Afspraken halen en brengen kids
Hallo allemaal,
6 jaar geleden ben ik gescheiden van de vader van mijn twee kinderen. We hebben ons huis moeten verkopen en ik moest dus verhuizen. Mijn tweede zoon is extreem prematuur geboren en is jaren ziek geweest. Vanwege mijn jongste zoon ben ik dichter bij mijn ouders en zus gaan wonen, zodat ik een vangnet had voor de kids. Mijn ex heeft toestemming gegeven. We hebben de afspraak dat hij het ene weekend haalt en ik haal en het volgende weekend andersom. (Hij is is direct gaan samenwonen met de vrouw waar hij mee vreemd gegaan was en is inmiddels met haar getrouwd.)
Mijn Kids gaan al vanaf het begin om de week een weekend naar hun vader. Helaas hebben zich situaties voor gedaan dat mijn ex mij bedreigd heeft, mijn ouders bedreigd heeft, mij uitgescholden, mijn jongste is mishandeld zonder aantoonbaar bewijs, niet aan de afspraken houdt, die in het oudersschapsplan staan. En ondanks dit alles heb ik de kids nooit thuis gehouden en blijven ze gaan. Ze zijn nu 3 weken bij hun vader en moeten morgen weer naar school.
Ik heb gevraagd of ze zaterdag terug konden komen, antwoord was nee. Daarna gevraagd of ze zondag middag thuis konden komen, maar geen antwoord. Ik appte mijn zoon van 11 en vroeg wat hij wilde. Hij wilde graag in de middag en ik gaf aan dat hij dat aan zijn vader moest vragen. Mijn ex is boos geworden dat ik het via de kinderen speel, maar zo is het helemaal niet gegaan. Voor straf brengt hij ze pas om 19.00 uur thuis. (jammer want dat houdt in dat ze bijna direct naar bed moeten. Dit heb ik ook uitgelegd aan mijn ex maar hij doet het niet).
Ik ben (opnieuw) klaar met mijn ex man en ik ben van plan de kinderen niet meer te brengen of halen. Hij mag ze blijven zien, natuurlijk, maar dan mag hij het zelf gaan doen. Brengen en halen! Ik woon in Brabant en hij in Utrecht.
Wat denken jullie? Als hij zich niet kan inleven in de kinderen en mij alleen maar dwars blijft liggen, is dit de consequentie.
Groeten Joylinn
Eppos
'Ik zit er wel behoorlijk mee dat mijn zoon wil weten wie de ruzie is begonnen en zegt dat papa zegt dat mama hem pijn heeft gedaan.'
Kun je het niet neutraal houden? Een paar suggesties:
- vergelijken met verliefd worden, ook geen reden voor;
- vergelijken met een vriendje of vriendinnetje van hem van vroeger, waar hij nu geen kontakt meer heeft;
- allebei pijn, want eigenlijk wil je allebei niet dat het slecht gaat;
- geen schuld (wie het eerste vraagt naar schuld);
- andere verwachtingen, eerst denk je dit, maar dan blijkt dat..., jammer, teleurstelling, boosheid.
Ik zou een korte formulering kiezen die zo dicht mogelijk bij de waarheid komt, zonder dat die de een of de ander de schuld geeft, iets waar hij zelf ook wat aan heeft als hij in de rest van zijn leven iemand tegenkomt waar hij vriendschap of liefde voor voelt, wat dan toch weer omslaat in boosheid of onverschilligheid.
Tsjor
Tsjor
Dat zijn inderdaad wel eens voorbeelden die lijken op wat ik wel eens heb gezegd bijv.: Als je ruzie hebt met een vriendje hebben jullie vaak allebei iets lelijks gezegd of gedaan. En soms vind je dat jongetje of meisje dan niet meer aardig en leuk om mee te spelen voor een tijdje.
Ik speel het dan toe op een situatie uit zijn eigen korte leventje.
De waarheid ligt veel te moeilijk (nog) misschien. Hij merkt dat ik vader niet wil zien en misschien voelt hij hoe ik daar natuurlijk ergens mee zit. Ik voel aan alle kanten dat het niet goed is maar weet dat het de beste oplossing is om ook mezelf te beschermen. En wat vader doet speelt echt een rol in niet meer vertrouwen op een eventuele verbetering waardoor ik het wel zou kunnen. Ik kamp daar zelf vooral mee waar ik hem natuurlijk niet mee wil belasten. Er zijn meer ouders die elkaar niet zien en kind via andere weg naar de andere ouder laten gaan. Maar ik ben echt alle oplossingen nabij.
Ik ben iemand die eerlijkheid hoog in het vaandel heeft. Plus rechtvaardigheid. Voedt beide kids op met eerlijkheid duurt het langst en gevoelens mogen er zijn.
Mijn zoon is op de wachtlijst gezet voor een kindercoach. Ik krijg ouderbegeleiding om inderdaad die neutrale houding aan te houden. De tips die ik daar kreeg is zodra hij iets zegt wat voor een van de ouders nadelig lijkt te zijn is zeggen dat de situatie dat papa en mama elkaar niet mogen heel lastig voor hem is. Ik herken wat hij vraagt. Ik wil ook eerst goed weten waar ik op oordeel. Hij zei nu voor de laatste omgang: ik ga papa wel zeggen dat hij heeft gelogen over jou pijn doen. Ik zeg niets over de waarheid, hij concludeert dan dat het niet kan kloppen (zonder dat ik iets negatiefs heb gezegd en dus neutraal blijf). Kind vind het gelijk nodig dat de andere ouder mag weten dat hij snapt dat het niet aan die ene ouder ligt. En ik ben alleen maar bang dat kind iets zegt waardoor ik straks die moeder ben die vader slecht praat.
Die van allebei pijn is wellicht te proberen. Ik praat helemaal niet over wat ik echt voel betreft zijn vader. Hooguit dat ik hem niet aardig vind. Misschien is het tijd voor een volgende fase om daar iets meer uit te diepen. Dat papa en mama allebei heel erg verdrietig zijn geweest toen hij nog maar heel klein was. Is dat niet gelijk te veel?
Perspectief
'ik ga papa wel zeggen dat hij heeft gelogen over jou pijn doen.' Ik denk dat je dan toch je kind even terug moet roepen en uitleggen dat er verschil kan zijn in perspectief. Voor vader kan een andere werkelijkheid gelden dan voor jou en je zoon hoeft niet te beslissen welke werkelijkheid waar is en welke werkelijkheid gelogen is.
Op kinderniveau zou dat uit te leggen moeten zijn met een voorbeeld van iets, waarvan jullie beiden een andere beleving hebben. Bijvoorbeeld eten wat hij niet lekker vindt en jij wel; regels over naar bed gaan etc. Als je weet dat iemand een andere kijk kan hebben op iets, en dat je een ander niet kunt dwingen om jouw kijk over te nemen (jij vindt het eten niet lekker, ook al zegt je moeder dat het lekker is) dan kun je begrip opbrengen voor het naast elkaar latenb estaan van verschillende perspectieven.
Dat geeft je zoon de ruimte om in twee verschillende werelden te leven, zonder dat hij zich uit hoeft te spreken over wie de waarheid spreekt en wie schuldig is.
Tsjor
Duidelijk Tsjor
Dank je wel. Dat er een behoorlijke andere werkelijkheid bij beide ouders is, kwam ook uit de anamnese bij de hulpverlening. Je bent al gauw de neutrale houding voorbij als je kind zo ermee bezig is. Ja heb zekere gezegd dat hij immers van beide ouders houdt en papa lief is voor hem en mama ook. Dat het niets uit maakt voor hem. Het goed onderbouwen is elke keer zoeken naar mmm wat is een goed voorbeeld...
Misschien een kopje met een oortje?
Dat jouw oortje rechts zit en als hij tegenover je zit dat het oortje aan de andere kant zit?
Het voorbeeld van eten wat je zoon erg lekker vind en jij niet is ook een goede mogelijkheid.
Weet je wat zo lief is?
Wil het draadje verder niet met mijn gehannes verder besmetten. Hij zei vrijdagavond zo mooi: mama je moet toch een nieuwe man zoeken. (Overduidelijk ziet hij dat mama wel eens een extra handje hulp van een volwassene kan gebruiken). Dan zeg ik ja maar jij hebt toch al een papa lieverd? Ja, zegt ie dan, maar die kan jou dan helpen bij zware klussen. Zo adorable, zo goed bedoeld. En dan zeg ik hem: ach ik wacht tot jij groot en sterk bent, groter dan mama.
Die van dat oortje is ook een goeie, paddington!