Zo moeilijk, moeder zijn...

Je bent zwanger

Dat is niet het meest mentaal stabiele punt in je leven. Met een tweede wordt het makkelijker ook omdat je gaat zien dat ze verschillend zijn je niet op alles invloed hebt en dat het dus ook niet allemaal aan jouw ligt. Het komt wel goed, je schrijft niet hoe oud je dochter is maar ik vond het makkelijker toen ik echt wat gesprekjes met ze kon voeren. Het komt wel goed!

Mijk

Bij de tweede was en ben ik veel makkelijker. Mijn vriendin heeft er 6 en de laatste 3 doet ze er zo'n beetje bij En ze groeien allemaal heel vrolijk op. De jongsten waarschijnlijk het vrolijkst, want daar wordt niet meer zo over nagedacht.

Verder sluit ik me aan bij Mijk. Je bent zwanger en dan ben je meestal wat emotioneler.

Het komt allemaal wel goed. En op veel heb je toch geen invloed, dus probeer het allemaal maar een beetje los te laten.

onzeker

Ik ben niet zo onzeker van mijzelf.
Maar als ik toch bevestiging nodig had of een vraag dan belde ik mijn moeder, mijn zus of een deskundige vriendin.

Daarom

is er dit forum ook. Als moeder leer je elke dag weer bij. Hier kan je over alles je mening toetsen, bijstellen, meekijken met anderen.
Een gezond kind is trouwens geen verdienste van de ouders, tenzij je er alleen maar junkfood in giet En een blij kind kan nu eenmaal niet 24 uur per dag. Ik denk dat je meer moet relativeren en best wat minder onzeker mag zijn. Maar dat ben je nu ws wat extra door alle hormonen.

Ja!!! herkenbaar

Ik herken dit heel erg. Bij mijn dochtertje van 6 heb ik vanaf dag 1 getwijfeld en op mijn tenen gelopen omdat ik zo bang was om het verkeerd te doen. Zij was een zeer makkelijke baby, en nog steeds een heel makkelijk kind. Hoef haar bijna nooit straf te geven, ze is vrolijk, sociaal en gezond. Toen ik mijn tweede kreeg was dat een huilbaby, hij heeft 7 maanden lang alleen maar gehuild, niks wilde hij, niks was goed, alles wat ik bij de oudste gedaan had, werkte bij hem juist niet. En omdat ik alles zo goed mogelijk wilde doen heb ik altijd naar het cb geluisterd. Totdat ik zag dat als hij bij oma was, het huilen een stuk minder was. Waarom? omdat oma gewoon haar eigen ding deed. Voorbeeld: Hij sliep elke keer hooguit een kwartier overdag en snachts hooguit 2 uur, dan werd hij weer wakker en huilde hij alles bij elkaar. Ik had zijn bedje opgemaakt zoals cb voorschrijft etc, liet hem op zijn rug slapen etc. Totdat ik naar een begravenis moest, en oma een aantal uur alleen met hem was. Ik belde tussendoor op (me schuldig voelende omdat zij al een aantal uur met een huilbaby zat), zei ze dat hij al de hele tijd sliep. Dus na een aantal uur kom ik thuis, en meneer sliep nog steeds, maar wel op zijn buik dus!! Waardoor ik eerst een beetje pissig was, want dat mag niet van het cb. Maar nadat ik het zelf een aantal keer geprobeert had, en zag dat hij dan wel sliep, dacht ik ja, ze kunnen het allemaal wel niet goed vinden, maar zij hebben geen maanden lang, elke nacht met hem opgezeten omdat hij zo slecht slaapt, en zo slaapt hij tenminste. En zo heb ik nog wel wat andere voorbeelden. Je kunt het nooit allemaal goed doen voor iedereen. Wat anderen goed vinden, daar hoef jij het niet altijd mee eens te zijn. Je moet vooral naar jouw eigen kijken en naar je kinderen kijken. Mijn jongste is nu 1,5 en die is nu hartstikke vrolijk. Mijn onzekerheid over of ik het allemaal wel goed doe is niet weg. Ik weet zelf waarom ik onzeker ben en dat helpt me soms om het te relativeren. Maar ik denk dat de onzekerheid altijd zal blijven. Misschien als je kunt achterhalen waardoor je zo onzeker bent, dat dat je al helpt. Maar zoals hier boven ook al werd benoemd, je bent zwanger en dan zullen bepaalde emoties en onzekerheden ook sterker zijn.

goed is goed genoeg

Volgens mij is het belangrijk je te realiseren dat je niet altijd het 'allerbeste' voor je kind hoeft te doen. Gewoon 'goed' ook goed genoeg is.
Je bent maar een gewoon mens, en mensen zijn niet perfect. Niemand. Dus je maakt fouten, je zal het wel eens niet zo handig doen met je kind, je zal niet altijd kunnen voorkomen dat je kind valt in de speeltuin en je zal ook wel eens snauwen naar je kind omdat je er gewoon even geen zin mee in hebt. En weet je, dat is helemaal niet erg. Want je kind kan wel tegen een stootje, leert omgaan met teleurstellingen, en leert ook dat haar moeder 'ook maar gewoon een mens is'. Zolang je in de opvoeding en de zorg maar overwegend 'goed' bezig bent, kun je je wel wat missers permitteren.
Bovendien: je zult steeds meer gaan merken dat er niet 1 waarheid is over wat goed is. Moeders, schoonmoeders, oma's, buurvrouwen, CB-verpleegkundigen: ze hebben allemaal hun eigen opvatting over wat 'goed' is. Welk gewicht goed is, hoe je moet omgaan met huilen, hoe laat ze naar bed moeten, wat je doet als ze hun eten niet willen etc. Zeker als je een kind hebt dat zich niet standaard ontwikkelt, zul je dat merken. Dan heeft de buitenwereld namelijk niet alleen een opvatting over wat 'goed' is, maar ook wat jij als moeder allemaal anders zou moeten doen.
Dus trek gewoon lekker je eigen plan. Je doet wat in jouw vermogen ligt, je kind is meestal vrolijk en groeit goed: je doet het dus prima! Vast niet perfect, nee, natuurlik niet. Dat doet namelijk niemand.

Herkenbaar

Bij mijn eerste was ik ook bang om het niet goed te doen, deed alles precies zoals de kraamverpleegster/consultatiebureau zei. Totdat mijn zus na een maand of 3 een keer hier was en dochter eindelijk niet krijste op de toppen van de longen toen ze in bad gedaan werd.
Volgens het consultatiebureau moest dochter zoveel keer per dag x ml drinken maar dan spuugde ze alles onder. Mijn zus gaf haar minder, genoeg is genoeg zei zij. Eindelijk een dag die ontspannen verliep en mij niet weer een trommmel was had bezorgd.
Bij mij kwam de definitieve omslag hier toen die "muts" van het cb hier thuis was geweest voor een gesprekje. Ik moest acuut het bedje kort opmaken want anders kon dochter onder de dekens raken met alle narigheid die daarbij hoort. Dochter duwde zichzelf altijd naar het hoofdeind toe om met haar hoofd tegen de plank van het ledikant te liggen. Dan sliep ze de nacht door, met een kort opgemaakt bed kroop ze naar boven, onder de dekens uit kreeg het koud en werd wakker.
Het mocht niet kort opgemaakt was veiliger ik moest haar dan maar iedere paar uur terugleggen.
Daarna heb ik het cb niet meer zo serieus genomen en ben meer mijn eigen weg gaan volgen.
Nu na 12 jaar wordt het moederschap steeds makkelijker maar toch slaat af en toe de twijfel weer hevig toe.
Kind is net gestart op het VO, angst en twijfel zijn hier weer dagelijkse kost.

dat is de valkuil

Ja, perfectionisme is een valkuil. Perfectionisme maakt ook dat opvallend veel jonge moeders overspannen raken.
Je geeft van heel veel dingen aan dat je ze niet weet. Mijn kinderen zijn inmiddels al 12 en 17 en ze zijn 'best goed gelukt'. Toch zou ik op een groot deel van jouw vragen geen antwoord weten. Ik zou ook niet meer weten vanaf wanneer ze met bestek gingen eten en tot wanneer we fruit in stukjes snijden (oh ja die weet ik wel: we snijden nog steeds heel vaak fruit in stukjes, ook voor mij zelf). Het zijn voor een deel ook dingen waarvan ik nu (makkelijk praten, jaren later) denk: och, dat doet er écht niet toe. Of een kind nu met 1 of met 2 met een vorkje gaat eten (of zou een lepel beter zijn?)... het maakt gewoon niet uit. Doe gewoon wat jou goed lijkt, en als je denkt dat het anders moet, dan doe je het weer anders. Er is een niet 1 goed of 1 fout.
Als je hier op het forum een vraag stelt (bijvoorbeeld over los laten lopen of handje vast houden), dan krijg je waarschijnlijk veel verschillende antwoorden en verschillende ervaringsverhalen. Ook als je vraagt 'welke schoenen moet ik kopen' krijg je waarschijnlijk 10 verschillende tips en adviezen. Hoe dik moet een jas zijn? Joh, ik ben 42 en maak voor mijzelf ook nog geregeld een verkeerde inschatting. Geeft helemaal niets. Dat betekent dus gewoon dat je het een tijdje koud of juist te warm hebt.

Het CB hier

Daar gaan we niet eens meer naartoe. We wonen in een achterstandswijk en zijn van buitenlandse afkomst en we voelden ons bij het CB erg behandeld als een stel domme buitenlanders (terwijl ik hier in Nederland ben geboren en een Nederlandse moeder heb maar een Arabische achternaam is blijkbaar genoeg voor sommige om te denken dat je geen kind kunt opvoeden). En mijn partner woont nog maar 2 jaar permanent in Nederland (daarvoor wel regelmatig lange verblijven van een paar maanden) en spreekt geen Nederlands. Bij het CB werden we aangesproken in heel langzaam soort jip en janneke Nederlands, we deden alles helemaal verkeerd en vooral dat ze niet zeiden dat we misschien konden proberen om eens ...(vul in) werd er gewoon rechtstreeks gezegd: nee, dat doe je zo niet goed. Je moet het zus en zo doen.
We waren er heel snel klaar mee kan ik zeggen.

Vooral ik werd er alleen maar meer onzeker van en we hebben gekozen om er niet meer heen te gaan en onze eigen dingen te doen. Mijn partner is heel zelfverzekerd, ziet nergens problemen en moeilijkheden in, maar komt ook uit een cultuur waar nog zo dicht bij de natuur word gestaan en baby's grootbrengen als vanzelf gaat. Die krijgen de borst als ze honger hebben en worden verder de hele dag bij hun ouders op het lichaam gedragen tot ze zelf gaan lopen. Klinkt zo simpel, was het dat maar.

De eerste is het broddellapje

Mijn oudste heeft wel eens verzucht dat we bij haar dingen niet goed vonden en bij haar zus wel. Ja, zei ik daarop, jij bent ons broddellapje. We moesten het op jouw nog oefenen en bij je zus wisten we beter.

Bij de eerste is alles nieuw. Achteraf gezien had ik losser met onze baby's om 'moeten' gaan. De slaapmomenten waren heilig. Ik vond naar het zwembad gaan te ingewikkeld met een kleintje. Kortom, ik had er luchtiger mee om kunnen gaan. Maar bij de tweede ging alles sowieso met meer gemak.
Het eerste jaar vond ik niet altijd makkelijk. Snap maar eens wat zo'n hummeltje allemaal bedoelt. De eerste wilde ik ook wel groot kijken, terwijl ik bij de tweede niet zo'n haast had.

Goed is goed genoeg

En dingen kunnen op verschillende manieren goed gaan/ goed gedaan worden. Natuurlijk zullen er dingen gebeuren waarvan je later vindt - dat had anders gemoeten- zo is het leven, accepteer dat, en geef toe als je mis zat ( ook aan jezelf!)
Een kind is geen project, een kind os een lief medemens op je pad door het leven

Tonny
( alle kinderen groot. En nog even lief en verschillend als ooit)

Mama S

Wat kleren betreft kun je er redelijk vanuit gaan dat je jezelf als graadmeter kunt stellen. In wat voor jas heb jij het warm genoeg? Zit je kindje nog veel stil, dan zou je de kleren iets warmer af kunnen stemmen dan wat je zelf genoeg zou vinden. Maar als jij het nog warm genoeg vindt voor een zomerjas, dan prop je je kind natuurlijk niet in een winterjas. En wat het eten van fruit en dergelijke betreft... gewoon uitproberen. Laat haar maar eens een groot stuk appel vasthouden. Wat doet ze ermee?

Slaapschema: als het slaapschema nu niet op een logische manier dag en nacht volgt, zou ik dat wel proberen te beïnvloeden door haar eerder uit bed te halen, overdag eerder in bed te leggen en 's avonds ook weer eerder in bed te leggen. Dat zal een overgangsperiode opleveren, maar dat moet je als investering zien in een beter ritme.

Ik vind dat je een kind op vrij jonge leeftijd bestek kunt aanbieden. En dan maar eens kijken wat ermee lukt. Zolang je het maar ontspannen houdt.
Van mij hoeft een kleintje geen brood met een vork te eten, maar warm eten moet zo snel als mogelijk is wel met een lepel of vork geleerd worden. Gegraai in aardappels of macaroni vind ik niet nodig. Of voeren of zelf eten, maar niet met de handen in warm eten. Maar dat is mijn regel, dat hoeft niet de regel van een ander te zijn.

Kijk naar je kind, dat is belangrijker dan informatie uit boeken of tijdschriften.

Wat deden jullie dan niet goed in hun ogen? Je komt op mij over als iemand die het best wel weet allemaal, maar die wat luchtiger om moet proberen te gaan met een heleboel dingen. Gelukkig is jouw man wel zekerder. Hopelijk kan hij jou ook meer vertrouwen geven. Ik vond het wel prettig om naar het CB te gaan, maar bepaalde wel zelf of ik hun adviezen opvolgde of niet. Ik denk wel dat het goed is om te blijven gaan voor de standaardcontroles, zoals oog- en gehoortest e.d. Als jouw man nog geen Nederlands spreekt, kan ik me voorstellen dat ze dachten dat hij het anders niet kon volgen, maar jullie kunnen dan aangeven dat het niet in zulke simpele taal hoeft. En misschien kun je daar ook eerlijk zeggen dat je je betutteld voelde daar.

Mijn partner (is een vrouw trouwens, haha) komt uit een hele andere cultuur waar heel anders met kinderen word omgegaan dan hier gebruikelijk is in Nederland en dat botste nogal met de ideeën van het CB. Die zijn hier meer van de schema's en dergelijke. Op de klok drinken en volgens een vast schema en vaste volgorde wakker, drinken, knuffelen, spelen in de box (die we niet eens hadden want daar hadden we geen plek voor) en daarna wakker in bed leggen in eigen slaapkamer en zelf in slaap laten vallen en dan mochten we haar best een half uurtje laten huilen. Wij deden zo ongeveer alles anders. Drinken als ze honger had en dus niet op vaste tijden, gewoon als ze wakker was de hele tijd bij ons (we hadden wel een wipstoel maar daar ging ze pas met een paar weken voor het eerst in) en in de slaapjes op schoot en in de draagdoek en 's nachts bij ons in bed en zeker nooit laten huilen. Dat is gewoon in de cultuur van mijn partner (klein bergdorpje in centraal amerika), zij vond het onwijs vreemd dat hier in Nederland baby's in een eigen kamer worden gelegd en in een kinderwagen worden vervoerd en ik kon me er wel in vinden, maar het CB niet. Die vonden het helemaal verkeerd wat we deden.

Kinderwagen

Een kinderwagen vind ik zelf best praktisch. De hele dag met een kind ronddragen vind ik niet altijd even handig. Ik heb het bij de jongste best veel gedaan, maar dat vertaalde zich ook weer naar lichamelijke ongemakken bij mijzelf. Maar ik kan me best voorstellen dat je vanuit een andere cultuur anders met dat soort dingen omgaat.

twijfel hoort en is een goed biologisch mechanisme

Ik herken wat je schrijft en heb me in het begin afgevraagd of ik de enige was. Niet, dus. Voor mij is die eeuwige twijfel een verzekering die zorgt dat je (ik) de goede afweging maak. Moederschap is maatwerk en als het niet zo belangrijk was, zouden we nooit hoeven twijfelen en zouden kinderen niet krijgen wat ze nodig hebben (maar wat snel en makkelijk voorhanden is en anders niets).

Een goede moeder twijfelt want ze levert maatwerk. Ze is namelijk betrokken.

Ik sluit me dan ook helemaal aan bij hierboven: luister naar je kind en alle tips die je krijgt, boeken die je leest, adopteer je als ze werken voor jou en jouw kindje en anders niet.

ouderschapsstijlen

Behalve soms op persoonlijke titel weten medewerkers van het CB weinig van attachment parenting, intuitief en responsief ouderschap.
Zelf heb ik een exman uit een andere/arabische cultuur. Doordat we daar vaak in het midden van de familie verbleven kon ik met eigen ogen de voordelen zien van een meer natuurlijke en vanzelfsprekende ouderschapsstijl. En dat hoeft helemaal niet te botsen met rust, reinheid en regelmaat.
Niet alleen CB-medewerkers maar ook jeugdzorgmedewerkers en kinderbescherming, maar ook het algemene publiek heeft een soort diep ingeworteld frame van binnen met rigide opvattingen rondom opvoeding.
Vooral als er sprake is van onzekerheid, onbekendheid of problemen bij een kind is de eerste neiging om dat rigide frame er nog eens extra in te pompen. Dat houdt echter geen rekening met de context van een gezin en de individuele en cultureel bepaalde aanleg.
Mijn exman wil het ook altijd zo graag goed doen maar dan houdt hij zich typisch aan dat soort regeltjes die hij in de Nederlandse context heeft geleerd.
Dochter van 16 was met vader naar de markt. Wij snoepen nauwelijks thuis en halen het meestal ook niet in huis maar bij gelegenheid gebeurt het wel eens.
Het was warm weer. Dus dochter vroeg vader of die een ijsje voor haar wilde kopen bij de ijskraam waar ze langs kwamen.
Vader verbied het echter want: we gaan zo eten!
Mijn dochter vertelt dat dan aan mij met compassie en begrip voor haar vader en de situatie en haar kennis over de absurditeit van dit soort opvoedingsregeltjes. Want het is natuurlijk weer zo'n regel die totaal buiten de context onzin is en juist omgangsproblemen kan veroorzaken.
Maar daar heb je wel mee te maken en je kunt er niet altijd omheen. Zeker niet op een CB. Hoewel daar soms ook juist hele deskundige en ervaren medewerkers zijn, maar die moet je dan net wel treffen.

geen verantwoording

Wij hadden ook onze babies tot zeker 1 jaar bij ons in de kamer. Dit wordt ook aangeraden ivm wiegedood. Onze kinderen sliepen ook vaak beneden in de box, gewoon bij ons in de buurt. Borstvoeding/ te slapen leggen ook op verzoek.
Dit is allemaal niet heel bijzonder en onnederlands vind ik.

Je hoeft niet aan alle regeltjes te doen, je hoeft je ook niet te verantwoorden aan het CB. Je moet het CB juist benutten voor ontwikkelings/medische dingen (goed voor je onzekerheid of wat 'normaal' is) en eea met een flinke korrel zout nemen ('toetsen' bij huisarts of bij andere moeders) en gewoon glimlachen.

Excuus

Voor het feit dat ik al uitging van een man als partner, ben wel bekend met andere gezinssamenstellingen, hoor

Wat Mijntje zegt in haar laatste alinea, daar sluit ik me bij aan. Gebruik het CB voor de dingen die wel belangrijk zijn, zoals ik eerder ook noemde bijv. de oog- en gehoortest.

Ik voedde overigens ook op verzoek en liet onze kinderen ook nooit lang huilen. Ze lagen niet standaard bij ons in bed, maar in ieder geval in de buurt.

Het CB

Ik heb er laatst wel eens aan gedacht om terug te gaan erheen. Meer als grap van: kijk wat er van haar is geworden! Toen ze klein was werd ons op het CB namelijk verteld dat ze met de manier waarop wij met haar omgingen nooit zelfstandig zou worden en altijd aan ons zou blijven plakken. Bij de eerste afspraak bijvoorbeeld op het CB, ze was toen 4 weken, wilde ze niet neergelegd worden. Ze zette meteen een grote keel op en was pas weer stil toen we haar weer bij ons namen. Volgens die vrouw daar kwam dat omdat we haar de hele dag bij ons hielden en ze niet gewend was alleen te liggen. Dus we moesten haar meer alleen laten spelen (voor zover een baby van 4 weken kan spelen) en wakker in haar bedje leggen zodat ze leerde alleen te zijn want was zou belangrijk zijn want als ze dat nu niet zou leren dan zou ze het nooit leren.

Het tegenovergestelde is nu waar. Ze slaapt makkelijk ergens anders bijvoorbeeld. Een paar maanden geleden moest ik met spoed weg net vlak voor haar middagslaapje en heb ik haar bij goede vrienden een paar huizen verderop in het grote bed gelegd. Ik zei welterusten en dat ik haar straks weer zou komen halen en ben snel weggegaan. Zij ging zonder problemen slapen in een vreemd huis en vreemd bed. Overdag speelt ze prima alleen en natuurlijk kan ze ook lekker aandacht vragen en aan onze benen hangen of met de draagdoek aan komen sjouwen als ze moe is en wil hangen maar dat is toch normaal? En natuurlijk wil ze 's avonds wel eens niet slapen en gaat ze roepen en huilen in bed maar in zeker 98% van de gevallen gaat ze gewoon zonder problemen slapen, helemaal zelf. Dus ik zei laatst: we moeten binnenkort weer eens naar het CB gaan, laten zien dat ze destijds ongelijk hadden en dat ze prima zelfstandig is geworden! Maar ik ben bang voor hun reacties, ik voelde me echt niet op mijn gemak daar en stel het gaan nu steeds uit.

Oog- en gehoortest

Kunnen ook bij de huisarts toch? Dat is een fijne vrouw, staat voor veel open en geeft goede adviezen en een fijn luisterend oor als dat nodig is. Ik moet alleen uitkijken dat ik niet te vaak ga .

o gelukkig

Het is heel fijn en handig als je een huisarts hebt waar je goed mee door een deur kunt.

Volgens mij

ben je helemaal niet zo onzeker eigenlijk. Zo kom je tenminste niet over in je laatste postings. Houden zo!

Maak me snel zorgen

Ik pieker veel en maak me snel zorgen. Dat zit me het meest dwars. Ik kan overdag heerlijk mijn gang gaan (soms, heb ook dagen dat helemaal niets voor mijn gevoel goed gaat) en dan 's avonds wakker liggen al piekerend over of ik alles wel goed heb gedaan en of ik dingen beter anders had kunnen doen. Gisteren bijvoorbeeld met dat fruit. We gaven het haar inmiddels in zijn geheel maar nu las ik gisteren dat jonge kinderen juist makkelijk stikken in zacht fruit dus ik ben het toch weer klein gaan snijden. Terwijl ik juist dacht er goed aan te doen haar het fruit in zijn geheel te geven en haar zelf happen eraf te laten nemen. Dus ja, waar doe ik dan goed aan? En vanmorgen met de jas en schoenen en de kleding die ze aan moest vandaag. En zeer regelmatig met wat ik haar te eten en drinken moet geven.

Dus zoals ik al zei eerder: er zijn dingen waar we 100% achter staan en zeker van weten dat we het op deze manier willen doen, zoals het veel dragen, het samen slapen (is binnenkort afgelopen), niet laten huilen enz. Daar twijfelen we niet over en ben ik ook niet onzeker over, daarover voel ik met 100% zekerheid dat we dat goed doen. Maar er blijven nog honderden punten over waar ik die zekerheid niet bij voel en eindeloos over kan blijven twijfelen en piekeren.

Ach jee...

Als jij in de buurt van je dochter bent, kun je toch in de gaten houden of ze het moeilijk heeft met haar fruit? Gewoon 4 of meer partjes geven van appel, de banaan in grote moten (3 of 2) zonder de schil of met schil in zijn geheel als ze dat al stevig genoeg vast kan houden. Net wat jij er handig uit vindt zien. Perzik of nectarine alvast ontpitten en in vieren geven of zo. Druiven van de takjes afhalen en in een bakje aanbieden. Laat je niet gek maken hoor

Zacht fruit

Ja, ik hoorde vanochtend op radio 1 een interview met (kinder) artsen die een boek schreven mede naar aanleiding van wat ze op de spoedeisende hulp en tegenkwamen. Inderdaad is in zeldzame gevallen een hele druif of een heel kerstomaatje gevaarlijk, omdat het bij verslikken de luchtpijp geheel kan afsluiten en juist vanwege de zachtheid en het meebewegen niet zo makkelijk is te verwijderen, de bekende heimlich (of zo) greep volstaat dat niet. Maar beide auteurs, zelf moeders van drie kinderen, hamerden erop niet overbezorgd te zijn. Gewoon je gezonde verstand erbij houden.

Gevaar

Alleen als dingen gevaarlijk (kunnen) zijn zou ik me druk maken, anders niet.

Ja klopt Tonny

Die bedoel ik, ik las gisteren over dat boek op internet en daar stond het bij van dat zachte fruit. Dat ouders vaak denken dat zacht veilig is maar niet weten dat kinderen juist in zacht voedsel sneller stikken.