Aangegeven dat ik wil scheiden, en nu?
Hoi allemaal.
Ik ben hier nieuw op het forum maar wou graag jullie hulp.
Ik heb, nadat ik er al meer als een jaar mee loop, aangeven dat ik wil scheiden.
Maar nu is dan eigenlijk mijn vraag.. en nu?
Waar moet ik beginnen?
Moet ik eerst een huisje zoeken, sta al wel een jaar ingeschreven. Of moeten we eerst de scheiding regelen?
We hebben 2 kinderen. Dus ja daar moeten we ook rekening mee houden....
Hoe hebben jullie dit gedaan?
We hebben geen grote ruzie ofzo. Dus kan gelukkig gewoon met de vader van mijn kinderen praten.
Hij heeft het heel rustig opgenomen en had het eigenlijk ook al wel aan zien komen.
Lieve groetjes Leeuwtje87
Decembermamma schreef op 26-04-2022 om 08:19:
[..]
Klopt dat het niet populair is, zegt iets over het egoïsme van de scheidende ouders ikke ikke ikke en mijn kinderen kunnen stikken. En beiden ouders maar roepen dat ze in het belang van de kinderen handelen. Overigens zijn 2 kleine woningen vaak ook goedkoper als 1 grote.
De meeste mensen willen graag verder met hun leven en dat kun je ze moeilijk kwalijk nemen, dat gaat niet als je in principe nog steeds met je ex samenwoont en financieel verbonden bent door de hypotheek, dan kun je dus niet eens meer samenwonen met iemand die beter past, heb je nooit een eigen plek en leef je maar half. Dan maar egoïstisch hoor, je kinderen blijven ook niet eeuwig bij je en tegen de tijd dat de kids groot zijn ben je beiden te oud om opnieuw te beginnen.
Decembermamma schreef op 26-04-2022 om 06:24:
[..]
Of de ouders gaan heen en weer die in ieder huis hun eigen kast met spullen hebben m.n. kleding waar ze omdat ze niet meer groeien ook niet uitgroeien Eventueel slepen ze wat heen en weer.
Hoe vaak ik op de school van zoon wel niet hoor, nee sorry kan niet afspreken want ben deze week bij mijn vader/moeder en die woont in X (20 minuten van huis) en/of daar moet ik mijn kamer delen met stief y.
En hoe vaak ik hier wel gelezen heb dat kinderen in de puberteit kiezen om bij 1 van de ouders te wonen omdat dat makkelijker is Ivm al die schoolspullen die ze heen en weer moeten slepen.
Ook ouders vervangen hun kleding weleens. Sommige mensen moeten voor hun werk elke dag in pak of weet ik wat. Dan heb je nog je douchespullen, administratie en weet ik wat allemaal.
Een kamer delen is sowieso niet ideaal. Een kind zou in principe een eigen kamer moeten hebben. En ouders zouden in elk geval bij elkaar in de buurt kunnen gaan wonen. Als je kiest voor co-ouderschap, is het wel handig dat je bij elkaar in de buurt woont.
Kinderen die kiezen om bij één van de ouders te gaan wonen doen dat echt niet alleen i.v.m. die paar schoolboeken. Dan zullen ze ook een voorkeur hebben om bij die ouder te gaan wonen.
Dat kan allerlei redenen hebben (ze vinden die ouder aardiger, vinden zijn nieuwe partner aardiger/minder vervelend, manier van opvoeden staat meer aan, heeft meer tijd voor de kinderen, etc).
Fiscaal is jouw constructie waarschijnlijk ook een drama. En je zult sowieso wel heel goed met elkaar op moeten kunnen schieten om eruit te komen met boodschappen, elektriciteitsrekeningen, waterrekeningen, etc.
Battle-Royale schreef op 26-04-2022 om 08:13:
[..]
Jij maakt het nog mooier, dan ben je dus niet echt gescheiden, je hebt geen eigen plek en slaapt nog steeds in hetzelfde bed maar niet meer met elkaar. Nee dankjewel. Er is een reden waarom deze vorm niet echt populair is.
Ja, in feite gaat de ouder die de kinderen die periode niet heeft, even "op vakantie". Het is ook wel een garantie dat je nooit verder kunt met je leven, want weinig nieuwe partners (zeker niet als ze kinderen hebben) zullen trek hebben in zo'n circus.
Als je dan toch nog zo goed met elkaar op kunt schieten en allebei niet verder wil bij je leven, verman/vervrouw je dan, blijf bij elkaar en doe normaal tegen elkaar als de kinderen er zijn.
Ik blijf bij mijn mening dat een scheiding is wat het is en dat daar consequenties aan zitten. Ook voor de kinderen. Die kunnen er inderdaad meestal niets aan doen, want ze hebben er niet om gevraagd en het ook niet veroorzaakt. Maar ook dat hoort bij het leven. Soms gebeuren er dingen waar je zelf niet om hebt gevraagd.
Nou, lekkere reacties als je de vraag stelt hoe je de scheiding concreet aan moet pakken...
TO, ik hoop dat je nog meeleest. De post van Tsjor is een goeie, en het advies om een goede (!) mediator/advocaat te zoeken ook. Als je uitgangspunt is dat jullie allebei een nieuw leven op moeten kunnen bouwen en de effecten voor de kinderen beperkt moeten blijven heb je een mooi begin.
Bekijk samen een aantal concept-convenanten (online te vinden), zo krijg je een idee van wat er allemaal geregeld moet worden en hoe je daar allebei in staat. En inderdaad, woonruimte is prio 1. Kan 1 van jullie in het huidige huis blijven? Wie wordt dat dan? Wie heeft de meeste kans op een ander huis, die vraag kan daarbij meespelen.
En dan de zorg voor de kinderen. Hoe gaan jullie die verdelen? Wij kregen destijds de tip van onze mediator om eerst de zorg voor de kinderen te regelen. De meeste stellen krijgen uiteindelijk toch wel strijd (meestal om geld), dan is het heel fijn als je in goede harmonie die zorg op papier hebt gezet. Dan worden de kinderen in ieder geval niet de inzet van een nare ruzie.
Hoe ziet jullie inkomen eruit? Kunnen jullie 2 huizen bekostigen? Of is het verstandig om meer te gaan werken? Kun je dan ook nu al regelen. Hebben jullie het de kinderen al verteld? Doe dat liefst samen en maak er geen (groot) drama van.
Tot slot, ik vind je/jullie ook wat gelaten overkomen. Hebben jullie wel geprobeerd de relatie 'op te fluffen'? Een scheiding is hoe dan ook heel naar voor kinderen, brengt veel gedoe met zich mee, kost veel geld. Allemaal hele goede redenen om toch vooral te proberen er nog wat van te maken. Echt, relatietherapie kost vele malen minder dan scheiden... En realiseer je dat je nooit echt van elkaar af komt, want jullie blijven altijd samen ouders. Ook volgende relaties zijn nooit zo onbevangen als jullie relatie ooit startte. Samengestelde gezinnen zijn altijd, echt altijd, ontzettend ingewikkeld. Dus denk vooral niet dat het gras aan de andere kant altijd groener is.
Mij viel dat “al een jaar” wel op. Dat is nog niet zo lang, en ook ik vraag me af of jullie er alles aan hebben gedaan om toch verder te kunnen.
Als je een beetje (of erg) vastloopt in je huwelijk lijkt een scheiding de oplossing: geen gezeik meer, lekker je eigen ding doen, maar realiseer je zoals ook Jonagold hierboven zegt dat een scheiding grote gevolgen heeft op allerlei vlakken. Heel eerlijk gezegd stond ik een jaar of tien geleden ook al met één been buiten. Wij zijn toen wel relatietherapie gaan doen en hoewel dat ook geen feest was ben ik echt blij, voor ons allemaal dat we nog bij elkaar zijn.
Als het echt op is dan is het op, natuurlijk. Als dat zo is, dan is het inderdaad zaak om zo snel mogelijk een advocaat/mediator in te schakelen en ook om op zoek te gaan naar woonruimte. Zet ook alvast de financiën op een rij en denk na over verdeling van de zorg.
Op internet staan ook heel veel sites met informatie wat je moet regelen als je gaat scheiden.
Succes de komende periode, en sterkte. Ook als je zelf besloten hebt uit de relatie te stappen is het verdrietig.
'De meeste stellen krijgen uiteindelijk toch wel strijd (meestal om geld),' Dat klopt, maar het is ook overbodig als je een paar simpele spelregels in acht neemt, bijvoorbeeld wat ik beschrijf over de boedelverdeling. Maar ook over het laten berekenen van alimentatie. En precies wat Jonagold zegt: scheiden brengt meer verliezen met zich mee dan je denkt of wilt. Als je je dat goed realiseert wordt het ook gemakkelijker om die verliezen te accepteren, en daarmee gemakkelijker om daarna verder te gaan en weer opnieuw een leven op te bouwen.
Tsjor
Battle-Royale schreef op 26-04-2022 om 08:13:
[..]
Jij maakt het nog mooier, dan ben je dus niet echt gescheiden, je hebt geen eigen plek en slaapt nog steeds in hetzelfde bed maar niet meer met elkaar. Nee dankjewel. Er is een reden waarom deze vorm niet echt populair is.
Je kunt er natuurlijk voor kiezen om zelf in een 1 persoonsbed in een klein kamertje te gaan slapen en je partner ook. Dan heb je nog je eigen bed. In het andere huis moeten dus ook 2 slaapkamers zijn. Eentje voor elke partner.
Battle-Royale schreef op 26-04-2022 om 08:30:
[..]
De meeste mensen willen graag verder met hun leven en dat kun je ze moeilijk kwalijk nemen, dat gaat niet als je in principe nog steeds met je ex samenwoont en financieel verbonden bent door de hypotheek, dan kun je dus niet eens meer samenwonen met iemand die beter past, heb je nooit een eigen plek en leef je maar half. Dan maar egoïstisch hoor, je kinderen blijven ook niet eeuwig bij je en tegen de tijd dat de kids groot zijn ben je beiden te oud om opnieuw te beginnen.
ik denk ook dat je het als iets tijdelijks moet zien. Zolang er nog geen nieuwe partner is waar je mee wil samenwonen en zolang je geen groot huis kan vinden voor de ene partner. Je voorkomt daar absoluut niet mee wat decembermama zei: nee ik kan niet spelen want op woensdag ben ik bij mama die 20 min verderop woont. Als mama een nieuwe partner met kinderen krijgt zal zoiets snel gebeuren, of een kans van 50-50 dat ze bij een van de stiefkinderen verder weg gaan wonen.
A12345 schreef op 26-04-2022 om 08:36:
[..]
Als je dan toch nog zo goed met elkaar op kunt schieten en allebei niet verder wil bij je leven, verman/vervrouw je dan, blijf bij elkaar en doe normaal tegen elkaar als de kinderen er zijn.
touché! Ik denk ook dat dit geen permanente oplossing is, maar de eerste stap. Het is nu het zomerhalfjaar. Het lukt vast wel om de komende tijd ergens een caravan neer te zetten. Of je bedenkt inderdaad: laten we een poosje als broer en zus leven want de huizen liggen niet voor het oprapen. Of ga gewoon niet scheiden en accepteer dat je je kinderen dit even niet aandoet.
Aiden schreef op 26-04-2022 om 11:20:
[..]
Je kunt er natuurlijk voor kiezen om zelf in een 1 persoonsbed in een klein kamertje te gaan slapen en je partner ook. Dan heb je nog je eigen bed. In het andere huis moeten dus ook 2 slaapkamers zijn. Eentje voor elke partner.
Of je laat de kinderen tussen twee huizen op en neer gaan. Hoef je ook niet allemaal moeilijk te doen over verder gaan met je leven.
Aiden schreef op 26-04-2022 om 11:25:
[..]
touché! Ik denk ook dat dit geen permanente oplossing is, maar de eerste stap. Het is nu het zomerhalfjaar. Het lukt vast wel om de komende tijd ergens een caravan neer te zetten. Of je bedenkt inderdaad: laten we een poosje als broer en zus leven want de huizen liggen niet voor het oprapen. Of ga gewoon niet scheiden en accepteer dat je je kinderen dit even niet aandoet.
Tijdelijk in geval van nood, ja dat kan. Maar ook daar moet je hele duidelijke afspraken over maken om te voorkomen dat een van de twee het wel gescheten vindt en geen haast maakt om de definitieve oplossing te regelen.
Battle-Royale schreef op 26-04-2022 om 11:50:
[..]
Of je laat de kinderen tussen twee huizen op en neer gaan. Hoef je ook niet allemaal moeilijk te doen over verder gaan met je leven.
Ja er zijn echt eengezinshuizen genoeg momenteel om dat te doen.
Battle-Royale schreef op 26-04-2022 om 11:50:
[..]
Of je laat de kinderen tussen twee huizen op en neer gaan. Hoef je ook niet allemaal moeilijk te doen over verder gaan met je leven.
Precies, leg je scheiding op het bord van de kinderen neer, kun jij als volwassene tenslotte verder, daar gaat het tenslotte allemaal om, niet om die paar koters die tenslotte toch weer het huis verlaten en waarbij je dan als volwassene afgeschreven schijnt te zijn om nog iemand te vinden?
Ik begrijp daar echt niets van.
Aiden schreef op 26-04-2022 om 13:36:
[..]
Ja er zijn echt eengezinshuizen genoeg momenteel om dat te doen.
Het is waar het uiteindelijk naar toe zal gaan dat je beiden je eigen plek hebt, niemand gaat de komende 10 jaar op een kamertje wonen om elke week te wisselen met ex dus dan kun je het maar beter meteen goed aanpakken, en je hoeft natuurlijk geen huis een appartement is ook prima.
Max88 schreef op 26-04-2022 om 14:06:
[..]
Precies, leg je scheiding op het bord van de kinderen neer, kun jij als volwassene tenslotte verder, daar gaat het tenslotte allemaal om, niet om die paar koters die tenslotte toch weer het huis verlaten en waarbij je dan als volwassene afgeschreven schijnt te zijn om nog iemand te vinden?
Ik begrijp daar echt niets van.
Daar komt die scheiding sowieso te liggen en de meeste kinderen overleven een harmonieuze scheiding wel.