Zoon overstuur. Hoe hiermee om te gaan?
Hallo,
Mijn ex partner en ik hebben een co ouderschap. Op de maandagavond gaat mijn zoon van 7 jaar naar voetbaltraining. Op de maandag is hij altijd bij zijn vader. Hij geeft met regelmaat aan dat papa niet komt kijken bij de training en dat hij dat niet leuk vind. Ik geef aan dat ik zijn gevoel snap, maar dat hij dit moet vertellen aan papa, omdat het immers zijn dag is.
Echter dacht ik na de winterstop, spontaan te gaan kijken bij zijn eerste training. Tijdens de training is er niets aan de hand.
Tijdens het terug fietsen werd mijn zoon woest op mij. Hij begon te huilen en schreeuwen. Hij gaf aan dat hij me niet wil zien wanneer hij bij zijn vader is.
Ik had deze reactie totaal niet verwacht. Ik ben gewoon samen met hem door gefietst naar zijn vader. Zijn vader kwam al naar buiten, omdat onze zoon op een afstand te horen was. Hij zei verder niets en heeft hem mee naar binnen genomen.
Ik ben naar huis gegaan en heb hem bericht en verteld wat er gebeurd was.
Gevraagd hoe het met hem ging en wat hij ermee gedaan heeft. Zijn antwoord was dat hij niets over had gezegd tegen hem. Ik sta nog steeds helemaal perplex en weet niet goed wat het beste is om te doen.
Ik ben van mening dat mijn zoon eerlijk mag zijn over zijn gevoel, echter is er wel een grens.
Hoe zouden jullie hiermee omgaan?
tJa....
je zoon vindt het moeilijker dan jij denkt , denk ik. Hij dacht net dat hij het begrepen had; duidelijkheid alom; papa tijdd is alleen papa, mamatijd alleen mama. Ineens en onverwa cht zo voor zijn neus tee staan heeft hem even uit dat wereldjee getrokken, hij kon dit niet verwerken.
ik zou er ook niet te veel woorden aan vuil maken. Volgende keer gewoon eenss vragen aan hem waarom hij nu zo overstuur was. En ik denk dat het handig is om geen verrassingen meer te bedenken voor hem....
Bedoelde je trouwens dat je er iets van vindt dat je ex er niet met hem over gesprokeen heeft? Ik zou dat maar gewoon lateen voor wat het iss. Het is denk ik helemaal niet zo gek voor zoon. Op zich vind ik het weeel opvallend dat hij nieet gepraat heeft met hem... maar ja; ieeder zijn ding.
Mijn zoon logeert al jareeen weekenden. Er mag altijd gebeeeld wordeen op zaterdagavond, maar hij wil dat niet. Hij deed het vrroeger wel, maar we merkten aan de telefoon dat hij het eigenlijk moeilijk vond. Ik denk dat hij gewoon niet zomaar van de ene wereld naar dee anderee kan overstappen. Nu heeft mijn zoon ook wel ADHD een NLD.
Maar over jouww zoon, ik zou mij er niet druk over makeeen. Looptt het co ouderschap verder wel goed?
Aanwijzing
Het is voor jou denk ik een aanwijzing dat je zoon niet graag verrast wordt in deze situatie. Dan is hij zijn routine kwijt en moet veel meer nadenken. Het is voor hem verwarrend.
Het is zijn vaders tijd en bovendien had hij graag zijn vader bij het voetballen gezien.
Hij kon er blijkbaar niet zo flexibel mee omgaan.
Ik zou het laten gaan en even aankijken. Als het vaker voorkomt kun je buiten de situatie bespreken dat je hem ook wel hoort als hij gewoon zegt wat hem niet bevalt.
En zelf kun je misschien beter eerst overleggen met je zoon voor je hem voor verrassingen stelt. Niet alle kinderen houden van verrassingen.
Twee werelden
Ik moest ook meteen aan de verschillende werelden denken net als tante Sidonia. Toen mijn dochter op de leeftijd van jouw zoon eens ging logeren bij oma en ik haar 's avonds gedag zei op Hyves kreeg ik haar meteen brullend aan de telefoon dat ze naar huis wilde. Terwijl het echt heel leuk was bij oma. Het was puur dat ik in dat wereldje (die dag, dat huis) niets te zoeken had. Compleet overstuur. En dan was er dus verder NIETS aan de hand. Bij jouw zoon was er wel wat aan de hand (vader kwam niet kijken), dat maakte jouw 'inbreuk' nog heftiger.
Kortom, bespreek het later nog eens. Misschien kun je er dan nog iets mee, misschien ook niet.
Niet makkelijk
Het is allemaal niet makkelijk, dat is een feit. Morgen zie ik mijn zoon weer en zal zeker vragen waarom hij ineens zo boos en verdrietig was. Het zou kunnen dat hij moeite heeft met deze verassing.
Zijn vader heeft er inderdaad niet met hem over gesproken, omdat hij niet weet wat hij moet zeggen.
Onze communicatie werkt ook heel moeizaam. Vaak krijg ik een antwoord waar ik niets mee kan of gewoon geen reactie. Dus dat maakt de situatie ook niet makkelijker.
Het is ook allemaal dubbel. Heb ook een moment mee gemaakt, dat ik van mijn zoon een verwijt kreeg waarom ik niet bij een opening op school was. Dit was ook op een papa dag. Het is zo moeilijk te peilen waar hij zich prettig bij voelt.
Ik loop vaak tegen dit soort situaties aan. Meerdere malen aangegeven bij de vader dat ik eens graag om tafel wil zitten om het een en ander te bespreken. Maar na ruim een jaar heeft het niets opgeleverd.
Vader?
Of juist meer met je zoon zelf bespreken. Daar zijn ook boeken over. How to talk to kids. Zelf vond ik het boek van Steve Biddulph wel een eyeopener: Jongens, hoe voed je ze op.
Er zijn vaak verwachtingen aan jou kant, maar ook verwachtingen aan de kant van je kind. En als dat allemaal maar in een eigen hoof blijft zitten kan dat botsen en teleurstellen. Als je samen een manier zoekt om op een prettige manier elkaars verwachtingen te leren kennen, en je kind ook helpen om die onder woorden te brengen, daar zijn ze ook volop mee aan het leren, dan wordt de relatie beter.
begrijpelijk
Zelf ben ik in co-ouderschap opgegroeid en ik vind de reactie van jouw zoon geheel begrijpelijk. Het is een dag van pappa.
Aan de andere kant mag hij misschien niet zo tegen je schreeuwen, daar zou ik wel op terugkomen. Hij moet proberen normaal te praten. Maar het belangrijkste lijkt me dat je hem serieus neemt.
Ik zou ook eens tegen de vader zeggen dat zoon het zo jammer vindt dat hij zo zelden komt kijken. Ik vind een jongetje van 7 er nog wel heel jong voor om alles te bespreken. Wel een beetje stimuleren maar als het niet werkt kun je toch wel helpen?
Als je zoon weer bij jou is, kun je misschien even met hem praten. Dat je niet wist dat hij dat zo vervelend zou vinden en nu je dat weet, dat je dat niet meer zal doen.
Sterkte.
nog een voorbeeld
Ik heb vaker situaties aangegeven aan de vader, alleen wordt er niets mee gedaan. Ik kan het wat betreft voetbal aangeven, maar het is verder aan hem wat hij ermee doet.
Alleen merk ik dat de emoties van mijn zoon blijven terug komen als het hierom gaat. Maar ik kan hem daar niet mee helpen.
Zo is er nog een voorbeeld. Het viel me op dat mijn zoon zijn gymtas niet mee nam naar huis. Toen ik hem daarom vroeg, wou hij dat ook niet. Het is voor gekomen dat zijn vader de tas een keer vergeten is om weer mee te nemen naar school. Ook dit heb ik kenbaar gemaakt aan zijn vader. Vervolgens alle positiviteit erin gegooid en hij was er weer klaar voor om zijn gymtas weer mee te nemen. En wat gebeurd er weer, wederom hetzelfde verhaal. En ik krijg de schuld en de emoties van mijn zoon terug. Wat ik overigens begrijp.
Maar ook dat kan ik niet veranderen. Nu heb ik afgesproken met mijn zoon dat hij op donderdag zijn tas mee neemt, zodat de tas vrijdag weer terug naar school kan.
Dit houdt in dat ik eigenlijk de verantwoording van de vader over neem. Ik weet niet of dat juist is. Wat zouden jullie doen?
Lijkt me wel zo handig dat die gymtas
niet naar twee verschillende adressen gaat.
Beter op één plek spullen wassen en weer terug naar school.
Elke week is op deze leeftijd niet nodig.
U-bocht
Je hebt al in de gaten dat het niet helpt om de samenwerking met vader te zoeken. Dat zou ik ophouden die ubocht te maken en oplossingen voor jezelf en je kind zoeken. In jou week.
Bedankt
Klopt, probeer zoveel mogelijk mijn eigen weg te volgen. Alleen werkt het niet altijd prettig.
Elke maandag en dinsdag is hij bij de vader en elke woensdag, donderdag en vrijdag bij mij. En dan vervolgens om het weekend. Dus soms ontkomen we er niet aan om bv schoolzaken te moeten delen.
Maar in ieder geval bedankt voor jullie reacties.
moni
Goed idee alleen joeten de gymtassen dan wel op school mogen blijven. Hier mag dat bv niet. Elke dag worden de tassenbakken leeg gehaald en alles bij de gevonden voorwerpen gelegd.
