Uitzending dokument gisteren

Gezien

ik had al een heel klein stukje gezien en wilde deze uitzending persé zien. Afgezien van het feit dat deze vrouw nog heel erg verbonden is met haar moeder en oma, had ik medelijden met haar dat ze zich gebonden voelt aan een echtgenoot die haar volgens mij niet wil begrijpen (want dan gaat zijn droom kapot, want hij voelt zich wél thuis), een huis wat n.b. na 10 jaar nóg steeds een puinhoop is en kinderen die het wel naar hun zin hebben.
haar opmerking: moet ik dan terug gaan en hem hier alleen laten met de kinderen, dat kán toch niet, greep me erg aan. mss begrijp je 't al, ik heb hetzelfde probleem

Ja gezien

Samen met man blijven hangen. Doen we anders nooit.
Het was indrukwekkend door de omvang van alles. Een "cottage" volgens de gids was een groot vrijstaand huis. Echt wat je noemt een kast van een huis. Dat na 10 jaar nog vol staat met een hoeveelheid dozen waar je u tegen zegt. Om over de bouwkundige staat van het ongerenoveerde deel maar te zwijgen. Mega-gigantische klus. Echt, hoe vind je zo'n voorbeeld als programmamaker. Vet gekibbel tussen de echtgenoten, nog een oorlogstrauma van de moeder erbij....

Chiquita, kan me voorstellen dat je dingen herkent want het was wel allemaal heel mega maar daardoor zeggen ze ook wel heel herkenbare dingen.

Het antwoord op de vraag van de film weet ik niet!

Gemengde gevoelens

had ik bij het zien dan de docu. Een huis dat niet af is na 10 jaar is vervelend. Een zitkamer hoeft niet perfect te zijn net zomin als een badkamer maar een douche kunnen nemen lijkt mij idd gewoon nodig. Zitkamer heeft maar een bank nodig waar je lekker op kan ploffen, een tv om voor te hangen en iets waar je je drankje op kan zetten. Een mooi kleed over de verhuisdozen hangen en je ziet ze niet meer, klaar. De relatie met haar moeder is mij te benauwend en het steeds weer terugkomende verhaal over het kampverleden niet gezond. Waar zijn haar sociale contacten, wat heeft ze gedaan om er tussen te komen en laat de kinderen kinderen zijn zonder moeders moeilijkheden aan te moeten horen. Teveel van de terugkeer naar NL verwachten. Toch herken ik ook wel een beetje, ook hier een huis dat niet af is ( verf bladderd af, er ligt nog steeds tapijt op de badkamervloer bv) en buiten de kerk geen sociale contacten ( eigen schuld want ik heb er geen moeite voor gedaan maar weet ook niet goed wat ik daarvoor kan gaan doen en ik had ze in NL ook niet)

Neteret mut

Maar klaag jij er ook over dat je weinig sociale contacten hebt ? May deed dat wel en voelde zich nog steeds een buitenstaander. Ook wij zijn hier nog steeds "the Dutchies"
Werkt ze ? Man bracht kinderen naar school en hockey, op mijn werk, op school en sport heb ik m'n contacten opgedaan, bueren leek ze ook niet te hebben.

Ook naief ( terecht zei ze dat naieviteit en moed dicht bij elkaar liggen), een huis van die omvang en in die staat kosten jaaaaaren en ook klauwen met geld.

Ik vind het ook heerlijk om in NL te zijn, veel aandacht en gezelligheid, ja we hebben dan vakantie. Ik realiseer me ook dat als je teruggaat het er niet meer zo is als ( in ons geval) 15 jaar geleden. Maar ik voel het toch echt als thuiskomen als ik hier de straat weer in rijd, thuis is voor mij de plek waar man en, nu nog, kinderen wonen en ook waar mijn spuletjes staan.

Ik sluit niet uit dat ik na mijn pensioen weer terug ga, maar in ieder geval niet zolang we samen zijn en gezond zijn :o)

Sociale contacten

wel zei May: de engelsen zijn afstandelijk, soms als ze iets vertelde dan had ze behoefte aan een arm om haar heen maar er werd haar een kopje thee aangeboden.
Ik concludeer hieruit dat ze het wel geprobeerd heeft om kennissen te maken; zelf woon ik in Spanje, en de mensen in mijn woonstadje zijn heel hartelijk ... zolang je ze ziet, maar als wij terug zijn in ons huis (op de campo) en een tijdje niét naar het centrum gaan, zal er écht niemand opbellen of er iets is of zo!
Dus ook ik ben zo iemand die 4 jaar lang aan de taal heeft gewerkt, cursussen gevolgd, een (klein) baantje heeft, maar ik mis ook nét die contacten die ik gewend ben. Niet te vergeten dat de mensen daar elkaar al veel langer kennen en idd, je blijft altijd 'die buitenlander'

Vroeger

Ik heb die sociale contacten in NL niet gehad. Als ik een half jaar niet mail met vroegere vrienden dan krijg ik in die tijd ook niets terug. Een arm om je heen in NL?? Ik heb hier diepere gesprekken gehad met onze buren dan ik ooit in NL heb gehad maar idd binnenkomen is er niet bij. Als er iets is heb ik wel het gevoel dat ik keus heb om hulp te vragen. Of wij ooit terug gaan naar NL weet ik niet, zoals het nu is denk ik niet. En idd je blijft "die..", wij zijn die hollanders en buren bij ons in de straat die portugezen enz. Dat je een geschiedenis in een ander land hebt merk je bv. aan het omrekenen van voor de euro ( toen was het zoveel frank terwijl in NL je in guldens rekende) of als iemand over een oud televisieprogramma praat.
Ik zou, als ik al naar een vroegere woonplaats terug zou gaan, me realiseren dat daar de tijd niet stilgestaan heeft. Je kunt niet naadloos doorgaan met een gat van 10 jaar.

Ja.

Het opbouwen van sociale contacten kost veel tijd. Jaren. Ik heb er behoorlijk achterheen gezeten, vooral in het begin was ik heel attent zonder mensen te verstikken en ik heb het voordeel dat ik in een gebied woon waar veel buitenlanders zitten, dat scheelt een stuk, bovendien woon ik in het centrum dus kom vaak mensen op straat tegen en mijn woning ligt "op de route". Voor wie nog behoefte heeft aan aanvulling: zoek contact met de buitenlanders in je omgeving, je bent lotgenoten, zelfs als ze niet uit Nederland komen, je hebt allemaal de behoefte aan een nieuw sociaal leven en je zit ook in hetzelfde schuitje in de zin dat je geen ouders, broers, zussen en andere familieleden in de buurt hebt.

De hartelijkheid van de Spanjaarden die Chiquita schetst komt me bekend voor en ik kan ook best bij mensen aankloppen maar mijn beste vrienden zijn allemaal buitenlanders...

Heimwee

Heimwee is vaak ook niet echt logisch te beredeneren. Objectief gezien kan er helemaal niks mis zijn met je huidige woonsituatie en leven maar dat doet er dan volgens mij niet toe.

In dit geval zijn ze al 10 jaar weg en nog steeds niet gewend. In dat geval is misschien teruggaan een betere optie. Het enige wat wel lastig is dat als er ook nog allerlei andere dingen meespelen het heel lastig is natuurlijk om te zien of heimwee echt de oorzaak is dat je ongelukkig bent; zeker als je al zo lang weg bent.

Natuurlijk kan je prima het gezin mee terugnemen maar het grote risico is natuurlijk dat het niet overgaat als je terug bent in Nederland omdat de oorzaak toch iets anders lag. Dat lijkt me wel een risico.

Aan de andere kant ik ken wel een aantal gezinnen die echt niet konden aarden in hun gastland (vaak inderdaad de vrouw) en die terug zijn gegaan en ontzettend blij waren weer in Nederland te zitten. Vaak vrouwen die in Nederland een hechte vrienden/familie kring hadden. Dus teruggaan is in sommige gevallen wel degelijk een optie.

Een sociaal leven opbouwen is overal mogelijk maar als je ongelukkig bent of ergens bent waar je eigenlijk niet wil zijn kan het lastig zijn om je er toe te zetten om contact te sluiten met anderen.

Maylise

Het dilemma was hier dat de man niet terug wilde. En de kinderen ? Dat werd niet duidelijk, die kennen Nl alleen maar als vakantieland.

De kinderen

.. begreep ik waren ook volledig geïntegreerd in Engeland. Ergens op het einde hoor je May (aan de tuintafel) ook zeggen: 'ik kan toch niet alleen terug gaan naar Nederland en m'n man en kinderen alleen hier laten'.
Kortom, met die opmerking maakte mij duidelijk, zij voelde zich helemaal klem zitten met wat zij zou willen en wat man/kinderen willen.
En wie zou hier nu roepen: kies voor jezelf, doe wat jij wil (wat ik vaak in andere draadjes lees)?!

Huwelijk

En dan wordt het van een heimwee probleem dus ook een relatie probleem. Immers de een is ongelukkig als ze moet blijven, de ander is ongelukkig als hij weg moet... Gaat hij met haar mee terug naar Nederland dan zal hij haar misschien altijd kwalijk blijven nemen dat hij zijn droom op moest geven voor haar, blijven ze dan is zij ongelukkig en zal hem dit ongetwijfeld ook kwalijk nemen.
Dat is een hele moeilijke keuze.
De kinderen wennen wel weer in Nederland. Daar zou ik me niet al te druk om maken. Zolang je er als echtpaar samen uitkomt.
Maar ja, als je allebei iets volkomen anders wilt is het wel heel moeilijk om daar een middenweg in te vinden.
Misschien als ze met pensioen zouden zijn en de kinderen volwassen dan kan je wel half in Nederland, half in Engeland wonen misschien maar onder de huidige omstandigheden kan dat niet.
Ze zullen dus moeten kiezen. En dat lijkt me heel moeilijk als je allebei geheel tegenover elkaar staat op dat gebied.

Sinilind

Ik geloof het meteen als je zegt dat het moeilijk was, het scheelt misschien wel iets dat je niet de enigste was die niet gelukkig was. Dat lijkt in die docu anders te zijn. En na 2 jaar terug komen is toch ook anders dan er na 10 over te beginnen want ik had begrepen dat heimwee niet al vanaf het begin meespeelde.

@sinilind

wat zou JIJ besloten hebben als jij alleen niet had kunnen aarden? (dus je dochter en je man wel).

Ik begrijp uit jouw berichtje dat jullie met 3-en waren: man, vrouw, dochter. In jullie geval dus 2 tegen 1 (en ik bedoel dit niet zo bot als dat het hier staat).
Zou het een kwestie zijn van 'de meerderheid is gelukkig, dus we blijven' of kies je voor jezelf

Ik ben heel benieuwd naar je antwoord; als er tenminste een antwoord op is ..

Ja.. zucht

Na een week herfstvakantie in NL,alwaar een overdaad aan leuke bezoekjes maar ook spanningen voor mij - laatste x bij schoonudsers gelogeerd! Voor ieders bestwil - moeten we
Nu weer hier thuis landen - want dit is toch thuis: onze spullen, onze dagelijkse dingen. We gaan voorlopig maar niet terug als uitstapje want je gaat je zo dubbel voelen..

Wat ik terugzie en hoor: mannen met de droom/ambities lijken deze veel concreter na te jagen. Als je als vrouw meegaand bent en het avontuur trekt je ook wel, zit je zomaar in een land wat je zelf niet zou kiezen..

Of en hoe je communiceert in je relatie is wel belangrjk natuurljk. Dat gaat bij ons wel prima. bij ons is het probleem: hij wil nog meerdere jaren blijven omdat hij dan op een heel fijne manier kan werken. De opzet was 2 jaar, ik ben evt nog te porren voor 3 jaar- ben nu dus thuisblijfmoeder.
Maar nog 5 jaar.. Daarvoor houd ik niet genoeg van dit land, het volk. En tja in Nl voel ik dat extra.. Daar zijn zoveel meer opties voor mij.maar niet zo lucratief of succesvol als mijn man.

Daar wringt het - ik wil zijn kansem niet verknoeien maar tegelijkertijd hoort bij een gezin vormen dat ook hij een offer kan brengem door terug te gaan en ieta van zijn ideale werkplek in te leberen. Mijn taak: weten wat ik echt wil en duidelijk zijn.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe anderen dat ervaren.. Beetje ot geloof ik.

verstuurd per ipod

Tja

Toen mijn man gevraagd werd bij een andere vestiging te gaan werken hebben we ook overwogen voor een aantal jaren te gaan, maar hebben dat bewust niet gedaan( permanent had ook werkgevers voorkeur). Ik had het gevoel dat ik bij een tijdelijk verblijf mezelf niet voor 100% zou inzetten om het te laten slagen/ aanpassen/ integreren. Ook voor de kinderen, toen 5, 7 en 9 leek het ons beter om ervan uit te gaan dat het een echte emigratie zou zijn.

Bezoekjes aan NL moet je wel in het juiste verband zien: je hebt vakantie en dan ziet het er allemaal wat zonniger uit :o)

En Vertigo, een baan heeft vor mij wel erg positief gewerkt, je krijgt dan ook zelf een "echt" leven.

Heimwee: Wel hebben we gezegd dat als 1 van ons echt niet zou kunnen wennen, we serieus zouden nadenken over teruggaan. Gelukkig is dat niet nodig geweest.
In dat verband hoorde ik toen ook een verhaal van een familie met een dochter van 14 jaar die van Twente naar Brabant (!) verhuisden. Dochter kreeg ernstig heimwee en ze zijn na 2 jaar teruggegaan. Ruim een jaar later ging dochter in Utrecht studeren en daar op kamers........

Vertigo, nog even

Wij hebben altijd een vakantiehuisje gehuurd, soms een paar dagen bij familie, maar langer echt niet ! Vaak waren we alleen maar in het huisje om te slapen en te ontbijten, maar lekker om 's avonds even de voeten op de tafel te kunnen leggen en "dom" TV kijken. Van een hele dag praten en gezellig doen word je erg moe.
Nu de kinderen (meestal) niet meer mee gaan, logeren we bij familie/ vrienden.

O.t. gaan

vind ik geen prpbleem, tot nu toe is het ot gaan toch over "hoe ga je met je emigratie om" gegaan. En daar ging het mij om ook om. Een combinatie van hoe kijk jij als zelf emigrant tegen die docu aan, wat heb je zelf ervaren enz. Bij de reacties op de website van dokument zijn toch veel mensen die niet zelf de ervaring van in een ander te gaan wonen hebben.
Ook wij zijn ivm het werk van mijn man verhuisd, wel in overleg met elkaar en in mindere mate met de kinderen. Logeren bij familie doen we niet, we wonen immers dichtbij genoeg om weer naar huis te rijden en we zijn met teveel, er is bijna niemand die ons in 1x kan herbergen. We rijden dus meestal maar weer terug.
Overigens snap ik best dat van TWente naar Brabant verhuizen heimwee kan oproepen ( maar verhuizen naar Twente terug om 1 dochter van die leeftijd ....alleen maar als ze het zelf ook wilden. In Twente is behalve technische studies niet veel te studeren, dat ze dan ergens anders heen zou gaan hadden ze kunnen bedenken.

Achter staan

Een verhuizing is sowieso heel lastig als beide partijen er niet helemaal achter staan. Maar de realiteit is natuurlijk dat je soms iets heel anders wilt dan de ander. Moeilijk om daar een compromis in te vinden. Natuurlijk kan je veel op vakantie gaan naar het andere land, er een tweede huis kopen maar de realiteit is dat je met schoolgaande kinderen en als je werkt toch in de meeste gevallen aan een land gebonden bent. En dan moet je dus een keuze maken en in de meeste gevallen zal één iemand dan toch toe moeten geven maar ja wie van de twee, wiens wens weegt zwaarder.

Gelukkig is dit voor ons nooit een groot dilemma geweest. Onze eerste internationale verhuizing als gezin was naar Libanon. Ik wist dat het tijdelijk zou zijn omdat we er met een specifiek doel naar toe gingen. Ik heb er een prima tijd gehad maar ik weet niet of ik er voorgoed had willen blijven. Het is een mooi land, fantastisch land maar het heeft ook zo zijn problemen. Daarna zijn we naar Frankrijk gegaan, vervolgens Nederland en nu weer Frankrijk. Nederland zouden we maar drie jaar blijven maar dat werden er wat meer. Uiteindelijk wilde mijn man graag terug naar Frankrijk of misschien ergens anders heen. Ik wilde eigenlijk liever in Nederland blijven maar goed om hem een plezier te doen ging ik wat solliciteren en toen ik een baan kon krijgen die ik echt graag wilde dacht ik opeens ook anders over de verhuizing. Uiteindelijk hadden we er dus allebei wat bij te winnen en dat is goed. Je moet er beiden iets aan hebben.

Als dat niet kan, als het echt 100% je eigen geluk voor dat van een ander opofferen is dan lijkt het me echt heel lastig worden.

Als 1 van ons

ja, als 1 van ons 4-en heimwee zou krijgen of de emigratie zou echt niet lukken, dan gaan we terug.
Echter, na 1,5 jaar man en zoon helemaal gelukkig, dochter begon los te komen en ik voelde meer en meer van 'wat doe ik hier, ik heb spijt, ik wil terug' (baan vinden was onmogelijk voor mij). Helaas, terug gaan wás geen optie, want in NL hadden we niets meer en ik heb steeds nog het gevoel dat ik meegegaan ben, juist ómdat die optie er zou zijn om terug te kunnen.
En nu zou ik nog veel sterker terug willen, moet dan man en dochter achterlaten, zoon is inmiddels terug in NL (veel meer mogelijkheden studie en werk) en mijn kansen op nog een baan te vinden in NL schat ik nu steeds minder in (50 en inmiddels dus 6 jaar uit werkzame leven als secretaresse).
Als ik het nu over moest doen, voor geen goud meer emigreren; daarom wilde ik toen die docu zien en heb medeleven met May.
Overigens het goede aan mijn emigratie is dat ik heel duidelijk heb ervaren wie goede familie en vrienden zijn en wie me heeft laten vallen om wat voor reden dan ook.

@vertigo

echt niet off topic!
In welk land woon jij?

tja, en dan als je weet wat JIJ wil en duidelijk zijn; je blijft in tweestrijd lijkt mij: of hij brengt een offer en gaat nu met jou mee terug (=minder succesvol voor hem) of jij brengt een offer (nogmaals?) door verlenging en moet je tevreden stellen door thuismoeder te blijven (en wellicht over 3 of 5 jaar minder kans op de arbeidsmarkt in Nederland?).

Zucht, waarom lijkt het (of is het echt zo) dat mannen een beslissing nemen en verwachten (?) dat de vrouw meegaat bij verhuizingen en vrouwen blijven maar afwegen wat goed is voor kinderen, man en voor zichzelf (en ook nog in die volgorde)

Neteret mut

Deze mensen hadden maar 1 dochter en het meisje kwijnde echt weg, ze at niet meer en was erg depressief.
En nu moet ik wel even voor Twente opkomen hoor :o) Het klopt dat er maar 1 (technische) universiteit is, maar wel veel HBO opleidingen. Het meisje ging naar de Havo, dus het was goed mogelijk geweest dat ze een HBO opleiding in de buurt had gekozen en thuis was blijven wonen.
Pa kon gelukkg weer terug in zijn oude functie, maar jammer van zijn leuke promotie in Brabant.

Chiquita

"ja, als 1 van ons 4-en heimwee zou krijgen of de emigratie zou echt niet lukken, dan gaan we terug"
Dat was dus toch te naief gedacht/ gezegd, omdat je alle schepen achter je verbrand had ?

Jammer, dat je het zo slecht naar je zin hebt, het lekkere weer maakt dat niet goed :o) ?? Maar waarom is je man het wel gelukt een baan te vinden of is hij misschien uitgezonden ?

Wat betreft "echte" vrienden, ik vind wel dat de inspanning om contacten te onderhouden voornamelijk van "deze" kant moet komen. Maar nu met Internet wel een stuk gemakkelijker dan 14 jaar geleden.

Chiquita 2

"Zucht, waarom lijkt het (of is het echt zo) dat mannen een beslissing nemen en verwachten (?) dat de vrouw meegaat bij verhuizingen en vrouwen blijven maar afwegen wat goed is voor kinderen, man en voor zichzelf (en ook nog in die volgorde)"

Maar je had toch wel een stem in de beslissing ?

Shonagh

Heb zelf aan de rand van Twente gewoond, net in een stuk dat meer op Zwolle gericht was en waar toch wel heel weggingen als ze HBO of uni deden. Maar je hebt gelijk mettoch ook best veel mogelijkheden. Dat ze na 1 jaar op kamers ging was mogelijk in Brabant ook geweest.

Neteret mut

Ja dat klopt, maar dan (dochter in Brabant op kamers) had Pa nog wel zijn leuke, nieuwe baan gehad :o)

@shonagh

'Dat was dus toch te naief gedacht/ gezegd, omdat je alle schepen achter je verbrand had ?'

Mss wel, ons huis in NL was verkocht, we waren al eerder in de streek geweest om huizen te bekijken en hadden er 1 gevonden die voldeed aan onze eisen. Een soort optie erop dat na oplevering van ons huis in NL wij de zaken verder zouden afhandelen in ES.
Ja, achteraf hadden we nooit meteen moeten kopen, eerst huren, maar ja, vooruitzicht 2x op korte termijn verhuizen, en 2 grote honden ..

Natuurlijk heb ik een stem ingebracht. Ik heb de emigratie een kans willen geven omdat man dit al heel lang wilde, onder het/mijn motto 'als je het niet probeert, dan weet je ook niet of 't lukt; je kunt wel meteen nee zeggen, maarja'; en daar kwam dus zijn 'belofte' bovenop 'als het niet lukt, kunnen we altijd terug'. Achteraf: naief ja, ik kan me wel voor m'n kop slaan dat ik zó naief ben geweest.
En 't is niet alleen kommer en kwel hoor, t/m eergisteren nog steeds in t-shirtje rondlopen, maar 't zonnetje maakt écht niet alles goed.
Man was met vut, nu inmiddels met pensioen (is wat jaartjes ouder als ik), dus geen baan; sprak al vloeiend spaans, zeer actief dus wandelt met plaatselijke wandelclub elke zondag tussen 15 en 30 km; is naar ouderenuniversiteit gegaan (vanaf 55 jaar en dan moet je dus écht goed spaans spreken en verstaan) dus hij vond al snel allerlei aansluitingen (ik vind ze weliswaar oppervlakkig en hij met tijd en wijlen ook hoor). Ik naar spaanse les, maar échte contacten buiten die les met hier wonende buitenlanders, nee, er is er 1 écht overgebleven en anderen als je ze toevallig tegenkomt.

Chiquita

Bedankt voor je uitgebreide uitleg. Ik begrijp het nu wat meer, ook wat je al eens eerder hebt verteld, het hondendraadje zeg maar.

Mijn man is ook een echte wandelaar, een weekend niet wandelen ( door het weer bevoorbeeld) en hij wordt onrustig :o) Maar ik ga ook vaak mee, als het niet te moeilijk is tenminste.

Is de taal ook nog een struikelblok bij het vinden van een baan ? Of is er gewoon weinig werk in de streek waar jullie wonen.

Taal en werk

weinig werk hier in de streek, spanje kent een werkeloosheid van 1 op 5 en hier in de streek zelfs 1 op 4. Ik werk 2 uurtjes op vrijdag en 2 op zaterdag in een barretje, in de keuken. Aangezien ik graag met eten bezig ben, is hier de taal geen barriere. Alleen vervelend 2 dagen te moeten horen van de eigenaar (die mij overigens niet kwijt wil, ik breng toch wat noord-europese arbeidskracht mee) dat er ook hier spanjaarden zijn die jaloers zijn en beginnen met 'die buitenlandse pikt onze baan in' (niet dat ze zelf willen werken hoor, want wat ik hier veelal zie is dat ze liever op de bank blijven zitten en bij pappie en mammie of rest van de familie de hand ophouden)

Overigens Shonagh: in een ander draadje in 'pubertijd' wilde ik niet zuur overkomen, maar eigenlijk meer om duidelijk te krijgen dat je in nederland nog zo gek niet zit en dat daar heel wat geld (dankzij sterkere economie?) zomaar naar mensen toevloeit ..

Chiquita

Ja ik dacht al dat er in Spanje streken zijn met een hoge werkeloosheid, 1 op de 4 is wel heel veel.
Maar om even terug te komen op het topic, snap ik dat je toch wel overweegt om terug te gaan ? Je dochter is nu wel zo oud (?) dat ze het alleen met haar vader redt ?
Man en jij krijgen ( hebben al?) zo toch ook een relatieprobleem. Je bent ongeveer 50 dacht ik, dus nog 15 jaar te gaan voor je pensioen, wat waarschijnlijk in Spanje ook niet zo riant als in Nl, ook al omdat je er als niet- werkende niets opbouwt. Is het echt geen optie om in NL een baan te zoeken en de vakantie/ lange weekenden in Spanje door te brengen ?

En wat het puberdraadje betreft: Toen ik in NL woonde vond ik alle voorzieningen enz ook heel gewoon, als je er niet meer woont, besef je pas hoe goed het allemaal geregeld is.