd door hem niet goed genoeg bevonden, dat is iets anders als niet goed genoeg zijn.
Hij vind een ander leuker, iemand anders vind weer iemand anders leuker en er is vast straks ook weer iemand anders die jou boven alle anderen prefereert net zoals jij dat weer gaat doen.
Maar sneller is niet altijd beter, misschien acteren ze beter. Een scheiding is een zeer ingrijpende gebeurtenis. Het neemt gemiddeld 3 jaar(!) voor mensen dat helemaal verwerkt hebben.
Geef jezelf een dikke knuffel, accepteer dat je pijn voelt, dat mag, zou gek zijn als dat niet zo was. Zelfs na 13 jaar heb ik met kerst nog zo mijn huil-moment. Dochter is al jaren met kerst bij haar vader, ik sta daar ook volledig achter, maar ik zou het leuker vinden als ze 100% van de tijd bij mij is behalve die momenten dat ik haar wel achter het behang kan plakken en ik liever dingen doe waar geen 14 jarigen bij passen. 
Is niet erg, hoort erbij.
lief
Flavia, wat een lieve reactie, dank je wel.
Het helpt om jouw verhaal te lezen.
Waren herkenbare gedachte
Mbt niet goed genoeg zijn. Veel zelfkritiek. Vergelijken met anderen. Ik had dat ook heel erg. Maar ben inmiddels al wel zo ver, dat ik goed ben zoals ik ben. Ik groei echt enorm de laatste weken hierin. Ben daarvoor wel hard aan het werk, gaat niet vanzelf. Maar nog steeds heb ik deze gedachtes afentoe, maar kan ze veel sneller draaien.
Sneller gaan, ook dat herken ik. Zeker omdat je ex (en de mijne ook) een geheel ander pad bewandelen. Maar zoals flavia ook zegt, sneller is niet altijd beter. Kies jouw weg, accepteer je verdriet en gemis, huil wanneer nodig en blijf voelen.
Mijn kerst was tja, gemis van de kinderen op de tweede dag. Wetende wat ze gingen doen met wie, en dat ik daar niet meer bij hoor. Vond het zwaar, maar minder zwaar dan ik verwacht had. Heb alle kerstdingen opgeruimd en maar bedacht dat het een gewone donderdag was.
Het verlies van mijn gezin, dat is nog hele rauwe pijn. Ook omdat de kinderen bij hem al een nieuw gezin hebben, en ze alles samen doen/zijn. Zij op momenten erbij is, die ik als ouders had willen doen. Ik vind dat heel moeilijk. En ook behoorlijk respectloos (mijn mening is dat het te snel is na onze breuk). Echter kan ik er niks mee want het is praten tegen een betonnen plaat, en daar ben ik mee opgehouden voor zelfbescherming.
Koester de goede momenten. Het gaat echt steeds een stukje beter worden, maar geef het tijd. Het is niet niks!
Veerkracht
Mixed up, wat een dappere ben jij! Zoveel veerkracht laat je zien. Ik vind het knap hoe je omgaat met de situatie, want het lijkt mij heel moeilijk als je kinderen in een ander gezin met een andere vrouw terecht komen.
Knuffel voor jou!
Ik merk overigens dat na moeilijke momenten er ook altijd momenten komen waarop het beter gaat. Waarop ik weer beter mijn 'ik' kan voelen. Zin heb om dingen te doen.
En dat het goed voelt om dingen voor mezelf te regelen, regie te nemen.
Als tegenhanger van alles wat me ' is overkomen'.
Nieuwestart
Wat een fijn compliment, dankjewel. Het is echt verschrikkelijk moeilijk en met name de manier waarop het wordt gedaan. Maar ik kan erin blijven hangen en dat wil ik niet.
Kijk, jij hebt ook die veerkracht hé, lees ik in je laatste stuk. Fijn hé de regie kunnen nemen. Ik denk dat slachtofferschap heel normaal is om te voelen. Echter erin blijven is een keuze, en dat die jij niet. Knap!
Lukt het een beetje met de mediator?