Zijn wij verkeerd?

Nee hoor

Dat is heel gewoon. Hoeveel ik ook van mijn kinderen hield en houd, soms is het even papa en mamatijd. De kinderen vooruit laten eten en dan samen wat later echt grotemenseneten eten. De kinderen een nachtje bij opa en oma logeren en dan lekker uit eten! Niks mis mee en lekker doen, wat anderen daar ook van vinden.
Hier inmiddels pubers maar ook die ben ik weleens helemaal zat. Na de zomer gaan we een hele dag samen uit, zonder kinderen. Kijk er nu al naar uit.

natuurlijk!

Het is juist wijs om samen wat te ondernemen, jullie zijn niet alleen ouders, ook partners en het is goed, ook eens even zonder jullie ouderrol.

Zou het kunnen dat schoonmoeder en die collega in hun hart een beetje jaloers zijn dat ze vroeger zelf niet wat samen-tijd hebben gehad?

dorientje

Gewoon lekker een avondje/weekendje of wat dan ook samen weg gaan hoor! Zolang de oppas goed geregeld is vind ik dat ook heerlijk!
Het is juist belangrijk om ook samen iets te blijven doen. Een goede relatie is ook heel belangrijk!

leuk

Leuk en hoort erbij. Je mag als stel samen ook nog een leven hebben met momenten voor jullie 2. Zal idd gewoon jaloezie zijn, of worden zij elke keer gevraagd om om te passen? Zo ja, dan zou ik andere mensen vragen want dan hebben zij minder reden om zich ermee te bemoeien.

Hoe vaak gaan jullie uit? Als het elke weekend vrijdag en zaterdagavond is, wordt daar anders naar gekeken dan als het af en toe is. Maar wij hebben ook zeker 2 keer per maand feestjes/etentjes zonder kids hoor.

en het is ook belangrijk voor jullie relatie. Niemand moet willen dat jullie elkaar onderweg "kwijtraken", want dat zou heel slecht zijn voor de kinderen. Hoe beter jullie relatie, hoe beter het is voor de kinderen! En als kinderen klein zijn is het best lastig om in het gewone drukke leven tijd voor elkaar te maken.

vlaams

uit je woorden krijg ik de indruk dat je in Vlaanderen woont? Zijn er naast dit verschil in mening nog meer verschillen? Het komt me namelijk vrij ouderwets over, alsof schoonmoeder en die collega een heel klein kringetje vormen waarin zo'n soort opvatting opgeld doet. Of zijn ze verder heel modern en vooruitstrevend en is dit het enige verschil?
gr Angela

nog erger

Mijn kinderen gaan in de vakanties 2 weken naar hun grootouders! En ik geniet er echt van. En ben daarna weer heel blij ze te zien.

Als je elke avond in de kroeg zit, en de kinderen alleen thuis laat, zou ik gaan twijfelen over je ouderschapskwaliteiten, maar regelmatig een avondje uit met de kinderen veilig bij een oppas is echt heel normaal hoor.

Heel normaal

Onze kinderen gaan wel eens logeren gewoon zodat wij eens uitgebreid samen kunnen koken, eten, avondje voor de tv hangen en de volgende ochtend uitslapen. En samen op stap doen we ook wel eens. Daar is toch niets gek of verkeerd aan? Eén van de taken als moeder vind ik ervoor zorgen dat je zelf blijft genieten van het leven, goed uitgerust blijft en aandacht hebt voor elkaar als partner. Dan kun je dat ook weer aan je kinderen meegeven. Plus, van logeren gaan ze echt niet dood . Onze kinderen vinden het hartstikke leuk. Dochter vraagt er nu zelfs regelmatig zelf om.

Natuurlijk is dat goed, heel goed zelfs!

Sterker nog: maak een vaste afspraak met een oppas en ga elke week of elke twee weken op een vaste avond iets samen doen. Dat is heel goed voor jullie relatie.
Als iemand daar anders over denkt, laat die dan lekker praten. Jullie maken je eigen keuzes. Punt.

niet verkeerd

Wij gaan soms ook met zijn tweeën eropuit, helemaal niet vaak maar ik vind het wel belangrijk. De kinderen logeren 1 of 2x per jaar 2 nachtjes bij opa en oma en dan gaan we ergens heen, een concert, een klein stedentripje of een waddeneiland. Het is wel lekker om af en toe in een restaurant te zitten zonder de kinderen, of sowieso in een gelegenheid te komen die niet op kinderen is ingesteld

Toen de kinderen nog heel klein waren (toen ze nog in de luiers zaten, grofweg) deden we dat minder, wel 's avonds een oppas maar geen heel weekend zonder de kinderen. Toen kon ik ze zelf niet missen

Verder zit er denk ik wel wat in dat mensen die nooit eens uitgaan zonder de kinderen een minder goede relatie hebben (of het moet door omstandigheden -veel kinderen/ziekte o.i.d. al niet gaan). Mijn ouders zijn in mijn jeugd niet één keer samen uit geweest voor zover ik me kan herinneren en die hebben ook niet zo'n harmonieus huwelijk. Vreemd genoeg zijn zij ook van mening dat je als je getrouwd bent ook niet meer dingen apart van elkaar kunt ondernemen, zoals op stap gaan met vriendinnen zonder je man erbij.

Dorientje

Nee, sterker nog: Zij zijn niet goed.

Werken aan je relatie door af en toe samen tijd voor elkaar te maken is een gift aan je kinderen. Jullie goeie relatie is een van de belangrijkste factoren in de ontwikkeling van ene kind.

Lekker mee doorgaan. Doen wij ook!

Daarnaast hebben de kinderen uitstekende relaties met oppasmeisjes gekregen. Ook heel goed voor ze.

Ach joh

Het is goed dat je het vraagt hoor als het om je kinderen gaat, maar echt, hoe je het ook doet, er zijn altijd mensen die het geen goed plan vinden.
Het klinkt mij heel gezond in de oren, voor jullie relatie en voor de kinderen.

Volg je gevoel

Hoi Dorientje,

Twijfel niet aan jezelf. Het is jullie gezin, jullie leven. Vul het in zoals je gevoel het aangeeft, ongeacht wat anderen er van vinden. Als het voor jullie goed voelt, is het goed.

En er is helemaal niks mis mee om tijd voor elkaar vrij te maken. Er is gezinstijd, kindertijd en natuurlijk papa/mama tijd. En dat laatste is belangrijk om te zorgen dat jullie een stel blijven, ook al ben je nu ook ouders. De basis is belangrijk.

Er is is niets goed of slecht, het denken maakt het zo.

Warme groet,
Believe

Tijd en aandacht voor elkaar en voor jullie oudste

Juist als het moeilijk gaat, moeten jullie als ouders samen sterk staan. Jullie band is belangrijk. Ik vind het een goed idee dat jullie daar tijd in steken.

Verder zou ik een kind van 5 geen stem geven in waar hij verblijft. Hij mag natuurlijk regelmatig naar zijn grootouders, maar hij woont bij jullie. Hem daar ook maar enige verantwoordelijkheid in geven, is echt niet verstandig. Daar is hij veel te jong voor.

Overigens, misschien mag hij wel veel meer bij zijn grootouders, misschien vindt hij het eten daar lekkerder. Dat is iets heel anders dan niet gelukkig zijn thuis. Probeer regelmatig tijd voor je oudste vrij te maken zodat je wat 1-op-1 kunt doen (al is het maar een wandeling, spelletje, naar de winkel), en zijn vader ook. Dat versterkt jullie band met jullie zoon.

Kalm maar beslist optreden

Maar alle kleuters hebben wel eens last van driftbuien. Geven jullie daar dan aan toe? Worden jullie boos? Juist op zo'n moment is het even doorpakken: één lijn trekken met alle volwassenen (nu gaan we/jullie naar huis), zelf kalm blijven, kind in de auto en vertrekken. Niet leuk, maar de periode van driftbuien gaat bij de meeste kinderen vanzelf voorbij. Het klinkt alsof jullie het opgeven, dat kan natuurlijk niet. Jullie zijn de volwassenen die kalm moeten blijven en de lijn moeten uitzetten, bepalen waar hij slaapt. En ja, opvoedingshulp kan daarbij helpen.

Als het dan al avond is, dan betekent het misschien ook dat jullie te laat vertrekken: hij is moe en kan zich niet meer beheersen. Probeer eens vroeger of in de namiddag al te vertrekken.

Voor jullie zelf: is er een mogelijkheid meer ontspanning te vinden, eventueel minder te gaan werken? Misschien merkt jullie zoon jullie stress en wil hij daarom liever bij zijn grootouders zijn. Als dat mogelijk zo is, is het aan jullie om de omstandigheden te verbeteren. Ik blijf bij mijn eerdere advies: ga 1-op-1 dingen doen met jullie oudste. Dat is ontspannend voor iedereen.

spelen

Mijn dochter is een tijd lang bijna elke dag keihard huilend en krijsend van school naar huis meegelopen. De hele weg! De reden was dat ze bij een vriendinnetje wilde gaan spelen en dat dat soms niet mocht. Nou, dan krijg je wat blikken van mensen naar je toe, hoor! Maar het is vanzelf overgegaan. Ik ben er nooit op in gegaan, behalve door te troosten. "Ja het is me wat hè, tja dat is vervelend voor je maar het kan niet anders" en zo.

my 4 cents

Rond die leeftijd had mijn oudste ook last van die buien als hij bij een vriendje speelde. Het is niet dat hij het thuis niet leuk vindt, maar dat hij het leuk had en niet uit die situatie weg wilde. Ik denk dat je er veel te veel achter zoekt.

Op dezelfde manier zie ik in het begin van het jaar bij school krijsende, stampvoetende huilende kinderen, die zodra de ouder uit zicht is de tranen ophaalt om fijn te gaan spelen. Het is een overgangsding, niet een "ik vind het niet fijn op school" ding. En heel veel ouders hebben daar moeite mee.

Het beste om daarmee om te gaan is:
a) proberen te voorkomen weg te gaan als je kind al te moe is, probeer dit vroeger te doen. Kinderen die moe zijn hebben nog veel meer moeite met alles.
b) een afsluitingsperiode geven: je mag nog 1 keer dit of dat doen, en dan gaan we.
c) kalm blijven en beamen dat het moeilijk is, maar dat jullie nu echt naar huis moeten.
d) iets leuks om naar uit te kijken. Als we op tijd thuis zijn, kunnen we nog een spelletje spelen of zoiets.

En vooral niet van alles en nogwat projecteren op een 5-jarige. Die heeft zijn ouders nodig, al heeft hij daar geen enkel besef van. Daarom zijn jullie de ouders, en niet hij

En verder, al zijn jullie nog zo moe, investeer tijd in hem. Dat houdt in niet met je telefoon in de hand of achter een scherm, maar echt vol aandacht voor hem. Dat hoeft echt niet lang te zijn, maar je zult zien dat als je elke avond echt een half uur voor hem uittrekt, voorlezen, spelen, stoeien, spelletje doen, hij de rest van de tijd makkelijker wordt in de omgang.

Rond die leeftijd hebben ze ook graag een beetje controle over hun leven, dus bouw keuzes in. Vraag om zijn mening met wat hij aan wil trekken (mijn dochter draagt nog steeds haar sneeuwlaarsjes bijvoorbeeld), waar hij wil zitten aan tafel, welk bestek, welk kleur glas, welke tandenborstel (mijn dochter van 5 heeft er nu 4 geloof ik). Laat zien dat je hem waardeert, hang zijn tekeningen op in de keuken, vraag hem om te helpen met zijn broertje, en prijs hem de hemel in omdat hij zo'n goede broer is (bijvoorbeeld helpen met blokjes op elkaar zetten, die zijn broertje om kan slaan, voordoen hoe je een koprol maakt, op de grond een bal naar hem rollen.) en verder heel veel naar buiten. Jongens hebben echt heel veel beweging nodig, dat kun je niet onderschatten. Dus weer of geen weer, laarsjes aan en in de plassen stampen, stukje fietsen, even rennen. Elke dag. Een jongen binnenshuis houden is vragen om problemen. Mijn oudste 2 zijn jongens met krap 2 jaar ertussen, en ik vond het makkelijker worden vanaf dat de jongste 2 was en ze meer samen gingen spelen.

In het kort, investeer in hem, en je zult zien dat dingen echt gezellig en leuk kunnen zijn. Wees lakser in het huishouden, eet een tijdje makkelijk, probeer wat eten klaar te maken in het weekend dat je doordeweeks op kunt warmen, en besteed die tijd aan dingen met z'n 3-en doen.

wat een goede tips al

Je kreeg al een aantal heel goede tips. Zoals iedere dag échte (positieve) aandacht voor hem, niet weggaan als hij moe is.
De afsluitingstijd geven vind ik ook goed. Stel dat je zoon heerlijk zit te spelen bij opa en oma, etenstijd is geweest, jullie willen eens gaan. Dan kun je misschien heel even meespelen of op zijn minst zeggen: wat zit jij fijn te spelen (geef hem erkenning). Even wachten. 'We gaan bijna weg, maar je mag nog 5 minuten spelen. Dan opruimen en dan gaan we weer.'
Stel dat hij schreeuwt: 'Nee! Ik wil niet weg! Ik wil hier blijven!'. Dan zou ik niet teveel emotie laten zien. Het liefst geef je weer even erkenning van zijn gevoel: 'Je vindt het jammer he. Het was gezellig bij oma. En nu zit je net lekker te spelen. Wat jammer! Maar toch gaan we zo weg, nog 5 minuten. Tot zo!'.
En dan is het klaar. Ook niet te lange discussies aangaan.

Andere tip die ik altijd goed heb gevonden is om te benoemen welk gedrag je wél prettig vindt. En niet telkens wat niet goed is/niet leuk/niet gepast. Soms kan het (bijna) niet anders, maar bij de opvoeding vond ik het enorm goed werken om dat zo te doen. Het werkt vaak direct. Bijvoorbeeld: kind schreeuwt hard 'Nee ik ga niet met jullie mee!'. Jij baalt (hij maakt moeilijkheden), je schaamt je wellicht een beetje (hoeft niet hoor, maar zou ik me voor kunnen stellen dat ik dat zou hebben), je voelt je misschien gekwetst. Maar goed, jij bent de volwassene en je gaat hem verrassen. Je kunt hem dus (op rustige toon!) de *erkenning* geven waar ik en anderen het al eerder over hadden. Maar je kunt hem ook een keer verrassen: "Probeer het maar rustig te zeggen, dat is fijner. Zeg maar (-en nu praat je nog net niet fluisterend-): 'ik wil niet met jullie mee'.
Misschien is hij wel te verbaasd om te doen wat je vraagt! Of hij doet het echt netjes. Dan kun je reageren: 'Goed zacht gepraat, wat knap! Ja, je wil nu niet mee, maar we gaan nu wel. Kom lieverd!'. En klaar is het gesprek, tijd voor een kus voor oma en opa.
Kan ook zijn dat hij 'ondeugend' is en het gewoon nogmaals schreeuwt. Dan zou ik hetzelfde doen zonder het compliment dan: 'Ja dat is even vervelend, maar we gaan nu. Kom lieverd!'.

Kijk, ik weet natuurlijk niet wat je allemaal wel en niet doet. En hoe je zoon is. Maar ik denk dat de meeste kinderen met een positieve insteek ver kunnen komen. En veel knuffels en liefde natuurlijk.

daar zit de pijn dus

"Zijn broertje heeft enorm veel van onze aandacht gevraagd omwille van ziekte en vroeggeboorte dat we hem misschien wat uit het oog verloren zijn. Volgens mij wil hij stout zijn om onze aandacht te krijgen."

Dat is het dan vast, waar het probleem zit. Ik heb dit ook gehoord van een gezin (2 kinderen) met een oudste die best problematisch gedrag vertoont. De moeder was enorm ziek tijdens zwangerschappen waarbij ze heel veel in het ziekenhuis heeft gelegen en ook daarna nog een tijd niet in staat was om voor de kinderen te zorgen. Vader had een drukke baan, dus de kinderen werden opgevangen door opa's en oma's en kdv. De moeder werd alweer zwanger toen ze net een beetje van de eerste zwangerschap bekomen was pas weer zelf voor haar kind kon zorgen, dus dat ging weer mis. De oudste is dus zo'n beetje de eerste 3 jaar van haar leven niet door haar vader en moeder opgevoed, maar heeft veel wisselende verzorgers gehad.
Is jouw zoontje dan ook veel bij opa en oma geweest toen jullie bij het broertje in het ziekenhuis waren? Dan kan ik me voorstellen dat hij meer gewend is geraakt aan zijn grootouders. Het is dan toch meer dan gewoon een beetje aandachttrekkerij en normaal kleutergedrag, maar een probleem met hechting. Goed dat je er hulp bij hebt gezocht!

Ik kan me de opmerkingen van anderen nu ook meer voorstellen, dat jullie niet klaar zouden zijn voor kinderen. Normaal gesproken zou ik het normaal vinden om af en toe erop uit te gaan met zijn tweetjes, maar jullie situatie is niet standaard. Ik weet niet hoe vaak jullie een weekendje weg of naar de sauna gaan, zonder de kinderen. Een weekend weggaan en de kinderen bij opa en oma onderbrengen zou ik nu dan tijdelijk niet doen, denk ik. Het ligt er ook aan hoeveel tijd jullie doorgaans hebben met de kinderen: werken jullie veel, en misschien heb je 's avonds ook vaak nog activiteiten? Ik heb er niet veel verstand van, maar ik zou denken dat eerst de band met jullie oudste kind weer moet herstellen. Maak voorlopig meer tijd vrij voor hem en zeg desnoods een activiteit op, ga een paar uur minder werken o.i.d.

"Gisteren heb ik de jongste in bedje gedaan en met de oudste nog een spelletjes gespeeld. Daarna nog een verhaaltje gelezen in bedje." Het lijkt me heel belangrijk om zulke dingen dagelijks te doen. In combinatie met de hulp van de psycholoog komt het vast goed!

Klinkt goed!

Dorientje, ik denk dat je hier de aanzet hebt gegeven tot een prima bedritueel en een sterkere band met jullie oudste. Laat je man het ook regelmatig doen, zodat jullie oudste ook de banden met vader meer aanhaalt. Het komt goed!

Goed bezig!

...en noem zijn gedrag niet langer 'stout'. Hij vraagt jullie aandacht en wil ondervinden dat jullie onvoorwaardelijk van hem houden, door alles heen. Dat is voor hem van levensbelang.

Het is heel wat als een jonger kindje zoveel aandacht nodig heeft, dat is moeilijk voor hem. En voor jullie, je zult je heel wat zorgen hebben gemaakt ( en misschien nog steeds).

Er zijn veel goede suggesties gegeven!

Oh en probeer uit te rusten als je kinderen elders zijn. Als je moe bent, is alles dubbel zo zwaar en ingewikkeld.