Zwager heeft hekel aan baby
Ik heb een redelijke band met mijn zus, maar zij is getrouwd met een man die er geen geheim van maakt dat hij mij niet mag. Ik heb het ook niet zo op hem dus ik heb dat altijd maar gelaten. Echter, ik ben dit jaar moeder geworden en sindsdien gedraagt mijn zwager zich idioot. Hij stoort zich aan de baby en de aandacht die de baby krijgt. We zien elkaar wekelijks bij mijn ouders thuis en dan negeert hij ons straal en doet hij bozig. Dat drukt nogal op de sfeer.
Mijn zus heeft gevraagd of wij er rekening mee willen houden dat hij het lastig vindt zo'n baby in de familie. Moeten we dat doen? Ik wil mijn zus niet schofferen, maar mijn ouders zijn juist zo in de wolken en ik wil deze bijzondere tijd ook niet laten dicteren door zo'n kinderachtige vent.
Ik zou een feestje geven en zeggen dat ik er liever geen zwagers bij heb, want ik hou niet zo van zwagers.
Wat een enorm vervelende kerel. Die man mort je gewoon op alle punten een spiegel voorhouden.
Als hij jou negeert, dan doe je gewoon alsof hij er niet is.Nieg aankijken, negeren wat hij zegt.
Als hij door je heen begint te praten midden in jouw gesprek, dan zou ik opstaan (dan sta je boven iedereen) en zeggen, blijkbaar was ik al uitgepraat. Wie wil er nog koffie, maar wel overduidelijk de vraag richting de rest stellen.
Moet je eens zien hoe snel je de vraag krijgt wat er aan de hand is. En dan zeg je gewoon, ik behandel mensen hetzelfde als hoe ze mij behandelen. Dat is blijkbaar volledig acceptabel.
miamiamia, weet je al hoe je het gaat aanpakken?
Ik denk ook dat je ouders best meer stelling mogen nemen hierin. Ze ( de hele familie) laat je wel heel erg aan je lot over mbt deze kinderachtige zwager..
Lollypopje schreef op 08-08-2023 om 15:55:
[..]
Dat heb ik dus serieus op de middelbare school meegemaakt. Dat heeft me toen serieus mijn hele vrienden groep gekost, omdat ik er uiteindelijk, toen hij weer bezig was, wat van zei dat niemand er wat van zei. Daarna ben ik weggelopen en niemand die me achter na kwam.
Waren dus blijkbaar nooit echte vrienden geweest, denk ik dan.
Maar daardoor weet ik niet of ik het zo met familie zou durven doen in TO's plaats, want wat als ook van hen niemand je steunt op dat moment? Dan voel je je helemaal alleen en niet welkom.
Als je het aan zou kaarten en niemand van de familie steunt je. Dan leg je zeer waarschijnlijk een oud familie patroon bloot wat er toch altijd al was. Heel pijnlijk, absoluut. Maar je weet ook waar je aan toe bent. To, ik spreek uit ervaring. Toen ik besloot niet langer mee te gaan in de rol van "doe niet zo moeilijk" vonden mijn familieleden dat heel lastig. Het heeft ervoor gezorgd dat het contact met de meesten op een heel laag pitje is gekomen.
Martje80 schreef op 09-08-2023 om 10:53:
[..]
Als je het aan zou kaarten en niemand van de familie steunt je. Dan leg je zeer waarschijnlijk een oud familie patroon bloot wat er toch altijd al was. Heel pijnlijk, absoluut. Maar je weet ook waar je aan toe bent. To, ik spreek uit ervaring. Toen ik besloot niet langer mee te gaan in de rol van "doe niet zo moeilijk" vonden mijn familieleden dat heel lastig. Het heeft ervoor gezorgd dat het contact met de meesten op een heel laag pitje is gekomen.
Dat is waar. Het is ook niet dat ik het niet zou bespreken in zo'n geval, maar dan eerder op een rustig moment en niet op het moment dat het gebeurd. Al loop je dan natuurlijk nog steeds dat risico.
De meest flexibele wordt geacht het stilzwijgend op te lossen. Die familie weet waarschijnlijk allang dat er met die zwager niet of moeizaam te praten valt en ze hebben gehoopt dat het met aanpassen gered kon worden. Op zich begrijp ik dat ook nog. Het is als de spreekwoordelijke gekookte kikker die niet in de gaten heeft dat de aanpassing te ver is gegaan. Daarom zal iemand de eerste moeten zijn die zegt: “Ik voel me niet goed. Ik heb het veel
te heet.”
Mija schreef op 08-08-2023 om 19:57:
[..]
Je mening geven heeft ook geen zin in dergelijke situaties. “Ik vind dat Piet zich als een eikel gedraagt” “Ik vind dat jij de wijste moet zijn want hij is zielig.” “Ik vind het wel meevallen”
De enige manier om hierover te praten, is eerlijk en kwetsbaar te zijn over hoe slecht je het zelf inmiddels verdraagt, dat het je spanning geeft, pijn doet, boos maakt, dat je tegen de bezoekjes opziet en dat dat je verdrietig maakt. Over zoiets als dit kun je niet discussiëren.
Ik had het niet helemaal duidelijk omschreven maar ik bedoelde eigenlijk dat ze waarschijnlijk in haar eentje zal staan als ze het aankaart, op welke manier dan ook.
Poezekat schreef op 09-08-2023 om 11:46:
[..]
Ik had het niet helemaal duidelijk omschreven maar ik bedoelde eigenlijk dat ze waarschijnlijk in haar eentje zal staan als ze het aankaart, op welke manier dan ook.
Hoewel het kan dat je gelijk hebt, geloof ik dat je dan wel helder hebt hoe de familie denkt. En kun je vanaf dat moment je verwachtingen aanpassen. Blijkbaar vinden zij het dan niet erg dat to zich onveilig voelt. Dat kan to ook iets laten zien. En misschien zwijgen ze dan, maar komen ze er later op terug, dat kan ook nog.
De kans is echter ook aanwezig dat juist als To en haar man het feitelijk benoemen (dus; ik vind het heel vervelend als je door me heen praat, dat maakt dat ik me nu erg onveilig voel), je mensen de kans geeft om je te steunen. Ga je het verwijtend maken en jij-bakken, wat vaak gebeurd als je het te lang opspaart, dan krijgen mensen het gevoel je te moeten sussen. Terwijl je geen ruzie zoekt, maar wil dat bepaald gedrag stopt. Je hoeft geen beste vrienden te zijn, maar fatsoensnormen zijn dat niet voor niets.
En to staat niet alleen. Ze heeft haar man die het volledig eens is en een alternatief (zich nog jaren opvreten omdat zwager haar kan pesten) dat echt niet aantrekkelijk is.
Mija schreef op 08-08-2023 om 19:57:
[..]
Je mening geven heeft ook geen zin in dergelijke situaties. “Ik vind dat Piet zich als een eikel gedraagt” “Ik vind dat jij de wijste moet zijn want hij is zielig.” “Ik vind het wel meevallen”
De enige manier om hierover te praten, is eerlijk en kwetsbaar te zijn over hoe slecht je het zelf inmiddels verdraagt, dat het je spanning geeft, pijn doet, boos maakt, dat je tegen de bezoekjes opziet en dat dat je verdrietig maakt. Over zoiets als dit kun je niet discussiëren.
Daar zou ik wat terughoudender in zijn. De ervaring van TO is al dat haar familie het toelaat dat zwager zich als een hork gedraagt en ik verwacht niet dat de hork in kwestie er een probleem mee zal hebben TO's kwetsbaarheden en gevoel ter discussie te stellen.
Kikki39 schreef op 09-08-2023 om 08:51:
miamiamia, weet je al hoe je het gaat aanpakken?
Ik twijfel nog. Waar ik bang voor ben is wat ik ook lees in de ervaringen van Doris-2, Flanagan, Martje80 en anderen, dat ik alleen kom te staan of dat ik dingen over mijn familie ga ontdekken die ik misschien liever niet wil weten. En wat dan. Maar zoals ik al zei is niets doen ook geen optie meer.
Er komen hier regelmatig twee opties voorbij die me allebei wel aanspreken: mijn zwager in het moment kort en bondig aanspreken en op die manier vanaf nu grenzen stellen, of mijn gevoel uitspreken richting mijn familie en om steun vragen. Dat laatste is meer mijn stijl, maar dat eerste hebben mijn man en ik meer zelf in de hand. Mijn familie zal het sowieso allebei ingewikkeld vinden...
Het is sowieso goed om iedereen in je familie te vertellen dat de situatie je begint op te breken, ook als je geen steun vraagt. Als ze hun kop in het zand steken kunnen ze zich dan niet verschuilen achter een smoes dat ze het niet in de gaten hadden.
Miamiamia schreef op 09-08-2023 om 12:25:
[..]
Ik twijfel nog. Waar ik bang voor ben is wat ik ook lees in de ervaringen van Doris-2, Flanagan, Martje80 en anderen, dat ik alleen kom te staan of dat ik dingen over mijn familie ga ontdekken die ik misschien liever niet wil weten. En wat dan. Maar zoals ik al zei is niets doen ook geen optie meer.
Er komen hier regelmatig twee opties voorbij die me allebei wel aanspreken: mijn zwager in het moment kort en bondig aanspreken en op die manier vanaf nu grenzen stellen, of mijn gevoel uitspreken richting mijn familie en om steun vragen. Dat laatste is meer mijn stijl, maar dat eerste hebben mijn man en ik meer zelf in de hand. Mijn familie zal het sowieso allebei ingewikkeld vinden...
Ik zou echt eerst optie 2 verkennen voordat je 1 doet. Met 1 overval je iedereen. En met 2 geef je anderen de kans om je verbaal of non-verbaal te steunen in voorkonende gevallen.
Het zou al fijn zijn als iemand zou zeggen: jij was iets aan het vertellen geloof ik... en dan weer het woord aan jou geeft. Indirecte steun is ook steun.
EnglishmaninNewYork schreef op 09-08-2023 om 12:19:
[..]
Daar zou ik wat terughoudender in zijn. De ervaring van TO is al dat haar familie het toelaat dat zwager zich als een hork gedraagt en ik verwacht niet dat de hork in kwestie er een probleem mee zal hebben TO's kwetsbaarheden en gevoel ter discussie te stellen.
Ik denk ook dat de kans groot is dat het hem helemaal niets doet. Dat hij zegt "nou en?" en misschien nog wel erger wordt omdat hij vindt dat je je zwak en klein opstelt. Volgens mij kun je tegen een hork beter een grote bek hebben, of in ieder geval groot opstellen.
Moxxie schreef op 09-08-2023 om 12:43:
Het is sowieso goed om iedereen in je familie te vertellen dat de situatie je begint op te breken, ook als je geen steun vraagt. Als ze hun kop in het zand steken kunnen ze zich dan niet verschuilen achter een smoes dat ze het niet in de gaten hadden.
Dat lijkt heel logisch, maar ik zou daar (wederom) wat selectiever in zijn. Niet 'heel de familie' zal de situatie hetzelfde inschatten als 'jijzelf' en dan is het maar de vraag wie wat hoe opvat. En wat daarvan de uitwerking is.
Zelfs als de familie het exact zo ervaart, betekent het niet dat de familie het probleem wil of kan aanpakken. Soms speelt er ook trauma mee (al dan niet veroorzaakt door de hork), waardoor enkele familieleden blokkeren. Althans, dat is mijn ervaring.
Miamiamia schreef op 09-08-2023 om 12:25:
Er komen hier regelmatig twee opties voorbij die me allebei wel aanspreken: mijn zwager in het moment kort en bondig aanspreken en op die manier vanaf nu grenzen stellen, of mijn gevoel uitspreken richting mijn familie en om steun vragen. Dat laatste is meer mijn stijl, maar dat eerste hebben mijn man en ik meer zelf in de hand. Mijn familie zal het sowieso allebei ingewikkeld vinden...
Wat dacht je van de optie; op een avond langsgaan als je weet dat je zwager thuis is en dan het gesprek open en eerlijk aangaan.
Het lijkt een dynamiek te zijn ontstaan tussen jullie. Als je aangeeft dat je daar verdrietig van wordt en last van hebt en dat je benieuwd bent hoe dat zo is ontstaan en dat je graag met hem het wil uitpraten en een oplossing bedenken hoe dit te verbeteren onderling....
Dit lijkt mij stap 1.
