Uitzending dokument gisteren

Nu ook de docu gekeken - beetje lang

en dit draadje nog eens gelezen.
Interessante materie dit! De psychologie van de emigrante, zoiets..

De docu was mooi gemonteerd, maar ik ben wel benieuwd naar het wat en hoe van die man, Reinier. [Die vast ook van keurige afkomst is.] Wat is zijn rol, wat voor moeder had hij? Verder leeft hij zijn jongensdroom, maar duidelijk wordt niet wat vor werk hij doet, hoe ze aan geld komen - krijg niet het idee dat de verbouwing niet lukt wegens geldgebrek.
Hij lijkt zijn vrouw maar wat te laten kletsen maar ik krijg ook de indruk dat het al jaren zo gaat. En uiteindelijk legt ze zich er maar weer bij neer, gaat een weekje naar haar ouders.. dat werk. Wat veel wederhelften misschien maar doen om het vol te houden.

Maar wat May betreft: daar zit veel meer achter dan alleen heimwee van een emigrante. Zij wil liefst onder moeders rokken kruipen. Die gaat vast bij haar vade/moeder wonen als een der ouders sterft.
In ieder geval heeft ze aardig wat issues. en ik denk dat je juist bij een emigratie heel veel tijd hebt om bij jezelf stil te staan en dat is niet voor iedereen makkelijk. Ik loop nu ook tegen mijn 'issues' aan - meer dan in NL, want daar was ik enorm druk met vrienden bezoeken enz.

Wat dat betreft, zit ik hier nu goed: veel meer rust, minder prikkels. En ik zie veel beter dat ik niet zomaar in mijn situatie zit. En dat ik nog heel wat te leren heb Maar dat kan ik niet op mijn man wenteken omdat hij zijn passie kan uitleven en het zelfs als zijn werk heeft!

Ik mis wel mijn drive: mensen om me heen. Lotgenoten helpen zeker, ik heb tot nu toe wat kennissen in De Stad verderop en dat zijn allen expat dames. Dat klopt - je weet van e;lkaar hoe je je voelt..Zelfs 1 vriendin, waar het echt mee klikt. En natuurlijk verbreed je je horizon enorm door verschillende culturen te ondervinden. En dat zal je ook weer dwarszitten als je ooit terugkomt in NL.

Pff.. nuja. Eenvoudig zal het nooit worden. Maar zoals die vriendin van May zei: je kunt ook thuis komen/zijn bij jezelf. Vandaag maakten we met de kleintjes een mooie wandeling over de berg waar we tegenaan wonen, dat is dan een heel fijne zondagochtend.. en tegelijk weet ik dat ik dat in NL net zo fijn zou vinden.

Ehm.. tot zover mijn bespiegelingen

@vertigo

hulde voor de manier waarop je dit zo mooi en goed beschrijft!

@roosje katoen

tja Roosje en dát is nou net het probleem. Wonend in het buitenland, waarvan je de taal nooit zó vloeiend spreekt als een native bewoner. Ik heb de site van NCRV Document ook eens doorgelezen en iemand heeft zelfs gegoogled waar ze woont: ergens in de middle of nowhere.
Dus ook in Engeland zitten ze niet te wachten op werknemers (in zo'n geval; geloof me), is er überhaupt wel werk (en mss ook nog in de buurt anders is reistijd wel erg lang en Engeland is heel wat groter dus afstanden ook als NL).
En als je al in zo'n dip zit, zit je ook niet te wachten op 'een schop onder je kont', je zit in een negatieve spiraal naar beneden, waar je alleen niet uitkomt en als dan enige support van je partner ontbreekt, al helemaal niet.

Ook op het forum van 'document' komen de negatieve reacties idd van mensen die in NL wonen en de positieve/ondersteunende van mensen die in het buitenland wonen of gewoond hebben.

Chiquita

Ik snap dat als je eenmaal in een dip zit, of depressief bent, je niet erg initiatiefrijk bent. Maar ik vraag me dan af of ze voordat ze naar Engeland ging niet wist dat ze in the middle of nowhere de hele dag in haar eentje thuis kwam te zitten. In dat geval snap ik niet dat ze ooit die keuze heeft gemaakt. Met een schop onder de kont bedoelde ik dat ze in het algemeen weinig ondernam, zij bleef thuis terwijl man de kinderen wegbracht. Haar man moest klussen/opruimen terwijl zij de hele dag thuis zat. Ze moet toch echt zelf in actie komen om gelukkiger te worden.

Ik vond haar man ook wel erg onbegripvol hoor, het interesseerde hem helemaal niet dat zij ongelukkig was daar. Echt een trieste situatie. Zonder kinderen woonde ze waarschijnlijk allang in het tuinhuisje van haar ouders

Die eend

Ze ging wel op een boerenmarkt die mannetjes eens even regelen! Dat deed ze heel vaardig.. Dus mensenschuw is ze niet.

Wel heeft ze altijd in dezelfde regio in NL gewoond en zeer honkvast, al die familieherinneringen.. Ik ben heel vaak verhuisd, als kind en als volwassene. Denk dat ik wel flexibeler ben geworden daardoor (of: totaal ontworteld )

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het huis uit!

Ik heb de docu ook bekeken, mooi gemaakt! Interessant dat ze op een paar dagen na PRECIES even lang in Engeland wonen als wij. Ik denk ook dat er meer meespeelt bij deze dame. Ikzelf dacht ook meteen dat ze het huis wat meer uitmoest. Wij hebben heel veel leuke sociale contacten opgedaan door ons werk, en ik herken echt helemaal niets van dat gebrek aan warmte en aanraking waar May het over heeft!
Als ze geen werk zou kunnen vinden zou ze vrijwilligerswerk doen, ook daarin kun je hier in Engeland goed je ei kwijt, er zijn functies op alle mogelijke niveaus, van koffie schenken voor ouderen tot het besturen van een grote rijke charity.
Maar haar probleem werd wel goed getypeerd door haar vriendin, ze heeft zich eigenlijk nooit echt losgemaakt van haar familie en heeft weinig eigen identiteit om op terug te vallen. Daar gaat een verhuizing terug naar NL niets aan veranderen.

Ot dat bedoel ik nou

dat op de site van dokument vooral mensen reageren die gewoon in NL wonen. Daarom postte ik het ook hier waar meer ervaring is in het in het buitenland wonen. Gewoon benieuwd hoe anderen die docu bekijken.
Verder : bedenk wel het is televisie en dat betekend stukjes film aanelkaar geplakt door iemand met een eigen visie/ benadering. Ik vind het moeilijk om te beoordelen in hoeverre de man May wel of niet steunt. Of misschien wel bewust grotendeels buiten beeld gehouden is. Je weet het niet. Ze zit wel erg vast aan haar familie en hun woonplaats. Iets dat mij vreemd is maar wel ken van vroegere woonplaatsen, en wat een gelukte emigratie zeker moeilijker zal maken.

@roosje katoen

'of ze voordat ze naar Engeland ging niet wist dat ze in the middle of nowhere de hele dag in haar eentje thuis kwam te zitten. In dat geval snap ik niet dat ze ooit die keuze heeft gemaakt.'

Dat is vaak de ellende van emigreren! Je ziet het huis, je ziet de omgeving, maar je ziet het nog met nederlandse ogen! je hebt werkelijk géén idee wat je te wachten staat als je er eenmaal woont, als je het 1e jaar doorstaan hebt, want dat voelt als vakantie.
(eens een emigratieprograma gezien waar de vrouw kirrend van vreugde door de woonkeuken liep en riep: hier komt een grote eettafel waar we dan allemaal omheen kunnen zitten. Echter ze vergat dat zij met haar man ging emigreren, en dat haar kinderen, inmiddels volwassen, in Nederland bleven!)

Ja, ik ben het wel eens met jou en Engelandvaarder dat er een enorme gehechtheid is aan de familie.

De beste stuurlui...

Ik besef ook wel dat je zo'n docu met andere ogen bekijkt als je zelf geëmigreerd bent. Bij die serie 'Ik vertrek' ben ik ook altijd verbaasd over de slechte voorbereiding van veel van die mensen die gefilmd worden. Maar misschien moet je wel zo in elkaar zitten om überhaupt die stap te wagen, persoonlijk hou ik nogal van zekerheid Ik woon niet voor niks gewoon in Nederland.

Ik denk dat May haar sociale contacten altijd binnen een klein kringetje van familie en vrienden heeft gehad, en zich niet gerealiseerd heeft dat contacten niet ontstaan zonder daar moeite voor te doen als je gaat emigreren.

Filmen

ik ken iemand persoonlijk die mee heeft gewerkt aan een aflevering van 'ik vertrek'. Heel veel uren gefilmd en daar worden de meest smeuïge details uit gehaald om maar te laten zien hoe dom die mensen zijn. Terwijl ik dus weet dat deze mensen heel goed voorbereid waren! Zij kregen niét van tevoren het gemonteerde materiaal te zien en geen enkele inspraak! Heel veel spijt dat ze meegewerkt hadden.

Eigenlijk jammer dat May niet benaderbaar is op een of andere manier om van haar te horen hoe haar ervaringen zijn op de docu én mss nog meer info

Ik vraag me af

waarom ze meegewerkt heeft aan deze docu, eigenlijk hoe ze dit gezin het "spoor" gekomen zijn. Wat verwachtte May ervan, een oplossing ? Misschien heeft het wel een doorbraak geforceerd ? Ik zou ook graag weten hoe de situatie nu is ........

Voorbereiding...

fijn draadje
Zelf zijn wij ook naar het buitenland verhuisd, niet zo heel ver, naar Duitsland, ook nog eens vrij dicht over de grens, maar wel weer net ver genoeg om het lastig te maken.
In ons geval: vrij goed voorbereid, alletwee werk (als kleine zelfstandigen, in mijn geval vanuit huis) en toch vond ik het op een aantal vlakken enorm, ja, toch wel tegenvallen.
Idd weet je pas goed hoe goed verzorgd en geregeld het allemaal in Nld is als je ergens anders komt te wonen. En ook het verschil in volksaard leer je pas echt kennen als je ergens langer bent.
Destijds zijn wij echt met de instelling verhuisd: we gaan integreren, en niet zo halfslachtig aan Nederland vast blijven hangen. Daarom zijn we ook wat verder over de grens gaan zoeken. Na een jaar was ik tegen zoveel dingen aangelopen dat ik er zelf bijna depressief van werd. Inmiddels heb ik de insteek grensganger te zijn, nog steeds verbonden met Nederland en ook verbonden met Duitsland. Inmiddels gaan onze twee oudste kinderen weer in Nld naar school, wat een behoorlijke inspanning qua reistijd van ze vergt. Ook onze jongste gedijd niet echt lekker in het Duitse onderwijs, dat is echt iets waar ik me volkomen op heb verkeken, en dat is voor mij ook een groot onderdeel van de reden waarom het me in het begin allemaal zo tegenviel. Duits onderwijs is vreugdeloos en inspiratieloos, enkele pareltjes van docenten daargelaten, althans hier in NRW, en dat had ik vantevoren niet ingeschat en volgens mij ook niet kunnen inschatten. Ik heb echt heimwee gehad naar de vroegere basisschool van onze kinderen, de omgang met ouders en docenten, met de directie, de omgang van docenten met kinderen, en ik mis dat eigenlijk nog steeds. Verder mis ik ook de gemakkelijke manier van omgaan met elkaar in bv. een straat die er hoe dan ook in Nederland heerst. Ook dat merk je pas als je in een situatie komt waar het totaal anders is. Inmiddels ben ik redelijk geworteld en ken ik behoorlijk veel mensen, ook omdat we vier kinderen hebben, maar de meesten met wie ik goed contact heb zijn ook buitenlanders of zijn getrouwd met buitenlanders. Ik heb hier nu denk ik twee echte vriendinnen en enkele goede buren en kennissen. Niet slecht vind ik zelf. Duitsers zijn over het algemeen toch erg afhoudend en staan niet open voor nieuw of anders.
Enfin, ik heb dus de oplossing gevonden in een mix van Duits en Nederlands, en verkeer in de toch wel luxe positie dat dat kan. Ik weet niet wat er zou zijn gebeurd als dat anders was geweest. Misschien had ik me dan toch meer aangepast of had ik terug moeten gaan...
Inmiddels heb ik trouwens ook diep respect voor mensen uit totaal andere culturen die hier in het Westen komen wonen. Dat moet pas zwaar zijn!!

Gezamelijk levensdoel gezocht

Inmiddels heb ik de documentaire ook gezien. Wat mij opvalt is dat ze niet meteen heimwee had, maar pas na jaren (klussen). Ik denk dat het komt omdat ze eerst wel een levensdoel daar in Engeland had, namelijk het opknappen van de tuin en haar kinderen waren toen ook kleiner waardoor ze meer zorgtijd van haar nodig hadden.
Na een aantal jaren worden die natuurlijk ouder, de tuin is ontworpen, ze komt in een hormoonlastige leeftijd en het verschil in haar droom en die van haar man wordt duidelijk.
Haar man is namelijk een klusser, hij geniet namelijk van het proces van bezig zijn met het huis. Hij trekt voldoening uit het iedere verbetering die hij eigenhandig in het huis aanpakt, het huis verbouwen is zijn levensproject en van dozen en tuinslang als douche (ze hadden wel een bad) heeft hij geen last. Dat maakt deel uit van het avontuur voor hem.
Voor haar was het doel echter om het huis af te hebben en ondertussen heeft ze door gekregen dat dit huis nooit af zal zijn. Ze voelt het ook niet meer als haar huis en saboteert onbewust dat ook. Ze is kritisch op de veranderde kleur van de voegen door het vuil worden (alsof dat nou belangrijk is als de halve badkamer nog gedaan moet worden). Ze beperkt haar levensruimte door een kamer die af is zo als een kille witte ziekenzaal in te richten dat ze er nooit zit, terwijl als ze er achter is gekomen dat ze toch de verkeerde kleur heeft gekozen het echt niet zo moeilijk is om over die muren die af zijn een rolletje verf van een andere kleur te halen en wat schilderijen op te hangen.
Ik vraag me af waarom ze eigenlijk geëmigreerd zijn. Ik vermoed dat aan de ene kant heeft meegespeeld dat ze op deze manier goedkoop een landhuis konden kopen wat ze zich anders niet konden permiteren en bij haar valt achteraf de hoeveelheid werk die daar in gaat zitten zwaar tegen. Verder wordt er logischerwijze in de documetaire helemaal niet op ingespeeld, maar ik vermoed dat voor hem ook heeft meegespeeld dat hij niet zo dicht bij zijn schoonouders wilde wonen, waar zijn vrouw een wat te hechte band mee heeft. Als hij het heeft over dat je in die tuin bij wijze van spreken naakt rond kan lopen zonder dat iemand je ziet, vraag ik me af of hij erbij denkt zonder dat schoonouders of andere hechte familie/vrienden komen binnenvallen.
Het valt me namelijk ook op in de documentaire dat zij niet zozeer naar Nederland als naar Naarden terug wil. Ik denk dat als ze gekozen hadden om een landhuis ergens tussen de weilanden van Oost-Groningen op te knappen met een twintig-jaren-project ze precies dezelfde problemen had gehad. En misschien zou ze die ook wel hebben als ze daar in een af nieuwbouwhuis zou hebben gezeten.
Zij heeft namelijk ondertussen zich een nieuw levensdoel gesteld: "de zorg voor haar moeder". Ze veert helemaal op als ze zorg mag dragen voor haar moeder, eigent zich haar moeders oorlogstrauma toe, terwijl die noch haar brussen daar in het dagelijkse leven last van hebben en meent verder ook vrij stellig te weten wat 'goed' voor moeder is. Die moet namelijk in therapie. Alsof dan alles goed komt. May kan haar jeugd daardoor toch niet overdoen en als ze moeite met bepaalde aspecten heeft zou ze zelf in therapie moeten gaan ipv dat haar moeder te willen aanpraten en zichzelf als slachtoffer te zien.
Wat dat valt me wel op. May zoekt de schuld van haar situatie overal: het nooit affe huis, heimwee naar Nederland (pardon Naarden/Ouderlijk huis), het sociaal gesloten engelse volk, het kampverleden van haar moeder, maar nooit bij zichzelf. Ze ontkent haar eigen aandeel erin, haar passieve rol erin en aan de andere kant juist actieve manipolatie om factoren buiten haar zelf te creeren.
Ze schuwt er niet voor om in de strijd tussen haar man's engelse opknaphuis-droom en haar zorg-voor-moeder-in-Naarden droom de kinderen in te zetten. Het is alsof beide ouders constant stil en onuitgesproken ruzie maken en iedere voorkeur van de kinderen, iedere positieve of negatieve mening over één van beide landen, iedere uiting van blijschap of verdriet wordt gelijkt vertaald in een keuze voor één van beide partijen.
Het breekt mijn hart als ik zie hoe een meisje in een wanhopige poging om tegen haar moeder te zeggen dat ze echt niet naar Nederland wil zonder dat haar moeder dat als verraad kan interpreteren dan maar uitspreekt dat ze tegen het roken is was die Nederlandse jeugd daar toevallig deed.
Deze kinderen zitten namelijk al jaren in een vechtscheiding, niet een scheiding van hun ouders als personen, maar een scheiding van de levensdoelen van hun ouders. Onuitgesproken wordt er constant aan ze getrokken door beide ouders om een keus te maken, maar kinderen zijn loyaal aan beide ouders en willen helemaal niet tussen hen moeten kiezen. Ze durven niet eens meer hun mening opelijk te geven waar ze willen wonen omdat dat inmiddels gelijk gevoeld wordt aan verraad aan hun moeder.
Ondertussen is May natuurlijk wel hardstikke depressief en zal, denk ik, nooit gelukkig worden in dat huis, zelfs niet als het bij wijze van spreke morgen af zou zijn. Het is te zeer een symbool van haar ongenoegen, een gevangenis voor haar geworden. Aan de andere kant denk ik dat man en kinderen niet echt gelukkig in Naarden zullen worden en het haar onuitgesproken altijd kwalijk zullen nemen dat ze dit offer van hen gevraagd heeft. Ook denk ik dat ze alsnog serieuze problemen zal krijgen als haar moeder vroeg of laat overlijdt en haar zorgrol (en haar levensdoel) daarin afgelopen is.
Persoonlijk denk ik dat de enige oplossing is dat beide ouders , zowel May als Reinier hun persoonlijke levensdoelen opgeven in belang van de kinderen. Misschien kunnen ze het beste de neverendingstory van dat huis zo snel mogelijk verkopen zoals het nu is ook al leveren ze daarbij in en een ander helemaal af huisje kopen of huren in dezelfde omgeving in Engeland, zodat de kinderen hun roots houden. Dan zit zij tenminste niet meer in die euwige verbouwing, maar hij nog wel steeds in Engeland. Als de kinderen binnen 10 jaar allemaal het huis uit zijn kunnen ze bekijken of het hen gelukt is of alsnog een gezamelijk levensdoel te vinden.
Primavera

Mirreke

Je hebt wel gelijk dat voorbereiden vaak maar tot op zekere hoogte mogelijk is. Het is vaak toch anders om ergens te wonen dan er op vakantie te zijn en juist kleine dingen kom je pas achter als je er woont.

En daarnaast verschillen meningen natuurlijk. Neem nu het onderwijs waar jij het over hebt. Als je van te voren daar advies over krijgt van mensen hoeft dat nog helemaal niet te betekenen dat je het zelf zo ervaart.

Hier in Frankrijk ken ik vrij veel expats omdat ik naar een Engelstalige kerk ga. Sommigen daarvan hebben ook kinderen dus dan gaat het wel eens over het onderwijs. De meningen verschillen zo enorm. Sommige expats vinden het Franse onderwijs verschrikkelijk (star, repressief, ouderwets) en anderen zijn er helemaal lyrisch over. Als aankomend expat zou je daar ook weinig mee kunnen want wie heeft nu gelijk. Dat moet je toch voor jezelf meemaken maar ja dan kan het al 'te laat' zijn. Het onderwijs zorgt altijd voor discussies en veel mensen vinden het lastig om mee te veren met een ander onderwijssysteem zeker als je de tekortkomingen zo duidelijk in ziet.

Daarnaast heb ik ook gemerkt dat mensen die er net zijn of hier heel willen verhuizen vaak gewoon heel enthousiast zijn en negatieve dingen heel luchtig in zien. Als ze hier eenmaal wonen dan gaan die negatieve dingen opeens veel zwaarder wegen dan daarvoor.

Hoe goed je inderdaad je voorbereid de realiteit is toch vaak wat anders. Het blijft dus lastig om zoiets echt in te schatten.

Mijn persoonlijke mening: duits onderwijs is bar slecht

Maar je hebt gelijk, dat is persoonlijk, en er zullen ongetwijfeld mensen zijn die het juist heel goed vinden dat kinderen klakkeloos maar moeten doen wat de juf zegt, zonder enige inbreng van hun kant, behalve dan de gewenste. En het klopt ook dat de would-be's heel lyrisch zijn en niets van negatieve verhalen willen weten. (laatst ook zelf hier weer meegemaakt).
Mijn persoonlijke opvatting is nu in ieder geval zo dat het Duitse onderwijs in NRW van een dramatische kwaliteit is, dat docenten vrijwel geen enkele pedagogische kennis hebben, niets weten van groepsprocessen, enz. enz. Feedback die je krijgt is altijd negatief (dit is niet af, dat was slecht, hier was hij te laat en daar te kwebbelig), er wordt altijd negatief met het kind gesproken (dus wat ik hoor krijgt het kind ook zo op zijn bordje gelegd).
Ik heb qua onderwijs spijt als haren op mijn hoofd dat ik dat mijn kinderen heb aangedaan en nog aan doe...
Gelukkig is er later altijd de mogelijkheid van voortgezet onderwijs en opleidingen in Nederland, maar als mijn nu 7-jarige, heerlijke, bruisende, nieuwsgierige, eigenzinnige, intelligente en leergierige zoon elke dag zegt dat hij school haat, halverwege de vakantie al begint te klagen dat hij een week later weer naar school moet, dan knijpt mijn hart samen. Heen en weer naar een basisschool in Nld rijden is gewoon net te ver en kost teveel geld.
(sorry voor de ontboezeming, moest het even kwijt)...

Mirreke

Ik kan me voorstellen dat het allemaal knap frustrerend is. Gelukkig hebben jullie inderdaad Nederland nog in de buurt. Maar wel heel rot voor je kind dat hij het zo slecht naar zijn zin heeft.
Ik weet helemaal niks van Duits onderwijs af dus het verbaasd me dat het zo slecht is. Dat had je van te voren waarschijnlijk ook niet gedacht.
Ken je veel andere Nederlanders/buitenlanders die tegen dezelfde problemen aanlopen? Of misschien ook Duitsers zelf? Het lijkt me zwaar om die strijd steeds in je eentje aan te moeten geven. Het kan fijn zijn om anderen te kennen die in dezelfde situatie zitten.
En van te voren had niemand je hier over vertelt?

Als ik nu naar een ander Europees land zou verhuizen dan zou ik waarschijnlijk me niet 100% gaan verdiepen in het onderwijs. Ik zou iets hebben van ach het is Europa, het zal wel goed zijn. En dan blijkt het dus helemaal niet zo te zijn. En dan zit je er al. Dat is natuurlijk extra vervelend. In elk geval mocht ik ooit weer gaan verhuizen dan me van te voren maar eens goed in het onderwijs verdiepen

Het lijkt me allemaal erg frustrerend in elk geval om er mee te moeten dealen.

Dank maylise

Dat had ik net even nodig, iemand die er meegevoel op in gaat.
Om je vragen te beantwoorden: jazeker zijn er veel mensen die ertegenaan lopen. Maar veel Duitsers zijn erg berustend, klagen veel tegen elkaar en niet tegen de personen die er wat betreft die klacht toe doen, maar doen niets. Maar er zijn moeders (meestal) die bv. een brief in de krant hebben laten zetten, en ik heb huilende moeders aan de lijn gehad over het onderwijs. Dan heb ik enkele Nederlandse vriendinnen. Eentje ervan denkt er min of meer precies hetzelfde over als ik, maar haar kinderen zijn zo verduitst (in Duitsland geboren) dat zij het niet ziet zitten om ze in Nld naar school te doen. Anders kon ik met haar poolen, jammer.
Veel andere buitenlanders (bv Russen en Koerden) klagen ook, er wordt ook wel gediscrimineerd, maar dan wel zo zonder dat het opvalt. Althans, er gaan opvallend weinig buitenlandse kinderen naar het Gymnasium. Valt mij wel op trouwens, maar dat is echt nog een Duits bastion van de gegoeden, de notabelen. Ben jij notaris, gaat je kind naar het gymnasium, of hij/zij kan leren of niet...
Inmiddels ben ik er ook achter waarom hier niet hardop wordt geklaagd, dat wordt namelijk genadeloos afgestraft, op een manier die wij ons niet kunnen voorstellen. Een van de vrouwen die een open brief in de krant plaatste is door de directrice van bedoelde school zo enorm te kakken gezet (in weer een antwoord op die brief), ik wist niet wat ik las. En hier is beeldvorming en imago erg belangrijk. Verder heb ik zelf al enige aanvaringen gehad, omdat ik zo naief was gesprekken aan te gaan zoals ik dat in Nederland zou doen, open, eerlijk, onverbloemd (maar zeeeeker niet aanvallend) en ervan uitgaand dat het kind ahw een gezamenlijk project is. Niets is minder waar. Ook ik ben in enkele gesprekken met directieleden toegesproken op een wijze waar de honden geen brood van lusten. Dat is bedoeld om mij monddood te maken, weet ik nu. Deels gelukt, want betreffende zoon hebben we als de wiedeweerga in Nld naar school gedaan. (Hier speelt nl. ook: heb jij ruzie met de leraar, dan krijgt je kind het zwaar). En de mensen hier klagen dus wel, maar doen/kunnen er niets tegen.
Ik heb natuurlijk ook goede docenten getroffen, en veel mensen zijn het helemaal met me eens, maar veranderen doe je het niet of nauwelijks.
Voor mij is het nu te zwaar en te ver om jongste heen en weer te gaan rijden, en daardoor voel ik me ook weer erg schuldig. (Over dit kind heeft directrice gezegd dat hij in haar ogen te Nederlands (lees vrij, vrolijk, ongedwongen, nieuwsgierig, zelfbewust) wordt opgevoed om bij haar op school te zitten. En de naschoolse opvang heeft ook al van die dorre personen... (op ook weer enkele echt leuke mensen na).
Enfin, we zitten hier voor Duitsland natuurlijk in een uithoek, waar nog veel de rangen en standen gelden. Mijn nldse vriendin hier strijdt daar wel tegen, ik heb bedacht dat het t me niet waard is, vooral omdat het eigenlijk alleen maar ergernis oplevert. Als ik een oudergesprek heb op de Nederlandse school, of er alleen maar rondloop, voel ik het al als een verademing.
Inmiddels zitten er op die school in Nederland ook steeds meer Duitse kinderen, ook die in Duitsland wonen.

Bij ons

4 kids: 2 in nld op school, 2 in Duitsland.
Oudste twee reizen daarvoor: 20 minuten fietsen, 50 minuten bus (wordt vaak veel langer door files en douanecontroles enzo), overstappen, en dan nog ong tien minuten bus. Gelukkig is school vlakbij de halte.
Dit is gewoon te ver voor onze jongste, die is pas 7. De oudsten zijn 15 en 13.
Als ik het had geweten was ik veel dichter bij de grens gaan zitten, maar ja, dan waren we waarschijnlijk weer niet gaan verhuizen, want we wilden juist niet net als veel andere Nederlanders in zo'n kolonie van forenzen wonen die alleen 's nachts thuis zijn.
Ja, in Nederland is de benadering anders, de hele houding in het leven is anders, wat leidt tot een hele prettige omgang, en dat kun je pas op waarde schatten als je het niet meer hebt
Want ik hoor ook veel geklaag uit Nederland natuurlijk, maar hier is het (veel) erger...

Heimwee en school

Interessante discussie! Ik heb vanmiddag de documentaire gezien en vind de spanning voelbaar... Als je echt heimwee hebt, kun je van alles uit proberen om het beter te maken, maar van dat echte echte heimwee, verlangen naar vroeger of thuis (wat dat ook wezen mag...) kom je nooit af. Ook al is ze niet van haar ouders losgekomen, deze stap lijkt me te groot voor haar.
Heb een paar keer in buitenland gewoond en woon sinds een paar maanden weer in het buitenland en vraag me altijd weer af waar ik aan begonnen ben. Ik heb ook last van heimwee.
Dit kan ik niet voor altijd, dit is maar voor tijdelijk. Het verlangen naar het bekende, de geuren, de kleuren, steekt nu alweer de kop op.

Ik vroeg me af hoe jullie er mee omgaan dat je kind het niet leuk heeft op school. Hier namelijk hetzelfde. Zoon van 6 vindt school niet leuk, buikpijn, spanning etc. Schoolsysteem is ook streng, als ouder mag je kind niet in de klas brengen en veel huiswerk. Zoon is bang voor juffen. Vind dit waardeloos en voor mij persoonlijk levert dit veel spanning op en baal dat ik dit mijn kind "aandoe"....
Naar hem toe probeer ik hem te stimuleren en wat vertrouwen mee te geven door te zeggen dat het wel goed komt. Maar binnen in mij denk ik: ik snap jou wel, ik zou hier ook niet willen zitten.
Waarschijnlijk helpt die houding ook niet.....

Leuk om gelijksoortige ervaringen te lezen!

Grtz.

Flipflap

Dat lijkt me erg moeilijk, zo'n jong kind die de school absoluut niet leuk vindt.
Wij zijn vorig jaar verhuisd vanuit Nederland en met name mijn jongste zoon en nichtje (die bij ons woont) hadden veel moeite met zich aan te passen aan het nieuwe systeem. Mijn jongste dochter ook wel maar zij is inmiddels wel gewend. Mijn jongste zoon en nichtje hebben nog steeds wel moeite met bepaalde dingen. Ze vinden allebei hun school in Nederland leuker en missen dingen van daar.
Nu zijn ze wel iets ouder dan jouw zoon (nu 11 en bijna 9) dus ze zijn wel iets weerbaarder wat dat betreft.

Zelf heb ik niet zo'n moeite met het systeem hier hoewel ik de zwakke plekken wel zie maar ik snap wel dat het voor de kinderen anders ligt.

Maar goed, een keuze hebben we niet echt. Internationale school heb je hier wel maar dat kunnen we niet betalen en er is geen ander onderwijsysteem beschikbaar binnen een uur rijden. Ik vind het voor de kinderen soms vervelend dat we de overstap hebben gemaakt. Het voelt ook vaak als een egoistische keuze omdat het vooral voor mijn man en mij een fijne overstap was en niet zozeer voor de kinderen. Verder zijn ze hier niet ongelukkig of zo, ze hebben vriendjes en vermaken zich prima maar het valt me tegen dat het ze zoveel tijd kost om te wennen aan een ander systeem.

Overigens ben ik zelf niet ontevreden over de school maar ik snap wel waar de knelpunten voor de kinderen liggen ten opzichte van de school die ze gewend waren.

Beetje jaloers, marlyse

Ik denk dat ik het al een stuk fijner zou vinden als ik zelf de school wel zag zitten
Maar helaas doe ik dat niet, en ik heb het echt, werkelijk geprobeerd.
Klassikaal, ouderwets, computers?, wat zijn dat?, nauwelijks individueel, ook al denken ze zelf van wel. Mijn zoon zit in een klasje van 17!!
maar dat is een veel te drukke klas om kindgericht onderwijs te geven (op verontwaardigde toon, hoe durf ik t te opperen!) . enne op maandagochtend kring? (toen ik dat vroeg omdat zoon dat zo mist) neeee, dan luisteren ze niet wnaar elkaar (huh, juf is er toch bij?) dus mogen ze het OPSCHRIJVEN... (7 jaar...)
Schreeuwen in de klas, door de juffen welteverstaan, gebeurt aan de lopende band, ik heb wel eens staan luisteren.
En de respectloze, fantasieloze, humorloze en liefdeloze manier waarop men de kinderen benadert... Brrr. Heel erg.
Verdiepen, verbreden???! Nooit van gehoord. Nu even kind naar bed brengen

mirjam

Schreeuwen

Het schreeuwen is ook erg herkenbaar. Ook met hand op tafel slaan als er niet geluisterd wordt....
Klagen je kinderen er ook over? Of is het meer iets van jezelf. Ik merk dat mijn kind er last van heeft, omdat ze anders is gewend in NL, maar dat het niet helpt dat ik mijn ongenoegen ook met haar bespreek. Ik probeer haar uit te leggen dat ze het niet zo bedoelen (??????!?!?!) of dat ze het niet serieus hoeft te nemen... Tja, een echte goede uitleg heb ik ook niet. Ik heb last van schuldgevoel. Hoe doen jullie dat?
Dan moet de rest van het verblijf/leven in het buitenland genoeg opleveren om dit te 'accepteren'. Omdat ik er nog maar een paar maanden ben, is dit nog niet het geval. Bij jullie?
Grz

Andere regels, gewoontes

In Australië ook alles veel klassikaler (spelling?). juf praat, kinderen zitten stil, rug recht en luisteren (of zijn in dromenland zoals mijn oudste).

Ik heb t "voordeel" dat mijn kinderen nooit in NL naar school zijn gegaan. Ik heb alleen mijn NLse school herinnering van bijna 40 jaar geleden.

Ik heb er moeite mee dat bij onze "Public school", je in een "hokje" moet passen. Val je er buiten, dan probeer je je aan te passen of ligt er buiten. Gelukkig passen mijn kinderen redelijk in het gemiddelde hokje. Maar ik zie wel dat sommige klasgenootjes t moeilijk hebben zonder dat daar naar mijn idee veel mee wordt gedaan.

Ik heb er erge moeite mee dat er wordt gehamerd op stil zitten, rug recht, etc. Natuurlijk dat kan een idee geven of een kind luistert, maar de hele dag zo zitten is voor sommige kinderen erg moeilijk. Meer tussendoor "speel momenten".

Ook veel "cotton wool" parenting. Regent t buiten? Dan mogen kinderen niet buiten spelen. Als t te hard waait gaat sportdag niet door. Slecht weer? Dan ipv lopen, gaan ze met een bus voor een afstand van 500m! Daar word ik erg moe van. Met die instelling zou je in NL nooit de deur uitkomen. Maar in Australië is t vaak mooi weer. En ik blijf uitleggen, dat we niet van suiker zijn gemaakt. Regenjas, paraplu en je kan al het Australische weer makkelijk aan.

In Perth zat oudste op een "vrije school". Heerlijk en veel meer op kind gericht. het kan dus wel, maar helaas geen vergelijkbare school hier in de buurt. En voor zo'n vrije school moet je dan behoorlijk betalen. Public school is gratis.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Inderdaad

Het is gewoon anders hoe het gaat. Mijn kinderen zaten in Nederland op een school waar veel (te veel) extra activiteiten waren, veel in groepjes werd gewerkt en veel ruimte was voor het individuele kind. Die ruimte is hier veel minder. Het onderwijs is veel meer klassikaal hoewel er wel iets van differentiatie mogelijk is maar veel minder dan ze gewend zijn. In plaats van in groepjes zitten ze in rijen. Er zijn veel minder projecten en het is veel meer gewoon overschrijven, uit het hoofd leren en eindeloze rijtjes maken. Leraren schreeuwen ook wat eerder. Inderdaad zoals het vroeger bij ons aan toe ging. Ik vind dat allemaal niet eens zo heel erg omdat ik het gewend ben van vroeger tenslotte. Ik kan het ook best met de leraren vinden in 1 op 1 gesprekken. Ze zijn wel heel bereid om te helpen met taal achterstanden en dergelijke.

Maar ik snap goed dat het voor de kinderen een hele moeilijke overgang is en dat ze het dus ook niet zo leuk vinden omdat het veel minder kindvriendelijk is en minder ruimte laat voor de kinderen.

Dus ja, dat is moeilijk. Waar ligt die balans? Ik weet het niet. Voor man en mij is de verhuizing goed geweest. Voor de grote jongens die hier de middelbare school doen en studeren is het ook goed geweest. En uiteindelijk zal het met de jongsten ook wel goed komen, ze hebben hier vriendjes, doen ook genoeg leuke dingen en alles dus het is ook niet zo dat ze diep ongelukkig zijn.

Schuldgevoel en balans

Bij ons is het idd voor ons als gezin en voor ons als volwassenen wel goed geweest dat wij deze stap hebben gezet. Wij hebben een zoon met ASS en deze verhuizing naar een wat rustiger omgeving en een groter huis met grote tuin is een weldaad geweest. In Nld in een eengezinswoning met 4 kinderen en twee thuiswerkende volwassenen, dan zit je wel erg op elkaars lip. Ook woonden we daar in een niet zo prettige buurt zonder uitzicht op een ander huis aldaar, binnen Nederland verhuizen was voor ons niet meer haalbaar. Het was ook weer veel te chaotisch voor onze zoon, en daar had verder iedereen weer veel last van.
Dus die stress is voor een groot deel weg, alhoewel er nog steeds wel degelijk de vinger aan de pols gehouden moet worden bij hem. En dat vind ik zelf ook wel weer lastig, omdat hier autisme op scholen gewoon veel minder bekend is. Dat kost mij wel veel energie.
Maar ja, dat schuldgevoel, dat is er zeker wel. Schreeuwen, idd met de hand op tafel slaan, niet luisteren naar het verhaal van een kind, direct veroordelen, direct straffen, het gaat altijd maar om straf, straf, straf. Ik vind het afschuwelijk, en ik vind het erg moeilijk om het te vergoelijken naar mijn kind toe. Ik doe het ook niet meer, ik denk dat het beter voor hem is als hij weet dat ik in ieder geval begrijp hoe hij zich voelt en waarom. Als je vraagt hoe het gaat op school krijg je altijd alleen de negatieve dingen te horen.
Mijn jongste zoon vindt school echt verschrikkelijk, als hij twee weken vrij heeft gaat hij zich na een week al druk maken omdat hij een week later alweer naar school moet. Hij is erg boos thuis, en is ook boos over het gedrag van de leraren. Hij kan absoluut niet accepteren dat ze schreeuwen (hij mag het immers ook niet) en laat dit ook blijken. Dan is hij weer brutaal, en begint het allemaal opnieuw. De signalen die hij laat zien zijn echt tekenen dat het niet goed met hem gaat.
Onze oudste zoon (nu 13) is ook behoorlijk gemangeld hier, en naar hem toe voel ik me ook erg schuldig. Dus ja balans, ik merk toch dat het ongelukkig zijn van mijn kinderen een grote rol speelt.
Lastig allemaal...

Inderdaad

Inderdaad je hoeft het gedrag van leraren niet goed te praten. Zij doen het anders, dan hoe jullie thuis met elkaar omgaan. Ander gezin/ school, andere regels.

Ik heb het er ook met de kinderen over, dat ik het jammer vind dat er niet echt naar hun mening of ideeën wordt geluisterd. En dat ik niet begrijp waarom sommige regels er zijn. Maar het zijn hun regels en die moeten we maar respecteren. En bij ouderavonden (hoofd vd school aanwezig) vraag ik soms waarom die regels er zijn, met vraag of dat evt veranderd kan worden. Ik ben de vreemde eend op de school, dus veranderen doet er niks.

Voorbeeld: Ik werd op matje geroepen, omdat oudste niet genoeg zou lezen. Ik vertelde dat ze elke avond met ons leest. Juf: maar haar leeskaart wordt niet bijgehouden vandaar dat ze nog in de onderste leesgroep zit. Ik: ze leest toch vrij aardig, is ze erg achter? Juf: nee hoor, ze leest erg goed. Kwam dus op neer dat ze in onderste leesgroep zat omdat ze de kaart niet invulde, qua niveau was ze veel hoger! Ja, daar kan ik met mijn pet niet bij.

Ander voorbeeld: Ik was in klas aan helpen, in groepjes , terwijl juf dan kinderen op hun lezen beoordeeld. We waren klaar en kinderen moesten opruimen en dan op de mat gaan zitten. Een paar kinderen zaten al keurig rechtop, terwijl een paar kinderen mij nog aan t helpen waren met opruimen. Wat zegt de juf: kijk eens naar die kinderen, hoe keurig rechtop ze zitten". De kinderen die nog hielpen met opruimen kregen geen complimentje, terwijl in mijn ogen die t echt meer verdiend hadden.

Andere achtergrond, andere gewoonten. Hoort er allemaal bij. Dat is ook emigreren. Niet altijd leuk en spannend.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

O die mat...

Waarom in Engelstalige landen kinderen op de grond moeten zitten is mij een compleet raadsel. Uit ervaring als juf kan ik zeggen dat kinderen op een stoeltje in een kring om de juf veel rustiger zitten als op de grond. Op de grond is het veel lastiger een goede houding te vinden en te houden.
Maar ja, op school hier hebben ze ook nog nooit van tafels en stoelen op de gezonde hoogte voor een kind gehoord. Terwijl zeker de 5-6 jarigen heel wat meer moeten zitten dan in Nederland.

Ja, zo leg ik het ook uit

Ik probeer jongste idd duidelijk te maken dat als hij zoveel last heeft van die schreeuwende negativiteit, hij zelf zou kunnen proberen wat meer binnen het gewenste plaatje te vallen.
Maar eigenlijk is dat natuurlijk van de zotte, net alsof je een gepest kind de boodschap geeft dat het allemaal aan hemzelf ligt, en als hij maar zich anders gedroeg, het afgelopen zou zijn.
Ik heb onlangs ook enkele gesprekken gehad met een schoolhoofd van een Nederlandse school hier in de omgeving (helaas voor ons dus toch te ver om elke dag heen en weer te rijden), die ook aangaf dat het gedrag van jongste een duidelijke boodschap is dat hij zich echt niet gelukkig voelt op school. En het voelt verschrikkelijk rot om je kind elke dag ergens heen te laten gaan waarvan je weet dat het niet goed voor hem is. Dat heeft weer weerslag op mij, en op hoe ik mij hier voel.
Overigens praat ik ook regelmatig met de juf. Onze derde had een fijne juf die ook open stond voor tips, zeg maar, wij konden echt overleggen en dan probeerde ze bv. uit wat ik aangaf. Ook als het bv niet werkte voelde ik me wel serieus genomen.
Deze juf klaagt heel veel, niet alleen over ons kind maar ook over de hele klas. In het gesprek geef ik vaak dat er misschien ook andere mogelijkheden zouden zijn, ik doe dat echt heeeel omzichtig, man, ze zouden zich eens aangevallen voelen. In het gesprek lijkt ze dan wel geintersseerd, maar er gebeurt eigenlijk niets mee.
Wat daar dan de reden van is maakt niet zoveel uit. Het geklaag blijft, en er verandert niets. Dat past zou helemaal niet bij mij.
Wel is het zo dat sinds de oudsten wel op een neer bussen, Nederland voor mij veel dichterbij voelt, er is ooit een uitweg. Maar voor jongste zou ik graag voorkomen dat hij compleet afknapt op school, dus dat het te laat is voor hem. Ben nu ook aan het denken over zoeken naar mensen die ook naar Nld rijden, om te kijken of het mogelijk is om te poolen.
Wordt vervolgd.
Zijn jullie overigens blijvend verhuisd, of is het tijdelijk bijvoorbeeld vanwege werk?

Dirksmama

Ik snap er inderdaad ook niets van. Ik vind het een heel vreemd gebeuren die mat. En mijn zoon krijgt ook om de haverklap een time out omdat hij niet kan stilzitten op de mat. Ja, duh, denk ik dan, maar zeg maar niet tegen de juf