Zelfbeheersing
Mijn kinderen kunnen me regelmatig het bloed onder mijn nagels uithalen. Soms lukt het me dan niet om mezelf te beheersen en wordt er een tik uitgedeeld.
Vreselijk fout en ik voel me er ook ontzettend rot onder. Maar ze gaan zo ontzettend ver. Ik probeer al veel eerder in te grijpen, met een time-out voor mij en of het kind in kwestie. Maar niets lijkt te helpen.
Maar op deze manier ben ik niet de moeder die ik wil zijn.
Wie heeft er tips die er voor zouden kunnen zorgen dat ik mezelf ook in het heetst van die verschrikkelijke eeuwige strijd (zo lijkt het ondertussen) kan beheersen?
Ik vind geweld gewoon verschrikkelijk en haat mezelf wanneer ik te ver ben gegaan.
Mams
Driftkop
Mijn ouders hanteerden die methode vroeger ook. Maar vooral mijn moeder ging daar veel te ver in. En ja, daar heb ik wel wat aan over gehouden. Hoewel het bij haar niet zomaar een tik was. Ze schold ons uit en kwam ook nooit terug op haar woedeuitbarsting. Haar tik was ook niet gewoon een tik, maar een portie klappen waar ze ons maar raken kon. Mijn vader haalde ook wel eens bovenproportioneel uit, maar dan hadden we tenminste nog het idee dat we het verdiend hadden.
Maar weet je, niemand verdiend het om geslagen te worden. Ook mijn kinderen niet wanneer ze me het bloed onder mijn nagels uithalen. Slaan is verkeerd. Dat is ook iets dat ik ze wil leren. En dat komt gewoon niet over als ik ze in het heetst van de strijd zelf soms ook een tik geef. Het enige resultaat dat dat nu toe op heeft geleverd is dat ze in elkaar krimpen wanneer ik echt boos op ze word, wanneer ze merken dat ze nu echt die grens bereikt hebben. En dat vind ik verschrikkelijk om te zien. Dat doet me echt pijn aan het hart!
Ja, een tik lijkt wel aan te komen. Dan snappen ze echt dat ze verkeerd zaten en zijn onder de indruk. Maar da's logisch. Geweld is wel iets dat indruk maakt. Maar gewoon zo ontzettend verkeerd..
En ik ben het met je eens hoor, dat met je idee dat kinderen wel een consequente opvoeding nodig hebben. Ook ik vind dat sommigen wel heel zoetsappig met hun kinderen omgaan, die vervolgens ook compleet over ze heen lijken te walsen. Dat wil ik ook niet. Ik wil niet dat mijn kinderen met me gaan sollen.
Maar er moet gewoon een goede middenweg zijn. Ik merk zelf dat het na die eerste tik vaker is voorgekomen, en het lijkt gewoon steeds vaker te gebeuren. Was het eerst hooguit eens per maand, nu gebeurt het wel twee keer in de week. Zie je.. die grens begint dus al te vervagen. En daar wil ik voor waken. Ik wil dit niet.
Ik voel me er enorm rot onder en heb ook het idee dat ik naar mijn moeder kijk als ik mezelf zo zie staan.
Herkenbaar
Herkenbaar.......helaas.
Maar ik bied mijn kinderen mijn excuses aan als ik voor mijn gevoel uit de bocht ben gevlogen. Alleen voor hoe ik heb gereageerd. Ik blijf uiteraard wel staan achter de reden waar ik boos om ben geworden.
Maar een tip voor beheersing heb ik helaas niet.
Toch eerder ingrijpen
Ik herken het helaas ook. Hoewel niet van de laatste tijd. Een tijdje geleden ben ik zelfs meerdere malen geschopt door mijn dochter (8) maar wat ik deed, ik schold niet en gebruikte ook geen geweld. Nu was ik daar eerlijk gezegd ook wel te verbouwereerd voor, op dat moment. Maar een paar jaar geleden had het maar zo kunnen gebeuren dat ik eenzelfde waas voor ogen had gekregen als dochter, en dan was de boel alleen maar verder geëscaleerd. Dus ja, ik weet wel hoe je je voelt want ik ben ook een paar keer te ver gegaan en dat is knap rot!
Maar jeetje, twee keer per week, da's wel erg vaak. Goed dat je aan de bel trekt.
Wat mij heeft geholpen was ten eerste, en dat klinkt misschien suf maar ik meen het serieus: ik heb mezelf op een goed moment heilig voorgenomen om niet meer te schreeuwen. (Schreeuwen was namelijk voor mij een groter probleem dan slaan. Hoewel ik ook wel eens heb geslagen, heb ik meer de neiging om als een idioot ertegenin te gaan blèren, ook heel dom.) Het hielp echt. Het is al jaren geleden en ik heb denk ik sindsdien hooguit een paar keer per jaar mijn stem verheft. Slaan heb ik ook al in geen jaren gedaan.
Ten tweede: toch eerder uit de situatie stappen. Zorg dat je eerder in de gaten krijgt dat het dreigt te escaleren. Waarom werkten de time-outs bij jullie eigenlijk niet? Daarna ben je toch afgekoeld, en kun je op rustige manier de boel uitpraten?
Ik heb dat laatste overigens samen met dochter afgesproken. Zij mocht een teken verzinnen en een woord dat we zouden zeggen waarmee we een ruzie op het laatste moment zouden kunnen voorkomen. Het werd: hand omhoog en "stop" zeggen. Glashelder, nietwaar 
Time-out
De time-outs werken niet omdat ze geen time-out zijn, maar minutenlang proberen iemand op de plek te houden die ik heb uitgekozen voor de time-out. Ze blijven naar me toe komen. Zet ik er eentje op een stoel dan blijft die van daaruit bezig, maar zet ik ze op de trap of hun kamer, dan blijven ze ook bezig en komen gewoon telkens terug de kamer in. Die time-outs geven dus geen rust.
Tips
Ik heb ook moeite gehad met zelfbeheersing. Hoe ik me ook voornam om het niet meer zover te laten komen, het hielp niet. Hoeveel schuldgevoelens ik ook had. Het was als stoppen met roken op wilskracht, en dan weer zwak zijn. Ik heb hulp gezocht bij het verwerken van mijn verleden. Dat verleden zat me in de weg. De therapie heeft op dit punt erg goed geholpen.
Wat daarnaast hielp was kijken naar mijn verwachtingen tov mijn kind, of die bij de leeftijd hoorden. Daarover lezen. Dat haalde al een hoop triggers weg.
Ook: als je een grens voelt, bijvoorbeeld bij lawaai, troep, drukte: daar eerder gevolg aan geven, hoe ´kinderachtig´ je jezelf ook vindt, of hoe weinig ook je de ideale leuke knutsel-zoete inval-libellemoeder benadert. Niet eindeloos voorlezen tegen je zin, spelletjes doen, investeren tot je een ons weegt. En dan daarna uit je dak gaan omdat je niet krijgt waarop je onbewust hoopte met je investering: meewerkende,dankbare of wat dan ook kinderen. Of dat ze je alleen maar even met rust zouden laten.
Verder dingen die je al weet: tijd voor jezelf.
Heel goed van jou dat je een streep trekt. Ik ben heel blij dat ik het heb gedaan. Slaan schaadt in mijn ogen de relatie die je hebt met je kind, er zijn echt andere meer respectvolle manieren om het iets te leren. Geef een volwassene een klap om hem te corrigeren en je begrijpt direct waarom dit gewoon erg fout is. Voor kinderen is dat niet anders.
Tot 10 tellen
en het helpt bij mij, niet dat ik mijn kind sla (op een enkele tik na afgelopen 7 jaar) maar ik kan nogal gebrek hebben aan geduld en dan sta ik te schreeuwen en heel onredelijk te doen (bah.. gadver wat ben ik soms toch een ontzettend onhebbelijk mens).
En ik heb ook wel eens de neiging om te gaan maaien met mijn handen maar ja dat vind ik een fatsoensnorm overschrijden. Het helpt gewoon echt bij mij om tot 10 te tellen en dan nog eens opnieuw of even naar buiten te kijken.
Ik heb ook niet zo'n geweldig goed voorbeeld gehad in mijn jeugd, ik herken jouw verhaal wel, begaafd op pedagogisch en communicatief vlak zijn mijn ouders allebei niet.
Ik zit wel eens te overwegen om in therapie te gaan, niet zozeer omdat ik mezelf een slechte moeder vind maar wel omdat ik op meer vlakken merk dat ik niet goed om ga met stress, of te snel gestresst ben, het dan persoonlijk laat worden etc.
Daarnaast begin ik volgende week met anticonceptie waarmee mijn cyclus moet gaan stoppen, als het aanslaat zal het betekenen dat ik minder depri en opgefokt ben de helft van de maand (ja de helft van de maand !).
Goh charrie
"Wat daarnaast hielp was kijken naar mijn verwachtingen tov mijn kind, of die bij de leeftijd hoorden."
Daar zeg je opeens wat. Ik denk dat je ok moet kijken of die verwachtingen wel bij het kind/de persoon met eigen karakter horen.
Ik heb het idee ook dat ik allerlei verwachtingen heb die meer over mijzelf gaan dan over mijn kind. En daardoor voel ik mij ook (totaal onterecht dus) min of meer gekwetst als ze niet aan die verwachtingen voldoet en dat is zo scheef en wekt allemaal maar frustraties over en weer. Ik neem mezelf dan ook te vaak als vergeljkingsmateriaal (ik was vroeg zelfstandig en gefocust, oog voor detail, had duidelijke interesses), mijn dochter is een fladderaar, snel afgeleidt en kan nog niet zoveel dingen overzien en aan al die dingen kan ik mij ergeren en dat vind ik buitengewoon ergelijk aan mijzelf aangezien ik niet de maat der dingen ben in haar leven.
wat ook helpt nog, neem een dag kind-vrij.
Vandaag zijn mijn dochters beide op de nso, ik heb nu een dag vrij, aangezien ik niet hoef te werken kan ik lekker achter internet, boodschappen doen zonder mopperende baby, verf halen en ongestoord gaan schilderen.
Tot tien tellen
Hoe simpel het ook klinkt, dat helpt vaak wel. Maar goed, soms dus ook niet. Praten over mijn verleden heb ik al gigantisch veel gedaan, therapieen enzo, daar ben ik inmiddels wel doorheen. Meer verwerken dan er te verwerken valt kan ook niet. Op een gegeven moment is dat wel op. Al heb ik nu nog wel iemand om af en toe even mee te praten. Daar maak ik graag gebruik van. Even stoom afblazen.
Verder heb ik mailcontact met een hulpverlener over de kinderen. Pas sinds kort, maar het is wel fijn om op een moment dat het me allemaal hoog zit even alles op de mail te kunnen gooien. Ik krijg van haar ook wel tips, maar vind het ook fijn om ze van mede-ouders die er zelf voor staan te horen.
Probleem is ook een beetje dat ik medicijnen slik waardoor ik s morgens gewoon minder snel weer een beetje mens ben. Als het fout gaat, is dat ook altijd in de ochtend. Overdag lukt het me wel om mezelf te beheersen. Heb ik die neiging ook veel minder. Dan kan ik het allemaal veel beter aan en is het ook vaak gewoon super gezellig hier. Voorlezen, knutselen en spelletjes doen met de kinderen vind ik heerlijk. Daar heb ik verder geeneens verwachtingen bij. Vind het gewoon leuk om te doen. Wat dat betreft ben ik toch wel een libelle-theemuts.
We krijgen binnenkort naast hulp voor mij ook hulp voor de kinderen. Iemand die hier een of twee keer in de week langskomt. Daar kijk ik echt naar uit.
Gevoel benoemen
Hoihoi,
Tot voor kort kon ik heel boos worden, maar ik ervoer daar heel sterk onmacht van mijzelf in. Nu zit ik in therapie (voor wat anders), en daar heb ik het besproken.
De therapeut gaf mij de tip om bij boosheid (of elke emotie eigenlijk), alleen aan te geven dat jij de emotie ziet en erkent. Bijvoorbeeld: Het is niet leuk he als je zus (of mama of...) dit of dat doet, als jij dat niet wilt/ mee eens bent. Daarmee geef je hem het gevoel dat je zijn emotie accepteert en begrijpt, maar hoef je het er niet mee eens te zijn, hoef je er niet in mee te gaan en ook niet tegenin.
Ik merk dat ik daar zo boos van werd, mijn onmacht om hem anders te laten doen/denken, ik probeerde hem onbewust toch een bepaalde richting in te duwen en gaf hem geen ruimte zijn emotie te uiten. Maar dat hoeft nu niet meer: ik hoef het niet met hem eens te zijn, maar hij mag gerust ergens boos of verdrietig of....zijn.
Bij ons is sinds dat gesprek (4 dagen geleden) de sfeer een stuk positiever geworden. Zoon is niet meer geexplodeerd en ik ook niet. Pfiew
Misschien kun je hier wat mee.
Groetjes,
Agchie
Periodes
(ik heb niet alles gelezen, sorry voor herhalingen)
ik heb nu ook zo'n periode. De jongste (bijna 2) haalt me het bloed onder de nagels vandaan. Luistert gewoon echt niet, met alle supernanny technieken die ik ook probeer (daar gaan al mijn ideaalbeelden over mij als supermammie)...
Vandaag ook tik op de kont (met luier) uitgedeelt. Hielp voor geen meter, want hij was niet eens onder de indruk. Niet voor herhaling vatbaar dus.
Wat ik probeer is toch elke dag positief af te sluiten (verhaaltje, knuffels, liedje) en als ik echt driftig wordt, dan zet ik hem in zijn kamer en dan ga ik in de gang stampvoeten ofzo. En tot 10 tellen, al komt dat er vaak verkeerd op uit (10, 9, 8, etc) tot grote hilariteit van de oudste, waardoor we allemaal in de lach schieten.
Maar wat doe je in hemelsnaam met een kind dat zich niet laat straffen?? Ik zeg "niet doen, want dan ga je in de hoek" en vervolgens doet hij het lachend, en loopt naar de hoek! Hij is ontzettend lief en aanhankelijk, maar doet precies waar hij zin in heeft. (en ik doe genoeg leuke dingen met hem, neem hem vaak mee naar buiten om te rennen, etc, dus geen gebrek aan positieve aandacht en activiteiten)
tips welkom, veel begrip voor mams. We hebben gewoon niet de energie om steeds maar positief lachend onze engeltjes lik op stuk te geven. We willen gewoon dat ze doen wat we vragen, en zich gedragen zoals we verwachten, en de zonnetjes in ons leven zijn. Aan de andere kant, zou ook wel weer een beetje saai zijn niet?
Zonnetjes
Laat ik vooropstellen dat mijn kinderen absoluut de zonnetjes in mijn leven zijn. Dat zijn ze altijd geweest en dat zullen ze altijd blijven. Daar is geen onberispelijk gedrag voor nodig. Ik verwacht ook absoluut geen onberispelijk gedrag van ze. Het zijn kinderen en ze hebben hun streken. Gelukkig wel. Als ze altijd maar stilletjes in een hoekje van de bank zouden zitten, zou het ook niet goed zijn.
Het enige dat ik wel van ze verwacht, is dat er op een respectvolle manier met elkaar om wordt gegaan. Stoeien mag, elkaar bijna afmaken niet. En ingaande op het draadje hierboven; ze mogen ons best tegenspreken als ze goeie argumenten hebben. Maar een grote bek dulden we niet.
Het moeilijkste vind ik gewoon de momenten waarop ze beiden in een woedeaanval ontsteken en totaal niet meer voor rede vatbaar zijn. Helemaal wanneer dat 's ochtends gebeurt. Overdag heb ik er minder moeite mee en blijft de neiging tot tikken ook uit. Wel heb ik dan de neiging om bij krijspartijen zelf mee te gaan staan schreeuwen. Heb het idee dat dat ook wel moet, om er bovenuit te kunnen komen. Maar dat is ook weer zo'n cirkeltje, waar je dan in belandt.
Leren
IK heb pas vorig jaar echt geleerd om niet meer zo snel te reageren, even je ogen dicht doen en tot 10 tellen of de kamer even uit zodat ze ook niet kunnen zien hoe je reageerd, want vaak vinden kinderen het toch een soort machtspelletje om te zien wat ze met je kunnen doen.
Werkt dat niet dan ga ik op negeerstand, dan is ze ook even echt lucht voor mij. Dat vind zij heel erg en soms wordt zij nog kwader en daagt mij nog meer uit, maar toch werpt het zijn vruchten af want het wordt steeds minder heftig omdat zij negeren erg vind.
Het is erg moeilijk om vol te houden, want je voelt de onmacht en je zou ze het liefst even een slinger door de kamer willen geven, maar dat heeft geen enkele nut en dat hou ik mezelf steeds voor.
Mijn vriend heeft daar nog moeite mee omdat hij ook minder thuis is en soms ook wel graag gaat uitdagen. Dan krijgt hij van mij op de kop, anders denkt zij dat ik zijn gedrag goedkeur en zegt zij weer dat zij alleen maar schuld krijgt en hij niet. Is net een stel kinderen samen soms hoor.
IK wijs hem er wel steeds op dat hij haar moet negeren en ondertussen kan hij dan iets slimmers verzinnen ipv boos worden. Hier werkt het wel steeds beter al is niemand perfect en gaat het hier ook wel eens weer anders als gepland.
Bij ons hielpen twee dingen
Het eerste wat hielp was dat zoon hetzelfde driftige opvliegende karakter had als ik. Regelmatig sloeg hij ook andere kinderen in ruzies en gooide spullen kapot. De enkele keer (echt niet vaak) dat ik me niet kon beheersen en er een tik viel legde ik hem naderhand uit dat ik me in mijn hoofd even net zo voelde als hij wanneer hij iets stuk gooide waar hij naderhand veel spijt van had (eigen speelgoed bijvoorbeeld). En bedachten we samen hoe we die dingen konden voorkomen, hij maar ook ik.
Tweede wat hielp, in de moeilijkste periode, was dat ik -door omstandigheden- meer uren ging werken. Gek, maar naarmate ik hem minder uren per dag zag bouwde die ergenis zich ook veel minder op. Hier heb je misschien niks aan hoor, met het is mijn persoonlijke ervaring.
Momenteel gaat het veel beter met de driftbuien, van beide kanten! Misschien groei je er samen ook overeen ofzo (hoewel ik ook nog steeds behoorlijk veel uur werk).
Stenna
Fijn dat jullie er overheen lijken te zijn gegroeid. Jij noemt dat je dochter 'hetzelfde opvliegende karakter' heeft. En dat is hier juist het punt. Ik heb van mezelf geen opvliegend karakter. Wel een harde stem, dat wel. Als ik wat harder praat, dan komt het al gauw tot schreeuwen. Tenminste, als ik het idee heb dat ik de krijsende meute moet overstemmen.
Waarom dan toch die neiging tot een tik? Ik heb zelf het idee dat het met mijn medicijnen te maken heeft. Ik ben daardoor 's ochtends gewoon veel minder snel mens. Ik kan dan gewoon een stuk minder hebben en raak sneller geirriteerd. Inmiddels ben ik gestopt met die medicijnen en ik merk verschil. Zelfs ook wel een beetje qua gedrag van de jongens. Zij lijken daar toch ook op te reageren. Niet alleen 's ochtends, maar in het algemeen. De medicijnen die ik slikte doen heel veel met je. En nu ik ze niet meer slik, verander ik toch langzaam weer in een ander mens. Ben ten eerste niet meer zo snel geirriteerd en ten tweede kom ik ook weer veel meer tot mijn eigen gevoel. Reageer ook weer invoelender op ze. Dat doet ook goed. Al is de ellende hier echt nog niet voorbij. Sommige dagen zijn gewoon een regelrechte ramp met ze.
Gelukkig kreeg ik van de week een positief telefoontje. De dame van de organisatie waarvan wij hulp krijgen. Zij gaat al vanaf volgende week starten in ons gezin. We krijgen haar dan een uurtje of twee per week over de vloer.
Mijn ervaring met jeugdzorg is tot nu toe dus behoorlijk positief. Sinds ik de stap genomen heb, heb een tweetal fijne intake gesprekken gehad, waarin ik me echt begrepen voelde. De contactpersoon heeft ons bij de organisatie die de ambulante hulpverlening gaat doen als 'urgent' aangemeld. Vandaar dat het zo snel gaat allemaal. Ergens voelde dat dubbel. Urgent? Zijn wij dan zo'n probleemgeval?! Dat zal het niet zijn. Maar het is gewoon wel nogal delicaat allemaal. En dat behoeft een snelle, adequate vorm van hulp. En ach.. ik kan alleen maar blij zijn dat we zo snel al iemand krijgen. Sinds dat telefoontje eergister voel ik me al een stuk opgeluchter. Niks lange wachttijden voor ons dus.
Mams
