Zet jij je kind huilend op de foto?
Het is bij mij nooit opgekomen om een foto te maken van mijn kind als het intens verdrietig of boos is. Mijn ouders deden dat wel van mij. Ik zat daar zo eens over na te denken. Ben ik erg gevoelig als ik dat eigenlijk vreemd vind om ‘en profil’ zo’n foto te maken, als je 2 bent maar ook als je 9 bent?
Het zal vast zo zijn dat de meningen daarover verschillen, ik ben daar gewoon benieuwd naar..
(Ik heb dan wel weer foto’s gemaakt als ze heel lief lagen te slapen, dat zou een ander dan misschien weer niet doen)
Foutje
En profil is van de zijkant, ik dacht even dat dat de term was voor een foto direct in het gezicht, want dat bedoel ik dus.
Nee echt niet
Als ik verdrietig of boos ben wil ik ook niet worden gefotografeerd. En dan in een album of, nog erger, op soc media belanden, brrrrr.
Ik heb een paar foto's van mijn dochter waarop ze slaapt, dat vind ik al op het randje.
Het was op dia’s
die laatst allemaal zijn ingescand, waardoor ik ze onder ogen kwam. Ik was het een beetje vergeten. Een vriendin van mij vond het wel kunnen, ze zei: mijn nichtjes staan ook wel eens met een gekke bek op de foto, als ze een augurk bijvoorbeeld heel zuur vonden. Dat vind ik toch nog weer anders.
Gelukkig
werd ik al vroeg gecorrigeerd door mijn kind: die wilde gewoon niet op de foto.
Maakte trouwens nog behoorlijke scènes toen hij erachter kwam dat ik een paar naaktfoto's van hem had... als baby en dreumes...
Zo'n erge scènes dat ik de foto' s echt heb moeten wegdoen haha.
Terwijl ik niets met social media heb en dus zeker niets zal delen.
Maar gelijk geef ik hem toch, achteraf.
Hele levens worden nu volledig weergegeven op foto's, ik blijf het surrealistisch vinden.
Blijf ook verbaasd kijken naar al die selfies makende mensen, overal en altijd, ik kan en wil er niet aan wennen.
Ja, helaas
Ik ben één keer huilend op de foto gezet toen ik 4 of 5 jaar was, ik had een zere bovenlip en mijn moeder had daar boter op gesmeerd en daar wou ze een foto van maken, ik wou dat absoluut niet, maar de rest van het gezin stond erbij te lachen en er zijn twee foto's van gemaakt. Die heeft ze ook nog in mijn kinder fotoalbum geplakt, ik kan er nu nog boos om worden, dus mijn kinderen komen niet op de foto als ze niet willen en zeker niet als ze huilen. Slapend vind ik dan weer geen probleem tot ze een jaar of drie zijn, daarna niet meer. Kinderen op social media zetten doe ik sowieso niet, wil ik zelf ook niet.
1 keer
Er moest een pasfoto van onze jongste gemaakt worden toen hij net een jaar was. Dat ging niet vanzelf.
Uiteindelijk kwam ik bij een fotograaf terecht die mij onder een donkere doek deed en dan mijn zoon op mij zodat hij in ieder geval bleef zitten.
Deze foto werd goedgekeurd, maar het is er wel eentje van een diepverdrietig kijkend kind met op zijn wang een dikke traan. Een beetje zoals dat jongetje op zo’n schilderijtje.
Maar ik maak verder echt geen foto’s van huilende mensen en zeker niet van mijn gezin.
Ik had huilbaby's. Als ik geen foto's had willen maken waar ze huilend op stonden dan had ik helemaal geen babyfoto's van ze gehad. Maar ik zou dus niet express van een huilend kind die geen huilbaby is een foto maken. Want dan ben ik niet bezig met fotograferen maar met troosten. Of opvoeden als het jengelen is.
skik
Boos
Ik heb een prachtige foto van een donkere boze blik van mijn jongste. Dat vind ik echt een stukje vakwerk van mezelf. Hij staat niet op social media maar komt wel in het vakantie-album als dat ooit vorm gaat krijgen.
Ik heb er eentje van kind toen het 1 was en prachtig boos huilde om iets onbenulligs. Hij vond het niet erg toen hij het zag later. En ze mogen ook best weten hoe dat er soms uit zag en hoe ze soms deden. Er is trouwens iemand die foto's van Reasons My Son Is Crying (o.i.d.) ergens had, voor veel mensen herkenbare gekke redenen die je je vooraf niet had kunnen voorstellen.
Huilen na een val of zo vind ik dan weer niks. Of een filmpje daarvan insturen naar een programma.
wel
Ik heb twee foto's van mijzelf als kind waarop ik huilend sta en bij beiden hoort een verhaal. Dat verhaal past wel heel erg bij mij en mijn ouders. Mijn vader was amateurfotograaf en maakte heel veel foto's van mij en ook van andere familieleden. Ik heb dus best wel veel foto's waar we niet geposeerd op staan maar waar ons dagelijks leven is vastgelegd. En daar hoorde huilen van boosheid ook bij.
Ik heb zelf een foto van een boos huilend kind. Ik liet hem laatst zien, hij vond hem mooi. Zijn reactie was eigenlijk beetje dezelfde als de mijne, dat het meer laat zien dan alleen die mooie lachende foto's.
Maar eerlijk gezegd vind ik dit ook iets dat je vooral zelf moet weten en dat het weinig interessant is wat je vriendin of buurvrouw ervan vindt
En verder eens met Zonne, nee je maakt geen filmpjes of foto's van pijnlijke gebeurtenissen zoals een val.
Nee
Nee, ik vind dat niet zo leuk.
Ik heb wel een hele mooie portretfoto van oudste toen hij net klaar was met huilen (de fotograaf had hem aan het lachen gemaakt). Het levert heel mooi glimmende ogen op. 😊
Jawel
Maar foto's van boosheid over rare dingen: geen snoepje mogen of bord niet leeg willen eten bijvoorbeeld.
Als baby ook, omdat ik dat leuk vond die emotie op foto. Leven is niet alleen maar leuk dus dat kan ook in foto's.
Nu niet meer trouwens, kinderen willen het niet.
Zomaar delen deed ik niet
Ik vind dat dat bij het leven hoort. Ik heb een foto van dat ik net van een pony gevallen ben en vind dat alleen maar een "goed verhaal". Ook mijn dochters staan met boze, behuilde snoetjes op de foto. Het zijn juist ook geheugensteuntjes voor her ophalen van herinneringen.
Ik vind dat dat bij het leven hoort. Ik heb een foto van dat ik net van een pony gevallen ben en vind dat alleen maar een "goed verhaal". Ook mijn dochters staan met boze, behuilde snoetjes op de foto. Het zijn juist ook geheugensteuntjes voor het ophalen van herinneringen.
Ja hoor
Niet van verdrietig, want echt verdriet verdient troost. Maar wel van een betrokken snoetje met een gegipste pols, en van een peuter middenin een gigantische driftbui omdat hij zijn schoenen aanmoest toen het sneeuwde. Die zet ik niet op social media, maar dat doe ik toch al nauwelijks. Dat is niet aan mij. Toen mijn kinderen echt klein waren bestonden er nog geen social media.
denk van wel
maar ik kan alleen die van oudste bedenken, toen hij een maand of 4 (?) was en wilde kruipen maar dat nog niet kon. Is een serie foto's van lol hebbend en pogingen doen tot kruipen tot heel gefrustreerd en boos/ huilerig. Andere herinner ik me niet, ook niet van mijzelf
met tekst
Tegenwoordig is er meestal tekst bij, op social media zeker, en dat verschilt natuurlijk wel van een foto uit 1980 waarvan je geen idee hebt van de context.
Dus bijvoorbeeld "Peuter huilt want hij mocht mijn oliebol niet hebben" en niet "peuter huilt want hij is gevallen." De eerste kijken we samen nog wel eens naar en dan vindt kind dat best grappig, want hij kan zich helemaal niet herinneren dat hij ooit oliebollen lustte en dan nog zo graag ook dat hij er twee wilde. (En daar ging het dan eigenlijk om: de verbazing dat hij er zo graag nóg eentje wilde.)
Maar het verschilt natuurlijk per situatie en kind. Naast ons woont een peuter die werkelijk overal om jankt. Ik denk niet dat ze die op de foto zetten, want er is niets ongewoons meer aan voor die mensen. Die laten hem bij ieder probleem minutenlang janken en doen dan pas iets.
Sommige artsen vinden van wel
===En verder eens met Zonne, nee je maakt geen filmpjes of foto's van pijnlijke gebeurtenissen zoals een val.===
En keer met dochter op de hap gezeten die gevallen was als meisje van 3. De dokter vond een foto van de wond op haar voorhoofd wijn het betraande gezicht een goed idee. Voor later, dat we aan dochter konden laten zien hoe erg de wond was als ze wilde weten hoe ze aan dat litteken komt.
Twee jaar geleden van zoon in het ziekenhuis ook foto's en filmpjes gemaakt, huilend een wel.
Eveneens op advies van de arts en psycholoog. Zo'n had een verlaagde staat van bewustzijn en zou als hij daar uit kwam niet meer weten wat hem was overkomen dus dan kon hij de filmpjes bekijken hoe hij erbij lag en hoe hij raar bewoog en praatte.
Die foto's en filmpjes van zoon zijn ook gedeeld met de familie om de ernst van de situatie aan te geven, er mocht niemand op bezoek.
Een lach en een traan horen bij het leven. Dus ook in de foto's van dat leven. Slaap foto's zijn er ook genoeg gemaakt zelfs nog van pubers in hun tent tijdens vakanties.
Wij zijn dan wel weer heel selectief met wie we de foto's delen. De vakantie reportage (slide show) delen we ongecensureerd met opa en oma maar als ik de vriendinnen van mijn hobby club iets wil laten zien van de vakantie dan maak ik een selectie en laat de slaap foto's er uit.
Hier heeft er eentje 5 jaar huilend in zijn paspoort gestaan. Niks aan te doen, het was een groot drama bij de fotograaf... Gelukkig zag en ziet hij er zelf de lol wel van in. Het was ook altijd de vaste grap bij elke grenscontrole: "even huilen x!"
Ook
Een keer een foto gemaakt v oudste nadat ie ( net zonder zijwieltjes) flink gecrasht was met zijn fiets. Niet huilend, maar wel nog lichtjes ontdaan, met een dikke lip, blauw oog en flink wat schaven en butsen. Op een rare manier toch ‘ leuk voor later’. Idd ‘ een verhaal’. Ik heb me er nooit schuldig over gevoeld, en zoon heeft er ook nooit iets van gevonden. Is inmiddels 23. Sociale media waren er destijds natuurlijk nog niet, maar de foto zit wel gewoon in zijn Foto album ( zucht, die maakten we toen nog gewoon...foto albums....)
Een keer
Ze was net verkleed voor schoolcarnaval maar wilde of wat chocomel... Die beker ging vol over haar pakje. Ik had nog een ander pakje dus heb haar dat gauw aangedaan voor ze naar school moest. Maar op de foto die ik van haar nieuwe outfit maakte, zie je een betraande gezicht. Ze wilde prinses zijn, geen K3 meisje..
ook verkleed
Had ik een heel mooi lieveheersbeestjes pakje gemaakt voor mijn 2 jarige, wilde madam geen jievejeersbeelstje zijn........
Die tranen zijn prachtig maar niet om met iedereen te delen.
Foto van zoon die na een dag leuke dingen doen zo moe was dat ie alleen nog maar boos kon zijn, op een heel aandoenlijke manier. Niet van kind die huilt van de pijn door een botbreuk.
Waaeom
kan eigenlijk een slaapfoto nog nét (of niet)? Ik heb er een heleboel, vind dat zo lief. (Delen doe ik alleen met familie en social media gebruik ik niet.)
Jackie
Dat gevoel dat dat nog net kan heb ik niet bij heel jonge kinderen maar wel als ze op een leeftijd zijn dat ze zelf kunnen aangeven of ze het wel of niet leuk vinden om op de foto te komen. Niet dat ik het ze dan vraag hoor, dat bedoel ik niet, maar ze hebben de mogelijkheid om te protesteren. Ze zijn zo weerloos als ze slapen. Ik heb een foto van m’n dochter dat ze op haar 11e of 12e nog met een pop naast haar slaapt, die foto heb ik tot nu toe nooit aan haar laten zien. Toch bang dat ze dan boos wordt.
Ik keek nog eens naar die foto van mij toen ik al zeker 9 was. Ik sta midden in de kamer, en heb een verbeten gezicht maar ook heel verdrietig. Vroeger waren ouders in het algemeen wat minder gevoelig denk ik voor hoe iets voor een kind is.
sorry
Dat je foto's waarop je huilt niet zo leuk vindt kan ik me voorstellen, maar ik ben bang dat ik het van het slapen echt niet begrijp. Waarom zou je geen lieve slaapfoto van je kind nemen en waarom zou een kind daar (later?) last van hebben? Ik heb talloze fotos gezien waarop ik slaap (babytijd tot en met pubertijd) en ik heb daar nog nooit iets negatiefs bij gevoeld. Kan aan mij liggen hoor.
Sorry
Waarom sorry eigenlijk..
Het is denk ik meer dat je als je het tot aan de pubertijd doet, kinderen bij het zien van zo’n foto toch wel zouden kunnen protesteren. Bij jou niet? Dus laat ik het dan niet zien en dat voelt dan vanzelf wat stiekem.
ik heb ze wel
en ze zijn me erg dierbaar. Maar wel meer prive dan andere foto's. Gaat wel echt om toen ze heel jong zijn. Ik wilde dat ook bewaren...Dochter 15 was vanmiddag met de hond op de bank in slaap gevallen en daar maak ik dus geen foto van al was het nog zo schattig. Nu is dochter boos. Ze wilde die foto....
Mijk
foto's van nu
zijn kwetsbaarder. Vroeger zaten ze in een album en die albums bekeek je met degenen die je toegang gunde. Nu zijn foto's vaak te makkelijk algemeen toegankelijk, een foto die je via je telefoon verzendt kan zomaar gaan zwerven, ook al is het uit goede bedoelingen 'kijk eens wat schattig!'
En ja, ik heb een enkele foto gemaakt van een boos/huilend kind. Van lang geleden. Omdat ook minder mooie momenten herinnerd mogen worden.
Huilend kind
Ik heb foto's en zelfs een filmpje van mijn oudste kind als huilende baby. Ze stammen nog uit de tijd dat er geen social media waren, dus ze zijn echt voor binnen de privésfeer van het gezin.
Ik herinner me nog dat ik die foto's en dat filmpje welbewust gemaakt. Als een soort document voor later, als ik niet meer zo goed zou weten hoeveel ze huilde. Of om af te zetten tegen al die foto's die gemaakt zijn op de momenten dat ze toevallig net even niet huilde. Eigenlijk een soort rechtzetten van de geschiedenis dus.
Achteraf onnodig, want ook zonder die foto's en dat filmpje kan ik me nog haarscherp herinneren hoe vreselijk dat eerste jaar was, met een kind dat meer dan acht uur per dag huilde... Gelukkig is het later helemaal goed gekomen trouwens.
