Afspraken halen en brengen kids

Joylinn

Ik snap ook hoe je denkt maar neutraal blijven is beter. Als ik op zou schrijven hoe ik over mijn ex denk zou ook dit hele forum over me vallen. Belangrijker is dat ik me kind er niet mee besmet. Het blijft zijn vader. Als iedereen inclusief me kind zou weten wat de vader allemaal over mij schrijft zou er misschien iets begrip zijn maar dan nog

En ik herken ook het gevoel van laat die omgang maar zitten. Toch is die 2,5 uur per twee weken handig om de band te behouden in mijn geval. het is wel misschien meer nodig om vader eraan te houden en dat ie zich eraan houdt in belang van zijn kind. ik kom m wel brengen bij de jeugdzorg hoor. Je zou een ouder toch alles gunnen met zijn eigen vlees en bloed, zonder dat al die bemoeienis van hulpverleners nodig is. Helaas werkt het beter door zelf vooral je kind vrolijk de weg naar de andere ouder te gunnen. En om met open armen kind te ontvangen als ze weer terug komen.

Nee ik sta eigenlijk niet achter omgang. De ervaring leert dat je jezelf altijd recht in de ogen kunt kijken als je achteraf kunt zeggen dat je toch je best hebt gedaan. Zodra ze ouder zijn hebben ze zelf een beeld van hoe en wie vader is. Krijg regelmatig de bevestiging over de gedragingen van zo'n vader hoe lelijk. En toch zegt de jeugdzorg, al zet ie een mes op je keel het blijft de vader. Nou ja dat zeggen ze niet maar zonder of met bewijs, kind blijft recht hebben op omgang.

Dat jij dus de zorg grotendeels hebt en niet voor alleenstaand ouder gekozen hebt? Reken niet op zijn support, regel eerder een extra persoon in je eigen netwerk. Zoals hierboven wordt omschreven alsof hij niet meer leeft. tenslotte als hij onder een bus was gekomen in plaats van vreemdging was je nu ook alleen ouder. Het verschil is nu dat de kinderen nog wel de rest van hun leven recht hebben hun vader te zien.

Je schikt je niet voor hem

Misschien kun je je er een beetje mee verzoenen als je kunt voelen dat je je niet schikt maar je ex in zijn belang maar in het belang van je kinderen? Natuurlijk is het waardeloos aan een relatie vast te zitten waarin jouw perspectief en belang niet worden gezien en zelfs worden geschaad. Maar je kinderen zijn nog de enige reden waarom je eraan vast zit en de aanpassing doe je voor hen.

Ik heb ook een moeilijke relatie met mijn ex. Ik heb wel grenzen aangegeven maar alleen als ik echt dacht dat het tot verbetering van de totaalsituatie zou leiden. Als ik dacht dat het alleen tot meer conflict zou leiden en de kinderen er de dupe van zouden worden heb ik me geschikt. Dat voelt niet als ‘verliezen’ omdat het een bewuste keuze is op basis van waarden. Maar leuk is anders natuurlijk. En gevoelens van boosheid lijken mij onvermijdelijk. Daar is een uitlaatklep voor nodig. En je hebt voeding en steun nodig om de energie die het kost aan te vullen. Je kunt niet altijd alleen maar geven.

Kun je niet iemand meenemen als je ze haalt/brengt? Het een beetje gezellig maken? En het voelt misschien ook nog minder kwetsbaar.

Groet,
Jo Hanna

Maar joylin

Besef je niet dat jij dat gecreëerd hebt? Hun leven is bij jou en het was bij jullie in de omgeving waar je ex nu woont. Jij hebt ze de mogelijkheid afgenomen dat ze zowel bij vader als bij moeder hun normale leven konden leiden, met vriendjes clubs enzo.

@Joylin

Kijk jij ook wel eens heel kritisch naar jezelf over hoe jij je opstelt naar de kinderen als het over vader gaat?

Je kunt de kinderen namelijk ook helpen om de 3 weken bij vader leuk te maken. Ik krijg heel erg het gevoel dat jouw hele lichaamstaal de kinderen verteld dat vader een hele vervelende man is. Op die manier ben jij dus de oorzaak van dat de kinderen het gevoel hebben dat ze 'moeten'.

Nogmaals: koppel jouw emoties over hoe jij denkt over je ex-partner los van hoe jouw houding is naar hun vader. Zie het als 2 verschillende personen. Voor mijn gevoel ben jij namelijk heel druk bezig met het laten verstoten van de vader. Wees je bewust dat jij als hoofdopvoeder een hele belangrijke taak hebt om de kinderen te leren de leuke dingen te zien bij de andere ouder.

Natuurlijk mag jij je ongenoegen over je ex-parnter uiten, maar niet waar de kinderen bij zijn. Dat laatste is ook heel belangrijk dat je kritisch naar jezelf kijkt hoe jij b.v. reageert op een leuk verhaal over vader en over een negatief verhaal over vader.

Joylinn

Ik snap je emoties allemaal. Echt.

Ik zelf ben lang geleden ook gescheiden, hadden een kind samen. Die was nog zo klein dat ie niet kan herinneren dat we ooit samen waren.
Wat een periode, zon scheiding. Wat voelde ik mij minderwaardig en afgewezen. Ik was niet goed genoeg. In plaats van woede voelde ik alleen maar angst en onzekerheid. Nam soort onderdanige rol aan en slikte alles. Ik kwam er uiteindelijk het meest bekaaid van af op financieel gebied.
Toch, terugkijkend, ben ik blij dat ik nooit in de aanval ben gegaan. Doe ik nog niet. Ex ook niet. Ik slik veel, nu na 15 jaar nog. Maar ex ongetwijfeld ook. Ik heb alles geslikt omwille van mijn kind. Mijn emoties verwerkte ik door in therapie te gaan. De woede kwam gelukkig maar loste dat in therapie op.
Ik wil dat mijn kind later kan zeggen: jammer dat jullie gescheiden zijn maar het ging in harmonie.
Ik kan met hem prima door een deur, met zijn huidige vrouw ook. Nooit issues. Mijn man idem. Als mijn kind ooit gaat trouwen dan zitten stiefmoeder en ik als trotse moeders vooraan. En daar ben ik ongelooflijk trots op.
Het is een heel proces en het was heus niet makkelijk. Ik heb als voordeel dat ex ook van goede wil is. Bovendien zijn we niet door ontrouw uit elkaar gegaan, denk dat dat ook wel een verschil is.

Jou is veel aangedaan, ga daar mee aan de slag. Probeer dat te verwerken zodat je uiteindelijk je ex simpelweg als vader kan blijven zien. Kinderen hebben hem verschrikkelijk hard nodig en zullen altijd loyaal zijn.

Een wijze spreuk die ik altijd onthou:
Wat je zaait, oogst je.

Zorg dat jij later flink kunt oogsten!

Oogsten inderdaad

Oogst vooral wat je zelf hebt geïnvesteerd door het te zien als afschermen van de kinderen betreft jullie haat tussen elkaar. Als je het blijft zien als alles maar slikken wordt je er zeker niet gelukkig van. Je doet het omdat de kinderen anders merken dat papa slecht is en volgens papa mama zeurt. op dit moment krijg ik daarbij tips van een hulpverlener. Vandaar mijn opmerkingen dat je neutraal blijft, die tips krijg ik ook. En denk maar niet dat het mij gemakkelijk afgaat. Ik voer de tips uit omdat ik aan kind begon te merken dat hij tussen twee vuren zit. En het nog wel in het stadium zit dat kind het met de juiste ondersteuning weet dat dit het misschien is. Maar dat hij wel van beide ouders mag houden en plezier mag hebben.

Sterker nog ik zit er middenin (met een kind, want de ander is van een andere vader). Ik herken echt veel van hoe je denkt. Ik weet zelfs zeker dat mijn ex zijn best doet dat ik misschien juist mijn kind ermee belast want dan heeft hij weer een stok om mee te slaan. Deze vader wil dat het kind uit huis wordt geplaatst roept dit al meer dan vijf jaar. En mijn andere kind werd er een periode in meegezogen en ik zit dus thuis met drie man die wel op een manier last hebben van zijn wil.

Ik vind wat eenmoeder zegt heel mooi. Ik heb namelijk ook weer een afspraak bij de psycholoog staan. ik weet alleen niet wat voor therapie. Misschien wil eenmoeder vertellen wat zij precies in die therapie heeft gedaan en wat heeft geholpen?
Ik denk namelijk ook dat je je alleen op jezelf kunt richten. Je hebt geen invloed op die ander. En die ander heeft ongetwijfeld ook wat te slikken. Mijn ex bijvoorbeeld paar jaar geen contact en nu al jaren een uurtje en nu ruim 2 uurtjes per twee weken. Ondanks dat ik vanuit mijn positie denk: het is gekomen door alle angst die hij heeft gezaaid. Ik zou absoluut niet met hem willen ruilen. Als ik mijn kinderen zo weinig zou hebben, weet ik niet hoe ik erbij zou zitten.

Ik hoop dat je iets vind waar je voor dit een uitlaatklep vind. En ik hoop t ook voor mezelf en anderen in dit soort gevallen

Overpeinzingen

Ik vind veel van de reacties mbt het verhuizen wel hard. Het heeft haar nota bene haar baan gekost, dus ik kan me voorstellen dat het nogal een afweging was, de financiële consequenties versus familie in de buurt die kan bijspringen. Als vader ook een nieuwe woning nodig had, dan had hij er ook voor kunnen kiezen om in Brabant te gaan wonen. Dan had de zorg wellicht niet grotendeels op Joylinn’s schouders hoeven komen. Maar misschien had de vrouw waarmee hij een relatie begon ook wel zo haar verplichtingen. Dan is het dus net zo goed een keuze geweest om dat zwaarder te laten wegen. Hoe dan ook, ik verbaas me er soms over hoe makkelijk buitenstaanders er vanuit gaan dat ‘de andere partij’ zo’n ingrijpende beslissing als scheiden zou mogen opvangen. We weten niet hoe terecht dat is… maar ik kan me nog herinneren dat het voor mij als donderslag bij heldere hemel kwam… en dan staat je leven toch echt vreselijk op zijn kop met al die keuzes die gemaakt moeten worden.
Dat de kinderen nu uitspraken doen als ‘moeten we weer’, dat is lastig. Ik zou dat toch negeren. Het is zoals het is… ze moeten er gewoon heen. Die omgang dwarszitten vind ik eigenlijk geen optie... dat werkt alleen maar tegen je.
En het bepalen dat vader maar komt halen en brengen of anders niet… dat kan natuurlijk ook niet, als er andere afspraken liggen. Dat het vermoeiend voor de kinderen zou zijn dat ze pas ’s avonds thuiskomen, de dag voor de school weer begint is iets wat je je op een later moment hebt afgevraagd… de kinderen zijn daar niet over begonnen. Dus in die zin was het voldoende geweest om je erbij neer te leggen dat je ex het anders zag. Ik kan me er ook alles bij voorstellen dat het rustiger voor je kinderen zou zijn. Mijn ex kwam een keer op de zondagavond voor school begon thuis van vakantie, dat vond ik ook echt een beroerde timing en ik kan me herinneren dat ik toen mijn mening ook niet voor me heb gehouden. Maar hij zag het probleem niet, dan ben je uitgepraat. Over het algemeen wordt er gelukkig wel rekening mee gehouden dat kinderen weer een beetje rustig mogen opstarten op zo’n eerste schooldag.

Eppos

Ik voelde mij bijzonder erg afgewezen en als grof vuil aan de kant gezet na een heel kort huwelijk. Ik durfde zelfs niet naar de winkels: wat zou ik wel niet voor een vrouw zijn om zo kort na het trouwen te worden verlaten?
Ik zat mentaal aan de grond en bovendien in een te duur (net gekocht) huis. Ik gedroeg me als een geslagen hond met de staart tussen de benen en vond alles goed.
Ik was ook intens bang voor een beschadigd kind en deed alles voor de lieve vrede.

Ik ben in groepstherapie gegaan. 1,5 jaar lang wekelijks met een groep mensen praten over dat waar je doorheen moest. Ik moest leren om grenzen te stellen en mij niet als een slachtoffer te gedragen. Ik moest leren boosheid te voelen maar dat niet op mijn ex te botvieren. Ik kreeg veel feedback en dat was niet altijd fijn om te horen. Het was een enorme storm.
Met hulp van mijn ouders heb ik het (financieel) gered en werd sterker dan ooit.

Ik besloot geen strijd te voeren met mijn ex. Dat werd een bewuste keuze. Ik besloot niet slecht over zijn vader te praten waar ons kind bij was. (Bij vriendinnen deed ik dat om mijn hart te luchten), ik besloot mijn ex altijd op de hoogte te brengen bij belangrijke dingen, kwam altijd mijn afspraken na en ik heb nooit over extra geld gezeurd.
Ik zou mijn ex wel een poepie laten ruiken! Ik had alles keurig voor elkaar.
Maar dat was een heel proces hoor! Sjonge wat ben ik diep gegaan. Maar ik onthield de wijze woorden van mijn vader: zaaien, zaaien. Het gaat om het kind. Ik kon ex los laten en toen hij jaren later hertrouwde was (en ben!) ik oprecht gelukkig met zijn keuze voor zijn vrouw.

Het waren keuzes. Ik besloot dus niet mijn emoties altijd te volgen. (Ik kon vaak een baksteen door zijn ruiten gooien!)
Ik leerde eerst na te denken alvorens te handelen. Want uit emotie een boze app sturen is nooit handig.

Mijn enige doel: het welzijn van mijn kind. Die heeft een vader nodig. Wat vader doet: zijn zaak. Wat hij zaait zal hij oogsten.

Maar nogmaals: ik ben niet bedrogen, bestolen of mishandeld door ex. Of ik dit dan had gekund weet ik niet.

Joylinn

Blijf je kinderen halen en brengen! Zorg dat het niet aan jou kan liggen. Zorg ervoor dat jouw kinderen altijd zullen weten en voelen dat mama alles eraan deed dat hun vader in beeld bleef. Zorg ervoor dat je nooit je kinderen bij hun vader vandaan houd. (Tenzij er ernstige zaken spelen natuurlijk).

Keuzes

Achter een keuze om te verhuizen, zit vaak een hele rits van gebeurtenissen, omstandigheden, toevalligheden en voorafgaande keuzes van jezelf en de ander. Ik heb het ook gedaan. Om diverse redenen: te duur koophuis, geen recht op huurwoning, door omstandigheden juist op dat moment geen eigen inkomen, nog geen sociaal vangnet in de stad waar ik nog maar net woonde. Je kunt aardig klem komen te zitten als ‘volwassen vrouw’ met jonge kinderen. Zo’n kreet dat je dat niet hoort te doen verhuizen en dat het belachelijk is dat je je familie nodig hebt, vind ik getuigen van weinig verbeelding, van hoe je situatie zou kunnen zijn na een scheiding. Een goedkoop oordeel, het is makkelijk uitgekraamd en bekt lekker maar het is vederlicht als je niet weet wat erachter zit.

Een man met een moeilijk karakter is vaak een moeilijke partner en in bepaalde opzichten kan hij voor de kinderen ook een moeilijke vader zijn of worden. Het is niet gemakkelijk te bepalen hoeveel je daarin moet bijpassen voor het welzijn van je kinderen zonder je eigen welzijn uit het oog te verliezen. Dat is ook heel individueel, zoeken naar de beste balans voor alle betrokkenen. Er zijn geen regels voor: het gaat om deze vier mensen. Ook daar is een oordeel een abstractie. Soms kun je je eraan spiegelen. Soms herken je er niks in. Zo gaat dat op een forum.

Groet,
Jo Hanna

@Joylinn

Ik merk aan jou dat je de strijd blijft zoeken. Wij moeten allemaal vinden dat je ex-partner een enorme klootzak is. Als we dat niet vinden en wijzen op jouw verantwoordelijkheid in deze situatie, dan zijn we vervelend.

"We hebben ons huis moeten verkopen en hij trok direct bij haar in.
Heeft dus nooit die stress gehad. En ja ik heb die keuze gemaakt. Maar dat maakt me een goede moeder, geen slechte."

Die opmerking van jou zegt mij heel veel. Vader is in jouw ogen overal de boeman in. Ja, het is heel naar dat hij jou aan de kant geschoven heeft. Dat doet pijn, daarover ben je boos, allemaal heel begrijpelijk. Alleen, jij kunt niet voor vader beslissen of hij stress heeft gehad. Dat weet jij niet, jij kunt niet in zijn hoofd kijken.

Daarnaast weet ik (ongeveer 114 onderzoeken wijzen dat namelijk uit) dat kinderen die praten met de verzorgende ouder over 'moeten' we weer naar de andere ouder gevoedt worden in hun onvrede bij de niet verzorgende ouder door de verzorgende ouder. Daar wijs ik jou op, meer niet. Het is vaak geen bewuste actie, maar juist onbewust. Kijk daarom kritisch naar hoe jij reageert op de verhalen van de kinderen over hun vader. Dat is geen aanval, dat is juist een manier om jou te helpen. Juist omdat ik het gevoel heb dat je een goede moeder bent. Helaas maken ook goede moeders fouten en kun je pas iets aan fouten doen als je je bewust bent van je fouten.

Dat jij je direct voelt aangevallen is erg jammer. Wellicht kun je daar ook even over nadenken. Waarom voel jij mijn opmerkingen als een aanval terwijl het bedoelt is om je te helpen door je mee te nemen om de zaken op een andere manier te bekijken?
Het lijkt mij dat jij hier deze post plaatst om juist ook op een andere manier naar de situatie te kijken. Ik heb andere bagage dan jij en kijk dus anders naar een situatie. Daarbij ben ik mij ten zeerste bewust dat het niet altijd is dat waar 2 vechten ook 2 schuld hebben, maar aan de andere kant weet ik ook dat je soms onbewust toch onderdeel van het probleem bent.

Frustratie

Ik snap zo’n reactie op haar geprikkeldheid niet. Het is toch logisch dat ze gefrustreerd en boos is? Ze hoeft toch geen heilige te zijn? Het is wel haar verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat die frustratie haar relaties met ex en kinderen niet vergiftigt. Van mij mag ze ze hier best ventileren als ik zie dat ze haar best doet om er in haar handelen aan voorbij te komen. Het is een mogelijkheid om naar het totaalplaatje te kijken een beetje mild om te gaan met haar boosheid. Waarom zou ze hem geen etterbak mogen vinden als hij zich slecht gedraagt? Als de lat zo hoog ligt, kom ik het stadium van wraakzuchtige ex in ieder geval nooit voorbij. Ik vind ex nog steeds soms een enorme zak. Maar ik besluit en handel pas als ik vanuit meer perspectieven kan kijken. Ik kan hem gerust in een bepaald opzicht een zak vinden en toch zijn belangen hooghouden. Hij is tenslotte nooit in alle opzichten een zak. En de kinderen hebben sowieso recht op een zo ongecompliceerd mogelijke relatie, hoe ‘n grote zak hij ook is. Voor mij is zo’n vermaning na het detecteren van boosheid dan ook niet zo goed te begrijpen.

Groet,
Jo Hanna

Boos zijn mag

Gefeliciteerd Jo Hanna, zo sta ik er ook in. We pranten niet veel over pa, maar als mijn kinderen het me op de vrouw af vragen, zeg ik naar waarheid en meestal lachend dat ik hun vader "soms een enorme flapdrol" vind. Dan lachen we samen om dat woord en dan gaan we over tot de orde van de dag. Ze weten dat ik hun vader als vader respecteer en nooit dwarslig. Tegelijkertijd heeft hij heel wat afschuwelijke dingen gedaan, die ik hem heb vergeven, maar die ik niet kan vergeten, hoewel de herinneringen gelukkig steeds minder vaak opduiken.
De kinderen zijn inmiddels pubers en ze zien steeds duidelijker wat voor man hun vader is, met zijn plus- en minpunten. Heel soms ben ik nog wel eens boos over wat is of was, maar die boosheid hou ik bij de kinderen vandaan. Zij hebben hun eigen problemen met hun vader, die van mij hoeven er niet bij.

Als mensen zeggen dat je niet boos mag zijn, dan zeg ik wat ik altijd geleerd heb: emoties zijn er, daar kun je niets aan doen. Wat je er vervolgens mee doet, is een keuze. Ik denk dat Joylinn daarin redelijk goede keuzes maakt.

Jo Hanna

Mijn opmerkingen zijn niet helemaal vanuit de luie stoel gemaakt hoor. Ik ben mee verhuisd toen mijn ex vertrok uit de plaats waar wij woonden. Naar een andere stad, weg uit bekende sociale omgeving en niet omdat ik daar zoveel zin in had. Voor de kinderen is het wel de beste beslissing geweest. En daarmee ook voor mij, realiseerde ik me al snel.

Maar zoals vaker in dit soort draadjes, Joylinn is alleen op zoek naar bevestiging en bedankt ook die reacties. Ik heb het al vaker gezegd, beter is om dat in je openingspost ook gewoon duidelijk aan te geven. Dat bespaart de rest van ons om te reageren.

en Jo Hanna

"Een goedkoop oordeel, het is makkelijk uitgekraamd en bekt lekker maar het is vederlicht als je niet weet wat erachter zit."
Misschien zijn er mensen die wel nodige hebben meegemaakt en toch tot oordeel komen dat verhuizen geen goede zet is, met name voor de kinderen. En is jouw oordeel lekker makkelijk uitgekraamd. Omdat het in je eigen straatje past.

En zeker zullen er mannen met moeilijk karakter zijn, die een moeilijke partner zijn en vervolgens ook een moeilijke vader blijken te zijn. (Die zijn er overigens op dit forum best veel) maar voor het overige zijn het vaak twee ex-partners die besluiten nemen en waarvan niet altijd een het kwaad is en de ander het goede.

Weerstand om naar de andere ouder te gaan

Natuurlijk kun je het als kind een kind heel moeilijk maken door je kind op te zadelen met frustraties over de andere ouder. Dat doet mijn ex namelijk ook dus dat zie ik hier gebeuren. Maar de suggestie dat weerstand van kinderen tegen het bezoek aan de andere ouder altijd wordt veroorzaakt wordt door een boze ouder die de kinderen daarin mengt, is een denkfout. Persoonlijk denk ik dat verreweg de meeste weerstand van kinderen tegen naar de andere ouder gaan bestaat uit geen zin hebben in de wisseling. Ik denk dat dat wisselen best wat van kinderen vraagt en niet alle kinderen zijn even makkelijk met veranderingen. Ik denk wel dat je wat kunt doen om dat soepel te laten verlopen. Maar, of de andere ouder dat ook ziet en doet heb je niet in de hand. Wat mij brengt op de volgende mogelijkheid: sommige ouders zijn heel wel in staat de relatie met hun kinderen zonder bemoeienis van de andere ouder onder druk te zetten. Bijvoorbeeld door hetzelfde dwingende gedrag te vertonen naar hun kinderen als wat ze ooit tegen hun partner vertoonden. Dat wil helemaal niet zeggen dat hij/zij in het geheel een ‘slechte ouder’ is maar het kan wel zijn dat kinderen dat waarnemen en er expressie aan geven. Dat komt er dan uit als weerstand. Ik denk dat kinderen dit soort dingen juist bij gescheiden ouders eerder waarnemen omdat ze de twee thuissituaties kunnen onderscheiden. Voor mij betekent dat niet dat je kinderen aan moet moedigen de ander te bekritiseren en te veroordelen maar wel om ze te begeleiden er op een voor henzelf gezonde manier mee om te gaan. Daarvoor moet hun ervaring en de realiteit van wat de ouder doet wel benoemd kunnen worden. Dat is niet zo gemakkelijk maar ik zie onder bet tapijt vegen, sussen of negeren ook niet als goede opties.

Groet,
Jo Hanna

Alkes

Ik vergelijk mezelf niet met jou. Ik vind het hartstikke goed en sterk van jou dat je zo’n grote aanpassing hebt gedaan voor het welzijn van je kinderen. Ik zeg alleen dat niet iedere situatie, relatie, persoonlijkheid daartoe de mogelijkheid biedt. Je kunt er niet vanuit gaan dat wat voor jou mogelijk was, veralgemeniseerd kan worden.

Groet,
Jo Hanna

Kijk naar nu

Ieder zijn situatie is anders, ieders referentiekader en je eigen persoontje waardoor iedereen anders handelt. De vraag in eerste aanleg was stoppen met halen en brengen. ondertussen wordt er van alles bij gehaald.
Soms krijg je reacties zonder dat mensen hier je hele situatie van a tot z kennen. Ik vind het mooi dat je hier kunt vragen hoe een ander er tegen aan kijkt. Volgens mij is het voor een iedere ouder rot met emoties als een situatie zoals die van Joylinn zo is gegaan. Nu weet ze dat het beter is gewoon het erbij te laten omdat het wel beter is voor de kinderen ze gewoon te blijven halen (of brengen.)

Zodra het woord strijd erbij komt en je zit in je emotie doordat je het niet begrijpt dat de andere ouder niet wil luisteren is bij mij de strijd ook al verloren. tenminste zo voelt het.
Omdat ik met jeugdzorg heb te maken voor eentje vergelijk ik de reacties die wat botter overkomen maar met wat daar ook in belang van het kind wordt gezegd. Om je te behoeden voor dat "slecht denken" en daardoor de verkeerde stappen maakt is het het overwegen waard of je wel terecht zo denkt.

Ik ben meermaals voor me gevoel uitgelokt door de gezinsvoogd toch verleden erbij te halen of te praten over zaken die er momenteel niet meer toe doen. Ik vind ook dat mijn ex dingen over de relatie die volgens hem na hoe lang niet over was, achter lijk is dat daar op in wordt gegaan na ruim5 jaar. De jeugdbescherming gaat toch voor het kind? Dacht ik en huppa maand later vertelde ik wat voor mij redenen waren hem en zijn familie nooit meer te vertrouwen.
Aan het einde van dit stukje stond er in dit verslag: ouders voeren strijd moeder haalt het verleden erbij bladiebla. Les geleerd: geen ouwe koeien meer. ik heb redenen te twijfelen over zijn beloftes en we zullen zien wat hij waar maakt. Punt.
En dat is niet zoveel. Net zoals jij merkt Joylinn en anderen: wat hij nu heeft dat is het en al die maanden dat hij kind nacht thuis had kunnen krijgen is het niet gebeurd. Heb ik daar invloed op? Ben ik verantwoordelijk voor de redenen die hij noemt, dacht het niet. Zorg ligt al ruim 5 jaar alleen bij mij en heb t er heel moeilijk mee. Ik wil hem niet meer zien, over hem praten met kind vermijd ik. Zodra kind iets zegt probeer ik vanuit zijn belang te reageren.

En weet je wat t mooie is: elke keer als het gebeurt zie ik hoe makkelijk het me toch afging (achteraf). De emotie die er lading op legt is als ik vanuit mezelf denk. Dan is het ja is toch wat zo'n... Als mijn kind zegt wat hij te melden heeft erover kan ik best goed met hem meedenken en hem daarin bevestigen.

Joylinn als je kinderen zeggen moeten we weer zou je kunnen zeggen: ja daarom gaan we er extra leuke week van maken en kijken wat je vrijdag mee kunt nemen om daar ook gezellig te hebben en te zijn. En hup weer door met waar je mee bezig was. Je kunt je verbazen over hoe je toch over hun gedachten heen kunt stappen.

Eenmoeder dank je wel

Groepstherapie, ok! Dat is inderdaad ook veel feedback van anderen.

Ik ben nooit getrouwd maar heb mezelf verzekerd dat ik op foute mannen val. Heb heel lang in de modus: is mijn schuld dat je een kind daar mee hebt nu. En voel me dus verantwoordelijk voor mijn daden en die van hem. Daar ben ik na aantal jaar mee gestopt. Ik doe me best en als hij t niets vindt moet ie maar vooral meldingen doen. Afgelopen jaar zijn zijn woorden ook wel meegenomen in de rapportage en wanneer hij zonder bericht niet kwam en ook onbereikbaar was.

Ik weet verstandelijk een hoop en kan anderen zo wel vertellen. Ik zie dan een rechter zeggen dat hij ergens mee op moet houden en hij reageert met hoezo wat is daar niet goed aan? Of de gezinsvoogd die hem uitleg geeft en voor psycholoog speelt. Of de gezinsvoogd zegt in andere woorden, foei niet meer doen.
En hij veranderd niet. Ik weet dat het allemaal nooit genoeg zal zijn om ermee op te houden. Kind kan niets aan vader doen, ik niet, hun niet.
Heb t gevoel dat hier een laatste hoop zat die mij geen voldoening zal geven.
Dit forum opent mij regelmatig de ogen dat ik mijn verwachtingen moet bijstellen. Ex werkt niet zoals je van meeste mensen in situaties verwacht. En de jeugdbescherming ook niet, daar kan ik ook wel een gevecht tegenaan gooien. Je weet nu al dat t in je eigen nadeel is.

Dat zaaien houden we erin

geen zin naar andere ouder

Wat ik heb gemerkt is dat de zin om naar de andere ouder te gaan sterk vermindert als de kinderen daar geen sociale omgeving hebben. Wij hebben als gescheiden ouders een jaar lang in twee verschillende woonplaatsen gewoond. Los van feit dat de kinderen nodige moesten reizen (uiteraard door ons gehaald en gebracht), dat vergeten voetbalschoenen apart gebracht moesten worden, vonden ze het echt minder leuk dat ze bij een ouder geen vriendjes of vriendinnetjes hadden. Toen we daarna drie straten bij elkaar vandaan woonden was een wisseling zelden een probleem

andere ouder bekritiseren

Wat je ook niet moet vergeten is dat je kinderen de helft van hun genenpool hebben van die ex aan wie jij zo'n enorme hekel hebt en die veel slechte eigenschappen heeft, Bepaalde kritiek op een ex kan door een kind, zeker een ouder kind, ook opgevat worden als kritiek op hem of haar. Hoe gaan jullie daar trouwens mee om als je in je kinderen eigenschappen terugziet van je ex? Zeker als je ex een hele nare persoon blijkt te zijn

Maar Alkes

'Wat ik heb gemerkt is dat de zin om naar de andere ouder te gaan sterk vermindert als de kinderen daar geen sociale omgeving hebben. '

Ze zijn daar net drie weken geweest. En blijkbaar ook gewoon bij vader thuis (aangezien TS scheef dat hij gewoon moest werken). Dan hebben ze toch inmiddels wel wat vriendjes in de straat gemaakt?

Mijn kind is nu zo jong

Ik zie van beide ouders dingen terug. Wetende dat de vader ook een "prutser"was haalt mijn zoon van alles uit elkaar. Maar dit toespelen op enkel weten hoe iets in elkaar steekt? Volgens mij slopen veel jongens alles uit elkaar. En ik kan er zelf ook wat van.
Ik zit er wel behoorlijk mee dat mijn zoon wil weten wie de ruzie is begonnen en zegt dat papa zegt dat mama hem pijn heeft gedaan. En vervolgens dat dat gelogen is van papa. Hier loop ik nu gedurende de zomervakantie mee. En het is vanaf begin dit jaar onschuldig begonnen met steeds vragen wie als eerste boos was. Lijkt of hij de onderste steen boven wil hebben.Ik vind dit echt heel lastig.
Ik zie als vervolg hier op dat hij gaat uitvinden waarom hij daar niet logeert. Die vraag is ook al wel eens langs gekomen. Ingedachten zeg ik dan keihard ja vraag het die man zelf. Maar ik bedwing mezelf en heb aantal maanden geleden wel eens geantwoord als hij zei:ik wil ook bij papa logeren, dat ik denk dat papa dat ook heel graag wil en dat het vast gaat gebeuren. Eerlijk gezegd denk ik dat het nog wel een vijf jaren plan wordt minimaal. En o wat dat met mijn gevoelens doet.
Tanden op mekaar.

Knurf

Ik weet niet hoe het bij jullie in de buurt is, maar in de zomervakantie is het hier behoorlijk rustig. Dan maak je niet zo maar even nieuwe vrienden. Bovendien moet je daar maar zin in hebben. Je hebt al vrienden, sport, school etc thuis. Ik zeg trouwens niet dat ik in dit specifieke geval snap dat ze niet naar hun vader willen, ik zeg alleen dat verhuizing naar andere stad, verder weg er vaak toe leidt dat kinderen minder graag naar de ene ouder willen waar niet hun sociale leven is.
Ik zie het om me heen. Kinderen die eerst eens in de twee weken naar hun vader gingen en vanaf middelbare school minder vaak. Zeker als ze ook willen sporten/baantje hebben.
Dat is een van de redenen waarom ik het zo belangrijk vind je dat je als gescheiden ouders bij elkaar in de buurt blijft wonen. Dat maakt een co-ouderschap of goede omgangsregeling veel makkelijker, beide ouders zijn betrokken bij zaken als school, sport, vriendjes etc. Bij ons is de afspraak dat we totdat jongste 18 is bij elkaar in de buurt blijven wonen.

Alkes

Hele goede regeling inderdaad Alkes.

Een baan verliezen en een paar maanden zonder baan (hoewel je genoeg tijd hebt om.een nieuwe te zoeken voor je je oude baan opzegt) is een keuze geweest die heeft gemaakt dat je met je kinderen verder weg kom verhuizen. Overigens vraag ik me af of het verliezen van je baan misschien nog een (tijdelijke) verandering in de alimentatie heeft veroorzaakt. Dat je niet lekker uit elkaar gaat is 1 ding maar om de kinderen moet je toch proberen om ze zoveel mogelijk om hun eigen omgeving te laten opgroeien.