Hoe omgaan met boosheid en pijn?
Ik heb al eerder gepost omdat ik op zoek ben naar een mediator.
Ik ben op zoek gegaan en heb wat contacten gelegd, dus we zullen binnenkort intakegesprekken hebben. Dus dat stuk loopt.
Ik heb mijn man, of laat ik hem vanaf nu ex noemen, vrijdag gesproken en ik kwam erachter dat de vrouw, die geen vriendin was, weg is gegaan bij haar man. Vlak voor de zomervakantie ben ik via iemand anders erachter gekomen dat er een ander in het spel was, maar hij deed daar steeds wat laatdunkend over. Hij was niet verliefd. Het was gewoon een bijzondere vriendschap.
Ik dacht dat ik accepteerde dat we zouden scheiden, ondanks dat ik niet begrijp hoe hij me zo na 22 jaar aan de kant zet. Hij belt, mailt, appt niet meer. Als het aan hem ligt, hebben we geen contact. Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Alsof ik niet besta voor hem.
Nu ik hem vrijdag weer heb gezien en ik van hem gehoord heb, dat zij ook weg is bij haar man, stort mijn wereld opnieuw in elkaar. Voor de vakantie begreep ik al dat hij haar al meer dan 2 jaar als vriendin heeft.
Nu zij weg is bij haar man, kickt het bedrog van de afgelopen jaren nog harder in.
Hij zegt dat hij geen samenwoonplannen heeft, maar ze zullen elkaar wel vaker zien.
Dat alles doet zo pijn.
Ik wil mediation, maar ik ben zo boos. Ik wil praktische afspraken, want ik wil weten waar ik aan toe ben.
Maar tegelijkertijd wil ik hem niet meer zien.
Ik kan het niet aan om hem te zien terwijl hij zo gevoelloos tegenover mij zit. Ik heb hem nog niet losgelaten en hij is tien stappen verder.
Hoe hebben jullie dit gedaan?
Hoe zijn jullie losgekomen van jullie partner?
Hoe zijn jullie omgegaan met de boosheid en de pijn van bedrog en het gevoel van afwijzing/vuilnis zijn?
Hij heeft me laten vallen en ik doe er niet toe. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik was vandaag zo in paniek. Hij is bijna vier maanden geleden zomaar weg gegaan.
Ergens wil ik niet steeds zo overstuur zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze me zo somber zien. Ik leg het uit, leg uit dat het niets met hen te maken heeft.
Dank voor het lezen. Een beetje warrig verhaal en ik sta misschien in de klaag/slachtoffermodus, maar ik wil oprecht in een andere modus terecht komen.
Nieuwe tradities
Hier is het vrijdagavond pizza/bezorgchinees en een film (doen veel mensen, hoor ik). Gezellig en makkelijk. En zondagochtend croissantjes.
Anca
Ik hoop juist in dit soort situaties dat het allemaal de moeite, pijn en verdriet dubbel en dwars waard was. Maar helaas loopt het meestal meer zoals jij beschrijft (al zullen degenen die voor een ander kiezen dat natuurlijk nooit toegeven, ook niet aan zichzelf). Hoe zonde is het dan, alle ellende voor niets...
Nieuwestart
Ach dat is zo naar. Ik heb het ook gehad die dromen. En nog ga ik naar bed en sta op met gedachten aan hun. Maar het wordt wel minder, dus dat komt bij jou ook nog.
Die gedachtes zijn vreselijk. Ik hoorde net voor het weekend ook dat zij met haar kinderen in "ons" huis komt om oa te eten. Ik woon al elders, huis nog te koop. Ik heb tranen met tuiten gehuild. En niet omdat ik hem terug wil. Maar wel om het gezin. De oudste heeft het ook moeilijk met haar in ons huis, maar durft dat niet te zeggen tegen hem.
Totaal logisch dat je je zo voelt. Zeker na zo'n rotdroom. Het is ook gewoon kut. Gelukkig heb je ook goede momenten, probeer daar aan vast te houden.
Sterkte!
Anca
Ik wil geen spelbreker zijn maar ik ken zeker vier stellen die al meer dan 10 jaar bij elkaar zijn nadat er sprake was van een partner die uit het huwelijk stapte en direct een ander had. Overigens gaat het in twee gevallen waarin de vrouw een ander had (dit lijkt op OO ondenkbaar maar komt in het echte leven ook voor).
Ik geef toe dat het als wraakgedachte fijner is om te denken dat de nieuwe relatie ook zeker fout zal lopen.
Dank!
Dank weer jullie reacties.
Liefdier: het is een een mooie, helpende gedachte en besluit om je kind dit geluk te gunnen. Dat is echte liefde.
Zo zou ik het ook willen doen. Ik zit in mijn gedachten vaker in angst dan in liefde merk ik. Maar feitelijk voel en wil ik het ook zo.
Ja, nieuwe tradities bouwen. Ik ben dol op tradities
.
Vanavond hebben we samen gegeven op de bank en een film afgekeken en het was gewoon gezellig. Normaal gesproken eten we altijd aan tafel, dus dit is leuk om af en toe te doen. Eigenlijk zijn wij al een mooi team aan het worden merk ik.
Ik ben trots op mijzelf want eigenlijk wilde ik vanuit de emotie van de nacht hem weer spreken, maar heb het niet gedaan.
Het gaat me niet helpen. Ik moet me focussen op mijzelf en accepteren dat het echt over is. En dat is inderdaad kut zoals iemand hierboven schrijft. Een werkelijkheid die niet in korte tijd te nemen is.
Dank allemaal!
Ja hier ook hoor
Ik herken helemaal wat je schrijft, de afwijzing, het ingestorte zelfbeeld en zelfvertrouwen, de angst om de kinderen kwijt te raken. Ben nu kleine drie jaar verder en het gaat nu gelukkig steeds beter, maar een hel was het. Ex is overigens nog steeds bij de nwe vlam al die tijd. Het is de meest vreselijke soort pijn. Fantoompijn, er is een stuk van je geamputeerd. Zoek hulp! Ik heb uiteindelijk 1,5 jaar antidressiva gebruikt. Heel veel liefs en heel veel sterkte.
Wraakgedachtes
Toen mijn ex-echtgenoot mij na 23 jaar inruilde voor een andere vrouw en niet meer omkeek naar onze 4 kinderen, had ik ook dat soort wraakgedachtes: die nieuwe relatie gaat nooit goed komen, straks komt-ie tot het besef dat hij alles heeft weggegooid voor niets, iets nieuws opbouwen op de puinhopen die je achterlaat is gedoemd te mislukken etc.
We zijn 8 jaar verder en ze zijn nog steeds samen. En het mooie is: dat interesseert me al jaren niet meer. Ik vind het prima als hij enorm gelukkig is met haar, en als-ie doodongelukkig is dan vind ik dat ook best. Het boeit me gewoon niets meer.
Een andere man weer leren vertrouwen heeft me veel moeite gekost. Ingeruild worden doet geen wonderen voor je zelfvertrouwen, en aan mijn zelfvertrouwen mankeerde voorheen niet veel. Maar nadat mijn ex me bedroog, heb ik me lang een onbeminbaar monster gevoeld. Als HIJ, degene die me het beste kende en die mij altijd zo op handen droeg, hiertoe in staat was, dan moest dat wel betekenen dat ik echt een vreselijke heks ben die geen recht op liefde heeft ofzoiets.
Die gevoelens worden minder. Echt, heus waar. Er komt echt een dag waarop je niet meer iedere seconde van iedere minuut van iedere dag denkt aan wat er nou misgegaan is, en welke signalen je allemaal gemist hebt, en waarom hij geen moeite meer deed etc. Dat kost tijd, maar het komt wel.
Hoe kan het dat
je volledige zelfbeeld afhangt van 1 persoon? Van 1 man? Hoeveel macht heb je die ander gegeven over de jaren? Hoe afhankelijk ben je geworden?
Je bent toch veel meer dan alleen wie je bent voor die ander? Je hebt toch een eigen persoonlijkheid opgebouwd met eigen interesses en behoeftes, werkzaamheden, eigen vrienden en familie, passies, overtuigingen en lievelingsdingen? Of heb je jezelf zo verwaarloosd dat daar niks van over is?
Daar gaan we weer
Lanza, als degene die je op de wereld het meest vertrouwd, waar je al 20+ jaar mee samenleeft, waar je samen kinderen mee hebt, je verlaat voor een ander, is dat de meest heftige vorm van verraad die er is. Dat zet je hele wereld op zijn kop. Je twijfelt aan alles, en vooral aan jezelf.
Ik wil eigenlijk helemaal niet meer op je nare posts reageren, maar het lijkt wel of je erop kickt om mensen die al op een dieptepunt zitten nog eens lekker na te trappen. En daar kan ik erg slecht tegen.
Lanza
Nou, Lanza, nu je het zegt: jaaa, DAT moet het zijn! Ik ben een afhankelijk vrouwtje dat haar hele zelfbeeld heeft opgehangen aan De Man. Goh. Dat ik dat nou zelf niet inzag! Fijn dat jij die analyse zo eens even op een dreulerige dinsdagochtend aanreikt. Je hebt volledig gelijk.
Zo goed? Dan gaan nu de grote mensen weer even met elkaar babbelen, ok?
Persephone
Mooi hoe je dat beschrijft en blijkbaar heb je ondertussen wel weer een nieuwe man in je leven? Dat geeft hoop 
Kerstavond
We wonen ver van familie en mijn ouders zijn inmiddels overleden. We hebben al sinds de scheiding de gewoonte om Kerstavond te dineren met anderen. Vroeger vriendinnen met kinderen. Nu met vrienden van de kinderen en (alleenstaande) ouders van de (ex-)aanhang. Dus dochter meldde mij gisteren: mam, ik heb de moeder van X ook uitgenodigd. Als het met Kerst nog aan is dan komt ze ook.
Ik bedoelde
eigenlijk dat het totaal niet nodig is je zo te voelen. Je bent wel wat meer waard, dan de waarde die een ander aan je toekent. Focus op jezelf en je eigen kracht, dan komt het echt goed.
Waardevol
Jullie reacties zijn waardevol. Ten eerste omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Ten tweede omdat ze hoop geven (het is mooi om te lezen hoe het nu gaat) en ten derde omdat ik het leuk vind om over jullie te lezen. Hoe verschillend de bijdrages ook kunnen zijn.
In de psychologie van afgelopen maand stond een bijdrage van Stine Jenssen die aangaf hoe ontwrichtend een scheiding kan zijn. Hoe je dan eigenlijk je identiteit weer opnieuw moet uitvinden. Zo ervaar ik het ook.
Hoewel ik mijn eigen passies, interesses, vrienden en bezigheden heb, wankelt alles gewoon even. Vind ik het nog wel leuk? Wat klopt nog, wat niet?
Het wij maakte echt deel uit van mijn identiteit.
Ik was degene waarvan hij hield. Ik ging naar huis en wist hem daar.
Nu moet ik weer zelf grond voelen.
Ik heb gemerkt dat ik erg in het gedeelte kan schieten van ingeruild voelen, afgedankt. En dan gaat het slecht. Terwijl er is ook een ander deel. Het deel dat al best wel stoere stappen zet. De kunst is om beide delen te zien.
Maar soms val ik met het eerste deel samen. En dan voel ik wanhoop.
En het gaat elke keer voorbij maar als ik ermee samenval, als ik er even helemaal inzit, dan zie ik dat even niet zo goed.
Ik heb niet zulke wraakgevoelens, hoewel mijn gevoelens niet zo positief (sterker nog, ik ben woest!) t.o.v haar en hem zijn.
Dank wederom!
Wij vs ik
Dat herken ik wel dat gevoel van ontrafelen en jezelf weer ontdekken en uitvinden. Wat was wij, wat blijft wij, was was ik, wat wil ik daar nog van, wat wil ik nu.
Dat heeft mij best lang gekost.
Flavia
Precies dat! Ik zie het maar als een ontdekkingstocht die waarschijnlijk mijn hele leven wel gaat duren.
Ergens ben ik ook wel onthutst omdat ik nu pas duidelijk zie hoe erg ik me heb aangepast, welke dingen ik heb opgegeven en hoe ver ik daarmee eigenlijk ben verwijderd van mijzelf. Dat gebeurt ook bij ontrouw, waarbij je dingen voelt die ontkend worden door de ander waardoor je aan jezelf gaat twijfelen. En daarmee ga je niet achter jezelf staan.
Mooie dag gewenst!
Nieuw evenwicht
Zo omschreef mijn psycholoog het. Op zoek naar nieuw evenwicht, en zo voelt het voor mij ook. De basis is weg, waardoor ik meer wankel. En als het dan even stabieler voelt, dan gebeurt er weer iets mbt ex (of andere dingen) waardoor ik weer wankel.
Het is idd de kunst om beide te zien. Maar dat ik in deze fase nog niet altijd makkelijk. Althans zo ervaar ik dat. Ik kijk echt wel vooruit, maak stappen en relativeer maar soms wordt ik zo terug geworpen op mijn boosheid en gekwetst zijn.
Heb je hulp van een coach, psycholoog oid? Dat helpt mij iig wel.
Fijne dag vandaag.
Elledoris
"Mooi hoe je dat beschrijft en blijkbaar heb je ondertussen wel weer een nieuwe man in je leven? Dat geeft hoop ".
Ja, er is een nieuwe man. En ondertussen kan ik zeggen dat ik een grote fan ben van tweede relaties . Met hem hoef ik immers geen hypotheek te delen / kinderen op te voeden / watdoenwemetmoedermetkerst-vraagstukken op te lossen etc. Dus nu gaat het echt om hem en mij en wat wij samen belangrijk vinden in een relatie, zonder ruis van buitenaf.
Wij LATten, en dat bevalt me verschrikkelijk goed. Ik ben er door/na mijn scheiding namelijk achter gekomen dat ik alleen wonen heel erg fijn vind. Dat is 1 van de voordelen van een scheiding: je gaat nadenken over wat nou "wij" was en wat "ik", en wat je zelf eigenlijk wil en belangrijk vind. Ik heb een hoop over mezelf geleerd in de jaren na mijn scheiding.
Ik heb geen enkele moeite mijn partner te vertrouwen. Ik voel me niet (meer) beschadigd door mijn scheiding. Dat wens ik jullie ook toe, en met tijd komt dat vast ook.
Als het goed is
weet je al wat je zelf belangrijk vindt en wie je zelf bent voordat je een relatie aangaat. Was jij erg jong toen je je eerste man ontmoette? Het klinkt alsof je jezelf pas leerde kennen na de scheiding?
Hebben jullie nu geen contact met elkaars familie en vrienden?
Wij vs ik
Als je zo lang samen bent (we hebben het bij de meesten in dit draadje over meer dan 20 jaar) dan is er niet echt meer een 'ik' los van 'wij'. Voor een heel groot deel van je leven ben je dagelijks samen, zorg je samen voor het gezin. Dat je ieder ook een eigen leven leidt doet daar niets aan af naar mijn idee.
En even voor mezelf sprekend, ik was 17 toen ik mijn man leerde kennen, we zijn nu ruim 30 jaar samen. Dus nee, ik wist zelf absoluut nog niet wat ik belangrijk vond of wie ik zelf was. Dat maakt het lastiger, absoluut. Maar dan nog, al ben je 50 als je elkaar tegenkomt, na 20 jaar samen ben je gewoon tot diep in je vezels met elkaar vergroeid. Als je na zoveel tijd uit elkaar gaat valt letterlijk de grond onder je bestaan uit. Ik snap niet dat jij dat niet snapt. Als het zou gaan om het overlijden van een partner, zou je dan anders reageren, of vind je dat anders? En zo ja, waarom?
Mensen veranderen
In aanvulling op Pennestreek: mensen veranderen gedurende de jaren. Ik ben niet meer exact dezelfde persoon die ik 30 jaar geleden was en ik vind nu andere dingen belangrijk dan 30 jaar geleden. Dat geldt voor vrijwel iedereen, mag ik hopen.
Te snel
hm, ik drukte te snel op "verzenden".
Naast de normale veranderingen die je als mens doormaakt, vindt er dus ook die vergroeiing waarover Pennestreek al schreef plaats. En dat alles maakt dat het na een scheiding interessant is om te zien wat "wij" was en wat alleen "ik" is.
Ja, je vergroeit toch met je partner
Helemaal mee eens. Je ontwikkelt je tijdens je leven voortdurend, niemand bijft dezelfde, en tijdens een lang huwelijk ontkom je niet aan een zekere vergroeiing. Die is ook prettig. Je maakt samen dingen mee, leuke en minder leuke, soms tragische dingen, en daar groei je samen van. Waarschijnlijk ben jij te kort getrouwd om dat bij jezelf te zien Lanza, maar ik beloof je dat het al een beetje gaande is. Dat bekent echt niet dat je "niemand" meer bent, jezelf niet meer bent of dat je niet ook je eigen leven leidt, maar een deel raakt onontkomelijk vergroeid met je partner. Als die banden met je partner plots ongewild en met geweld worden losgescheurd, kan dat tot een groot trauma leiden. Vergelijk het met het overlijden van een partner. Plotseling is hij weg, bestaat niet meer. Maar dan gebeurt dit ook nog eens moedwillig, door je eigen partner die je vertrouwde en vaak lijkt die partner ineens ook in een alien te zijn veranderd omdat hij zich totaal anders gedraagt als voorheen. Het is een onvoorstelbaar groot leed waar de meeste mensen echt een paar jaar van moeten herstellen.
Ik ben een zeer zelfstandige vrouw, altijd al geweest, maar na ruim 20 jaar met mijn ex was ik ook echt wel een beetje (niet totaal) met hem vergroeid. Zoals anderen al schreven kan naast die grote pijn die hernieuwde zoektocht naar jezelf (wie ben ik, wat wil ik en wat vind ik leuk als ik met niemand rekening hoef te houden) ook leuk en interessant zijn. Want je bent voor een stukje wel, en voor een groot deel niet meer dezelfde als toen je in die relatie stapte.
vergroeien
Ik ben het wel deels met Lanza eens - en nee, ik vind manier van communiceren ook niet zo prettig/handig-.
Ik ben meer dan 20 jaar samen geweest met mijn ex en herken niet het beeld dat Pennestreek schetst dat we tot in de vezels met elkaar vergroeid waren. Ik heb altijd duidelijk onze verschillen gezien. Ik heb ook altijd een zelfvertrouwen en gevoel van eigenwaarde gehad dat ook los van hem bestond. Na de scheiding was er behoorlijke omschakeling en zeker voor de kinderen. Maar het was niet zo dat ik zelf in duizend stukjes uiteen viel.
Alkes
Ik denk dat het wel verschil maakt of je gezamenlijk tot dat besluit komt (of hem zelf neemt) of dat je plotseling verlaten wordt.
Alkes
Eens met Phryne: dat zal misschien ook te maken hebben met de manier waarop het huwelijk ten einde komt. Een gezamenlijke beslissing is verdrietig maar zie je aankomen. Als plotsklaps blijkt dat de man van wie je houdt al jaren een dubbelleven leidt, slaat dat toch echt even de bodem onder je voeten vandaan.
Ik heb mijn ex-man en mezelf nooit gezien als een twee-eenheid. Maar samen waren we wel hoofd van een groot gezin, en dat maakt dat je keuzes maakt in het belang van het gezin. En ik hield van hem, dus veel van mijn keuzes waren ook gericht op zijn belang (zo wilde hij stoppen met werken om zich aan zijn passie te wijden, en ik was altijd al de kostwinner dus stelde mijn wens om parttime te gaan werken uit ten behoeve van hem). Dat is wat ik met die vergroeiing bedoelde: je maakt keuzes die niet alleen gericht zijn op wat jijzelf wil maar gebaseerd op een gezamenlijk belang.
Als je al
vanaf je zeventiende samen bent, dan heb je denk ik nooit de kans gekregen om een eigen identiteit los van de ander op te bouwen. Ik kan me dan wel voorstellen dat je volledig uit elkaar valt als de ander het uitmaakt.
Dat is wel een groot verschil met als je elkaar pas wat later tegenkomt. Natuurlijk is het dan alsnog een schok als je uit elkaar gaat, maar je weet wel wat je aan jezelf hebt, weet dat je op jezelf aan kunt en dat je zelfstandig genoeg bent om jezelf te redden.
Ieder ontwikkelt zich over de jaren, maar als je die basis in jezelf nooit hebt gelegd, heb je niks om op terug te vallen. Ik kan me voorstellen dat je die persoonlijke ontwikkeling dan pas later doormaakt, na een scheiding.
Kan Lanza
Dat wil niet zeggen dat dat bij iedereen zo gebeurt. Ook samen heb je tegenwoordig een eigen plan, eigen werk, eigen studie, vaak ook eigen vrienden en een eigen agenda.
Er zijn vaak niet meteen kinderen, dus je groeit samen maar ook naast elkaar nog een stukje verder op.
Ik woonde ook heel vroeg samen. Begin dertig was het over en uit. Ik moest wel even wennen aan het alleen wonen. Dat was prettig maar ook wat ongezellig soms. Dan kun je gezelschap opzoeken of mensen bij je thuis vragen. Maar verder heeft het me nooit belet om zelfverzekerd mijn eigen plan te trekken.
Lanza
Het gaat niet alleen om weten dat je voor jezelf kunt zorgen. Dat wist ik allang; ik was kostwinner voor een gezin en had een aardige carriere opgebouwd. Ik had een leuke vriendenkring en deed genoeg dingen los van mijn ex-man.
Maar langdurig besodemieterd worden door degene die je het meest vertrouwt op de hele wereld en dan moeten toekijken hoe iemand ineens een totaal ander persoon wordt - dat hakt erin. Dat heeft weinig te maken met een eigen persoonlijkheid ontwikkelen, maar alles met hoe lelijk relaties soms kunnen zijn. Want voordat dit gebeurde, had ik mijn linker- én rechterhand in het vuur gestoken voor mijn ex-man. En dat is een rare gewaarwording, en het kost tijd daar overheen te komen.
Loslaten
Je hebt geinvesteerd in een relatie. Je hebt soms meer jezelf gegeven om het voor iedereen goed te krijgen, soms zelfs financieel geinvesteerd. Je ziet een toekomst voor je waarin het iedereen goed gaat, jij en je partner, en jullie kinderen.
En dat moet je dan gaan loslaten. Dat kan een hoop emotionele energie kosten. En verdriet over een gedroomde maar verloren toekomst. Daarnaast heb je onmiddellijk ook de praktische zaken die een oplossing vragen en je bent daar ook een nieuweling in en moet het wiel nog gaan uitvinden, soms door schade en schande.
Hoe goed je je ook voorbereid en je best doet je hoofd erbij te houden, er kan altijd iets niet helemaal goed gaan of mislukken wat weer nadeel oplevert.
Allemaal niet zo rooskleurig en een groot en soms langdurig beslag op je dagelijks leven.