Zoon 11 heel angstig voor terroristen

Relativeren

Het enige dat er op zit is toch blijven relativeren. Dat zo'n incident een geweldige indruk maakt maar toch maar weinig voorkomt. Dat het leven zo zijn hobbels heeft en dat je dan toch doorgaat en je niet laat afleiden. Shit happens, ideaal wordt het nooit. Maar dan toch is het leven geweldig en zijn er steeds weer nieuwe mogelijkheden. En je neemt de kans om te genieten van het leven.
En misschien ook wel de momenten laten zien waar je zelf bang bent en hoe dat dan gaat.
Ik zat afgelopen weekend in de trein en een jongeman schoof zijn sporttas tussen de stoelen en ging weg. Naar toilet bleek later want hij kwam weer terug. Dan ga je toch even nadenken. Je raakt sneller gealarmeerd.
Maar die keren die je gealarmeerd wordt door een sporttas zijn veelvuldiger dan de kans dat je echt in aanraking komt met een aanslag.
Er gebeuren soms nare dingen in een mensenleven maar het is handiger als je een wat roze bril opzet omdat al dat gepieker je niet gaat helpen en het voorkomt ook niets.
En doe vooral ook wat hem zelf geruststelt. Misschien moet je die vraag ook aan hem stellen. Wat kun je doen om jezelf gerust te stellen? Waardoor kun je het los laten en gewoon je leven leiden? Anders hebben die terroristen alsnog hun zin gekregen.

kansberekening

rekenkundig benaderen?
gr Angela

In zijn hoofd

Relativeren probeer ik ook, helaas wordt t zo groot in zijn hoofd, hij blijft doorpiekeren.

Oversteken in Amsterdam is inderdaad gevaarlijker

je hebt "relativeren"

en "vergelijken". Misschien dat daar nog winst valt te behalen? Bij vergelijken denk ik meer aan erkennen dat er inderdaad een kans is, en dan samen met hem proberen te tellen wat de kranten heeft gehaald op gebied van aanslagen. En dat dan vergelijken met iets waar je in A'dam ook de statistieken van kan vinden. Dan hoef je geen waarde-oordeel uit te spreken, maar maak je er 'gewoon' een lesje statistiek voor beginners van.
gr angela

Hmmm

Ik was als kind ook heel angstig. Ook al was het niet voor terroristen :/. Maar terugkijkend had ik er denk wel baat bij gehad als iemand met mij die angst was gaan afpellen en verkennen. Onder ogen zien. Denk ik nu....

zelfredzaamheid vergroten?

Lastig, want kinderen zijn vaak slim genoeg om problemen te verzinnen, maar nog niet slim genoeg om over oplossingen na te denken. Misschien helpt het om wat scenario's met hem door te nemen, die hem kunnen helpen om het gevoel van controle terug te krijgen. Wat deden de mensen die het wel overleefd hebben, hoe zie je snel waar de nooduitgangen zitten, zet 112 onder een sneltoets onder zijn mobiel, dat soort dingen. Het geeft natuurlijk geen enkele garantie, maar het kan je zoon wel het gevoel geven dat hij iets kan doen/proberen als het mis gaat.

Sneu

Even los van of 'we' er een oplossing voor hebben, vind ik het sneu dat je zoon zo lijdt onder al het nieuws wat over hem heen komt. Het nieuws dan maar uitzetten, vind ik nooit zo'n oplossing, daar is hij ook te oud voor.

Een volwassen mens kan beredeneren wat hij belangrijker vindt: een saai leven achter de gordijnen, of het risico dát je slachtoffer van een aanslag wordt nemen. De meesten zullen dat risico nemen, omdat de kans dat je daadwerkelijk daar mee te maken krijgt kleiner is dan een verkeersongeval. Een kind van 11 overziet dat nog niet en zul je daar dus naar toe moeten praten.

Die angst is van alle tijden

Of in elk geval had ik er in mijn jeugd (jaren 70) ook last van. Ik was bang voor Molukkers (trein- en schoolkapingen), Palestijnen, (vliegtuigkapingen), de Russen en de bom, de RAF (aanslagen), ontvoeringen (politici, rijke mensen)... Ik geloof niet dat ik het er ooit met mijn ouders over gehad heb (want ik wist heel goed dat je niet bang "hoorde" te zijn voor mensen met een andere huidskleur), maar ik heb er wel veel van wakker gelegen. Het is vanzelf overgegaan.
Met mijn kinderen kijk ik naar het Jeugdjournaal. Ook daar komen dingen voorbij waar je bang van kunt worden. Ik leg dan ook uit hoe klein de kans is dat het iemand van ons overkomt. De kans dat je wordt aangereden door iemand die op zijn telefoon bezig is, is vele malen groter, zeg ik dan (dus kijk alsjeblieft goed uit in het verkeer). Je kunt niet ontkennen dat het leven risico's met zich meebrengt, maar geen leuke dingen meer doen omdat je bang bent, is nog erger en geeft geen garanties. Ik probeer het vooral kort en rustig te houden. Wel luisteren en het er kort over hebben, maar er niet voortdurend op terugkomen.

Spreekbeurt?

Kan hij er niet een werkstuk over maken, of een spreekbeurt over houden? Dat zou ik geloof ik nu voorstellen. Mijn jongste zoon heeft nu ruim 1 jaar epilepsie. Daar baalt hij natuurlijk erg van, maar hij vond het ook vreselijk eng, de gedachte om zomaar een aanval te kunnen krijgen. Hij heeft er toen een spreekbeurt over gegeven, en moest zich er daarom erg in verdiepen, waardoor hij er grip op kreeg. Zijn epilepsie is niet veranderd, maar hij staat er nu heel anders in.

Toevallig was precies dit onderwerp gisteren op de Duitse radio: over angst hebben voor terroristische aanslagen, en hoe je daar het beste mee om gaat. En ook dat angst uiteindelijk went, en het onderdeel wordt van je dagelijkse leven. Zoals bv. bij Israëliërs die dagelijks onder een zeer reëele dreiging leven.

Angst onder ogen zien werd toch aangehaald: hoe reëel is het nu eenmaal. Welke kans is groter, dat je onder een auto komt bv. of de kans dat je door een aanslag sterft.

De kans om betrokken te worden bij een aanslag... is vele malen kleiner dan de kans om de lotto te winnen bijvoorbeeld...

Mijn dochter was vroeger heel erg bang voor brand, daar hebben we ook veel over gepraat. En mijn oudste (stief)dochter was op die leeftijd heel erg bang voor oorlog. Dat was in de tijd van Kosovo en Srebrenica.

Dank allemaal

Voor jullie zinnige reacties, heb ik veel aan. Ik zal in ieder geval blijven herhalen dat de kans heel klein is, en dan maar hopen dat het vanzelf wat wegzakt.

'De kans om betrokken te worden bij een aanslag... is vele malen kleiner dan de kans om de lotto te winnen bijvoorbeeld...'

Hmm die waag ik te betwijfelen als je het wereldwijd bekijkt en afzet tegen het aantal betrokkenen (dus niet eens doden) bij een aanslag de afgelopen 15 jaar.

is berekend, jamie

Ik wilde de link aanhalen, maar kan hem niet meer vinden.

En het gaat om aanslagen in je eigen omgeving natuurlijk...

Als je je in risicolanden begeeft moet je dat natuurlijjk gaan meenemen in de berekeningen.
Als je in Israël woont liggen die verhoudingen weer heel anders.

tja

als je voor Parijs berekent van vorig jaar geloof ik niet meer dat dat klopt.

Dochter ook

Mijn dochter (17) is ook angstig voor van alles, maar zeker voor terroristische aanslagen. Liefst sluit ze alle media buiten en ze wil het er zeker niet over hebben. Naast dat ze zelf met moeite iets onderneemt, heeft ze ook liever niet dat haar gezinsleden 'gevaarlijke' dingen doen. Ik heb haar beloofd dat ik altijd alert ben op opvallende dingen, geen onnodige risico's neem, en mijn best zal doen om heel oud te worden.
De aanslag in Parijs was lokaal en in het grootste gedeelte van Parijs hebben de mensen er niets van gemerkt. Dat is vreselijk voor de betrokkenen, maar als je die avond in Parijs was had je 99,99% kans dat je er helemaal niet in de buurt was (ik weet niet of dat percentage helemaal juist was, maar de kans was niet groot).
Dochter moet zelf binnenkort naar een andere Europese hoofdstad. Ze heeft daar eigenlijk niet zoveel zin in, vindt het gevaarlijk, maar ik heb haar verteld dat als ze goed oplet (doet ze altijd) het vast helemaal goed gaat komen.

Jamie

Ik acht de kans om onderuit geschoten te worden in Alkmaar kleiner dan in Parijs. Misschien een onterecht gevoel, maar zo zit het tussen mijn oren. En dáár gaat het om. Waarom je je ergens veilig of onveilig voelt hoeft niet met de realiteit en cijfers te maken te hebben.

Plaats speelt mee

Het klopt wel dat bij mijn zoon meespeelt dat we in Amsterdam wonen. Hij redeneert dat Amsterdam de plek wordt voor een nieuwe aanslag. Hij wil dan ook graag verhuizen, naar een klein dorp!