Bang om te scheiden
Ik ben een moeder van 2 lieve meiden, 5 en 7 jaar. Mijn partner is vanaf het moment dat de kinderen geboren zijn veranderd, geeft vaak aan dat hij spijt heeft dat hij voor een gezin heeft gekozen, heeft ook eigenlijk niets in de opvoeding gedaan. Als hij thuis is, is hij thuis en heeft zijn rust nodig , ik moet hem altijd om hulp vragen, maar uit zichzelf komt vrij weinig, hij is altijd met zijn werk bezig.
De afgelopen jaren waren zwaar, mijn kinderen zijn veel ziek geweest, hebben operaties moeten ondergaan, ook is mijn oudste slecht geboren, waardoor ze nu leerproblemen ondervind, wrs door zuurstofgebrek, dit heeft de afgelopen jaren veel zorgen gegeven en heb ik veel gesprekken op school gehad, heeft onderzoeken gekregen en blijkt ADD te hebben, waarvoor sindskort medicijnen.
Maar alle keuzes heb ik in mijn eentje moeten maken, mijn man gaat alles uit de weg, is geen prater en ontzettend chagrijnig.
Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.
Ik ben eigenlijk alle ballen hoog aan het houden, probeer mijn meiden alle liefde te geven, want ik wil dat ze weten dat ze meer dan gewenst zijn en ik er alles aan doe om ze gelukkig te zien.
Maar mijn batterij is leeg, ik mis echt iemand om me heen, die me steunt, een arm om me heen geeft, en helpt als het een keertje zwaarder is.
Ik werk 2 dagen, doe het huishouden, boodschappen, alle zorg voor de kinderen, mijn man werkt alleen maar en zal nooit eens iets met de kinderen doen, tenzij ik het vraag, hij zal nooit eens vroeger opstaan en zeggen, blijf jij maar eens een keer liggen, ook niet als ik ziek bent, ipv daarvan, slaapt hij de weekenden uit, want hij werkt 5 dagen.
Hij zal nooit de nachten eruit gaan of dit halveren als de kinderen ziek zijn.
Als ik hem om hulp vraag wordt hij 9 van de 10 keer boos.
Omdat ik zijn boosheid wil minderen, laat ik het vaak om dingen te vragen.
Net als vannacht, mijn dochtertje is 5 dagen geleden geopereerd, ik zelf 2,5 week geleden, ik moest nog herstellen, maar dat lukt niet, want iemand moet voor de kinderen zorgen. Vannacht was ik ziek, oververmoeid, kinderen vroeg wakker, lukte niet om te lezen, ik vroeg mijn partner om voor deze keer met de meiden naar beneden te gaan.
Ik krijg een uitbrander, het is niet normaal zo vroeg uit bed, hij is gewoon niet geschikt als vader, dat soort dingen roept hij.
Vervolgens ben ik mijn meiden aan het troosten, kan ik niet meer slapen, zoveelste keer.
Mijn oudste dochter zei vanochtend, mama, papa en jij horen niet bij elkaar, jij bent altijd lief voor ons, maar papa is altijd boos tegen jou en ons, je kan beter een lievere papa zoeken.
Mijn hart brak, en ergens weet ik dat ze gelijk heeft.
Maar ik weet niet hoe, ik werk maar 2 dagen, we hebben net een nieuw huis gebouwd in een kindvriendelijke wijk, mijn kinderen vinden het hier fijn. Ze hebben een hekel aan de BSO, als ik ga scheiden, moet ik meer werken en zij dus vaker naar de BSO.
Voor mijn oudste dochter zou dat ook te vermoeiend zijn , de dagen zijn pittig voor haar en na school heeft ze echt haar rust nodig.
Ik heb vaker met mijn man een scheiding besproken, maar dan zegt ie dat hij alles van me afpakt, ik niet moet denken dat hij ons nog onderhoudt en hij de kinderen van me afpakt.
Ik weet zeker dat er wat mis is met mijn partner hij heeft een ontzettend lage draagkracht en staat makkelijk in het leven, is heel nonchalant en wordt snel boos, hij had vorig jaar beloofd hier hulp voor te zoeken, een verwijzing gevraagd, maar vervolgens niets mee gedaan, we zijn nu bijna een jaar verder nu ontkent hij alles.
Buiten boosheid, kan hij echt vernederen, dat vind ik nog het meest erge, hij is een paar keer van huis weggegaan omdat hij gek werd van ons als gezin, dan geeft hij vaak aan dat hij spijt heeft van ons en dat doet zo'n zeer, niet zozeer voor mezelf, maar ik vind het voor mijn meiden heel erg en geef mezelf vaak de schuld waarom ik nooit eerder wat opgemerkt heb aan hem...
Ik wil heel graag met mijn meiden een leven opbouwen, zonder hem, maar ik weet dat het financieel dan erg moeilijk wordt en ook weet ik dat ik meer moet werken, en dan denk ik, mijn batterij is nu al leeg , hoe moet dat dadelijk dan, hoe ga ik dat allemaal in mijn eentje doen.
Ik krijg er dan naast de financiele problemen ook een lastige ex bij, want als vader zal hij zijn kinderen moeten zien, maar het gevoel dat ik mijn kinderen moet achterlaten bij hem ...... hij heeft nooit voor ze gezorgd, is snel boos, neemt geen verantwoordelijkheid en zal er nooit de nachten uitgaan of ze troosten als er wat is. Hij knuffelt ze nu ook amper, dat zal straks niet anders zijn.
Ik ben bang, echt bang voor wat er komen gaat, aan de andere kant wil ik dat mijn kinderen gelukkig opgroeien....
Wat kan wel
en wat kan niet.
Blijkbaar is er met de geboorte van het eerste kind iets drastisch veranderd in de optiek van je man: dit (kinderen, alle zorg) wil hij niet. Het kan zijn (gok) dat jij onmiddellijk helemaal opgegaan bent in de zorg voor je kind(eren), zeker na zo'n moeilijke geboorte. Maar dat je daardoor meer moeder geworden bent dan partner.
Ondertussen heeft hij een keihard standpunt ingenomen: de zorg voor kinderen doet hij niet. Geen prettig standpunt, maar dat is hoe de kaarten nu lijken te liggen. Je kunt alles eraan doen om hem te bewegen anders te doen, maar dat levert alleen maar strijd en frustratie op. Je kunt het ook accepteren en daarnaar handelen.
Ik denk dat je dan op twee punten alles kunt heroverwegen:
- zijn inkomen maakt het mogelijk da tje slechts twee dagen hoeft te werken en de andere dagen en nachten tijd hebt om te zorgen;
- je kunt ook kijken of het mogelijk is om iemand anders in te schakelen als hulp, bijvoorbeeld in die situatie dat jij ziek bent en je kinderen zorg nodig hebben. Vroeger kon je dan gezinshulp krijgen, dat za nu moeilijker zijn. Het zou dan toch iemand van de familie of een goede bekende moeten zijn, of zelfs iemand die je daarvoor betaalt: inspringen als er teveel op je af komt. Je kunt kijken of je je eigen netwerk kunt vergroten.
Dan zeg je: 'Ik voel in alles dat hij niet om mij en de kinderen geeft.' Het is duidelijk dat hij niets geeft om de zorg (!) voor de kinderen. Het kan zijn dat hij niet verder komt, dan de gedachte dat zijn werk en inkomen voldoende zorg is en dat hij dus op die, indirecte, manier wel zorg draagt voor de kinderen. Maar dat jij meer nodig hebt om het vol te houden, omdat er complicaties zijn.
Iets anders is de vraag of hij niet meer om jou geeft. Mocht het zo zijn, dat jij helemaal moeder geworden bent, dan kan het verzet van hem daarmee samen hangen. Wellicht is het goed om dat stukje nog eens uit te zoeken: geeft hij ook niets meer om jou (als partner). Dat zou kunnen door samen een paar dagen erop uit te gaan. Of de kinderen ergens te laten logeren. Heb je hem nog meer te bieden, dan alleen de zorg voor kinderen en eventuele verwijten aan hem die daarmee samenhangen?
Wat betreft een eventuele scheiding: het wordt zeker geen hemel daarna. De zorg voor de kinderen komt dan echt op jou neer. Wat je kwijt bent is de ergernis dat hij het niet doet.
De kans dat je met een beperkt inkomen in een pasgebouwd nieuw huis kunt blijven wonen is klein. Wellicht is het verstandig om je nu alvast in te schrijven voor een huurwoning.
Je beperkte inkomen zal wel worden aangevuld met kinderalimentatie, partneralimentatie en toeslagen. Over enkele jaren heb je wellicht meer ruimte om meer te werken.
Over bedreigingen (dan pak ik je alles af) zou ik me niet al te druk maken. Er zitten nog heel wat procedures en wettelijke beschermingen om je heen, die hij ook niet zomaar kan negeren.
Tsjor
Bang om te scheiden
Beste Tsjor,
Dat is het lastige, ik ben blij dat hij financieel een grote steun is, maar zijn idee is dat hij de weekenden en avonden zijn rust nodig heeft en hij bij zijn standpunt blijft dat de zorg voor de kinderen bij mij behoren, hij zal nooit zeggen, ik ga met de kinderen een spel doen of naar de speeltuin, hij zoekt het gewoon niet.
Het gaat er niet zozeer om dat hij niet helpt, maar emotioneel heb je ook weleens steun nodig, zo ook met de keuzes voor de kinderen, mijn dochter is sinds dit jaar op speciaal onderwijs gestart, dat gaat ook niet zonder slag of stoot, kost veel energie en geregel, maar op die vlakken houdt hij zich ook af afzijdig.
Ik moet de kinderen naar 2 scholen brengen, ze moeten met regelmaat naar de dokter, thuis heb ik geen kabouters....
Toen ik ooit een hersenschudding had opgelopen tijdens onze verhuizing en ik een week niets mocht doen, was hij mega boos op mij, hij had vrij genonen en moest alles alleen doen, hij vond dat il het advies van de arts niet zo letterlijk hoefde te nemen en een hersenschudding wel meeviel.
Dat wad na de ge oorte ook, ik had pre eclampsie, zat tegen het HELP syndroom aan, heb weken in het zieke huis gelegen met onze kleine meid. Toen we thuiskwamen, moest ik hem echt vragen om hulp, ik was nog herstellende, hij had toevallig een week vrij, maar alles was teveel gevraagd, we hadden geen recht meer op kraamzorg, omdat ik in het ziekenhuis had gelegen en geen helpende familie.
Het lastige is, dat we geen zussen/ broers hebben, zijn ouders heeft hij weinig tot geen contact mee en ik heb geen ouders die kunnen ondersteunen, dus zo makkelijk verbreed je je netwerk niet,. We hebben vrienden, maar die werken allemaal en hebben genoeg aan hun eigen kinderen
Je man
klinkt als een regelrechte hork. Waarom heeft hij nog een tweede kind gekregen toen de eerste hem zo slecht beviel?
Voor de rest zou ik toch echt meer gaan werken als ik jou was. Allebei je kinderen gaan vijf dagen naar school en je man werkt die dagen, dus je zit nu drie dagen alleen thuis. In die tijd kun je beter ook werken, zodat je zelfstandig bent en niet meer afhankelijk van zijn inkomsten.
Ik zou niet bij hem blijven. Zo'n boze gefrustreerde man verziekt je hele leven. Je zou een leuker leven hebben zonder hem. Dus stap 1: word zelfstandig, stap 2: ga bij hem weg en bouw een mooi, liefdevol thuis voor je kinderen, dat verdienen ze.
Bang om te scheiden
Hoi Lanza,
Ik wou dat ik meer kon werken, ik ben astmatisch heb regelmatig longinfecties, reuma. Mijn kinderen zijn regelmatig ziek, waardoor ze soms niet naar BSO en school kunnen. Dat is ook de reden waarom ik maar 2 dagen werk. Het is vaak in de wintermaanden al lastig om voor die 2 dagen werken opvang te krijgen als ze ziek zijn.
Als ik iedere dag kon werken, was voor mij de keuze niet lastig.
Doordat ik vroeg in de overgang ben geraakt, konden we in eerste instantie geen kinderen krijgen, ook niet via IVF, ik ben op wonderbaarlijke wijze toch zwanger geraakt , na de eerste kreeg ik te horen dat de enige kans om nog zwanger te ralen kort daarna was, ik moest blijven voeden, zodat mijn hormoonhuishouding op gang bleef. Er zit maar 1 jaar en 4 maanden leeftijdsverschil, ik wilde graag een broertje/zusje voor de eerste. En eerlijk gezehd in die tijd dacht ik dat hij nog bij zou draaien, moest wennen aan het vaderschap en nog veel verdriet had omdat in eerste instantie die kinderwens niet in vervulling ging.
Help jezelf
Wat een nare situatie voor je. Ik kan me voorstellen hoe zwaar je het hebt. Maar toch, je kan van alles veranderen maar Niet je man. Het kan wel zo zijn dat als jíj gaat veranderen, hij vanzelf ook in beweging komt. (Deze wijze les heb ik helaas pas geleerd toen ik al gescheiden was na 30 jaar aanmodderen). Ik ben het eens met Tsjor. En wat ook vaak meespeelt, mannen begrijpen vaak een vraag niet. Ze willen een duidelijke - oordeelloze- opdracht. "je moet even boodschappen doen want ik ben ziek". En wat gebeurt er als je níet ingaat op zijn boosheid als hij iets moet doen? Het kan zijn dat ie gewoon niet goed kan schakelen. Dat zijn eerste reactie daarom boosheid is. Twee opties: je schouders ophalen, het niet persoonlijk nemen en als ie 't dan toch gedaan heeft laten weten dat je 't fijn vond dat ie 't heeft gedaan; of meteen tor de orde roepen.
Maar het zal niet vanzelf gaan. Misschien kan een coach jou helpen om uit te vinden wat jij wil en sterker te worden.
En wat was het dat jullie in elkaar aantrok in het begin? Kan je dat nog terughalen? En daar meer aandacht aan geven?
Quote:
En wat ook vaak meespeelt, mannen begrijpen vaak een vraag niet. Ze willen een duidelijke - oordeelloze- opdracht. "je moet even boodschappen doen want ik ben ziek".
Zo. Jij dacht, laat ik de totale mannelijke wereldbevolking eens over een kam scheren. Dit is echt bullshit, mannen zijn heel goed in staat zelf initiatief te nemen, zelf aan dingen te denken en te regelen. Ik zie ze niet anders doen.
Het zou niet eens nodig moeten zijn dat ze het hem vraagt. Als de ander ziek is, dan zou je als normaal persoon kunnen weten dat er bepaalde taken gedaan moeten worden die dag, zoals boodschappen doen, die jij als verantwoordelijk persoon voor het huishouden en je gezin dus moet oppakken die dag. Mijn man is daar prima toe in staat en andere mannen ook. Er zit dus iets mis bij de man van ts, niet bij haar.
Lezen Lanza
"vaak" is niet de totale mannelijke wereldbevolking en jouw ervaring is duidelijk een andere dan de mijne. Er is niks mis met TS. Maar een ander “veranderen" is niet mogelijk zonder zelf eerst aan de slag te gaan.
Het beste
is om alles eens te laten vallen, zodat iemand er zelf achterkomt en tegenaan loopt. Hij zal toch moeten eten. Hij zal toch schone kleding aanmoeten. En zo nog 100 dingen op een dag.
Ts kun je niet een weekje weg boeken voor jezelf? Zonder man, zonder kinderen. Laat het hem maar eens opknappen. Geen eten achterlaten, geen lijstjes maken. Niks.
Je zal zien dat hij het allemaal best kan. Alleen hij voelt zich normaal gesproken niet geroepen , omdat jij toch wel alles doet.
wat lost scheiden op?
Wat veranderd er als je gaat scheiden? Je moet dan sowieso alles alleen doen, iets waar je nu ook al tegen aan loopt, het enige verschil is, dat je, als je scheiden gaat, kans loopt om een nieuwe, lievere man te vinden, waar je wel steun van krijgt.
Wat je zou kunnen doen is in ieder geval alvast wat voorbereidingen treffen, en ga je zelf zo goed mogelijk inlezen in wat een scheiding financieel, in jouw situatie inhoudt. Schrijf je in ieder geval in voor een huurhuis en je hebt inderdaad, zoals Tsjor al schrijft, recht op allerlei toeslagen, zorgtoeslag, huurtoeslag, kindgebonden budget, kinderbijslag, kinderalimentatie en waarschijnlijk ook partneralimentatie. Ik had een heel laag inkomen toen mijn ex plotseling verliefd werd op een ander en wilde scheiden. Pas toen ging ik uitzoeken waar ik allemaal recht op had en dat viel me enorm mee. Uiteraard vond ik de scheiding heel erg, het kwam allemaal zo onverwacht, maar qua inkomen viel het gelukkig dus wel mee. Wij hadden een goedkoop huurhuis, waar ik in kon blijven, dus dat was wel een prettige bijkomstigheid.
Daarmee wil ik niet zeggen dat je meteen maar scheiden moet hoor. Maar weten wat het financieel allemaal in gaat houden is wel prettig om te weten. Misschien kan je instelling zijn, ik hou dit nog even vol tot ik een huurhuis voor mezelf heb en daarna stap ik op. Dan kan je er een beetje naar toe leven. Maar dan moet je echt alles alleen doen, maar dat doe je nu natuurlijk ook al.
Kan je niet eens praten met je man, op een moment dat hij niet moe, boos of gefrustreerd is, hoe hij de toekomst samen ziet? Of samen een aantal gesprekken met een relatietherapeut voeren, wat wil hij eigenlijk, zou hij werkelijk zonder jou en de kinderen verder willen, of is hij misschien wel overspannen o.i.d?
Ook als ze geen
andere man ontmoet kan een scheiding enorm veel opleveren. Geen negativiteit en agressiviteit meer in huis. Niet altijd op je tenen hoeven lopen om die ander maar kalm te houden. Veel meer rust en ruimte voor haarzelf en de kinderen. Verhoogde eigenwaarde en plezier in de dingen die voor haar belangrijk zijn.
Huishoudster
Als ik je verhalen zo lees, wil je man helemaal geen vrouw als partner, maar een huishoudster.
Wat voor voorbeeld had hij vroeger thuis?
Was/is zijn moeder ook de huisslaaf/huissloof en commandeert zijn vader zijn vrouw ook in de rondte?
Ik zeg ook. Boek een week ver weg en laat je man het maar eens oplossen.
Bang om te scheiden
Bedankt voor jullie reacties.
Scheiden doe je inderdaad niet zomaar, en veel dingen die gezegd worden kan ik me in vinden.
Ik heb me altijd ingeschreven laten staan bij een woningbouwvereniging met de gedachte, je weet nooit wat er gebeurd.
Je hebt altijd een ideaalbeeld, man, kindjes, huisje boompje , beestje en het voelt als falen voor je kinderen als je alles uit elkaar rukt.
Ik ben me inderdaad aan het verdiepen in allerlei zaken, maar dat maakt me eerder angstig dan positief.
Wat Lanza zegt is zo waar, ik loop enorm op mijn tenen, hij heeft ons nog nooit geslagen, maar is snel verbaal boos en zegt meteen kwetsende dingen, ik ben altijd bezig om te sussen of ontwijken en leg ook altijd uit dat het niet aan de kindjes ligt, dat papa het soms moeilijk vind om veel te doen etc. Ik wil namelijk niet dat zij zichzelf ergens de schuld van geven als ze ouder zijn, want het zijn echt lieve meiden, daar heb ik echt geluk mee, daarom voelt het als mijn plicht om ze zo goed mogelijk door het leven te laten lopen en ik weet nog niet wat de beste manier is.
Ik wil dat ze kunnrn studeren en gewoon kleren kopen als het nodig is, dat ze een keer wat leuks kunnen doen....
En Merel, de vraag hoe het in het begin was, we waren echt verliefd, en hij had en heeft nog steeds heel veel humor en is voor de buitenwereld sociaal, in het begin van onze relatie praatte hij wat meer en luisterde. We hadden vreselijk veel lol.
Nu zit hij alleen op zijn mobiel en I pad.
Ik probeer s'avonds weleens te praten, maar hij ontwijkt alles of wordt boos en zegt dat ik maar moet verttekken. En soms geeft hij ook weer aan dat hij ons niet kwijt wil en heeft hij laatst bij mijn moeder aangegeven dat ik hem structuur geef en we elkaar aanvullen op dat gebied, dat hij daardoor meer stappen op het gebied van werk kan nemen en hij daar blij om was.
Maar ik dacht, ik ben geen begeleider, zo voelt het namelijk wel.
Het is zo belangrijk om een arm om je heen te hebben, als ik weleens verdriet heb om bijv mijn oma die nog maar 2 maanden te leven heeft, zal hij zich echt niet omdraaien om te troosten... dat vind ik echt vreselijk, ik snap niet dat iemand zo gehard kan zijn .
Ik weet wel waar het uit voort komt, zijn ouders zijn laagbegaafd, he ben nooit liefde gegeven , nooit eens naar de speeltuin of picknick of andere leuke dingen, ze wilde dat hij na de basisschool al ging werken, zonder gekheid. Hij heeft zichzelf aangemeld bij een opleiding en gewerkt voor school. Hij is vroeg gaan werken en heeft zich langzaam opgewerkt bij bedrijven, nu is hij directeur. Dus in die zin, hij heeft van ver moeten komen en veel last op zijn schouders gedragen vanaf jonge leeftijd.
Daar sta ik dan ook weleens bij stil, hij heeft het niet makkelijk gehad, ik weet ook zeker als we weg zouden gaan, dat hij in een zwart gat be lkand, ook al zegt hij van niet. Maar zijn wisselende buien en geen verantwoordelijkheidsgevoel maakt het moeilijk, daardoor loop ik op mijn tenen
De andere kant
Dit draadje raakt mij omdat ik dingen vanaf de andere kant lijk te herkennen, voordat ik verkeerde dingen schrijf een vraag. Hoe zijn jullie op het idee gekomen om een huis te bouwen ondanks de spanningen?
Nadeel van scheiden..
..is dat je geen invloed meer hebt op hoe er met de kinderen omgegaan wordt als jij er niet bij bent. Ofwel; hoe vader het alleen met ze doet. (Tenzij je alle contact tussen vader en kinderen af wilt kappen, maar ik neem aan dat je niet zover gaat.). Die gedachte heeft mij ooit jaren van echtscheiding af gehouden.. het idee dat ze alleen bij hun vader zouden zijn, zonder mij als buffer cq bescherming. Ik ben uiteindelijk pas gescheiden toen kinderen al behoorlijk ouder -en weerbaarder/zelfstandiger- waren.
Als dat ook jouw angst is, zou ik beginnen met wat hierboven is aangegeven. Hem kun je niet veranderen, jouw eigen houding tegenover hem wel. Uit je onderdanige en over-zorgzame rol stappen (je bent zijn moeder niet!). Wie weet wat verassends daar uit komt.
Bang om te scheiden
Vader,
Dat was iets wat hij heel graag wilde, een nieuw huis, en ik ook, dichter bij mij ouders, een fijne plek voor de kinderen.
Maar we hebben tijdens de bouw gehuurd gezeten, mijn partner was continu op de bouw en laat thuis, dis veel minder spanning en op de een of andere manier gaf hem dat rust en voldoening.
Dus die tijd was eigenlijk rustiger....
Bang om te scheiden
Paasei,
Precies, ik weet dat de kinderen dan heel veel tekort komen en ze kunnen echt niet zonder mij, als papa dagen weg is voor zijn werk, vinden ze niet erg maar als ik een etentje heb is het een drama.
Dus dat is merendeels de reden dat ik blijf en het zo goed mogelijk probeer te doen.
En als de kinderen groot zijn, is de stap niet zo moeilijk meer, denk ik....
Ik vrees dat je keuzes moet maken
Wat een rotsituatie, ik snap dat je het zwaar hebt en even niet meer ziet.
Ik ben bang dat er ook geen oplossing is waarmee je àlles tackelt; en je leefstijl behouden (financiën) en hulp bij je dochters én van je sjacharijnige man af.
Even een rare oplossing; als hij nou een appartement gaat huren waar hij deels in verblijft om zich op z’n werk te kunnen richten zonder de lasten van het gezin? En op gezette tijden bij jullie aanhaakt bv om te eten oid? Dan heb je iig de negatieve factor minder en kan je ook niet teleurgesteld worden in z’n reactie als hij het weer laat afweten.
na mijn scheiding
Ondanks dat ik niet wilde scheiden voelde ik toch na mijn scheiding een enorme rust en opluchting (onverwacht). Mijn partner was de laatste jaren ook niet meer zo betrokken. Hij uitte dat niet zoals bij TS in boosheid maar mijn ex was een soort van onverschillig/afwezig. Veel inzichzelf gekeerd.
We hadden zelden ruzie maar gezellig was het zelden.
Toen hij dus opstapte dacht ik dat ik dat vreselijk vond, maar eigenlijk, na een week (al) ongeveer vond ik het wel prettig. Ik hoefde me niet meer te irriteren aan zijn gedrag. Hij was ook vaak heel laat thuis (werk, naar vrienden, naar sport) en dat vond ik niet leuk, zei hem dan ook, waarom ben je liever weg dan hier? Dat is toch niet gezellig voor ons. Dan werd hij niet boos maar hij liet wel blijken dat het onzin was, en dat hij toch ook een eigen leven had (dat werd met de jaren meer en meer) Dus toen hij eenmaal weg was, gaf me dat rust, niet meer dat rotgevoel van iemand die bij je is, maar niet bij je wil zijn. Alles alleen doen, dat deed ik toch al jaren, dus dat was ik gewend.
Dus wat anderen ook al schrijven, het kan ook enorm opluchten.
Goed dat je al die jaren nog ingeschreven bent gebleven voor een huurwoning.
Toen mijn ex vertrok ben ik dus de financien onder de loep gaan nemen en heb alles in kaart gebracht. Rondje bezuinigingen doorgevoerd (beter abonnementen hier en daar afgesloten, had me daar nog nooit in verdiept (omdat het ook niet perse moest) en nu wel, gaf me wel een goed gevoel, alles in eigen hand te hebben. En ik kwam dus, dankzij alle toeslagen best prima rond met mijn lage inkomen.
Dus ja, geef het nog een kans door te proberen relatietherapie te doen, wat zit hem dwars, waarom doet hij zo naar tegen jou/jullie, heeft hij wel door hoe kwetsend en vernederend hij praat? Hopelijk lukt dat te doorbreken met een therapie. En anders kan je altijd nog een scheiding inzetten, wanneer je alles geprobeerd hebt.
Mijn kinderen gaan trouwens nooit naar hun vader, hij is nog steeds met zichzelf en nieuwe partner bezig, kinderen waren al wel wat ouder, en zij pikken dat gedrag niet, dus zien ze elkaar niet meer.
Het klinkt alsof
je man flink met zichzelf in de knoop zit. Misschien een idee voor hem om hiermee naar de huisarts te gaan? Wellicht zouden gesprekken met een psycholoog iets kunnen opleveren. Ook zou hij iets aan zijn woede kunnen doen. Je hebt angst management cursussen.
Als ik jou was dan zou ik zeggen dat je vanavond met hem wil praten. Vervolgens gaan jullie samen aan tafel zitten, of op de bank. Telefoons weg. Geen televisie aan. Geen radio, of andere afleiding.
Dan vertel je hem dat je op het punt bent gekomen dat je het niet langer aankunt. Dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan. Dat het je pijn doet om hem zo boos te zien en dat je het idee hebt dat hij zich afsluit voor je en voor jullie gezin. Praat vanuit je eigen gevoel, zonder verwijten te maken. Probeer echt tot hem door te dringen en misschien kun je hem een beetje sturen richting huisarts, omdat je je echt bezorgd om hem maakt.
Bang om te scheiden
Lanza,
Ik dacht dat dat mij 4 maanden geleden gelukt was, hij had een verwijzing aangevraagd naar psychiatrie voor verder onderzoek.
Deze moest hij scannen, ik heb 100 x gevraagd of hij dat niet vergat, of ik het zou doen.
Telkens werd er gezegd, hoe vaker je ernaar vraagt, hoe langer het duurt voordat ik het doe.
Nu vorige week, was ik er na een maand niets over gehoord te hebben , weer over begonnen, toen gaf hij aan het niet nodig te vinden, dat er niets met hem aan de hand is en ik er een probleem van maak.
Dat hij nooit gezegd heeft hulp in te schakelen, dan zak je door de grond, en denk je, hoe kan het dat je dit zo doet?
Ik heb ook weleens gedacht om zelf hulp in te schakelen, maar de situatie verander ik niet. Ik kan mezelf een houding aanleren dat het me allemaal koud laat, maar daarmee zal zijn gedrag niet veranderen.
Ik weet ook dat als ik ga scheiden, ik geen netwerk heb om de kinderen bij ziekte etc op te vangen.
Het feit dat ik weet dat ik op niemand kan leunen, maakt het extra lastig.
Ik zie vaak om me heen dat mensen op een opa en oma kunnen terugvallen, daar kan ik weleens mega jaloers op zijn.
Mijn vader werkt heel veel en mijn moeder gaat al jaren niet goed, die vang ik regelmatig op met verdriet en zorgen, mijn zus heeft Borderline en zit al 12 jaar in een kliniek.
Dat heeft van jongs af aan door problemen die ze had en maakte echt een stempel op het gezin gedrukt, nu nog is het contact met haar heel zwaar, hoe lullig het klinkt, ik heb op een bepaald moment afstand gedaan van mijn zus, nog weleens bel en app contact, maar dat kunnen mijn ouders moeilijk begrijpen, want ze is wel ziek.
Dat krijg je er dan bij, het was zo fijn als je gewoon eens iemand had die even zei.....ik ga wel wat leuks doen met de kids , dan kan jij voor een paar uur jou dingen thuis doen......
En vrienden.... het is heel druk op onze feestjes, maar als je iemand nodig hebt, dan is er ook niemand.
Ik kan ze dat ook niet kwalijk nemen, zij hebben ook een gezin en eerlijk gezegd, ik app en bel een vriendin als het niet goed gaat, maar op de koffie gaan heb ik ook weinig tijd voor....
Joyce
Je schrijft hierboven: Ik weet ook dat als ik ga scheiden, ik geen netwerk heb om de kinderen bij ziekte etc op te vangen.
Het feit dat ik weet dat ik op niemand kan leunen, maakt het extra lastig.
Maar in feite heb je dit probleem toch nu ook al? Je kan niet op je man leunen, en alleen doe je het toch al.
Netwerk
Hoe is het contact met de ouders of andere familie van je man? Wonen zij in de buurt en zouden zij je eventueel met de kinderen kunnen helpen?
Je kunt niet verwachten dat ze hun zoon afvallen. Je zult dus niet veel bevestiging van ze kunnen krijgen. Maar misschien weten zij stiekem best hoe lastig hun zoon is en zouden zij bereid zijn omwille van hun kleinkinderen een stap naar voren te doen?
Je zit in een heel lastige positie. Sterkte!
Groet,
Jo Hanna
Moeilijk
Joyce, wat een moeilijke situatie.
Overigens ook heel herkenbaar met het er alleen voorstaan en een man die vindt dat geld verdienen wel genoeg is (daar komt het op neer). En dan werkte ik wel 4 dagen (maar zelf wel gezond, gezonde kinderen en wel een sociaal netwerk (vooral moeders van vriendjes, familie wel 1 dg per week maar verder niet heel veel ivm te ver weg).
Weet je dat de partneralimentatieregels gaan veranderen?
Als je een echtscheiding voor 1 januari 2020 aanvraagt heb je recht op 12 jaar PA, erna nog maar op 5 jaar. In jouw situatie qua gezondheid zou je PA heel goed kunnen gebruiken. Dus het is zaak nu toch te bedenken (en via juridisch loket - even snel lang gaan) je gedachten over te vormen.
Ik heb een vergelijkbare situatie (ook dingen ontkennen die eerder gezegd waren) erg lang laten bestaan. Om allerlei redenen. Uiteindelijk gezegd te willen scheidenZ man had daarvoor wat andere dingen in zijn leven meegemaakt waardoor hij toch iets anders over dingen ging nadenken. Dat was een geluk. Daardoor heeft hij na die scheidingsmelding wel professionele hulp ingeschakeld en is met andere mensen gaan praten waarvan ik vermoed dat die ook zeiden dat hij meer moest doen. Is daardoor dus echt veranderd en het is een stuk beter geworden.
Zo’s scheidingsmelding kan dus een wake up call zijn.
Maar eerlijk gezegd denk ik vooral dat als hij niets wil doen aan zijn eigen gedrag en professionele hulp je ondanks alles beter af bent zonder hem. Je hele leven op eieren lopen en bij iemand zijn die qua gedrag laat zien niet bij jou te willen zijn en niets voor jou/jullie te willen doen is echt een ongezonde omgeving en slecht voorbeeld voor je kinderen.
Maar dus wel slim snel de echtscheiding aan te vragen. Zoek juridische hulp om die kan snel uit te zoeken.
Tot slot: probeer contacten aan te leggen met ouders van vriendjes van je kinderen.Misschien kan jij hun kinderen eens opvangen en omgekeerd.
En als ze weer ziek zijn, zeg dan gewoon dat jij moet werken en vertrek vrieger naar je werk. Wat doet je man dan? Die laat ze toch niet alleen thuis?
Los niet alles op. Zet hem gewoon voor het blok. Door alle op te lossen, gaat hij echt niet harder lopen.
Dat idee dat ft werken
voldoende is, hoelang zou het duren voordat vaders erachter komen dat dit in 2019 echt niet meer voldoende is? Of iets om je achter te verschuilen, of als excuus te gebruiken?
Als ik kijk naar mijn man en mij dan is het altijd de normaalste zaak geweest dat je naast ft werkuren ook nog de zorg voor de kinderen hebt, een huishouden, administratie, mantelzorg en sociale dingen.
Dat is veel, zeker, maar het hoort er gewoon bij. Het idee dat je na je werk naar huis rijdt waar je bordje klaarstaat en je zo kunt aanschuiven en daarna met een krantje op de bank in slaap kunt vallen is echt een luxe uit een vergane tijd.
Jasmijn
Hoi jasmijn.
Dat is zo, maar nu werk ik 2 dagen, dan heb ik tijd om de rest op rit te krijgen. Als we gaan scheiden moet ik 4- 5 dgn werken, dat lukt niet met mijn gezondheid, maar hoe doe ik dat met de rest, ki deren kunnen niet meer sporten, nooit meer met vriendinnetjes afspreken na schooltijd omdat ze naar de BSO moeten....
Johanna
Hoi Johanna,
Mijn schoonouders wonen op anderhalf uureisafstand en zijn beiden laagbegaafd, ze hebben elkaar bij de IBN leren kennen, instantie waar mensen werken ,dat varieert van syndroom van down tot laagbegaafd.
Mijn partner heeft zichzelf min of meer opgevoed en was al vroeg uit huis. Hij heeft zijn scholing zelf moeten regelen , heeft pas op oudere leeftijd HBO opleidingen gedaan, omdat hij hiervoor eerst moest sparen.
Ziin zus is ook zo, heeft verkeerde vriendjes,totaal anders, het contact is verwaterd.
Ik heb een zus die al 15 jaar in de kliniek zit voor Borderline, mijn ouders kunnen dit niet meer aan, alles is ze teveel, waardoor ik ook niet veel op hun kan leunen.... en vrienden hebbben we zeker, maar die werken ook en hebben hun eigen gezin
Herkenbaar
Ik ben een man en herken het gedrag van jouw man voor een deel.
Het klinkt alsof je man niet voldoende kan ontspannen en zijn energie eens op een andere manier gebruikt buiten zijn werk.
Doet hij aan sport? Zo niet dan zou hij wellicht eens flink moeten gaan hardlopen of tekeer moeten gaan in de sportschool. Ook een simpele fietsrit zou kunnen schelen. Ook als hij daar geen energie voor heeft, toch doen.
Ik ben heel benieuwd hoe hij zich na zo'n "sessie" voelt. Even de kop leeg maken.
Volgens mij gaat hij namelijk te veel op in zijn werk en blijft daar dan in hangen. Dan zit zijn hoofd vol en kan hij het gezinsleven er niet bij hebben. Toen jullie samen waren was dat denk ik minder erg omdat hij het buiten zijn werk minder druk had.
Eigenlijk zou hij dagelijks na zijn werk, voordat hij thuis komt moeten sporten, maar dat is in praktijk vaak niet haalbaar.
Onzin
@Lanza Onzin wat je schrijft. Het hoort er echt niet gewoon bij en het is niet wat een man denkt of vindt, maar wat je als stel samen afspreekt en regelt.
Ik ben een man van 41 en heb in mijn directe omgeving meerdere stellen met kinderen waarbij de man fulltime werkt en de vrouw niet "werkt" maar voor de kinderen en het huishouden zorgt.
De vrouwen hebben genoeg tijd voor het gezin, de mannen hebben genoeg tijd om zich te focussen op werk en kunnen 's-avonds en in het weekend tijd doorbrengen met de kids en hoeven zich niet druk te maken om de boodschappen of de badkamer te soppen. Ideaal voor iedereen.
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is.
Scottsdale
In mijn optiek zijn het vaak juist de vrouwen die zonodig nog een baantje moeten hebben omdat vriendinnen of zussen dit ook hebben en vinden dat dit "gewoon zo hoort". Een gedachtengang die allang weer achterhaald is..
Is dit serieus? De vrouw moet er zonodig een baantje bij? Voor de leuk of zo? Volgens mij hebben de meeste vrouwen tegenwoordig een volwaardige baan. Ik werk zelf ook 32 uur en ben met mijn inkomen volledig economisch zelfstandig mocht dat ooit nodig zijn. Ik heb geen baantje omdat mijn zus dat ook heeft. Ik heb een baan omdat in een hbo opleiding heb en na het afronden ben ik gaan werken en ik ben nooit meer gestopt. Heel normaal volgens mij.
En achterhaald? Wat is er dan precies achterhaald?
Prima
Prima, dat je een baan hebt, als je dan maar niet zoals Lanza gaat zeggen dat dit zo hoort. Er hoort helemaal niets. Die gedachtengang is achterhaald.