Hoe omgaan met boosheid en pijn?
Ik heb al eerder gepost omdat ik op zoek ben naar een mediator.
Ik ben op zoek gegaan en heb wat contacten gelegd, dus we zullen binnenkort intakegesprekken hebben. Dus dat stuk loopt.
Ik heb mijn man, of laat ik hem vanaf nu ex noemen, vrijdag gesproken en ik kwam erachter dat de vrouw, die geen vriendin was, weg is gegaan bij haar man. Vlak voor de zomervakantie ben ik via iemand anders erachter gekomen dat er een ander in het spel was, maar hij deed daar steeds wat laatdunkend over. Hij was niet verliefd. Het was gewoon een bijzondere vriendschap.
Ik dacht dat ik accepteerde dat we zouden scheiden, ondanks dat ik niet begrijp hoe hij me zo na 22 jaar aan de kant zet. Hij belt, mailt, appt niet meer. Als het aan hem ligt, hebben we geen contact. Ik ervaar dat als extreem pijnlijk. Alsof ik niet besta voor hem.
Nu ik hem vrijdag weer heb gezien en ik van hem gehoord heb, dat zij ook weg is bij haar man, stort mijn wereld opnieuw in elkaar. Voor de vakantie begreep ik al dat hij haar al meer dan 2 jaar als vriendin heeft.
Nu zij weg is bij haar man, kickt het bedrog van de afgelopen jaren nog harder in.
Hij zegt dat hij geen samenwoonplannen heeft, maar ze zullen elkaar wel vaker zien.
Dat alles doet zo pijn.
Ik wil mediation, maar ik ben zo boos. Ik wil praktische afspraken, want ik wil weten waar ik aan toe ben.
Maar tegelijkertijd wil ik hem niet meer zien.
Ik kan het niet aan om hem te zien terwijl hij zo gevoelloos tegenover mij zit. Ik heb hem nog niet losgelaten en hij is tien stappen verder.
Hoe hebben jullie dit gedaan?
Hoe zijn jullie losgekomen van jullie partner?
Hoe zijn jullie omgegaan met de boosheid en de pijn van bedrog en het gevoel van afwijzing/vuilnis zijn?
Hij heeft me laten vallen en ik doe er niet toe. Hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Ik was vandaag zo in paniek. Hij is bijna vier maanden geleden zomaar weg gegaan.
Ergens wil ik niet steeds zo overstuur zijn voor mijn kinderen. Ik wil niet dat ze me zo somber zien. Ik leg het uit, leg uit dat het niets met hen te maken heeft.
Dank voor het lezen. Een beetje warrig verhaal en ik sta misschien in de klaag/slachtoffermodus, maar ik wil oprecht in een andere modus terecht komen.
Boos mag
Nou ik denk dat boos zijn en verdrietig zijn mag voor nu.
Ook dat is een emotie en dat mag er zeker zijn.
En ook heel nornaal denk ik zo na zoveek jaar gedeeld te hebben.
Gooi het eruit ben boos en verdrietig en raap jezelf beetje bij beetje bij elkaar.
Wie zegt dat je dit zomaar even kan verwerken. Het is nogal wat.
Tip google naar soal detectives.
Of naar jij als bron.
Super coach.
Succes.
En als je de bodem raakt kun je alleen nog maar omhoog.
Liefs
Nieuwestart
Ik denk dat je dit soort dingen ook gewoon tegen de mediator kan zeggen. Misschien niet heel uitgebreid, maar kort samenvatten kan prima. Nou zal die mediator er niet van opkijken, want het is een soort natuurwet dat degene die de echtscheiding in gang zet al veel verder is in het proces, dat degene die dit op zijn/haar dak krijgt overvallen is, en dat dat zijn gevolgen heeft voor hoe snel mensen zaken willen en kunnen beslissen. Maar het lijkt me dat het geen kwaad kan om ook nog eens duidelijk uit te spreken dat je het gewoon heel moeilijk hebt en je gedumpt voelt.
Sterkte ermee,
Temet
geen mediator
Ik zou geen mediator nemen als je zo boos/verdrietig bent en je ex jou eigenlijk helemaal niet wil zien. Neem een eigen advocaat, regel wat er geregeld moet worden, laat alles op papier zetten en laat hem verder in zijn sop gaarkoken. Hij is je duidelijk niet waard en gedraagt zich als een ongelofelijke hork. Hij is in zijn hoofd al lang verder met zijn Truus, dus wees voortaan zakelijk tegen hem. Huilen doe je bij je vriendinnen. Het enige waarover jij nog met hem moet communiceren zijn je kinderen. De rest kan via je advocaat.
Die nare gevoelens blijven nog wel even, daar gaat echt wel veel tijd overheen voor je je ex kunt zien als iemand waar je ooit iets mee had maar nu niet meer. Om nou ook nog te gaan zitten mediaten is misschien iets teveel gevraagd. Hoe minder contact hoe beter, op dit moment.
mediator
Het is niet dat mijn ex mij niet meer wil zien. Hij heeft gewoon weinig moeite ondernomen om mij te zien. En dat kwetst mij enorm.
Als hij mij ziet en als ik hem maar geen waarom vragen stel of anderszins terug grijp op dingen, dan doet hij normaal.
Ik initieer tot nu toe alles, hij voelt zich schuldig.
Ik vertaal zijn afwezigheid als afwijzing.
Dat neem ik op me.
Alleen hoe het gesprek vrijdag verliep en hoe ik wederom voelde dat hij geen vragen wil beantwoorden, niet wil luisteren naar mij en ik deze nieuwe informatie kreeg, wil ik geen contact meer. Omdat dat te pijnlijk is. Omdat ik misschien toch nog zoek naar warme, sympathie, empathie. Een gezamenlijk afscheid.
En dat is er niet.
Maar het is zeker belangrijk om zakelijk te zijn.
Ik wilde zelf mediator, omdat ik niet langer wil bungelen. Ik wil weten hoe ik ervoor sta, wat mogelijk is en stappen zetten. Het proces van echtscheiding ingaan en afronden.
dus ik wil emotioneel en praktisch scheiden, alleen worstel ik enorm met pijn, somberheid en boosheid.
Ik besef dat dit nog een poos gaat duren.
Hoe minder contact, hoe beter: klopt. Vanaf nu wil ik alleen maar mailcontact.
Aan hem zal het niet liggen, want hij zocht al geen contact
.
Ik ben het die moet loslaten...
Herkenning
Ik herken veel uit je situatie. Mijn ex is ook abrupt uit ons leven samen gestapt. Ik ben nu . jaar verder en heb nooit de kans gekregen een gesprek met hem te voeren om antwoorden te krijgen op vragen waar ik mee worstelde. De pijn, het verdriet, de onmacht waren enorm groot. Wij zijn begonnen met mediation. En uiteindelijk met eigen advocaten geëindigd. Mijn ervaring is dat voor een geslaagde mediation beide partijen echt moeten willen praten, openstaan, water bij de wijn doen, eruit willen komen.
Ik heb erg geworsteld met de gevoelens van onmacht. Je start een gezin samen, maar een scheiding kan een van beide zomaar in gang zetten en de ander moet maar dealen met de gevolgen. Ook nu heb ik nog momenten dat het verdriet me overvalt. Maar het wordt beter.
Zoals je al verwoordt is hij je tien stappen voor. Hij heeft hier al lang naartoe geleefd. De verwerking is bij hem al veel verder. En hij heeft andere prioriteiten nu. Het niet meer willen communiceren, denk ik nu dat dat zijn manier is van het (niet kunnen) dealen met de situatie. Het is de makkelijke en misschien voor hem ook wel de enige weg. Tot op heden heb ik hier nooit een verklaring voor gekregen van mijn ex.
Probeer te accepteren dat de pijn erbij hoort. En weet dat het beter wordt. Het heeft veel tijd nodig. Ik las op dit forum dat iemand een soort dagboek bijhield van gedachten op momenten waarop zij zich goed voelde. Dat ze dat terug las op de moeilijke dagen, die uiteindelijk momenten zullen worden. Dit hielp mij ook. Lezen van stukken tekst die inspireren, sterk maken. En praten. Verzamel goede mensen om je heen. Veel sterkte gewenst. Het is verschrikkelijk moeilijk.
Eens
‘Hoe minder contact hoe beter, op dit moment’ (Dymo)
amaryllis
Dank je wel amaryllis. Onmacht dat is precies wat ik voel. Machteloos.
Hij laat me vallen en liep weg. En ik sta machteloos.
Wat naar dat hij dit bij je gedaan heeft.
Was er ook een ander?
En hoe lang geleden was dit?
Goede tip van dat dagboek!
Dank voor je steun
Depressie
Ik ben helaas in een zware depressie geknald. Dat is nu twee jaar geleden. Medicatie, veel gesprekken en een hele boekenkast vol boeken hebben mij er weer uit gekregen anderhalf jaar later. Het is zo onwerkelijk allemaal. En nog steeds vind ik het af en toe razend moeilijk. Liefde en loslaten, boek van Jan Geurtz, zou je troost kunnen geven. En doe inderdaad maar een eigen advocaat. Kost wel veel meer, maar dan kan je wel beter voor jezelf opkomen. Zelfs bij de mediator en de alimentatie afspraken bleef ik maar rekening houden met ex, dat was niet handig.
elledoris
Dag Elledoris,
Wat naar en verdrietig voor je. Wat is het toch heftig zoiets en wat grijpt het in op zoveel aspecten van ons zijn.
Om heel eerlijk te zijn gaat het ook helemaal niet goed met me.
Op de een of andere manier heeft de mededeling dat zij haar man heeft verlaten, zo'n ontzettend verwoestend effect op mij.
Ik zie het allemaal even niet zitten en heb zware, negatieve gedachten.
Ik voel me radeloos.
Ik heb zojuist een afspraak met de huisarts, kan over vier dagen.
En ondertussen voel ik me falen tegenover mijn kinderen die mij nu hard nodig hebben. Zij zien mij helemaal overstuur (het zijn drie pubers).
Ik denk steeds laat hem maar in dit huis wonen met zijn kinderen.
Wat een ellendige situatie, ik weet dat ik dit dikke verdriet en deze totale afwijzing aan moet gaan. Maar ik heb doe het al vier maanden. Ik dacht dat ik het al deed.
Die mededeling van gisteren en de dingen die hij tegen mij heeft gezegd, ik voel me totaal onderuitgehaald.
Ik herken je laatste paar zinnen Elledoris.
Ondanks de moeilijke momenten, gaat het nu wat beter?
En Jan Geurtz staat in mijn boekenkast.
'al'
Je doet het 'al' vier maanden, ja, dat lijkt heel lang als je er midden inzit, maar het is nog maar heel kort. Voor het verwerken van een scheiding staat gemiddeld een jaar of 3. Het rauwe gaat er wel af.
Ik ben destijds door mijn manager naar bedrijfsmaatschappelijkwerk gestuurd en die professionele hulp heeft mij heel erg geholpen.
Ik heb destijds na de scheidingsmelding 2 weken rust bedongen waarin helemaal niets gebeurde behalve dat hij bij familie introk.
Het harde verhaal is dat je voor hem niet bestaat behalve als 'last uit het verleden'. Dat jij nog helemaal niet zo ver bent is ook heel begrijpelijk. Het was een grote schok, je wereld staat op zijn kop, die van je kinderen staat op zijn kop, en waarschijnljk wil je op je werk nog goed functioneren. Je wil te veel in te korte tijd. Is je leidinggevende op de hoogte wat er thuis speelt? Kun je op je werk gedeeltelijk van je taken ontheven worden? (ik werd volledig van mijn taken ontheven, mocht dus wel van alles, maar het hoefde niet zodat ik alle zaken om de scheiding kon regelen en goed voor onze dreumes kon zorgen) en belangrijker emotioneel kon bijkomen.
en het de gevoelens een plek geven heb ik met de maatschappelijkwerker gedaan.
herkenning
Hier ben ik 4 jaar verder.
Ook bij mij een mededeling 'uit het niets'. Ineens wilde hij stoppen met de relatie, ik kwam er uiteindelijk achter dat hij een ander had, was in zijn hoofd ook al veel verder.
Ik kan me een moment herinneren in de eerste week, dat ik hem omarmde huilend, dat ik dit niet wilde. In plaats van een arm om me heen terug, leek het of ik een boomstam stond te omarmen. Geen gevoel, geen medeleven, helemaal niets, hij zei "het is weg Iris"...zo koud, zo kil.
Wij zijn wel gaan scheiden via een mediator, dat ging goed, want ik ben van nature wel zakelijk dus ging (met behulp van mijn vriendinnen die me goed hielpen voorbereiden) voor een goede en eerlijke verdeling.
Dat ging goed tot er steeds meer afstand (qua tijd) tussen ons kwam, hoe langer het duurde, en hoe meer hij zich liet beïnvloeden door zijn nieuwe vriendin (die zich met alles begon te bemoeien, verdeling van de spullen, geld e.d.) kreeg ik in de gaten dat ik tempo moest maken, want door haar kwam er steeds meer zand in de raderen. Bij ons zat er tussen de melding en de uiteindelijke scheiding 6 maanden. (we gingen na 2 maanden naar de mediator ongeveer)
De mediator vond ik heel goed en wist juist onze neuzen dezelfde kant op te krijgen, zodat we beiden geen onredelijke voorstellen gingen doen (anders zou alles ontzettend veel langer zijn gaan duren)
De pijn en het verdriet om gedumpt te zijn heb ik nog wel een tijd gehouden, maar op een of andere manier kwam er ook opluchting voor in de plaats. Ik merkte dat ik in mijn relatie al heel lang alleen en eenzaam was. Man was dan wel eens thuis maar mentaal allang uitgecheckt, daar kwam ik uiteraard pas na de scheiding achter, maar ik heb dit onbewust wel gevoeld, en me daardoor erg alleen gevoeld in mijn huwelijk, de laatste jaren. Langs elkaar heen leven (van zijn kant) want ik wilde altijd wel graag dingen ondernemen met het gezin of samen, hij wilde dat niet (dat zei hij niet letterlijk) maar hij zorgde er gewoon voor dat het nooit gebeurde. Druk met sport, werk, hobby's, met de mannen dingen doen, mij alleen latend thuis, met de kinderen. Als ik er wat van zei begrip tonen, maar geen daden om het te veranderen (nu zie ik dat pas als pappen en nat houden, toen had ik dat niet door)
Nieuwestart, het zal nog even duren maar ik hoop dat je, net als ik, op een gegeven moment doorhebt dat je prima zonder hem kunt, en dat er veel leukere en lievere mannen zijn. Ik ben na een jaar een leuke man tegen gekomen en we zijn nog steeds bij elkaar. Zonder de scheiding was dit niet gebeurd en zat ik waarschijnlijk nog in dit huwelijk wat maar half werkte. (we waren 21 jaar bij elkaar)
herkenning
Flavia, ik had mijn baan opgezegd, vlak voordat hij weg is gelopen.
En nu ben ik aan het solliciteren, want ik heb helemaal niets, ook geen UWV.
De baan is niet optimaal, maar ik hoop dat het me afleid.
Want nu gaat het steeds slechter met me.
Ook omdat hij zo negatief praat over onze relatie.
Een last uit het verleden: de zin alleen al doet me zoveel verdriet.
Ik ben opnieuw zo helemaal uit balans.
Ik leefde mijn leven zo graag met hem. Ik vind hem zo leuk.
En dan te horen dat alles slecht was. Ik ben kapot.
Iris:
Dank je wel voor het delen van je verhaal.
O, dat moment dat je beschrijft: wat pijnlijk en verdrietig. Dat er na zoveel jaar huwelijk, niet wat medemenselijkheid en vriendschappelijk liefde kan zijn. Dat vind ik onbegrijpelijk.
Voor de rest herken ik je verhaal helemaal. Inclusief het uitchecken, geen dingen meer samen doen, de eenzaamheid, alles.
Voor mij voelt het nu nog niet dat ik verder kan. Ik voel me heel depressief.
De eerste vier maanden liet ik zien dat ik het kon, ondanks dat ik toen ook heel verdriet en wanhoop voelde, nu wil ik niets meer.
Wat heerlijk dat je de liefde bent tegen gekomen! Wat fijn voor je.
In mijn omgeving zijn de meeste vrouwen alleen gebleven.
Op mijn leeftijd kom je ook niet zomaar mannen tegen.
Dank jullie wel voor jullie steun en bemoediging.
Daarmee doe ik mijn kinderen tekort
bijzonder
vind het, als man zijnde, altijd bijzonder hoe de man ( lees dat het van de man betreft) in een relatie/huwelijk zo koud en kil is en reageert. kan mij zelf niet indenken zo te gedragen tegenover mijn (bijna ex) vrouw en zeker niet na bijna 15jaar samen.
voor jou, Nieuwestart, kan ik enkel als tip mee gegeven, wees kort en zakelijk. of hij nou wilt of niet, jullie hebben kinderen samen dus er zal toch wekelijks contact moeten zijn tussen beide. ook van zijn kant zal hij toch op de hoogte willen/moeten blijven.
Nieuwestart
Je mag echt meer geduld hebben met jezelf, liever zijn tegen jezelf. Wat mij erg geholpen heeft destijds was een opmerking die ik hier kreeg: als je beste vriendin of je zus in deze situatie zat, wat zou je dan tegen haar zeggen? Zou je dan ook vinden dat het 'al' 4 maanden zijn? Of is het dan 'pas' 4 maanden? Ik denk het laatste.
Begin met jezelf op de eerste plaats te zetten. Je leven staat totaal op zijn kop. Ook nog eens geen baan, en je kinderen hebben je hard nodig. dat is gewoon (te)veel. Je mag je compleet leeg en op voelen. Je kinderen snappen dat ook. Het is belangrijk dat jullie nu samen sterk zijn. Bespreek met ze dat je geen energie hebt en erg verdrietig bent, en dat je weet dat dat voor hen ook geldt. Maar dat jullie samen verder moeten.
Zorg vooral goed voor jezelf. Vraag (!) en accepteer hulp bij alles. Is er een buur, vriend(in) of familie die af en toe wil koken en boodschappen doen? Samen schoonmaken is gezellig en gaat veel sneller dan alleen, geldt ook voor het huishouden samen doen met de kinderen. Betrek ze bij het koken en de boodschappen, je zult zien dat ze veel meer kunnen dan je dacht, en dat ze het ook nog best leuk vinden.
Zorg dat je goed eet en slaapt (desnoods met hulp). Beweeg veel in de buitenlucht, dat maakt je hoofd leeg. Het strand vond ik heerlijk. Huil als je daar behoefte aan hebt. En het is ook echt niet gek als je eens een dag huilend in bed ligt. Morgen is er weer een dag en gaat het weer beter. Af en toe toegeven aan je gevoelens werkt vaak beter dan ertegen blijven vechten, dat is zo vreselijk vermoeiend...
En schakel al je vrienden en familie in voor afleiding, om bij uit te huilen, om leuke dingen mee te doen. Ook al heb je daar eigenlijk geen zin in, het is belangrijk om in beweging te blijven en mensen te zien die van je houden.
Wat betreft mediation: ik weet het niet. Ik zie nu van dichtbij dat het niet werkt als je niet samen er op een goede manier uit wil komen. Denk je dat je ex dat wil? Gunt hij jou nog wat, of is hij alleen nog maar met zichzelf bezig? Dan is een advocaat waarschijnlijk beter, en ook nog goedkoper. Hier in de omgeving dus wel mediation, maar dat proces loopt nu al maanden en heeft handen met geld gekost, en zij is behoorlijk benadeeld. Dus ik zou er nog eens goed over nadenken. Er zijn ook advocaten die een fixed price hanteren, dat geeft wel zekerheid over de kosten.
Ik weet niet of je nu moet gaan solliciteren. Je bent er nu nauwelijks toe in staat. En afwijzingen dragen nu niet bij aan je welbevinden. Eerst die scheiding maar eens regelen en weer een beetje opkrabbelen lijkt me.
Denk nog niet over een eventuele nieuwe relatie. Eerst moet je hier doorheen. En zoals hierboven al iemand zei, daar mag je wel zo'n 3 jaar voor uittrekken. Ik zou trouwens de huisarts terugbellen en om een eerdere afspraak vragen. Dit heeft haast. Echt, 4 dagen is te lang.
Zijn de kinderen ook af en toe bij je ex? Zo ja, benut die tijd om zelf bij te tanken. Ga logeren bij familie of een goede vriendin en laat je even vertroetelen.
reactie
Wat fijn een reactie van een man. Ik ben er ook verbaasd over, misschien is dat nog wel het meeste wat me pijn doet. Het gebrek aan interesse en empathie.
Pennestreek: Geen werk hebben is geen inkomen en dit geeft ook veel stress.
Plus ik zit veel thuis en heb drie puberende kinderen. Ik weet ook niet of ik dat allemaal ga redden, maar ik kan het proberen.
Ik heb gewoon geld nodig.
Voor de rest wat een mooie tips. Ik zou nog meer mijn netwerk mogen gebruiken.
Morgen heb ik gelukkig een afspraak met een coach, dat is ook prettig om naar uit te kijken.
Mijn ex heeft een kleine kamer en de kinderen zijn er nog niet geweest. Hij komt dus hier, maar niet vaak. Het is voor niemand een prettige situatie. En er is daardoor weinig bijtankgelegenheid.
Daarom is het prettig als er mediation komt, omdat er dan iets gaat gebeuren.
Ik heb nu vertrouwen dat hij dit wel goed wil regelen.
Ik ben ook van plan om alle informatie met mensen om me heen te bespreken zodat ik goed voor mijzelf ga zorgen. Nu heb ik bijna de neiging om te zeggen: ga jij maar hier wonen, ik ga wel ergens anders naar toe.
Deel de zorg voor de kinderen
"Nu heb ik bijna de neiging om te zeggen: ga jij maar hier wonen, ik ga wel ergens anders naar toe." Dat zijn je depressie en oververmoeidheid aan het woord. Het betekent dat het zorgen je momenteel zwaar valt, en dat is heel begrijpelijk. Maar dat betekent niet dat je je kinderen moet opgeven! Ik zou in jouw geval wel inzetten op co-ouderschap en inzetten op 50-50. Laat je ex zijn deel van de opvoeding maar op zich nemen, hij is net zo goed hun ouder als jij. Dan heb jij ook de helft van de tijd rust om bij te komen van de drukte en de emoties en later om je eigen leven weer op poten te zetten.
Gaat je ex binnenkort wel groter wonen? Kan hij de kinderen meenemen naar zijn familie of vrienden? Of is er ergens ruimte voor jou waar je kunt logeren en waar er iemand ook een beetje voor jou zorgt, zodat jullie om deze periode te overbruggen aan birdnesting kunnen doen?
waarom in jullie huis?
Hoi Nieuwestart,
Ik las het al in een eerder berichtje en nu weer, waarom wil je zeggen 'ga jij maar hier wonen, ik ga wel ergens anders naartoe?"
Ten eerste is het voor jezelf juist heel fijn om nog een vast ding te hebben in je leven (als je het kunt blijven betalen natuurlijk en je een goed gevoel hebt in dit huis) ten tweede, waar moet je anders gaan wonen? De woningen (zeker betaalbare) liggen niet voor het oprapen, dus als het enigszins kan zou ik blijven waar je zit.
Ik ben in ons huurhuis blijven wonen, ex is bij zijn vriendin ingetrokken, de kinderen zien hem amper tot niet, hij is nogal bezig met zijn nieuwe leven. Eerst stuurde hij ze 1x per maand een whatsappje met de vraag hoe het met ze ging, dan schreven ze dingetjes naar hem waar hij vervolgens niet op reageerde en de maand erop (misschien stond het in zijn reminder) dan stuurde hij weer zo'n appje. De kinderen waren dat na een paar keer zat, vooral de oudste werd hier boos over, dat ze geen behoefte had aan een maandelijks appje, zonder verdere reactie van hem. Ook hebben ze zo nu en dan afgesproken, hij wilde direct al dat ze gewoon naar zijn nieuwe gezin kwamen, maar daar hadden de kinderen in eerste instantie helemaal geen zin in, dit was tegen het verkeerde been, en escaleerde de verkeerde kant op. Nou en nu zien ze elkaar helemaal niet meer (zoon 20 en dochter 23) ze zijn er helemaal klaar mee. Heel jammer, maar ik kan er niets aan veranderen.
Mijn ex is iemand geworden die ik niet meer herken. Hij had altijd hele sterke meningen over andere scheidingen en dat hij dat nooooooit op die manier zou doen, zoals je kinderen in de steek laten, of je vrouw belazeren, maar helaas, hij is van hetzelfde laken en pak gebleken.
overstuur
Dank Iris en Niki.
Je hebt gelijk Niki, ik ben vandaag overstuur en somber.
Ik herken het. Ik blijf hem maar appen (zonder reactie natuurlijk), mijn focus is weer terug op hem, terwijl ik het niet meer deed.
Ik voel me een stalker en vervelend en gedraag me niet zoals ik wil zijn.
Ik geloof dat ik weer even (mijn) grond moet voelen.
Gewoon zitten en ademen. En tot rust komen.
Ik heb meteen de app geblokkeerd.
Dankzij jullie herken ik mijn paniek en mijn verkeerde focus.
Iris: wat ontzettend verdrietig en pijnlijk voor jou, maar ook voor je kinderen.
Onvoorstelbaar hoe een vader zo om kan gaan met zijn kinderen. En wat naar als je je ex niet meer herkent, nadat je zo intiem en zo lang samen bent geweest.
Veel liefs!
moeilijk
Het is zo moeilijk Nieuwestart, mijn vriendinnen hebben me door de ergste maanden heen geholpen, ik kon ze altijd bellen om mijn hart te luchten, maar iedere keer als ik weer iets (meestal naars) van mijn ex hoorde was ik weer helemaal uit balans. Ga hem inderdaad niet meer appen, bel maar een vriendin.
Mijn vriendinnen hebben me echt op de been gehouden, zorgden dat ik nog wat at zelf, want ook daar had ik geen zin in. Het regelen van alles gaf me wel een soort doel, wilde op een gegeven moment alles achter de rug hebben, ik heb echt gehoopt op een 'fast forward" knop, maar uiteindelijk, toen alles rond was, gaf dat wel rust.
Nu ben ik 4 jaar verder, ik vind het ontzettend rot voor de kinderen, maar met zijn drieën zijn we een echte eenheid geworden. We hebben nog regelmatig avondjes met alleen ons drieetjes (vriend van mijn dochter en mijn partner er niet bij) omdat we dat fijn vinden, en dan hebben we het heel gezellig, we kijken films of doen spelletjes en niemand komt daar meer tussen. Kinderen zijn unaniem dat ze hun vader op dit moment even niet willen zien, ik zeg altijd wel dat ik hoop voor hun dat dat op een gegeven moment beter zal gaan, heb al meerdere keren geopperd dat ze anders met hun drieen (papa en de kinderen) moeten gaan praten met een gezinscoach o.i.d. want ik denk dat er heel wat uit te praten valt onderling, en zonder hulp/begeleiding gaat dat denk ik niet lukken.
En zelf ben ik ook weer helemaal gelukkig, ik heb een lat-relatie en voel me daar heel prettig bij.
Nieuwestart
Of hier schrijven 
. Zelfs midden in de nacht is hier nog wel iemand om je even een hart onder de riem te steken, heb ik ervaren!
Heel herkenbaar hoor, dat stalken. Goed dat je de app hebt geblokkeerd. Echt, zoek steun in je omgeving. Het is zo vreselijk slecht voor je zelfvertrouwen als je zo gedumpt wordt, dat moet je weer opvijzelen door van alle mensen om je heen te horen dat je echt echt de moeite waard bent en dat ze van je houden. Dus zoek inderdaad je vriendinnen en familie veel op, die heb je nu hard nodig. En ze zullen er voor je zijn! Misschien niet de mensen van je het verwacht, maar er zullen mensen zijn waar je welkom bent en die je er doorheen sleuren.
Ga inderdaad maar even zitten, voeten op de grond, handen ontspannen, en dan 10 x diep ademhalen door je neus, naar je buik en dan door je mond weer uit. In 4 tellen, uit liever 5 of 6. En focus je op het tellen en je ademhaling. Helpt echt.
Je schreef hierboven "Ik leefde mijn leven zo graag met hem. Ik vind hem zo leuk". Kijk nog eens goed naar die zin. Wat klopt er niet aan?
Het eerste deel is goed. Je wás graag met hem. En misschien vónd je hem leuk, zoals hij was. Maar wie hij nu is, is echt niet leuk. Nu is hij een botte hork. Wat hij doet is echt alle perken te buiten. Hij NIET meer leuk. Probeer dat te voelen. Dan heb je nog steeds het verdriet over wat niet meer is, maar realiseer je je tegelijk dat je nu niet meer met hem wilt zijn, niet zoals hij nu is. Dat helpt ook.
Je bent nu in de rouw. Je rouwt omdat je afscheid moest nemen van je man en maatje en van jullie relatie, en omdat je afscheid moet nemen van je eigen beeld van jullie relatie, en van je toekomstbeeld. Dat is heel heftig. Misschien nog wel moeilijker dan bij het overlijden van je man. Want daar kiest niemand voor, dat overkomt je, en dat overkomt je bij ziekte ook nog samen. Jouw ex kiest er bewust voor om jou en de kinderen zo te behandelen. Dat is ongelooflijk pijnlijk. Heel veel sterkte.
dank
Dank Pennestreek voor je woorden. Het helpt inderdaad om hier te schrijven en zulke fijne reacties te krijgen van mensen die precies weten hoe het voelt.
En hij doet inderdaad niet leuk.
Ik voel ook dat ik in de rouw ben. Wat niet helpt is dat hij zo negatief is over ons verleden. Hij zegt dan dat het gaat om zijn rol maar ondertussen voelt het alsof het ook over mij gaat.
Nou, ik ga maar even heel iets anders doen en bijkomen van alle emoties.
Dank jullie wel!
tips
Hé Nieuwestart, wat herken ik veel in jouw stukjes. Bij mij is hetzelfde gebeurd, ongeveer even lang geleden. Ik wist alleen vanaf dag 1 dat er een ander was. Heb ook heel veel geappt naar hem. Het moest er gewoon uit die woede en dat verdriet. Ik wilde hem echt confronteren met mijn pijn. Op een gegeven moment maakte hij er een heel kwetsende opmerking over en toen ging bij mij de knop om. Ik ging hem alleen nog maar zakelijk benaderen per mail en alleen waar nodig. Hierdoor ging de focus van hem af en lukte het langzaam om steeds meer los van hem te komen. Helaas is dat (denk ik) voor hem een trigger geweest om na een tijdje ineens belangstelling in mij te tonen. waardoor er nu toch weer iets in mij heel onrustig wordt. Je bent zo afgewezen en nu zegt hij weer dingen die ik zo lang wenste te horen. Ik moet goed bij de les blijven nu!
Het intense verdriet en de machteloosheid herken ik zo. Afschuwelijk is het. Het wordt echt minder heftig. Ik ben kilo's afgevallen en was echt een zombie. Had ook fysieke pijn en continu een soort paniek. Ik sliep slecht en had nare dromen.
Inmiddels red ik mij goed, maar het verdriet is er zeker nog wel. Ik ben gewoon keihard ingeruild en daar ben je niet zomaar overheen. Het gezin wat mij is afgepakt en daar totaal niets aan kunnen veranderen geeft een rotgevoel. Dit heb ik nooit gewild en dat wrijf ik hem zo nu en dan wel onder zijn neus. Dat doet hem pijn, dat zie ik en dat is ook de bedoeling.
Ik zou je adviseren pas naar de mediator te gaan als je emoties wat minder heftig zijn. Het is zonde van je afspraken als je daar continu leeg loopt en niet tot afspraken komt. Dat is mijn ervaring. Verder heb ik een aantal zelfhulpboeken gelezen, schrijf in een dagboek en praat met de praktijkondersteuner. In het begin sprak ik veel met vriendinnen, maar merk dat, op een enkeling na, mensen toch vooral op gaan in hun eigen leven. Ik ben actief op zoek gegaan naar "lotgenoten." Je voelt je dan toch minder alleen staan. Mijn vriendinnen hebben allemaal hun man. Dat maakt toch dat je in het weekend soms erg op jezelf teruggeworpen bent. Nu spreek ik nog eens wat af met nieuw opgedane contacten.
Wat ook erg belangrijk is, is dat je probeert wat ritme te houden en rust in te bouwen. Gun jezelf dat, daar knap je echt van op. Dwing jezelf op gezette tijden te eten. Soep en vla lukte altijd goed bij mij bijvoorbeeld. Wees actief. Werk bijvoorbeeld in de tuin. Het resultaat kan je nu weinig interesseren maar het is goed om lijfelijk bezig te zijn. Tussendoor even een rust moment. In het moment zijn. Niet vooruit kijken en ook niet terug. Dat doe ik ook nog niet, veel te pijnlijk. Schrijf in je dagboek elke avond 2 dingen die positief voelden die dag. Mogen hele kleine dingen zijn. En verder...je emoties mogen er zijn. Is juist alleen maar beter om ze toe te laten. Er doorheen moet je en niet er omheen.
Je mag mij altijd mailen als je dat fijn vindt. Volgens mij kan dat via het forumbeheer geregeld worden. Liefdier.
Herkenbaar
Ik herken veel in je verhaal. Zit er nu bijna 4 maanden in. Maar, op de verkoop van het huis na, is alles al geregeld. Ging in mega tempo erdoor heen. Ik heb nog niet veel tips voor je, aangezien ik in zelfde "fase" zit. Vorige week op 2 dagen wat betere momenten, maar sloeg snel weer om. Wanneer er iets gebeurt (was in dit geval een statuswijziging op FB bij ex, heeft een relatie), dan ben ik zo van slag.
Mij helpt iig wel veel erover praten (psycholoog en met anderen) en een stuk fietsen. Wat ook helpt is rationeel te relativeren (wat ik lastig vind) en geen verwachtingen proberen te hebben. Want empathie en inlevingsvermogen is ver te zoeken bij ex. Ongegrip en boosheid zitten me meest dwars. Ik probeer dat niet te delen met hem, want helpt heel even en daarna voelde ik me rotter (want kreeg toch geen reactie zoals ik nodig had/heb)
Veel sterkte, het is allemaal nog vers en rauw. Ze zeggen tijd, maar dat voelt zo naar middenin.. Ervaar het ook.
Sterkte
Ik las je draadje... en wil je heel erg veel sterkte wensen.
Het lijkt me een ontzettend pijnlijk rouwproces voor je ( ook voor jou iris, en mixedup)
Ik maak het op dit moment van dichtbij mee met een goede vriend waarvan zijn vrouw, pats boem uitgecheckt is ( met twee mini kinderen) blijkbaar heeft ze al een gehele tijd een nieuwe vlam. Wat een verdriet. Wat een lange hoop heeft hij gehouden, wij weten wel beter, maar staan er verder vanaf. Nog steeds hoopt hij erop dat ze terug komt en gaan ze samen shoppen.... allemaal valse hoop gegeven.
Heb je ooit iets gemerkt nieuwestart?
Maf he hoe jezelf het warme hart bent binnen je gezin en bam opeens is het lucht...
Zelf weet ik hoe het voelt als je partner half uitcheckt( vreemdgaan, het gevoel lijkt er zeker op) En als ik dan dit draadje lees denk ik, zie je je kunt dus nooit zekerheid hebben in een partner.
Vertrouw op jezelf. Ben liefdevol voor jezelf en doe wat jou gelukkig maakt.
Laat vooral het verdriet toe, de intense pijn. Vraag zoals vaker gezegd word vrienden en familie, zelfs buren zagen mij kapot gaan van verdriet.. En sprongen bij met kind opvangen en gewoon luisteren. Door hun en het forum hier ben ik er doorheen gekomen.
Zoek alle hulp en steun die je nodig hebt. En ben vooral open naar je kinderen.
Eerlijkheid kunnen ze straks waarderen, dan zien ze op langer termijn tenminste dat 1 ouder echt is en geen loze beloftes doet.
Veel sterkte en huil, stamp en schreeuw.
Je komt hier sterker uit, al lijkt het nu nog uitzichtloos.... Dat is het niet. Vanuit dit dal komt er een nieuwe start. Xxxx
Kun je
er even tussenuit? Je man voor zijn kinderen zorgen en jij wat ademruimte?
Divers
Wat een mooie reacties en wat een herkenning.
Na vanmiddag voel ik me iets minder overstuur. Ik zat diep, maar krabbel al iets omhoog. Ik voel de wanhoop iets minder, de rest zit er nog.
Ik heb zelfs mijn huis schoongemaakt, was gedaan en gekookt (en vanochtend gewerkt), dus dat voelt goed.
Dank, want jullie reacties hebben me hierbij geholpen.
En vanavond ga ik vroeg naar bed, want dat heb ik nodig.
Liefdier (heb je ook een liefdier vraag ik me af? Kan zo fijn zijn in deze periode).
Je klinkt dapper.
Het lijkt me inderdaad verwarrend als je man opeens die dingen gaat zeggen waar je zo naar verlangt, maar ondertussen dus wel nog steeds met iemand anders is.
Wat goed dat je herkent wat er bij je gebeurt.
Ik herken ook dat het soms lastig is om bij vriendinnen aan te kloppen, of ze nu wel of niet samen zijn, iedereen heeft toch een eigen leven.
Ik voel me wel een beetje 'lastig' ook, vooral als ik me wanhopig voel.
Goed dat je ook nieuwe contacten hebt, volgens mij is dat ook goed om nieuwe mensen en nieuwe dingen te gaan doen. Iets wat los staat van de oude situatie.
Je spreekt je ex dus nu wel regelmatig?
Mixedup: Het lijkt me snel maar ook prettig om alles in vier maanden geregeld te hebben. Kun je het een beetje bijbenen?
Ik begrijp dat je van die melding op FB helemaal van slag bent. Het is ook niet te vatten dat hij dit doet en geen rekening met je houdt. Tamelijk harteloos. Dus dikke knuffel voor je. Lukt het je om hem te blokkeren op FB of is dat nog te snel?
Miss: ik heb wel iets gemerkt. Zeker nu ik terug kijk. Dingen werden ontkend, ik werd als controleerderig neergezet. Ik merk vooral dat hij al lang geleden is uitgecheckt en dat ik dit wel heb gevoeld, maar niet heb durven toegeven. Door de dagelijkse gezamenlijke bezigheden die er ook waren. Maar nu pas zie ik hoe eenzaam ik ben geweest. Nu pas zie ik hoe onzeker ik werd en hoezeer er niet van me gehouden is.
Waardoor ik ook bozig werd.
Nu ik dit meemaak, vraag ik me ook af of je inderdaad zeker kunt zijn van een partner. Ik vind het heftig om te zien hoe veel niet waar blijkt te zijn en hoe je uiteindelijk iemand dus niet kent, terwijl ik mijn hele hebben en houwen heb gegeven.
En ik wist dat ik kon vertrouwen op mijn intuïtie, maar toch heb ik mezelf in de steek gelaten. Maar ik begrijp het: ik wilde de boel bijelkaar houden.
Oh absoluut nieuwestart
https://www.wanttoknow.nl/hoofdartikelen/intuitie-is-de-hoogste-vorm-van-intelligentie/
Die innerlijke kompas klopt altijd, vanaf nu wijk ik er nooit meer vanaf.
Hierboven een mooi beschreven artikel wat ik tegenkwam afgelopen week. Misschien interessant te lezen voor je als je weer fut hebt, en herkenning. Vanaf nu leer je door dit enorme verdrietige proces dat je daar niet meer vanaf hoeft te wijken en voortaan op jezelf kunt vertrouw en.
Bijbenen...
Doordat ik de eerste 2 maanden in regelmodus ben geschoten, kom ik nu pas toe aan verwerken van alles wat er gebeurt is. Ik herken het uitchecken heel erg, achteraf zie ik dat ook meer. Dat maakt me ook zo boos, ik wilde dat hij met me gepraat ipv vreemd te gaan en het op te geven. Maar achteraf is te laat. En uiteraard heb ik ook steken laten vallen. Maar hé, doen we dat niet allemaal, we zijn mens. Respect krijg ik niet meer, en verwacht ik ook niet. Hij is zo een ander leven ingestapt. Inmiddels geblokt op FB. Maar zag vanavond een foto van hun op Insta...
Fijn dat je je iets rustiger voelt. Je hebt een hoop gedaan, dat helpt soms om de gedachten te verzetten. Intuïtie is zo belangrijk, en toch luisteren we er vaak niet naar. Hopelijk een goede nachtrust, dat helpt ook.
Begrijpen
Mijn ervaring is ook dat veel mensen om mij heen mijn verdriet niet echt begrepen: ze reageerden alsof er een ‘ tienerverkening’ uit was gegaan; het komt wel weer goed. Zat leuke mannen, je komt wel weer een andere leuke vent tegen. Goed bedoelt, maar ik kon hier op dat moment niets mee. Ze begrepen niet dat dit mijn gezin was, mijn fundering die onder me weg getrokken werd. Geen enkele andere leuke man kon mij mijn complete, intacte gezin terug geven. Ik had op dat moment niets aan dat soort steun.
Ook worstelde ik ermee dat het zo makkelijk geaccepteerd werd:’ niet netjes, maar ja als je niet meer gelukkig bent,... ‘ Komt dan niet eerst praten met je partner? Aan de relatie werken? Relatietherapie? Maar blijkbaar is het ook een goede en geaccepteerde optie om een ander te zoeken en je oude relatie in te ruilen.
En dan het verplicht moeten ‘delen’ en dus missen van je kinderen. De kinderen zijn niet van mij en hebben hun vader hard nodig. Maar wij waren toch een verbond aangegaan om de kinderen samen een veilig thuis te bieden, één waar we ze allebei altijd konden zien. De achterblijvers moeten het allemaal maar slikken en verwerken, omdat het verbond plotseling eenzijdig is opgezegd.
Soms vraag ik me ook wel af of het mijn bekrompen traditioneel idee van een gezin is. Het helpt me wel wanneer ik dat meer los laat. Lukt de ene keer beter dan de andere..merken jullie
Nieuwestart
Hoe gaat het nu met je Nieuwestart, heb je een beetje een goede nacht gehad?
Ik lees dat je worstelt met hoe je ex-man je heeft laten vallen en hoe kil hij nu doet. Bij mij is dit in vlagen ook zo, maar hij komt er wel steeds op terug. Ik moet zeggen dat de kille afstandelijke kant het makkelijker maakte om los te laten. Ik kon dan beter uit mijn verdriet komen en in de boosheid komen. Die heb je ook echt nodig. Dat hielp mij ook bij het regelen van dingen. Nu wij zo nu en dan redelijk goede gesprekken hebben doet het mij juist meer pijn om los te laten omdat je dan de verbinding voelt. Ik vind het erg moeilijk om daar een balans in te vinden. Ik denk toch dat de afstand voorlopig beter is. En met afstand bedoel ik dan geen verwachtingen hebben op emotioneel vlak en je eigen emoties ook niet meer delen met hem. Dat gebeurt nu bij mij wel (beide) maar wat heb je er aan? Er is geen weg meer terug. Als ik dan de verwachting er van los koppel is het wel een stukje wat bijdraagt aan het afsluiten, dat wel... Het is gewoon allemaal niks, bah.
Loopt het contact tussen hem en de kinderen wel goed? Hier gaat dat inmiddels goed, na de eerste boze fase van ons kind.
Zet jou ex wel stappen om de mediation te laten vlotten?
Wat betreft de rouw, die is er en die mag er zijn. Die is ook niet zomaar weg. En als ik voor mijzelf spreek gaat de rouw om het nooit meer een compleet gezin zijn nooit helemaal meer over. Ik denk wel dat ik een manier ga vinden om langzaam mijn eigen weg te vinden. Ik ben goed op weg met werken aan mijn eigen systeem in relaties en werk aan mijn toekomst met baan, opleiding en nieuwe contacten. Ben voorlopig niet toe aan een nieuwe relatie en ga er ook niet naar op zoek. Soms denk ik ook, waar moet ik zo'n man ontmoeten. Als ik er ooit wel klaar voor ben en ik loop er geen tegen het lijf moet ik toch maar eens een datingapp installeren. Maar eerst wil ik mijn scheiding achter de rug hebben en mij weer fijn voelen alleen.
Hoe zit het nu met je inkomen? Betaalt jouw ex je iets? Ik neem aan dat jullie samen hadden besloten dat jij ging stoppen met werken? Hij zal je toch alimentatie moeten betalen. Als dat nu nog niet gebeurd dmv een door jullie afgesproken bedrag, mag je dat toch wel gaan verwachten van hem. Als er tijd is om te bedenken wat je graag wil doen qua werk op lange termijn, is dat nu een goed moment.