Zwager heeft hekel aan baby

Het klopt dat niet iedereen in staat is tot zo'n gesprek en heel erg op de 'zij zult geen onrust veroorzaken' staat afgesteld. Wat je er dan bij voelt is daaraan ondergeschikt, zolang er maar niks merkbaar is. Als je er op die manier in kunt staan en evt. vervelende gevoelens van je af kunt laten glijden, is dat natuurlijk ook een optie. Je relaties met anderen worden dan naar mijn ziens wel oppervlakkiger, want het gaat vooral om schone schijn aan de buitenkant. Maar zo werken veel families wel. Dan is het een kwestie van accepteren en proberen uit gedoe te blijven.

Kost dat je teveel energie, dan zul je daar een modus in moeten vinden wat voor jou acceptabel is. En dan komt er idd wat afstand. Maar zoals gezegd, niet iedereen kan omgaan met gedoetjes en doet liever alsof er niks aan de hand is dan te kijken of het opgelost kan worden. Dat kun je mensen heel erg kwalijk nemen of proberen te zien als iets wat kennelijk voor hen weer erg veel onveiligheid oproept. Leuk is anders, maar als ze beter hadden gekund, dan hadden ze dat vast wel gedaan. Hou vooral je eigen grenzen goed in de gaten wat voor jou nog ok voelt en waar niet meer. Kun je er je schouders over ophalen, dan is dat ook prima. Lukt dat niet, dan is dat ook heel goed te begrijpen.

Flanagan schreef op 08-08-2023 om 11:21:

[..]

Eens met Diyer, ruzie maken is niet per se erg en kan leerzaam zijn voor hetgeen waardoor het scheef is gegaan. Nu hoort TO al jaren dat ze de verstandigste moet zijn; in belang van de lieve vrede. Tegelijkertijd wordt haar zus zo de hand boven het hoofd gehouden. Die keuze is m.i. juist ongezond. Het hindert een gelijkwaardige band tussen de zussen.
Ik heb diverse jaren mij opgesteld als de verstandigste, in de hoop dat diegene of de mensen om die persoon heen, tot inzicht kwam of diegene durfde aan te spreken, want ik had niet het gevoel dat ik gelijkwaardig gezien werd; ik had maar te zwijgen als ik niet in staat was te vergeven. Maar door familie dynamiek gebeurde dat niet. Op gegeven moment ben ik het beladen gesprek aan gegaan en vragen gesteld en uitgelegd wat het met mij en mijn gezin deed. Er kwam geen reactie. Zelf geen woord. Ik merkte daarna dat de familie nog meer om die persoon heen ging staan en ik als ruziemaker te boek stond.
Dat is wel het risico van een gesprek aan gaan. Ik weet dat ik daarmee een poging heb gedaan een strijdbijl te begraven. Maar ik heb er niets mee bereikt. Ik had het gesprek net zo goed kunnen laten.

Het komt uiteindelijk in het leven er op neer dat je geluk en een goed gevoel bij jezelf hebt te creëren, zonder een ander hiervoor nodig te hebben. Wees gelukkig met je eigen leven en trek je niets aan van het gedrag van die zwager.

Ik ben een cursus mindfulness gaan volgen. Dat gaf mij rust en hielp mij bij voorkomen van aannames doen of te snel reageren. Het hielp mij bij inzien van inzetten voor dat wat voor mij van belang is en los laten wat geen waarde heeft.

Mooie post Flanagan en heel wijs. Uiteindelijk moet je zelf je eigen goede gevoel weten aan te boren, zonder daarvoor al te afhankelijk te zijn van de nukken, grillen en onmogelijkheden van anderen. 

Ik probeer mezelf als ik diepe onvrede ergens mee voel, te bedenken dat een ander mij heus wel tegemoet had willen komen als ze dat hadden gekund of gewild. Heel vaak zegt het iets over de beperkingen die we als mensen allemaal hebben. Er zullen vast ook vaak genoeg mensen zijn die jij en ik weer op ons beurt zullen kwetsen, waarbij we niet kunnen geven wat zij weer nodig hebben. Mensen zijn er doorgaans niet op uit om anderen (bewust) te kwetsen of negeren. Mensen zijn wél heel erg gericht op zelfbescherming en gedoe kan voelen als ontzettend onveilig.

" Ik mis in jouw verhaal en titel aandacht voor de rol van je zus. Jouw zus vraagt jou om rekening te houden met haar man die de aandacht voor jou en je gezin tijdens de bijeenkomsten niet trekt. Het gaat - denk ik - echt niet om je baby. Normaal gesproken zou jouw zus haar man moeten toespreken om zich normaal te gedragen tegen jou en je gezin. Dat mag je van een zus die het goed met je voor heeft verwachten."

Ik vraag me af of het niet zo is dat zus donders goed weet dat haar man zich loopt aan te stellen, maar dat de ervaring haar heeft geleerd dat hij tegen haar uitvaart als zij hem probeert te corrigeren.  En als zij TO aanspreekt, dan wil die eventueel nog wel haar best doen, en in elk geval reageert ze niet aanvallend. 

Ik betwijfel ook of zwager zijn vrouw heeft gevraagd of aangezet om TO te benaderen, ik heb zomaar het idee dat die zus het gevoel heeft klem te zitten tussen haar hoogst onredelijke man (misschien is het in de auto op weg naar huis éen grote zeursessie over wat hem allemaal niet aanstaat) en haar wel redelijk normale zus, en dat zus daarom de weg van de minste weerstand heeft gekozen: aan TO vragen om zich aan te passen aan de aansteller, omdat omgekeerd haar alleen maar stress geeft en niet werkt.

oei oei oei, ik geloof niet dat ik zou kunnen laten om heeeeel kinderachtig terug te gaan doen, maar dat is natuurlijk een heel slecht advies.
Ik denk dat ik het niet zou trekken, dit en misschien dan wel weggaan bij zo'n etentje, gewoon opstaan en zeggen weet je wat Harry, jij wint. Ik ga weg, met baby en man, want ik kan dit niet meer aan. Doei iedereen, zie jullie wel weer bij ons, of wanneer Harry een keer ziek is ofzo.

Ysenda schreef op 07-08-2023 om 12:06:

[..]

even een heel vreemde side step: zou het kunnen dat hij eigenlijk een crush heeft op jou en om zich zelf te beschermen maar onbeleefd doet, dat hij eigenlijk heel jaloers is op de relatie die jij en je man hebben?

Hier dacht ik ook aan.

Dit heb ik eens meegemaakt binnen mijn vriendenkring.

Jongen bleek verliefd op dat meisje, maar door negeren en onbeschoft te doen probeerde hij dit zoveel mogelijk te ontkennen (voor anderen én zichzelf). 

Wasgij schreef op 08-08-2023 om 15:47:

[..]

Hier dacht ik ook aan.

Dit heb ik eens meegemaakt binnen mijn vriendenkring.

Jongen bleek verliefd op dat meisje, maar door negeren en onbeschoft te doen probeerde hij dit zoveel mogelijk te ontkennen (voor anderen én zichzelf).

Dat heb ik dus serieus op de middelbare school meegemaakt. Dat heeft me toen serieus mijn hele vrienden groep gekost, omdat ik er uiteindelijk, toen hij weer bezig was, wat van zei dat niemand er wat van zei. Daarna ben ik weggelopen en niemand die me achter na kwam.

Waren dus blijkbaar nooit echte vrienden geweest, denk ik dan.

Maar daardoor weet ik niet of ik het zo met familie zou durven doen in TO's plaats, want wat als ook van hen niemand je steunt op dat moment? Dan voel je je helemaal alleen en niet welkom.

Lollypopje schreef op 08-08-2023 om 15:55:

[..]

Dat heb ik dus serieus op de middelbare school meegemaakt. Dat heeft me toen serieus mijn hele vrienden groep gekost, omdat ik er uiteindelijk, toen hij weer bezig was, wat van zei dat niemand er wat van zei. Daarna ben ik weggelopen en niemand die me achter na kwam.

Waren dus blijkbaar nooit echte vrienden geweest, denk ik dan.

Maar daardoor weet ik niet of ik het zo met familie zou durven doen in TO's plaats, want wat als ook van hen niemand je steunt op dat moment? Dan voel je je helemaal alleen en niet welkom.

Ik vrees dat TO ook helemaal in haar eentje zal staan als ze haar mening zal geven over het gedrag van haar zwager. Natuurlijk kan het zijn dat sommige familieleden het met haar eens zijn maar toch hun mond houden uit angst voor ruzie. 

Wat dan wel een goede oplossing zou zijn, dat weet ik helaas niet.

Temet schreef op 08-08-2023 om 14:49:

Ik vraag me af of het niet zo is dat zus donders goed weet dat haar man zich loopt aan te stellen, maar dat de ervaring haar heeft geleerd dat hij tegen haar uitvaart als zij hem probeert te corrigeren. En als zij TO aanspreekt, dan wil die eventueel nog wel haar best doen, en in elk geval reageert ze niet aanvallend.

Ik vraag me af of het niet zo is dat de ouders donders goed weten dat hun schoonzoon loopt aan te stellen, maar de ervaring hen heeft geleerd hun dochter niet voor het hoofd te stoten en zodoende het gedrag van schoonzoon niet aan te kaarten.

Ik heb ook een zus gehad die tot in den treure door mijn ouders beschermd werd. Er over praten had geen zin want het bleef maar doorgaan. Toen heb ik een stap terug gedaan, was gewoonweg klaar met op eieren lopen. Nog een vorm van familie dynamiek.

In totaliteit genoeg overpeinzingen voor Miamiamia, lijkt mij zo.

Heel eerlijk gezegd snap ik het hele verzoek nier zonder de juiste achtergrondinformatie....wat zit er achter die vraag om rekening te houden, dat zwager niet tegen de baby kan?
Waar moest je concreet rekening mee houden, met welk gedrag dan  met welke concrete dingen? Wat gaf je zus in exacte bewoordingen aan?

Poezekat schreef op 08-08-2023 om 16:24:

[..]

Ik vrees dat TO ook helemaal in haar eentje zal staan als ze haar mening zal geven over het gedrag van haar zwager. Natuurlijk kan het zijn dat sommige familieleden het met haar eens zijn maar toch hun mond houden uit angst voor ruzie.

Wat dan wel een goede oplossing zou zijn, dat weet ik helaas niet.

Je mening geven heeft ook geen zin in dergelijke situaties. “Ik vind dat Piet zich als een eikel gedraagt” “Ik vind dat jij de wijste moet zijn want hij is zielig.” “Ik vind het wel meevallen” 

De enige manier om hierover te praten, is eerlijk en kwetsbaar te zijn over hoe slecht je het zelf inmiddels verdraagt, dat het je spanning geeft, pijn doet, boos maakt, dat je tegen de bezoekjes opziet en dat dat je verdrietig maakt. Over zoiets als dit kun je niet discussiëren.

graag niet quoten want ik haal het misschien nog een keer weg.

Ik had eerder geschreven dat ik het een herkenbare situatie vond. De details van mijn situatie wel anders, maar ook een zus met een partner die vaak ergens boos over is en dan dus gaat mokken. Alleen niets specifieks tegen kinderen - inmiddels hebben alle brussen een of meer kinderen, inclusief bozige zwager. En niet heel specifiek tegen mij, maar mokken en enigszins negeren (maar minder opzichtig, reageert wel op vraag of hij iets wil drinken) van nagenoeg iedereen bij ontmoetingen, vaak omdat hij ergens boos over is wat iemand ergens in de periode daarvoor (kan laaaange periode zijn) gedaan heeft, maar dat wordt nooit echt uitgesproken. Dus andere siblings en ouders herkennen helemaal de frustratie, hoewel het verschillend is hoeveel last iedereen heeft van een gevoel van soanning als hij aanwezig is. Ik merk bij mezelf dat ik dus niet ontspannen ben bij bijeenkomsten waar hij is, heel vervelend. En uiteindelijk ziet zus de hele familie heel weinig, houdt afspraken af, en vervreemdt langzaam van de familie. Dus ik word er niet wekelijks mee geconfronteerd maar raak wel zusje en haar kind langzaam kwijt.
Ik had al geschreven dat ik haar had aangesproken en je vroeg hoe ze reageerde. Het was een langer gesprek over hoe weinig ik ze zie, hoe jammer ik dat vind en daarbij hoe vervelend ik het vind dat als er dan eindelijk een afspraak is, zwager niet aardig is. Ze vond het lastig om te horen zei ze want wist niet hoe ze het moet oplossen en als er een probleem was tussen mij en zwager moesten we dat onderling oplossen. Later vroeg ze nog wat ik dan zou doen als ik haar was, waarop ik min of meer zei dat ik tegen een partner zou zeggen 'doe je gezellig mee of zorg je dat je iets anders gaat doen'. Nouja het gesprek ging dus vooral over elkaar echt heel weinig zien en ze beloofde beterschap, dus we zullen zien hoe dat uitpakt komende maanden.
Ik lees de tips hier dus ook met interesse. Ik snap dat mensen zeggen niet zus maar zwager aanspreken. Ik heb echter hetzelfde als jij: totaal geen zin in en niet de verwachting dat dat duurzaam iets oplost, omdat er dus telkens nieuwe eenzijdige conflictjes zijn waarbij hij kennelijk vindt dat een van de familieleden iets niet goed doet en daarop reageert met mokken. Dit is niet één conflict dat je even grondig uit moet praten en niet iemand met wie ik überhaupt ooit echt een goed gesprek heb kunnen voeren. En ik heb ook wel de angst zus verder te vervreemden door haar 'onder druk' te zetten, maar ik vind ook echt dat mensen ook een taak hebben om hun partner een beetje te corrigeren als hij zich misdraagt tegen familie, dus praat ik liever met mijn zus - met wie te praten valt - dan met zwager. En daarnaast hoef ik geen band met hem, gewoon dat hij normaal doet of er niet bij is.
Gesprek met zus was redelijk recent en ik zie ze dus weinig, dus of het gaat helpen, ik hoop het maar ben niet eindeloos optimistisch.
Ik vind het voor mezelf al behoorlijk balen. Ik vind jouw situatie nog veel kutter. Ik voel me op zijn minst gesteund door familieleden, omdat we er allemaal last van hebben en het vervelend vinden. En ik word er niet wekelijks (niet eens maandelijks) mee geconfronteerd. En ik heb niet net een baby waar onaardig over wordt gedaan. En niemand verwacht dat ik me aanpas.
Dus ik snap hoe vervelend dit voor je is. En ook dat je het wil oplossen, maar dat tijdens een bijeenkomst 'ik wil dat je me even begroet' 'ik vind het niet leuk dat je door me heen praat' de situatie op dat moment zelf alleen maar vervelender maakt, terwijl je hoop dat het op lange termijn helpt niet enorm is. 
Ik heb de oplossing ook niet. In eerste instantie zoek ik het dus toch in een gesprek met zus, na jaren niks te zeggen. 
Nogmaals: ik vind het heel rot voor je.

Ik zie het altijd als een groep kinderen op het schoolplein. De pestkop heeft behoefte iemand te pesten en de groep er om heen staan toe te kijken, met armen op de rug. Hun aanwezigheid werkt juist als een katalysator want de pestkop voelt zich groeien daar niemand er tegen in gaat. En als het slachtoffer diep gekwetst  dan voor de groep en de juf of meester vertelt hoe naar het was, stelt de juf/meester aan de toekijkers te vraag wat ze gedaan hebben om dit pest gedrag te stoppen. Of waarom niet of hoe volgende keer wel…
Punt is dat wanneer een bully niet wordt aangesproken en mensen blijven, ze het stilzwijgend goedkeuren.
Het vraagt moed dat patroon te doorbreken daarentegen het is ook de moeite waard om een patroon te doorbreken.