Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Als je ziet hoeveel
mannen gewoon weggaan, zonder nog iets te doen voor hun kinderen, zonder iets te betalen, dan is het wel ongelooflijk dom om daar alles op in te zetten. Dan heb je ook nog de groep die nauwelijks iets doet 2 dagen in de 14 dagen de zorg + een paar honderd euro alimentatie, daarmee stopt het voor de meeste vaders wel.
Als je hierover nadenkt is dit niet vanuit een irreële angst, of wantrouwen. Het is juist realistisch, zakelijk en verstandig om na te denken over je eigen toekomst en dat van je kinderen. Dat zou iedere volwassene moeten doen, man of vrouw maakt niet uit. En als er kinderen in het spel zijn dan is de urgentie om goed na te denken nog veel groter.
Onder mijn generatie is het scheidingspercentage inmiddels 50%, dus dat is nogal een risico. Als je 50% kans had dat je huis afbrandde zou je jezelf dan verzekeren? Ja toch?
Mannen hebben het in de meeste gevallen prima voor zichzelf voor elkaar, die zeggen goed voor hun eigen zaakjes. Daarvan zeg je ook niet dat ze dit doen uit irreële angst of wantrouwen. Nu de moeders nog, er zijn nog veel te veel vrouwen die na een scheiding in erbarmelijke omstandigheden komen en zwaar leunen op de bijstand. In hoeverre is het een eerlijke keuze, wanneer dit de consequentie is?
Samen een dergelijke keuze maken betekent ook samen en plan b maken voor als het misloopt, maar daar denken de meeste stellen met een traditionele rolverdeling liever niet aan.
