De mindere kant van een huwelijk: Het eind

eerst maar even de laatste update. Ik wil iedereen in elk geval heel erg bedanken. Het waren 2 hele zware weken waarin ik echt bar slecht slaap en jullie reacties en verhalen hebben me er een beetje doorheen gesleept.

Inmiddels gaan we morgenvroeg naar huis. Hoe en wat precies, is nog niet helemaal duidelijk. Een 3 dagen geleden gaf ze aan dat ze helemaal niet apart wou slapen omdat het zo goed ging, maar inmiddels lijkt ze weer gedraaid te zijn. Inmiddels denk ik wel dat afstand even goed gaat zijn. Ik voel namelijk dat het gebrek aan informatie me een beetje begint op te breken. Hierdoor ga je dingen, misschien onterecht, invullen. Een gewisselde slaapdienst vlak voor de vakantie, terwijl ze nooit wisselt, wordt in je hoofd al gauw een ontmoetingspptie met ex.

Ik kan en wil hier niet zo over denken. Ik ga thuis nog een keer het gesprek aan voordat we afstand gaan nemen. Over dit voorval. Over dat het voorval zelf niet hetgeen is wat me zo zeer doet, maar de manier waarop ze erover gelogen heeft en blijft liegen. En of ze me eindelijk het hele verhaal wil vertellen. Ze blijft het van zichzelf een achterlijke actie noemen. 

Dat we gaan scheiden, lijkt inmiddels wel redelijk vast te staan. Soms lijkt ze er erg over te twijfelen, andere momenten maakt ze grapjes over de verdeling. Ik heb haar aangegeven dat haar wisselende gedrag me extra veel zeer doet. Het ene moment willen knuffelen en zoenen, het andere moment me zo ver mogelijk weg duwen. Ik hoop dat tijd en afstand me de kracht geeft om ook daadwerkelijk los van haar te komen. Omdat ik inmiddels wel inzie dat ik zelf hier gewoon niet mee in het reine kom. Ik merk dat ik met een bepaald soort wantrouwen naar haar kijk bij vrijwel alles wat ze zegt. 

Dus, dat was dat. Ik zal jullie natuurlijk op de hoogte blijven houden hoe het zich ontwikkelt, maar voor nu pak ik even mijn rust en ga ik zodra ik thuis ben wat vrienden en een psycholoog opzoeken om deze gebeurtenissen van me af te praten. Om te kijken of ik een stukje rust kan vinden. De woorden van dat appje blijven malen en vrijwel elke nacht beleef ik dezelfde nachtmerrie. Ik kom er niet los van. Helaas. 

En dat zal wel moeten. Ongeacht of we door gaan of niet, ik moet mentaal sterker worden om me hier los van te krijgen. Hoe ze in 3 maand tijd zichzelf zo overtuigd heeft van het feit dat we niet alleen een heel slecht huwelijk hadden, maar blijkbaar zo slecht dat ze terug liep naar haar mishandelende ex. Het blijft me verbazen. Ik moet daar los van komen. 

Hopelkjk tot snel en nogmaals bedankt. 

Dank allen, wederom. Ik heb even een aantal dagen rust genomen. Om te zorgen dat de emotie en de boosheid wat minder aan het oppervlak zouden komen. Maar er is weer veel gebeurd. Dus lange post incoming wat dat betreft:

Vrijdags zijn we terug gekomen van de vakantie. Samen alles opgeruimd en ik ben nog even langs een van mijn beste vrienden geweest. Die was op de hoogte. Zijn vrouw enigszins. Wel van de situatie dat we erg lastig zaten. Wat die me vertelde, sloeg toch wel weer in als een bom toen ik haar het verhaal uitgelegd heb. Ergens vlak voor de verjaardag van mijn vrouw, zijn ze als vrouwen ( Alle vrouwen van mijn vriendengroep) uit eten geweest. Toen heeft mijn vrouw, huilend, uitgelegd dat we in de shit zaten. Dit wist ik. Maar wat ik niet wist, is dat ze eigenlijk alle deuren destijds al dichtgegooid had. Volgens de vrouw van mijn vriendin bekroop haar direct het gevoel dat er meer aan de hand was, omdat toen ook al de telefoon de hele avond haar beste vriend was. Zij was het die mijn vrouw op de man af gevraagd heeft of ze een ander had. Waarop mijn vrouw vertelde dat dit niet zo was. Niks schokkends, want ik weet dat er maar 1 iemand op de hoogte was hiervan. Ze zou de echte waarheid nooit vertellen aan iemand die zo dicht bij me staat.

Afijn, wat jullie niet weten is dat ik, op het moment dat ze me zogenaamd de waarheid vertelde over wat die appjes betekende, wist dat ze loog. De naam waaronder ze deze meneer in haar telefoon had staan, heb ik al voorbij zien komen toen ik een week of 8/9 in haar telefoon keek. Dat was het moment waarop ik wat vermoedde en ik nog in haar telefoon kon. Ik wist dus, dat zelfs op dat moment, ze loog. Afijn, ik heb haar dat thuis vrijdagavond verteld. Dat ik wist dat ze loog, zelfs toen ik aangaf dat er voor mij 1 voorwaarde was om verder te gaan en dat was alles op tafel. Ze schrok hier zichtbaar van. En heeft me uiteindelijk verteld dat het contact vanaf haar verjaardag iets daarna begonnen is en dat de getinte appjes ook al een week of 2/3 door gingen.

Ik heb dit verder laten rusten. Wel heb ik haar nog gezegd dat ik er wat mij betreft nog steeds alles aan wil doen, maar verder heb ik het gelaten. Totdat we in de avond op de bank zaten en we allebei een glas wijn hadden. Zij begon vrijer te praten, vrijer dan ze in tijden gedaan had. En ik begon vrijer te praten. Over wat dit met me gedaan heeft. Over of ze wist in wat voor emotionele teringzooi ze me gegooid heeft, op mijn laatste vakantie als gezin ( hoogstwaarschijnlijk). 

Afijn, dit kwam tot een climax waarin ik uiteindelijk weg ben gegaan nadat haar antwoord op mijn vraag of ze gevoel voor hem had was: Ik heb altijd een zwak voor hem gehad. Ik trok het niet langer en ben naar mijn ouders gegaan nadat ik beloofd heb dat ik er weer zou zijn rond half 7 in de ochtend zodat de kinderen niks mee kregen.

Zaterdagochtend terug gekomen en haar verteld dat er eigenlijk maar 1 ding is wat ik horen wil: Het spijt me, ik hou van je en we gaan er voor. Het beste wat ik kreeg was: We gaan ons best doen. Dat was al heel wat, maar goed. Je snapt het een beetje.

In de middag krijgen we haar ouders op bezoek, en I KID U NOT: haar moeder loopt direct naar binnen en daar ontwikkelt het volgende gesprek:

Moeder: Gaat het wel goed?
Vrouw: Nee. Man en ik zitten in een heel diep dal
Moeder: Heb jij een ander?
Vrouw: Nee, maar ik heb wel contact met iemand.
Moeder: Met je ex?
Vrouw: Ja...

Nou, hell froze over om het maar even zo te zeggen. Ik ben direct naar binnen gegaan toen mijn schoonmoeder pissig naar buiten kwam en dat was de eerste keer dat mijn vrouw me vast pakte en me uit zichzelf vertelde dat ze er ongelooflijk veel spijt van had. Ik heb mijn schoonouders direct duidelijk gemaakt dat hoewel ik begrijp wat voor gevoel ze bij deze man hebben ( En toen wist ik de helft nog niet blijkbaar) dat mijn vrouw dit er nu niet bij kan gebruiken. Dat als ze problemen heeft, meer druk vanuit haar ouders niet constructief gaat zijn. Dit is iets wat wij als gezin, als stel moeten zien uit te werken. De problemen die we hadden en het probleem wat zich nu aangediend heeft.

Zondags nog weer cntact gehad met schoonouders en die doen precies wat ik helaas al vermoedde: Het om hun laten draaien. Zij had zoveel verdriet gehad om die vent, hij had zoveel verpest voor hun. Zij konden er niet van slapen. Blablabla. En hoewel ik dat snap, is dat niet de essentie. En dat heb ik ze ook verteld. Het gaat om ons. Om mijn vrouw. Die heeft issues. Want inmiddels lijkt het me, dat als ze echt had willen scheiden, dat ze dat dan wel gezegd had aan het begin. Afijn, ik heb wat dingen te horen gekregen wat die beste meneer nog meer geflikt heeft bij mijn vrouw en ik moet zeggen dat dat er wel voor zorgt dat ik nog minder begrijp waarom juist hij. Maar ik kan daar verder niks mee. Ik heb ze wel nogmaals gevraagd of ze mijn vrouw hierover met rust willen laten. Toen kwam echter een vervelend berichtje: Mijn zoon heeft aan oma laten doorschemeren dat die meegekregen heeft dat er shit is. Niet op vakantie, maar de ruzies die we voor de vakantie hebben gehad ( in de avond/snachts) die gingen over het feit dat ik mijn vrouw beschuldigde van de dingen die ze uiteindelijk bleek te doen en zij die hier fel tegen in ging, hebben hem bereikt. Hij is er wakker van geworden, of was nog wakker. Zeg het maar. Ik heb mijn vrouw verteld dat ikhier de lijn trek. Dit is de grens voor mij. Door zo te schreeuwen tegen mij en tekeer te gaan tegen mij ( over iets wat waar was) heeft mijn zoon dit meegekregen. Denkt hij nu dat papa en mama bij elkaar weg gaan. En dat is mijn grootste vrees geweest. Die nu werkelijkheid is geworden. En daar ben ik zwaar teleurgesteld over. 

Maandag had ik het zwaar. En mijn vrouw ook. Ik heb mijn vrouw gevraagd wat dit nu is. Of dit nu zij is die dit rekt omdat ze bang is dat we niet netjes uit elkaar gaan en omdat ze op zoek is naar een plek, of dat ze dit nog echt wil en echt vechten wil. Het antwoord was: IK wil dit nog. Maar ondertussen bestookte mijn schoonmoeder me met berichten en ook mijn vrouw met berichten dat mijn schoonvader haar eens goed de waarheid wou vertellen. Wederom ben ik achter mijn vrouw gaan staan en haar gezegd dat ik haar steun en dat we gezamenlijk hetzelfde antwoord moeten sturen. Mijn vrouw had blijkbaar een afspraak staan bij de psycholoog gisteren, dus ik hoopte dat daar enigzins wat uit zou komen.

Dit viel helaas tegen. Voor mij dan. Het bleek toch vooral te gaan om haar ouders, hoe ze altijd het gevoel heeft gehad dat ze niks zelf mocht beslissen, hoe ze los probeert te komen maar ze daar nog steeds veel last van heeft gehad. Let wel, ik wist dat ze hier mee zat. Sterker nog: Ik durf mezelf de reden te noemen dat ze de afgelopen 10 jaar steeds minder zich is gaan aantrekken van haar ouders. Omdat ik haar altijd gesteund heb, omdat ik gesprekken ben aangegaan die ze graag zelf zou willen aangaan, maar niet durfde. Omdat ik haar altijd gesteund heb in die discussies, zelfs als ik de waarheid iets genuanceerder vondt. Altijd heb ik naast en achter haar gestaan. 

Afijn, ik heb gevraagd: Wil je er over praten? Ja dat wou ze wel. Toen kwam dit dus naar voren. Ouders, ouders ouder. En dat dat het grootste probleem was waarom ze zich nu zo voelde. Heb je het ook over ons gehad dan? En over wat er gebeurd is? Ja, kort. Maar ze moest daarvoor eigenlijk naar maatschappelijk werk ( Vandaag om 10:00 al). Maar wat er vervolgens uit kwam, sloeg in als een bom: Het kwam er op neer, dat het nu niet meer ging over onze problemen, maar dat ik nu een stok had om mee te slaan...... Echt. Ik heb haar onbegrijpelijk aangekeken. 1. Had ik die stok liever niet gehad, als ik de keuze had en 2. is dat ook gewoon niet waar. Ik heb juist de afgelopen 2 week er vrij veel aan gedaan om het zowiezo op vakantie er niet over te hebben en thuis heb ik alleen vrijdag mijn zegje erover gedaan. Dat kon natuurlijk niet op vakantie, maar thuis heb ik haar verteld wat dit met me gedaan heeft. En het feit dat 2/3 week nadat we ruzie hadden dit al speelde en ik dus als een gek heb willen vechten voor mijn relatie, maar dat zij haar aandacht allang verlegd had. Dat ik dit voelde en daarom steeds in gesprek ging. Dat het oneerlijk is dat ze me na 1,5 maand vertelde dat het echt wel goed kwam, terwijl hij toen al dik 2/3 week in de picture was. Meer niet. Ik heb zelfs in elk gesprek dat we hierover gehad hebben aangegeven dat ik echt begrijp dat haar twijfels en verdriet niet begonnen zijn omdat ze gevoelens kreeg voor een ander, maar om de problemen in onze relatie. Dat we allebei anders naar die problemen kijken, dat kan. Maar nergens bagatelliseer ik het. Uiteindelijk kwam er dan ook uit dat ze vond dat ik een 3-eenheid ben met mijn schoonouders. Daar zakte mij de broek zelfs vanaf. Het was voor mij namelijk veel makkelijker geweest, emotioneel, om mijn schoonouders overal gelijk in te geven. Immers ben ik boos. Over wat ze gedaan heeft. Maar wederom heb ik er voor gekozen om te doen, wat zij nodig was. Niet een boze man die haar boze ouders voed, maar haar ouders duidelijk maken dat ze zich hier neit mee mogen bemoeien. Ondanks het gevoel wat ik daar over heb.

Ik merk wel dat dit me de ogen een beetje geopend heeft. Los van het feit wat ze gedaan heeft, merk ik namelijk dat de wil om te vechten er voor haar helemaal niet is. Haar woorden eenduidig. Ja ik hou heel veel van je en ik wil dit niet kwijt. Maar haar gedrag spreekt dit tegen. Maar ik heb besloten om me hier niks meer van aan te trekken. Gisteravond best een leuke avond gehad waarin ze in de loop van de avond naar me toe groeide en knuffelde vast pakte etc. Samen slapen. Bij me liggen. En vanmorgen wakker worden en het is net alsof je naast een zak bakstenen ligt. Ik heb me er maar bij neergelegd dat dit waarschijnlijk haar emotionele staat is nu en dat ik me daar niet al te veel van aan moet trekken.

We gaan het zien. Dinsdag heb ik een afspraak bij de psycholoog. Om er voor mezelf achter te komen of er voor mij nog wel grond is om dit aan te pakken. Of dat ik zelf ook liever afscheid neem. En om te kijken of er ergens een plekje is waar ik dit weg kan stoppen, zodat we goed worden met elkaar en de kids hier geen last van hebben. Of niet meer dan dat ze nu al blijkbaar hebben gehad. Want de manier waarop dit gaat, is iets waar ik me niet langer in kan schikken. Ik functioneer slecht. Ik ervaar veel verschillende emoties per dag. En dat is iets wat ik gewoon niet meer wil. Als we gaan scheiden, dan gaan we scheiden. Willen we er voor vechten, dan gaan we er voor vechten. Ik denk dat er genoeg is om voor te vechten. Dat als ze meent dat ze de wereld van me houd en dit niet kwijt wil, dat dat de basis moet zijn. En dat we dan eerst aan ons gaan werken, voordat we wellicht verder praten over wat ze gedaan heeft. Maar wederom: Die keuze ligt niet alleen bij mij. Ze moet het zelf willen, voor de volle 100000%.

Vanmorgen om 10:30 heeft mijn vrouw de eerste afspraak staan met de psycholoog over onze relatie. Ik heb haar gisteravond nog gesproken en we hebben in elk geval eens een open gesprek gehad. Ik heb aangegeven dat ze geen dingen meer moet roepen die ze niet meent. Ik had gezien namelijk dat ze op Linkedin haar achternaam veranderd had. Hoewel dit opzich niet iets baanbrekends is, doet het toch ergens zeer. We hebben besproken dat we er voor gaan vechten en tegen zoon gezegd dat mama ook echt niet bij papa weg wil. En dan doe je zoiets. Het zijn kleine mokerslagen elke keer.

Afijn, ik ben met haar gaan zitten en heb het anders aangepakt deze keer. Gevraagd of ik met haar mocht praten. Dat mocht. Over ons. Dat mocht ook.

Ik heb der, uit het hart, verteld wat ze voor me betekend heeft de afgelopen jaren. Dat nu we nog op deze manier verbonden zijn, dit me het moment leek om haar een aantal zaken te vertellen. Omdat het voor mij voelt alsof dit gesprek van vandaag wel eens de definitieve nagel zou kunnen zijn. Dat ik trots op haar ben. Trots hoe ze in de afgelopen jaren zich ontwikkeld heeft van een vrouw die in de pas liep bij haar ouders, naar iemand die ontpopt is tot een prachtige zelfstandige vrouw. Dat ze altijd mijn rots in de branding geweest is. Dat ze voor mij de enige vrouw is waarmee ik de stappen heb willen nemen die we genomen hebben en dat ik ook achteraf die keuze opnieuw zou willen maken. Dat we mekaar echt tekort gedaan hebben door dit in 3 maand zo te laten escaleren. Dat we elkaar tekort gedaan hebben door niet te praten over onze problemen of over de zaken die haar en mij dwars zaten. Dat ik, nu ik begrijp hoeveel mentale problemen ze overgehouden heeft toch nog van haar jeugd en haar ouders, er altijd zal zijn. Dat ze wat mij betreft, als we gaan scheiden, in de woning mag blijven totdat we allebei iets gevonden hebben wat past. Dat ik me niet langer wil laten guiden door de woede die ik heb over wat ze geflikt heeft, maar door de liefde die ik vanaf dag 1 voor haar gevoeld heb. Ik wil niet dat ze in deze shit blijft hangen, omdat ik dwars lig of omdat ze het gevoel heeft dat ik haar voor het blok zet. Ik wil dat ze overtuigd een keuze kan maken voor zichzelf. 

Dat het voor mij onvoorstelbaar is, gelet op hoe verliefd we ooit waren en hoe goed we toch ook echt zijn, dat ik mijn vrouw ga verliezen. Maar dat het nog veel zeerder doet als ik mijn beste maatje zou verliezen. Ik denk dat heel wat sterke koppels een dergelijke vakantie niet door zouden zijn gekomen, maar zelfs na wat er gebeurd is hebben we 1,5 week echt een intieme goede vakantie gehad. Dat sterkte mij in mijn gevoel dat dit nog niet klaar is. En ik heb haar gezegd dat ik dit niet vertel omdat ik hoop dat het wat veranderd, maar omdat ik vond dat ze dit moest weten. dat ze in het proces waarin ze nu zit mbt haar mentale gezondheid, niet langer twijfelen moet aan zichzelf.

Ze was erg verdrietig. Ze gaf aan dat ze me echt niet kwijt wou, dat ze van me hield en dat een goede verstandhouding het allerbelangrijkste is. Maar voor het eerst gaf ze ook aan dat hoewel ze van me houd, ergens in de afgelopen 3 maand het gevoel voor mij vrijwel compleet weggevlogen is. Ik ben hier maar niet op ingegaan, omdat in die 3 maand, 2,5 maand lang de ex aanwezig is geweest. Dus in hoeverre is het gevoel dan weg omdat het gevoel weg is, of omdat ze leuke en spannende dingen beleefd met iemand die overal in mee gaat. Is ook niet zo interessant. Wat wel interessant is is dat dit de eerste keer is dat ze daar eerlijk over is. Wel gaf ze aan dat ze het allerliefste hoopte dat dit weer terug komt. Maar dat ze niet weet hoe. EN daar hoopt ze vanmorgen handvaten voor te krijgen. Ik heb haar ook aangegeven dat ik niet weet hoe ik haar gevoel beter kan laten worden, als ze me constant wegduwt en we niks meer ondernemen. Dan wordt het weer terug in de sleur.

Wellicht hebben jullie wat tips?

Ruud1971! schreef op 01-09-2022 om 09:31:

Wat ik laatst heb gedaan is een hotel boeken met ze tweeen. Telefoon weg en kijken hoe dicht jullie nog bij elkaar staan. Heeft ons tot nu toe wel geholpen om een doorstart te maken in een nieuw "jasje". Volgende boeking ga ik weer maken. Je vergeet elkaar soms en inmiddels nu hier helder dat je ook echt wat met elkaar wat leuks moet gaan doen zeker 1 x per 2 weken.

Dit gaat helaas wel wat verder dan mekaar vergeten. Dus in dat opzicht is dat wat lastiger. Zelf gaf ze aan dat ze hoopt handvaten te krijgen bij therapie hierover. Wat kunnen we wel en niet doen om dat terug te krijgen. Hotelovernachting is natuurlijk 1 ding, maar de intimiteit is er überhaupt niet. Dus wat je dan met elkaar in een hotelletje moet doen. misschien dagje weg zonder de kinderen.

Ruud1971! schreef op 01-09-2022 om 10:01:

Je hebt het over een knuffel, slapen naast elkaar. Is ook intimiteit he. Juist samen op een hotelkamer ben je op elkaar aangewezen zonder afleiding. Praat ook dan ook niet wat er allemaal gebeurt is en ook niet over de kinderen. Wie waren jullie toen jullie elkaar leerde kennen. Maak nieuwe herinneringen tussen jullie. Ze is nog niet klaar voor scheiden zei je. Wil huis nog niet verkopen enz enz. Kreeg hier vaak een reactie van een forumlid. Geduld en scheiden kan altijd nog.

Tijd heelt de wonden of geeft wijsheid. In zo'n positie zit ik nu. Hier lijkt het echt geholpen te hebben en zit zelf sinds 15 juli in zo'n situatie. Maar we moeten wel blijven investeren in elkaar.

Ze geeft aan dat ze nog niet scheiden wil nee. En dat ze me niet kwijt wil. Maar het gevoel terug krijgen, hoe ze dat wil doen. Een weekendje weg boeken heb ik al een tijdje geleden voorgesteld, maar dat zag ze niet zitten. Dat is het lastige er een beetje aan: Echt aangeven hoe ze dit aan wil pakken, doet ze niet. Rust en afstand was iets wat ze wou. Maar zelfs dat wil ze nou niet. Het schommelt als een gek. Het ene moment krijg ik knuffels en hele dikke zoenen, het andere moment besta ik bijna niet.

Zolang ze niet weet of ze zelf hier in wil investeren, zijn alle pogingen van mij zinloos. Ze heeft echt wel dingen aangegeven waarmee ik aan de slag ben gegaan. En ze geeft ook aan dat ze daar blij mee is. Ik ben beter voor mezelf gaan zorgen, ik ben gigantisch afgevallen. Ik ben met mijn gedrag aan de slag gegaan. Dat zijn dan in elk geval de dingen die ze aangegeven heeft waar ze moeite mee had. Maar tot nu toe lijkt dat geen enkele indruk te maken.

Wel heb ik eerlijk gezegd dat er momenten zijn geweest op vakantie dat ik echt een beetje het gevoel had mijn vrouw terug te hebben. Zeker toen we een dagje Coulioure zijn geweest en ze daar echt gelukkig leek en de 2/3 dagen erna. Maar daarna zakt dat heel snel weer weg. Het is lastig om dan de focus te behouden. 

Max88 schreef op 01-09-2022 om 10:23:

[..]

Maar dit is wel een heel ander verhaal dan het jouwe en eerlijk gezegd zou ik niet mee zijn gegaan in jullie oplossing. De oplossing zat ook niet in die hotelkamer maar in jouw volledige aanpassing. Verder denk ik dat niemand zit te wachten op een scheiding, maar je hoeft de boel ook niet eindeloos te rekken als het niet meer lukt.

Dit vooral ja. En dat is misschien ook mijn voornaamste probleem: Voor mijn gevoel staan we vast. Ze geeft aan me niet kwijt te willen, van me te houden. Maar tegelijkertijd blijft die gereserveerde houding, lijkt ze niet echt aanwezig te zijn. En daardoor sta je stil. 

Ik kreeg een blog doorgestuurd van Anna Cara van een psychologe. En die blog heet " Mijn gevoel is weg". En die blog lijkt de spijker op de kop te slaan, kijkende naar wat mijn vrouw me gisteren verteld heeft.

Ze zit nu bij de psycholoog. Ik hoop dat ze daar vooral een richting krijgt. Als ze hoopt dat haar gevoel voor mij terug komt, dan zal ze zich daar ook voor open moeten stellen en die muur die er nu is richting mij moeten afbreken, stapje voor stapje.